คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Sulk : รูปหล่อ พ่อขี้งอน
Title : Sulk รูปหล่อ พ่อขี้งอน
Pairing: SiwonxHyukjae
Rate: PG-13
Author: Grazia
Not’e: ในที่สุดก็แต่งเรื่องนี้เสร็จสักที \(^o^)/
เสียงผิวปากดังลอยมาจากหน้ากระจกขณะที่ชายหนุ่มกำลังเพลินกับการมองรูปร่างของตน…
สองบ่ากว้าง ร่างสูงใหญ่ ใบหน้าได้รูปชวนให้หลงใหล...ไม่มีส่วนไหนของชเวซีวอนที่บกพร่องแม้แต่อย่างเดียว...มองแล้วก็ไม่จะเชื่อสายตาตนเองเลยเอ่ยเรียกคนรักให้มาช่วยพิจารณาอีกแรง
“ฮยอกแจ...”
“ฮยอกแจ...” เรียกซ้ำอีกครั้ง
“หืม”
“นายว่าฉันมีเสน่ห์ไหม” เสียงทุ้มถาม คนที่ง่วนกับการอ่านหนังสืออยู่เลยหันมามอง ร่างบางลุกจากโซฟาตรงเข้ามาหาคนร่างสูง รอยยิ้มบนหน้าเนียนบอกซีวอนให้รู้ว่าเขาคงจะได้รับคำตอบที่น่าชื่นใจ
“ไม่เลย...” ฮยอกแจส่ายหน้าช้าๆ “ชเวซีวอนของฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา” บอกตามความรู้สึก
สิ้นคำตอบของร่างบาง สรรพสิ่งในโลกก็เหมือนจะพร้อมใจกันหยุดเคลื่อนไหว คำพูดฮยอกแจเหมือนเบรกที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดหยุดอารมณ์อันรมย์รื่นของซีวอนจนหมดสิ้น
ร่างสูงถอยตัวออกห่างก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ฮยอกแจจึงเดินกลับโซฟาไปอ่านหนังสือของตนต่อ
“ซีวอน...ซีวอน...” เสียงเรียกพร้อมกับเสียงเคาะประตูดังก๊อกๆ เมื่อหนุ่มตัวสูงหายเข้าไปในห้องน้ำตั้งนานสองนาน ตอนแรกฮยอกแจคิดว่าซีวอนคงจะท้องผูกเหมือนเคย ทว่าผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มออกจากห้องน้ำ จะว่าอ่านการ์ตูนเพลินก็จะเกินไปหน่อย...ในเมื่อสถานที่ๆ ซีวอนอยู่ไม่ได้ชวนให้เข้าไปนั่งเล่นนานขนาดนั้น
“ซีวอน...เป็นอะไรหรือเปล่า” ฮยอกแจเรียกพร้อมกับเอาหูแนบประตูรอฟังเสียงของคนรัก
บานประตูพลันเปิดออกจนร่างบางเสียหลักเกือบล้มคะมำ
“เปล่า” ซีวอนบอกสั้นๆ ก่อนเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์แลปท็อปแล้วเอาแต่จดจ่ออยู่กับงานของตน ฮยอกแจมองตามอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะเวลาทำงานซีวอนจะใช้สมาธิสูง คุยด้วยไปก็เท่านั้น...คำตอบที่ได้ก็ไม่ต่างจากเสียงตอบรับอัตโนมัติ ร่างบางเดินเข้าไปในครัว หยิบหนังสือทำอาหารที่ตนเพิ่งอ่านขึ้นมากาง ผูกผ้ากันเปื้อนให้เรียบร้อยเตรียมตัวทดสอบวิชาที่เพิ่งอ่านมาหมาดๆ ต่อไปนี้พ่อครัวอีฮยอกแจจะออกโรงแล้ว
