ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hello Love
หมาในดงเหล้า...........
ในสถานที่หนึ่งที่ผู้คนมักพลุ่งพล่านละลานตา ยังมีเด็กมหาลัยกลุ่มหนึ่งหรือหลายกลุ่ม?? กำลังเดินไปยังสถานที่นั้นที่อโคจรถ้าเป็นเด็กเรียนคงมีน้อยที่จะเข้าไป เพราะเด็กเรียนส่วนมากมักจะเอาเวลานี้ไปอ่านหนังสือ หนังสือ และหนังสือไม่ก็กำลังเรียนพิเศษ แต่ไม่ใช่กับกลุ่มพวกเขาแน่นอน...
10.00 PM.... E.P.CLUB
หนุ่มน้อยหน้ามนต์คนงาม?กำลังนั่งอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์บาร์อย่างเบื่อหน่ายเมื่อต้องมานั่งหงอยเป็นหมาเฝ้าบ้านเวลาเจ้าของบ้านไม่อยู่ พี่ชายตัวดีของเขานะสิเรียกมาทำไมก็ไม่รู้ รู้ว่าน้องไม่ชอบที่แบบนี้ยังเรียกให้มาอีกตอนนี้คนเริ่มเยอะมากขึ้นยิ่งดึกคนยิ่งเยอะแน่นอนว่าต้องมีผู้ชายและผู้หญิงและไม่ใช่ทั้งหญิงชาย?กำลังเมามันกับเสียงเพลงที่ดังกึกก้องแก้วหูแทบพังในตอนนี้
"เห้ย!ไอ้หมา!!"
"พี่ฮีชอลลลลลล" ผมเรียกพี่ชายของผมหลังจากนั่งหลังงอหลังแข็งรอ เรียกมาผับที่พี่ของผมเป็นเจ้าของร้าน กิจการ ธุรกิจกับแฟนหนุ่มสุดหล่อ ซีวอนคนโก้มีแบล็กการ์ด
อยากรู้ละสิว่าผมเป็นใคร ผมบยอน แบคฮยอน น้องพี่บยอน ฮีชอล แม่บยอน เยจิน พ่อบยอน ยอนแจ อายุ19จะ20ในอีกไม่ช้า เรียนอยู่ที่มหาลัยปี2 คณะนิเทศฯใจกลางเมืองโซล
"โทษทีนะพอดีว่าที่หลังร้านมีปัญหานิดหน่อย กินอะไรไหมเดี๋ยวพี่ให้คนเอามาให้"เหอะๆปัญหาหลังร้านหรือว่าถูกพี่ซีวอนกกอยู่ละ พูดถึงเรื่องกินผมก็ไม่พลาดหรอกนะ
"ยังไม่ได้กินอะไรเลยอะ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินเลย"ผมพูดไปนะมันจริงๆนะท่านผู้ชม บยอนน้อยนะที่น่าสงสารต้องทำงานส่งอาจารย์ในช่วงเร่งทำโปรเจคอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด เพื่อนในกลุ่มก็ไม่ว่างกันสักคนพอทำงานเสร็จก็รีบบึ่งมาหาพี่ชายทันที
"โอเคงั้นเดี๋ยวพี่ให้ไอแจจุงเอามาให้ละกันแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน"พี่ฮีชอลพูดจบก็เรียกใช้พี่แจจุงให้เอาข้าวมาให้ผมทาน ที่จริงผับมันก็ไม่น่าจะมีข้าวใช่ไหมละครับ พอดีว่าผมเป็นกรณีพิเศษนะ
พี่ฮีชอลพาผมขึ้นมาในห้องVIPที่โคตรจะวีไอพีเลย โต๊ะกินข้าว ตู้ เตียง ห้องน้ำ ตู้เย็น เอาง่ายๆคือห้องที่ทำไว้เผื่อมีลูกค้าเมากลับบ้านไม่ไหวจริงๆขึ้นมาพักนะ แต่กระเป๋าต้องหนักจริงนะถึงจะพักได้ซึ่งแน่นอนว่าผับของพี่ชายผมก็มีแต่ไฮโซไม่มีหรอกพวกโลโซอยู่นะเป็นผับที่ดังมากเลยทีเดียวในสังคมไฮโซ ก็แหงสิแฟนพี่ชายเป็นถึงลูกของนักธุรกิจที่มีกิจการห้างเยอะที่สุดในเกาหลีใต้ ไหนจะหุ้นส่วนธุรกิจต่างๆที่ทำอีก บอกเลยนะต่อให้ทุบทั้งผับทิ้งแล้วทำใหม่ขนหน้าแข้งก็ไม่ร่วงนี่ไม่อยากจะโม้
พอพี่แจจุงเอาข้าวมาไว้ในห้องแล้วก็รีบกลับไปทำงานต่อทันทีเพราะมันก็เริ่มดึกมากแล้ว ผมก็นั่งกินข้าวไปเปิดทีวีดูไปด้วย ถามว่าทำไมผมถึงไม่มารอพี่ชายผมที่นี่ตั้งแต่แรกหรอบอกเลย ลืม!
