คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 : Say... บอกไปสิ
“อย่างน้อยเจ้าน่าจะบอกให้เธอรู้” เร็นจิแนะขณะที่อิจิโกะกำลังช่วยอุริวย่างบาร์บีคิว ทั้งสามยืนย่างบาร์บีคิวกัน ส่วนยูซึ คาริน ลูเคีย โอริฮิเมะ ทัตสึกิ กำลังเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน
“หนวกหูน่ะ ลืมไปเถอะ เฮอะ” อิจิโกะทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่เขาเองก็คิดเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน
“คุโรซากิ นี่นายอย่าบอกนะว่านายกลัวความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นแค่เพียงได้สารภาพออกไป” อุริวที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“เฮ้ นายก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรออิชิดะ” อิจิโกะตีหน้ายุ่งขึ้นอีก
แม้แต่อิชิดะยังรู้ นี่เขาแสดงออกมากไปงั้นเหรอ...แล้วทำไมยัยนั่นถึงไม่เคยรู้ตัวซักที เขาคิดอย่างเคืองๆ
“บ้าๆอย่างนายดูออกง่ายมากคุโรซากิ นายคงกำลังคิดใช่ไหมล่ะว่าทำไมแม้แต่พวกฉันดูออก แต่คนที่นายแสดงความรู้สึกด้วยกลับดูไม่ออก นั่นเพราะนายนั่นแหละที่แสดงความรู้สึกออกไปเพียงแค่ใช้สายตา นายน่าจะใช้สมองของนายซักหน่อยก็ดีนะ กับเรื่องพวกนี้...ผู้ชายกับผู้ชายจะดูกันออกง่ายมาก แต่ผู้หญิงจะรับรู้ด้วยการกระทำ ไม่ใช่สายตา ทึ่มจริงๆเลยนะนายน่ะ” อุริวร่ายยาวเสียจนน่ารำคาญ แม้แต่เร็นจิยังเอือมไปด้วย แต่ในอีกมุมนึง เร็นจิก็เห็นด้วยกับความคิดของอุริว
บางทีไม่ใช่แค่ลูเคียที่ทึ่มในความรู้สึก แต่อิจิโกะก็ทึ่มในการกระทำของตัวเองเหมือนกัน
“เออๆ ไอ้คนฉลาด หุบปากแล้วย่างส่วนของพวกอิโนะอุเอะกับยัยทัตสึกิไปซะ”
“ปล่อยมันเถอะ เดี๋ยวมันคงคิดได้เองแหละ” เร็นจิเดินเข้ามากระซิบกับอุริว
“แต่ฉันว่าความเป็นไปได้มันน้อย เพราะคุโรซากิน่ะ สำหรับฉันแล้วโง่จริงๆน่ะแหละ”
แล้วจากนั้นทั้งสามก็ช่วยกันย่างบาร์บีคิวไปโดยไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้อีก
“คุณคุจิกิทำไมไม่ยอมถอดเสื้อคลุมออกล่ะคะ” โอริฮิเมะทักขึ้นขณะนั่งทาโลชั่นกันแดดอยู่ที่ชายหาด หลังจากเล่นน้ำเหนื่อยมากแล้ว แต่ทัตสึกิกับคารินและยูซึยังคงไม่ยอมเลิกเล่นซะที
“เอ่อ...ไม่ล่ะ” ลูเคียปฏิเสธพร้อมยิ้มแห้งๆกลับไป เธอมองหน้าอกของโอริฮิเมะในชุดบิกินีสีแดงแล้วแอบกระดากตัวเอง และเรื่องนี้มันทำให้นึกถึงคำพูดดูหมิ่นของอิจิโกะเมื่อเช้าซะด้วย...
“ยัยลูเคียไม่ได้เซ็กซี่อย่างที่ป๋าคิดหรอก!”
พอคิดแล้วมันก็น่าโมโหนั่ง ที่ทำให้เธอต้องมานั่งจุมปุ๊กไม่กล้าโชว์ชุดว่ายน้ำที่ซื้อมาใหม่นี่ก็เพราะอิจิโกะแท้ๆ กล้ามากที่ดูถูกเรือนร่างของเธอ ยิ่งมาเจอพวกโอริฮิเมะมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกด้อยลงไปอีก ขนาดทัตสึกิยังใหญ่กว่าเธอเลย ตามความเป็นจริงแล้วเธอก็วิตกหมือนกันว่าหากได้แต่งงานในอนาคต จะเอาอะไรไปเลี้ยงลูก พอคิดเรื่องนี้ก็พาลคิดไปถึงเรื่องวันหมั้น....
ให้ตายสิ เธอลืมไปแล้วว่าเหลือเวลาอีกแค่สามวัน!
