คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5 ลั้ลล้า ใกล้จะไปถึงฝันแล้ว
บทที่5 ลั้ลล้า ใกล้จะไปถึงฝันแล้ว
“มาแล้วๆ” ผมเอ่ยหลังจากที่เดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อ และคว้ากระเป๋ากีต้าร์มาจากมือทัสสึ แล้วเดินต่อไป
“เร็วดีนี่ นายนักเรียนของโรงเรียนอินโนเซนต์สินะ” ทัสสึถาม พลางเดินตามผม (ในที่สุด ผมก็ได้นำ-..-)
“อืม โรงเรียนนี้ห่วยแตกจะตาย ยังมีคนรู้จักอยู่รึไง=3=”
“รู้สิ ก็ฉันอยากจะไปเรียนโรงเรียนนายมากกว่านะ โรงเรียนปัจจุบันที่ฉันเรียนอยู่ ไม่ค่อยจะชอบเลย...”
“ย้ายซะก็จบเรื่อง” ผมบอกพลางเดินออกมาถึงที่หน้าโรงพยาบาล
“ย้ายได้ก็จะดีมาก แต่พ่อกับแม่ ไม่ให้ย้าย” ทัสสึตอบ พลางเลี้ยวไปอีกทาง ผมจึงต้องเดินตาม เนื่องจาก โรงพยาบาลนี้ มันไม่ใช่ ถิ่นของผม
เมื่อผมเจอรถคันเดิมที่ขับชนผมเมื่อวาน ผมก็รู้น่าที่ ว่าต้องขึ้นรถคันนั้นกลับ ว่าแต่ รถฟีโน่ของผม มันอยู่ไหน=[]=! โดนชนจนพังไปแล้วเร๊อะ! ไม่น่าT^T รถคันนั้น มันเป็นเพื่อนผม (ตกลงแกมีเพื่อนเป็นทุกสิ่งเลยสินะ?|คุโระ)
“ขึ้นไปซะ เดี๋ยวฉันนั่งหลังเอง” ทัสสึบอกก่อนจะเปิดประตูข้างหลัง
“ถ้าให้เลือก ขอนั่งหลังกับนายเถอะ- -“ ผมขอทัสสึแบบหน้าด้านๆ
“ลุงเนส! ผมจะนั่งข้างหลังกับ2คนนี้ ได้ไหมคร้าบ!”
=[]=...ผมถึงกับสะดุ้ง! ทำไมเท็สสึมันมาถึงรถเร็วจังฟะ? แถมมานั่งหน้าบานเป็นดอกทานตะวันอยู่แบบนี้ ใครเห็นก็ต้องตกใจนึกว่าเป็นผีสาวปากฉีกทั้งนั้นล่ะวะ=[]=
“ครับๆ จะนั่งไหนเลือกเลย^^” ลุงเนสตอบด้วยรอยยิ้มตามเคย
ผมจึงเดินไปไปขึ้นกระบะท้าย แล้วตามด้วยทัสสึและปิดด้วยเท็สสึ ตอนนี้เราทั้ง3คน ได้มานั่งอยู่กันครบแล้ว และรถก็ออกวิ่งไปตามถนนสายหนึ่ง ซึ่งไม่คุ้นตาเคยชินผมเลย หรือว่านี้คือถนนสายนอกเมืองกัน? ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจมากหรอก เพราะผมย้ายถิ่นย้ายบ้านค่อนข้างจะบ่อย แถมผมมาอยู่ที่เมืองนี้ได้ไม่ถึง2ปีเลย และก็ม๊าของผมไม่ค่อยจะพาผมออกไปเที่ยว...เพราะม๊าชอบหนีผมออกไปคนเดียวT^T จะได้ออกไปเที่ยวก็ตอนั้ป๊ามาเยี่ยมนั้นล่ะ แต่ทางที่ดี ป๊า! อย่า! มา! เลย! จะดีที่สุด!!
“หาไรเล่นหลังรถกันเถอะ^[+++]^” เท็สสึเอ่ยชักชวน หลังจากที่เงียบกันมานาน
“นายจะบ้ารึไง ใครจะมาเล่นกับนายที่หลังรถ- -“ ทัสสึตอบ
“เล่นด้วยสิ!!” ผมบอก
“เอาสิ>[+++]<” เท็สสึยิ้มโชว์ฟันเป็นครั้งที่100 ก่อนจะหันไปหาทัสสึแล้วบอกกระซิบกัน
“เล่นอะไรล่ะ?” ผมถาม
“ประทัด! ไม่ก็ระเบิด!” เท็สสึพูดขึ้น แล้วหยิบของบางอย่างออกมา มันเหมือนกับประทัด...เฮ้ย! มันคือประทัด=[]= เอามาทำไมฟะ ผมไม่ชอบเสียงดัง ไปเล่นที่อื่นเถอะ=A=
“เอามา ถ้านายกล้า...” ทัสสึบอกอย่างเย็นชากลับเท็สสึ แล้วแบมือเหมือนจะขอประทัดจากเท็สสึ
“ได้อยู่แล้ว! นายคิดว่าฉันจะแพ้การพนันครั้งนี้ เหมือนตอนอื่นๆหรือไง ไม่มีทาง!” เท็สสึบอกด้วยความมาดมั่น แล้วส่งประทัดไปให้ทัสสึ พวกเอ็ง! จะทำไรกันฟะ=[]=
“กลัวว่านายจะแพ้เหมือนครั้งที่แล้วมากกว่าน่ะสิ” ทัสสึบอก เหมือนกำลังจะยิ้ม แต่มันก็ไม่ยิ้ม-*-
“ก็นั้นมันเกมส์ แต่นี้มันของจริง!!” เท็สสึบอก พลางลุกขึ้น เฮ้ยๆจะทำไรน่ะ=[]=
“ถ้านายแพ้ นายต้องคืนรหัสเกมส์มาให้ฉัน!” ทีนี้ทัสสึลุกขึ้นยืนบ้าง=[]=
พวกนายจะฆ่าตัวตายโดยการแข่งกันกินประทัดที่จุดไฟแล้วเรอะ!? ทั้งลิ้นทั้งปากทั้งฟัน มันจะเหลือซากไว้ให้ลูกๆหลานๆดูเปล่าวะเนี่ย=[]=
“ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าแพ้ต้องเอามาให้อีกหนึ่งรหัสนะ^_^*” เท็สสึบอก
“จะทำอะไรกัน!?” ผมถามอย่างตกใจ
“ถามได้...กำลังจะท้าดวลด้วยประทัดไง...”
