คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : เหตุร้ายที่USJ
Chapter 9 : เหตุร้ายที่USJ
'ไม่เป็นไรหรอกนะ!'
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
ชิออนร่วงลงมาและในอีกไม่ช้าก็จะถึงพื้น จึงตัดสินใจใช้สติเฮือกสุดท้ายเปิดพอร์ทัลช่วยชีวิตตัวเอง อาจจะไม่ไกลเท่าที่ควรก็เถอะ
แต่ขอแค่ไม่ใช่แนวดิ่งแบบนี้ก็พอ!
ด้านของอีเรเซอร์เฮดนั้นยังคงต่อกรกับวิลเลินนับสิบที่ยังคงลุกขึ้นมาสู้ได้อีกเรื่อยๆ ก็รู้ว่าในกลุ่มมีจำพวกประเภทสายพลังกายที่ทึกทนมือทนเท้า แต่แบบนี้จะยิ่งทำให้ตาเขาแห้งนะเฮ้ย!
!!??
ขณะที่เขากำลังจะใช้ผ้าไฟเบอร์จัดการกับวิลเลินหญิงตรงหน้า จู่ๆก็มีร่างๆหนึ่งพุ่งมาจากด้านข้างกระแทกใส่วิลเลินหญิงคนนั้นกระเด็นไปทั้งคู่
อีเรเซอร์เฮดหรือก็คืออาจารย์ไอซาวะเบิกตากว้างเมื่อคนที่พุ่งเข้าใส่วิลเลินคนนั้นก็คือเด็กนักเรียนของเขาเอง
"สุมิเระ!? มาทำบ้าอะไรตรงนี้ก็บอกให้รีบอพยพไปแล้วไม่ใช่เหรอ!?"
เด็กสาวถูกกดหัวด้วยแรงของคนเป็นอาจารย์ ให้อีกฝ่ายนั้นสามารถวาดลำแขนจัดการวิลเลินที่จะเข้ามาโจมตีได้
ชิออนหลับตาปี๋"แล้วมันอพยพกันได้ที่ไหนเล่า!"
คำสั้นๆที่นั้นมากพอให้โปรฮีโร่สามารถประติดประต่อเรื่องราวต่อได้ ชิ เจ้าวิลเลินควันนั่นเป็นตัวปัญหาจริงๆด้วยสินะ ถ้าตอนนั้นหยุดไว้ได้ล่ะก็...
เรื่องนั้นไว้ตัดพ้อทีหลัง ยังไงตอนนี้เขาก็ต้องปกป้องเด็กภายใต้อาณัติให้ปลอดภัยก่อน"นี่ไม่ได้อยู่ในห้องเรียน ห้ามประมาทเด็ดขาด!"เอ่ยเสียงเข้ม
"ค่ะ!"เธอตอบรับ
ผ้าไฟเบอร์คดเคี้ยวไปรัดร่างของเหล่าวิลเลินไว้ได้อย่างแน่นหนาและแม่นยำราวกับมันมีชีวิต แสดงให้เห็นว่าผู้ใช้จะต้องมีความชำนาญในระดับที่ไม่ธรรมดา
วิลเลินหลายคนถูกเหวี่ยงร่างกระแทกใส่กัน แถมยังถูกอัดจนน่วมแต่ก็ยังสามารถลุกขึ้นมาสู้ต่อได้นับว่ามีแรงใจที่สุดยอด
"ฮึ่ย!"
ชิออนกดวิลเลินคนหนึ่งให้เข้ามาปะทะกับหัวเข่าของเธอเต็มแรงแล้วถอยออกมาให้อีเรเซอร์เฮดใช้ผ้าไฟเบอร์เหวี่ยงร่างของมันออกไปได้
พอร์ทัลเปิดออกและปิดลงเพื่อจัดการวิลเลินสาวที่มีอัตลักษณ์ควบคุมเส้นผมจนตอนนี้ผมของหล่อนสั้นกุดจนเจ้าตัวกรีดร้องลั่น
วิลเลินพวกนี้รับมือง่ายกว่าที่เธอคิด ตอนแรกนึกว่าเธอซะเองที่จะเป็นฝ่ายถูกจัดการแต่ตอนนี้ก็ต้องคิดใหม่
ปั้ก!