“ไม่นะ...” ลูเคียกุมขมับตัวเองอย่างวิตก “ข้าลืมไปได้ยังไง”
“คะ? คุณคุจิกิเป็นอะไรไปน่ะ แพ้แดดเหรอ” อิโนะอุเอะถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าหรอก ข้าแค่...” คำพูดของลูเคียหยุดลงแค่นั้นเมื่อบาร์บีคิวที่ใส่จานไว้อย่างดีถูกยื่นให้อยู่ตรงหน้าโดยอิจิโกะ
“กินซะสิพวกเธอ” เขาพูดนิ่งๆตามสไตล์
“อืม” ลูเคียรับมาอย่างง่ายๆ อิจิโกะนั่งลงข้างๆลูเคียแล้วหยิบบาร์บีคิวกินไปด้วยกันรวมทั้งโอริฮิเมะ
“ว๊าวว! คุโรซากิคุงทำเองหมดเลยเหรอ เก่งจัง” โอริฮิเมะทำหน้าปลื้มอิจิโกะอย่างสุดขีด
“ก็เปล่านะ ส่วนใหญ่เป็นอิชิดะทำแทบจะทั้งหมด”
“สะ...สุดยอดไปเลย ถึงว่า...ถ้าเป็นอิชิดะคุงมันจะต้องออกมาสุดยอดแน่ๆ” โอริฮิเมะว่าพร้อมโปรยยิ้มกว้างใส่อิจิโกะ อิจิโกะยิ้มตอบเธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ส่วนลูเคีย....เธออึดอัดนิดหน่อยที่จะต้องมานั่งคั่นกลางระหว่างทั้งสอง อย่างน้อยเธอก็น่าจะให้โอริฮิเมะสารภาพรักกับอิจิโกะตามที่ได้สัญญาไว้ เพราะอย่างนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืน
“จะไปไหนของเธอ ไม่กินให้หมดก่อนเหรอ” อิจิโกะถามทันที
“อ้อ ไม่หรอก ข้าจะไปซื้อน้ำน่ะ”
“จะรีบไปไหนของเธอ เห็นบ่นๆว่าหิวไม่ใช่เรอะ ทำมาปากดีนักนะยัยบ้า”
“เจ้าว่าไงนะ!” ลูเคียชักสีหน้า ทำท่าจะโต้กลับไป แต่ก็รีบสงบปากสงบคำไว้เมื่อเห็นว่ามีโอริฮิเมะอยู่ตตรงนี้ด้วย “ช่างเจ้าเถอะ ข้าไปล่ะ แล้วอย่าลืมล่ะอิโนะอุเอะ...” ลูเคียขยิบตาให้โอริฮิเมะ แล้วเดินจากไป...
“อะไรของยัยนั่นฟะ อารมณ์ขึ้นอารมณ์ลงจริงๆ เมื่อกี้ฉันยังคิดอยู่เลยว่าจะถูกตบ”
“ฮะๆ ดูเหมือนคุโรซากิคุงจะชอบให้คุณคุจิกิตบจริงๆเลยนะ” โอริฮิเมะหัวเราะออกมาอย่างเฝื่อนๆ เธอรู้ตัวว่าตัวเองต่างหากที่อึดอัดที่สุดไม่ใช่ลูเคียที่เดินจากไป ความสนิทกันและความเป็นกันเองของทั้งสองทำให้เธอรู้สึกอิจฉา อิจิโกะให้เกียรติเธอในฐานะเพื่อนสาวมาตลอด หากวันหนึ่งอิจิโกะพูดจาหยาบคายกับเธออย่างที่ทำกับลูเคียมันคงจะดีกว่าใช่ไหม
“จะบ้าเรอะอิโนะอุเอะ ใครชอบถูกผู้หญิงตบกัน ยัยนั่นยิ่งร้ายกว่าผู้หญิงทั่วไปซะอีก ตบมาทีไม่มียั้งมือทุกครั้งแหละ”
“แต่คุโรซากิคุงก็ชอบไม่ใช่เหรอ”
อิจิโกะอึ้งไปพักใหญ่ เขาหันมามองโอริฮิเมะด้วยสายตาที่แปลกออกไป “เธอรู้...”
“ดูออกง่ายจะตาย” ยิ้มของโอริฮิเมะดูสิ้นหวัง แต่อิจิโกะกลับมองไม่ออก แค่พอรู้ว่าเธอฝืนยิ้มแต่ไม่เคยรับรู้เรื่องความรู้สึกของเจ้าตัวเลยสักครั้ง
“แม้แต่เธอก็ดูออก แต่ยัยนั่นมันตายด้านชะมัด” อิจิโกะว่าพร้อมทำหน้าเศร้าเล็กๆ
“อืมมมม คุณคุจิกิเป็นคนแบบนั้นแหละคุโรซากิคุงก็รู้ ฉันว่าบอกเขาไปตรงๆเลยจะดีกว่านะคะ เพราะบางทีหัวใจของเธอ...อาจตรงกับคุโรซากิคุง ฉันคิดแบบนั้นและฉันมั่นใจว่าต้องเป็นแบบนั้น” อิจิโกะหันมาฉีกยิ้มให้อิโนะอุเอะเชิงขอบใจ
“ขอบใจนะ บางทีฉันคงจะต้องบอกยัยนั่นซักที”
“ถ้าบอกแล้วจะโล่งมากๆเลยล่ะคุโรซากิคุง เชื่อฉันเถอะ”
“อืม ฉันเชื่อ”
แม้ว่าโอริฮิเมะจะแนะนำอย่างนั้น แต่เธอรู้ดีถึงความยากของมัน เพราะทุกวันนี้เธอก็ยังไม่เคยทำเหมือนที่พูดไว้ซักที...หรือบางทีเป็นเพราะเธออาจรู้คำตอบอยู่แล้ว
คำตอบที่อาจจะทำให้เธอปวดร้าวราวจนหัวใจอาจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ...
