ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Bleach : The Happened [Ichigo x Rukia]

    ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : The ideal man ชายในอุดมคติ

    • อัปเดตล่าสุด 1 ต.ค. 54



     ณ ฮอกไกโด 2.00 PM.... (สมมุติว่าที่ทะเลสาบละกัน)


       “ทำไมถึงมีแค่ข้ากับเจ้าเนี่ย...”


       ลูเคียหรี่ตามองอิจิโกะอย่างเซ็งๆ


       “ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันแหละยัยเบื้อก แต่ช่วยไม่ได้ ป๋าบอกว่ายังไงเราก็ต้องมาก่อนเพราะป๋าต้องไปรอคารินที่แข่งฟุตบอลของโรงเรียนรอบเช้า ส่วนยูซึก็เป็นเชียร์ของทีมที่คารินอยู่ ยังมาไม่ได้ทั้งสามคน คงจะตามมาวันพรุ่งนี้น่ะ” อิจิโกะอธิบายคร่าวๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาช่วยลูเคียขนข้าวของ แต่ปากก็บ่นขมุบขมิบไปด้วย “ขนอะไรมากันนักกันหนาแม่คุณ”


       “พวกชุดยูกาตะหรือกิโมโนของข้าเอง ได้ยินมาว่าช่วงนี้เกาะฮอกไกโดจะมีงานดอกไม้ไฟด้วยนี่”


       “ หา? เธอได้ยินมาจากไหนน่ะ”


       “หนังสือนิตยสารน่ะ” เธอตอบแล้วเดินนำลิ่วไป


       “เฮ้...จะไปไหนน่ะ” อิจิโกะรั้งเธอไว้ 


       “ก็เดินเล่นไง เกาะนี้สวยดีออก” เธอตอบน้ำเสียงร่าเริง แต่สีหน้าอิจิโกะกลับบูดเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม


       “มาช่วยกันถือของสิฟะ อีกอย่างโรงแรมอะไรยังไม่ได้เช็ดอินเลยนะ! 


       “นั่นมันเรื่องของเจ้าสิ ยังไงข้าขอไปเดินดูอะไรเล่นๆหน่อยละกัน ที่เหลือฝากด้วยล่ะ~


       “เฮ้ยยยย นี่เธอ... ยัยบ้าลูเคียกลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!!” ของที่อยู่เต็มสองมือทำให้เขาวิ่งไล่ตามลูเคียไม่ทัน เธอหนีไปได้ซะก่อน หางคิ้วของอิจิโกะกระตุกข้างหนึ่งอย่างนึกโมโห ยัยลูเคียนี่มันช่างกวนประสาทซะจริง...เป็นแบบนี้ตลอดเลย

     ทีตอนอยู่โซลโซไซตี้นี่ขยันนักเชียว กลัวเบียคุยะไม่ชมรึไง? พอมาอยู่โลกมนุษย์ทีไรกลับขี้เกียจสันหลังยาวทุกที อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไร วันๆเอาแต่วาดรูปและดูหนังสือแฟชั่นบ้าๆบอๆ อ่านหนังสือตลกติ๊งต๊อง ทำตัวดีๆต่อหน้าเขาหน่อยเนี่ย...ไม่เคย อะไรๆก็เบียคุยะ ทำอ่อนหวานแช่มช้อยก็ต่อหน้าเบียคุยะ ทำอาหารให้กินก็ต้องทำให้เบียคุยะ...เออ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเร็นจิและเบียคุยะยังไงไม่รู้ เร็นจิคือคนที่ลูเคียสนิทที่สุดในตอนนี้ ส่วนเบียคุยะคือคนที่ลูเคียแสนจะแคร์มากมาย แล้วเขาล่ะ? ยัยนั่นเห็นเขาเป็นตัวอะไรกันแน่...? เท่าที่ดูทำไมเขาเหมือนลูกน้องหรือทาสของลูเคียเข้าไปทุกวันแล้วนะ ทั้งที่เขาดีกว่าสองคนนั้นแท้ๆในเรื่องของการต่อสู้ แต่ไม่เห็นลูเคียจะชมเขาเลยสักครั้ง


        เอาเถอะ...คิดไปก็ปลงตก เขาเลยสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านั้นไป และค่อยๆแบกเป้ทีละใบเดินไปที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้และติดทะเลมากที่สุด เป็นโรงแรมที่เขาจำชื่อได้เพราะอิชชินเคยโทรมาจองห้องก่อนหน้านี้แล้ว...


