-' '-` ค น เ ดี ย ว ไ ม่ เ ห ง า เ ท่ า 3 ค น `-' '-

เนื้อเรื่อง

ลัล ลา ลัล ลา ลา ล้า ~

"ดีค่ะ นีโอ"

"ดีคับแพท พรุ่งนี้ว่างไหม" ปลายสาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนเดิม"ว่างจ้า มีอะไรรึป่าวจ๊ะ"

"พรุ่งนี้ไปเที่ยวน้ำตกในรีสอร์ทผมไหมคับ ^ ^ "

"ไปซิค่ะ ปิดเทอมแพทอยู่บ้าน น่าเบื่อจะตาย -*-"

"งั้นจะให้ผมไปรับไหมคับ"

"ไม่ต้องจ๊ะ เดี๋ยวเราขับรถไปหา"

"คับผม แล้วเจอกันนะคับ"

หลังจากที่ฉันวางสาย ฉันก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าด้วยดีใจที่เพื่อนรักที่ฉันแอบชอบ เขาชวนฉันไปเที่ยว แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะชวนใครไปบ้างนะเนี่ย ลืมถามไปเลย คงจะเป็นพวกเพื่อนๆในกลุ่มของเราแหละมั้ง

คืนนี้ฉันแทบจะนอนไม่หลับเลย นึกถึงแต่เรื่องการไปเที่ยวันพรุ่งนี้ ปกติฉันกับนีโอเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ แต่หลังจากที่น้องแอนนี่เข้ามา เขาก็เริ่มห่างจากฉันไปทุกที

เช้าวันรุ่งขึ้น
6.00 น.

"คุณหนูค่ะ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังค่ะ" ผ้าชื่น แม่บ้านของบ้านฉันถามอย่างแปลกใจ ก็ไม่น่าแปลกได้ยังไง ก็ปกติฉันตื่นเลย 9 โมงทุกวัน

"แพทตื่นมาทำข้าวกล่องไปปิคนิคนะค่ะ"

"ทำไมคุณหนูไม่บอกป้าล่ะค่ะ ป้าจะจัดการให้"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ แพททำเองได้ค่ะ"

"ตามใจคุณหนูก็แล้วกันค่ะ ถ้ามีอะไรให้ป้าช่วยก็บอกนะค่ะ"

"ขอบคุณค่ะป้าชื่น"

ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอย่างตั้งใจ แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของมันจะออกมาไม่น่าทานซักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ฉันก็ใส่ใจลงไปในอาหารนั้นด้วยความจริงใจ

ฉันทำอาหารเสร็จก็ประมาณ 8 โมงเช้า

ฉันขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า(ที่เลือกไว้เมื่อคืน เป็นกระโปรงยาวถึงเข่าสีชมพู และเสื้อเชิ้ตสีขาว)บนห้อง แล้วฉันก็ลงมาทานข้าวกับพ่อแม่และพัท(น้องชายแพทเองค่ะ)

"พี่แพทจะออกไปไหน แต่งตัวซะสวยเชียว"

"ออกไปเที่ยวกับเพื่อนนะ"

"อ้าว แล้วไม่ไปงานกับแม่แล้วเหรอจ๊ะ"

"ขอโทษนะค่ะคุณแม่ พอดีนีโอเค้าโทรมาชวนเมื่อคืนนะค่ะ"

"อืม นีโอเหรอ ไปไหนกันล่ะลูก ให้พ่อไปส่งหรือเขาจะมารับล่ะ" 

"เดี๋ยวหนูขับรถไปเองก็ได้ค่ะพ่อ แค่รีสอร์ทของนีโอเอง"

"ทางมันก็คดเคี้ยวนะลูก ลูกเพิ่งขับรถ จะไหวเหรอจ๊ะ"

"แหมไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ หนูยังขี่ไปส่งพัทออกจะบ่อย"

"ตามใจนะจ๊ะ ถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะ"

"ค่ะ งั้นหนูไปละนะค่ะ"

"ขับรถดีๆนะลูก" พ่อฉันเอ่ยทิ้งท้าย แล้วฉันก็ขับรถออกจากบ้านไปพร้อมกับอาหารที่เตรียมไว้ และเสื้อผ้าที่จะใส่ไปเปลี่ยนตอนเล่นน้ำ