ขาเรียวฟาดเข้าที่ลำคอของวิลเลินหน้ากากเหล็กไปเต็มเหนี่ยวจนร่างนั้นเสียหลักพอให้อีเรเซอร์เฮดจัดการต่อ
คนพวกนี้แทบจะไม่มีทักษะการต่อสู้เลยด้วยซ้ำ อย่างมากก็แค่การเหวี่ยงหมัดมั่วๆที่มีแต่จะทำให้พละกำลังหดหาย
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...
"สุมิเระระวังข้างหลัง!"ไม่ทันให้เธอหันไปตั้งการ์ด แขนก็ถูกกระชากไปด้านหลังด้วยฝีมือของอีเรเซอร์ เขาจัดการวิลเลินที่จะเข้ามาโจมตีเธอจากด้าน ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็ไม่ได้อยู่ใกล้เธอเลยแท้ๆแต่กลับพุ่งมาจัดการได้
เธอคิดว่า...
เธอกำลังเป็นภาระให้กับอาจารย์อย่างเห็นได้ชัด
เพราะมีเธอทำให้อาจารย์ไอซาวะไม่สามารถสู้ได้อย่างเต็มที่เหมือนตอนแรกเพราะต้องคอยหันมามองความปลอดภัยให้เธออยู่ตลอด
รอยแผลที่เพิ่มขึ้นของอีกฝ่ายเป็นตัวบ่งชี้ได้อย่างชัดเจน
แม้เธอจะพยายามหาจังหวะออกไปจากบริเวณนี้แค่ไหนแต่ก็เป็นเรื่องยาก เมื่อพวกวิลเลินนั้นเข้าโจมตีไม่เว้นว่างให้เปิดพอร์ทัลที่ขนาดใหญ่พอให้เธอหลบเข้าไปเลยแม้แต่นิด
เสียงตูมตามดังทั่วสารทิศ ทำให้รู้ว่าเพื่อนๆของเธอก็ถูกส่งไปยังจุดต่างๆของUSJเช่นกัน
มือคว้าเอากระบองสองท่อนในมิติส่วนตัวออกมาก่อนฟาดมันใส่วิลเลินที่กำลังพุ่งเข้ามา บ้างก็ถีบเข้าไปในพอร์ทัลให้ร่างกระเด็นเข้าใส่กันซะเอง
"อึก!"ชิออนสำลักออกมาเมื่อวิลเลินหญิงที่มีแขนเหมือนสัตว์ป่าคว้าคอของเธอแล้วเหวี่ยงกระแทกพื้นเต็มแรง
ทว่าแทนที่ร่างของเด็กจากยูเอย์จะกระแทกพื้นตามที่คิดกลับล่วงหายเข้าในพอร์ทัลมาโผล่เหนือหัวหล่อนซะอย่างนั้น
ผลัวะ!