“ใครพลาด...ชีวิตจะหายไปจากโลกเลย^^”
“ห๊า!=[]=? จริงดิ! อย่าเลยนะนี่มันบนรถกระบะที่วิ่งไปด้วยความเร็ว แถมมันไม่เหมาะสำหรับจะมาเล่นประทัดนะ แล้วก็ชีวิตของพวกนาย ต่างก็มีค่าทั้งคู่” ผมค่อยๆพูดค่อยๆจา(นี่คือครั้งแรกของชีวิต ที่ผมทำแบบนี้- -) แต่ดูเหมือนทั้ง2จะไม่มีทีท่าว่าจะฟัง
“อย่าพูดมาก ฉันเล่นมาเป็นสิบๆปี ยังไม่เห็น...จะมีใครชนะสักที” ทัสสึบอกสีหน้าเรียบเฉย
สรุปคือ...พวกเอ็ง คือคนที่นิยมความเถื่อนทั้งคู่สินะ- - งั้นผมจะไม่ขอห้ามแล้ว จะคอยดูวิธีการเล่นที่แสนจะเถื่อนของเขาทั้ง2อยู่ตรงนี้เงียบๆ จะดีกว่า
“one!...” ทัสสึพูดขึ้น
“two!...” แล้วตามด้วยเท็สสึ
“three!!...” ผมพูดขึ้นก่อนจะรู้สึกตัวว่า...
ผมไปช่วยพวกมันสนับสนุนการฆ่าตัวตายแบบเถื่อนๆเพื่ออะไรฟะ! ปากหนอปาก...สันดานมันก็พอๆกับสันดานของความเกรียนในตัวผมล่ะว่ะ- -
“เอาเล้ย!”
ทัสสึฟังคำจากเท็สสึ แล้วเริ่มจุดไฟ จนประทัดติด! ก่อนจะมองหารถคันที่เหมาะๆ ซึ่งดูๆแล้วผมรู้เลยว่า เจ้าทัสสึมันจะเลือกแต่คันหรูๆ แพงๆ เท่านั้น!
ตู้มม!
ดังแบบนี้เขาไม่เรียกว่าประทัดแล้วมั้งฟะเนี่ย=[]= เฮ้ย เดี๋ยวเมื่อกี้ทัสสึมันโดนอะไรไปน่ะ...ระเบิดปิงปอง...หรือประทัด...หรือประทัดลูกบอล
“ทัสสึเมื่อกี้นายจุดอะไรแล้วโยนอะไรไปใส่รถเขา” ผมถาม
“ประทัด...ลูกบอล มีปัญหาอะไรมั้ยล่ะ?” ทัสสึถามผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ
แล้วจะจุดและโยนไปให้คนอื่นเพื่ออะไรวะไอพวกนี้-*- เดี๋ยวก็ได้ไปนอนในตารางเข้าสักวันหรอก เตือนแล้วไม่รู้จักฟัง แถมลุงเนสก็ดูเหมือนจะปล่อยคุณชายเล็ก-ใหญ่ให้มาปลดปล่อยอารมณ์ตรงนี้ ด้วยการปาประทัดใส่รถคนอื่นเล่นเนี่ยนะ? มันมากไปแล้ว ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย หนักสุดก็วันที่ผมมีอายุครบ8ขวบ ผมจุดประทัดแล้วโยนเข้าไปในบ้านตัวเอง ดูสิมันไม่มีอะไรของคนอื่นเสียหายหรอก(แต่ของของตัวเองไม่เหลือ...) ถ้าเล่นแบบผม ผมจะไม่ว่า2คนนี้เลยน้า
บึ้มม!!
ไม่ชอบเสียงดังโว้ยT^T ใครก็ได้ช่วยผมด้วยยยย ผมยังไม่อยากหูดับตอนนี้นะ อยากจะเก็บหูไปฟังเสียงของแฟน(คนที่44)สักหน่อย ผมยังอยากฟังเสียงเธอT^T
“เฮ้ย! ไอ่รถกระบะคันนั้นน่ะ จอดทีสิวะ! รู้มั้ยแกทำอะไรลงไป รถของฉันที่พึ่งจะออกมาใหม่เมื่อกี้ มันโดนประทัดของพวกแกน่ะ จอดเดี๋ยวนี้นะว้อยยย!!” สักพักก็มีเสียงบ่นเสียงด่าดังมาตามๆกัน แต่ดูเหมือนลุงเนสจะไม่ทำอะไรนอกจาก ขับรถต่อไปเรื่อยๆ
ผมต้องทนทั้งเสียงประทัดและเสียงด่าของประชาชนตลอดทาง นั่งหดหู่คูคดอยู่มุมเงียบคนเดียวT^T ลุงเนสเขาคงจะหูดับเพราะประทัดของเจ้า2ตัวนี้สินะT^T
แอ๊ดดดด! รถจอดที่ข้างทาง
“เย้ย!”
