[SF. SJ] รวมสารพัดรื่องสั้น WonHyuk SJ และคู่อื่นๆ

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Caramel Macchiato : รู้กันว่า...รัก

 

Title: Caramel Macchiato : รู้กันว่า...รัก

Pairing: WonHyuk

Author: Amimy [Grazia]

Rating: PG

Author note : จัดมาให้พ่อหนุ่มสตาร์บัค

“ความรัก...ไม่ต้องสะกดเป็นคำๆ  

ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาก

ลึกซึ้งแต่เรียบง่าย

มากมายแต่ไม่ตกหล่น

รัก...

เรื่องที่รู้กันระหว่างเราสองคน



จาก  Caramel Macchiato”

     
             “ฮยอกแจ ตื่น”

อุตส่าห์ดิ้นรนทนเหนื่อยหอบสังขารมาจัดรายการวิทยุแต่เช้า หวังเอาสตูดิโอต่างห้องนอน เห็นหน้าพระอินทร์ได้ไม่นาน น้ำเสียงรื่นหูที่คุ้นเคยก็เรียกสติคนร่างบางให้กลับสู่ช่วงสุดท้ายของรายการซึ่งเป็นช่วงตอบคำถามที่แฟนๆ ส่งเข้ามา สคริปส์แผ่นน้อยในมือคนพี่ถูกฉวยไปอยู่ในมือของคนเพิ่งตื่นหมาดๆ เพื่อเตรียมตัวจัดรายการต่อ

ดวงตาพร่าปรับภาพให้ชัดเจนก่อนตวัดไล่อ่านทีละบรรทัด ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อ เมื่ออ่านข้อความแรกจบก็ตื่นเต็มตา

‘คาราเมลมัคคิอาโต้’

ชื่อที่หวานละมุน อุ่นเหมือนกาแฟพร้อมเสิร์ฟ

“ไพเราะมาก...ไม่มีใครเข้าใจความรักดีเท่าคนสองคนที่รักกัน ว่าไหมครับฮยอกแจ” อีทึกเปิดช่วงสนทนากับแฟนรายการด้วยหนึ่งในข้อความที่เลือกสรรมาอย่างดีแล้ว ข้อความจากแฟนรายการที่ชื่อ คาราเมลมัคคิอาโต้

ทว่า…

“...”  ไร้การตอบรับจากคู่สนทนา 

อีทึกขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเอี้ยวตัวไปดูพ่อดีเจขี้เซา ฮยอกแจนะ ขืนมาหลับตอนออกอากาศเดี๋ยวก็โดนปลดกลางอากาศพอดี กำลังจะเอื้อมมือไปสะกิดก็ต้องชะงักก่อนเพราะภาพที่เห็นกลับกลายเป็นใบหน้าผ่องใสของใครบางคนที่แอบยิ้มอยู่คนเดียว

-รู้กันว่า...รัก-

ตลาดกลางแจ้งกลางเมืองหลวงคราคร่ำไปด้วยผู้คน แดดร้อนระอุพาให้สามเสือเพื่อนสนิทตัดสินใจแวะสั่งอาหารกลางวันในร้านเล็กๆ ก่อนออกไปตระเวนหาวัตถุดิบทำอาหารเย็นกันต่อ

“ทงเฮ สั่งไปเผื่อฮยอกแจด้วย เดี๋ยวเจ้าตัวรู้เข้าก็โวยวายใหญ่หาว่าเราไม่ซื้อไปฝาก” 
           
            เสียงใสกำชับรุ่นน้อง ในใจก็นึกไปถึงเจ้าตัวเล็กอีกตัวที่ซองมินรักประหนึ่งน้องชายแท้ๆ กว่าจะเลิกงานก็ค่ำแล้ว หากรู้ว่าพวกเขาหนีมาเที่ยวแล้วยังไม่ซื้อข้าวผัดกิมจิร้านประจำไปฝากอีก คงจะโดนงอนเอาเปล่าๆ เรื่องไม่สด ไม่ใหม่ ไม่ต้องพูดถึง ฮยอกแจกินได้ทุกอย่างถ้าอยากจะกิน

“เพิ่มข้าวผัดกิมจิ ไม่ใส่ไข่สำหรับกลับบ้านหนึ่งที่ เดี๋ยวมาเอานะครับ” เพราะเป็นเพื่อนรักทงเฮจึงสังเกตได้เสมอว่าอีกคนชอบหรือไม่ชอบอะไร ข้าวผัดกิมจินั้นถึงแม้จะเป็นอาหารเรียบง่ายแต่ก็เลื่องชื่อลือชาสำหรับร้านนี้ทีเดียว