ท่อนขาฟาดเข้ากลางตัวของวิลเลินหญิงคนนั้นจนกลิ้งเกลือกไปกับพื้น
ร่างของชิออนเซเล็กน้อย เธอพยายามไม่ละความสนใจไปทางใดเพราะหากเสียสมาธิหรือประมาทแค่นิดเดียวจนถูกพวกวิลเลินจับได้ อาจารย์จะยิ่งเสียเปรียบมากขึ้นไปอีกเท่าตัว
ทว่าเมื่อพยุงร่างจนยืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง เงาดำทะมึนปริศนาก็ทาบทามอยู่ด้านหลังของสุมิเระ เธอสะดุ้งหันหลังเพื่อตั้งรับการโจมตีทีเผลอแต่ก็ต้องหยุดชะงักไป
ร่างใหญ่สีดำสนิทสรีระบึกบึนเหมือนกับออลไมท์แต่กลับมีใบหน้าที่น่าหวาดกลัวอย่างถึงที่สุดบนหัวของมันมีก้อนก้อนหนึ่งที่ดูอย่างไรก็คือสมองมนุษย์ไม่ผิดแน่นัยน์ตากลมนั้นกลอกไปมาก่อนจะหยุดลงที่ร่างของเธอ
เจ้าตัวตรงหน้านั้นมีรังสีบางอย่างที่แตกต่างจากวิลเลินที่เธอสู้ด้วยโดยสิ้นเชิง
ชิออนร่างสั่นสะท้านกายเย็นเหยียบจนแทบขยับตัวไม่ได้ ความหวาดกลัวเข้ากัดกินจิตใจ ขาเริ่มไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนหยัด
อสุรกายเบื้องหน้าไม่ส่งเสียงอะไรทำเพียงยกกำปั้นขนาดใหญ่ขึ้นเหนือหัวเตรียมพร้อมจะทุ้มลงมาเพื่อปลิดชีวิตเด็กสาวเบื้องหน้า
!!!
เสียงดังสะเทือนทั่วบริเวณ จุดที่กำปั้นนั้นทุบลงไปนั้นเกิดหลุมขนาดใหญ่พื้นแตกละเอียดอย่างน่าหวาดผวา
"ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ"เสียงทุ้มของอีเรเซอร์เฮดกล่าวขณะปลอบขวัญเด็กสาวในอ้อมแขนตนที่ยังคงมีอาการหวาดผวาอยู่ซึ่งเขาเองก็เช่นกัน ในจังหวะที่ลูกศิษย์หมาดๆของตนกำลังจะถูกทุบเละเขาได้ใช้ผ้าไฟเบอร์ดึงร่างนุ่มนิ่มของนักเรียนเข้าสู้อ้อมแขนทันเวลาก่อนที่ปีศาจตัวนั้นจะทุบลงมันไม่ถึงวินาที
สุมิเระพยายามสูดหายใจตั้งสติตามคำกล่าวของผู้เป็นอาจารย์ซึ่งแม้จะได้ผลแต่ความหวาดกลัวก็ยังมีอยู่ในใจไม่น้อย
นัยน์ตาสีม่วงของเธอมองแผนหลังของอีเรเซอร์เฮดที่ยืนกั้นเธอไว้เพื่อความปลอดภัย
วิลเลินส่วนใหญ่ถูกจัดการจนเกือบหมดแล้วเหลือเพียงประปรายกับอีกสองคนที่ดูน่าหวาดหวั่นที่สุด
ฉับพลันวิลเลินผู้มีฝ่ามือจำลองอยู่ทั่วร่างกายนั้นก็พุ่งเข้ามาทางนี้ตัวเปล่า ซึ่งอีเรเซอร์เฮดได้ศอกสวนอีกไปจนร่างงอ ทว่าวิลเลินคนนั้นกับรับข้อศอกนั้นไว้ได้พร้อมเสียงหัวในลำคอ
"อ่า...มันสังเกตุยากมากเลยนะก็เล่นวิ่งพล่านไปทั่วเลยนี่นา"เสียงแหบของวิลเลินคนนั้นเอื้อนเอ่ยออกมา"แต่ก็จะมีจังหวะทีผมตกลงมาอยู่และนั่นคือช่วงเวลาที่อัตลักษณ์ถูกใช้เสร็จ"
ภายใต้กรอบแว่นกันลมดวงตาของอีเรเซอร์เฮดเบิกกว้างเมื่อรายละเอียดที่พยายามปิดไว้เพื่อไม่ให้พวกศัตรูรับรู้ถูกเปิดเผย
