คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่4 พี่ขั้วโลกเหนือกับน้องทะเลทราย?
บทที่4 พี่ขั้วโลกเหนือกับน้องทะเลทราย
ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!
ห๊ะ=A=!?
มีรถกระบะสีขาวลายสก๊อต(รถแบบนี้ มีจริงๆเร๊อะ!?)ขับเข้ามาตัดหน้าผม เอ๋! หรือผมเป็นฝ่ายไปตัดหน้าเข้าเนี้ย!!
ไม่ไว้แล้ว แอ๊ๆ(?) สติผมก็เริ่มจะจางหายไป...
“นี่ เขาเป็นอะไรมั้ยครับ”
“หมอบอกว่า เขามีอาการหนักนิดหน่อย ต้องนอนโรงพยาบาลประมาณ2-3วัน ถึงจะกลับบ้านได้”
“ทีหลังก็หัดขับรถดีๆสิครับ อย่าไปตัดหน้าคนอื่น มันไม่งาม”
“ผมไม่ได้ไปขับตัดหน้ารถเขาครับ คุณชาย! เขาต่างหากที่ฝ่าไฟแดงออกมาตัดหน้ารถของผม!!”
“เอ่อ...งั้นเหรอ ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย=3=”
“นายก็เลิกทำตัวปัญญาอ่อนได้แล้วน่า”
“นายนั้นล่ะ เลิกเก๊ก เลิกเย็นชาสักที!!”
“...งืมๆ หาวววว-0- เสียงดังทำไมกันคร้าบบบ”
ผมลืมตามองไปรอบๆตัวเอง ก็พบว่า ร่างของตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวนวลซึ่งมีชื่อ ภาษาอังกฤษอ่านได้ว่า สยามคาล์เวล ผมอ่านถูกรึเปล่าไม่รู้ แต่ที่ไม่รู้แน่ๆก็คือ...ผมมาอยู่ที่นี้ได้ง้ายยยยย!
“อ้าว ตื่นแล้วหรอครับ^^”
ตาลุงผมสีดำปนขาวเอ่ยถามพลางยิ้ม
“เย้! เสียใจด้วย คุณไม่สามารถไปถึงสวรรค์ชั้นที่7ได้>[]<”
เด็กผู้ชาย รุ่นคราวเดียวกันกับผมบอกพลางเต้นดีใจ อะไรของมันฟะ- -
พวกเขามีกัน3คน เยอะแฮะ มีตาลุงคนหนึ่ง แล้วก็มีผู้ชายรุ่นเดียวกับผม2คน เอ่อ...ฝาแฝดหรือเปล่า หน้าตาคล้ายๆกันมากเลยนะ2คนนี้ แถมใส่เครื่องแบบนักเรียนของ...ของโรงเรียนเบลลิตเซนต์! โรงเรียนนี้ดังมาก ขนาดโรงเรียนของผม ยังเทียบไม่ได้แม้แต่ขี้เล็บ! (เอ่อ...มิทราบว่า โรงเรียนมันมีขี้เล็บด้วยรึ?) มีรางวัลโรงเรียนดีเด่นตั้ง3ปีซ้อน! ทั้งที่โรงเรียนผม ไม่เคยได้ทั้งที่ผอ.เป็นถึงคนเด่นคนดัง!
ผมใฝ่ฝันมาตลอดเลยนะ ว่าสักครั้งในชีวิตต้องได้ไปเยียบโรงเรียนนั้นให้ได้! แต่ความฝันมันช่างห่างไกลเสียเหลือเกินTAT แค่เครื่องแบบสีส้มจิ๊ดจ๊าด! ของโรงเรียนเบลลิตเซนต์ ผมยังแทบจะไม่มีโอกาสได้เห็นเลย(น่าสงสาร...) นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิต! ที่ผมได้เห็นจากตาของตัวเอง เท่เว่อร์=,.=(โม้มานาน เข้าเรื่องเถอะ- -|คุโระ)
“...ตื่นได้ก็ดี จ่ายค่ารักษาพยาบาลเองนะครับ ผมไปล่ะ เดี๋ยวจะเรียนพิเศษไม่ทัน”
เด็กผู้ชายหน้าเหมือนกับเด็กผู้ชายอีกคนเอ่ยด้วยท่าทางเย็นชา และกำลังจะเดินออกจากห้องพยาบาล แต่ผู้ชายอีกคนหนึ่ง ก็ยื่นมือมาจับชายเสื้อเขาไว้ไม่ให้ไปไหน
“อะไรอีก...”
เขาเอ่ยอย่างเย็นชา ส่วนสายตาคาดได้ว่าเขากำลัง รำคาญ!!
