คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Secret Feeling ความรู้สึกที่ต้องเก็บไว้
2.
Secret Feeling
ตืดดดด......
ติดๆๆๆ
ยมทูตสาวกำโทรศัพท์แน่น เธอใช้ความพยายามอย่างมากในการสงบสติอารมณ์พลุกพล่านของตัวเองไว้ก่อนจะทำใจเย็นแล้วกดโทรออกใหม่อีกรอบ แต่ผลที่ออกมาคือเหมือนเดิม...
ตืดดดดด....
ติดๆๆๆ
คราวนี้ลูเคียทนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขวี้ยงโทรศัพท์เจ้ากรรมนั้นออกไปทันทีโดยไม่ทันมองว่าปามันไปทางทิศใด
ฟ๊าวววววว เพล้งงงง!!
อิจิโกะที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่บนโต๊ะทำงานหลบได้อย่างหวุดหวิดราวกับมีลาง ทำให้โทรศัพท์ของลูเคียกระแทกเข้ากับกระจกหน้าต่างของเขาแตกกระจุยกระจาย...
“เฮ้ยยย!!” อิจิโกะอ้าปากค้างก่อนหันขวับไปทางลูเคียที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เอ่อ...นั่น! ใช่นั่น ข้าต้องไปซื้อหนังสือแฟชั่นเล่มล่าสุดที่เพิ่งออกวันนี้...” ลูเคียทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง ทว่า...
“อย่ามาทำเป็นเนียนยัยบ้า ! ค่าซ่อมกระจกมันไม่ใช่เล่นๆนะเฟ้ยย ทีหน้าทีหลังหัดควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อยสิฟะ” เขาเอ็ดใส่ลูเคียใหญ่จนเธอตัวลีบ แล้วขมวดคิ้วใส่เธอเหมือนเช่นเคย “ว่าแต่เธอไปโกรธใครมาเนี่ย”
“เร็นจิ เจ้านั่นมีเรื่องเข้าใจผิดกับข้าอยู่นิดหน่อย”
เหอะ...ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นหมอนั่น อิจิโกะคิดในใจอย่างปลงๆ
“เออ แต่ช่างมันเถอะ...เจ้าบ้านั่นมันงี่เง่าเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แค่คำพูดก็เก็บไปคิด” ลูเคียว่าพร้อมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของอิจิโกะตามเคย เธอหยิบตุ๊กตากอนขึ้นมาดูแล้วทำหน้าบูดใส่ เม็ดวิญญาณของกอนถูกเก็บไว้ที่อิจิโกะ เพราะเป็นช่วงที่เขาสอบปลายภาค เขาไม่อยากได้ยินเสียงโวยวายของเจ้ากอนเลยเก็บไว้ก่อน ถ้าเจ้าคอนเจอลูเคีย...ป่านนี้คงจะ เจ๊จ๋าๆ น่ารำคาญจะตายจริงไหม?
“แล้วเธอไปพูดอะไรกับเจ้าตัวกันล่ะ” อิจิโกะถามพลางทำโจทย์เลขที่ถนัดไปอย่างชิลๆ
“ก็เรื่องที่ข้าว่าจะให้เร็นจิไปเป็นคู่หมั้นปลอมๆ”
อิจิโกะชะงักกึกทันที... เขาคิดว่าเขาฟังผิดเลยหันกลับไปทวนคำอย่างไม่เชื่อหู
“คู่หมั้น?”
“วะ...มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ให้ตายสิ...” เธอรีบปัดไม้ปัดมือพัลวัน และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกนั่นยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่าเธอกำลังมีความลับ
ยัยลูเคียจะต้องปิดบังบางอย่างตั้งแต่เมื่อเช้า และต้องเกี่ยวกับเรื่องคู่หมั้น...เฮ้ บ้าน่า...ลูเคียจะหมั้นหรอกงั้นเหรอ!