วาฟเฟิลร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่วห้อง เหลือแค่เพียงตกแต่งหน้าตาให้น่ารับประทานอีกนิดหน่อยก็จะเป็นอันเสร็จเรียบร้อย
มองไปทางซ้ายก็ว่างเปล่า...มองไปทางขวาก็ไม่เห็นเงาของคนรัก แปลก...ซีวอนชอบวาฟเฟิลยิ่งกว่าอะไร แค่ได้ยินเสียงเครื่องอบดีดดังปิ๊งเป็นต้องเยี่ยมหน้าเข้ามาในครัวด้วยท่าทางดี๊ด๊า แอบมาตอดกินขนมที่เขาทำตั้งแต่ยังไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ แต่นี่กลับไม่เห็นแม้เงา
“ในที่สุดก็ทำเสร็จแล้ว...หน้าตาน่าทานจังเลย สูตรเบลเยี่ยมด้วยนะ” แกล้งร้องบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ชำเลืองมองซ้ายขวาเผื่อว่าจะเห็นเงาคนตัวสูงโผล่มาแย่งกิน
“จะมีใครอยากกินหรือเปล่าน้า...” ลองหยั่งเชิงดู แต่แล้วก็ไร้ผล
“เป็นอะไรของเขากัน” ฮยอกแจบ่นกับตัวเองเบาๆ มือบางหยิบจานวาฟเฟิลตรงไปยังห้องที่อยู่ถัดจากห้องครัว
กลิ่นหอมของวาฟเฟิลลอยอยู่ตรงหน้าแต่ชเวซีวอนก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ซีวอน ทานวาฟเฟิลกันนะ”
“ฮยอกแจทานเถอะ...” ซีวอนตอบเรียบๆ ตายังมองตัวเลขที่วิ่งไปมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ร่างบางคิดในใจ...สงสัยซีวอนจะเล่นตัว อยากให้ตนป้อน
วาฟเฟิลพอดีคำจ่อตรงริมฝีปากหยัก ฮยอกแจเอ่ยเสียงหวาน
“ซีวอน...ทานนะ ฉันทำสุดฝีมือเลย”
ร่างสูงเม้มปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ฮยอกแจทานเถอะ...”
“แล้วทำไมซีวอนไม่ทาน” แว๊ดใส่เสียงไม่เบานักหลังจากเจออาการเฉยชาของคนรัก เรียกก็แล้ว ป้อนก็แล้ว คนอุตส่าห์ทำมาให้เหนื่อยๆ แต่ไม่ได้รับความสนใจ “เดี๋ยวก็เอาไปให้ช็อกโก้กินแทนเสียเลยนี่” ยกหมาสุดที่รักขึ้นมาขู่ รู้ดีว่าซีวอนอิจฉาช็อกโก้ขนาดไหน
“ก็ฉันมันไม่มี...เหน่...นิ” ซีวอนตอบเบาๆ จนฮยอกแจต้องเงี่ยหูฟัง
“ซีวอนว่าอะไรนะ”
“ก็ฉันมันไม่มีเสน่ห์นี่!”
เสน่ห์?...พอนึกย้อนๆ ไปก็จำได้ว่าเมื่อเช้าซีวอนถามเขาว่าตัวเองมีเสน่ห์ไหม แล้วฮยอกแจก็ตอบว่าไม่ พอถึงบางอ้อแล้วร่างบางก็อยากจะขำพรืด ที่แท้ซีวอนก็งอนเรื่องที่เขาบอกว่าซีวอนไม่มีเสน่ห์นี่เอง
แล้วหลังจากนั้นไม่ว่าฮยอกแจจะชวนซีวอนทำอะไร ซีวอนก็จะปฏิเสธตลอดทั้งวันด้วยเหตุผลที่แสนจะน่ารัก
“ซีวอน ไปจ็อกกิ้งกันนะ เย็นๆ อย่างนี้แดดกำลังดีเลย”
“ไม่ไปหรอก ฉันมันไม่มีเสน่ห์ ออกไปก็อายคนอื่นเขา...”
