คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ท่านพี่เบียคุยะ” ลูเคียเรียกพี่ชายของตัวเองทันทีที่มาถึงห้องของเขา และเป็นเช่นเคยที่ลูเคียมักจะเห็นเบียคุยะยังคงมองรูปฮิซานะด้วยสายตาอ่อนโยนปนเศร้าสร้อย แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงน้องสาวของตัวเองเรียก เขาก็รีบหันไป
“มาแล้วรึ ลูเคีย”
“ค่ะ” ลูเคียพยักหน้า “แล้ว...ท่านพี่เอ่อ...มีธุระอะไรหรือคะ”
“ลูเคีย...” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะถาม “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้วตอนนี้ ทั้งอายุยมทูตและอายุของมนุษย์”
“เอ่อ...ก็ซักประมาณ” เธอทำท่านึกก่อนจะให้คำตอบที่เธอเองก็ไม่แน่ใจ “อายุยมทูตก็ร้อยกว่าๆค่ะ ถ้าเทียบกับของมนุษย์ก็ซักประมาณ...สิบเจ็ดสิบแปด ว่าแต่ท่านพี่ถาม เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“อืม ข้ากำลังคิดเรื่องของเจ้ากับตระกูลคุจิกิ เรื่องที่เจ้าควรจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาซักที”
“ทะ...ท่านพี่คงไม่ได้หมายความว่า...” ลูเคียเบิกตากว้าง น้ำเสียงสั่นเครือราวกับกำลังหวั่นเกรงบางอย่างในคำพูดของเบียคุยะ เธอหวังว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
“เจ้าควรแต่งงานซะ”
และคำพูดต่อมาของเบียคุยะ ก็ทำให้ลูเคียแทบจะลมจับ ทรงตัวยืนตรงไม่ได้ซะอย่างนั้น
จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร เธออยู่มาหลายปีมากๆ หลายปีจนห่างไกลจากความรู้สึกที่เคยมีในตอนรุ่นๆ ใช่ว่าเธอไม่เคยมีนะ เธอเคยมี...แต่ความรู้สึกเหล่านั้น ตอนนี้มันก็ถูกลืมไปหมดแล้ว แต่พอท่านพี่ที่เธอเคารพรักมาพูดเรื่องแต่งงานเท่านั้นล่ะ ที่ทำให้เธอต้องเริ่มรู้สึกถึงความวุ่นวายในหัวอีกครั้ง
“ท่านพี่ ข้าคิดว่าเรื่องนี้...ข้าคิดว่าข้าอยากใช้ชีวิตของข้าก่อน”
“ลูเคีย... เจ้าคิดว่าเรื่องที่ข้าพูดเป็นเรื่องเล่นๆงั้นรึ ? ในตอนนี้ข้ากำลังต้องการคนที่จะดูแลตระกูลคุจิกิต่อไป ใช่...ตอนนี้ข้ายังทำมันได้ดี แต่ในอนาคตข้าจะเป็นอย่างไรไม่มีผู้ใดจะรู้ความเป็นไป มันไม่ได้เป็นสิ่งที่แน่นอนเลย ตัวเจ้ารึจะดูแล? ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นได้หรอก เรื่องนี้ข้ารู้ดี ข้าจึงต้องการให้เจ้ามีทายาทซักคน ไม่สิ...ตอนนี้แค่หาคนที่คู่ควรกับเจ้าก่อน เรื่องทายาทนั้นข้าไม่เร่งรีบ อีกสักสิบปีก็ยังได้”
“ละ...แล้วทำไมท่านพี่ไม่แต่งเอง แล้วมีทายาทเองล่ะคะ” ลูเคียย้อนถาม
“ข้ารัก...เพียงฮิซานะคนเดียว ลูเคีย”
แม้ว่าลูเคียจะรู้สึกปลาบปลื้มกับความรู้สึกที่มั่นคงของเบียคุยะที่รักฮิซานะ แต่ในสถานการณ์อย่างนี้เธอกลับคิดทางตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง จะรักน่ะรักได้...แต่ทำไมต้องยึดติดกับฮิซานะขนาดนั้นด้วย เธอไม่เข้าใจเลย เพราะความยึดติดที่เธอเคยชื่นชมนักหนานั้น กำลังทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากสุดๆ
“แต่ว่าข้า...ข้าคิดว่าข้าคงไม่สามารถ” ลูเคียพยายามปฏิเสธโดยก้มหน้างุด
“อาบาราอิ เร็นจิ...”