หลังจากที่ลูเคียจ่ายเงินค่าน้ำอัดลมกับร้านค้าแล้ว เธอก็เดินถือถุงใส่น้ำอัดลมไปเรื่อยๆ เรื่อยเปื่อยราวกับไม่มีจุดหมาย และพอรู้ตัวอีกทีเธอก็มาหยุดอยู่หน้าโขดหินหนึ่งซึ่งไม่มีผู้ใดอยู่ ณ ที่แห่งนั้นเลย ทั้งที่มันทั้งเงียบสงัดและสวยงามขนาดนั้น ลูเคียเดินไปนั่งจุมปุกอยู่ตรงนั้น มองท้องฟ้าที่เหมือนจะเริ่มกลายเป็นสีส้มเพราะเวลาใกล้จะพลบค่ำเต็มที
“มานั่งทำบ้าอะไรของเธออยู่ตรงนี้น่ะ”
เสียงหนึ่งทักขึ้น ลูเคียหันไปมองตามต้นเสียงและพบว่าเป็นเขาจริงๆ อิจิโกะ...
“ก็แค่พักน่ะ” ลูเคียตอบโดยไม่หันมาสบตากับอิจิโกะ อิจิโกะเลิกคิ้วกับพฤติกรรมนั้นอย่างประหลาดใจ
“เป็นอะไรของเธอ”
“เปล่านี่ ว่าแต่...” ลูเคียหันไปถาม “อิโนะอุเอะได้พูดอะไรกับเจ้ารึเปล่า”
อิจิโกะอึ้งไปนิด ดวงตากลมโตสีเข้มของลูเคียกำลังรอลุ้นกับคำตอบของเขา เธอแปลกใจว่าทำไมหัวใจของเธอต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย จะบอกว่าเป็นอารมณ์ไหนก็ไม่ถูก...
“อืม พูด”
“…!!” ลูเคียเบิกตากว้าง ใจหายวาบทันทีที่ได้ยิน
ลูเคียย้ำตัวเองว่ามันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ทำไมมือของเธอกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อมากมายขนาดนี้
“บอกให้ฉันมาบอกทุกอย่างกับเธอ”
“ฮะ...หา? เจ้าพูดว่าอะไรนะ”
“หึ...” อิจิโกะยิ้มที่มุมปาก เหมือนกับคิดไว้แล้วว่าหน้าลูเคียจะต้องเหวอๆหวาๆ ซึ่งมันดูน่ารักดี “ก็บอกทุกอย่างไง”
“เรื่อง...อะไร”
“ลูเคีย” จู่ๆเขาก็เรียเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง แตกต่างจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง หัวใจลูเคียสั่นไหวอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมพักนี้เธอถึงมีอาการแบบนี้บ่อยเธอก็ยังแปลกใจ และมันจะเป็นเฉพาะ...ที่ที่มีเขาเท่านั้น
“...”
“เรื่องที่ฉันกอดเธอมันเป็นความจริง”
“...!!” ลูเคียหน้าขึ้นสีจางๆทันทีที่ได้ยิน มันเป็นเรื่องจริง... “ทำไมเจ้าถึงได้...”
“นั่นฉันมีเหตุผล เหตุผลทั้งหมดคือ...”
“...”
“ฉันรักเธอ”
--------------------------------------
โฮ่...กว่าจะมาถึงตอนนี้
จริงๆกะจะให้มันเล่นตัวกันมากกว่านี้ แต่กลัวจะเบื่อกับความซึนกันซะก่อน
เลยให้ใครสักคนรุกไปเลย....
^________^ ขอบคุณทุกท่านที่ชมว่าเรื่องนี้สนุกนะคะ
และขอบคุณทุกคอมเม้นจริงๆ จากนี้คงต้องเพิ่มความเข้นข้นบ้าง
หวานๆ ฝาดๆ ปนเจ็บปวดชอบไหมคะ?
ฮ่าๆ ไรเตอร์ถนัดแต่แนวพวกหวานบ้าง เจ็บปวดเยอะๆ
แต่ไม่ SM นะ (เหรอ)
มีเพื่อนที่อ่านคนหนึ่งถาม แต่งเรทเป็นไหม ?
โอ้...พอเคยจะเขียนของคู่นี้ไว้ตอนนึง (ศึกษามาจากโดบ้าง)
ยังไม่เคยลบทิ้ง แต่คงลงไม่ได้ 555 (โดนแบน) เอาเป็นว่าแต่งเป็นละกันนะคะ ^^
แต่ก็ทำได้แค่ให้เพื่อนที่โรงเรียนอ่าน T_____T
ความคิดเห็น