คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : ก่อนเปิดเทอม
Chapter 4 : ก่อนเปิดเทอม
'การฝึกอันยาวนานสัมฤทธิ์ผลแล้ว'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ณ ห้องสังเกตการณ์ โรงเรียนยูเอย์
ห้องนี้คือห้องสังเกตการณ์ของคณะกรรมการที่จะตัดสินคะแนนของผู้เข้าสอบของสาขาฮีโร่ ภายในเต็มไปด้วยโปรฮีโร่จากหลายสำนักงานอยู่ร่วมกัน"ผลการสอบออกมาแล้วครับ!"เสียงของหนึ่งในคณะกรรมการดังขึ้น
"ได้อันดับ1ทั้งที่คะแนนช่วยเหลือ0แต้มเนี่ยนะ?" กรรมการหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น สายตาสำรวจวิดีโอของเด็กชายผมสีฟางที่มีอัตลักษณ์ระเบิด
"เทียบกับคนที่ได้คะแนนวิลเลิน0สนิทอย่างอันดับ7นี่..."
พวกเขาเห็นคนที่ทำลายวิลเลินยักษ์0คะแนนมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นใครซัดจนปลิวขนาดนี้มาก่อนเลย ถึงพอใช้เสร็จแล้วสภาพจะดูไม่ได้ก็เถอะ หยั่งกับเด็กน้อยพึ่งใช่อัตลักษณ์เป็นครั้งแรกยังงั้นแหละ
"อันดับ2กับ3ก็ทำได้ยอดเยี่ยมนะคะ ทั้งสองคนสามารถสู้ประสานกันได้อย่างลงตัวแม้จะพึ่งเจอกันครั้งแรกก็ตาม"จอขนาดใหญ่เปลี่ยนภาพไปเป็นภาพของเด็กสองคนที่ร่วมกันจัดการวิลเลิน0คะแนนจนมันพังยับ
"อันดับ2เพราะอัตลักษณ์เอื้ออำนวยทำให้ไม่มีปัญหาในการจัดการวิลเลินสินะ"
"ส่วนอันดับ3ทั้งที่มีอัตลักษณ์ไปทางสนับสนุนแต่เธอก็ยังประยุกต์ใช้มันจัดการวิลเลินได้ น่าทึ่งจริงๆครับ"
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปหลังจากการสอบภาคปฏิบัติของสาขาฮีโร่ ชิออนก็แทบไม่เป็นอันทำอะไร ได้ยินเสียงอะไรไม่ได้นึกว่าเป็นเสียงไปรษณีย์ไปซะหมด
ให้พูดคือตอนนี้เธออะเลิทไปกับทุกสิ่ง
ก่อนหน้านั้นก็ลองเช็คผลสอบข้อเขียนดูแล้ว เธอทำมันออกมาได้ค่อนข้างดีไม่เสียแรงที่นั่งอ่านและทำแบบฝึกหัดเป็นบ้าเป็นหลังตลอด10เดือน
เหลือแค่ผลสอบภาคปฏิบัติที่กำหนดจะมาวันนี้แต่นี่ปาเข้าไปเที่ยงแล้วก็ยังไรวี่แว-
"มีจดหมายมาส่งครั-"
"ขอบคุณค่าาา!"
บุรุษไปรษณีย์ผู้น่าสงสารสะดุ้งเฮือก ถอยหลังกรูดไปด้วยความหวาดผวามือกอดกระเป๋าจดหมายไว้แน่นเมื่อจู่ๆก็มีตัว(?)อะไรสักอย่างกระโจนออกมาจากประตูที่เขากำลังจะกดกริ่งพอดี
ชิออนเนื้อเต้น"ม...มารับจดหมายค่ะ แฮะๆ"แอบเหงื่อตกเมื่อเห็นรีแอคชั่นของบุรุษไปรษณีย์เบื้องหน้า เอาซะหมดความมั่นใจเลยนะ
เมื่อรับจดหมายมาแล้วชิออนก็เดินมาทิ้งตัวบนโซฟากลางบ้าน ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆก่อนจะสูดหายใจแล้วกลั้นใจเปิดจดหมายออกมา
"อ้าว?"เอียงคอมองสิ่งที่กลิ้งออกมาจากซองจดหมาย มันเป็นแผ่นดิสก์ทรงกลมดูทันสมัยไม่น้อย เธอสำรวจมันด้วยความงงงวยแต่แล้วความสงสัยก็มลายหายไปเมื่อภาพโฮโลแกรมถูกฉายขึ้น
[ฉันมาอยู่ในหน้าจอแล้ว!]
