คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~ J U S T R E L A X ~ ::O N E รีไรท์นิสสสสสสนึง
~ J U S T R E L A X ~
O N E
::กันต์พิมุกต์'s พาร์ท::
"สวัสดีครับ
ผมชื่อ กันต์พิมุกต์ ภูวกุลครับ"
"..."
ผมแนะนำตัวกับกรรมการสามคนที่ดูค่อยข้างจะมีอายุ
ลุงเขาต่างทำหน้างง นั่งนิ่งไร้การตอบสนองกันหมดหลังจากได้ยินชื่อของผม ไม่รู้ว่าอึ้งในความหน้าตาดีหรือว่างงชื่ออันไพรเราะที่ท่านแม่เป็นคนตั้งให้กันแน่
แต่ก็คงจะสองอย่างแหละโดยเฉพาะเรื่องความหน้าตาดีของผมนี่ทำให้ใครต่อหลายคนหัวใจวายกันมาแล้ว
"เรียกผมว่าแบมแบมก็ได้ครับ"
ผมบอกชื่อเล่นไปเพื่อจะได้เรียกได้สะดวก
"อ่อคุณแบมแบมนะครับ
ผมจะเริ่ม 'การสัมภาษณ์งาน' เลยนะครับ
ไฟติ้งเว้ยย
แบมแบม นายต้องเข้าทำงานที่นี่ให้ได้
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะตอบพวกลุงกรรมการด้วยความมั่นใจ
"ครับ"
พุทโธ
พุทโธ พุทโธ มีสมาธิแบมแบม
นายต้องทำให้ได้
.เงียบ
.เงียบ
.เงียบ
เฮ้อออออ
กดดันชะมัด ผมหันไปมองนาฬึกาบนฝาผนัง พึ่งผ่านไปแค่สามนาที
ทำไมเวลามันเดินช้าจังวะ ลุงๆเค้าก็มัวเเต่เปิดดูแฟ้มผมงานผม
ปล่อยให้ผมนั่งเงียบๆอยู่คนเดียวไม่ถามอะไรซักที ตอนนี้สภาพห้องเงียบกริบอย่างกะป่าช้าแต่ใจผมนี่เต้นเเรงโคตร
ผมเริ่มรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่มือและเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อๆของผม
บอกเลยว่าเครียดดดดดดดดด ครับ
แต่ซักพักลุงเค้าก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม
กดดันกูจังเลยครับ รู้ว่าหล่อไม่ต้องจ้องกันขนาดนั้นก็ได้มั้งงงง
"จากประวัติของคุณ
คุณจบมาจามหาลัย₩@#$¥*\*$}*\>'ใช่มั้ยครับ"
"ครับ"
"แล้วคุณ@₩"-^$#¥*¥\$ ใช่มั้ยครับ"
"ครับ"
"&@₩:%$¥|"
"ครับ"
"₩&@.^*¥\$"
ผมได้แต่ตอบ
ครับ ครับ ครับ กับคำถามที่ลุงเค้าถามซ้ำกับที่ผมบอกไปแล้วในใบประวัติของผม
แล้วก็ตอบคำถามนู่นี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย
~10นาทีผ่านไป~
"แล้วทำไมคุณถึงอยากมาทำงานที่บริษัทมาร์คเคิลละครับ"
