คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 13 ## A-F-T-E-R-P-T
เสียงกรี๊ดของแฟนๆดังไปทั่วคอนเสิร์ตหลังจากเพลงแรกเริ่มขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวของเซฮุนอยู่ในเลนส์กล้องของผมตลอด ผมรัวชัตเตอร์ไม่ยั้ง ได้รูปดีๆมาเยอะเลย รูปส่วนใหญ่เขาก็มามองทางกล้องผมเสมอ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะถ่ายแค่เซฮุน ผมถ่ายทุกๆคนแต่แค่เซฮุนเยอะกว่าเท่านั้น
แบคฮยอนนั่งอยู่ข้างๆผม วันนี้มันก็เอากล้องมาด้วย กล้องของมันรู้สึกจะแพงกว่าผมซะอีก เลนส์ซูมได้ไกลกว่าแต่ผมก็ยังแปลกใจว่าพวกเราซื้อเลนส์แพงๆมาทำไม ในเมื่อเรานั่งอยู่ข้างหน้าสุดเรียกได้ว่าเอื้อมมือก็ถึงตัวพวกเขาแล้ว ที่นั่งตรงที่พวกผมนั่งมีคนนั่งประมาน 10 คนเท่านั้น คนที่จะนั่งตรงนี้ได้ต้องร่วมกิจกรรมกับบริษัทเท่านั้นซึ่งกว่าจะฟ่าฟันเข้ามาได้นี่ไม่ได้ง่ายเลย พวกเธอดูมีความสุขมากๆจริงเมื่อได้มองเห็นไอดอลที่พวกเธอรักอยู่ใกล้แค่นี้ผมก็เหมือนกัน
คอนเสิร์ตดำเนินมาถึงช่วงโซโล่เดี่ยวของแต่ละคน ถ้าพูดถึงคิมจงอินก็คงต้องคู่กับการเต้นสินะ เขาโชว์เต้นในแบบที่เขาถนัดแน่นอนว่าเขาได้รับเสียงกรี๊ดไปทั่วฮอลล์รวมทั้งจากผู้หญิงที่อยู่ข้างๆผมหลังจากที่เธอนั่งนิ่งมานาน คยองซูก็โชว์ร้องเพลง น้ำเสียงของเขานี่ดีมากจริงๆ ชานยอลโชว์แร็พเล่นเอาสะกดสายตาของสาวๆรวมทั้ง ’แบคฮยอน’ ที่เอาแต่กดรัวกล้องไม่หยุด ตอนแรกที่มันถ่ายรูปผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันถ่ายใครบ้าง ตอนนี้ผมรู้แล้ว..
มาถึงโซโล่ของเซฮุนแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วสวยเสื้อหนังทับอีกทีกับกางเกงหนังสีดำ ผิวขาวของเขายิ่งเขาใส่เสื้อหนังสีดำแบบนี้แล้วยิ่งทำให้เขาดูขาวมากขึ้นไปอีก แค่เขาเดินขึ้นเวทีก็ทำเอาผมอึ้ง แฟนๆกรี๊ดต้อนรับเขา เขาหันมายิ้มให้ผมตอนที่ผมยกกล้องขึ้นมาถ่ายพอดี พอเห็นผมถือกล้องอยู่เขาก็ยกสองนิ้วทันที (ท่าประจำสินะ)
คอนเสิร์ตมาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว เมมเบอร์จะจับฉลากเลือกเลขที่นั่งของแฟนคลับมาคนนึง ซึ่งในฉลากนั้นก็จะมีหมายเลขโทรศัพท์อยู่ ถ้าใครได้เป็นผู้โชคดีเมมเบอร์ก็จะโทรไปหา ครั้งนี้ชานยอลอาสาเป็นคนโทร
“ผมจะโทรแล้วนะครับ เตรียมรับสายกันไว้ดีๆ” ชานยอลพูดขณะที่กำลังกดโทรออกไป
ครืดดด.. ครืดดด..
เสียงโทรศัพท์สั่น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนี่มันไม่ใช่ของผมนะ แต่เสียงอยู่ใกล้มากๆ แสงสว่างจากจอโทรศัพท์มาจากคนที่อยู่ข้างๆผม
“เห้ยยย!” แบคฮยอนทำหน้าตกใจยังกับเห็นผี
“รับดิๆ เดี๋ยวเขาว่างนะ” ผมเขย่าแขนแบคฮยอน
“เอ่ออ..”
