คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 :Tempestuous ปั่นป่วน
“ลูเคีย...” อิจิโกะเรียกเธอเมื่อเห็นเธอกำลังนั่งอ่านบางอย่างเงียบๆอยู่บนเตียง
“มีอะไร”
“เอ่อ...เปล่าครับ =_=;;;”
อิจิโกะวกตัวกลับไปนั่งที่โซฟาต่อทันที เขาพยายามที่จะบอกอะไรบางอย่างกับเธอหลายรอบต่อหลายรอบ แต่เธอตีหน้าบูดใส่เขาทุกครั้งที่หันมาตอบรับ มันทำให้เขาไม่กล้าบอกซักที และทำให้เริ่มไม่แน่ใจว่าจำเชื่อคำพูดของเร็นจิดีรึเปล่า ที่บอกว่า’เธอชอบเขา’น่ะ
“เอ่อ...ลูเคีย”
“อะไรเล่า ตั้งแต่เช้าแล้วนะอิจิโกะ เจ้ามีอะไรก็พูดมาสิ!” คราวนี้อิจิโกะยิ่งตัวหดเหลือเล็กนิดเดียวเมื่อเธอหันมาตะคอกใส่เขาอย่างน่ากลัว
“ปะ...เปล่า ฉันแค่จะถามว่าพรุ่งนี้เธอจะไปงานดอกไม้ไฟจริงๆเหรอ”
“จะรู้ไปทำไม”
“ก็เปล่านี่”
ลูเคียหันกลับไปอ่านนิตยสารต่อโดยไม่สนใจเขาอีก แต่สายตาของเธอเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ตลอดเวลา ต่อมอยากรู้ของอิจิโกะเริ่มทำงานทีละนิด ตอนนี้ลูเคียคิดการอะไรอยู่กันแน่ถึงได้เหวี่ยงใส่เขาอย่างอารมณ์เสียหลายรอบในวันนี้น่ะ
“ลูเคีย...”
“อะไรฮะ!!!” เธอตวาดเสียงเขียวใส่อิจิโกะและมองเขาอย่างเอาเรื่อง “ตกลงเจ้ามีอะไรจะพูดกันแน่ ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่ากำลังใช้ความคิด”
“เรื่องเร็นจิเฟ้ย....คือเร็นจิน่ะ”
“ทำไม เร็นจิทำไม?”
“เขาไม่ช่วยเธอหรอก”
ลูเคียถอนหายใจอย่างปลงอนิจจา แล้วตัดพ้อขึ้นด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ “กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ” เธอว่าแล้วหันกลับไปดูนิตยสารต่อ...
อิจิโกะที่รู้สึกจุกอกและอึดอัด เขาแทบคิดอะไรไม่ออกเลยในเวลาที่บรรยากาศระหว่างเขากับลูเคียเป็นแบบนี้...
“ขอออกไปซื้อของหน่อยนะ เธอจะเอาอะไรไหม”
“ไม่ เจ้าไปเถอะ” เธอตอบโดยไม่ละสายตาออกจากหน้าหนังสือเลยสักนิด
“อืม”
แลในเวลาไม่นานเขาก็กลับมา อิจิโกะหิ้วถุงขนมเล็กๆน้อยๆมาฝากลูเคียและซื้อนมที่เธอชอบมาด้วย เขาเปิดประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่เคาะตามนิสัยซึ่งเคยชิน และเพราะเหตุนั้นทำให้เขาต้องตัวแข็งกึกราวกับถูกสาปเป็นหินเมื่อภาพตรงหน้ามันทำให้เขา...รู้สึกหวั่นไหวจนแทบจะขาดใจ
ลูเคียอยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เธอกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดศีรษะตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นอิจิโกะที่ยืนนิ่งทื่อ เธอก็ร้องทักเขา
“อ้าว...มาแล้วเหรอ”
อิจิโกะไม่เคยนึกว่าจะได้เห็นลูเคียในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เธอแทบจะเปลือยอยู่ต่อหน้าเขาด้วยซ้ำไป และทักเขาด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ดวงตาที่ปรือๆแบบนั้นมันยั่วกันชัดๆ! ในเวลานี้กล้ามเนื้อในอกซ้ายของเขากำลังเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู เขารีบวิ่งเข้าไปหาลูเคียก่อนจะดันเธอเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อคกลอนประตูนอกแน่น ขังเธอไว้ในนั้น
“เฮ้!! นี่เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะอิจิโกะ”
“เธอต่างหากที่คิดจะทำอะไรยัยเบื้อกเอ้ย นี่ไม่ได้ตั้งใจยั่วกันเล่นใช่ไหม!”