“เอ๋0_0!”
“หือ?- -“
ตู้มมมม!!
จ๊ากกกกกก! อ๊ากกกกก! ว๊ากกกกก! เวรแล้วไง=[]= โดนเข้าให้!
เมื่อลุงเนสเกิดหยุดรถกะทันหัน มันทำให้ประทัดของทัสสึและเท็สสึที่กำลังจุดอยู่ มันเกิดเด้งหลุดมือออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แถมแทนที่จะหล่นออกไปนอกกระบะ แต่นี้ มันข้างในกระบะจังๆเลย แถมมัน ระเบิดแล้วด้วย- - ตื่นเต้นไปคงไม่ได้อะไรแล้ว ไอ่ตัวแสบสองตัวนี้นี่น่าฆ่าจริงๆ- -*
แล้วลุงเนส หยุดรถทำไมล่ะ?
“โอ้ยยย! โชคดีไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย ที่มันหลุดมือไปทางด้านของฮิลต้า ถ้าหลุดตรงขา มีหวังไม่เหลือJ” เท็สสึบอกแล้วก็กระโดดลงจากกระบะ
ไอ่บ้า ไอ่เวร ไอ่กรรม(?) ไอ่เลว! เห็นแก่ตัวไปแล้วนะเฟ้ย! ทีหลังนะ ถ้าฉันเจอพวกนายอีก ฉันจะจัดการ! โยนระเบิดให้ตายทั้งรถเลย คอยดู!!
“เฮ้อ...เบื่อที่สุดเลย” ทัสสึนั่งลง
ว่าแต่เท็สสึไปไหนของมันนะ?
“ว่าไงครับ”
เย้ย=[]=!
“อุ๊ย! อย่าทำให้ตกใจสิครับ ทีหลังจะมาก็ส่งเสียงให้มันดังๆหน่อยก็ดี ไม่ต้องกระซิบก็ได้-0-“ ผมบอกกับลุงเนส ที่จู่ๆก็เดินมาแล้วก็กระซิบข้างๆหูผม นึกว่าผี-0-
“เดี๋ยวรอรุ่นพี่อีกหนึ่งคนก่อนนะ^^ เดี๋ยวเขาก็คงจะมา” ลุงเนสบอก พลางมองไปทางทัสสึ
“เสียงประทัดนั่น อย่าคิดว่าลุงไม่ได้ยินนะทัสสึ^^” ลุงบอกกับทัสสึ ทั้งที่ได้ยินทั้งหมด แต่ไม่ยอมหยุดรถเนี่ยนะ มันยังไงกัน- -*
[5 นาทีผ่านไป]
“ขอโทษทีมาช้าคร้าบบบ^0^” เสียงของเท็สสึบินมาแต่ไกล
“มาแล้วก็รีบๆเถอะ เดี๋ยวคุณนายใหญ่จะบ่นเอา” ลุงเนสบอก แล้วก็เดินกลับเข้าไปในรถ
ดูสิ ว่าเท็สสึ(ตัวแสบ)มันพาใครมา?
เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ประมาณ180ขึ้นได้ มีหน้าตาที่ดี(แต่น้อยกว่าผม=w=) ผมซอย ใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่ รู้สึกเหมือนหน้าพี่คุ้นๆแฮะ แต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร-*-
บรื้นนน!
รถออก เมื่อเท็สสึแล้วชายคนนั้นขึ้นมาอยู่หลังกระบะ
“พี่คนนี้ ชื่อว่าเซทซิล อายุ18 ต่อไปนี้ พี่เซทซิลจะมาเป็นพ่อเลี้ยงให้เรา^^” เท็สสึแนะนำพี่คนนั้น
ว่าไงนะ พ่อเลี้ยงเลยหรอ! อายุแค่นี้เอง=[]=
“พี่เลี้ยงก็พอแล้วมั้ง เท็สสึ...” ทัสสึพูดขึ้น
“นั้นล่ะๆ เขาจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้เราเฉพาะตอนที่แม่ไม่อยู่ จะว่าไปพรุ่งนี้แม่ก็จะออกนอกประเทศแล้วนี่นะ ลืมไปซะสนิทเลย” เท็สสึทำหน้าละลึกคิด
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ว่าแต่แม่ของเท็สสึบอกว่า มีเด็กแค่2คน ไม่ใช่หรือไงครับ แล้วคนนี้มาจากไหน?”