มาแล้วววววววคำถามเด็ดที่รอคอย
ตั้งใจฟังแบมแบมสุดหล่อให้ดีนะครับ
“ชุดชั้นในเป็นสิ่งที่จำเป็นกับทุกคนครับ
เป็นสิ่งที่เราต้องใส่ทุกวัน ถึงแม้จะไม่ได้ให้คนอื่นเห็นเหมือนเสื้อผ้าเครื่องประดับภายนอกทั่วไป
แต่การใส่ชุดชั้นในที่มีดีไซน์สวยก็ช่วยเพิ่มความมั่นใจให้แก่ผู้สวมใส่ได้ครับ
ในฐานะที่ผมจบทางด้านดีไซน์มาผมจึงอยากใช้ความสามารถผมกับงานที่นี่ครับ”
เหยดดดดดดด
เฟี้ยวมั้ยละครับผมมมมมม
คณะกรรมการตรงหน้าต่างพากันยิ้ม อึ้งละสิฮ่าฮ่าฮ่าาาา เตรียมสคริปมาอย่างดีนะครับขอบอก
ที่ยิ้มนี่คือชอบคำตอบของผมชิมิ อยากได้ผมเข้าทำงานก็บอกอิอิ
"เอ่ออขอบคุณมากครับคุณแบมแบม
ไว้ยังไงทางเราจะติดต่อกลับไปอีกทีนะครับ"
ผมโค้งคำนับตามารยาทก่อนจะเดินออกมา
ผมหวังว่าผมจะได้งานนี้นะ ใครไม่หวังเเจ็คสันหวัง 555เกี่ยวอัลไร
พอดีผมเห็นพี่เเจ็คสันเค้าเป็นพรีเซนเตอร์กางเกงในมาร์เคิลหนิครับ แฮะๆ
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงมาสมัครงานที่นี่ก็เพราะ
.
.
ผมตกงานครับบบบบ
ToT ตอนเเรกผมก็มีงานมีการทำกับเขาเเหละครับ
แต่ที่บริษัทเก่าของปิดกิจการนะสิครับ พูดง่ายๆก็คือ เจ้งอ่ะครับผมก็เลยต้องตกงานนี่เเหละ
ผมไปสมัครงานมาหลายที่เหมือนกันแต่ไม่มีที่ไหนตอบกลับมาเลย
ก็สมัยนี้หางานทำได้ง่ายๆซะที่ไหน
จนสุดท้ายไอยูคยอมเพื่อนสนิทผมที่ทำงานอยู่ที่นี่มันมาบอกผมว่าที่บริษัทมันรับสมัครดีไซน์เนอร์
1ตำแหน่ง ผมก็เลยรีบมาที่นี่อย่างที่เห็นแหละครับ
พูดถึงยูคยอม
ผมว่าผมโทรหามันดีกว่าไหนๆก็อยู่ที่บริษัทมันแล้ว
ผมเอามือล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดไปที่รายชื่อ
'เพื่อนยูคตัวใหญ่จิตใจคาวาอี้"
"(ฮัลโหล)"
"ไปกินข้าวเที่ยงกันมั้ยตอนนี้ฉันอยู่บริษัทนายอ่ะ"
"(อ่อโอเคเดี๋ยวฉันลงไป
ว่าแต่มาสัมภาษณ์งานหรอ เป็นยังไงบ้าง)"
"ก็ดีอ่ะ
นายรีบลงมาละกัน ฉันยืนรออยู่หน้าตึกนะ"
ผมเดินจิ้มนู่จิ้มนี่ในโทรศัทพ์ซัมซุงฮี่โร่สุดวินเทจของผมที่รักษาดั่งไอโฟหก
ก่อนจะ...
ปั่ก!!!
โนววว ดวงใจของกู้วววววววว
เเบตกระเด็นเลยครับ
ผมนี่อึ้งเลยครับ!!!
O[]O!!!
"น....นาย!!!!"
