คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : Words คำพูดที่พลั้งออกไป
Words.
“มาจริงๆด้วยแฮะเจ้านี่” คิ้วลูเคียกระตุกข้างหนึ่งพร้อมมองเร็นจิที่ยืนคุยกับอิชชินอยู่หน้าบ้านอิจิโกะจากทางหน้าต่างด้วยสีหน้าแอบเซ็ง
“เธอเรียกมันมาไม่ใช่รึไง”
“ไม่ได้เรียก เจ้านั่นมันอาสามาเองต่างหาก จะมาทำไมก็ไม่รู้ เฮ้อ...” เธอถอนหายใจอย่างเบื่อๆ
“โอ๊ะ ไม่ได้มาธรรมดาด้วยแฮะ หอบข้าวหอบของมาด้วย”
คำพูดของอิจิโกะทำให้ลูเคียต้องรีบชะโงกหน้าออกไปดูอีกครั้ง และมันก็เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ อย่าบอกนะว่าเร็นจิจะย้ายมาอยู่บ้านคุโรซากิกับพวกเธอ ลูเคียตีหน้ายุ่งยิ่งขึ้นพร้อมสบถขึ้นเบาๆ “ไอ้เจ้านี่...”
อิจิโกะแอบลอบมองสีหน้าของลูเคียเล็กน้อยโดยไม่ให้เจ้าตัวสังเกตเห็น
คงไม่เป็นไรมั้ง ถึงแม้ยัยลูเคียจะไม่ได้ชอบฉัน แต่ยัยนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเร็นจิซักหน่อย สองคนนั้นก็แค่สนิทกัน...มากกว่าเขา เท่านั้นเอง...
“มองอะไรอิจิโกะ” ลูเคียทักโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองเขา อิจิโกะสะดุ้งโหยงพร้อมสะบัดหัวพรืด
“เปล่านี่...”
“ถึงข้าไม่เห็นแต่ข้ารู้ว่าเจ้ามองข้า” ลูเคียพูดแค่นั้นก็เดินออกจากห้องไป
อิจิโกะมองลงไปข้างล่างต่อ และพบว่าเธอกำลังยืนคุยกับเร็นจิพร้อมใช้หมัดเสยเขาเบาๆ...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะแค่คิดว่า ยัยลูเคียยังชอบใช้ความรุนแรงเหมือนเคย...
แต่มาตอนนี้ ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกไม่พอใจด้วย นั่นสินะ...ก็ตั้งแต่กลับมาเธอก็ยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิม มันน่าหงุดหงิดที่เธอไม่รู้อะไรเลย เขารอเธอมาตั้งปีครึ่ง แต่พอเธอกลับมา เขาก็พบว่าเธอสนิทกับเร็นจิมากขึ้น และเหินห่างเขามากขึ้น... มันน่าหงุดหงิด!
“ชิดส์...” เขาสบถแล้วเดินลงไปข้างล่างตามเธอ
“ข้าบอกแล้วไงว่าบ้านเต็ม นี่เจ้าพูดไม่รู้เรื่องจริงๆใช่ไหม” ลูเคียยืนเท้าสะเอวเถียงกับเร็นจิ
“ก็ข้าจะพักที่นี่น่ะ โว้ยยยย เจ้าเงียบไปเลยไปซะลูเคีย เห็นไหมว่าเจ้าของบ้านเขาอนุญาตแล้วน่ะ!” เร็นจิว่าพร้อมชี้ไปที่อิชชินที่ยืนมองทั้งสองยิ้มๆ
“เอาน่า ใจกว้างหน่อยลูเคียจัง เขาอุตส่าห์ลำบากลำบนมาจากโซลโซไซตี้เพื่อมาเป็นที่ปรึกษาที่ดีให้เธอเชียวนะ” อิชชินพยายามเกลี้ยกล่อมลูเคีย แต่เธอยังคงจ้องเร็นจิตาขวาง
“มาเป็นที่ปรึกษาจริงๆน่ะรื้อออ~” น้ำเสียงกวนโอ๊ยของอิจิโกะที่เพิ่งเดินมาทำเอาเร็นจิเส้นเลือดปูด “หรือมาทำคะแนนกันแน่ฟะ”
“อะ...ไอ้เจ้าบ้าอิจิโกะ!” เร็นจิพยายามกระโจนเข้าหาอิจิโกะ แต่ลูเคียรีบดันตัวเขาออกห่างทันที ส่วนอิจิโกะแต่ยืนเกาหัวเล่นๆอย่างสบายใจเฉิบเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เร็นจิ ข้าว่าเรารบกวนพวกคุณคุโรซากิมากไป อย่างน้อยเจ้าควรหาคนที่รู้จักแถวนี้และพักอาศัยไปก่อน” ลูเคียเสนอ