รุ่นพี่เซทซิลชี้มากทางผม เหอะ! ผมมาจากป่าไงล่ะ ไม่รู้รึไง- -
“อ๋อ! ผู้ชายคนนี้ เพื่อนผมเองพึ่งเจอกันเมื่อวานแต่ตอนนี้สนิทกันมาก จนเหมือนลำไส้ติดกันเลยครับ^^” เท็สสึอธิบาย หรือมันจะโม้กันแน่- -
[เมื่อถึงหน้าบ้านผม]
เมื่อมาถึงบ้านของผม ผมก็รีบบอกลาทุกคนก่อนจะเดินเข้าบ้านไป จนถึงจุดที่ม๊ายืนส่องกระจกอยู่
“เอ๋! ทำไมกลับแล้วจัง แม่อุตส่าห์จะออกไปเที่ยวสักหน่อย”
ผมไม่อยู่ ท่านม๊าดูร่าเริงดีจริง แถมแอบหนีผมไปเที่ยวอีก เฮ้อ...ม๊าของผม ไม่รักผมเลยรึไงT^T
“รถมอเตอร์ไซค์เขาซ่อมให้แล้วนะจ๊ะ ดูใหม่กว่าเดิมเถอะเลย^^” ม๊าบอก
“งั้นหรอครับ ผมขอตัวไปนอนก่อนนะง่วง-0-“ ผมบอกม๊า แล้วเดินตัวปลิวขึ้นห้องของตัวเองไปอย่างสงบ
ถ้าพวกเขาซ่อมให้ ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก ดีใจมากกว่าที่มีคนมาซ่อมให้(เพราะผมงก ไม่อยากเสียเงินเลยอยากให้คนอื่นซ่อมให้)
เมื่อกลับมาคิดถึงเรื่องกลุ่ม ที่ผมจะตั้งขึ้นนั้น ผมคิดว่า จะเอา ซาลเซิล เบตชาร์ต เบลล่า ทัสสึ แล้วก็ อืมม...จะเอารุ่นพี่คนนั้นด้วยดีมั้ยเนี่ย- -* ผมยังไม่ค่อยรู้จักเขา แต่ดูท่าทางน่าจะเป็นคนดี ปัญหาใหญ่ก็คือ มันขาดไปหนึ่งคนที่จริงอยากจะได้เท็สสึด้วยหรอก แต่ดูท่าทางแล้ว ผมอยากจะให้เท็สสึแยกไปอีกกลุ่มหนึ่งมากกว่า อีกอย่าง ผมจะเรียกพวกเขามารวมตัวกันได้ไงล่ะเนี้ย? เบอร์โทรก็ไม่มี
[เช้าวันต่อมา]
ผมตื่นลมตาตั้งแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จทันเวลา เพื่อที่จะได้ออกไปหาเพื่อน(ผี) ซึ่งเมื่อคืนเขามาเข้าฝันผม แล้วบอกให้ผมไปช่วยตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อวานผมไม่อยู่ที่โรงเรียน แต่มาอยู่ที่โรงพยาบาลแทน แถมเมื่อวานเป็นวันเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นด้วย แต่ผมไม่รู้หรอก ว่าเรื่องอะไร เพื่อนผมมาเข้าฝันแล้วบอกว่า ‘ฮิลต้า เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว มาช่วยพวกเราที’ เธอบอกมาแค่นี้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไร แต่จะไป
รถมอเตอร์ไซค์ถูกจอดไว้อย่างสวยงาม เหมือนของใหม่ สีพ่นใหม่ เบรกก็คงจะเปลี่ยนให้(ถ้าชีวิตผมขาดเบรก ผมคงตายไปนานแล้ว เพราะชนคนอื่นค่อนข้างจะบ่อย- -)
ผมขี่รถไปตามถนนสายเดิมๆดั่งทุกวันที่ผ่านมา การจราจรยังคงหน้าแน่นเช่นเคย เด็กนักเรียนเดินทางไปโรงเรียนอย่างเรียบง่าย รถโดยสารประจำทาง และอื่นๆอีกเยอะ
วันนี้ ผมจะต้องไปขอเบอร์กับเพื่อนๆทุกคน แล้วว่าจะแวะไปที่โรงเรียนของพวกทัสสึสักหน่อย เผื่อจะเจอ2คนนั้น จะได้ขอเบอร์ไว้
เมื่อถึงโรงเรียน ผมก็รีบจอดรถไว้ที่ลานจอดรถ แล้วเดินตัวปลิวไปเข้าโรงเรียน วันนี้ผมไม่ได้เอากีต้าร์มา ไม่อยากให้มันมาเจอเรื่องร้ายๆกับผม(กลัวจะพังแล้วเสียงเพี้ยน- -ไม่อยากซื้อใหม่ผมงก!)
“ดีจ้า!” เมื่อผมเดินเข้าห้องไปก้าวแรก ซาลเซิลก็ทักผมอย่างร่าเริงแล้ววิ่งมาหาผม
“สวัสดีจ้า” ตามมาด้วยเบลล่า
“สวัสดีทุกคน^^” ผมยิ้มตอบ2คนนั้น แล้วรีบเดินไปวางกระเป๋าที่โต๊ะ และกลับมาหา2คนนั้นอีกที
“ไปนั่งหาอะไรทาน ไปคุยกันที่โรงอาหารดีกว่ามั้ย^^” เบลล่าเอ่ยชักชวน ความคิดดี
ถ้าจะไป น่าจะชวนเบตชาร์ตไปด้วยนะ จะได้คุยๆกันทีเดียว ว่าแต่หมอนั่นมันอยู่ไหน?
“วันนี้ฉันพาเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาด้วยล่ะ เขาน่ารักมากๆเลย เจอที่ห้องดนตรีเมื่อวาน>_<” ซาลเซิลบอกพลางหลับตาปี๋ดีใจ จะเป็นคนแบบไหนเนี่ย ถ้าดีผมพร้อมจะลากมันเข้ากลุ่มJ
“งั้นจะรอช้าทำไมล่ะ ไปกันเถอะ>_<” เบลล่าพูดขึ้น แล้วเดินนำ
ผมลืมไป ว่าผมต้องไปหาเพื่อนก่อนนี่นะ จะผิดนัดก็ไม่ได้อีก เฮ้อ...เสียดายจัง=3=
“ฉันไปตอนนี้ไม่ได้นะ ลืมไปว่าต้องไปทำงานที่อาจารย์วิชาพละศึกษามอบให้น่ะ ถ้าดีขอเป็นตอนเที่ยงได้มั้ย?” ผมแก้ตัว
“งั้น ฉันไปคุยเล่นกับเบลล่า2คนก่อนนะ พอตอนเที่ยงเรามาคุยกัน^^” ซาลเซิลบอก
ผมพยักหน้า แล้ววิ่งลงบันไดไปทางสวนดอกไม้ของทางโรงเรียนที่เขาจัดขึ้น เพื่อให้เด็กนักเรียนช่วยกันดูแลรักษาและเพื่อความสวยงาม ผมจะมุ่งไปที่สวนดอกทานตะวัน ซึ่งห้องของผมได้หน้าที่ดูแลส่วนนั้น แถมเพื่อนผมนัดไปเจอที่นั้นด้วย
เมื่อมาถึง ผมก็นั่งลงที่โต๊ะไม้สีขาว แล้วก็มองไปรอบๆชมดอกทานตะวันที่บานอยู่อย่างสวยงาม ดอกทานตะวันคือดอกไม้อันดับที่1! ของผม ผมชอบมาก ชอบมานานด้วย เพราะความหมายของมันก็เข้ากับผมได้ดีทีเดียว
“ฮิลต้า...”