“เอ๊ะ...” ลูเคียเลิกคิ้วสูงพร้อมเงยหน้าขึ้นมองเบียคุยะอย่างแปลกใจที่จู่ๆก็เปรยนามของเพื่อนรักของเธอขึ้นมา
“อาบาราอิ เร็นจิ...คุโรซากิ อิจิโกะ...อย่างน้อยเจ้าสองคนนี่ก็ยังเป็นตัวเลือกได้”
“ทำ...ทำไมต้องสองคนนั้นด้วยล่ะคะท่านพี่!”
ลูเคียเริ่มจินตนาการถึงภาพที่เธอกับเร็นจิแต่งงานกัน... อืมมม มันไม่ดีเลย เพื่อนรักกันมานาน จะให้ทำอย่างนี้มันคงกระดากน่าดู
และอีกด้านหนึ่ง หากเป็นอิจิโกะ... เหออออออ....ไม่ไหว คนนี้ยิ่งไม่ไหว นี่มันหายนะชัดๆ อิจิโกะน่ะจู้จี้กับเรื่องเล็กน้อย เป็นผู้ชายพูดแต่เรื่องไม่เข้าหูเหมือนชวนเธอตีตลอด ไม่ไหวหรอก!
ไม่ไหวหรอก สองคนนั้นไม่ได้จะเป็นสามีที่ดีเลยซักคน เผลอๆแต่งงานกันสองวันอาจเลิกกันก็ได้ อีกอย่างเร็นจิก็เป็นเพื่อนเธอมานาน ส่วนอิจิโกะก็ถูกอิโนอุเอะ โอริฮิเมะหมายปองอยู่ ความเป็นไปของสองคนนี้ที่จะเข้ามาอยู่ในตัวเลือกของลูเคียน่ะ...เป็นศูนย์!!
“หากว่าข้าจะต้องแต่งงานจริงๆนะท่านพี่...ขออย่าเป็นสองคนนี้เลย” ลูเคียปาดเหงื่อที่หน้าผากออกอย่างหนักใจในตัวเลือก
“งั้นเจ้ายังมีคนที่พอจะถูกชะตา...งั้นหรือเปล่า”
“อา...ไม่มีอีกแล้วค่ะ” ลูเคียส่ายศีรษะเบาๆ
“อืม...จริงๆข้าอยากเร่งให้เจ้าแต่งงานเร็วๆ เพราะตามธรรมเนียมของตระกูลคุจิกิมันควรจะถึงเวลาที่ต้องแต่งงานในวัยนี้ ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้ข้าจะให้เจ้าพิจารณาใครก็ตามที่อยู่ในความคิดเจ้าดู หากไม่ได้คำตอบ ข้าก็จะให้เจ้าแต่งงานกับบุรุษที่ข้าได้เลือกไว้”
“เอ....เอ๋” ลูเคียเอ๋อไปชั่วขณะ...
ไม่นะ...นี่มันยังไม่เลวร้ายพออีกเหรอ เบียคุยะให้เวลาเธอคิดเลือกลิงกังสองตัวที่จะเอาไว้ทำพันธุ์ แล้วหากไม่เลือกใครสักคน เธอก็ต้องไปแต่งงานกับชายที่เธอไม่รู้จักหน้าค่าตา...บางทีอาจพลุงพลุ้ย... บางทีอาจหัวล้าน...เธอคิดว่าคนอย่างเบียคุยะไม่มีทางเลือกคนธรรมดา จะมีก็แต่ขุนนางที่รู้จักกัน...และขุนนางรวยๆคงไม่หน้าตาดีนักหรอก!
“เอาล่ะ...ภายในหนึ่งอาทิตย์ หวังว่าข้าคงพอใจกับคำตอบของเจ้า...” เบียคุยะว่าก่อนจะเดินออกจากห้อง แต่มิวายทิ้งท้ายไว้ให้อีก “แต่ถ้าเป็นไปได้...เจ้าก็อย่าเลือกมนุษย์อย่างคุโรซากิเลยละกันลูเคีย”
------------------------------
บทนำยาวเป็นบ้าเลย เรื่องจริงๆไม่ได้ยาวขนาดนี้นะ - -*
ความคิดเห็น