ผมรีบหันไปตะหวาดใส่คนที่ชนผมที่ตอนนี้มองหน้าผมอย่างหาเรื่อง
จะว่าไปคนที่ชนผมก็ดูหล่อดีมีชาติตระกูลนะครับ
เอ้ยยยยยไม่ใช่ละมึงทำโทรศัพท์กูพังอ่ะ
ลูกรักผมเลยนะเว้ยถึงมันจะไม่เเพงแต่ผมก็ต้องประหยัดครับยิ่งไม่มีงานทำอยู่ =3=
"อะไร
-.-"
"นายทำโทรศัพท์ฉันพัง"
ดูมันทำหน้าดิ
กวนส้นตีนอ่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี
"ซัมซุงฮี่โร่ไม่ใช่หรอนั่นอ่ะ
ใส่แบตกลับคืนก็ใช่ได้แล้วมั้งโทรศัพท์ถึกควายแบบนั้น ฉันเห็นในโฆษณา" พูดเสร็จมันก็เดินหนีผมไปเลย
ไว้ผมได้ทำงานที่นี้เมื่อไหร่เจอแน่
"โถ่เว้ยยย" ผมสบถกับตัวเองก่อนที่จะก้มเก็บแบตมาใสในเครื่องเเล้วลองกดเปิดดู
ดิ้ง
ดิ้ง ดิ้ง ~ #กรุณามโนว่าเปิดเสียงเปิดโทรศัพท์
เชี่ยติดด้วย
ทำไมผมไม่เคยดูโฆษณาวะ ไม่รู้จะขอบคุณผู้ชายคนนั้นที่อุส่าห์บอกหรือจะด่าดีที่บังอาจมาว่าลูกรักของผมว่าถึกควาย
หึ ฝากไว้ก่อนเห้ออออออออ เจอแบมแบมแน่!!!!
~ J U S T R E L A X ~
::ติ่มซำ's พาร์ท::
ขอแนะนำตัวก่อนละกันนะครับ
ผมต้วนอี้เอิน หรือ มาร์คต้วนผู้หล่อมาทั้งชีวิต
เจ้าของธุรกิจชุดชั้นในชายมาร์คเคิล ผมขอเข้าเรื่องเลยละกัน
วันนี้ก็เหมือนวันเดิมๆของผมนั่นแหละครับ
เป็นวันทำงานที่ใครๆหลายคนต่างพากันเบื่อหน่าย ผมตื่นหกโมงเหมือนเดิม
มาทำงานที่บริษัทเดิม แวะซื้อกาแฟร้านเดิม จอดรถที่เดิม เดินเข้าตึกเวลาเดิม แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม
ก็เกือบจะเหมือนเดิมแหละถ้าไม่นับไอตอนที่ผมเดินเข้ามาในบริษัทแล้วมีผู้ชายตัวเล็กๆที่มัวเเต่กดโทรศัพท์จนเดินชนผม
แล้วยังตะโกนใส่ผมอีก ไม่รู้ว่าจะอะไรนักหนากับอีแค่โทรศัทพ์ราคาไม่เท่าไหร่ แล้วอีกอย่างไม่รู้หรอว่าผมเป็นใครถึงกล้ามาตะโกนใส่ผม
อย่าให้เจออีกนะโดนแน่
คิดแล้วก็หงุดหงิดครับ
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาทำท่าทางอะไรแบบนั้นใส่เลย
ถึงแม้ว่าเขาคนนั้นจะยังไม่ทันด่าอะไรผมมากมาย ผมก็ชิงเดินหนีก่อนก็ตาม
แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดีแหละครับ เห็นแล้วมันรู้สึกขัดใจ
ผมนั่งเซ็งๆ
ทำงานนู่นนี่ไปเรื่อย เบื่อจังเลยหงุดหงิดตั้งแต่เช้า ยังคาใจกับไอเด็กนั่นไม่หาย
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ
ระหว่างที่ผมกำลังนั่งบ่นอยู่คนเดียวจู่ก็มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอกเพื่อขออนุญาติเข้ามาในห้องทำงานของผม
ผมสลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปก่อนที่จะบอกให้คนข้างหลังประตูเข้ามา
ประตูค่อยๆเปิดออกทำให้ผมพบว่าคนที่เข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือ
'ชเว ยองแจ' ผู้ช่วยของผมเอง ซึ่งรีบเปิดประเด็นคุยงานกับผมเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
"พี่มาร์คได้ดีไซน์เนอร์ใหม่แล้วนะ"
ยองแจบอกผมพร้อมกับยื่นแฟ้มประวัติพนักงานใหม่ให้ผมดู
ความจริงแล้วปกติผมจะไม่ชอบให้พนักงานของผมเรียกว่าพี่หรอกแต่ยองแจค่อนข้างจะสนิทกับผมเหมือนเป็นพี่น้อง มันเลยเรียกผมว่าพี่มาร์คได้
"เอ้าได้เเล้วหรอทำไมเลือกเร็วจัง"
"ครับ
ฝ่ายบุคคลคัดเรียกมาสัมภาษณ์แค่ไม่กี่คน"
ผมถามก่อนจะผมเปิดแฟ้มที่ยองแจพึ่งส่งให้ดูแล้วเจอรูปของดีไซน์เนอร์คนใหม่
.