เสียงอันหดหู่ของเพื่อนวิญญาณเรียกชื่อผม เมื่อหันไปมองข้างๆ...ผมก็เห็นเธอ นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ
“มีอะไรให้ช่วยหรอ แล้ววันนี้เป็นอะไรมา?” ผมเอ่ยถาม
“...ฉันเจอคนที่เคยช่วยฉันไว้ในตอนนั้นได้แล้ว...เขายังไม่ตาย...” เธอบอกเหมือนคนเสียสติ
คนที่ช่วย งั้นหรอ?
“ใครกัน เรื่องนี้ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย เธอเล่าให้ฟังสิ” ผมบอก แล้วตั้งใจฟังสิ่งที่เธอเล่า
“...เมื่อก่อน ฉันเป็นเด็กที่ร่าเริงธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่ชีวิตของฉันก็กำลังจะดับลง เมื่อฉันถูกรถคันหนึ่ง ซึ่งคนขับรถคันนั้น เป็นคู่อริกับทางครอบครัวของฉัน รถคันนั้นตั้งใจจะชนฉัน เมื่อชนแล้ว...เขาก็หนีไป...แล้วเขาคนนั้นก็มาช่วยชีวิตฉันไว้...แต่ไม่ทัน เมื่อเขาพาฉันมาส่งถึงโรงพยาบาล ลมหายใจของฉันก็หมดไป...” เธอเล่าอย่าเศร้า ผมเองก็น้ำตาเกือบแตก
“เรื่องมันเกิดขึ้น นานรึยัง?” ผมถาม
“ตอนนั้น อายุฉันแค่12ขวบเองน่ะ กำลังจะเข้ามัธยมต้นพอดี แต่ต้องมาตายก่อน...ฝันเลยไปไม่ถึง...” เธอบอก
“ตอนนี้ อายุเท่าไหร่ล่ะเธอน่ะ?”
“อายุเกือบจะเท่าเขาแล้ว ฉัน17ปี...”
ห๊ะ!
“ตอนนี้ เขาน่าจะ18”
ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้นแล้ว...ตลอด2ปีที่ผ่านมานั้น ผมนึกว่าเธออายุ13 เนื่องจากขนาดตัว และน้ำเสียง เธอดูเหมือนเด็กอายุ13มากกว่าสาวอายุ17 นี้ผมคิดผิดมาตลอดเลยสินะ เธอเป็นรุ่นพี่ของผมเลย ไม่ใช่รุ่นน้อง=[]= ก็ดูสิ อกแบน สะโพกเล็ก เลียงเด็ก แถมส่วนสูงและอีกมากมาย ก็ดูจะเด็กไปเสียทุกอย่าง หรือเป็นเพราะว่า ร่างกายตอนที่ตายนั้นเป็นเด็ก เลยทำให้ตอนเป็นวิญญาณโตไม่ได้?
“ร่างกายฉันโตได้แค่นี้ล่ะ ดูเหมือนเด็กสินะฮิลต้า ตั้งแต่ฉันรู้จักฮิลต้ามา ฉันยังไม่เคยบอกเลยนี่นะ ว่าฉันอายุเท่าไหร่^^” เธอบอก
ตกลง จะมาเล่าให้ผมฟังแค่นี้น่ะเหรอ- -?
“ฉันรู้ ว่าเขาเป็นพี่ของเด็กนักเรียนใหม่คนหนึ่ง เมื่อเช้าเขามาส่งน้องที่โรงเรียนน่ะ ฉันเจอน้องเขาแล้ว จำได้ดีด้วย น่าตาคล้ายกันมากๆเลย^^”
เธอรู้ แต่ผมไม่รู้นะ แล้วผมจะหาเจอรึไงล่ะเนี่ย- -
“ฉันจะพานายไปหาน้องของเขาเอง แล้วต่อจากนั้น นายช่วยสื่อสารกับเค้าแทนฉันได้มั้ย?” เธอขอ
“ได้ งั้นก็จะไปหาเขาตอนไหนล่ะ?” ผมถามพลางมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง
“ตอนเที่ยงก็ได้...แต่ถ้าเป็นตอนนี้เลย จะดีมาก^^” เธอบอก
“งั้น! ไปกันเถอะ น้องของเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?”