     

       “คุณคุโรซากิใช่ไหมคะ” พนักงานสาวทวนชื่ออีกครั้งหลังจากอิจิโกะได้บอกไป เธอรีบค้นข้อมูลในคอมพิวเตอร์ทันที “คุณจองห้องสวีทไว้เพียงห้องเดียวค่ะ”


       “หา...? เข้าใจผิดอะไรรึเปล่าครับ เรามากันห้าคน รวมเด็กอีกสองคนมันน่าจะประมาณสี่ห้องนี่ครับ” อิจิโกะเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ


       “ขอโทษค่ะ แต่ในนี้บอกว่าคุณได้จองไว้เพียงห้องสวีทห้องเดียว คนจองคือคุณคุโรซากิ อิชชินค่ะ บอกว่าจองให้คุณคุโรซากิ อิจิโกะ” เธอบอกเขาอย่างสุภาพ


       “จองให้ผมแค่คนเดียวงั้นเหรอ? เอาเถอะ...แล้วมีห้องอื่นเหลืออยู่บ้างไหมครับ”


       “ห้องอื่นเต็มหมดแล้วค่ะ ไม่ว่าจะโรงแรมไหนๆในละแวกนี้ก็คงเต็มหมดแล้วเหมือนกัน”


       อิจิโกะขมวดคิ้วมุ่น สงสัยเพราะมีงานดอกไม้ไฟอย่างที่ลูเคียว่า เลยทำให้สถานที่เต็ม อย่างไรก็ตาม คืนนี้คงจะต้องพักห้องสวีทกับลูเคียสองคน...


       จะดีเหรอ สองต่อสอง... คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะเมื่อก่อนลูเคียเองก็นอนในห้องเขาทุกวันนี่ แม้ว่าจะเป็นตู้เสื้อผ้าก็เถอะ


       “ครับ เช็คอินเลย” 



     

     

    ริมชายหาด...


       “ให้ตายสิยัยลูเคีย ไปไหนของเขานะ” อิจิโกะกวาดสายตามองหาลูเคียไปทั่ว โทรศัพท์ของเธอก็ปิดเครื่องไว้ซะด้วย เขาเลยต้องออกมาตามหาเธอซะให้ควั่ก แต่ไม่มีวี่แววว่าจะเจอคนตัวเล็กเลยสักนิด


       ทว่า...


       “อิจิโกะ!!


     ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีของลูเคีย เขาก็หันควับไปทันที และวินาทีนั้นเองที่ร่างของเขาแทบจะแข็งเป็นหิน


       ยัยลูเคีย...เดินมากับใครสักคนหนึ่งที่หล่อเอามากๆ และเขาเองก็รู้สึกคุ้นๆหน้าของหมอนี่...ใครนะ


       แล้วเป็นอะไรกับลูเคียถึงได้เดินมาด้วยกัน!


       ถึงจะตีหน้ายู่ยี่ แต่เขาก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้ทันก่อนที่ลูเคียจะสังเกตเห็น


       “เจอกันอีกแล้วนะ...อืม...คุโรซากิ อิจิโกะ ใช่ไหม?”  ผู้ชายคนนั้นทักอิจิโกะพร้อมระบายยิ้มที่มุมปาก


       “นายเป็นใครฟะ -_-“ อิจิโกะตอกกลับไปด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์


       “อย่าไปถือสาเขาเลยอาชิโดะ หมอนี่จำหน้าคนได้ยากมาก” ลูเคียบอกอาชิโดะพร้อมหัวเราะร่วนๆ “อิจิโกะ นี่อาชิโดะไง...จำได้ไหม ตอนที่เราไปฮูเอโก้มุนโด้ แล้วข้าถูกทรายดูดลงไปที่วนาแห่งเมนอส เขาคือชายคนที่ช่วยข้าไว้”  


       “อ้อ...” อิจิโกะจำได้ลางๆถึงเหตุการณ์นั้น เอาเถอะ...ถ้าไม่มีหมอนี่ ลูเคียอาจจะไม่ได้กลับมาถึงโลกนี้หรอก แต่อาชิโดะควรจะติดอยู่ที่วนาแห่งเมนอสไม่ใช่เหรอ “นายออกมาจากที่อย่างนั้นได้ยังไง”


       “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าสู้กับพวกในรานอร์เช่จนสำเร็จ หลังจากนั้นโซลโซไซตี้ก็ส่งคนมาสำรวจพื้นที่เล็กน้อย ลูเคียเองก็เคยแจ้งไปช่วงนั้นว่าข้าติดอยู่ที่วนาแห่งเมนอส ด้วยความช่วยเหลือของลูเคียและโซลโซไซตี้ข้าเลยออกมาจากที่นั่นได้” เขาอธิบายให้ฟังอย่างชัดเจน อิจิโกะปรายตามองอาชิโดะอย่างไม่ชอบใจนัก


       เหตุการณ์นั้น...จำได้ว่าอาชิโดะกับลูเคียเพิ่งพบกันแท้ๆ แต่ลูเคียกลับทำอย่างกับรู้จักกับหมอนี่เป็นชาติงั้นแหละ เข้ากับคนได้ง่ายซะจริงนะยัยลูเคีย โดยเฉพาะเพศผู้เนี่ย! 


