พยัคฆ์หมอบ [Yaoi][Omegaverse]

      อาณาเขตของจวนสกุลหวังนั้นแสนกว้างใหญ่ หากแต่ตอนนี้ความทะมึนกลับตีแผ่ออกไปทั่วสารทิศ โดยเฉพาะที่เรือนธาราของฮูหยินสกุลหวัง ที่ตอนนี้สองร่างสามีภรรยากำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะหยกอ่อนสลักลายพยัคฆ์ ไร้บทสนทนา ไม่มีแม้รอยยิ้มให้กันและกันยามประสบพบเจอ เพราะการแต่งงานนั้นเริ่มจากการคลุมถุงชน บ่างสาวจะไร้รักต่อกันก็หาใช่เรื่องแปลก

      "ลงชื่อ แล้วเจ้าจะไปไหน ข้าให้อิสระ"

      "ข้ามีที่ที่จะไปและไม่ต้องการให้ใครรู้..โปรดเข้าใจข้าด้วย"

      "อืม"

      ความเย็นชาปะทะกับความหนาวเหน็บ เรียวมือบางยกพู่กันหยกเขียวด้วยความสั่นเทา หากแต่เวลานี้คือเวลาที่เขาต้องเข้มแข็งให้มากที่สุด

      หนังสือหย่า..เขาไม่คิดว่าหวังหลวนซานจะตัดส่วนที่ไม่เป็นประโยชน์ออกไปอย่างไร้เยื่อใยได้ถึงเพียงนี้ เรื่องเกิดยังไม่ครบสามวัน หนังสือหย่าก็มาให้เขาลงชื่อถึงเรือน และผู้เป็นสามีก็มาด้วยตัวเอง

      หลวนซานเป็นทายาทเพียงคนเดียวของอดีตประมุขตระกูลหวัง สกุลใหญ่ขึ้นชื่อเรื่องอำนาจอิทธิพลล้นเหลือด้วยเป็นหนึ่งในสามสกุลผู้ก่อตั้งแคว้นไห่ภายใต้ชื่อพยัคฆ์เมฆา สกุลที่ฝึกฝนผู้มีวรยุทธ์มากมาย ส่งเข้าวังเพื่อติดตามดูแลฮ่องเต้ ปกป้องพระองค์ด้วยชีวิต แม้กระทั่งหลวนซานก็เป็นสหายคนสนิท เป็นพี่น้องร่วมสาบานที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ทุกสนามรบ ความเชื่อใจของทั้งสองแน่นแฟ้นเกินกว่าใครจะมาปลุกปั่นให้แตกหัก นั่นยิ่งทำให้ผู้คนต่างหวั่นเกรงในอำนาจของสกุลหวัง

      ตัวเขาเองแต่งเข้าสกุลหวังมาเพราะการบังคับ ไม่เคยแม้แต่จะพบหน้าของคู่หมั้นตัวเอง อีกทั้งหลังพิธีจบ ตัวเขาก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา ใช้ชีวิตเงียบๆในเรือนธารา มีบ้างสองสามครั้งที่หลวนซานจะมาหา แต่นั่นเพราะเขาเมา ไม่ก็มีเรื่องให้ปวดหัวจนต้องหาที่ระบาย และจบลงด้วยการตื่นมาพบเพียงความว่างเปล่าข้างกายอีกตามเคย

      เวลาผ่านไปหกเดือนเต็ม จู่ๆข่าวร้ายก็หล่นลงมาทับ บิดาที่เป็นเจ้ากรมการคลังถูกสอบสวนว่ามีส่วนร่วมในการโกงทรัพย์ท้องพระคลัง จวนเฉินถูกค้นและยึดทรัพย์ไปทั้งหมดภายในเวลาเพียงคืนเดียว ชีวิตทุกอย่างพังพินาศเพียงเพราะความโลภ ตระกูลเฉินถูกประจาน บิดาถูกประหารพร้อมพี่ชายที่ร่วมมือกัน ตัวเขาที่แต่งเข้าสกุลหวังมาแล้วก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้ตัวเองถูกหางเลขไปด้วย

      แต่ก็คิดผิด

      "คุณชาย..จะไปที่นั่นจริงหรือ"

      "ข้าไม่มีที่ให้ไปแล้ว"

      เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไปในทันที รังแต่จะเป็นภาระให้หลวนซานเสียเปล่าๆ อีกทั้งสกุลเดิมมีคดีความติดตัว โชคยังเข้าข้างที่องค์ฮ่องเต้ละเว้นโทษให้ เพราะผู้ที่แต่งออกนอกเรือนก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกมา ความเกี่ยวข้องก็มีเพียงสายเลือด 

      "ข้าให้เวลาเจ้าอยู่ที่นี่ตามที่ต้องการ หากจะไปก็แจ้งพ่อบ้านต่ง เขาจะจัดหาทุกอย่างให้"

      ไม่แม้แต่จะสบตา ตัวเขาเป็นเพียงอากาศไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไร ทำได้เพียงก้มหน้าลาแล้วเป็นฝ่ายเดินออกมาจากเรือนของตัวเอง

      "ชาง เก็บของทั้งหมด เราจะออกเดินทางคืนนี้"

      "แต่คุณชาย นี่ใกล้ฤดูตงเทียน อากาศยามดึกหนาวนัก แล้วท่านก็.."

      "อย่าเอ่ยออกมา"

      บ่าวรับใช้เม้มริมฝีปากแน่น ตัวเขาติดตามเฉินเฟยหงมาตั้งแต่ยังเด็ก โตมาด้วยกันไม่เคยห่าง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าในเวลานี้นายของตนกำลังรู้สึกอย่างไร

      ไม่ต้องรอให้หักมุมอะไร เฟยหงเป็นฝ่ายเดียวที่หลงรักหลวนซานมาโดยตลอด ครั้งแรกที่เข้าหอ อีกฝ่ายก็ถามความยินยอม และตัวเขาก็ตอบตกลงโดยไม่ขัดอะไร ในตอนนั้นคิดเพียงแค่ว่ามีโซ่ทองคล้องใจคงจะดีกับผลประโยชน์ร่วมกันของตระกูล เพิ่งจะมารู้ตัวก็ตอนที่ต้องหย่ากันแล้ว

      "ข้าจะไปหาสมุนไพรและอาหารเผื่อไว้สำหรับการเดินทาง เจ้าไปเก็บของซะ เอาไปให้หมด อย่าเหลืออะไรไว้ ในเมื่อเขาไม่อยากให้อยู่ เราก็ต้องเก็บให้หมด"