.
ไอเด็กซัมซุงฮีโร่!!!!
.
.
ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามยองแจ
"ทำไมเลือกคนนี้"
"คนนี้ประวัติการทำงานดี
ตอบคำถามดี แล้วก็สุภาพด้วย ฝ่ายบุคคลบอกแบบนั้นอ่ะ
แต่ผมดูจากผลงานออกแบบแล้วก็ใช่ได้นะพี่"
"หรอ...หึ"
ผมหัวเราะในลำคอ
สุภาพหรอ สุภาพตรงไหน เจอกันครั้งแรกก็คิดจะด่าท่านประธานละ อยากจะรู้จริงๆว่าถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใครจะทำยังไง
ไหนๆ
ฝ่ายบุคคลก็เลือกนายเข้ามาทำงานละ ฉันก็เชื่อมั่นว่าพนักงานของฉันว่าเลือกคนไม่ผิด
ฉันอยากจะเจอนายแล้วละสิ เอ่ออออ กะ..น...พิ..มุก โอ้ยชื่อไรวะเนี่ยอ่านยากสั_ๆ ผมต้องพยายามก้มไปอ่านที่แฟ้มประวัติอีกรอบ
โคตรขัดฟิลลิ่งตอนพระเอกเพ้อเจ้ออ่ะะะ =3=
ผมละอยากเห็นหน้าเด็กนั่นเร็วๆจัง
"งั้นนายบอกให้พนักงานคนนี้เริ่มเข้ามาทำงานวันจันทร์หน้าเลย"
"โอเคครับ"
หึๆ ฉันจะต้อนรับนายอย่างดีเลยไอตัวเล็ก
~ J U S T R E L A X ~
::คยอมมี่ 's พาร์ท::
"ฮัดชิ้ว!!!
ฮัดชิ้ว!!!"
"เอ้าไม่สบายหรอ"
ผมถามแบมแบมที่ตอนนี้เราออกมากินข้าวเที่ยงกัน
"ป่าวนะฉันก็สบายดีอ่ะ"
คนตัวเล็กตอบหลังจากเอามือแนบที่แก้มกับหน้าผากของตัวเอง
ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้ผมของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู
"นายจะหาเหาที่หัวฉันรึ
ชอบขยี้หัวฉันอยู่ได้ =3=" เพื่อนตัวน้อยของผมบ่นพลางใช้มือจัดทรงผมของตัวเองให้เข้าที่
"ฮ่าฮ่าฮ่า
นี่ฮัดชิ้วสองรอบแปลว่ามีคนคิดถึงนะรู้ป่าว"
ผมแกล้งแซวไปขำไปกับท่าทางของแบมแบม น่ารักแบบนี้ทำให้ผมอดหวงไม่ได้
มันเป็นความรู้สึกที่แบบเหมือนผมมีลูกสาวอ่ะ -..-
"นินทาละสิไม่ว่า"
คนตัวเล็กพูดแล้วก็แบะปากเป็นรูปตีน ผมละโคตรขำเลย อะไรมันจะดูนอยด์ขนาดนั้น
"นี่นายหงุดหงิดไรป้ะเนี่ย"
ผมถามแบมแบมด้วยความสงสัย
"หึ
นายรู้ม้ะ มีคนชนฉันเเล้วทำโทรศัพท์ฉันตกอ่ะ แบตนี้เหินฟ้าเลย
แล้วก็ไม่ขอโทษอีก"
"อ่าวเเล้วพังป้ะเนี่ย"
ผมถามอีกคนด้วยความเป็นห่วง บอกเลยครับว่าเเบตเหินฟ้านี่ผมนึกสภาพไม่ออกเลย
"ไม่อ่ะ
ก็ไอบ้านั่นบอกว่าให้ใส่เเบตคืนก็ใช้ได้ละ
ฉันก็เลยใส่คืนแล้วมันก็เป็นปกติเหมือนเดิม ไม่เป็นไรเเล้วนะลูกพ่อ"
แบมแบมพูดแล้วก็โอ๋โทรศัพท์ตัวเองเหมือนเป็นลูก ถ้าจะบ้าละเพื่อน
"สรุปคนนั้นเขาก็ช่วยชีวิตลูกนายอ่ะดิ"
"แต่ลูกฉันก็ตกใจนะเว้ยย"
ผมได้แต่ส่ายหัวกับความคิดของแบมแบม
สติครับสติ
ครืด...ครืด...