       “แล้วทำไมนายถึงมาเที่ยวที่แบบนี้ล่ะฮะ” อิจิโกะซักต่อ


       “ก็ไม่มีอะไรมาก โดนสั่งให้มาทำภารกิจแถวๆนี้น่ะ แล้วเจอลูเคียถูกหลีพอดี เลยช่วยไล่พวกอันธพาลนั่นไปให้”


       “เฮอะ หน้าอย่างนี้มีคนหลีด้วยเหรอ เตี้ยม่อต้อพันธุ์นี้ไม่น่าจะ...อุ๊ก!” ไม่ทันที่อิจิโกะจะด่าจบ ลูเคียก็กระทุ้งศอกเข้ากับหน้าท้องของเขาอย่างแรง  


       “เจ้าปากเสีย” เธอด่าเขานิ่งๆ และหันไปยิ้มให้กับอาชิโดะ “งานดอกไม้ไฟ มาดูกับพวกข้าไหม”


       “อืม...คงไม่ได้อยู่ถึงตอนนั้นหรอก”  อาชิโดะทำท่าคิดหนักก่อนตอบ สีหน้าเขาแอบเสียดายเล็กน้อย “จะว่าไปดอกไม้ไฟ ข้าเองก็ไม่ได้เห็นมานานแล้ว อ้อ...ข้ามีงานต้องทำ ยังไงก็ขอให้สนุกนะลูเคีย” อาชิโดะยิ้มที่มุมปากให้เธออย่างเท่ แล้ววิ่งหายไปกับฝูงชน


       ลูเคียมองตามหลังเขานิ่งๆ และใบหน้าเธอขึ้นสีระเรื่อนิดๆ


       “ถ้าหากข้าจะแต่งงานทั้งที ข้าเองก็อยากได้ผู้ชายอย่างอาชิโดะนี่ล่ะ”


       อิจิโกะแข็งกึก... เขารูปสึกแน่นที่อกอีกแล้ว 


       “เธอชอบหมอนั่นเหรอ” เขาลองถาม แต่ไม่ได้อยากรู้คำตอบนัก


       “เปล่า...ข้าไมได้ชอบเขา ข้าแค่บอกว่าเป็นไปได้ข้าก็อยากได้คนอย่างเขามาเป็นคู่ครองของข้า แต่อาชิโดะกับข้าคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน ข้าไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นสักหน่อย”


       คำตอบของเธอทำให้เขาสบายใจ แต่อิจิโกะก็ยังคงติดใจอะไรนิดหน่อย


       “แต่เธอหน้าแดงนะลูเคีย”


       “อ้อ...อืม...นั่นเพราะว่าข้าคิดว่าบางมุมเขาก็คล้ายท่านพี่เบียคุยะน่ะสิ เจ้าว่าไหม...เขาเอาการเอางานและยังมีฝีมือร้ายกาจ ข้าน่ะเคยปะทะดาบกับเขามาแล้ว เขาเก่งจนข้ากลัวเลยเชียว” ลูเคียสาธยายพร้อมใบหน้าที่เหมือนจะปลื้มอาชิโดะเอามาก


       อิจิโกะจิ๊ปากกับพฤติกรรมนั้นราวกับหมั่นไส้ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก เพราะทุกอย่างที่ลูเคียพูดมา เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นความจริง...เขาเชื่อใจเธอ สำหรับลูเคีย ทุกคนคือเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นเขา เร็นจิ อาชิโดะ แม้แต่เบียคุยะ ลูเคียก็ไม่ได้คิดอะไรกับผู้คนเหล่านี้นอกจากคำว่ามิตรสหายเลย...


     

       อ้าว...และถ้าเป็นงั้น เรื่องราวของพวกเขาจะลงเอยในรูปแบบไหนกันนะ ? 


    ---------------------------------------
    เหมือนตอนนี้จะอัพง่ายๆ 
    แต่ตัวละครที่ซ้อนไว้ก็เพิ่มมาจนได้ =______=;; 
    และเป็นตัวที่หล่อกว่าไอ้โกะของเราซะด้วย 
    ทำเอาอิจิโกะแอบพ่นไฟในใจเป็นระยะๆ (หล่อสู้ไม่ได้ + สาวเจ้าปลื้ม) 



    ช่วงนี้อาจได้อัพบ่อยขึ้น เพราะสอบเสร็จแล้ว ลั้ลลา... 
    แต่อัพบ่อยแน่ๆ ถ้าคอมเม้นเกิน 10 ต่อตอนนะคะ 
    ไม่เกิน 10 ไม่อัพชัวร์... จะดองไปจนตาย
    ไมได้ขู่นะ เอาจริง!!! -^- เห็นเข้ามาอ่านละหายเยอะ

    วันหน้าจะทำแบนเนอร์...ไว้ไปแปะที่อื่น แต่ตอนนี้ดองก่อน เพราะทำแล้วเกิดการผิดพลาด... ต้องรอทำใจแล้วทำใหม ่T_T 

    วันนี้แค่นี้นะคะ บายยย~~ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×