ข้อศอกที่ถูกแตะเกิดเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ชิออนที่เห็นร่างของโปรฮีโร่ใต้ดินนิ่งไปก็สังเกตเห็นที่บริเวณข้อศอกของอีกฝ่ายก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมันกำลัง'แตกออก'ราวกับพื้นดินแห้งที่ขาดน้ำมาเป็นเวลานาน
ฝ่ายโปรฮีโร่ใต่ดินอย่างอีเรเซอร์นั้นได้ทิ้งห่างออกมาเมื่อสัมผัสชได้ถึงความอันตรายของวิลเลินเบื้องหน้า
'ข้อศอกแหลกไปซะแล้ว!'เขาสบถอยู่ในใจ
วิลเลินเจ้าของอัตลักษณ์นั้นมองร่างของโปรฮีโร่ที่ยังคงดันทุรังต่อไปผ่านช่องนิ้วมือของ'คุณพ่อ'ก็ได้แต่นึกสมเพชกับความพยายามที่ไร้ความหมายนั้น
"เท่จังเลยนะ เท่จังนะ~แต่ว่านะฮีโร่..."เสียงนั้นเว้นว่างไว้ชั่วครู่แล้งเอ่ยต่อ"ตัวหลักจริงๆของเรื่องนี้น่ะไม่ใช่ฉันหรอกนะ"
ด้านของชิออนกำลังทุ่มร่างของวิลเลินหญิงลงกับพื้นและปล่อยหมัดเข้าเต็มเบ้าหน้าวิลเลินอีกคนหันไปให้ความสนใจกับโปรฮีโร่ใต้ดินอีกครั้งและใจดวงน้อยก็ล้วงไปอยู่ตาตุ่ม
'มันไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!?'
วิลเลินตัวเดิมที่จะทุบเธอให้ตายนั้นกำลังยืนประกบร่างของผู้เป็นอาจารย์อยู่ ร่างหนาสีดำนั้นง้างมือขึ้นสูงก่อนจะทุ่มกำปั้นลงมาเหมือนเมื่อคราวของเธอทว่าครั้งนี้ไม่ใช่เมื่อครั้งนั้น
โลหิตกระจายเต็มพื้นแว่นกันลมสีเหลืองแตกละเอียด ร่างของอีเรเซอร์เฮดถูกกดลงกับพื้นปูนศรีษะของอีกฝ่ายมีบาดแผลฉกรรจ์จนน่าหวาดกลัว
ชิออนน้ำตาคลอเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นมือบางปิดปากกั้นเสียงที่จุกอยู่บริเวณลำคอไว้ไม่ให้กรีดร้องออกมา
แขนของอาจารย์ถูกหักทิ้งราวกับกิ่งไม้แม้จะลบอัตลักษณ์ไปแล้วก็แทบจะไม่มีผลทางกายภาพใดๆแสดงให้เห็นว่าแค่พละกำลังของวิลเลินยักษ์ก็มากเกินกว่าที่มนุษย์ธรรมดาจะมีได้แล้ว
"หืม'คุโรกิริ'จัดการหมายเลข13เสร็จแล้วเหรอ?"อีกฝ่ายถามเมื่อกลุ่มควันนั้นปรากฏตัวขึ้นข้างกาย
คุโรกิริว่า"ทำให้ขยับไม่ได้แล้วก็จริง แต่กระจายพวกนักเรียนไปได้ไม่หมดแล้วก็มีหนีออกไปได้คน1ครับ"
วิลเลินที่มีมือจำลองอยู่ตามร่างกายหันไปหากลุ่มควันก่อนร้อง'ห๊ะ'เบาๆ ก่อนจะยกมือเกาบริเวณต้นคอของตนเองอย่างแรงจนอดกลัวว่าหนังจะหลุดติดเล็บมาไม่ได้ อีกฝ่ายพึมพำว่าเกมโอเวอร์แล้วมั้งล่ะกลับเลยมั้งล่ะซ้ำไปมา ซึ่งแบบนั้นก็ทำชิออนรวมถึงเด็กUAที่อยู่ในระแวกนี่โล่งใจขึ้นมาเปราะนึง
"แต่ก่อนไป..."วิลเลินที่มีอัตลักษณ์ย่อยสลายว่าพร้อมหันมาจ้องเธอเขม็ง ไอมุ่งร้ายแพร่ออกมาอย่างชัดเจน"ขอทำลายศักดิ์ศรีของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพก่อน แล้วค่อยกลับก็แล้วกัน!"