“ใครกันจะหมั้น เธองั้นเหรอลูเคีย” อิจิโกะเลิกคิ้วสูง
“เจ้าห้ามบอกใครนะ มันเป็นเรื่องที่ข้ากำลังคิด”
“หึ...มันคงไม่ได้มาจากความเต็มใจของเธอล่ะสิ” อิจิโกะฟันธงแม่น ลูเคียมองเขาอย่างเหลือเชื่อนิดๆ
“เจ้ารู้ได้ยังไง”
“อาการเธอมันฟ้อง ปกติเธอจะนิ่งๆ แต่วันนี้เธอดูกระตือรือร้นมากกว่าปกติ” อิจิโกะว่า
ลูเคียมองเขาตาโตเข้าไปอีก...เธอกำลังสงสัยว่าทำไมอิจิโกะถึงได้สังเกตแม้กระทั่งพฤติกรรมที่แสดงออกมาเพียงเล็กๆน้อยๆของเธอ (ไม่ล่ะมั้งงงงลูเคีย ไม่น้อยละ)
“เจ้า... ช่างเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่เกี่ยว” ลูเคียเบนสายตาไปทางอื่นโดยที่ตนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเลี่ยงสบตากับอิจิโกะด้วย
“เพราะฉันไม่เกี่ยวเธอเลยไม่บอกฉันงั้นสิ”
“ใช่”
“ลูเคีย...เธอกำลังทำให้ฉันสำคัญตัวเองอยู่นะ” น้ำเสียงของอิจิโกะฟังดูนิ่งเสียจนเธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ ลูเคียหันหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมของเขา...ดวงตาของอิจิโกะมีประกายบางอย่างออกมา แต่เธอไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นประกายแบบไหน
หากให้เดา...มันเหมือนกับว่าเขากำลังหวังอะไรจากเธออยู่อย่างนั้นแหละ
“เธอเหมือนกับว่ากำลังแคร์ความรู้สึกฉันอยู่เลย...ลูเคีย”
วินาทีนั้นหัวใจของเธอกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... อิจิโกะไม่เคยเลยที่จะพูดกับเธอด้วยถ้อยคำอย่างนี้ บวกกับสายตาที่กำลังสื่อความหมายบางอย่างขณะนี้....
“อิจิโกะ...คือข้า”
ติ๊ดดดด~
ทั้งสองสะดุ้งเฮือก ลูเคียรีบกดรับสายที่โทรเข้ามาทันที ส่วนอิจิโกะจึงรีบหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ แต่ในหัวของเขากำลังคิดมากมายเกี่ยวกับเรื่องเมื่อครู่
ยัยนั่นจะพูดอะไรนะเมื่อกี้นี้.... บางทีเธออาจบอกอะไรบางอย่างกับเรา หรือว่าเธอกำลังจะแก้ตัว... ยัยลูเคีย ฉันมองเธอไม่เคยออกเลยจริงๆ
อิจิโกะยิ้มที่มุมปากนิดๆ อย่างน้อยเขาก็ดีใจที่ได้สื่อความรู้สึกที่มีออกไปบ้างผ่านทางสายตาและคำพูด แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้หวานมากมายก็เถอะ
“อ้อ...นี่เจ้ากล้าโทรมาแล้วเหรอเร็นจิ”
จากชื่อของปลายสายทำเอาอิจิโกะหุบยิ้มลงทันที
เร็นจิตลอด...ยัยบ้านี่อะไรก็เร็นจิ มาทำภารกิจก็ต้องมากับเร็นจิ จะไปเที่ยวก็ชวนพวกเร็นจิไปด้วย ยัยบ้าเอ้ยยยย!! อิจิโกะคิดอย่างเคืองนิดๆ (ไม่นิดละพ่อคุณ...)
“อะไรนะ นี่เจ้าจะไม่ช่วยข้าจริงๆงั้นเหรอ!” ลูเคียกำโทรศัพท์แน่น “เฮ้...เร็นจิ เอาจริงๆข้าลำบากใจนะ”
“ยังไงก็ตามข้าว่าเจ้าลองตามหาคนที่ใช่รอบตัวดูก่อนก็ได้นี่ เวลามีอีกตั้งหกวัน...แล้วอีกอย่างอาจมีคนโทรมาหาเจ้าบ่อยๆนะช่วงนี้ ปิดโทรศัพท์ไว้บ้างก็ดี” เร็นจิบอกเธอ
“ทำไมล่ะ? ทำไมต้องมีคนโทรหาข้าบ่อยๆ”
“ก็หัวหน้าคุจิกิเล่นประกาศไปซะขนาดนั้น... อ้าวว เจ้าไม่รู้หรอกเหรอลูเคีย!”
“ฮ....ฮะ!!!!!!!! ว่าไงนะ”
“ฮ่าๆ...จริงๆด้วย ยังไงก็ตามข้าว่าเจ้าคงต้องการที่ปรึกษาดีๆอย่างข้าไว้ใช้งาน ไว้พรุ่งนี้ข้าจะไปหาที่โลกมนุษย์ละกัน แค่นี้นะ ติ๊ด”
“เธอนี่มันโอเวอร์แอ็คติ้งจริงๆนะลูเคีย ทำไมต้องทำหน้าเหวอขนาดนนั้นด้วย...รู้สึกวันนี้จะแสดงออกมาหลายอารมณ์ซะจริงนะแม่คุณ” อิจิโกะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วกอดอกหรี่ตามองลูเคียที่ยังคงทำหน้าช็อคๆ
“ไม่...ไม่ต้องพูดมากน่ะเจ้าหน้าโง่!”
