คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : หนึ่งวันกับการพักรักษาตัว
Chapter 10 : หนึ่งวันกับการพักรักษาตัว
'รับบทเป็นพยาบาลส่วนตัวคร่ะ(･ω･)!'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
"ขอบคุณที่อุดหนุนนะจ๊ะ"
"ค่า"
ขานรับและเอื้อมรับถุงจากร้านสะดวกซื้อมาไว้ในมือ ช่วงวันหยุดสองวันนี้ชิออนกะจะทำตัวเกียจคร้านนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ทว่าชะตาไม่ประสงค์ให้เป็นแบบนั้นเมื่อเสบียงล็อตสุดท้ายในหอพักของเธอได้หมดลงไปแล้ว
ทำให้สุมิเระต้องเร่งแต่งตัวออกมาช็อปหาเสบียงอาหารเข้าห้องอยู่แบบนี้ไง
แล้วก็มีอีกเรื่อง...
"ของเกินมาหนิ?"คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อลองสำรวจของในถุงพบว่ามีของหลากหลายอย่างเพิ่มมา
หญิงเจ้าของร้านยิ้ม"ถือเป็นกำลังใจแล้วกัน เจอพวกวิลเลินจู่โจมแบบนั้นคงลำบากแย่เลยนะ"
ตั้งแต่จบเหตุการณ์ที่USJที่เหล่านักเรียนจากสาขาฮีโร่อันเป็นดั่งไข่ทองคำถูกจู่โจมในตอนนี้ก็กลายเป็นข่าวใหญ่โตที่ใครๆต่างก็พูดถึงกัน
'สถาบันยูเอย์อันเป็นแหล่งผลิตฮีโร่คุณภาพถูกโจมตี!?'
'มีนักเรียนอยู่ในเหตุการณ์ เคราะห์ดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรง'
และเธอผู้อยู่ในเหตุการณ์เฉียดตายมารู้สึกว่าจะได้รับความห่วงใยจากผู้คนรอบข้างขึ้นมา อย่างเช่นตอนนี้ที่ร้านสะดวกซื้อคุณเจ้าของร้านก็ทำถ้าจะแถมของให้อีกจนต้องยกปางห้ามแม่ค้า
"พอแล้วล่ะค่ะ แฮะๆ แค่นี้หนูก็เกรงใจจะแย่แล้ว"ชิออนถอยหลังออกมาแต่ก็เผลอไปชนเข้ากับใครเข้าอีกจนได้
แต่พอจะหันไปขอโทษ"อาจารย์ไอซาวะ!?...หรือเปล่า?"
"ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าเป็นอะไรล่ะ?"
'มัมมี่ค่ะ...'ชิออนขบคิดในใจแต่ก็ไม่สามารถเอ่ยออกไปได้
ชิออนสำรวจร่างสูงซึ่งถูกผ้าพันแผลพันรอบตัวจนดูเหมือนกับมัมมี่ส่วนแขนก็ถูกเข้าเฝือกจนหนาเตอะท่าทางขยับลำบาก
เด็กสาวเม้มปากก่อนเอื้อมมือกระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆพอให้รู้สึกตัว ไอซาวะเมื่อถูกกระตุกแขนยิกๆก็เหล่มองร่างน้อยข้างตัวซึ่งกำลังยืนจ้องเขาตาแป๋วจนต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถามว่าต้องการอะไร
"ให้หนูช่วยหยิบของให้มั้ยคะ?"