"อ...ออลไมท์?"
[ขอบอกด้วยความสัจจริง พวกเราทุกคนไม่ได้เห็นเพียงศักยภาพของเธอสุมิเระ ชิออน แต่เราทุกคนยังเห็นความเพียรพยายามและจิตใจอันกล้าหาญของเธอด้วย! คะแนนข้อเขียนของเธอทำได้ดีมาก แต่น่าเสียดายที่ภาคปฏิบัติของเธอคะแนนกำจัดวิลเลินทำได้แค่25เท่านั้น]ตอนนี้มือที่กุมกันอยู่เย็นเฉียบเธอพยายามเงยหน้าขึ้น ไม่ให้น้ำตาที่เกาะบริเวณขอบตานั้นไหลลงมา
เพราะเข้าไปช่วยฝูงชนที่ติดอยู่ซอกหลืบทำให้เธอเสียโอกาสในการล่าคะแนนไป แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอก็คงจะทำมันอยู่ดี
หน้าที่ของฮีโร่คือการช่วยเหลือผู้คนไม่ใช่หรือไง?
[ใช่แล้วล่ะ ทุกคนอาจจะลืมไปแต่หน้าที่หลักของฮีโร่คือการ'ช่วยเหลือผู้คน']
ดวงตาเบิกขึ้นสบกับภาพโฮโลแกรมตรงหน้า ออลไมท์ฉีกยิ้ม รอยยิ้มนั่นราวกับกำลังยิ้มให้เธออยู่จริงๆไม่ใช่ภาพที่ฉายออกมา
[คะแนนการช่วยเหลือ49คะแนน!! ดังนั้นขอแสดงความยินดีด้วยหนูน้อยสุมิเระ ชิออน เธอ'สอบผ่าน'แล้วล่ะ ขอต้อนรับสู่ฮีโร่อคาเดเมียของเธอ!]
เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เธอดึงหมวกบีนนี่ลงมาปิดใบหน้านองน้ำตาของตัวเองไว้ ปากพล่ามประโยคเดิมซ้ำๆ'ขอบคุณ'
"ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณ...ขอบคุณมากจริงๆค่ะ!"
หลังจากได้ฟังข่าวดีเธอรู้สึกอยากออกมาสูดอากาศสักหน่อย ซึ่งชายหาดที่มิโดริยะเป็นคนเก็บกวาดขยะไปนั้นคือจุดหมายของเธอ
แต่ระหว่างที่นั่งกินลมชมวิวอยู่นั้น ก็มีร่างสองร่างวิ่งจ๊อกกิ้งให้เห็นกันมาแต่ไกล ชิออนยิ้มซุกซนก่อนร้องทักไป
"สวัสดีมิโดริยะ! คุณเทรนเนอร์!"
!!!?
แค่ก!
ฟู่...
ชิออนยิ้มค้างทำเมินเฉยต่อมนุษย์ควัน(?)ที่พยายามปิดบังความลับของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งๆที่แปลงร่างกลางที่สาธารณะแบบนั้น
จะโป๊ะเก่งไปแล้วนะออลไมท์ ไม่ติดว่าเธอแกล้งโง่คงถ่ายคลิปเก็บไว้แบล็คเมล์แล้ว
"อรุณสวัสดิ์ครับสุมิเระซัง มาวิ่งตอนเช้าน่ะครับ"มิโดริยะเอ่ยแก้ตัวทันควัน เธอพยักหน้าหงึกๆ
เอนหลังพิงขั้นบรรไดด้วยท่าทางผ่อนคลาย"ดูก็รู้^^"
อีกฝ่ายเลิ่กลั่ก"อ่อ แล้วผลสอบเป็นยังไงบ้างรึครับ?"
"ก็ผ่านนั่นแหละ ทำเอาใจหายเหมือนกัน"
"สมกับเป็นสุมิเระซัง ล...แล้วตอนรู้ผลสอบสุมิเระซังมีปฏิกิริยายังไงเหรอครับ?"
"ก็รับมือได้แบบคูลๆล่ะนะ"
"สมแล้วล่ะครับ!"