“ซีวอน ไปทานข้าวข้างนอกกันไหม”
“ไม่ไปหรอก ฉันมันไม่มีเสน่ห์”
“ซีวอน มานอนดูหนังกันเถอะ เทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ แสดงด้วยนะ ”
“ไม่ดูหรอก ฉันมันไม่มีเสน่ห์”
จะตลกได้มากกว่านี้อีกไหมนะพ่อคนตัวโต ฮยอกแจคิดในใจ...ชเวซีวอนอายุยี่สิบห้าปีแล้วแต่ยังมานั่งทำหน้าปั้นปึ่งงอนเรื่องที่เขาตอบคำถามไม่ถูกใจ แล้วก็พาลปฏิเสธคำชวนของเขาด้วยเหตุผลที่ไม่ค่อยจะเกี่ยวกับเรื่องที่ฮยอกแจชวนเลย คนอะไรช่างแสนงอน ไม่รู้อึออกมาแล้วจะลงคอห่านหรือเปล่า แต่ก็ช่างปะไร...ไม่ทำก็ไม่ทำ ฮยอกแจดูหนังคนเดียวก็ได้สบายใจเฉิบ
“หูย ดูสิ...คนอะไรก็ไม่รู้ มีเสน่ห์ชะมัดเลย” ฮยอกแจพูดขณะดูหนัง ตาจ้องพระเอกหุ่นล่ำบึ้กผิวสีแทน ถีบผู้ร้ายกระเด็นตกตึกแบบไม่กระพริบ “อยากมีหุ่นแบบนั้นบ้างจัง มาดูสิซีวอน” แกล้งเปรยเบาๆ ให้ซีวอนได้ยิน
หลังจากฮยอกแจเอ่ยประโยคนั้นจบก็ได้ยินเสียงกระแทกประตูดังปึง คนตัวสูงหายลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เหลือแต่ฮยอกแจที่ยังคงตื่นเต้นกับเสียงระเบิดตูมตามและพระเอกกล้ามงามในจอทีวี
“ช็อกโก้ ดูพ่อสิ พ่องี้งอนชะมัดเลย” แอบบ่นให้สุนัขของตัวเองฟังพร้อมกับยกเจ้าตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก มือบางลูบขนนุ่มเบาๆ
“หงิงๆ” เสียงสุนัขอีกตัวดังขึ้น ฮยอกแจหันไปมองเบคแฮ่ม สุนัขของซีวอนที่เคยนอนอยู่ข้างๆ วิ่งกลับไปที่นอนของตัวเอง แล้วก็นอนร้องหงิงๆ ไม่หยุด
เบคแฮ่มคงน้อยใจที่ช็อกโก้ได้นั่งตักฮยอกแจ มันเลยวิ่งหนีกลับที่ของตัวเองไป ร่างบางชักอ่อนใจ...นี่เขาถูกงอนทั้งคนทั้งหมาแล้วสินะ ขี้งอนทั้งพ่อทั้งลูกเลยคู่นี้
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ฮยอกแจแกล้งทำเสียงก๊อกๆ พร้อมกับเยี่ยมหน้าเข้าไปในห้องนอน ซีวอนกำลังซิทอัพอยู่บนพื้นห้อง
“เหนื่อยไหม” ฮยอกแจถามอย่างเอาใจ ร่างสูงหยุดซิทอัพก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพาดบ่า เตรียมตัวไปอาบน้ำ
“หนังจบแล้วหรอ” ถามฮยอกแจขณะเดินผ่าน
“อื้ม...พระเอกหล่อมากเลย”
ได้ยินอย่างนั้นซีวอนก็รีบเดินจ้ำตรงไปยังห้องน้ำ ฮยอกแจรีบเดินตามไปขวางก่อนที่ซีวอนจะปิดประตู
“แต่ชอบพระเอกในชีวิตจริงมากกว่า”
ร่างสูงเม้มปาก พร้อมกับเสมองไปทางอื่นไม่ยอมมองหน้าฮยอกแจ
“ไหนว่าไม่มีเสน่ห์ไง”
ฮยอกแจหัวเราะคิกให้กับความช่างเคืองของร่างสูง นี่นะถ้าซีวอนเป็นสาวน้อยล่ะเขาจะไม่ว่าเลย
“ใครว่า...” แกล้งหยอก
“ก็ฮยอกแจนั่นแหละว่า...”
“ฉันบอกว่าซีวอนเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา...”