ไอซาวะเลิกคิ้ว"ไม่ต้องก็ได้น่า"และปฏิเสธไป
"แต่หนูอยากช่วยนี่นา!"ซึ่งตัวชิออนใช่ว่าจะยอมง่ายๆซะที่ไหน เพราะในตอนนี้จิตใต้สำนึกส่วนลึกของเธอกำลังกรูร้องว่าที่อาจารย์ต้องเจ็บหนักขนาดนี้ก็เป็นเพราะเธอ เพราะเธอที่อ่อนแอนั่นแหละ
ฉะนั้นถ้าไม่ได้ทำอะไรที่พอทำให้หายรู้สึกผิดได้ล่ะก็ สุมิเระ ชิออนคนนี้ได้ไม่เป็นอันทำอะไรแหง
ฝ่ายไอซาวะแม้อยากจะปฏิเสธแต่เมื่อสำรวจสังขารตนเองในตอนนี้ก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรมว่าตัวเขานั้นต้องหาคนช่วยจริงๆ สุดท้ายก็เอ่ยอนุญาตเด็กสาวเบื้องหน้าไป
ชิออนยิ้มแฉ่งเดินตามแผนหลังผู้เป็นอาจารย์ต้อยๆหยิบนู้นหยิบนี้ตามคำสั่งของโปรฮีโร่ใต้ดินอย่างขมักเขม้น ซึ่งส่วนมากที่ถูกโยนลงตะกร้าไปนั้นก็คือเอเนอร์จี้เจลอันเป็นอาหารยามจำเป็นที่อาจารย์ไอซาวะกินบ่อยๆ
"อาจารย์อยู่โดยกินแต่อาหารเจลแบบนี้ได้ไง?"เด็กสาวบ่น
"ก็อยู่มาได้จนถึงวันนี้แหละ"
ชิออนหันควับ"ได้ไงกันคะ แบบนั้นสารอาหารก็ไม่ครบพอดี เอาอันนี้ด้วยสิคะอร่อยนะ"
หยิบเบนโตะชุดหมูทอดขึ้นมาโชว์แถมอธิบายรสชาติรสแฝงเสียละเอียด ไม่รอคำอนุญาตเจ้าหล่อนก็วางมันลงตะกร้าเสร็จสรรพ
และไอซาวะก็ได้ล่วงรู้ว่านักเรียนในปกครองคนนี้เป็นเจ้าแม่ร้านสะดวกซื้อตัวยง เธอแทบจะแนะนำของกินทั้งร้านให้เขาอยู่แล้วหากไม่เอ่ยห้ามปรามไว้มีหวังตะกร้าเขาได้แน่นเอี้ยดแน่
จนถึงช่วงจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์ ไอซาวะต้องขมวดคิ้วเมื่อพึ่งสำเหนียกว่าตนไม่สามารถล้วงมือลงไปหยิบกระเป๋าสตางค์ได้เหตุจากแขนทั้งสองข้างที่ถูกเข้าเฝือกนี่แหละ ให้ตาย
"หนูจ่ายให้เลยนะคะ"
"ขอบใจ หืม?"
เอะใจขึ้นมาเมื่อกระเป๋าในมือเด็กสาวนั่นมองจากปากทางเข้าทาทารัสยังบอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่ามันเป็นของเขา! แล้วมันไปอยู่ในมือเจ้าหล่อนได้ยังไง!?
ดวงตาสีปีกกาจ้องมองกระเป๋าของตนที่ควรอยู่ในขากางเกงด้วยสายตาว่างเปล่า ใจก็นึกหมั่นเขี้ยวยัยเด็กตรงหน้าที่ยังคงตีหน้าซื่อไม่รับรู้อะไร
'มือไวจริงนะยัยตัวแสบ'
เมื่อจ่ายตังเสร็จเรียบร้อยชิออนเก็บกระเป๋าสตางค์ของอาจารย์กลับเข้าที่เดิมเรียบร้อย และด้วยความหวังดี(?)นั้นชิออนจึงจะอาสาถือของให้อาจารย์จนถึงบ้านเอง
ไม่รอคำอนุญาตร่างน้อยก็วิ่งนำลิ่วออกไปปล่อยให้ไอซาวะต้องถอนหายใจกับความดื้อเงียบของนักเรียนตนเองอยู่แบบนั้น
แต่เมื่อเดินๆมาได้สักพักเด็กหญิงก็ไม่ได้ยินเสียงตกกระทบของร้องเท้าบูทที่ดังตามหลังมาตลอดนั้นแล้ว เมื่อหันกลับไปก็พบกับอาจารย์ที่หยุดนิ่งอยู่กลางทางเดินไม่ก้าวขาตามมา
ชิออนเอียงคอสงสัย"เป็นอะไรมั้ยคะ หรือหนูมาผิดทางเหรอ?"