"นั่นไงลูกมึงเรียกละ"
ผมบอกให้มันรับโทรศัพท์ ไม่สิลูกของมัน -..-
ผมนั่งเงียบๆฟังแบมแบมคุยโทรศัพท์แล้วก็กินข้าวต่อ
วันนี้โคตรหิวเลยครับ ไม่ได้กินข้าวเช้าพอดีตื่นสายแฮะๆ
ผมกำลังจะตักเมล็ดข้าวแสนอร่อยที่กระเพาะผมรอคอยเข้าปาก
.
.
"จริงหรอครับ!!!"
อีเชี่ยยยย!!!
กูตกใจ จะแหกปากทำไมครับคุณแบมแบม ขัดคนหิวทำไมโว๊ะ
ผมเงยหน้าขึ้นไปค้อนใส่แบมแบมที่ยังคุยโทรศัพท์อยู่เล็กน้อยก่อนจะตั้งใจตักข้าวใส่ช้อนแล้วกำลังจะเข้าปากอีกครั้ง
.
.
"ยูคคคคคคคคคยอมมมมม"
แบมบี้น้อยผู้น่ารักทำให้การกินของผมต้องหยุดชงักอีกครั้ง
-..- ผมพยายามสงบสติอารมณ์โมโหหิว แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
"ฉันได้ทำงานที่มาร์คเคิลเเล้ว!!!"
"เห้ยจริงดิ!!"
ผมถามด้วยความตื่นเต้นไม่กงไม่กินมันละไว้ฉลองเลี้ยงใหญ่กับแบมแบมทีเดียวเลยละกัน
"อื้มมมม
เค้าให้ฉันไปทำงานวันจันทร์นี้เลย" แบมแบมยิ้มอย่างมีความสุข
"ก็ดีอะดิฉันจะได้เจอนายบ่อยๆแล้วฮ่าฮ่าฮ่า"
ผมหันไปยิ้มกับแบมแบมที่ดีใจจนยิ้มไม่หุบ
"ไหนๆฉันจะมีตังละ
มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"
แหม่ครับ
คุณเศรษฐีแบมแบม
1 0 0 P E R C E N T
S C R E A M T A G :: #ฟิคกกน.
△W R I T E R P O O D M A K' S T I M E▽
เฮลโล่วววว
ดูยูวรีเมมเบอร์มี้?
มารีไรท์ใหม่เนอะ
มีแก้เนื้อหานิดหน่อยด้วยจ้า
เราตั้งใจว่าจะรีไรท์ทั้งภาษาแล้วก็เนื้อหาใหม่หมดเลย
ยังใงอย่าพึ่งลืมเรื่องนี้ไปเนอะ555555
คิดจะพัก
คิดถึง J U S T R E L A X
ความคิดเห็น