ปี๊ม ๆ (เสียงแตรรถอะค่ะ แปลกๆรึป่าวเนี่ย -*-)

"อ้าว แพทมาแล้วเหรอคับ"

"จ้า ถ้าไม่มาแล้วจะเห็นเหรอ" ฉันนี่กวนประสาทคนได้ทุกคนเลยนะเนี่ย

นีโอเดินมาช่วยฉันถือตะกร้าที่ใส่ของกินไว้เพียบ อิอิ ^ ^

"หนักจังเลย เอาอะไรมามากมายคับเนี่ย >.<"

"ก็แค่ของกินนิดหน่อยเองน่า ^o^"

"คับๆ"

"แล้วเพื่อนๆล่ะจ๊ะ ยังไม่มากันอีกเหรอ นี่แพทว่าแพทมาสายแล้วนะเนี่ย ดูซิจะ 10 โมงแล้ว"

"ผมนัดแค่แพทนะคับ *-*"

" *o* อ้าวเหรอ ^///^" ทำไมแกต้องน้าแดงด้วยเนี่ย

"แพทไม่สบายรึป่าวคับ หน้าแดงๆ ?.?"

" *-* ป่าวๆ พอดีแดดมันแรงนะจ๊ะ หน้าก็เลยแดง" พูดไปข้างๆคูๆเลยนะเนี่ย

"งั้นเข้าบ้านก่อนนะคับ"

"ดีจ๊ะ แพทขอไปเปลี่ยนชุดหน่อยนะ"

"ได้คับ ผมเตรียมห้องไว้แล้ว"

"นีโอนี่น่ารักจริงๆเลย รู้ใจแพทไปซะหมด"

"แต่ผมก็ยังไม่ได้เข้าไปอยู่ในใจแพทซะทีเนอะ >.<"

"O.O หา ว่าอะไรนะ"

"ผมล้อเล่นนะคับ ขำขำ"

"ล้อเล่นบ่อยๆเดี๋ยวแพทเอาจริงแล้วจะหนาว ^ ^"

ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องรับรองที่นีโอจัดให้ นี่ขนาดห้องรับรองนะ ยังสวยแล้วก็ใหญ่มากๆเลย ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินลงมาหานีโอที่ห้องรับแขก แล้วฉันก็พบกับ..

"ดีค่ะพี่แพท ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีไหมค่ะ" เสียงใสๆของน้องแอนนี่ ดังก้องในโสตประสาทของฉัน (แกจะเว่อไปป่าววะ)

"ดีจ้าน้องแอนนี่ พี่สบายดีค่ะ แล้วน้องล่ะ"

"แอนนี่สบายดีค่ะ"

"มากันพร้อมแล้ว งั้นเราไปกันเถอะ"

"O.O หา เออ  เหรอ อ่าจ๊ะๆ ไปก็ไป" ฉันก็ไม่รุ้ว่าคิดผิดคิดถูกที่มาหรอกนะ

เรานั่งรถของบ้านนีโอออกไปไกลจากตัวบ้านประมาณ 5 กิโล ก็ถึงที่หมาย

"ว้าว สวยจังเลยนีโอ คนก็น้อยดีนะ แพทชอบมากๆเลย ส่วนตัวดี" ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานตั้งแต่นั่งรถ เพราะรู้สึกว่านีโอกับแอนนี่เข้ากันได้ดีมาก จนฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี เหมือนเขากำลังพูดกันแค่ 2 คน ฉันมาเป็นส่วนเกินรึป่าวนะ

"แพทคับๆ คิดอะไรอยู่เหม่อเชียว" นีโอสะกิดฉันจนฉันถึงกับสะดุ้งเลย

"ป่าวจ้า ^ ^ มันสวยนะ จนตะลึงไปเลย"

"คับ เพราะที่นี่คนที่จะมาก็เป็นแขกในรีสอร์ท แล้วก็มีกฎเกณฑ์ เข้มงวดนะคับ สภาพน้ำตกก็เลยยังดีอยู่"

"พี่ๆค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ" น้องแอนนี่พูดพลางเดินนำหน้าไป นีโอก็หยิบตะกร้าแล้ววิ่งตามน้องแอนนี่ไป เหลือแต่ฉันที่อยู่รั้งท้าย ฉันไม่อยากเห็นภาพนี้เลย ฉันเลยตัดสินใจวิ่งนำหน้าทั้งคู่ไป ซักพัก นีโอก็บอกให้หยุดแล้วก็ชี้ไปยังใต้ร่มไม้ ที่อยู่อีกฝั่งของธารน้ำจากน้ำตก

"ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ ร่มดี"

"แพทว่าขึ้นไปอีกหน่อยไหม ตรงนี้มันปลายน้ำ แพทไม่ชอบเลย"

"แอนนี่เหนื่อยเลยนะค่ะ ตรงนี้ก็ดีค่ะ"

"อืม เอาตรงนี้แหละนะแพท"

"ตามใจละกันคะ"

นีโอเดินลุยน้ำไปยังใต้ร่มไม้ แล้วเอาของไปวาง น้องแอนนี่เดินไป แต่ก็ไม่กล้าลงน้ำ นีโอเดินมารับแอนนี่แล้วให้แอนนี่ขี่หลังไป แล้วฉันนะเหรอ ก็เดินลุยน้ำบ้างข้ามหินบ้าง สุดท้ายฉันก็มาถึงใต้ร่มไม้ที่นีโอจับจองไว้ อย่างว่าแหละนะ ฉันมันเข้มแข็งเกินไปจริงๆ ทำไมฉันไม่อ่อนแอบ้างนะ จะได้มีคนคอยดูแลฉันบ้าง

นีโอกับแอนนี่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนฉันนะเหรอก็นั่งกินน้ำส้มไปเงียบๆ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า ถึงฉันพูดอะไรออกไป มันก็เหมือนฉันไม่ได้พูดนั่นแหละ ตอนนี้ฉันนั่งถือแก้วน้ำส้มอยู่ ฉันอยากให้มันเป็นแอลกอฮอล์จัง ฉันอยากกินให้มันลืมเรื่องที่อยู่ตรงหน้าของฉัน ฉันดื่มน้ำส้มแล้วก็ของว่างที่นีโอเอามา ฉันแทบกินมันไม่ลงเลยล่ะ ก็คิดดูซิ นั่งกัน 3 คน แต่อาหารการกิน เครื่องดื่ม การพูดคุย กับไปรวมอยู่กันแค่ 2 คนเท่านั้น ตอนนี้ฉันอยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆเหลือเกิน ตอนนี้เวลาเพิ่งผ่านไปแค่ 10 นาที หลังจากที่มานั่งอยู่ตรงนั้น แต่ฉันเหมือนกับว่ามันผ่านไปเป็นชั่วโมง ความอดทนของฉันเริ่มถึงขีดสุดแล้ว ฉันไม่ได้ทำท่าทางน้อยใจอะไรออกไปหรอกนะ แต่ฉันตัดสินใจเดินออกจากตรงนั้น

"อ้าว จะไปไหนล่ะแพท"

"ไปเดินเล่นนะ อยากเดินขึ้นไปข้างบน"

"รอก่อนซิค่ะพี่แพท เดี๋ยวทานอะไรให้หมดแล้วค่อยไปก็ได้ค่ะ"

"ไม่ล่ะค่ะ พี่ไม่ค่อยหิว แอนนี่กับนีโอทานไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ^ ^"

ฉันพยายามฝืนยิ้มแล้วเดินขึ้นไปบนน้ำตก ฉันรู้ว่ามันไกลพอที่จะไม่เห็น 2 คนนั่น ฉันก็นั่งพัก ตรงโขดหิน ตรงนั้นสูงพอที่จะเห็นคนที่เล่นน้ำอยู่ด้านล่าง เขาดูมีความสุขกันเหลือเกิน แต่ฉันซิ ไม่มีเลย และในใจฉันยังมีแต่ความทุกข์ เศร้า เหงา เดียวดาย

คนที่เล่นน้ำกัน เขามากันเป็นกลุ่มๆเป็นคู่ๆ เห็นแล้วน่าอิจฉาจังเลย วันนี้ฉันไม่ได้ใส่คอนแทค แต่เอาแว่นตามา แต่ฉันก็ไม่อยากใส่ เพราะไม่อยากจะเห็นอะไรที่มันชัดเจนมากเกินความจำเป็นของสายตาและหัวใจ