"เปล่า แค่ตาแห้งนิดหน่อย"
คงเพราะแต่เดิมอัตลักษณ์ของอาจารย์ไอซาวะนั้นเกี่ยวข้องกับดวงตาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งหลังเกิดเรื่องที่USJดูเหมือนระยะเวลาในการใช้จะลดลงไปและมีผลต่อการใช้ชีวิตพอสมควร ตอนนี้ลมก็ค่อนข้างแรงซะด้วย
"อาจารย์ได้พกน้ำตาเทียมมามั้ยคะ ให้หนูช่วยหยอดตาให้เถอะ"
ไม่ทันไรน้ำตาเทียมขวดจิ๋วที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงฝั่งตรงข้ามกับกระเป๋าสตางค์เขาก็ไปอยู่ในมือของเด็กสาวนามชิออนซะแล้ว
ไอซาวะแอบคิ้วกระตุก เมื่อเป็นอีกครั้งที่เขาไม่รู้สึกตัวต่อการสัมผัสของเด็กตรงหน้านี้ถ้าไม่ติดว่ามาเรียนสาขาฮีโร่อาชีพโจรล้วงกระเป๋าก็ถ้าจะรุ่งไม่น้อย(ใช่มั้ยล่ะ! : ชิออน)(อย่าได้คิดเชียว... : ไอซาวะ)
"คราวหลังก็หัดขออนุญาตก่อนซะด้วย"เอ่ยตักเตือนไปพอหอมปากหอมคอซึ่งก็ได้รอยยิ้มแห้งส่งกลับมา
"แฮะๆ เอ่อ...ก่อนอื่นเลยอาจารย์ช่วยย่อตัวลงได้มั้ยคะ หนูหยอดไม่ถึง"ชิออนหัวเราะเล็กน้อย"ไปนั่งที่ม้านั่งตรงนั้นก็ได้ค่ะ"
ไอซาวะเพียงรับคำเบาๆก่อนเดินไปทิ้งตัวลงบนม้านั่งสาธารณะปล่อยให้เด็กสาวแทรกตัวเข้ามาสัมผัสใบหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าก๊อซของตน มือบางค่อยๆเลิกผ้าส่วนที่ปิดล้อมรอบดวงตาของคนอายุมากกว่าออกแล้วหยดน้ำตาเทียมลงไป
สัมผัสชุ่มชื้นกระทบลงที่ผิวม่านตาทำให้เขาต้องกระพริบตาถี่ๆ
เขาหลับตาครู่หนึ่งเพื่อให้ดวงตาได้ปรับสภาพก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง เด็กสาวตรงหน้ายกยิ้มดีใจก่อนจะกระเถิบเข้ามาใกล้เพื่อเก็บขวดน้ำตาเทียบลงในกระเป๋ากางเกงเขาจนต้องร้องท้วงขึ้นมา
"ไม่ต้องเก็บตรงนั้นแล้ว โยนเข้าไปในถุงนั่นแหละ"
จะให้เด็กมันหย่อนมือลงไปในกางเกงเขาทั้งๆแบบนี้ก็ใช่เรื่อง ถึงก่อนหน้านั้นจะทำไปแล้วก็เถอะ
แต่ตอนนั้นเขาไม่รู้สึกตัวนิ งั้นไม่นับ
"คะ?"
ชิออนเอียงคอสงสัยนิดหน่อยทว่าพอเห็นสายตาตำหนิแก่มบังคับของอีกฝ่ายเลยไม่ได้ขัดอะไร โยนขวดน้ำตาเทียมลงในถุงสินค้าของอาจารย์ที่พึ่งซื้อมาหยกๆ
"Hey~! อีเรเซอร์ How are you!?"
จู่ๆเสียงแปดหลอดก็ดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามทั้งเธอและอาจารย์พร้อมใจกันหันไปทางที่มาของเสียงพบกับชายรุ่นเดียวกับอาจารย์ผมสีเหลืองทองตังโด่กับลังโบกไม้โบกมือเดินมาทางนี้
เป็นโปรฮีโร่สายเอนเตอร์เทนวงการบันเทิงพรีเซนต์ไมค์นั่นเองที่เดินมาหาพวกเรา
อีกฝ่ายเดินเข้ามากอดคอไอซาวะอย่างสนิทสนมก่อนดวงตาใต้เลนส์แว่นสีชาจะสังเกตุร่างน้อยที่อยู่ด้วนกันกับสหายของเขา
"Oh surprise! my students สุมิเระนี่เอง!"พรีเซนต์ไมค์กล่าวอย่างอารมณ์ดีพลางเอื้อมมือมาขยี้หมวกบีนนี่ของเธอด้วยความเอ็นดู(?)