“อย่าเห็นแก่ตัวนักสิ อยู่ก่อนอีกนิดจะเป็นไรไป^^” ผู้ชายคนนั้นบอก
“งั้น ฉันขอออกไป...ซื้อของที่ชั้นล่างก่อนล่ะกัน หิว...” เขาบอกอย่างเย็นชา
“ฉันไปด้วย เดี๋ยวนายหนี!!” ชายคนนั้นบอกอย่างร่าเริง
แล้ว2คนนั้น ก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป
“เอ่อ...คือ...”
ผมได้แต่พูดติดๆขัดๆ เพราะด้วยความเกรงใจลุงคนนี้
“น่าๆ ไม่เป็นไรครับ^^ ผมไม่ฆ่าคุณทิ้งหรอก” เขาบอกแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้ ซึ่งผมนอนอยู่
“มันเกิดอะไรขึ้นครับ!?” ผมถาม
“เรื่องมีอยู่ว่า คุณขี่รถมอเตอร์ไซค์ฝ่าไฟแดง แล้วผมซึ่งเป็นคนขับรถของคุณชายทั้ง2เกิดเบรกไม่ทัน เลยชนเข้าให้^^;;” ลุงบอก
สรุป ผมผิดอีกแล้ว- -?
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะทางผมจะจัดการเรื่องค่าเสียหายให้เองไม่ต้องห่วง” ลุงบอก
อย่างนี้ ค่อยโล่งใจหน่อยผมไม่อยากให้ม๊ามาบ่นมาด่ามาเสียเงินหรอกนะ- - เพราะเงินนั่น ผมเท่านั้นที่มีสิทธิ์ใช้!!
“ครับ แล้วคุณลุงชื่อ...?”
“ผมเนสครับ ส่วนผู้ชายอีก2คนนั่น เขาเป็นพี่น้องฝาแฝดขั้วโลกเหนือกับกับทะเลทรายครับ^_^”
หืม? นี่หูผมไม่ได้เพี้ยนสินะ ‘พี่น้องฝาแฝดขั้วโลกเหนือกับทะเลทราย’ มันคืออะไรฟะ คนหล่อไม่รู้เรื่อง- -?
“ทำหน้าแบบนั้น ไม่เข้าใจสินะครับ^^”
ลุงเนสถามเมื่อเห็นผมทำท่าทางเอ๋อๆเหมือนจะงง ผมตอบลุงโดยการพยักหน้า
“ผมหมายถึง แฝดพี่เป็นคนอารมณ์เย็นๆ เย็นชาจนคนรอบข้างกลัว แต่แฝดน้องเป็นคนอารมณ์ค่อนข้างร้อน แต่ส่วนมากจะยิ้มจนหน้าบานเป็นกระด้ง” ลุงบอก
แบบนี้ มีด้วยรึ- -? พึ่งจะรู้นะเนี่ย
“แฝดพี่ ชื่อทัสสึ ส่วนแฝดน้องชื่อเท็สสึ 2คนนี้ ดูเข้ากันไม่ค่อยได้ แต่ก็พอจะยอมกันได้บ้าง” ลุงอธิบายเสริม
แอ๊ดดดด
“ขออนุญาต.../มาแล้วคร้าบบบ!” โอ๊ะ! มาเร็วแท้!
ทั้ง2คนเปิดประตูพลางพูดอย่างมีมารยาทก่อนจะก้าวเดินเข้ามาพร้อมกับของกิน ที่เรียกได้ว่า กิน2วัน จะหมดไหมนั่น= =
ผู้ชายผมออกยุ่งๆใส่ชุดเครื่องแบบของโรงเรียนเบลลิตเซนต์สีส้มจิ๊ดด! เดินมาใกล้ๆผม ด้วยท่าทางยิ้มเริงร่าสบายใจ ผมทายว่า เขาคนนี้คือ เท็สสึ แฝดน้องของทัสสึ
“ดีครับ ทานอะไรไหม หิวรึเปล่า^0^”
“ไม่ครับ ไม่หิวเลย”
ต่อจากนั้นผมก็เหลือบไปมองทางด้านของผู้ชายที่ดูเนี๊ยบสุดๆ เขาไม่ได้ใส่เครื่องแบบนักเรียนเหมือนแฝดน้องเขา แต่น่าจะใส่เป็น ชุดพละของโรงเรียนเบลลิตเซนต์มากกว่า
“ปวดตรงไหนมั้ย?”
ทัสสึถามผมด้วยใบหน้าบึ้ง เหมือนไม่ชอบขี้หน้า(หล่อๆ)ของผม
“ก็ปวดหัว ปวดแขน ปวดขา ปวดไหล่ ปวดตา ปวดหน้า ปวดตด” ผมบอก
“หือ?/ห๊ะ!/หา!”