ฉันก็ไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน ในที่สุดความอดทนอดกลั้นของฉันก็หมดไป
หยดน้ำใสๆ ค่อยๆ หลั่งรินออกมาจากดวงตากลมๆของฉัน  ฉันนั่งอยู่คนเดียว แม้ว่าตรงหน้าของฉัน จะมีคนมากมายที่กำลังสนุกสนาน อยู่กับการเล่นน้ำ ว่ายน้ำ สาดน้ำใสกัน แต่ในความรู้สึกของฉันกลับมีเพียงความเหงา ความเศร้าความเดียวดาย

น้ำตาของฉันยังไม่หยุดไหล ทันใดนั้น ก็มีใครบางคนมานั่งข้างๆฉัน โอบกอดฉันด้วยความรักความห่วงใย ฉันเอียงศีรษะไปซบไหล่เขาคนนั้น หยดน้ำใสๆยังคงหลั่งรินออกมาจากตาของฉัน แต่ก็มีมือนุ่มๆของเขาคนนั้น เช็ดน้ำตาให้ฉัน ตอนนี้ฉันก็รู้สึกอบอุ่นที่มีเขาอยู่เคียงข้าง แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรกับฉัน แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยของเขาที่มีให้ฉัน..นีโอ

ตุ๊บ

"พี่ค่ะเก็บบอลให้หนูหน่อยค่ะ" ฉันหันไปมองต้นเสียง เป็นเด็กสาวตัวน้อยๆอายุประมาณ 8-9 ขวบ ถักเปีย 2 ข้าง น่ารักจริงๆ

ฉันเอื้อมมือไปหยิบลูกบอลสีฟ้าใสที่มันเพิ่งตกมาตรงหน้าฉันเมื่อกี้ ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

"นี่จ๊ะหนู" ฉันเดินไปหาน้องคนนั้น แล้วยื่นลูกบอลนั้นคืนให้น้องเขา

"ขอบคุณมากค่ะ"

แล้วน้องคนนั้นก็เดินลงไปเล่นกับเพื่อนและพี่ชายของเธอ
ฉันนั่งมองพวกเขาอยู่นาน รับรู้ถึงความสุขของพวกเขา ที่ฉัน. . .ไม่มี

ต้องขอบคุณน้องเขาที่ทำให้ลูกบอลลูกนั้นตกมาหน้าฉัน ทำให้ฉันตื่นจากความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง

ฉันเดินลงมาข้างล่างซึ่งสวนกับนีโอและน้องแอนนี่ที่กำลังจะขึ้นไปด้านบน

"อ้าวแพท ผมกำลังจะขึ้นไปอยู่พอดี แล้วแพทจะไปไหนล่ะ"

"อ๋อ เราว่าจะเดินลงไปข้างล่างหน่อยนะ เริ่มหิวขึ้นมาแล้วนะจ๊ะ"

"งั้นผมขึ้นไปกับแอนนี่ก่อนนะ"

"จ้า ^ ^"

ทำไมฉันต้องฝืนยิ้มด้วยนะ ทำไมฉันต้องทำตัวเข้มแข็ง ทำไมฉันไม่ลองทำตัวอ่อนแอบ้าง ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เพราะรู้สึกว่า น้ำในตาของฉันมันเอ่อล้นพร้อมที่จะหลั่งไหลลงมา ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาของตัวเอง แล้วเดินไปใต้ร่มไม้ที่เดิม ฉันนั่งตรงนั้นอยู่ซักพักก็เดินลงไปด้านล่าง ฉันเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วก็จัดแจงทาแป้ง ให้หน้าฉันดูไม่แดงเหมือนคนเพิ่งร้องไห้เสร็จ

ฉันเดินขึ้นมาตรงใต้ร่มไม้ ฉันกำลังนั่งลงได้ซักพัก นีโอก็จูงมือแอนนี่เดินลงมาจากด้านบน แล้วก็ให้แอนนี่ขี่หลังข้ามน้ำมายังที่ๆฉันนั่งอยู่

"ไงแพท กินหมดรึป่าวคับ เหลือให้ผมกับแอนนี่บ้างไหมเนี่ย"

"กินไปนิดนึงนะ กัวอ้วน"

แล้วเขาก็หันไปคุยกับแอนนี่อีก ฉันพยายามมองไปด้านอื่น พยามไม่ฟังเรื่องที่เขาพูดกัน แต่ประสาทหูของฉันมันกลับได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนๆ ตาก็เริ่มร้อนๆ แล้วก็ปวดหัวขึ้นมา ตุ๊บๆ ฉันเอามือกุมหัวซักพักความเจ็บปวดนั้นก็เริ่มจางหายไป