“ผู้หญิง ผมยาวๆสวยๆ หน้าตาเหมือนเขามาก ร่าเริง ตัวเล็กกว่านายนิดเดียวเอง กระเป๋าเป้สีเขียว” เธอบอก แบบนี้ ผมก็พอจะหาให้ได้อยู่หรอก เพราะส่วนมาก นักเรียนของโรงเรียนนี้จะใช้กระเป๋าสีดำกันมากที่สุด ส่วนสีต่างๆที่มันจิ๊ดๆ นักเรียนจะไม่ค่อยนิยมใช้
ผมจะเริ่มหาที่ห้องเรียนของตัวเองก่อนล่ะกัน เพื่อความหาตัวง่ายยิ่งขึ้น ผมจะหาตอนที่นักเรียนทุกคน เข้าแถวเสร็จแล้ว จะได้หาเรียงตัวJ
“เธอก็ช่วยบอกด้วยล่ะกัน ว่าคนไหน” ผมเตือนวิญญาณ(พี่)สาว
“อืม วันนี้ฮิลต้ามาเร็วจริงๆเลยนะ อะไรเข้าฝันล่ะเนี้ย เห็นทุกวันมาสายจนโดนทำโทษ^^”
อะไรมาเข้าฝันหรอ? เหอะ! ก็เธอไงล่ะ- -*
ออดดดดด!
“ไปกันเถอะ ออดแล้ว” ผมบอกพลางลุกขึ้น และเดินไปเข้าแถวหน้าเสาธงของโรงเรียน
[ในห้องเรียน ที่แสนจะเริงร่า]
ผมเดินเข้าห้องเรียนมาเป็นคนสุดท้าย เพื่อนวิญญาณก็ลอยอยู่ข้างๆผม ตามผมไปทุกที่(ยกเว้นห้องน้ำ-,.-) บรรยากาศในห้องเรียน ยังคงเสียงดังและนักเรียนแต่ละคน ก็ทำตัวตามสบาย เพราะอาจารย์หน้าเหี่ยวยังไม่เข้าห้อง นั้นทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆเล่น
“นี่...ฮิลต้ามัวแต่มากดๆโทรศัพท์เล่นแบบนี้ แล้วจะได้ช่วยฉันไหมเนี่ย...”
แฮะๆ ลืมตัว^0^;;
“คร้าบๆ มาเริ่มกันที่เลขที่1!!” ผมบอกกับวิญญาณสาว
ผมเริ่มจากโต๊ะที่หนึ่ง ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตก คนที่นั่งโต๊ะนั้นคือเด็กแว่นผมสั้น แถมเป็นหัวหน้าห้อง และเคยเป็นเพื่อนเก่าของผมเมื่อตอนม.1มาก่อน แต่ตอนนี้ผมทำท่าเหมือนไม่รู้จักเธอ เพราะผมเคยคบกับเธอในฐานะ ‘แฟน’ แล้วเลิกกัน ผมเลยทำเป็นไม่รู้จัก
กึก!
ผมเอาเท้าสะกิดขาโต๊ะเธอเบาๆ ทำให้เธอสะดุ้ง
“หือ?” เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอย่างอายๆ
“...คนนี้หรือเปล่า ดูหน้าให้ชัดๆ” ผมหันไปกระซิบกับเพื่อนวิญญาณสาวตนข้างๆ
“ไม่ใช่ๆ ผู้หญิงคนนั้น ผมยาวสวย ตาโตน่ารัก นิสัยดีอ่อนโยน แถมมีกระเป๋าเป้สีเขียวด้วย”
จะรู้ไหมฟะนั่น- - งั้นเดินดูกระเป๋าของทุกคนก่อนก็ล่ะกัน ถ้าเจอกระเป๋าสีเขียวเมื่อไหร่ ก็ถามเมื่อนั้น จะได้ลดเวลา เดี๋ยวอาจารย์หน้าเหี่ยวมาเจอผมเดินทั่วห้องเหมือนคนบ้า แล้วจะโดนทำโทษเพิ่มอีก ขอเก่ายังไม่ลดเลยนะนั้น- -
“คนในห้องมีใครใช้กระเป๋าเป้สีเขียวบ้าง!?” ผมเอ่ยถามหน้าห้องด้วยเสียงดังๆ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้อง มองมาที่ผมหมด บ้างก็ยกมือขึ้นเพราะเขาใช้กระเป๋าเป้สีเขียว ทั้งหมดมี11คน แต่หนึ่งในนั้น มันมีซาลเซิลอยู่ด้วย เธอยกกระเป๋าสีเขียวลายกบ(น่ารักมาก 555+)ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ และเพื่อนคนอื่นๆก็ทำตาม
หุหุหุ ทีนี้ก็หาง่ายเลย=w=
ผมค่อยๆเดินไปหานักเรียนที่ยืนขึ้น และรอดูท่าทีของวิญญาณสาว แต่ไม่มีการแสดงตอบกลับว่า ใช่ เลยสักคน แต่เมื่อเดินมาถึงโต๊ะของซาลเซิล วิญญาณสาวก็มีท่าทีว่า ทำตาโต และพูดติดๆขัดๆ จากนั้น...
“คนนี้ล่ะ น้องของเขา! ใช่เลย คนนี้!!” วิญญาณสาวบอกด้วยท่าทีที่ดีใจจนอยากจะร้องไห้ ก่อนจะพยายามจับตัวของซาลเซิล แต่ไม่สามารถทำได้ เพราะ มนุษย์ และ วิญญาณ อยู่คนละโลกกัน...
“มีอะไรหรือเปล่า?” ซาลเซิลถามผม พลางมองดูรอบๆตัวผม คงรู้สึกเหมือนมีลมผ่านๆตัวสินะ
“เปล่าหรอก แค่อยากรู้ว่ามีคนใช้กระเป๋าสีเขียวกี่คนน่ะ ตอนกลางวันเจอกันที่โรงอาหารนะ^_^” ผมบอกซาลเซิล
“ฮิลต้าๆ นั่งที่เร็วอาจารย์มาแล้ว” เพื่อนสาวบอก ผมจึงวิ่งไปนั่งที่ของตัวเองโดยเร็ว
ผมว่านะ ซาลเซิลหน้าตาคล้ายๆกับ...กับ...อืม...ยังนึกไม่ออก คล้ายกับ-*- โว๊ยยยย! คล้ายกับใครฟะเนี่ย แต่ที่รู้ๆคือ หน้าตามันคล้ายกับคนนั้นมาก!!