“ยั่ว??? ใครยั่วเจ้าไอ้บ้า ปล่อยข้านะ!” เธอทุบประตูห้องน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เข้าใจแล้วๆ! เดี๋ยวฉันส่งเสื้อผ้าไปให้ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยออกมา โอเคไหม”
“ฮะ...เออก็ได้ แต่ทำไมต้องยุ่งยากแบบนี้ด้วยฮะ”
“ฉันเป็นผู้ชายนะลูเคีย!”
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ออกมาด้วยชุดนอนแสนจะธรรมดาอย่างที่เคยใส่ เธอตีหน้ายุ่งใส่เขาอีกครั้งแล้วด้วยน้ำเสียงกึ่งประชด “พอใจรึยังล่ะเจ้าบ้า”
“อืม” เขาตอบกลับ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำต่อจากเธอ
ไม่นานนักเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาจากห้องน้ำ แต่ที่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดตาสะดุดใจนั่นก็คือลูเคียกำลังนอนขดตัวแน่นิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ด้วยท่วงท่าที่น่ารักราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆไม่มีผิด... อิจิโกะค่อยๆเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ใบหน้าของลูเคียยามหลับช่างดูสวยน่ารัก ไม่มีพิษมีภัย แต่ตื่นมาทีนี่เฮี้ยวยิ่งกว่าม้าดีดกะโหลดซะอีก อย่างตอนที่ชกเขาเมื่อเช้านี่ก็โหดใช่ย่อย อิจิโกะคิดแล้วก็ยิ้มแห้งๆกับตัวเองพลางส่ายหน้าเบาๆ
มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสแก้มสีชมพูอ่อนนั่นช้าๆ เขาดึงมันเบาๆแล้วค่อยเปลี่ยนไปลูบเส้นผมสีดำขลับเป็นเงางามของเธอ...
“ลูเคีย... ทำไมเธอถึงได้เข้ามาในชีวิตฉันกันนะ”
หารู้ไม่ว่าคนตัวเล็กไม่ได้หลับสนิทอย่างว่า สติสัมปชัญญะของลูเคียยังเปิดรับทุกสัมผัส เธอยังคงได้ยินสิ่งที่อิจิโกะพล่ามอยู่ต่อไป
“ลูเคีย...เราสนิทกันรึเปล่า เธอสำคัญกับฉันมากแต่ว่า...ฉันคงไม่ใช่คนที่สำคัญกับเธอ”
ไม่...เจ้าสำคัญสิอิจิโกะ เธอข่มตาคิดในใจ
“หากฉันสำคัญจริงทำไมกัน เวลาที่เธอทุกข์ฉันถึงไม่ได้รับความทุกข์นั้นด้วย เธอไประบายให้เร็นจิฟังแค่คนเดียวทั้งที่ฉันเองก็อยากฟังเรื่องของเธอ อยากแบกรับความโศกเศร้าของเธอไว้ได้ แต่เธอไม่เคยเลยที่จะทำอย่างนั้นกับฉัน”
ก็เจ้าอยากรู้ไปทำไม เรื่องของข้ามีแต่จะทำให้เจ้าเป็นห่วง เจ้าเป็นห่วงข้าบ่อยมากไปแล้วอิจิโกะ...ห่วงจนข้าไม่อยากระบายความทุกข์ให้เจ้าฟัง เจ้าห่วงข้ามากไปจนในบางครั้งมันทำให้ข้ารู้สึกหมือนกันว่าเจ้าไม่เคยเชื่อใจข้าเลย
ลูเคียอยากจะตอบกลับไปทั้งหมดเช่นนี้ แต่ปากเธอหนักเกินไปที่จะระบายความในใจทั้งหมดออกมา
อิจิโกะข่มตาแน่น...ใบหน้าคมคายค่อยๆโน้มลงเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนตัวเล็กที่หลับตานิ่ง ใกล้เสียจนลมหายใจของเขาทำให้เธอรู้สึกได้ ใกล้มาก...