"พี่แพทเป็นอะไรรึป่าวค่ะ"

"ป่าวคะ แค่มึนหัวนิดหน่อย"

"อ่าค่ะ"

นีโอไม่ถามถึงอาการของฉัน แต่กลับชวนแอนนี่คุยต่อไป

"นีโอ ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ เมื่อกี้แพทยังขึ้นไปไม่สุดเลยนะ พอดีมีแต่ผู้ชาย แพทก็เลยไม่กล้าขึ้นไป ไปด้วยกันนะ ทิ้งของไว้ตรงนี้แหละ"

"อืม"

"เออ แอนนี่ไม่อยากเดินไปแล้วนะค่ะ มันไกลนะค่ะ แอนนี่เหนื่อย"

"งั้นไม่ไปดีกว่านะแพท รอแอนนี่เขาหายเหนื่อยอีกซักหน่อยค่อยไปนะ" ตอนนี้ฉันระงับสติอารมณ์ตัวเองไม่อยุ่แล้ว

"งั้น เราไปคนเดียวก็ได้" ฉันพูดกระแทกเสียงแล้วเดินแกมวิ่งขึ้นไปชั้นบนๆของน้ำตก

"เดี๋ยวจะตามไปนะ" เสียงของนีโอดังไล่หลังฉันมา

ฉันเดินมาซักพัก ก็เริ่มเจ็บที่หน้าอกอีกแล้ว ฉันคงวิ่งมาเกินไป หัวใจก็เลยเต้นแรงแล้วก็ถี่ขึ้น ฉันแทบจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น แต่ยังดีที่มีต้นไม้ให้ฉันได้เกาะไว้ ขาของฉันค่อยๆทรุดลงกับพื้น ทำไมใจฉันถึงเต้นเร็วแล้วก็ถี่ขนาดนี้ ฉันนั่งพักอยู่ตรงนั้น แต่ใจฉันมันก็เจ็บจี๊ดๆขึ้นมาอีก ฉันพยายามฝืนร่างกายเดินขึ้นไปตรงที่ไม่ค่อยมีคน แล้วก็นั่งลงที่โขดหิน ฉันเอื้อมมือลงไปล้างมือล้างแขนในธารน้ำตก ฉันมองลงไปในน้ำนั้น มีฝูงปลาหลายตัวว่ายน้ำวนเวียนอยู่ตรงนั้น แถวน้ำไม่ใช่น้ำตก แต่เป็นแอ่งน้ำที่อยู่เหนือน้ำตก ชั้นแรกขึ้นมา จึงมาปลาอาศัยอยู่ ฉันมองเห็นพวกมันแหวกว่ายกันอย่างรื่นเริง ไม่เหมือนฉันที่อยุ่โดดเดียวไม่มีใครมาอยู่ด้วย คิดถึงตรงนี้ น้ำใสๆ มันก็หลั่งรินออกมาจากตาของฉันอีกแล้ว ฉันนั่งร้องไห้อยุ่ตรงนั้นได้พักใหญ่ ประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันก็หยิบรูปนีโอที่ฉันพบไว้ออกมาจากกระเป๋าเงิน รูปนี้ฉันปริ้นมันและตกแต่งมันด้วยมือของฉันเอง มันก็ควรจะสบายตัวไปด้วยมือของฉันเหมือนกัน ฉันตัดสินใจฉีกรูปนั้นออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วกำมันไว้ในมือ ฉันกำลังลุกจากโขดหินนั้นก็มองเห็นนีโอและน้องแอนนี่เดินขึ้นมา ฉันเดินก้มหน้าแล้วเดินไปยุงหลุมขยะ

"ขอให้ความรักของฉันที่มีต่อเขาจบลงแค่นี้เถอะ" ฉันภาวนาในใจแล้วยื่นมืออกไปตรงหลุมขยะแล้วปล่อยมือให้เศษกระดาษนั้นปลิวลงไปในหลุมอย่างสงบ