เหตุการณ์ร้องเฮ้ในห้องเตรียมสอบยังคงติดตาตรึงใจจดจำมาจนถึงวันนี้ คิดแล้วยังเขินไม่หายเลย บ้าเอ้ย
ทั้งสองนั้นพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติซึ่งถ้ามองจากคนภายนอกดูไม่เข้ากันแม้แต่น้อย แต่ทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนที่ยูเอย์เชียวนะ
"เอ้าๆ นี่ก็จะเย็นแล้วเธอเองก็กลับที่พักไปได้แล้วสุมิเระ"อาจารย์ไอซาวะกล่
ชิออนขมวดคิ้วมุ่น"แต่หนูอยากช่วยอาจารย์ถือของนี่นา"
"Hey heyถ้ารู้สึกผิดหรืออะไรเถือกๆนั้นล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะแค่นักเรียนปลอดภัยก็นับว่าดีแล้วล่ะ"พรีเซนต์ไมค์เอ่ยรัวเร็วมือก็ขยับไปมาตามสัญชาตญาณคนมีอาชีพเสริมเป็นDJ
"...ค่ะ"
"Go home and relax.ซะให้พอ เพราะต่อจากนี้เธอได้เจอศึกหนักแน่นอ-แอ๊ก!"ไม่ทันจบประโยคโปรฮีโร่คนเก่งก็ถูกข้อศอกหนักของเพื่อนซี้(?)แท่งเข้าจนแทบทรุด
'ฉันทำอะไรผิ๊ด!?
ไอซาวะมองเพื่อนของตนที่ราวกับผีเจาะปากมาพูดตาเขียวปั้ด ก่อนจะเอ่ยตัดบทลูกศิษย์ของตนไปเสียดื้อๆ
เด็กสาวเมื่อคิดว่าหมดหนทางแล้วก็จ๋อยไป ก็ดูสิอาจารย์เธอเข้มงวดซะขนาดนี้
"งั้นหนูขอตัวก่อนแล้ว
ชิออนคอตกเอ่ยเสียงเบา ดวงตาหลุบต่ำจนคนอายุมากทั้งสองเห็นภาพเป็นแมวม่วงหูลู่หางตกจนทาสแมวอย่างไอซาวะต้องเบือนหน้าหนี
ไม่รู้เพราะเห็นเธอทำหน้าเครียดหรือยังไงโปรฮีโร่สายเอนเตอร์เทนอย่างพรีเซนต์ไมค์จึงสะกิดไหล่เธอเรียกร้องความสนใจ
"เอ้า! สุมิเระร้อง'hey!'เร็ว"
"เฮ้-อุ๊ป!
ยังบ้าจี้เหมือนเดิม...
ลูกอมรสเลม่อนมะนาวถูกโยนเข้ามาในปากชิออนมองอีกฝ่ายตาแป๋วแต่ก็ได้เพียงรอยยิ้มตามฉบับพรีเซนต์ไมค์กลับมาและทั้งสองก็เดินห่างออกไป เห็นแบบนั้นชิออนก็คงไม่ยืนแข็งทื่อแบบนี้ให้เมื่อยหรอก
โครก~
"..."
อ่า...และดูจากเสียงประท้วงของท้องเธอแล้วคงต้องเร่งฝีเท้ากลับบ้านโดยด่วน ไม่งั้นอาหารเที่ยง(เกือบเย็น)ของเธอคงไม่ต้องกินมันแน่
สุดท้ายเมนูอาหารเที่ยง(เย็น?)ของชิออนในวันนี้ก็คือ~~บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปครบ5หมู่(โยนวัตถุดิบลงไปมั่วๆและโมเมไปว่าครบ5หมู่แล้ว) ต้องยอมรับว่าชิออนนั้นแทบจะไม่มีสกิลทำอาหารติดตัวเลยสักนิด มากสุดก็คงเป็นเมนูไข่ง่ายๆหรือไม่ก็พวกของต้ม
ถ้าใครหวังเห็นเด็กสาววัยใสบ๊องแบ๊วสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูกวัดแกว่งลีลาทำอาหารในห้องครัวก็เสียใจด้วยที่พวกคุณจะไม่มีวันได้เห็นมัน
ดวงตาสีม่วงของเธอจับจ้องอาหารตรงหน้าด้วยดวงตาว่างเปล่าก่อนจะหยิบตะเกียบมาเตรียมจัดการมันให้เสร็จๆไป
"เฮ้อ..
คิดถึงข้าวหน้าปลาแซลมอนในโรงอาหารจัง...
------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
ชิวๆหลังเครียดมาสองตอนค่ะ~
บ้าจี้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะชิออนจัง~
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น