ทว่าเมื่อเงาของสองคนผ่านหน้าร้านไปแล้ว ใครอีกคนหนึ่งก็วกกลับมาแก้เมนู

“ข้าวผัดกิมจิเมื่อครู่ที่ไม่ใส่ไข่ ไม่ต้องใส่กระเทียมด้วย แล้วก็...ใส่มะเขือเทศเยอะๆ ครับ” ใบหน้าคมขยิบตาให้เจ้าของร้าน ป้าแก่ๆ ถึงกับเงยหน้าขึ้นมาดูคนสั่ง ข้าวผัดกิมจินะ ไม่ใช่ข้าวผัดอเมริกัน สูตรไหนมันใส่มะเขือเทศล่ะพ่อคุณ

.

.

 ‘ข้าวผัดกิมจิที่พี่สาวฉันทำใส่มะเขือเทศด้วย...’

‘ใส่ทำไม แปลกประหลาด’

‘ก็อร่อยมันอร่อยง่ะ’

.

.

“ซองมิน...ฉันว่าพักนี้ฮยอกแจห่างเหินกับฉันยังไงก็ไม่รู้” ปลาป่วนบ่นกระปอดกระแปดกลางทางระหว่างเดินรออาหาร นีโม่ยังขาดน้ำไม่ได้ ทงเฮก็ขาดความสนใจจากคนใกล้ชิดไม่ได้เช่นกัน

“เฮ้อ...ขี้น้อยใจอีกแล้ว” นี่ก็นะ แค่เพราะฮยอกแจทำงานหนักจึงไม่มีเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม มันผิดตรงไหน ซองมินได้แต่ส่ายหัวทุยอย่างระอา

“ไม่ใช่...ไม่ได้น้อยใจ ฉันดีใจ”

“ทำไม”

“ฉันว่านะ...ฮยอกแจกำลังมีความ...รัก” รอยยิ้มน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ ของทงเฮฉายแววตื่นเต้น --- เพื่อนของเขากำลังมีความรักเชียวนะ

            “คิดเหมือนกัน...ฉันได้ยินมาว่ามินโฮ ลูกชายอาโกข้างบ้านกำลังจีบฮยอกแจอยู่” อีกคนก็สวนรับทันควัน คำพูดของซองมินทำให้คนหนึ่งที่วางมาดขรึมอยู่หลุดหัวเราะออกมา

“ไม่ใช่ ฉันได้ข่าวว่าฮันคยอง ลูกนายห้างร้านทองต่างหาก” ทงเฮเถียงก่อนจะถามอีกคน “นายว่าไงล่ะ...ซีวอน”

“ป่านนี้อาหารที่สั่งไว้ได้แล้วมั้ง” ประโยคแรกของคนที่อมยิ้มมานานกลับตอบไม่ตรงคำถาม ร่างสูงก้าวฉับตรงไปยังร้านที่สั่งอาหารไว้เมื่อครู่

“คิก คิก ฉันบอกแล้วว่าคนที่จีบฮยอกแจอ่ะ...คนแถวนี้” ทงเฮพยักเพยิดไปทางซีวอนที่เดินนำห่างออกไป

“รู้ไหมวันก่อนฉันเห็นซีวอนใส่สายรัดข้อมือสีฟ้า มีกระดิ่งกุ๊งกิ๊งเหมือนของฮยอกแจด้วย...ใครจะไปใส่แบบนั้นได้ถ้าไม่... คิก คิก” ซองมินรีบสนับสนุนก่อนจะพากันแล้วก้าวยาวๆ ตามไป

 -รู้กันว่า...รัก-

แสงสุดท้ายของวันทาบทาบ้านหลังน้อยเป็นสีส้มแสด ถึงเวลาที่ใครบางคนได้กลับบ้าน

“กลับมาแล้วหรอฮยอกแจ” ทงเฮร้องเรียกพร้อมกับวิ่งไปรับคนตัวบางที่หน้าประตู  “ยินดีต้อนรับ” เพื่อนรักผายมือออกราวกับเป็นเจ้าบ้าน