ฉันวิ่งก้มหน้าผ่านนีโอและแอนนี่ไปโดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของทั้งสองคน ฉันไม่อยากให้เขาต้องเห็นน้ำตาของฉัน เพราะเรื่องของฉันและเขาคงจบกันเท่านี้แล้ว ฉันไม่อยากให้คนอย่างเขามาเห็นน้ำตาของฉัน เขาไม่จำเป็นต้องรับรู้ถึงความรู้สึกของฉัน เขาเป็นเพียงเพื่อน ไม่ซิ ต่อไปนี้เขาเป็นเพียงคนรุ้จักเท่านั้น ฉันวิ่งลงไปจนถึงด้านล่าง ฉันพยายามมองหารถเพื่อที่จะไปส่งฉันกลับบ้านทันใดนั้น ฉันก็เหลือบไปเห็บรถของรีสอร์ทที่กำลังแล่นมา

"พี่ค่ะ ไปส่งหนูที่บ้านนีโอได้ไหมค่ะ"

"อ้าวคุณหนูแพทที่เป็นเพื่อนของคุณหนูนีโอ ใช่ไหมคับ"

"ค่ะ ไปส่งหนูหน่อยนะค่ะ"

"แล้วคุณหนูนีโอล่ะคับ"

"อ๋อ เขาเก็บของอยู่นะค่ะ พอดีแพทปวดหัวนะค่ะ เลยกลับมาก่อน"

"คับ"

ฉันรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งด้านหลังทันที ฉันหยิบมือถือออกจากกระเป๋าแล้วก็กดปิดมันทันที

"ขอบคุณนะค่ะ นี่ค่ะ" ฉันยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับพี่ที่ขับรถมาส่งฉัน

"ไม่เป็นไรคับคุณหนู" เขาพยายามเลี่ยงไม่เอาเงินฉัน แต่ฉันก็วางเงินไว้ที่เบาะ แล้วรีบเดินไปขึ้นรถของฉันที่จอดไว้ ฉันขับรถออกมาด้วยความเร็วสูงมากๆ แต่ฉันก็รู้ว่าฉันทำอะไรอยู่ ฉันก็ขับพอที่ฉันจะขับได้ แต่ก็ถือว่ามันเร็วกว่าปกติที่ฉันขับ

เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็มาถึงบ้านของฉัน ตอนนี้ก็4โมงเย็นแล้ว

"เป็นไงค่ะคุณหนูสนุกไหม" ป้าชื่นเอาน้ำออกมาให้ฉันที่ห้องนั่งเล่น

"ก็ดีคะ" ฉันฝืนพูดด้วยน้ำเสียงทที่ราบเรียบ แล้วก็หันไปยิ้มให้ป้าชื่น

"เดี๋ยวแพทออกไปข้างนอกนะคะ กลับดึกๆนะค่ะ" ฉันหยิบกระเป๋ากำลังจะเดินขึ้นรถ

"จะไปไหนค่ะคุณหนู ให้ลุงชุ่มไปส่งดีกว่านะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ แพทขับรถไปเองดีกว่า เออ เอาเป็นว่าแพทไม่กลับดีกว่านะคะ คงจะไปค้างบ้านเพื่อนนะค่ะ ไปนะค่ะ"

ฉันขับรถออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากป้าชื่น ฉันขับรถมาที่เซ้นทรัล เดินขึ้นไปซื้อมือถือและเบอร์ใหม่ เติมเงินเสร็จ ก็โทรหาพ่อ

"ฮัลโหล"

"พ่อค่ะ นี่แพทนะคะ"

"อ้าวแพทเหรอ แล้วนี่เบอร์ใครล่ะลูก"

"เบอร์แพทเองค่ะ เบอร์ใหม่นะคะ วันนี้แพทจะไปนอนที่รีสอร์ทพี่ตี๋นะคะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ"

"อ้าว ทำไมล่ะลูก"

"ป่าวหรอกค่ะ คิดถึงพี่ตี๋นะค่ะ ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว แล้วก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศด้วยนะคะ"
"ตามใจจ๊ะ"

"งั้นแค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ"

คลิ๊ก

ฉันขับรถมุ่งหน้าออกนอกเมืองไปที่รีสอร์ทของพี่ตี๋ เขาเป็นญาติของฉันเอง พี่ตี๋มักจะตามใจฉันซะทุกเรื่อง ฉันคิดว่าไปหาพี่เขาคงจะไม่มีปัญหา