[พักเที่ยง]
ผมลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินไปหาสองสาวที่ยืนคอยผมอยู่ตรงหน้าประตูห้อง เพื่อลงไปทานข้าวด้วยกัน
“โย่ว! เบตชาร์ต ทางนี้จ้า!”
เมื่อเดินไปได้สักพัก จู่ๆซาลเซิลก็โบกมือไปมา ให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาคือ...คือ...คือ...(จะคืออีกนานมั้ย) คือเบตชาร์ตนั้นเอง แล้วสองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหนว่ะเนี้ย?
“อ้าว มาพอดีเลย ฉันกำลังจะลงไปกินข่าว” เบตชาร์ตวิ่งมาด้วยความเหนื่อย วันนี้ห้องของเบตชาร์ตมีเรียนพละนี่นะ คงต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา
“เอ๋! นาย!” เบตชาร์ตตกใจเมื่อเจอหน้าผม
“ไง^^/” ผมยกมือทักทาย
“รู้จักกันด้วยหรอ?” เบลล่าเอ่ยขึ้น
“รู้สิ!” ผมกับเบตชาร์ตพูดพร้อมกัน ทำให้สองสาวหัวเราะ
“งั้นไปทานข้าวกันดีกว่า เบลล่ามีเรื่องอยากจะถามเยอะเลย” เบลล่าเอ่ยชวน
“นั้นสิๆ ฉันก็อยากรู้^^” ซาลเซิลสนับสนุน
ถ้าผมตอบปฎิเสธ ผมคงโดนรุมตืบแน่^^
“จะรออะไรล่ะ รีบไปกันเถอะฮิลต้า...จะได้คุยกับน้องของเขาด้วย^^” วิญญาณสาวที่อยู่ข้างๆเอ่ย นั้นสินะ จะได้เม้าท์แตก ฮ่าๆ
“ไปกันเถอะ^0^” ผมเอ่ยชวน แล้วเดินนำหน้าพวกเขาทั้ง4(รมเพื่อนวิญญาณสาวด้วย)ไปที่โรงอาหารของโรงเรียน วันนี้ผมไม่กินข้าวเที่ยง จะกินขนมแทน เพราะกับข้าวไม่ถูกปากผมมาก- - มันคือ ไก่ทอดชุบแป้งโคโดโมะทอด(มันมีให้กินจริงๆรึไงกันฟะ?)
เมื่อถึงโรงอาหาร ผมก็ส่องหาที่นั่งดีๆก่อน เมื่อผมเจอ ผมก็ตรงไปนั่งก่อนเพื่อน แล้วรอพวกเขา ที่ไปซื้อของกิน น้ำ ขนม และอื่นๆมานั่งกินตรงนี้
โต๊ะที่ผมเลือกนั่ง ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่ให้ร่มเงาความเย็นสบาย แถมมีลมผ่านมาเบาๆด้วย เบาจนตัวผมจะลอยเลยล่ะ(จะประชดหรือเปล่าว่ะ?)
เมื่อทุกคนมาถึงและนั่งเรียบร้อย ผมก็เริ่มถามเป็นคนแรก โดยมีเพื่อนวิญญาณนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อผมจะได้เป็นล่าม(สื่อสาร)ให้เธอ และซาลเซิลได้
“ฉันขอถามคนแรกนะ ซาลเซิลเธอไม่พี่ไหม?” ผมเปิดประเด็น
“เอ่อ...ก็มีนะ0///0 เป็นพี่ชาย อายุ18 นิสัยก็พึ่งพาไม่ได้” นั้นไง!
“มีเบอร์เขามั้ย?”
“...มีสิ...จะเอาไปทำอะไรหรอ0///0” เอาไปโทรสิครับ ผมคงไม่เอาไปแจกคนอื่นหรอก แล้วจะหน้าแดงทำไมล่ะเนี่ย
“อยากจะถามเขา เรื่องกลองน่ะ เธออยากเรียนไม่ใช่หรอ?”
“อยากสิ! นี้เบอร์เขา 0900000001 นี้ล่ะ โทรได้ตลอด!” เธอบอกผมโดยเร็ว
ไม่แน่ ผมอาจจะเอาพี่ชายของซาลเซิลเข้ากลุ่มด้วยก็ได้นะ
“ดีใจจัง...” วิญญาณตนข้างๆเอ่ย พลางน้ำตาไหล
“น่าๆ เดี๋ยวตอนเย็นจัดการให้ อย่าพึ่งร้องไห้^^” ผมปลอบใจเธอ
“O_o ฮิลต้า นายคุยกับใครน่ะ?”