“ตกลงเธอจะเลือกเร็นจิสินะ” จู่ๆอิจิโกะก็ถามลองเชิงขึ้น ทั้งที่ในใจเขานี่มันเจ็บแปลบๆเลยเชียว
“ไม่หรอก เจ้านั่นมันไม่ยอม”
ลูเคียกอดเข่าตัวเองอย่างคิดไม่ตก กลัวสิ...เธอกำลังกลัวทุกสิ่ง การแต่งงานเป็นเรื่องที่ยากเย็น เพราะสำหรับหญิงสาวแล้วการแต่งงานอาจเป็นตัวการที่ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เธอต้องมีสามี...เธอต้องคอยอยู่บ้านเลี้ยงลูก เธอจะไม่ได้ไปล่าตระเวนกับเร็นจิ ไม่มีวันที่จะรายงานเรื่องงานกับเบียคุยะเพื่อหาเรื่องคุย และไม่มีเวลาปลีกตัวมาหาอิจิโกะและเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์... เธอมีสิ่งที่อยากทำอีกมากมาย ถ้าเธอแต่งงานจริงๆทุกอย่างนั้นคงแทบจะกลายเป็นความฝัน เธอเริ่มกลัวแล้วจริงๆกับความคิดของเบียคุยะ
นี่ท่านพี่เอาจริงๆเหรอเนี่ย!!
“ข้าอยู่ของข้าดีๆแท้ๆ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย...ข้าน่ะ...ข้าน่ะ...” ลูเคียเสียงสั่น น้ำตาเหมือนจะคลอออกมาแต่ก็ไม่ยอมไหล เธอไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายๆ และเรื่องนี้อิจิโกะรู้ดี
เธอคงลำบากใจมากสินะ...
“พอเถอะ...เธอเลิกทำเสียงแบบนั้นสักทีมันน่ารำคาญ!” อิจิโกะตะคอกใส่เธอพร้อมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด “เธอไม่เหมาะกับสีหน้าแบบนั้นหรอกลูเคีย เลิกทำให้ฉันเห็นซักที”
“อิจิโกะ...”
“ถ้างั้นฉันจะช่วยเอง...แค่บอกให้เร็นจิช่วยเธอมันจะยากซักแค่ไหนกัน”
“อิจิโกะ...ขอบใจนะ” ลูเคียกล่าวพร้อมระบายยิ้มให้เขา...
สีหน้าแบบนี้ล่ะดีแล้วลูเคีย... แต่ฉันนี่สิ...เจ็บชะมัดเลย อิจิโกะคิด
“อืม!! งั้นตกลงตามนี้...ฉันจะช่วยเธอเอง เพราะงั้นห้ามทำหน้าอย่างนั้นอีกนะลูเคีย!” อิจิโกะแสร้งทำน้ำเสียงหนักแน่นร่าเริงเหมือนเช่นเคยแล้วหันไปเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนของตัวเองลงกระเป๋า
เขาก้มหน้างุดและพยายามซ่อนสายตาที่เจ็บปวดนี้...ให้พ้นจากเธอ
เธอคิดกับเขาแค่เพื่อน...เธอกับเขาแค่เพื่อนที่สำคัญ หากแสดงความรู้สึกมากไป...เธอคงจะตีตัวออกห่างเขา อย่างนั้นสินะ
เพราะงั้นความรู้สึกนี้...มันควรจะเก็บเป็นความลับของเขาตลอดไป... ใช่ไหม
ไรเตอร์เรื่องนี้ทารุณพระเอก......มาก เพื่อนที่อ่านก่อนหน้าที่จะเอามาลงนี้บอกมา
55555555555 แล้วทุกคนคิดว่าไงเนี่ยยย
น่าสงสารจริงดิ๊?
แต่จริงๆทุกคนก็น่าสงสารหมดนะ ผู้ชายเรื่องนี้...
เพราะนางเอกฉลาดเรื่องอื่น แต่ทึ่มเรื่องความรู้สึกของตัวเองมาก
ก็ตามคาแรกเตอร์ของลูเคียจังที่ดูมา เธอเป็นคนที่ออกจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเท่าไหร่
ผิดกับอิจิโกะที่ออกมาเรื่อยๆ (สังเกตเอง) น่าสงสารจริงๆที่ลูเคียไม่เคยรู้อะไรเลย
ทั้งในเรื่องจริงและ ฟิคนี้... 55555
แล้วไรเตอร์จะแต่งให้จบยังไงดีนะ....
ความคิดเห็น