“ใช่...มาอยู่บ้านฉันนายก็ไม่ได้ช่วยอะไร เกะกะรกหูรกตา ไปซะ” อิจิโกะว่าพร้อมตวัดมือไล่เต็มที่
“อิจิโกะ” ลูเคียปรามเขาเสียงเข้ม เพราะไม่อยากให้ทั้งสองะเลาะกัน มันน่าหนวกหู และทะเลาะกันทีใช่ว่าจะสั้นๆ แต่เรื่องยาวเลยทีเดียว
“เออ...ก็ได้ งั้นข้าจะลองทำตามที่เจ้าบอก บางทีอาจลองไปถามเจ้าควินซี่นั่นดู”
“อืม คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้ว”ลูเคียว่าพร้อมระบายยิ้ม และเร็นจิก็เดินจากไป
ลูเคียถอนหายใจอย่างโล่งอก ราวกับได้กำจัดตัวปัญหาออกไปได้หนึ่งตัว ส่วนอีกตัวก็ยังคงยืนขนาบอยู่ข้างๆเธอ
“เอ้อออ อิจิโกะ” อิชชินเปรยขึ้น “พรุ่งนี้ทำตัวให้ว่างนะ เราจะไปพักร้อนกันที่เกาะฮอกไกโด >0<!!” อิชชินทำตัวดี๊ด๊าเต็มที่
“เกาะฮอกไกโดเหรอ...ที่ไหนน่ะอิจิโกะ” ลูเคียเงยหน้าขึ้นถามร่างสูงที่ยืนเงียบมาได้สักพัก
“ไปเองเดี๋ยวก็รู้น่า อย่าถามมาก แล้วจะไปไหมโรงเรียนน่ะ” แล้วเจ้าก็ตัวเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่เอาคำตอบ ปล่อยให้คนตัวเล็กคิดเรื่องเกาะฮอกไกโดคนเดียว...
เกาะฮอกไกโดที่เธอเคยอ่านมา..ไม่ใช่ที่ที่ชาวญี่ปุ่นนิยมไปฮันนีมูนกันงั้นเหรอ ? เออ...แล้วฮันนีมูนมันคืออะไรนะ ?
โรงเรียน....
พอมาถึงห้อง ลูเคียกับอิจิโกะเป็นต้องตีหน้าเซ็งโลกอีกครั้งเมื่อพบว่าเร็นจิในชุดเครื่องแบบกำลังนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนของอิจิโกะอย่างสบายใจเฉิบ
“อ้าว มาพอดีเลยลูเคีย อิจิโกะ” ดูเหมือนเร็นจิจะอารมณ์ดีกว่าเคย
“อิจิโกะ เฮ้ยยย คุณคุจิกิ ><!!” เคย์โกะว่าพร้อมทำท่าตื่นเต้นเมื่อเห็นลูเคียเดินมาพร้อมกับอิจิโกะ
“อ้าวว ลูเคียจังนี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” มิซึอิโระทักเธอ
“เอ่อ...ก็เมื่อสองสามวันก่อนน่ะค่ะ” เธอตอบอย่างเคอะเขินพลางทำเสียงแบ๊วเหมือนเคย
คนพวกนี้...รู้เรื่องของเราและพวกอิจิโกะหมดแล้วสินะ เธอคิดในใจเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อจากนั้นอีก
อิจิโกะจิ๊ปากหมั่นไส้กับท่าทางเฟคๆ ยิ้มสวยๆ และน้ำเสียงหวานๆของลูเคียที่พูดกับคนอื่นในห้อง
ทีกับเขานี่... เจ้าหน้าโง่อิจิโกะบ้างล่ะ เจ้าบ้าบ้างล่ะ ไอ้เบื้อกนี่! บลาๆๆ เอาเถอะ...เร็นจิก็โดนเหมือนกัน ไม่เห็นต้องแคร์เลย
“นายทำเลขเมื่อวานเสร็จแล้วใช่ไหมอิจิโกะ ยืมลอกหน่อยสิ” มิซึอิโระถามพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเหมือนเช่นเคย
“เหอะ ขนาดโจทย์ง่ายๆทำไมพวกนายถึงทำไม่ได้กันฟะ” อิจิโกะบ่นเล็กๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็ส่งสมุดการบ้านให้เพื่อนลอกเหมือนทุกวันๆ
เมื่อพวกโอริฮิเมะและทัตสึกิมาถึงห้อง เธอสองคนก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นลูเคียและเร็นจิอยู่กับพวกอิจิโกะ
“คุณคุจิกิ!!” โอริฮิเมะตะโกนเรียก ลูเคียหันขวับ และทันใดนั้นโอริฮิเมะก็วิ่งไปเข้าไปสวมกอดลูเคียทันที พร้อมกระซิบที่ข้างใบหูเธออย่างแผ่วเบา “คิดถึงจังเลย...”