ชั่วพริบตาร่างนั้นดีดตัวเข้ามาหาเธอฝ่ามือที่เคยทำข้อศอกของผู้เป็นอาจารย์แหลกมาแล้วกำลังยื่นเข้ามาหาอีกเพียงนิดจะสัมผัสใบหน้าเธอ
ชิออนเบิกนัยน์ตาสั่นระริกเมื่อฝ่ามือนั้นหยุดชะงักอยู่ตรงหน้า เช่นเดียวกับเธอที่หยุดฝ่ามือตนเองที่กำลังจะ'ตัด'มันไว้กลางอากาศ ชิออนกระพริบตาปริบที่อีกฝ่ายไม่ได้สัมผัสโดยตัวเธออย่างที่คิดกระนั้นก็ยังไม่ลดการ์ดลง วิลเลินเบื้องหน้าถอดถอนหายใจ
"ชิ เท่ซะจริงนะ...อีเรเซอร์เฮด"
นัยน์ตาแดงก่ำของอีเรเซอร์เฮดจับจ้องมาที่เขาเขม็ง ดวงตานั้นแห้งจนแดงไปมาแต่ก็ยังฟื้นใช้อัตลักษณ์เพื่อช่วยนักเรียนของเขา
หัวเข่ายกขึ้นกระแทกอีกฝ่ายให้ผงะก่อนรองเท้าบูทจะถูกยกขึ้นถีบเข้าที่หน้าท้องของวิลเลินหนุ่มจนกระเด็นออกจากตัว ชิออนเร่งรีบลุกขึ้นยืนเพื่อเข้าประชิดอีกฝ่ายจับเข้าที่ข้อแขนแล้วทุ่มร่างผอมนั้นลงพื้นซ้ำอีกครั้ง จนมือจำลองที่ใช้ปิดใบหน้านั้นกระเด็นหลุดออกมา
ร่างนั้นล้มลุกคลุกคลานเข้าไปหามือจำลองนั่น ช้อนมันขึ้นมาปากก็พึมพำไม่หยุด
"อ่า...คุณ...พ่อ...ครับ...ขอโทษนะ...คุณพ่อ..."
ชิออนถอยหลังออกมาเมื่อชักรู้สึกไม่ดีและเป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่ออีกฝ่ายหันขวับมาหา ดวงตาสีแดงจ้องเธออย่างกินเลือดกินเนื้อ
"แก!!"อีกฝ่ายพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง ทว่าแรงอาฆาตล้นทะลักมากกว่าก่อนหน้านี้มากนักจนเธอแอบตกใจ
ทว่ามีร่างๆหนึ่งกระโดดเข้ามาพร้อมแขนที่เรืองแสงแสดงถึงอัตลักษณ์ของอีกฝ่าย"สุมิเระซัง!!"
มิโดริยะกระโดดเข้ามาในวงพร้อมอัตลักษณ์ที่แสนจะไม่มั่นคงแต่อีกฝ่ายหาได้สนใจเมื่อเด็กหญิงที่นับเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
---โครม!!!
ราวกับเวลาหยุดลงเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นจากบริเวณประตูทาเข้าที่ถูกปิดไว้ ทุกสายตาจับจ้องมาทิศต้นกำเนิดเสียงก็พบกับร่างสูงใหญ่บึกบึนที่ทุกคนรู้จักกันในนามของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ
"ไม่เป็นไรแล้วนะ..."
ใบหน้าที่มักประดับด้วยร้อยยิ้มในตอนนี้กลับหายไปเหลือแค่โทสะฮีโร่อันดับ1เท่านั้น
"เพราะว่าฉันมาแล้วยังไงล่ะ"
'ออลไมท์!'