“ถ้าไม่รับฉันรับเองนะแล้วฉันจะไม่คุยกับนายเลย”
“โหววว ไรวะ”
“เร็วๆ”
“ฮะ..ฮะ..ฮัลโหล”
“Where are you? Plz stand up!” แบคฮยอนค่อยๆยืนขึ้น ชานยอลสีหน้าดูจะตกใจมากที่เป็นแบคฮยอน แต่เขาก็ยื่นมือมาจับมือแบคฮยอนขึ้นมาบนเวที
เซฮุนยื่นกล้องที่มีฉลากอยู่ข้างในให้แบคฮยอนในฉลากแต่ละใบจะบอกว่าวันนี้ลัคกี้แฟนจะได้อะไร
‘ให้เมมเบอร์ที่โทรหาให้ของ 1 อย่าง’
ชานยอลมายืนตรงหน้าแบคฮยอนแล้วคุกเข่าลง ทำเอาแบคฮยอนเขินหน้าแดงไปหมด ผมหยิบกล้องของแบคฮยอนที่วางอยู่ขึ้นมาถ่าย ชานยอลถอดกำไลข้อมือที่ตั้งแต่ผมตามวงของเขามาผมก็เห็นมันอยู่ที่ข้อมือของเขาแล้วไม่เคยเห็นเขาถอดเลยสักครั้ง เขาจับมือของแบคฮยอนแล้วใส่มันลงไปที่ข้อมือของแบคฮยอน แล้วเขาลุกขึ้นมากระซิบข้างหูอะไรสักอย่างกับแบคฮยอน ทำเอาแบคฮยอนยืนเหมือนโดนแช่แข็ง หน้าแดง หูแดงไปหมด
หลังจากที่คอนเสิร์ตจบแล้วเซฮุนก็ไลน์มาหาผม
LINE
= S.E.H.U.N =
ตอนนี้
SH : ฮยอง เดี๋ยวมันจะมี after party มีแต่คนในทั้งนั้น > 21.22 น.
Read < ไม่เอาดีกว่า พวกนายฉลองกันไปเถอะๆ
SH : นะๆฮยอง พรุ่งนี้พวกผมต้องบินกลับแล้ว ชวนแบคฮยองมาด้วยๆ > 21.25 น.
Read < แปปนึงนะ ถามแบคฮยอนก่อนๆ
SH : ครับๆ หวังว่าฮยองจะมานะ อยากเจอหน้าฮยองก่อนกลับ > 21.27 น.
แบคฮยอนบอกว่าให้ผมไปซึ่งครั้งนี้ผมก็ลากมันไปด้วยแต่มันก็ดูไม่ได้ฝืนใจ ดูมันดีใจอีกด้วย
“แบคฮยอน นายกับชานยอลมีอะไรกันหรอ?”
“เอ่อ...คือ ไม่ได้เป็นอะไรอะ สนิทเฉยๆ”
“จริงอะ? อย่าให้รู้ว่านายปิดบังฉันนะ”
“เออๆ มีอะไรจะบอกคนแรกเลย”
“แล้วเจอกันที่ไหนอะ ฉันไม่ค่อยเห็นนายกะชานยอลเคยคุยกันเลย”
“เจอวันที่นายไปหาเซฮุนที่โรงแรมอ่าแหละ”
“นี่แอบนัดไปเจอกันหรออ??!!”
“ไอ้บ้า!!!!!! บังเอิญเจอเฉยๆ”
“ก็แล้วไป”
“นายรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวฉันไปเอารถก่อน อู่ขับมาจอดให้ที่ลานจอดรถแล้ว”
“โอเคๆ”
ผมยืนรอแบคฮยอนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เล่นทวิตเตอร์ เล่นอินสตราแกรมไปเรื่อยๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..