=[]=…พวกเขาต้องหาว่าผมเพี้ยนแน่เลย ลืมไป ว่าคนที่เห็นวิญญาณได้ มีแค่ผมนี้หว่า
“เปล่าๆ พวกเธอนั้นล่ะ ที่ประสาทหลอนคิดไปเอง^^;;” ผมแก้ตัว (ครั้งนี้จะรอดมั้ย=A=)
“งั้นก็ ฉันถามบ้าง!” เบตชาร์ตยกมือขึ้น
“สรุปคือ พวกเรา รู้จักกันเกือบหมดแล้วสินะ?” เบตชาร์ตถาม
“ก็ไม่หรอกมั้ง ยังมีเท็สสึกับทัสสึอีก” เบลล่าบอก
เฮ้ย!! ไอ้พี่น้องสองตัวนี้=[]=
“รู้จักสิ!” ซาลเซิล เบตชาร์ต ผม พูดขึ้นพร้อมกัน เฮ้ย! อะไรจะมาลงล็อกขนาดนี้=[]=
“เอ๋? ซาลเซิลรู้จัก2คนนี้ได้ยังไงหรอ?” เบลล่าถาม
“ก็รายการทีวีไง พึ่งออกเทปไปเมื่อ2สัปดาห์ก่อนเองนะ” ซาลเซิลบอก
ไอ้2คนนี้ มันมีบุญขนาดได้ออกรายการทีวีเลยหรอฟะ=[]=
“รายการ King of Gamers ไง ทัสสึน่ะ ฝีมือในการเล่นเกมออนไลน์สุดยอดมากเลยนะ มีสูตรต่างๆนานาด้วย อิจฉาๆ แถมแต่ล่ะเกมที่เขาเล่นนะ มีแต่LVสูงๆทั้งนั้นเลย แถมมีแคชตั้งเยอะ” เบตชาร์ตพูดอย่างรู้ดี สรุปคือ...ผมขับรถชนรถของราชาแห่งเกมส์หรือเนี้ย!!
เฮ้ย...เก่งขนาดนั้นเลยหรอ! ไม่เคยได้ข่าวมาก่อน...ทั้งที่เราก็เป็น1ในเด็กติดเกมส์ (ในที่สุดก็ยอมรับ- -|คุโระ) แต่ทำไม ถึงไม่รู้ข่าวสารของวงการเกมส์บ้างเนี้ยยยย!
“ใช่ๆ สุดยอดเลยนะ โดยเฉพาะเกมTales Runner เก่งมากเลยนะ แถมหน้าตาหล่ออีกต่างหาก>_<” ซาลเซิลพูดคุยกับเบตชาร์ตอย่างถูกใจ ยิ่งได้ยิน2คนนี้พูดเรื่องเกมกัน...ชีวิตผมยิ่งหดหู่เลยT^T แค่เกมส์มาริโอ้แข่งรถผมยังได้ที่โหล่เลย! แล้วเรื่องอะไรเกมออนไลน์ ผมจะได้ที่ดีๆล่ะ สะเทือนจิตเฟ้ย=A=
เดี๋ยวนะ!? ถ้าผมลากทัสสึเข้ากลุ่มได้ ผมก็อยากจะได้ส่วนแบ่งสินะ หึหึหึ (แผนชั่วกำเนิดแล้ว)
“ฮิลต้าล่ะ เมื่อวาน เบลล่าเห็นอยู่ที่โรงพยาบาลกับทัสสึไม่ใช่หรอ?” เบลล่าถาม
“มันเกิดอุบัติเหตุ ขึ้นนิดหน่อยน่ะ รถมอเตอร์ไซค์ของฉันขับไปชนกับรถกระบะของพวกทัสสึเข้า เขาเลยพาไปส่งที่โรงพยาบาล เมื่อวานซืนเลยมาโรงเรียนไม่ได้” ผมตอบ
“ห๊ะ!? ฮิลต้าได้เจอกับทัสสึตัวเป็นๆหรอ!” ซาลเซิลกับเบตชาร์ตพูดออกมาพร้อมกัน
เป็นซะยิ่งกว่าอะไรอีก นวดขาให้ทีเจ็บไปหมด- -*
“ใช่แล้ว ฮิลต้าได้เจอทัสสึและก็เท็สสึตัวเป็นๆ” เบลล่าตอบแทนผม
“ทำไมเบลล่ารู้ล่ะ?” เบตชาร์ตถาม
“ก็ทัสสึกับเท็สสึเป็นเพื่อนบ้านฉันน่ะ เจอหน้ากันทุกวันเลย”
“ห๊ะ!?0[]0”
คำพูดของเบลล่า ทำใจผมต้องตะลึงไปกับพวกซาลเซิลด้วย เรื่องจริงหรอเนี้ย! ไม่น่าล่ะ ทำไมถึงได้ทักกันที่โรงพยาบาล เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ตอนนี้ใกล้จะหมดเวลาพักแล้ว เหลือแค่15นาที ผมจึงพูดตัดบท เพื่อขอเบอร์โทรของเพื่อนๆให้หมด
ตอนนี้ผมได้เบอร์ของทั้ง5คนแล้ว รวมพี่ชายของซาลเซิลและก็ทัสสึ (ผมไปขอจากเบลล่ามา) กลับไปผมจะรีบโทรหาโดยด่วน ว่าจะนัดประชุมตั้งกลุ่มสักหน่อย
ออดดดดด!
ว๊า! ออดแล้วเสียดายจังL
“ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมล่ะ แลกเบอร์กันแล้ว โทรมาด้วย” เบตชาร์ตบอกและลุกขึ้นจากกลุ่ม ก่อนจะเดินขึ้นชั้นเรียนไป
“เราก็ไปกันเถอะ” เบลล่าเอ่ย
“อือ” ผมตอบสั้นๆและเดินขึ้นห้องไป
“ดีใจจัง...จะได้บอกขอบคุณเขา และฉัน...จะได้ไปเกิดสักทีJ” วิญญาณสาวพูด พลางลอยตามผมมา ผมก็ดีใจนะ ที่เธอจะได้ไปเกิด แต่ผมก็เสียใจนะ...ที่เธอจะต้องจากผมไป...เพื่อนของผม...
B B
ความคิดเห็น