เหล่านักเรียนยูเอย์ปี1 ต่างร่ำร้องในใจบางคนถึงกับน้ำตาแตกเมื่อฮีโร่ในดวงใจของใครหลายๆคนปรากฏตัวขึ้น สร้างความโล่งอกและตื้นตันไม่น้อย
วิลเลินที่เป็นแก่นนำของเรื่องครั้งนี้จ้องมองบุคคลที่เฝ้าตามหา และเผยยิ้มสยองภายใต้ฝ่ามือจำองนั้น"แบบนี้ก็ต้องเล่นต่อสิเนี่ย~"
ร่างกำยำของออลไมท์สามารถฝ่าเหล่าวิลเลินเข้ามาได้อย่างง่ายดายภายในเวลาไม่ถึงวิ และสามารถช่วยอาจารย์ไอซาวะออกมาจากรัศมีของพวกวิลเลินได้
ชิออนโล่งใจและในเวลาต่อมาเธอก็สัมผัสได้ถึงแรงลมงูบหนึ่งก่อนจะหายไปพร้อมทัศนียภาพที่เปลี่ยนไป
'เอ๋?'
ชิออนกระพริบตาปริบมองมิโดริยะ มิเนตะและซึยุจังที่สภาพไม่ต่างกัน ออลไมท์สามารถเคลื่อนย้ายพวกเธอออกมาได้ในพริบตาที่แม้แต่พวกเธอเองยังแทบไม่รู้สึกตัว
นี่เหรอคือความเร็วของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ การฝึกซ้อมต่อสู้เมื่อวานเทียบไม่ติดเลยสักนิดเดียว
"พวกเธอรีบไปที่ประตูทางออกก่อน ฝากไอซาวะคุงด้วยล่ะ"กล่าวเสียงเด็ดขาดและยืนเต็มความสูง
ทั้งเธอและมิโดริยะพยายามเอ่ยห้ามออลไมท์ เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล วิลเลินยักษ์นั่นจากคำกล่าวของพวกนั้นแล้วดูยังไงก็เป็นตัวอันตรายอย่างน้อยก็ถอยไปตั้งหลักก่อนก็ยังดี
แต่พอเห็นจะไม่เข้าถ้ามิโดริยะจึงเสนอตัวเข้าช่วยออลไมท์ด้วยอีกแรง
"หนุ่มน้อยมิโดริยะ...หนูน้อยสุมิเระ..."
น้ำเสียงของออลไมท์แผ่วเบาทำให้เด็กทั้งสองต้องเงยหน้าขึ้นสบกับรอยยิ้มโชว์ฟันขาวอย่างทุกๆครั้งพร้อมกับชูสองนิ้วราวกับกำลังหยอกล้อ"ไม่เป็นไรหรอกนะ!"
เธอเม้มปากชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระตุกแขนของมิโดริยะให้ออกมาอย่างจำใจ และช่วยกันพยุงร่างสะบักสะบอมของอีเรเซอร์เฮดไว้คนละข้างส่วนมิเนตะนั้นช่วยยกขาเพื่อไม่ให้มันลากพื้นจนถ่วงความเร็ว
พวกเราทั้งสี่เคลื่อนตัวออกมาอย่างทุลักทุเลด้วยน้ำหนักตัวของผู้เป็นอาจารย์และจำนวนคน มิเนตะและซึยุจังต่างทึ่งในพลกำลังของออลไมท์ออกปากชมเสียยกใหญ่มีเธอและมิโดริยะที่ยังคงนิ่งเงียบ
แต่แล้วมิโดริยะก็เรียกซึยุจังไว้"อาซุยซังช่วยมาแบกอาจารย์ไอซาวะทีครับ"
"อ๊บ?"