“ดีใจที่ได้กลับมาบ้านตัวเองอีกครั้ง” พอยื่นหน้าเขาไปในครัวก็เห็นหัวดำๆ เต็มบ้านไปหมด จนไม่รู้ว่าใครแขกใครเจ้าบ้านกันแน่ เพราะว่าแม่ของฮยอกแจชอบทำอาหารเมนูใหม่ๆ แล้วชวนเพื่อนของเขามาชิมประจำ นานเข้าก็ติดใจ ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องมาทุกวัน

“ข้าวผัดกิมจิร้านประจำของนายอยู่ในตู้เย็น” ทงเฮร้องบอกก่อนเดินนำฮยอกแจเข้าไปในครัว

ถึงครัวปุ๊บเจ้าปลาน้อยก็รีบเข้าไปสะกิดซองมินที่กำลังล้างผักกาดอยู่ทันที

“มาแล้วๆ...” ทงเฮปรายตาไปทางฮยอกแจที่หยุดยืนอยู่หน้าตู้เย็นห่างจากซีวอนที่กำลังสับหมูอยู่อีกมุมหนึ่งแค่เอื้อม

ซองมินหันมาสบตาทงเฮอย่างรู้ทัน มันต้องมีใครสปาร์คกันแถวนี้บ้างล่ะ

“คอยดูนะ จะจับให้ได้” ใบหน้ากระต่ายน้อยบ้องแบ๊วแฝงไปด้วยแววตาซุกซน

“จับอะไรครับ~”

“แกหั่นแครอทของแกไปแหละดีแล้วคยูฮยอน” ซองมินหันไปดุคนที่ตัวโตกว่า ชามสีเงินยื่นออกมาตรงหน้าเต็มไปด้วยแท่งแครอทเล็กๆ เรียงรายอยู่พูนขอบชาม---หั่นมาแบบนี้ไม่สับให้ละเอียดไปเลยล่ะ แกจะเอาไปกินกับซาชิมิรึไง

“ยุ่งเรื่องคนอื่น มันไม่ดีนะ...”  คยูฮยอนดุกลับบ้าง “แต่…ผมกล้าพนันเลยว่าพี่ฮยอกแจกับพี่ซีวอนคบกันแล้ว”

“ยังไม่ได้คบ แค่แอบกิ๊กกันอยู่” ทงเฮเถียง

“ไม่ได้กิ๊ก เขารักกันแล้ว” ซองมินเอาฟันขู่

“วางเดิมพันเลยครับ” คยูฮยอนคลี่ถุงใส่โทรศัพท์สีดำออกมาเขย่าเบาๆ แบงก์บางๆ ถูกหย่อนลงทีละใบ ท้ายที่สุดถุงก็โป่งเป็นปลาไข่

ใครว่ายุ่งเรื่องคนอื่นไม่ดี...ดีสิ ได้เงิน คนเล็กคอนเฟิร์ม

-รู้กันว่า...รัก-

ครัวหลังบ้านดูจะอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องรองรับแขกที่แวะมาฝากท้องไว้กับคุณแม่ของฮยอกแจ ทว่าช่องว่างที่ลดลงกลับทำให้คนสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น...แบบนี้

“เดินระวังๆ หน่อยสิ” ใบหน้าคมหันไปดุคนร่างเล็กที่เซเข้ามาชน ยังไม่ทันไรนมสตรอเบอรี่ที่ถืออยู่ในมือบางก็หกรดทีเชิ้ตแบรนด์ดังซะแล้ว ต้องโทษแม่ที่ตอนสร้างบ้านดันเลือกให้มีพื้นที่ใช้สอยในครัวจะมาก แต่เผื่อพื้นที่ในการเดินน้อยเกิน

“อย่ามาทำกร่าง นี่บ้านฉันไม่ใช่บ้านนาย” คนตัวเล็กโต้กลับไม่เดือดไม่ร้อน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่ใกล้ๆ

กองเชียร์ถึงกับลุ้นตัวโก่งกะว่าคงได้เห็นมือบางซับน้ำนมบนอกกว้างๆ ของซีวอน แต่แล้วกระดาษทิชชู่ที่หมุนพันมือน้อยอยู่ก็ถูกดึงออกมาซับพื้นเปียกๆ ซะอย่างนั้น ก่อนที่ฮยอกแจจะมีจิตใจดีส่งม้วนกระดาษให้คนตัวเปียกทีหลัง

“นี่ คนรักกัน เขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอกนะซองมิน บอกแล้วว่าแค่กิ๊กกันอยู่” ทงเฮได้ทีรีบหันมากระซิบ ปากว่าไปมือก็ล้างข้าวโพดอ่อนไป กะว่างานนี้ชนะชัวร์