เสียงผู้หญิงดังมาจากด้านข้างตึก ผมรีบเก็บโทรศัพท์แล้ววิ่งไปดูทันที เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังโดนโจรพยายามจะเอากระเป๋าของเธอไป ดูเหมือนเธอจะเป็นแฟนคลับที่พึ่งจะเดินออกมาจากฮอลล์ ผมวิ่งเข้าไปเตะขาโจรแล้วกระชากกระเป๋าคืนให้ผู้หญิงทันที ขณะที่ผมหันกลับมาที่โจรมันก็กำลังจะหยิบมือพกสั้นออกมาจากกางเกงแล้วจะแทงผมเข้าที่ท้อง ผมหลบทันแต่ก็ไปโดนที่แขนข้างซ้ายของผมจนได้ ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือทันที ผมล้มลงทันที โจรกำลังจะแทงผมซ้ำอีกครั้งแต่มีรปภ.มาช่วยจับไว้พอดี
ครืดด..... ครืดดด....
“ฮัลโหลๆ”
(ลู่หานมึงหายไปไหนเนี่ย? กูบอกให้รออยู่ที่เดิมไง)
“กูอยู่ข้างๆตึก กูโดนมีดที่แขน มาช่วยกูหน่อยๆ”
(เออๆ เดี๋ยวกูไปเดี๋ยวนี้แหละ)
แบคฮยอนพยุงผมขึ้นรถแล้วขับมาที่โรงพยาบาลทันทีโชคดีที่แผลไม่ลึกมากเย็บแค่ 4-5 เข็บก็โอเคแล้ว ยังไงผมก็ต้องไปงานปาร์ตี้ให้ได้นี่เป็นโอกาศสุดท้ายแล้วที่จะเจอเซฮุนก่อนที่เขาจะกลับเกาหลี ผมบอกเซฮุนไปว่าที่ไปช้าเพราะต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ซึ่งเซฮุนก็ไม่ได้สงสัยอะไร
ผมเดินเข้ามาภายในงานด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงขาสั้น รองเท้าไนกี้แอร์คู่เดิม คนภายในงานก็แต่งตัวกันสบายๆเพราะมีแค่ทีมงานเท่านั้นที่เข้ามาในงานได้ บรรยากาศดูอบอุ่นไม่น่าอึดอัดอย่างที่คิด ผมกับแบคฮยอนเข้าไปยืนคุยกับเมมเบอร์ทุกคนตามปกติ ผมขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ เดินผ่านทีมงานมากมายพวกเขาเอาแต่มองหน้าผมคงจะเป็นเพราะว่าไม่คุ้นหน้าผมมากกว่า ทีมงานก็ไม่ใช่ ดาราก็ไม่ใช่เข้ามาได้ยังไง
ห้องจัดเลี้ยงก็ไม่ได้ใหญ่มากจุคนได้ประมาณ 30-40 คนเท่านั้นค่อนข้างที่จะแคบ เนื่องจากทีมงานก็ไม่ได้เยอะจัดแบบนี้ก้ดูเป็นกันเองดี ผมเดินผ่านพนักงานเสิร์ฟคนนึงแต่ถาดของเขากระแทกเข้ากลับแขนของผมเต็มๆ ผมรู้สึกว่ามีเลือดซึมออกมาจากแผลของผม ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที ยิ่งผมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้ยิ่งทำให้เห็นชัด
โชคดีที่แผลของผมไม่ได้ฉีกแค่โดนกระแทกเลือดซึมๆเท่านั้น แต่ถ้าผมออกไปแบบนี้เซฮุนก็จะต้องรู้แน่ๆ ผมตัดสินใจโทรหาแบคฮยอนทันที
“แบคฮยอนๆ แผลฉันมันเลือดออกอะ”
“ เห้ย! แผลฉีกรึป่าว? “
“ไม่ๆ แต่ว่าออกไปแบบนี้เซฮุนต้องรู้แน่ๆเลย งั้นมาเจอกันที่หน้างานนะ เดี่ยวฉันออกไป”
“แล้วเซฮุนอะ?”
“เดี๋ยวไลนืไปบอกเขาทีหลังแล้วกัน”
“ได้ๆ เดี๋ยวฉันรีบไปๆ”
ผมเก็บโทรศัพท์ เอามือกุมที่แผลแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำทันที
“เซฮุน???!!!!!”
++++ ไรท์ขอโทษที่แต่งสั้นไป TT ปั่นไม่ทันจริงๆ ++++
==== เขาอ่านหมดทุกๆคอมเม้นเลย ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคน ^/3\^ ====
ความคิดเห็น