ลูเคียรู้สึกได้ถึงความชื่นบนหัวไหล่ โอริฮิเมะร้องไห้อีกแล้ว เธอกอดตอบและเผยรอยยิ้มนิดๆ
“ข้าเช่นกัน อิโนะอุเอะ”
“นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงด้วยกันนะ ฉันว่าสองคนนี้เหมาะกันเลยทีเดียวนายว่าม๊าอิจิโกะ” มิซิอิโระว่า
“แล้วแต่นายจะคิดละกัน” อิจิโกะเพียงแค่ถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะของเขาอย่างไม่ใส่ใจ
“นี่นายอย่าพูดอย่างงั้นเด้~มิซึอิโระ คุณอิโนะอุเอะกับลูเคียจังจะเหมาะสมกันได้ไง นางฟ้ากับนางฟ้าเชียวน๊า~~!!” เคย์โกะโวยวายกับจินตนาการเล่นๆของมิซึอิโระ
โอริฮิเมะผละจากอ้อมกอดและหันไปทักทายอิจิโกะเหมือนเคย “อรุณสวัสดิ์จ้ะ คุโรซากิคุง~”
“อ้อ...อรุณสวัสดิ์” เขาหันมาทักตอบเธอ
ลูเคียมองทั้งสองอย่างมีเลสนัยก่อนจะกระทุ้งเอวโอริฮิเมะเบาๆ
“โอ๊ย คุณคุจิกิทำอะไรคะเนี่ย...”
“เจ้ากับเจ้านั่นไปถึงไหนกันแล้วล่ะ เวลาตั้งปีครึ่ง” ลูเคียถามหน้าเจ้าเล่ห์
“แหม...คุณคุจิกิ คุโรซากิคุงเขาสนใจคนอย่างฉันที่ไหนกัน T_T” โอริฮิเมะว่าพร้อมทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มที “ฉันพยายามบอกเขาอ้อมๆตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วแท้ๆ”
“ฮ่าๆ บอกอย่างนั้นเจ้าหน้าโง่นั่นก็ไม่มีวันเข้าใจเจ้าหรอกอุโนะอุเอะ” ลูเคียมองไปที่อิจิโกะพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเต็มที่
อิจิโกะที่สั่งเกตเห็นหันมาถลึงตาใส่เธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจกลับหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิม
ฉันมีอะไรให้หัวเราะนักหนาฟะ... เขาคิด
“เอ่อ...ว่าแต่ทำไมคุณคุจิกิถึงได้ถามฉันแบบนี้ล่ะคะ คุณคุจิกิไม่ได้ชอบคุโรซากิคุงหรอกเหรอ” อิโนะอุเอะถามตามที่สงสัย เธอสังเกตมานานพอจะรู้ถึงความรู้สึกของอิจิโกะที่มีต่อลูเคีย แต่จะว่าไปเธอก็ไม่เคยสังเกตลูเคียเลยว่าคิดยังไงกับใคร
“ถามแปลกๆนะ ข้าไม่ได้คิดกับเจ้านั่นแบบนั้นซักหน่อย เจ้านั่นก็แค่เพื่อนคนหนึ่งที่สำคัญต่อข้ามาก หากเจ้ารักชอบก็เป็นสิทธิของเจ้าอิโนะอุเอะ ข้าสนับสนุนด้วยซ้ำไปที่เพื่อนที่สำคัญของข้าทั้งสองคนกำลังจะมีคู่” ลูเคียพูดพร้อมคลี่รอยยิ้มจริงใจให้กับโอริฮิเมะที่ทำหน้าไม่สบายใจเท่าไหร่กับรอยยิ้มนั้น
“แต่ฉันว่าคุโรซากิคุงไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ...กับคุณคุจิกิน่ะ”
รอยยิ้มของลูเคียค่อยๆหายไปทีละนิด เธอทวนคำพูดของอิโนะอุเอะเสียงตะกุกตะกักสั่นๆ “เจ้า...เจ้าว่าอะไรนะ”
“ฉันอยากเห็นคุโรซากิคุงยิ้ม ยังไงซะ...เขาก็น่าจะ ชอบคุณคุจิกิ...” แววตาของโอริฮิเมะดูหมองหม่นลงไปทันทีที่พูดจบ