ไม่ได้ ซองมินไม่ยอม เจ้าของฟันกระต่ายขบคิดก่อนจะยิ้มกริ่ม ไม่มีใครเขาหวานกันต่อหน้าคนอื่นหรอกทงเฮ แต่ถ้าเป็นเรื่องหึงน่ะมันไม่แน่  เอาละอีซองมินเตรียมตัวใส่ไฟเต็มที่

“ซีวอน ได้ข่าวว่าน้องแองจี้จะกลับมาจากออสเตรเลียหรอ สงสัยต้องปิดร้านอาหารเกาหลีเลี้ยงอีกรอบแล้วมั้ง” 

แองจี้ สาวน้อยน่ารักที่คอยอยู่กับซีวอนบ่อยๆ แต่หากซองมินรักฮยอกแจเหมือนน้องชายยังไง ซีวอนก็รักแองจี้เหมือนน้องสาวไม่ต่างกัน พูดจบกระต่ายน้อยก็ชำเลืองดูหน้าฮยอกแจ...ใบหน้าขาวนวลกลับเรียบเฉยราวกับไม่มีสิ่งใดสะกิดแผลใจ

“นี่เป็นอาการของคนที่คบกันแล้ว...ความเชื่อใจ” คยูฮยอนที่ทายว่าทั้งคู่คบกันแล้วหันมายิ้มกริ่มให้ซองมิน ภาษิตว่ามาที่หลังย่อมดังกว่า มือหนาตบกระเป๋าเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป

หลังจากวัตถุดิบจัดเตรียมไว้เรียบร้อยคุณแม่ของฮยอกแจและอีทึกที่ฝากตัวเป็นผู้ช่วยก็บรรจงเสกสรรชาบูที่น่ารับประทานที่สุดออกมา หม้อร้อนๆ วางลงกลางโต๊ะ พร้อมกับเครื่องเคียงมากมาย ยังมีอาหารหวานจากซองมินเตรียมสมทบอีกในตู้เย็น

โต๊ะตัวยาวดูเล็กลงถนัดตา บรรยากาศอาหารค่ำเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ซีวอนลวกหมูที่สับเองกับมือให้คุณแม่ ส่วนอีทึกก็ป้อนผักคำโตให้คุณพ่อจนฮยอกแจร้องขอให้ป้อนบ้าง

“แครอทหั่นฝอยของแกน่ะ รับผิดชอบไปด้วยคยูฮยอน” ซองมินหันมากัดเจ้าของนัยย์ตาหมาป่า แต่มือกลับคว้าถ้วยเปล่าของคนข้างๆ ไปเติมให้จนพูน ตักไปก็ดูฮยอกแจกับซีวอนทะเลาะกันไป หันกลับมาก็เห็นเห็ดหอมของโปรดวางอยู่เต็มถ้วยตัวเองแล้ว

“วอนฮยอกไม่เห็นสวีตกันเลยว่ะ ฉันว่าคยูมินยังน่าลุ้นกว่า” ทงเฮยังจับตามองดูฮยอกแจไล่งับลูกชิ้นปลาจากปลายตะเกียบซีวอน ก่อนที่ซีวอนจะยื่นผักบุ้งดิบให้แทน...ดูยังไงก็เหมือนเด็กเล่นกันมากกว่า...ไม่เห็นแคร์กันเหมือนคนแถวนี้

“ดูแววตาของซีวอนที่มันมองฮยอกแจสิ แข็งๆ ขี้เก๊ก” ทงเฮยังคงทำหน้าที่สังเกตการณ์ต่อไป

“ไม่...หลายๆ อย่างทำให้ฉันสังเกตว่าซีวอนรักฮยอกแจ” ซองมินขอค้าน

ไหนจะเป็นซีวอนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยฮยอกแจ คอยแอบดูแลห่างๆ เศร้าลงบ้างตอนฮยอกแจร้องไห้ ให้กำลังใจอยู่เสมอ และไม่เคยเผลอลืมรายละเอียดปลีกย่อยของฮยอกแจ...ว่าแต่ตัวเขาเองช่างสังเกตเหมือนกันเนอะ

“ไม่ใช่รักหรอก นายไม่รู้หรอคนรักกันเขามองกันยังไง” ทงเฮพูดพลางหันหน้าซองมินให้สบตาคยูฮยอน “เขามองกันเหมือนนายสองคนนี่ ไม่ใช่ผลักหนีกันแบบนั้น” ภาพซีวอนปล่อยฮยอกแจหลุดจากอ้อมแขนทันทีที่คุณแม่ยกถาดขนมหวานมา...ดูยังไงก็เหมือนจะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่คนรัก