ได้ยินดังว่าซีวอนก็ยก(ขอใช้คำว่ายกเนื่องจากไม่ได้อยู่ในท่าที่เรียกว่าอุ้ม)ฮยอกแจออกไปยืนนอกห้องน้ำ พร้อมกับปิดประตูไม่คุยกับฮยอกแจต่อ เสียงเปิดฝักบัวดังซ่าดังตามมา
“ซีวอนอ่า...ซีวอนอย่าทำตัวแบบนี้สิ” ตบประตูห้องน้ำเบาๆ ร่างบางเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนัง...นี่ซีวอนงอนเขาจนจะครบวันอยู่แล้วนะเนี่ย อุตส่าห์เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ทั้งทีแต่ไม่มีเวลาได้หวานกันเลย
ฮยอกแจยืนเบะปากอยู่หน้าห้องน้ำ เขาผิดตรงไหนที่พูดไปตามความรู้สึก เขาบอกว่าซีวอนเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาแต่เขายังพูดไม่จบสักหน่อย...
“ซีวอนอ่า...ซีวอนรู้ไหมว่าฉันไม่ได้รักซีวอนที่ความมีเสน่ห์หรือไม่มี” พูดไปก็เหมือนพูดกับประตูเมื่อไม่มีเสียงมนุษย์ตอบกลับมา
“ฉันบอกว่าซีวอนไม่มีเสน่ห์แต่ไม่ได้หมายความว่าซีวอนไม่มีเสน่ห์จริงๆ...ฉันแค่หมายความว่าเสน่ห์ของซีวอนไม่ได้อยู่ที่หน้าตา ฉันบอกว่าซีวอนเป็นผู้ชายธรรมดาเพราะว่าฉันชอบเวลาซีวอนเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าฉัน ฉันแค่หมายความแค่นั้น ไม่ได้หมายความว่าซีวอนหน้าตาไม่ดีหรือหุ่นไม่เฟิร์ม...ฮึก...ฮึก” ยิ่งพูดต่อก็ยิ่งยากลำบาก ฮยอกแจรู้สึกถึงความน้อยใจที่ถูกหมางเมินมาตลอดทั้งวันแล่นลิ่วขึ้นมาเล่นงาน
“ละ...แล้วทีซีวอนล่ะ...ฉันทำวาฟเฟิลให้กินก็ไม่ยอมกิน คนอุตส่าห์ตั้งใจทำสุดฝีมือ พอชวนไปจ๊อกกิ้งก็ไม่ไป ชวนไปทานอาหารข้างนอกก็ไม่ไป วันทั้งวันซีวอนไม่สนใจฉันเลยมีแต่ฉันสนใจซีวอนคนเดียว...แล้วยังมีหน้ามางอนฉันอีก ชเวซีวอน...คนบ้า” ร่างบางทุบประตูดังปึง สถานการณ์พลิกกลับกลายเป็นฮยอกแจเป็นฝ่ายงอนและซีวอนเป็นฝ่ายถูกงอน บรรยากาศดราม่าคละคลุ้งไปทั่ว ฮยอกแจร่ายยาวไม่หยุดแข่งกับเสียงน้ำฝักบัวดังฉ่าในห้องน้ำ
“ฮึก...ฮือ...” ร่างบางปล่อยโฮอยู่หน้าประตูโดยมีช็อกโก้เลียขาปลอบใจ...ส่วนเบคแฮ่มที่งอนฮยอกแจอยู่ยังทำเป็นไม่สนใจฮยอกแจต่อ มือบางรัวทุบประตูดังปึงปัง ขาเรียวดิ้นไปมาจนช็อกโก้กระเด็นออกไปร้องหงิงอยู่ด้านหลัง
เสียงคลิกดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่เปิดอ้าออก ซีวอนโผล่หน้าออกมาพร้อมกับยกฮยอกแจเข้าไปในห้องน้ำ ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาของฮยอกแจเบาๆ
แทนที่ฮยอกแจจะได้ยินเสียงปลอบประโลมจากร่างสูง ทว่าประโยคแรกที่ซีวอนถามเขาคือ
“บอกก่อนว่าฉันมีเสน่ห์ตรงไหน”