ถ้าสังเกตสักนิดมิโดริยะจะเห็นนัยน์ตาที่กรอกไปมาแสดงอาการวิตกกังวลของเธอได้ แต่เพราะมัวแต่ตื่นเต้นจึงเผลอละเลยรายละเอียดเล็กๆน้อยๆไป
กลับกัน ชายวัยกลางคนด้านหลังกระแอมเบาๆพยายามสุดความสามารถที่จะกลั้นเสียงหัวเราะไว้
หนูน้อยสุมิเระอาจไม่รู้ เพราะระบบของยูเอย์เกิดข้อผิดพลาดแผ่นดิสก์ของเธอนั้นจึงเป็นแบบพิเศษที่ทำงานเหมือนกับวิดีโอคอลในมือถือ
หรือก็คือออลไมท์นั้นเห็นทุกทวงท่าและปฏิกิริยาของเด็กสาวตั้งแต่ต้นจนจบแบบคมชัด4k ไม่ว่าจะเป็นการดึงหมวกใบโปรดมาปิดหน้าร้องไห้ และการดีดดิ้นกรี๊ดกร๊าดอยู่บนโซฟานั่นเขาเห็นหมด
ชักอยากฟังนิยามคำว่าคูลๆของเธอซะแล้วสิหนูน้อยสุมิเระ
ชิออนหันมาให้ความสนใจกับร่างผอมแห้งของเทรนเนอร์(?)ส่วนตัวของมิโดริยะ ก่อนเจ้าแมวม่วงจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายฝั่งใบหน้าเข้าหาโทชิโนริแทบจมอก
คนถูกพุ่งเข้าใส่แทบกระอักเลือด นัยน์ตาสีฟ้าที่เหมือนจะเรืองแสงได้มองก้อนสีม่วงที่ซุกอยู่ตรงอกของเขา
ก้อนน้อยๆนั่นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนจะฉีกยิ้มจนตาหยี
"ขอบคุณนะคะ!"
"อ่า เรื่องอะไรเหรอ?"เขาแสร้างถามกลับไป ใจเต้นตึกตักหวาดหวั่นว่าความลับที่ตนปิดไว้จะรั่วไหล
เด็กสาวเอียงคอ"ก็ต้องเรื่องที่ช่วยหนูฝึกร่างกายอยู่แล้วสิคะ"
โกหกหน้าตาย...
"อ่า...จริงสิ ต่อจากนี้ขออนุญาตเรียกคุณเทรนเนอร์ว่า'โทชิโนริซัง'นะคะ"
แค่ก!
โทชิโนริK.O.!!
ชิออนแลบลิ้นอย่างซุกซนก่อนจะขอตัวกลับก่อน ปล่อยทั้งสองคนไปวิ่งกันต่อแม้ว่าสภาพของโทชิโนริซังจะไม่ค่อยพร้อมก็ตาม
พอถึงวันมาโรงเรียน อาจารย์เรียกพวกเราทั้ง3คนไปเอ่ยชมเชยและแสดงความยินดีกับการสอบเข้าโรงเรียนยูเอย์ได้ แม้บาคุโกจะแสดงท่าทีไม่สบอารมณ์และมองมาทางเธอกับมิโดริยะตาขวางเหมือนกับจะฉีกพวกเราเป็นชิ้นๆยังไงแต่ก็ต้องรักษามาดต่อหน้าอาจารย์ไว้ก่อน
"ไอ้เดกุแกมานี่เลย!!"
"โอ้ย คัตจัง!"
เพียงก้าวออกจากห้องพักครู่ไม่ทันไร บาคุโกก็ทำการกระชากคอเสื้อของมิโดริยะแล้วลากไปอีกทาง
ชิออนอ้าปากค้างไม่นึกว่าบาคุโกจะใจกล้าขนาดนี้ นี่ยังไม่พ้นพื้นที่ห้องพักครูเลยนะเว้ย!!
"แย่แล้วค่ะอาจารย์ บาคุโกลากมิโดริยะไปแล้วค่ะ!!"เลือกที่จะย้อนกลับไปแจ้งอาจารย์ในห้องเพราะยังไงเจ้าตัวก็เป็นที่ปรึกษา บาคุโกต้องฟังอยู่แล้วล่ะ
ทว่าความหวังก็พังลงภายในพริบตา
"อย่าห่วงเลยสุมิเระ ยังไงทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆแล้วคงไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก แค่เล่นกันตามประสาผู้ชายน่ะ"
เล่นก็บ้าแล้วค่ะอาจารย์!