ฉันมาถึงรีสอร์ทของพี่ตี๋ก็เย็นมากแล้ว ประมาณ 6 โมงเย็น

"ดีค่ะพี่ตี๋"

"อ้าว แพท มาได้ไงเนี่ย"

"ขับรถมาเองนะค่ะ แพทขอนอนที่รีสอร์ทพี่ซัก 2-3 คืนนะค่ะ"

"ได้จ๊ะ มาคนเดียวเลยเหรอเนี่ย"

"ค่ะ"

"ปะๆ ไปที่ห้องกันเถอะ"

"เอาห้องริมน้ำนะค่ะพี่ตี๋"

"จ้าๆ ไปกันเถอะ"

ฉันเดินเข้ามาในบ้านพักที่พี่ตี๋พามาส่ง มันกว้างมากเกินกว่าที่ฉันจะอยู่คนเดียว พี่ตี๋ก็เลยมานอนเป็นเพื่อน พี่ตี๋จัดแจงให้คนซื้อขุดใหม่ให้ฉัน

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็เห็นพี่ตี๋กำลังจัดแจงกับโต๊ะที่อยุ่ริมน้ำ

"อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ พี่ให้คนจัดอาหารไว้แล้ว มาทานกันเลยนะ"

"ค่ะ ว๊าว น่าทานจังเลย"

"อร่อยด้วยนะ พี่รับรอง"

หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จ พี่ตี๋ก็ยื่น แก้วไวน์ให้ฉัน

"กินได้รึป่าวเนี่ย"

"ได้อยู่แล้ว ถ้าไม่แรงมากนักนะ"

"ไม่หรอกจ๊ะ เนี่ยอ่อนที่สุดแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากที่ฉันดื่มไวน์ไปหลายแก้ว ฉันก็ร้องไห้ออกมา พี่ตี๋ไม่ถามว่าฉันเป็นอะไร แต่เขาก็ใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ฉันหันไปกอดพี่ตี๋แล้วก็ร้องไห้ต่อไป

"พี่ไม่รู้นะว่าเรามีปัญหาอะไร แต่ก็ปล่อยมันไปเถอะนะ ยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องหาทางแก้ปัญหา แล้วก็รู้จักปล่อยวาง ถ้าปัญหานั้นแก้ไม่ได้ แล้วจำมันเป็นบทเรียน จำไว้นะ เรื่องทุกเรื่องที่เกิดกับเราไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันก็ขึ้นอยุ่กับความคิดของเรา ถ้าเราคิดว่ามันดีมันก็ดีถ้าคิดว่ามันร้ายมันก็ร้าย เพราะฉะนั้น เราก็ควรจะคิดว่า ดีแล้วที่มันเกิดขึ้น จะได้เป็นบทเรียนให้กับเรานะ"

ฉันออกมาจากอ้อมกอดของพี่ตี๋แล้วนอนลงที่เก้าอี้นอน ฉันมองไปบนท้องฟ้า

"ไม่เห็นจะมีดาวตกเลยนะค่ะพี่ตี๋"

"รู้ไหมดาวตกนะ จะปรากฏก็ต่อเมื่อเราไม่ได้มองหามันเท่านั้นแหละ"

"จริงเหรอค่ะ"

"จริงซิ"

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พี่ตี๋พูด พอฉันหันกลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง ฉันก็เห็นดาวตก ฉันกุมมือแล้วอธิษฐานในใจว่า

"ขอให้ฉันพบแต่ความสุข อย่าพบกับความทุกข์อีกเลย"

ฉันนอนมองดาวแล้วก็คุยกับพี่ตี๋ ตอนนี้ฉันไม่เศ้ราเรื่องนีโออีกแล้ว อย่างที่พี่ตี๋บอก เรื่องทุกเรื่องมันจะดีจะร้าย ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะคิดยังไง ฉันคิดซะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ดีแล้วที่เกิดขึ้นตอนนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้ และก็เป็นบทเรียนให้กับความรักของฉัน ที่มันคงจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า เพราะตอนนี้ฉันอายุแค่ 18 ยังต้องเจอใครต่อใครอีกมากมาย ไม่แน่ว่าฉันอาจจะรักใครอีกก็ได้ อย่ายึดติดกับความรักที่ไม่สมหวัง ไม่ยึดติดกับอดีต จนทำร้ายใจตัวเราเอง