“นะ...นาย...นี่มันจริงๆ เลย” แล้วที่เขาพูดแทบตายหน้าห้องน้ำนี่มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม
“บอกก่อนว่าฉันมีเสน่ห์ตรงไหน...” ซีวอนสบตาหน้าฮยอกแจอย่างเว้าวอน ร่างบางค้อนตาคว่ำ ทุบอกกว้างดังปั้ก
“ตรงที่นายมันครึ่งผีครึ่งคนแบบนี้ไง” แค่นตอบไปด้วยความโมโหก่อนจะปล่อยโฮอีกระลอกหนึ่ง ซีวอนบ้าจริงๆ นั่นแหละ อะไรที่ควรทำก่อนอย่างเช่นปลอบเขา ซีวอนก็ไม่ทำแต่กลับถามว่าตัวเองมีเสน่ห์ตรงไหน
ร่างสูงรวบฮยอกแจมากอดแนบอกด้วยความดีใจ
“อย่างน้อยฉันก็มีเสน่ห์!” กอดฮยอกแจแน่นๆ อีกที
ฮยอกแจไม่อยากจะเชื่อ ซีวอนต้องการแค่คำตอบว่าตัวเองมีเสน่ห์เท่านั้น เสน่ห์แบบไหนก็ได้แม้แต่คำว่า ‘ครึ่งผีครึ่งคน’ ที่เขาประชด
“นายนี่มันจริงๆ เลย...ดีใจอะไรนักหนา ลืมหรือไงว่าฉันโกรธอยู่ มาง้อสิ” ฮยอกแจบ่นเสียงเขียว ซีวอนที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบานเลยจัดการอุ้ม(ไม่ใช่ยกแบบตอนแรก)ฮยอกแจไปยืนใต้ฝักบัว
“ทำอะไรเนี่ย...เปียกหมดแล้ว” ร่างบางโวยวาย
“อ้าว...เปียกแล้ว...แล้วอย่างนี้ต้องทำยังไงต่อล่ะครับ” ซีวอนแกล้งว่า ริมฝีปากหยักยิ้มกริ่ม
“ฉันโกรธนายแล้ว!”
“ก็กำลังง้อไง หรือจะโกรธนานๆ นะ ก็ได้จะได้ง้อนานๆ”
ริมฝีปากหยักแนบลงบนเรียวปากอิ่ม สัมผัสนุ่มนวลที่ได้รับทำให้ฮยอกแจลืมความโกรธไปชั่วขณะ ฮยอกแจไม่อยากจะยอมรับว่าซีวอนเป็นคนมีเสน่ห์มาก...ในหลายๆ ด้าน ทั้งรูปร่างภายนอก สีหน้า แววตา ความคิด คำพูด ตลอดจนทักษะต่างๆ รอบตัว ซีวอนเหมือนผลงานของจิตรกรเอกที่สมบูรณ์แบบ แต่สิ่งที่ฮยอกแจรักซีวอนที่สุดก็คือ...ความเป็นคนธรรมดาของซีวอน...คนธรรมดาที่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบมากก็ได้ อย่างเช่นซีวอนตอนที่ทำหน้าปั้นปึ่ง และงอนตุ๊บป่องฮยอกแจทั้งวัน...มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองได้อยู่กับมนุษย์ธรรมดาไม่ใช่เทพเจ้าจำแลง เพราะฮยอกแจรู้ว่าเขาเองไม่มีเสน่ห์เพียงพอที่จะเหนี่ยวรั้งเทพองค์ใดเอาไว้ได้
รสจูบอ่อนหวานจนแทบหลอมละลายฮยอกแจให้ไหลลงท่อไปพร้อมกับสายน้ำ นานเท่าไรไม่รู้ที่เขาและซีวอนดำเนินเพลงรักอยู่ใต้สายน้ำจากฝักบัวอันใหญ่...ที่ๆ ความเย็นฉ่ำไม่สามารถดับความอุ่นร้อนภายในกายของทั้งสองได้
ร่างเล็กถูกอุ้มวางลงบนเตียงแผ่วเบา ซีวอนหยิบผ้ามาเช็ดผมให้ฮยอกแจ ร่างบางครางงืมๆ เพราะใกล้จะหลับเต็มแก่ กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ตัวแทบเปื่อย
“สบายไหม” ซีวอนถามขณะเช็ดผมให้ฮยอกแจที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง
“อืม...” ครางรับเบาๆ ร่างสูงเลยอดไม่ได้ที่จะฝังจุมพิตลงข้างขมับคนตัวบาง
“เทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ นี่หล่อจังเลย...” เพ้อก่อนจะหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าคนที่กำลังเช็ดผมให้มองตนเช่นไร
อีฮยอกแจเดินออกจากห้องนอนด้วยท่าทางเพลียๆ รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเพราะหมดพลังงานไปกับการง้อซีวอนเมื่อคืน ได้ยินเสียงตั้งกระทะทำอาหารในห้องครัวก็รีบเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ประจำทันที วันนี้ซีวอนเป็นพ่อครัวใหญ่ด้วย(ซึ่งก็เป็นอยู่ทุกวัน)
ร่างสูงเสิร์ฟข้าวผัดเบคอนลงในชามสำหรับสุนัขให้ช็อกโก้กับเบคแฮ่ม พร้อมกับวางจานใหญ่อีกหนึ่งจานลงบนโต๊ะอาหาร ฮยอกแจเลื่อนจานมาตรงหน้า หยิบช้อนส้อมเตรียมรับประทานแต่ยังไม่ทันได้ตักจานก็ถูกดึงออกไปก่อน
ฮยอกแจมองซีวอนแย่งอาหารของเขาไปทานหน้าตาเฉย มือเรียวสะกิดร่างสูงเบาๆ ซีวอนทำเป็นไม่สนใจ
“ซีวอนเอาคืนมานะ”
ซีวอนเงียบ
“ซีวอนแล้วของฉันล่ะ...”
“ตอบมาก่อนสิว่าใครหล่อที่สุด”
“อะไรนะ”
“ระหว่างฉันกับเทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ใครหล่อกว่ากัน”
ให้ตายเถอะ...อีฮยอกแจสะบัดหัวพรืด อย่าบอกนะว่าซีวอนงอนเขาอีกแล้ว ร่างบางคิดในใจ...อีตานี่มันครึ่งผีครึ่งคนจริงๆ ขนาดพระเอกหนังยังเอามาเคืองกันได้ ร่างบางเด้งตัวออกจากเก้าอี้ทรงสูง เดินตรงไปหาเจ้าตัวเล็กสองตัวที่กำลังทานอาหารอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ช็อกโก้...เบคแฮ่ม...มาหาแดดดี๊มา” ในเมื่อคนพูดไม่รู้เรื่องไปพูดกับสุนัขดีกว่า
“ช็อกโก้...เบคแฮ่ม มากินอาหารเม็ดของแดดดี๊ดีกว่า มีคุณค่าทางอาหารกว่าเยอะ” เขย่าถุงอาหารสุนัขเบาๆ ร้องเรียก
ช็อกโก้ที่งอนฮยอกแจตอนโดนฮยอกแจเตะกระเด็นเมื่อวานเชิดหน้าใส่ ส่วนเบคแฮ่มที่งอนฮยอกแจมาตั้งแต่วานตอนเย็นยังคงทำท่าไม่สนใจฮยอกแจต่อไป
สองหมากับอีกหนึ่งคนตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารโดยไม่สนใจฮยอกแจแม้แต่น้อย...สรุปว่าเขาโดนทั้งบ้านแบนแล้วใช่ไหมเนี่ย...แล้วกัน!
มหกรรมการง้อคงมโหฬารแน่ๆ งานนี้
ว่าแต่ซีวอนกับเทย์เลอร์ เลาท์เนอร์ในหนัง Abduction ใครหล่อกว่ากันนะ?
End.
คุยนิดหนึ่ง>>
เรื่องที่ซีวอนงอนเพราะโดนว่าๆ ตัวเองไม่มีเสน่ห์นี่เอามาจากเรื่องจริงใน Strong Heart Ep. 92-93 ที่ทงเฮเป็นคนเผา ^ ^ แต่คนถูกงอนเป็นทงเฮค่ะ
Shala.la ขอบคุณธีมสวยๆ จาก
ความคิดเห็น