ยากูซาคุง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แนะนำตัว

เด็กชายที่อาศัยในตระกูลแก็งยากูซ่านาม อะมาโนะ ฮิจิ อายุ 13 ปี นิสัยร่าเริงแต่หน้าตาไม่แสดงออกรวมๆแล้วกวนประสาท ผู้ดูแลที่มาจากตระกูลโมริโนะซึงเป็นผู้ดูแลตระกูลอะมาโนะมารุ่นสู่รุ่นนาม โมริโนะ ยูกะ อายุ 16 ปี นิสัยร่าเริง อารมฌ์ดี มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี หน้ายิ้มตลอด
สองคนนี้เป็นคนที่จะมาดำเนินเรื่องให้เกิดอรรถรสมากมายขอให้ทุกคนที่ชอบอ่านติดด้วยนะ

เนื้อเรื่อง

บทที่ 1 บอสคือเจ้าหนูหรอ
ณ บ้านของตระกูลอะมาโนะ และโมริโนะ เป็นบ้านที่ออกแบบมาเพื่อตระกูลอะมาโนะมีรูปแบบเป็นกรอบสี่เหลี่ยมโดยเรียงจากบ้านของคนงานทั้งหมดรวมทั้งลูกน้องในแก็งด้วยจะอยู่กรอบสี่เหลี่ยมชั้นนอกสุด ถัดมาก็เป็นชั้นที่อยู่ของตระกูลโมริโนะเป็นกรอบสี่เหลียมชั้นที่สอง และชั้นในสุดจะเป็นชั้นที่อยู่ของ อะกูลอะมาโนะเป็นตระกูลยากูซ่าที่เป็นศูนย์กลางของยากูซ่าทั่วประเทศ ตระกูลนี้เด็กชายที่ยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียน "นายน้อย ตื่นได้แล้วครับ"ยูกะพูดพร้อมกับเปิดผ้าม่านในห้องให้สว่าง "โอ้ย...แสบตาจังยูกะ"ฮิจิพูดตอบแล้วลุจากที่นอนไปอาบน้ำยูกะจัดห้องนอนแล้วเดินไปเตรียมอาหารเช้าที่ห้องครัวแล้วยกมาตั้งเตรียมที่โต๊ะอาหาร "หอมจัง.....อืมน่าทานมาก"ฮิจิพูดนั่งเก้าอี้ที่ยูกะเตรียมไว้ให้ทั้งสองเริ่มทานแล้วเสร็จ จึงโรงเรียน ทั้งเรียนอยู่ชั้นและห้องเดียวกันถึงฮิจิจะเด็กกว่าแต่ก็สามารถเรียนกํบทุกคนได้ หลังจากเลิกเรียน"นี่ยูกะไปเยี่ยมท่านกันนะ"ฮิจิถาม "ครับ นายน้อย"ยูกะตอบรับคำถามพร้อมกับยิ้มอันแสนจะอ่อนโยน
ก่อนที่ฮิจิจะมาถึงไม่นานที่โรงพยาบาลตระกูลอะมาโนะ "นายท่านๆๆ"เหล่าลูกน้องเรียกหัวหน้าแก็งที่ป่วยหัวหน้าคือพ่อของฮิจิเป็นผู้นำตระกูลอะมาโนะคนปัจจุบัน นายท่านแสดงอาการไม่ดีขึ้นหลังจากนั้นนายท่านพูดและทิ้งคำพูดครั้งสุดท้ายไว้ว่า " บอสคนต่อจากฉัน คือลูกชายคนเดียวของฉัน"แล้วนายท่านก็สิ้นลมหายใจ ลูกน้องทุกคนต่างตกใจคำพูดของนายท่านกันทั้งนั้นแต่ก็ปฏิเสธไม่เพราะเป็นสิทธ์ของหัวหน้าที่จะแต่งตั้งคนที่ตนคิดว่าเหมาะสมเป็นหัวหน้าได้ไม่ว่าเป็นใครก็ตาม พอฮิจิมาถึงนายท่านเสียไปแล้ว หลังจากจัดทำพิธีศพ หัวหน้ากลุ่มย่อยก็แต่งตั้งอะมาโนะ ฮิจิเป็นหัวหน้าแก็งคนใหม่แล้วตั้งให้โมริโนะ ยูกะ เป็นรองหัวหน้า ....

ในตอนต่อไป เพราะอะไรนายท่านถึงเลือกลูกตัวเองนะ การทำหน้าที่ของหัวหน้าคนใหม่
ทุกคนอ่านแล้วมีข้อเสนอก็บอก มีข้อติก็บอก แต่มีคำชมก็เก็บไว้ในใจนะ ขอบคุณที่อ่าน
...นักฝันฝึกหัด...