อิจิโกะ เจ้าคิดจะทำอะไร? ใช่...เธออยากลืมตาขึ้นแล้วถามกลับไปอย่างนี้ แต่ว่า...เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้เธอปั่นป่วนภายในจิตใจ ร่างกายของเธอเกร็งไปหมดทุกวินาทีที่ใบหน้าของเขาเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้นๆ จนกระทั่ง...
อิจิโกะยั้งตัวเองไว้ได้ทันก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะแตะริมฝีปากบางสวยของลูเคีย...
“ลูเคีย ขอโทษนะ” เขาบอกเธอแล้วรีบผละออกไปจากบนเตียงทันที
ใช่แล้ว มันถูกแล้วที่เขายั้งตัวเองไว้ได้...เพราะหากเขาจูบเธอ ไม่ว่าจะเป็นแก้ม หน้าผาก หรือริมฝีปาก...เขาอาจจะต้องการมากกว่านั้นได้ และมันคงไม่เป็นผลดีต่อลูเคีย...
“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่อิจิโกะ...” ลูเคียถามขึ้นด้วยใบหน้าสงสัยสุดขีด อิจิโกะสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงของลูเคีย เขารู้สึกเสียวสันหลังไปชั่วขณะ มือกำแน่นอย่างอึดอัด ใบหน้าคมคายนั้นค่อยๆหันกลับไปมองใบหน้าสวยน่ารักนั้นอีกครั้ง เธอลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องอิจิโกะด้วยสายตาพร้อมจะจับพิรุธเขาอย่างเต็มที่ “เมื่อกี้ข้าถามว่าเจ้าจะทำอะไร....”
อิจิโกะมองลูเคียด้วยสายตาที่ไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไป...มือที่กำแน่นนั้นค่อยๆคลายออก “อยากรู้เหรอว่าฉันจะทำอะไร เธอไม่อยากรู้หรอกลูเคีย”
“ข้าอยากรู้...”
“งั้นเหรอ” อิจิโกะมองลูเคียด้วยสายตาอ่อนโยนอย่างที่เคยทำ แม้จะแค่ไม่กี่ครั้งแต่ก็เป็นสายตาที่ทำให้ลูเคียรู้สึกดีเสมอ ในสถานการณ์เช่นนี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกดีอย่างเดียว แต่ใจกลับเต้นระรัวไปด้วยอย่างแปลกประหลาด อิจิโกะสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กแล้วทิ้งตัวนั่งบนเตียง มือใหญ่ค่อยๆลูบหัวของเธอเบาๆ หากเป็นปกติเธอคงปัดออก แต่ทำไมครั้งนี้เธอถึงต้องมนต์สะกดกับสายตานี้ของอิจิโกะได้นะ... อิจิโกะหยุดลูบหัวเธอดื้อๆ ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความรู้สึกที่ประหลาดออกไป
“อิจิโกะ...”
ไม่ทันไรอิจิโกะก็คว้าร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
-------------------------------
ตามสัญญาค่ะ ครบ 10 คอมเม้นแล้วมาต่อ ไรเตอร์ไม่โกหกจริงๆว่าไรเตอร์ต่อเร็วจนน่ากลัว
(ยกเว้นช่วงงานเยอะ เปิดเรียน ใกล้สอบ อาจมีเรทสักไม่เกินสองวัน
ความคิดเห็น