“เอาน่า! สบายใจได้ เจ้านั่นน่ะเพื่อนข้า ข้าไม่มีทางคิดแบบนั้นหรอก เจ้านั่นเองก็...คงเหมือนกันล่ะมั้ง” ลูเคียทำท่าคิดหนักก่อนจะว่าต่อ “ยังไงก็ตาม เจ้าอาจเข้าใจผิดไปเองก็ได้อิโนะอุเอะ...ข้าอาจจะทำตัวใกล้ชิดเจ้านั่นเกินไป ยังไงก็ขอโทษด้วยล่ะกัน”
“เอ๊ะ...” โอริฮิเมะพยายามจะท้วง แต่ก็ถูกคำพูดของลูเคียกลบเสียงซะมิด
“ต่อแต่นี้ไปเพื่อความสบายใจของเจ้า ข้าจะอยู่ห่างๆเจ้านั่นเอง และใช้โอกาสนั้นรีบสารภาพรักซะล่ะ ข้าเชื่อว่าเจ้านั่นต้องตอบรับเจ้าแน่ เจ้าสวยและน่ารักแถมยังนิสัยดีซะขนาดนี้ ชายทั้งชายร้อยทั้งร้อยไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มทน ฉะนั้นเชื่อข้าว่าเจ้านั่นก็ชอบเจ้า เซนส์ข้าแรงนะจะบอกให้!” (ใช่ซะเมื่อไหร่ล่ะคุณเธอ -*-)
“คุณคุจิกิ...คือฉันไม่ได้...”
กริ๊งงงงงงงงง~~
ยังไม่ทันที่โอริฮิเมะจะปฏิเสธข้อเสนอแนะของลูเคีย เสียงออดก็ดังขึ้นขัดจังหวะสนทนาของทั้งสองซะก่อน ทำให้ทั้งสองต้องแยกย้ายกันไปนั่งที่โต๊ะของตน
ทางด้านลูเคียรู้สึกแปลกใจตัวเองเล็กน้อย...ทำไมเธอถึงได้พูดอะไรออกไปมากมายขนาดนี้ นี่มันไม่ใช่นิสัยของเธอเลย แล้วทำไมเธอถึงได้รู้สึกกระอักกระอ่วนหลังจากที่พูดออกไปแล้ว หรือว่าบางทีเธออาจจะเร่งสองคนนั้นมากไปจนทำให้ตัวเองไม่สบายใจเองก็ได้ แต่ช่างเถอะ...ลูเคียคิดว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นคำพูดที่ดี เธอจึงไม่คิดจะคืนคำ
ถึงคิดอย่างนั้นแต่ทำไมถึงรู้สึกโหวงๆชอบกล
ไม่หรอก...บางทีเธออาจคิดมากไปเอง!!
อิจิโกะที่อยู่ข้างๆมองลูเคียที่ทำท่าเอากำปั้นทุบอกตัวเองเบาๆ สายตาของเธอเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ตลอดเวลา...
“ลูเคีย เป็นอะไรไปน่ะ”
“ฮะ ข้ารึ?เปล่านี่” ลูเคียหันไปตอบพร้อมสะบัดหัวเบาๆ เธอหยุดพฤติกรรมของตัวเองที่แสดงออกโดยที่ไม่รู้ตัว อิจิโกะขมวดคิ้วมองเธออย่างงๆ ก่อนจะมองกระดานและสนใจบทเรียนต่อโดยไม่สงสัยอะไรอีก...
ทางด้านลูเคีย... จริงๆด้วย เธอรู้สึกแปลกๆกับคำพูดนั่น มันทำให้เธอไม่กล้าหันไปมองอิจิโกะแบบเต็มๆตาเหมือนทุกที...บางทีเธอคิดว่าเป็นเพราะเธอพูดแต่ไม่ได้ทำอะไรให้สองคนนั้น งั้นหลังจากกลับมาจากเกาะฮอกไกโดค่อยจัดฉากให้สองคนนั้นสารภาพรักเลยล่ะกัน เธอจะได้ไม่ต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้ซักที!
----------------------------------------------------
อืม....ถ้าเม้นเยอะๆ ไรเตอร์ก็จะต่อเร็วๆ เพราะเรื่องนี้แต่งไว้เยอะแล้วค่ะ ไม่มีดอง
จะดองเพราะมีเม้นน้อยนี่แหละยังไง คุณนักอ่านก็สู้ๆกันนะคะ 55555
ความคิดเห็น