ชิออนกัดฟันกรอด หลายที่อาจารย์ที่ปรึกษานั้นปล่อยปละละเลยเหตุการณ์แบบนี้ โดยอ้างว่าเป็นการเล่นของเด็กๆเท่านั้นโดยไม่รู้เลยว่าการยกประโยคพันธุ์นี้นี่แหละทำเด็กเข้าโรงพยาบาลมานักต่อนักแล้ว
เธอสับเท้าวิ่งมาจนพบเข้ากับพวกเขาที่ตรอกมืดภายในโรงเรียน อยู่ในท่าที่บาคุโกดึงคอเสื้อของมิโดริยะจนเสื้อแทบหลุด
ไม่รอช้าเด็กสาวพุ่งเข้าไปกระชากไหล่ของอีกฝ่ายออกจากเพื่อนเธอก่อนกางแขนออกราวแม่นกกางปีกปกป้องลูกน้อย
"ทำอะไรห๊ะบาคุโก ถ้าหงุดหงิดที่มิโดริยะเข้ายูเอย์ได้แล้วมาทำแบบนี้มันก็เกินลิมิตไปนะ!"
"ถอยไปยัยแมวจร ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!"
"ก็มาดิค๊าาา"
สองสายตาจ้องกันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร จนเป็นฝ่ายเจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดที่สบถคำหยาบออกมาก่อนสะบัดหัวเดินจากไป
เหลือไว้แค่เธอและมิโดริยะที่ยืนตัวสั่นอยู่คนเดียวแต่ชิออนสัมผัสได้ว่านั่นไม่ใช่แรงสั่นจากความหวาดกลัว...
พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้าน มิโดริยะนี่จะแวะไปหาออลไมท์หรือเปล่าเธอไม่แน่ใจ แต่เป้าหมายหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้คือรีบกลับบ้านและเปิดโทรศัพโดยไว
ก่อนหน้านี้หลังจากได้ผลสอบเธอก็รีบส่งเมลบอกคุณแม่เรื่องที่เธอสอบเข้ายูเอย์สำเร็จให้พวกท่านทราบทันที
ถึงจะใช้เวลาถึง3วันแต่ในที่สุดพวกท่านก็ตอบกลับมาแล้วล่ะ!
คุณแม่ : เก่งมากจ้ะลูก สมแล้วที่เป็นลูกสาวของแม่ หลังจากนี้ก็Fightingนะ
ชิออนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองหัวใจดวงน้อยเบิกบานเป็นที่สุด
"อ๊ะ? เมลจากคุณพ่อ!?"
และยิ่งแฮปปี้ขึ้นไปอีกเมื่อเห็นอีเมลอีกฉบับเด้งขึ้นมา อเมทิสต์คู่สวยเปล่งประกายวิบวับเมื่อเห็นชื่อของผู้ส่ง
คุณพ่อ : พยายามดี แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้อันดับ1นะคุณลูกสาว :)
เด็กสาวดีดดิ้นไปมากับตนเองด้วยจิตใจที่พองโต เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือน้อยใจแม้แต่นิดที่ผู้เป็นพ่อแสดงความยินดีให้เธอแบบส่งๆแถมยังใช้ประโยคประชดประชันกลับมาอีกด้วย
ใบหน้าของเธอยังคง'ยิ้ม'
ก็นานๆทีคุณพ่อจะส่งเมลมาหานี่นา และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่ข้อความของคนเป็นพ่อออกแนวประชดประชันแบบนี้
แต่แล้วไงล่ะ?
คุณพ่อสละเวลางานเพื่อส่งเมลมาหาเธอเชียวนะ!
"มีความสุขจังเลย~"
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
เจอกันตอนหน้า บอกก่อนว่านางเอกไรท์ไม่ได้เทพทรูส่งมาเกิด(ความชอบส่วนตัวที่ไม่อยากให้ocตัวเองเก่งเกินหน้าคนอื่น)
อาจมีบ้างที่ทำอะไรไม่คิด หรือใช้สัญชาตญาณมากไปตามประสาเด็ก
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น