สามคนทั้งลุงเนส ทัสสึ เท็สสึ อุทานออกมาพร้อมกัน ลุงเนสสำลักน้ำลาย เท็สสึสำลักขนม ส่วนทัสสึ ยังคงทำหน้านิ่งเป็นปลาทองตาย
“เอ่อ...ผมพูดอะไรผิดรึเปล่า?”
“ปวด...ตดด้วยรึไง?” ทัสสึถามด้วยสีหน้าเย็นชา
“ไม่ใช่!! โทษที ผมพูดผิด ผมจะพูดว่าปวดตูดน่ะ แหะๆ^_^;;” ผมเอามือเกาหัวอย่างอายๆ ตูไปพูดว่าตดได้ไงฟะ ขายหน้าอิ๋บอ๋ายเลย=A=
พรวดดดด!?
“เย้ย!=[]=”
ภาพของเท็สสึที่ยืนกินน้ำอยู่ข้างๆเตียงนอนคนป่วยของผม ค่อยๆพ่นน้ำออกมา จนเปียกเสื้อตัวเองไปหมด เสียมารยาทมาก- - (หรือเป็นแกมากกว่าที่เสียมารยาท)
“เอิ่ม...= =*” <<<ใบหน้าของทุกท่านอยู่ในรูปประมาณนี้- -
ตกลง ผมพูดผิดอีกแล้ว
“นายทำบ้าอะไรเนี้ยยย!?”
ทัสสึตวาดผมดัง โดยเป็นจากสีหน้าเย็นชากลายเป็นสีหน้าของขุนยักษ์ไมยราพทันที
“ใครทำอะไร ไม่มี๊ ผมไม่เคยทำผิด ผมพูดไรผิด- -“
ผมทำมึน ทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แกใจ ว่าเผลอพูด คำว่า ตดกับตูดออกไป คือผมไม่ได้ตั้งใจนะ ไม่ได้โรคจิตด้วย แต่มันหาคำที่คล้ายๆกับคำว่าตดไม่ได้น่ะ เห็นแค่คำว่าตูดเท่านั้น- - เลยเอามาซะ(แก้ตัวไม่ขึ้นเลยน๊า?|คุโระ)
“แค่กๆ ไม่เป็นไรพี่ แค่นี่เองนะ ผมไม่ถือหรอก^_^” เท็สสึพูดพลางหยิบผ้าห่มของผมที่เปื้อนน้ำออกจากเตียง
“นายไม่ถือ...แต่ฉันถือ!!”
เฮือก! บอกผมที ว่าวันนี้ผมจะได้ลงนรก หรือขึ้นสวรรค์!
“ใจเย็นสิครับคุณชายใหญ่”
ลุงเนสเข้ามาจับไหล่ทัสสึ โอ้วว พระเจ้า ขอบคุณที่ส่งลุงเนสมาช่วยผมมม-0-
“ถ้านายทำอีกรอบนะ ฉันจะส่งนาย ขึ้นสวรรค์ชั้นที่666เลย!!” ทัสสึขู่
=A= ว๊ายยย ว๊ายยย กลัวจังเลย อ๊ายยย อ๊ายยย กลัวแล้วคร้าบบบบบ//โดนตืบ
ว่าแต่เลข666นั้นมันเลขของซาตานไม่ใช่รึไงฟะนั้น=[]= โหดวุ๊ย!
หลังจากนั้นผมก็หันไปมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว
“เดี๋ยว! กีต้าร์ผมไปไหน=[]=+”
ผมพูดอย่างนึกได้ ลืมไปซะสนิทเลย แล้วตอนนี้ กีต้าร์เพื่อนเลิฟของผมอยู่ที่หน้ายยยยย?
“อ๋อ! หมายถึงตัวนี้หรือเปล่า”
ทัสสึโชว์กระเป๋ากีต้าร์ของผมขึ้น เฮ้อ...โล่งอกไป นึกว่าจะพังเป็นครั้งที่100ซะแล้ว=.=
“เออ อันนั้นล่ะ เอามา” ผมบอกก่อนจะยื่นมือออกไป
“ไม่!”
=A=
ตอบแบบนี้ เดี๋ยวศพไม่สวยหรอก หึหึ
ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ทำไม่ได้ จู่ๆก็ปวดขาขึ้นมาทั้ง2ข้าง มาซวยอะไรตอนนี้ฟะ!
“ขอผมดีๆก่อน แล้วผมจะให้...” ทัสสึมองผมด้วยสายตาเย็นชา และเหมือนจะเหยียดหยามผมอยู่
“ผมขอของ ของผมคืนด้วย!” ผมพูดเสียงดังด้วยท่าทีเสียอารมณ์
“เอ่อ...ทัสสึนายใจเย็นก่อนสิ อย่าไปเสียมารยาทน่า” เท็สสึคว้ากระเป๋ากีต้าร์ของผมมา ก่อนจะส่งให้ผม
ผมเริ่มที่จะไม่ถูกชะตากับหมอนี่ เสียแล้วสิ!
“หึ! จะกลับกันได้หรือยังครับ เดี๋ยวแม่ของเจ้านี่ก็จะมาเฝ้าแล้ว” ทัสสึบอกด้วยท่าทีเย็นชาตามเดิม
แม่? แม่ผมรู้แล้วเหรอ ว่าผมโดนรถชนตอนนี่นอนเป็นง่อยอยู่ที่โรงพยาบาลเนี่ย ว่าแต่โทรศัพท์ผมอยู่ไหน ใครเอาไปอีกฟะทีนี้=[]=
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เรากลับกันเถอะ อยู่ต่อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา...” ทึสสึเอ่ย
“งั้นพวกเราขอลาแล้วนะครับ^^” ลุงเนสบอก และวางซองสีชมพูไว้บนตู้เก็บของ ของห้องนี้
และสักพักทั้ง3คนก็เดินออกไปจากห้องนี้อย่างเงียบๆโดยมีทัสสึนำหน้าไป ดูเหมือนไอ่นั่นจะไม่ชอบหน้าผมแน่ๆเลย ถึงได้ทำอย่างนี้ คนหล่อๆอย่างผมก็ต้องมีคนไม่ชอบมีคนอิจฉามีคนเกลียดบ้างล่ะว่ะ
จากนั้น ร่างของม๊าก็เดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วง และก็กอดอย่างแน่น ผมจะตายเพราะม๊านะครับ- -
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ไม่เจ็บนะ กีต้าร์ล่ะ?”
แม่พ่นคำถามออกมา อย่างกะไม่ได้ถามใครมา50ปี- -
“ไม่ครับ กีต้าร์ผมก็อยู่นี่ แต่โทรศัพท์...”
“ไม่เป็นไรหรอก โทรศัทพ์เมื่อกี้แม่ได้คืนมาแล้วนะ^^” ม๊ายิ้ม
“วันนี้ ผมต้องนอนโรงพยาบาลใช่มั้ย?”
“ใช่จ๊ะ แต่แม่ไม่เฝ้าน้า^_^”
“หา!? ไม่เฝ้าผมเหรอ=[]=” ผมถามอย่างตกใจ
“ไม่จ๊ะ แม่ติดงานน่ะ เดี๋ยวแม่เอากีต้าร์ไปเก็บไว้ที่บ้านก่อนนะ เจอกันอีก3วันหน้าจ้า แล้วแม่จะกลับมารับลูกนะจ๊ะ จุ๊ป!”
ม๊าเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วคว้ากระเป๋ากีต้าร์ไปอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งจูบงามๆมาให้ผม เอิ่ม...= =
สรุปคือ วันนี้ผมต้องนอนค้างที่โรงพยาบาลสินะJ(ยิ้มประชดตัวเองคร้าบบบT^T)
แต่ก็ไม่เลว เพราะผมนอนโรงพยาบาบมาเกือบ100รอบแล้วล่ะ(ไม่ได้เว่อร์) ผมเป็นเด็กที่แข็งแรงก็จริง แต่ไปท้าต่อยท้าตีกับคนอื่นมากไปหน่อย ทำให้ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อย เพียงแค่โรงพยาบาลนี้ มันไม่ใช่โรงพยาบาลที่ผมชินหูชินตา โรงพยาบาลที่มีชื่อว่า สยามคาล์เวล เป็นโรงพยาบาลของคนรวยคนดังทั้งหลาย ผมไม่ค่อยจะชอบหรอกชอบความสบายไม่หรูเกินมากกว่า แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อคนเลือกมันได้นามเป็นถึง คุณชายใหญ่เชียวนี้!
ผมไม่ชอบและไม่ถูกชะตากับทัสสึอย่างแรง! นั่นคงเป็นเพราะ นิสัยที่เหมือนจะหยิ่งแถมเย็นชาไร้รสชาติแบบเขา ผมไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนี้ ถ้าจะให้ดี อยากได้นิสัยแบบเบตชาร์ตมากกว่า
ว่าแต่นะ วันนนี้ผมยังไม่เจอเบตชาร์ตเลย รู้งี้น่าจะขอเบอร์โทร.ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกันจะดีกว่า อยู่แบบนี้เหงาแย่เลย=3= แต่ก็ดี เพราะผมจะได้ไม่ต้องถูกทำโทษ! ฮ๊าๆ แผนสูงจริงครับบบ>_<
[เช้าวันต่อมา]
“หาววว-0-“
ผมบิดขี้เกียจอย่างสบายใจ พลางมองออกไปนอกโลก เอ้ย! นอกหน้าต่าง- -
ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า ตื่นสายตามเคยJ ทำไมนางพยาบาลไม่มาปลุกผม เหมือนตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาลมิวคาเลตนะ(โรงพยาบาลประจำผมเอง=w=)
เมื่อผมอยากจะลุกขึ้นจากเตียง เพื่อออกไปดูข้างนอกออกไปทำธุระส่วนตัว ขาตัวเองก็ปวดทุกทีT^T เวรกรรมเถอะ ผมไม่น่าคุยโทรศัพท์ตอนขับรถเลย
“อ้าว! ใครเอาของพวกนี้ มาไว้ตรงนี้กัน?”
ผมมองขึ้นไปบนโต๊ะตัวเล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับหัวเตียง พบตะกร้าพร้อมกับของกินหลายๆอย่าง มีทั้งกล้วย แอปเปิ้ล เชอร์รี่ ส้ม แตงโม(ใหญ่ไปไหมนั่น?) แล้วก็ของอื่นๆอีก มีทั้งโทรศัพท์มือถือ โน๊ตบุ๊ค(อยากจะรู้จัง ว่ามันใส่มาได้ไง- -)
และก็มีกระดาษสีเทาแผ่นเล็กๆแผ่นหนึ่งติดอยู่กับหูหิ้วตะกร้า ผมจึงหยิบมาดูทั้งตะกร้า
‘วันนี้ ตอนเย็นผมจะมาเยี่ยมนายใหม่นะ ส่วนของที่อยู่ในตะกร้า ตามใจนายเลยว่านายจะใช้มันยังไง
ใช้ให้พังเลยก็ได้ เพราะผมไปยืมเขามา:p ’
ชายเล็กน้องของชายใหญ่
เท็สสึJ
ที่แท้ก็ของคุณชายหน้าบานนามว่าเท็สสึนี่เอง หมอนี่ดูเป็นคนมนุษย์มนุษยสัมพันธ์ดี ดีกว่าพี่ของเขาเยอะ ดูไปดูมา ผมว่าเท็สสึไม่น่าจะมาเป็นน้องชายฝาแฝดของเท็สสึเลยด้วยซ้ำไป นิสัยต่างกันอย่างกับน้ำและไฟ
ก๊อก ก๊อก
จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“เชิญคร้าบ” ผมบอกและจ้องไปที่ประตูห้อง
“ค่ะ! วันนี้ต้องรับประทานยาแก้อักเสบ3เม็ด ยาแก้ปวด2เม็ดนะคะ”
นางพยาบาลเดินเข้ามาและยกถาดอาหาร ที่มีทั้งยา ทั้งอาหารเข้ามา แล้วนำมาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆเตียงอีกฝั่ง
=,.= สวย...กว่านางฟ้า...อีกอะ เฮื้อออออ
“ครับ ผมจะทายนให้หมดเลยนะ ถ้าคุณพยาบาลสุดสวยช่วยป้อนอะ^,.^”
ผมบอกพยาบาลพลางทำหน้าทะเล้น แต่ท่าทีที่เขาแสดงกลับมานั้น...
“ขอโทษด้วยนะคะ คุณควรจะอยู่ในศีลให้มากกว่านี้ พอดีฉันมีแฟนแล้วค่ะ- -“
นางพยาบาลตอบได้หน้าตายมาก! แถมพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามอีก! ไม่มีมารยาทเลย! อยู่โรงพยาบาลคนรวยเสียเปล่า เชอะ! อยากกลับไปที่บ้านไม่ก็โลกเรียน=3=
ว่าแล้ว นางพยาบาลหน้าตาเน่าๆคนนั้นก็เดินออกจากห้องไป คนอะไรไม่รู้ยิ่งดูยิ่งน่ารัก=,.= (เมื่อกี้ยังบอกเขาว่า หน้าตาเน่าๆอยู่เลย ไม่ใช่รึ- -|คุโระ)
เมื่อผมกินทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ผมก็นอนเล่นไปเรื่อยๆจนนึกขึ้นได้ว่า เท็สสึฝากของมาให้ผมนี่นะ ไหนดูซี่ มีอะไรให้เล่นบ้างงงง
ชิ้นที่หนึ่งถูกหยิบขึ้นมาอย่างแปลกๆ มันคือบานาน่า!! หรือที่เรียกแบบลาวๆว่า กล้วยนั้นเองครับ(ที่จริงคนไทยก็เรียกกล้วยอะนะ)
ผมจึงกินมันซะ=w= แล้วชินต่อไปก็คือไอโฟน!! บ้านของเท็สสึถ้าจะรวยจริงๆแฮะ ถึงได้เอาของแพงๆมาให้ผมเนี่ย ใจกว้างกว่าทัสสึเยอะเลย
ผมจัดการเปิดเครื่องไอโฟน และเล่นอย่างคล่องแคล่ว เนื่องจากคนทั้งบ้านของผมใช้แต่ไอโฟน มีแต่ผมนี้ลาะใช้ของแพง ซัมซุงฮีโร่เชียวนะครับ!! (ซัมซุงฮีโร่บ้านแกขาย7000กว่าบาทไงว่ะ|คุโระ) ล้อเล่นๆ ผมไม่ได้ใช้ไอโฟนแต่ใช่อย่างอื่น รุ่นที่เทพๆหน่อยน่ะ ตกแล้วพังเลย ก๊ากๆ
ผมกดไอโฟนเล่นไปเรื่อยๆ จนถึง4โมงเย็น
ก๊อก ก๊อก...ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
ใครมาเคาะประตูเป็นจังหวะแร็ปฟะ- -*
“เข้ามาครับ” ผมบอก
ผู้ชาย2คนเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ โดยที่คนหนึ่งใส่เครื่องแบบนักเรียนสีส้มอย่างเรียบร้อยทุกระเบียบนิ้ว แต่ใบหน้ายังบึ้งเป็นปลาตายอยู่เช่นเคย อีกคนหนึ่งใส่เครื่องแบบนักเรียนสีส้มเช่นกัน แต่ดูเหมือนการแต่งตัวจะไม่เรียบร้อยเสียเลย เพียงแค่ใบหน้ายังยิ้มโชว์ฟันขาวอยู่
“Hello!!” เท็สสึเดินนำหน้าทัสสึมาอย่างสบายใจพร้อมกล่าวทักทาย
“^_^” ผมวางไอโฟนและยิ้มให้เท็สสึ
“อาการเป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึเปล่า?” เท็สสึถามอย่างอ่อนโยน
“ดีขึ้นมาแล้วล่ะ แต่ขาทั้ง2ข้าง ยังคงปวดๆเจ็บๆอยู่น่ะ” ผมบอก
“งั้น ฉันเรียกหมอนวดมาให้มั้ย อาการจะได้ดีขึ้น^^” เท็สสึบอกอย่างหวังดี
ก็ดีนะ มีหมอนวดมานวดให้ สบายเลย-,.- ถ้าเป็นสาวๆได้ยิ่งดี
“เอาสิ^^” ผมนั่งอมยิ้มอยู่บนเตียง
สักพักเท็สสึก็เดินไปทาทัสสึและกระซิบอะไรกันอยู่นาน จนกระทั่งทัสสึหันมามองหน้าผมด้วยสิหน้าเย็นชา แล้วอารมณ์ที่เรียบเฉย
“ขอแบบนั้น...ฉันก็จัดให้”
ทัสสึพูดก่อนจะเดินมาข้างๆเตียงผมแล้วจัดการกระชากผ้าห่มออก=[]= จะทำมิดีมิร้ายกับผมเร๊อะ!! ไม่อ๊าวววว!
“จะทำให้หายเลย...”
“นายจะทำอะไรฉันวะ=[]=” ผมถามอย่างอึ้งๆ
ทัสสึเริ่มจับที่ข้อเท้าของผม แล้วจากนั้นก็ อ๊ากกกก!!! บาทาผมมันจะหักมั้ยฟะเนี้ย=[]= แรงควายชัดๆ
“เอาให้หายเร็วๆไม่ได้รึไงเนี่ย ฉันอยากวิ่งเล่นกับฮิลต้าแล้วนะ^^”
เท็สสึบอกพลางอมยิ้ม เฮ้ยย! ไปรู้ชื่อผมมาได้ไงฟะ! แล้วอีกอย่าง ทัสสึมันจะมาหักมาบีบมาอ๊ากกกกก! โอ้ย! เจ็บนะเฟ้ยย! เบามือที=A=
กรอกกกกก เปาะ!?
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
ผมร้องออกสุดแรง เสียงดังเปาะนั้น คืออะไรฟะ! หรือว่าตีนผมจะหักอะ ไม่จริงงงงงง=[]=!?
“เสร็จแล้ว...” ทัสสึบอกหน้าเฉย และเดินออกไปหาเท็สสึ
“อ๊ากกกก เจ็บตีนเว้ยT^T” ผมพูดเบาๆ
จากนั้นเท็สสึก็เดินมาหาผม
“ไหนลองเดินดูสิ ปวดอยู่รึเปล่า^_^” เท็สสึบอก
ผมโดนซะขนาดนี้แล้วนะ อาจจะกลายเป็นง่อยไปเลยก็ว่าได้นะ แรงทัสสึนี้เยอะกว่าควายเผือกอีกแฮะT^T ขนาดผมโดนม๊าถีบ ยังไม่เจ็บขนาดนี้เลยนะ
“น่าๆ ลองเดินดู ถ้านายเดินไปฉันจะให้นายออกจากโรงพยาบาลวันนี้เลย^^”
ไม่เดินได้ม่ะ? ขอเหาะแทนT^T
“นายจะมานอนกินเงินพวกเรารึไง รีบๆลุกซะ ไม่งั้นจะเจออีก...” ทัสสึบอกเสียงเรียบ
ลองดูไม่เสียหายT_T
ผมพยายามขยับขาทีล่ะนิดแล้วลองเดินดู ว้าว0_0! อาการปวดหายไปแล้ว งั้นก็แสดงว่า...ผมกลับบ้านไปแล้วสิ>__< ดีใจจริงงงง!!
ผมกระโดดโลดเต้นอยู่ที่พื้นห้องอย่างดีใจ จนลืมไปว่าทั้ง2คนนั้นก็อยู่- - (ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นซะ)
“ฮ่าๆ ดีใจขนาดนั้นเลยหรอฮิลต้า^0^” เท็สสึถาม-///- ความจริงก็แค่ลองดูอะนะ ว่ามันหายจริงๆรึเปล่า
“ในเมื่อหาย นายก็กลับบ้านได้แล้ว...”
“เออสิ จะกลับแล้ว” ผมบอกอย่าไงไร้อารมณ์
ผมว่านะ ไอ่บ้าทัสสึมันต้องเก๊กแน่ๆ!!
“งั้นจะรอช้าอะไรล่ะ คุณเกรียน กลับได้แล้ว...เท็สสึนายเก็บตะกร้าไอโฟนแล้วก็ข้าวของอื่นๆไปด้วยเดี๋ยวฉันจะไปรอที่ลานจอดรถกับคุณเกรียน”
คุณเกรียนนี่ หมายถึงผมหรือเปล่าครับ- - แต่พอผมได้ยินดังนั้น ผมก็สะพานกระเป๋ากีต้าร์ไว้ที่บ่าทันที
ทัสสึเดินนำหน้าผมออกจากห้องพยาบาลห้องนี้ไป เท็สสึยังคงเก็บของอยู่ในห้อง เมื่อเดินมาถึงบันได ทัสสึก็หันมามองผมสักพักก่อนจะเดินนำลงไปชั้นล่างสุด ผมและทัสสึเดินไปอย่างเงียบๆไม่มีเสียงพูดคุยกัน ผมก็ไม่ได้อยากจะคุยกับมันหรอก แต่มันจะคุยด้วยรึเปล่าถ้าผมชวนคุยน่ะ=3=
เมื่อถึงที่ชั้น3 ผมก็ตัดสินใจลองพูด
“นี่”
คำนี้คือคำที่ผมคิดออก แถมมัน สั้น สุดๆด้วย- -
“อะไร”
ทัสสึพูดตอบโดยไม่หันหน้ามาหาผม
“บ้านนายอยู่แถวไหน?” ผมถามไปทำไมฟะเรื่องนี้=[]=
“แถวๆนี้ล่ะ ซอยทวิลวิวชาร์น่ะ บ้านหลังใหญ่ๆสีจืดๆจางๆนั่นล่ะ บ้านฉัน” ทัสสึตอบ
ไม่เคยคิดเลย ว่ามันจะยอมตอบคำถามปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วย-_-
“นายเล่นกีต้าร์ด้วยรึไง?” ทีนี้ทัสสึถามผม
“เล่นสิ เล่นมาได้ประมาณ1ปีแล้วล่ะ” ผมตอบ
ถ้าผมไม่เล่นหรือเล่นไม่เป็น ผมจะพกมันมาทำไมล่ะ คงไม่เอามาตีหัวใครเล่นหรอก มีสมองรึเปล่าคนพวกนี้- - (ทำเหมืนตัวเองไม่ใช่คนเลยเนอะ!)
“ฉันก็เล่นนะ เพียงแค่ไม่ใช่กีต้าร์แต่มันเป็นเบส” ทัสสึบอก
เบส กับ กีต้าร์ มันก็อย่างเดียวกันไม่ใช่รึไง= =?
“มันก็อย่างเดียวกันกับกีต้าร์ไม่ใช่รึไงวะ?” ผมถาม
“อาจารย์วิชาดนตรีของโรงเรียนนายไม่สอนหรือไงกัน” ทัสสึหยุดเดินและหันหน้ามามองผม
“อย่าไปโทษอาจารย์ของฉัน! โทษฉันดีกว่า ที่ลืมเอง=3=” ผมบอก พลางหยุดเดิน
“จะบอกให้ก็ได้ เบสกับกีต้าร์ต่างกันหลายอย่าง เช่น กีต้าร์จะสามารถเล่นเสียงสูงได้มากกว่าเบส แต่เบสจะเป็นเสียงต่ำและทุ้ม คอของกีต้าร์จะสั้นกว่าคอของเบส กีต้าร์จะเบากว่าเบส เนื่องจากเบสมีสายที่หนักกว่ากีต้าร์ กีต้าร์มีหกสาย แต่เบสมีแค่4สาย” ทัสสึอธิบายอย่างละเอียดจนคนที่เข้าใจยากอย่างผม สามารถเข้าใจได้ ท่านเทพจริงๆ-_-d
“งั้น รีบไปต่อกันเถอะ” ทัสสึบอก และออกตัวเดินนำ
เมื่อถึงชั้นล่าง ผมก็พบกับผู้คนรวยๆมากมาย มีทั้งคุณหญิงที่ใส่ชุดบานเป็นกระด้ง คุณชายที่ปัดผมจนดูเหมือนหัวจะเบี้ยว และก็ชายเล็กชายใหญ่ทั้งหลาน ที่นั่งรอต่อแถวหาหมอ
“Hi!! ทัสสึ!”
จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เสียงมันเริ่มจะคุ้นๆ เมื่อผมหันไปมองที่มาของเสียง ก็อยากจะร้องว่า ว๊าว! ว๊า! เอ๋! โอ๊ะ! เพราะผู้หญิงคนนั่นคือ เบลล่า ว่าแต่เบลล่ารู้จักกับทัสสึด้วยหรอ0_0?
“อ้าว! ว่าไง” ทัสสึทักเบลล่าที่เดินเข้ามาหาพลางยิ้มหวานให้
“เอ๋! ฮิลต้านี่หน่า? ทำไมมาอยู่กับทัสสึได้อ่ะ?” เบลล่าถามทัสสึ พลางมองผม
“แล้วทำไม ใส่ชุดของโรงพยาบาลล่ะ?”
“แล้วทำไม ถึงได้มาอยู่กับทัสสึล่ะ?”
เขาทันได้ตอบในสิ่งที่ธอถามบ้างไหมฟะนั่น ถามมาซะยาวเชียว- -*
“พอดีเกิดเหตุนิดหน่อยน่ะ เธอล่ะมาทำอะไรที่นี้” ทัสสึถาม
“มากับปะป๋าน่ะ” เบลล่าตอบ พลางมองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาใครอยู่
“หาเท็สสึล่ะสิ” ทัสสึพูดขึ้น และดูเหมือนมันจะถูกด้วย
“หมอนั่นกำลังลงมา แต่วันนี้คงอยู่คุยนานไม่ได้หรอก พอดีต้องเอาเด็กเกรียนไปส่งให้ถึงที่”
“หมายถึงฮิลต้าสินะ ฮ่าๆ จะว่าไปวันนี้นายก็ไม่มาโรงเรียนนี้หน่า งั้นบ๊ายบาย ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวปะป๋าจะรอนาน^_^” เบลล่าสั่งยิ้มหวานๆให้ผมทั้งคู่ ก่อนจะเดินหายไปในกลุ่มของคนรวย
เมื่อเบลล่าหายตัวไป ทัสสึก็ออกเดินต่อ แต่ไม่ได้ออกไปทางประตู เพราะเขาจะพาผมไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องเปลี่ยนเสื้อของคนไข้ก่อน (โรงพยาบาลนี้ดีแต่ชื่อเสียงความดัง ไม่เห็นจะมีบริการอะไรให้เหมือนโรงพยาบาลประจำของผมเลย แบบนี้ มันไม่ครวจะได้เป็นโรงพยาบาลดีเด่นหรอก!)
“นายไปเปลี่ยนที่ห้องAA/0909นะ ห้องนั้นจะมีเสื้อนักเรียนของนายที่ซักไว้อยู่ เดี๋ยวฉันจะรออยู่ตรงข้างหน้าห้องนี่ มีอะไรตะโกนบอกดังๆก็แล้วกัน” ทัสสึบอก
ผมฝากกระเป๋ากีต้าร์ไว้กับทัสสึ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อAA/0909ก่อนจะมองดูเสื้อนักเรียน ของโรงเรียนตัวเอง เมื้อนักเรียนถูกห้อยไว้ที่ฝาผนังอย่างเรียบร้อยและสะอาดไร้รอย (ใครซักให้?) แล้วจัดการเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว และวางเสื้อของโรงพยาบาลนี่ไว้ในห้องนั้นแบบไม่มีความเรียบร้อย (คือคิดจะโยนทิ้งก็โยนครับ- -)
B B
ความคิดเห็น