แม้จะงงงวยกับประโยคนั้นแต่ก็ยอมทำตามคำขอของเพื่อนชายผมเขียว สุมิเระขมวดคิ้วสงสัยแต่ไม่ทันไรสหายของเธอก็กระโจนออกไปหาออลไมท์ บวกกับบาคุโก คิริชิมะและโทโดโรกิที่มาเสริมทัพทำให้พลิกสถานการณ์กลับมาได้
ส่วนวิลเลินคุโรกิริที่มีอัตลักษณ์เป็นกุญแจหลักในการใช้หลบหนีนั้นถูกบาคุโกล็อกตัว(และข่มขู่)ไว้จนไม่สามารถขยับตัวตามใจได้(ขยับทีมีระเบิดหัวทิ้งแน่! : บาคุโก)
ตัวเธอเองแม้ใจอยากเข้าไปช่วยแค่ไหน ทว่าตอนนี้เธอต้องทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จเสียก่อน
"ทุกคนทางนี้~"เสียงของอุรารากะดังขึ้น ส่วนเพื่อนชายบางส่วนที่มีพลกำลังมากพอก็มาช่วยพวกเธอแบกอาจารย์ไอซาวะไปยังจุดปลอดภัย
ด้านฮีโร่อันดับ1 อย่างออลไมท์ได้ใช้กำลังทั้งหมดจัดการวิลเลินร่างยักษ์ที่ถูกเรียกว่า'โนมุ'จนมันกระเด็นออกไปนอกUSJ เหลือก็แต่วิเลินจำนวนมากซึ่งยังคงมีแรงเหลือมากพอที่จะลุกมาก่อเรื่องต่อ
---ปัง!
เสียงไกปืนดังลั่นจากหน้าประตูทางออกและตามมาอีกหลายๆนัดรัวๆ ซึ่งกระสุนทุกลูกนั้นไม่มีนัดไหนพุ่งออกไปอย่างเสียเปล่า
ทุกๆนัดล้วนพุ่งทะยานเข้าใส่เป้าหมายแม่นยำราวกับถูกจัดวาง ซึ่งผู้ที่มีอัตลักษณ์แบบนี้ก็คือโปรฮีโร่'สไนป์'เท่านั้น
"ขอโทษที่มาช้านะทุกคน นี่ก็รีบรวบรวมคนมาให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ"เสียงของผู้มีอำนาจสูงสุดของโรงเรียนยูเอย์'ผอ.เนซึ'ว่า ด้านหลังมีเหล่าโปรฮีโร่ซึ่งรวมตัวกันเพื่อมาช่วยเหลือนักเรียนยูเอย์
ต้องขอบคุณหัวหน้าห้องอย่างอีดะที่สามารถไปตามเหล่าคณะอาจารย์มาได้ทัน ไม่เสียงแรงที่เพื่อนๆทุ่มสุดตัวเพื่อนให้อีกฝ่ายหนีออกไปได้
เหล่าโปรฮีโร่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ใช้เวลาไม่นานวิเลินก็ถูกตำรวจควบคุมตัวจนหมด
ส่วนนักเรียนห้อง1-Aก็ได้รับการรักษารีคัฟเวอร์รี่เกิร์ล และพาไปส่งบ้านอย่างปลอดภัย
ชิออนเดินเตาะแตะไปตามเส้นทางที่ได้รับมาเพื่อไปหารีคัฟเวอร์รี่เกิร์ลเพื่อให้รักษาและตรวจบาดแผลบนร่างกาย
เพราะมัวแต่เป็นห่วงคนอื่นเลยทำให้เธอเป็นคนสุดท้ายที่ได้รับการรักษาซึ่งจากการคาดเดาแล้วข้อมือและขาของเธอน่าจะได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงมีฟกช้ำตามตัวกับถลอกนิดหน่อย ช่วงวันหยุดอาจต้องพักรักษาตัวไปก่อน
แกร็ก-"รบกวนหน่อยนะค-!?"
"อ่ะจ่ะ!"
"=[ ]="
ออลไมท์...
ขอถามหน่อยเถอะว่าคุณสามารถปิดความรับของตัวเองจนมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกันคะ เล่นไม่ระวังตัวเลยแบบนี้น่ะเฮ้ย!?
เข้าใจมั้ยว่าคนแกล้งโง่มันเหนื่อย!
"โอ๊ะ! อะไรเข้าตาเนี่ย"ขยี้ยาวๆ
------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น