“พวกนายสามคนจับกลุ่มทำอะไรกัน ทำไมไม่กินเข้าไปเยอะๆ” จู่ๆ อีทึกก็แทรกตัวเข้ามาทางด้านหลัง ก่อนจะกระซิบเบาๆ “เขาไม่ได้อะไรกันหรอกเชื่อเหอะ ฮยอกแจมีคนมาจีบเยอะจะตายขนาดจัดรายการวิทยุอยู่ยังส่งข้อความเป็นนัยๆ มาตั้งหลายครั้ง…อาจจะมีเสี่ยเลี้ยงก็ได้นะ”

“...”

“...”

“o_O”

หลังมื้ออาหารค่ำจบลงก็ถึงเวลาส่งแขกพุงโตแยกย้ายกลับบ้าน 

ไม่มีใครรู้หรอกว่าคำตอบของการเดิมพันครั้งนี้คืออะไร

.

.

.

“คยู เอาเงินฉันคืนมา”  

“เงินอะไร”

“เงินพนัน ฉันเลิกเล่นแล้ว…ที่หลังน่ะเงินไม่ต้องใช้ ลุ้นกันแต่ใจก็พอ”

“ฮะ ถ้าแพ้จะให้ใจผมหรอ” ร่างสูงที่ขับรถอยู่แทบจะแตะเบรกทันที ซองมินจึงตีป้าบลงเข้าให้ - - -หมายถึงเอาใจลุ้นกันเฉยๆ โว้ย

 -รู้กันว่า...รัก-

สายลมเย็นพัดผ่านเป็นระลอก หลังจากที่เพื่อนๆ กลับกันไปแล้วร่างบางก็ขึ้นมายืนพิงระเบียงบนดาดฟ้าที่ประจำของเขา

“ว่าไง พ่อหนุ่มสตาร์บัค” ฮยอกแจร้องทักเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ

“วันนี้คาราเมลมัคคิอาโต้ ถูกใจไหมครับ”

คนร่างเล็กยิ้มระเรื่อ เมื่อนึกถึงข้อความที่ซีวอนส่งให้เขาผ่านทางรายการวิทยุเมื่อเช้าตรู่ด้วยชื่อที่รู้กันอยู่เพียงสองคน ชื่อที่มักจะมาจากกาแฟในร้านประจำของซีวอน

“…” อีกครั้งที่ฮยอกแจไม่มีคำตอบ ขาเรียวเพียงก้าวเข้าไปหาอีกคนมากยิ่งขึ้น

ไม่ต้องแสดงออกอะไรมาก เพียงยืนข้างกันใกล้ๆ ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

          แม้ในแสงสลัวแต่แขนน้อยๆ ยังดูขาวสว่างชี้ไม้ชี้มือออกไปบนท้องฟ้าเรียกให้ซีวอนคล้อยตามอง มีบ้างที่คนตัวเล็กพูดอะไรให้ได้ยินไม่ถนัด ร่างสูงจึงค้อมตัวลงไปฟังใกล้ๆ 

          ไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของ  ก็รู้ว่าต่างครองใจของกันและกันอยู่

บ่าบางรู้สึกได้ถึงแรงโอบกระชับ จึงเผลออิงบ่ากว้างหวังฝากความเหนื่อยล้า

ถ้วยกระเบื้องอุ่นๆ แทรกเข้ามาในมือของฮยอกแจ กลิ่นคาราเมลกับกลิ่นกาแฟโชยหอมอ่อนๆ

          “เห็นบอกว่าต้องทำรายงานส่งอาจารย์” หากไม่เร่งด่วนจริงๆ ซีวอนคงไม่ยอมอีกคนดื่มกาแฟตอนดึกแน่นอน

ลำแขนแกร่งกระชับร่างน้อยแน่นขึ้น

.

.

.

ไร้ถ้อยคำ แต่สัมผัสได้

ลึกซึ้ง เรียบง่าย มากมาย ไม่มีตกหล่น

            นี่แหละ รัก...สิ่งที่เราเข้าใจกันสองคน

“ขอบคุณที่เติมพลังให้เสมอ กาแฟร้อนของฉัน”

                    

~End



กลับมาขัดเกลาใหม่อีกครั้งค่ะ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์เลยนะคะ ^ ^

Shala.la
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก