คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 การพบเจอครั้งแรก และลากเข้ากลุ่ม(?)
บทที่1 การพบเจอครั้งแรก และลากเข้ากลุ่ม(?)
“ก๊ากๆๆๆ ตามให้ทันสิครับ อาจารย์” เสียงของชายหนุ่มผมน้ำตาลคนหนึ่ง ร้องตะโกนออกมา อย่างร่าเริงสนุกสนาน เขาวิ่งไปตามทางเดินของโรงเรียนที่สร้างขึ้น โดนมีอาจารย์2-3คน ค่อยวิ่งไล่อยู่ คาดว่า เด็กคนนั้น น่าจะโดดเรียน
“นี่ ไอ่เด็กเกรียนกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!?” อาจารย์บ่นออกมา พลางไล่เด็กชายคนนั้นต่อไป
“ถ้าผมไปหาอาจารย์ อาจารย์จะให้รถสปอร์ตผมรึไงล่ะ” เด็กชายเอ่ยถามประชดอาจารย์สาว ซึ่งนั้นทำให้อาจารย์โกรธ
ชายหนุ่มยังคงวิ่งต่อไปตามทางเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย ทั้งที่อาจารย์พากับหอบแห้งกระหายน้ำเสียแล้ว ตลอดทาง มีกลุ่มเด็กนักเรียนมองพวกเขาอยู่ตลอดเวลา บ้างก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพและอัดวีดีโอไว้ บ้างก็พากันหัวเราะฮาลั่นทั้งโรงเรียน
“อาจารย์ครับ ผมขอตัว...ก่อนนะ^_^” เด็กชายหันมายิ้มอย่างกวนส้นให้อาจารย์ ก่อนจะวิ่งหายไปทางกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่ง
Hilta Talk.
ผมวิ่งมาหลบพวกอาจารย์ที่ตามไล่ผมตรงกลุ่มนักเรียนใหม่กลุ่มหนึ่ง เปิดเทอมวันแรก ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง อาจารย์ไล่จำผม ผอ.นั่งกินเค้กจนน้ำหนักขึ้น ภารโรงก็ขยันเก็บกวาดสิ่งของต่างๆที่หล่นลงพื้น พวกสิ่งเหนือธรรมชาติ ก็รอที่จะได้หลอกหลอนผู้คน
ผมชื่อฮิลต้า อายุ14 ยังเด็กอยู่เลย ผมเข้ามาเรียนที่โรงเรียน อินโนเซนต์ ได้1ปีแล้ว ซึ่งนี้คือเทอมหนึ่งของม.2 ผมจะได้เจอเพื่อนใหม่ที่ย้ายมามากมาย แต่ผมยังไม่มีคนที่อยากจะถูกใจเลือกเลยแฮะ
จู่ๆ เสียงประกาศตามสายของโรงเรียนก็ดังขึ้น
“โปรดทราบ นักเรียนคนใด เจอเจ้าเกรียนแตก ฮิลต้า!? ให้นำตัวมันมาที่ห้องพักครูด่วน! รางวัลคือช็อกโกแลต1ชิ้น!?” เสียงของอาจารย์ประกาศผ่านทางไมค์
ก๊ากๆๆ ผมหัวเราะในใจพลางคิด ใครเขาจะไปอยากได้ช็อกโกแลตแค่1ชิ้นล่ะ ถ้า20ชิ้นขึ้น ผมจะยอมให้จับเลย ก๊ากๆ อาจารย์โรงเรียนผมมีสมองกันมั้ยเนี้ย
ผมได้ฉายาว่า เด็กเกรียนและบุตรซาตานมาเกิด ซึ่งผมก็โดนใครๆเรียกว่า ‘เจ้าเกรียนๆ’ บ้างล่ะ ‘ไอ่ซาตาน’ บ้างล่ะ ก็ผมมันแสบซ่านี้นะ จะห้ามผมไม่ให้เกรียนก็ยากหน่อยนะ เพราะผมไม่หยุดหรอก!
[ณ ห้องเรียน]
“หาวววววววว-0-“ ผมหาวดังอย่างคลาสสิก(?)
อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาอย่างสง่าดุจนางฟ้าหน้าเหี่ยว(?) และก็ประกาศเสียงดัง
“เพื่อไม่ให้เสียเวลามากไปกว่านี้ อาจารย์ขอเช็ครายชื่อหน่อยนะคะ” อาจารย์หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา ซึ่งคาดว่า ในนั้นมีรายชื่อ อาจารย์อ่านดูอย่างคร่าวๆและก็ต้องตะลึงกับบางสิ่ง
“ห้อง2/1!! ในห้องนี้ มีชื่อของเด็กเกรียนนั้นด้วย0_o!?” อาจารย์ทำตาโตอย่างตะลึง โธ่! แค่ชื่อผมมันอยู่ที่ห้องนี้ จะเป็นไรไปล่ะครับ อาจารย์หน้าเหี่ยว^[+++]^
“เรียกชื่อผม ท่ามม่ายยย?” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเอง และยกมือขึ้น พลางพูดและทำหน้าตากวนส้นอาจารย์
“อ๊ากกก! ไอ่เด็กบ้านี้ ไม่น่าเลย อ๊ากกก!” อาจารย์ร้องอย่างหัวเสีย ผมไม่ผิดนะครับ-..-
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ!? มีแฮรี่พอตเตอร์ปลิวออกมาจากหนัง! หรือมีมังกรพ่นน้ำคะ!?” จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง(ผมว่าเธอคือเด็กใหม่)ที่อยู่นอกห้องเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วก็พูดอย่างตะลึง เธอทำตาโตพลางมองดูทั่วห้องเรียน และก็มองมาทางอาจารย์หน้าเหี่ยว ก่อนจะบอก “...ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ!!o\\\o” และเธอก็ออกไปปิดประตู ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เด็กใหม่ ใจกล้าดีนี่หว่า หึหึ...เสร็จผมแน่
“เอ่! เด็กใหม่ทุกคน เข้ามาให้หมดเลยค่ะ อาจารย์จะเช็คชื่อ!” อาจารย์เหี่ยว(?)ตะโดนบอกเด็กใหม่ที่อยู่นอกห้อง
อาจารย์พูดจบก็มีเด็กใหม่ ทั้งหญิงและชายประมาณ4-6คนเดินเข้ามาในห้อง และยืนเรียงตัว จะมาแสดงละครลิงกันรึไงฟะเนี่ย?
“แนะนำเลย เริ่มจากเธอ” อาจารย์ชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่เข้ามาบอกว่ามีแฮรี่พอตเตอร์โผล่มาหรือไง
“ค่ะ...ชื่อซาลเซิลค่ะ ย้ายมาจากโรงเรียนสตรีพรีซซี่ล็อตค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” เธอบอกและก็ยิ้มให้ทุกคน และหันมามองผมครู่หนึ่งอย่างงงๆ และก็หันไป
ผมเริ่มติดใจผู้หญิงใหม่ ที่ชื่อว่าซาลเซิลเข้าแล้วสิ น่าจะเก่งแหะ ย้ายมาจากโรงเรียนสตรีอีกต่างหาก หึหึ เสร็จผมล่ะ-..-(ออกอาการหื่น ที่รักษาไม่หาย)
เมื่อเด็กใหม่ทุกคนแนะนำตัวเสร็จ อาจารย์ก็จัดการ หาที่นั่งให้ ทั้งกลุ่มมีแค่ซาลเซิลเท่านั้น ที่ผมอยากจะสนิท และอยากจะรู้จักให้มากกว่านี้ แต่โต๊ะของเราช่างห่างใกล้ มีต๊ะคั้นไว้ตั้ง6โต๊ะTT_TT เธอนั่งโต๊ะที่7ผมนั่งโต๊ะที่1
ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนมาจ้องมองผมอยู่ และมันก็ถูกเพราะคนที่มองผมนั้น คืออาจารย์ประจำชั้น
“ฮิลต้า ยืนขึ้น แล้วตอบมาสิ ว่าเด็กใหม่มีชื่อว่าอะไรบ้าง” ครูถามผมด้วยน้ำเสียงโหดๆ เหมือนอยากจะล้างแค้นผมเลยแหะ แต่คิดเหรอไง ว่าผมจะตอบไม่ได้ ผมมีเพื่อนเป็นถึงวิญญาณเชียวนะ หึหึ...
ผมยืนขึ้น มองไปที่หน้าครู ก่อนจะตั้งจิตใจให้มั่นคงและสื่อไปถึงเพื่อน ที่ไร้ตัวตน...มีเพียงวิญญาณเท่านั้น...
“ซาลเซิล คริส ทอเลีย มาตร์ พัฟช็อต สเตลลี่” ผมตอบรายชื่อไป อาจารย์หน้าเหี่ยวมองผมอย่างไม่เชื่อ ยืนปากอ้าขากรรไกรค้างอยู่นั้นล่ะ หมอไม่รับซ่อมนะครับ อาจารย์หน้าเหี่ยว- -
“ง...งั้น นั่งที่ได้ วันนี้จะเรียนเรื่องทิศทางกันนะคะ ทุกคน” อาจารย์บอกเพื่อนๆในห้อง และเริ่มเขียนบนกระดาน
ผมมีจิตสัมผัสพิเศษ สามารถมองเห็นภูตผีปีศาจได้หมด ไม่ว่าจะคุยกับพวกเขา ขอให้พวกเขาช่วย ผมก็ทำได้ ตอนแรกๆผมก็ยังคงกลัวๆกล้าๆ จนเกือบจะบ้าตาย เพราะคิดว่าตัวเองโดนเล่นของ แต่ตอนนี้ผมชินแล้วล่ะ หันซ้ายแลขวาก็เห็นแต่พวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่าจะเลวร้ายกับผมหรอก ดูใจดีแถมช่วยผมทุกอย่าง ขออะไรเขาก็พยายามหามาให้ ผมก็ทำบุญให้เขา เป็นค่าตอบแทน
[พักเที่ยง ณ สนามกีฬา ใจกลางโรงเรียนอินโนเซนต์]
“ฮิลต้า เล่นบอลเปล่า!?” เสียงของเพื่อนหนุ่มที่คบกันมา1ปีเรียกผมให้ไปเล่นฟุตบอล
“ไม่หรอก นายเล่นไปเถอะ ฉันขอนั่งดูพวกนายก็พอแล้ว” ผมตะโกนตอบกลับ พลางเดินมานั่งตรงโต๊ะไม้ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่เขาเล่ากันมาว่า ต้นไม้นี้เฮี้ยนและโหดมาก ใครมานั่งใกล้ๆต้นไม้ต้นนี้ จะเจอเรื่องร้ายๆไม่ดี แถมเคยมีรุ่นพี่เล่าต่อมาว่า ต้นไม้ตอนนี้ มีศพอยู่ข้างใน แต่ผมไม่กลัวหรอก ก็เขามานั่งเป็นเพื่อนผม อยู่ข้างๆเนี้ย- -
ผมหันไปมอง วิญญาณของศพที่นั่งอยู่ข้างๆผม ก่อนจะถามพูดคุยกันอย่างถูกคอ
“...ฉันเหงามานานแล้ว...ไม่มีเพื่อนเลย ...ต้นไม้ต้นนี้ เมื่อไหร่จะมีคนมาโค่นมันลงสักที ฉันจะได้ไปเกิด...” เขาบอกมาอย่างนั้น ด้วยใบหน้าที่เศร้าและมีน้ำตาไหลพราก
“จะให้ผมโค่นให้ไหมล่ะ? แรงผมเยอะนะ แถมผมทำได้^^” ผมหันไปถามเขา และยิ้มให้
“จ...จริงเหรอ!?” เขาเอ่ยอย่างมีชีวิตชีวา
“จริงสิครับ เอาไหมล่ะ^^”
“เอาสิ! ขอบคุณเธอมากเลยนะ ฉันอยากออกไป ฉันอยากออกไป!!?” เธอพูดออกมาเสียงดังและน้ำตาไหลนอง แต่คงไม่มีใครเห็นเธอ นอกจากผมหรอก
“ได้สิ รอแป๊บนะครับ^_^” ผมลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องเก็บของ ของภารโรงซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสนามกีฬาสักเท่าไหร่
ในกระเป๋ากางเกงผมมีกุญแจอยู่12ดอก ซึ่งผมไปขโมยของอาจารย์มาเอง-_-;; ผมเริ่มไขแม่กุญแจ แล้วเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เพื่อหยิบเลื่อยออกมา ก๊ากๆ>[]<
“เอาล่ะ สู้ตาย เพื่อเพื่อนโว๊ยยย!?” ผมตะโกนก่อนจะยกเลื่อยออกมา หึหึ ช่างไม้นามฮิลต้า จะจัดการให้^_^+
ผมเดินไปทางลับ ซึ่งผมสร้างไว้เอง คนที่โรงเรียนรู้ไม่ถึง10คนหรอก
“รอนานไหมคร้าบบบ^0^” ผมเอ่ยเมื่อมาถึงต้นไม้ต้นนั้น และเมื่อเจอวิญญาณผู้หญิงคนนั้น
“...ไม่หรอก มาเร็วด้วยซ้ำไป...” เขาเอ่ย และยิ้มให้
ผมขอเรียกเพื่อนๆอีกซัก4-7คนหน่อยก็ล่ะกัน ทำคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ
“ออกมาหาผมหน่อยสิคร้าบ เพื่อนรักของผม^^” ผมเอ่ย
อีกสักพัก ก็มีวิญญาณออกมาปรากฎต่อหน้าผม7ดวง เขายิ้มให้ผม และมองผมอย่างรู้ใจ และพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า
“คิดถึงจัง...เพื่อนรัก^_^”
“ผมก็คิดถึงพวกเธอนะ ช่วยผมทีได้ไหม ผมอยากจะตัดต้นไม้ต้นนี้ทิ้งน่ะ เพราะว่า เพื่อนผมติดอยู่ในนี้มานานมาก ผมสงสารเขา แต่ถ้าผมทำคนเดียว คงไม่ไหวแน่ เพราะมันใหญ่พอควรเลย” ผมเอ่ย พลางมองต้นไม้
“ได้สิ เราจะช่วยทุกอย่าง ที่ฮิลต้าเป็นคนสั่ง^^” เขาเข้ามาใกล้ๆผมแล้วจัดการ บังร่างของผมให้มิด เพื่อไม่ให้ใครเห็นตัวผม เห็นแต่เลื่อย ที่ลอยได้ หึหึ...
“เอาล่ะ!! ลุย!” ผมให้สัญญาณ พลางยกเลื่อยขึ้น และจัดการ! เลื่อยต้นไม้อย่างช้าๆ วิญญาณสาวตนนั้น มองผมและยิ้มเป็นกำลังใจให้ตลอด จนในที่สุด...
“เราขอจัดการต่อจากนี้นะ ฮิลต้ารีบไปที่อื่นก่อนเถอะ ถ้าอาจารย์มาเห็น ฮิลต้าจะซวยนะ^^” วิญญาณสาวดวงหนึ่ง เอ่ยขึ้นกับผม และจัดการ ใช้พลังยกเลื่อยขึ้น และก็เลื่อยต้นไม้ต่อไป
“ขอบใจนะครับ ทุกคน ผมฝากที่เหลือด้วยนะ^0^” ผมโบกมือลา และก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น วิญญาณสาวที่อยู่ในต้นไม้ ยิ้มร่าให้ผมอย่างสดใส และพยายามขยับปากประมาณจะพูดว่า ‘ขอบคุณสำหรับเพื่อนและการปลดปล่อย’
ผมเดินออกมาตีเนียน โดยการมาเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ เพื่อนของผมก็ไม่ได้สงสัยผม แต่จากนั้นสักพัก...
“เฮ้ยยย! ดูนั้นสิ ต้นไม่เฮี้ยนต้นนั้น!? ต้นไม้เฮี้ยนมันกำลังจะโค่น!!” เพื่อนชายที่อยู่ในสนามคนหนึ่งร้องตะโกนขึ้น ด้วยความตกใจ และชี้ไปทางต้นไม้ต้นนั้นที่กำลังจะโค่นลงมา
“กริ๊ดดดดดดดดดด!!?” เสียงของผู้หญิงที่เห็นเหตุการณ์กริ๊ด
“อ...อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น!? แม่มดบุกโลกเร๊อะ! หรือส้วมลอยได้0_o?” จู่ๆ เสียงของซาลเซิลก็ดังขึ้นมากจากตัวอาคารชั้น1ซึ่งอยู่ติดๆกับสนามกีฬา
ยัยซาลเซิล ถ้าจะเพี้ยนขึ้นสมองแน่ๆ-_-
“เฮ้ย!0_0 ต้นไม่นั้น ท...ทำไมมันมีเลือดไหลออกมาด้วยวะ!?” เสียงของเพื่อนหนุ่มคนสนิทของผมที่คบกันมาได้1ปี ร้องตกใจ มันก็แต่เลือดของศพที่อยู่ในต้นไม้ไงฟะ จะตกใจทำผงซักฟอกอะไร- -
“ไปเรียกหมาผี เอ้ย! หมอผีมาเร็ว!?” เสียงของอาจารย์หน้าเหี่ยวบอก ตกใจขนาดต้องเรียกหมามาปราบผีเลยรึ-_-
“...ขอบใจนะ...ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของเธอเลย ฮิลต้า...ฉันอยากจะตอบแทนนายนะ นายอยากได้อะไร...หรือเปล่าล่ะ...?” วิญญาณสาวที่อยู่ในต้นไม้มาโผล่ข้างหน้าผม แล้วถาม
“ขอแค่ เธอไม่ลืมผม ก็พอแล้วครับ เพื่อนผม^^” ผมบอก และยิ้มให้
ไม่มีเสียงตอบกลับ เธอพยักหน้าให้เบาๆ และร่างกายก็สลายหายไปอย่างสงบ แต่ที่ไม่สงบคงเป็น...ผู้คนที่โรงเรียนนี้ล่ะวะ- - จะกริ๊ด จะแหกปากหาซากแมวหรือไงกัน รำคาญ-_-
“.........”
“จะเอายังไงต่อดี” เพื่อนสาว ที่เป็นวิญญาณเข้ามาหาผม และบอก
“ผมว่า น่าจะปล่อยทิ้งไว้นะ เงียบๆแบบนี้ก็ดี^^” ผมตอบ
“อนิจา!? นายพูดกับใคร?” แล้วจู่ๆ ก็มีเสียง...เสียงของซาลเซิลนี่!?0_0 มาตอนไหนฟะ!
“นี่ๆ ฉันถามไม่ตอบนะ นายน่ะ คุณกับใคร กับผี วิญญาณ มนุษย์ดาวอังคารหรือไง?” สักพัก ซาลเซิลก็เดินมาอยู่ตรงข้างหน้าผม=_= ซวยแล้ว...มีคนเห็นว่าผมคุยกับผี=[]=
“บอกฉันมาสิ ว่านายเห็นผีน่ะ นายคุยกับผีได้ นายมีเวทมนต์เหมือนแฮรี่พอตเตอร์!?” ซาลเซิลจับไหล่ผม=_= จะบอกออกไปว่าอะไรดีฟะ จะเชื่อมั้ยเนี้ย ถ้าบอกว่า ผมคุยกับผี
“เอิ่ม...ฉันคุยกับผี- -“ ผมบอก
ทันทีที่ผมบอก ซาลเซิลทำตาเป็นประกายวาว ผ...ผมพูดอะไรผิดเปล่าว่ะเนี้ย=[]=
“นายเห็นผี นายคุยกับผีได้!” ซาลเซิลเขย่าตัวผมแรงๆ พลางยิ้มดีใจหน้าบาน ตอนนี่ อยากอยากจะลาโลกไปกับเพื่อนๆแล้วสิเนี้ย@_@?
“เอ้ย! ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายมึนหัวนะ คือว่า ยังไงดีล่ะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย ...นายสอนฉันให้มีพลังวิเศษทีได้ไหม สอนฉันให้มองเห็นผี คุยกับผีหน่อยได้ไหม นะๆ ฉันขอร้อง+_+” เธอหยุดเขย่าผม แล้วบอกออกมาเป็นชุด เอิ่ม- - ของแบบนี้ มันสอนได้ที่ไหนฟะ อีกอย่าง ผมไม่มีพลังบ้าบออะไรหรอกเฟ้ย- -*
เอ๋! แต่นี่ คือโอกาสดีของผมแล้ว ถ้าผมได้เป็นเพื่อนกับเธอ ผมอาจจะได้ของชิ้นนั้นมา! เอาล่ะโอกาสจ๊า +_+
“ได้ๆ ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอ*[]*” ผมตอบ และเอามือจับหัวตัวเอง ให้ให้มันแหก- -;;
“แต่ นายช่วยสอนฉันให้มีเวทมนต์แบบนายหน่อยได้ไหม ฉันอยากมองเห็นผี*_*” ซาลเซิลทำตาเป็นประกาย ผมบอกแล้ว ว่าผมไม่มีเวทมนต์หรอก มีแค่เพื่อนๆที่เป็นผี.....
ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเธอ ถึงอยากมีเวทมนต์?
“นี่ ซาลเซิลทำไมเธอถึงอยากมีเวทมนต์มีพลังวิเศษล่ะ?” ผมถามออกไป
“...เรื่องมันยาวอะนะ ฉันแค่อยากจะทำตามความฝันของพ่อให้สำเร็จก็แค่นั้นเอง...” เธอก้มหน้าลง และน้ำเสียงเริ่มหมองๆ ผมผิดใช่ไหมเนี้ย= =*
เธอจับมือผม-///- แล้วก็ลากพาผมไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามกีฬาสักเท่าไหร่ และเธอก็นั่งลง
“พ่อฉัน อยากให้ฉันและก็พี่ได้เป็นนักตีกลองแบบเขา...พ่อเคยบอกมาว่า จะสอนให้ฉันเก่งขึ้นเอง จะทำให้เก่งที่สุดในโลก...” เธอเอ่ยอย่างเศร้าๆ ผมจึงนั่งลงตรงพื้นข้างล่าง(พอดีมีคนปูเสื่อให้- -)
“แล้วพ่อเธอไปไหน?” ผมเอ่ยถาม
“...พ่อเสียไปตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุ7ขวบแล้วล่ะ เขาจากไปอย่างเงียบๆไม่ได้ลากันสักคำ...”
เมื่อเธอพูดจบ น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอาบแก้ม...ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงมาร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้..ทำไงดี ทำอะไรไม่ถูกเลย=[]=! จะปลอบเร๊อะ ไม่สิ!? ผมปลอบคนไม่เป็น=[]=
“พ่อบอกว่า จะสอนให้ฉันหัดตีกลอง ตอนอายุ7ขวบแท้ๆ...แต่เขาดันมาตายก่อนแบบนี้!” เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ตัวการที่ทำให้เธอร้องไห้นั้นก็คือ ปาก(เท่ๆ)ของผมเองล่ะ- -
ผมนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ปล่อยให้เธอร้องไห้ปลดปล่อยไปก่อน แล้วจะดีขึ้นเอง ผมพยายามนึกถึงสิ่งหนึ่ง ผมลืมไปแล้ว ว่าผมนำของสิ่งนั้นไปวางไว้ที่ไหน และของสิ่งนั้นคืออะไร?
[ผ่านไป15นาที]
“อ๋อ!!?” ผมอุทานออกมาดังๆ พลางลุกขึ้น
“หือ...?” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย
“พ่อของเธอ อยากให้เธอเป็นนักดนตรีสินะ!?” ผมถามด้วยน้ำเสียงใส
“อือ...พ่ออยากให้ฉันและพี่ได้เป็นนักตีกลองมืออาชีพน่ะ...”
“งั้น...มาอยู่กับฉันสิ ฉันทำให้เธอกลายเป็นมือกลองได้นะ^[+++]^” ผมเอ่ยชักชวนเธอ และยิ้มกว้างให้
เธอค่อยๆเงยหน้ามามองผม และทำตาโตอย่างไม่เชื่อ
“จ...จริงเหรอ!? นายจะทำยังไง! ทำได้ยังไง ใช้พลังวิเศษงั้นหรอ0[]0!” เธอลุกขึ้นและจ้อหน้าผม ทำไมอารมณ์ของผู้หญิงมันถึงได้ตามยากเช่นนี้นะ- -
“ได้แน่นอน ผมสัญญา! แต่ต้องเข้าร่วมกลุ่มของผมก่อนนะ^^+” ผมบอก
“ได้แน่นอนนน>[]< ฉันจะเข้ากลุ่มกับนาย!?” เธอบอกอย่างดีใจ และก็วิ่งเข้ามากอดผม
ครั้งแรกในชีวิต...ที่รู้สึก...อย่างนี้...0///0 ทั้งที่ผมเคยกอดผู้หญิงมามากกว่า40คนแท้ๆ แต่ทำไม รู้สึกว่า ผู้หญิงที่ชื่อว่าซาลเซิลนี่ จะรู้สึกอุ่นกว่าผู้หญิงคนอื่น...
ว่าแต่ ผมลืมอะไรน้า-*- คิดให้ออกสิ...คิดให้ออก
“เว้ยยย!=[]=!” ผมร้องออกมา ทำให้ซาลเซิลสะดุ้งปล่อยมือออกจากตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันกอดแน่นไปหรอ=[]=”
“กีต้าร์ผมหายไปน๊ายยยยยยยยย!!?” ผมร้องออกมาสุดเสียง ซาลเซิลเอานิ้วขึ้นมาอูดหู ก่อนจะพูด
“น...นายเล่นกีต้าร์เป็นหรอ?”
“เล่นเป็นซะยิ่งกว่าดีดลูกแก้วอีก=[]=!?” ผมตอบ
อาจารย์ลักษ์ ใช่! อาจารย์ลักษ์ต้องเก็บไว้แน่ๆเลย=[]= ต้องรีบไปเอาซะแว้ววว!
“ฉันไปก่อนนะ ธุระเข้า!!” ผมบอกก่อนจะออกตัววิ่งไปด้วยความเร็วสูง
จุดหมายปลายทางของผมก็คือ ห้องดนตรี ผมลืมไปซะสนิทเลยว่า เมื่อวันศุกร์ผมฝากกีต้าร์ไว้กับอาจารย์ลักษ์ ซึ่งเป็นอาจารย์สอนประจำวิชา ผมสนิทกับเขามาก เหมือนเขาเป็นแม่คนที่2ของผมเลยก็ว่าได้
“อาจารย์!!” ผมเปิดประตูห้องดนตรี และก็ตะโกนดัง
แต่ผมไม่เห็นตัวอาจารย์เลย แม้กระทั่งกลิ่น(อยู่ด้วยกันมานานมาก ผมเลยรู้กระทั่งกลิ่น- -) อาจารย์สุดที่รักของผม หายไปไหนกันนะ วันศุกร์ผมยังเห็นหน้าเธออยู่เลย
ผมเดินเข้าไปในห้องดนตรีที่เงียบสนิท และมองซ้ายขวาหากีต้าร์คู่ใจของผมอยู่ แล้วผมก็เจอมันให้ที่สุด อาจารย์ตั้งกีต้าร์ของผมไว้ที่โต๊ะหลังห้อง ซึ่งผมชอบนั่งซ้อมตรงนั้นมากๆ
เสียงลมดังวาบๆเข้าทางหน้าต่างของห้องดนตรี บรรยากาศเริ่มวังเวงและอยากจะออกไปจากที่นี่ทุกที ไฟในห้องไม่มีดวงไหนถูกเปิด อุปกรณ์การสอนของอาจารย์ลักษ์ยังคงตั้งอยู่ที่เดิมไม่มีเปลี่ยน แต่ผมรู้สึกว่า ห้องนี้มันไม่ใช่ห้องดนตรี ห้องเดิมล่ะ?
เมื่อผมคิดไปไกลอย่างนั้น ผมก็เริ่มอยากจะออกจากห้องดนตรีนี้แล้วสิ อยู่ไปคงมีแต่ ความวังเวง และไม่สนุกเหมือนคราวก่อนแน่ๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น