"พี่มีอะไรจะคุยอะ เรียกผมมาหาถึงที่"ผมเคี้ยวข้าวไปถามไปแต่ตาก็มองดูทีวีไป ไม่ต้องมีมารยาทขนาดที่ต้องตักทานอาหารเบาๆกินคำเล็กๆ อย่าเคี้ยวเสียงดัง และไม่คุยในเวลารับประทานอาหาร ผมจะบอกให้ ผมทำตรงกันข้ามทุกอย่างอะ ข้าวนี่แทบจะพุ่งไปถึงหน้าประตูอยู่ละ อยู่กับพี่ผมไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก อยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิดรู้ตับไตใส้พุงกันหมดแล้ว
"พอดีพี่อยากให้แกช่วยอะไรนิดหน่อย พอดีว่าพรุ่งนี้งานครบรอบเปิดผับพอดีเลยอยากให้มีคนมาช่วยจัดที่ร้านสักหน่อย แกก็รู้ว่าร้านนี้คนมันน้อยเพราะถ้าคนเยอะอาจจะมีปัญหาในหลายๆด้าน ส่วนซีวอนคนของเขาก็ต้องไปช่วยงานที่สาขาอื่นๆอีก" พูดมาสะขนาดนี้ผมก็เข้าใจความหมายของพี่เขาละ ที่ผับนี้เป็นสาขาใหญ่ และถึงแม้จะมีคนเข้ามาใช้บริการเยอะแต่ที่นี่มีพนักงานไม่เยอะหรอกเพราะป้องกันทางธุรกิจมันเคยมีลูกน้องของฝั่งตรงข้ามที่เข้ามาเป็นพนักงานและแอบเอาแผนธุรกิจของร้านไปทำให้เกือบปิดผับนี้ไป แต่ก็กู้ขึ้นมาได้และกลับมายิ่งใหญ่กว่าเดิม
"อืมม ผมขอคิดดูก่อนเพราะตอนนี้งานผมเยอะมากๆเลยอะ"นี่ขนาดเรียนปี2นะเนี่ยงานยังเยอะขนาดนี้เห้อออ เพลียครับนี่พูดเลยชีวิตมหาลัยที่แสนสวยในฝันหายไปในพริบตาเดียว ในความฝันสมัยม.ปลายนะชีวิตการเข้ามหาวิทยาลัยเนี่ยเป็นอะไรที่สุขสมและอิสระ อยากทำอะไรก็ทำ อยากไปไหนก็ไป เรียนๆสบายๆไม่ต้องเครียดเข้าเรียนตอนไหนก็ได้ นอนดึกตื่นสาย ได้หมดพอมาเจอจริงๆตั้งแต่เข้ามาปี1รับน้องฝันผมสลายทันที
"ซีวอนบอกว่าถ้าแกช่วยเขาอาจจะพาแกไปเลี้ยงข้าวด้วยนะ อาหารญี่ปุ่นนะแล้วก็พาไปซื้อกล้องสักตัวที่แกบ่นว่าอยากได้ด้วย อืมมมอะไรอีกนะ ทำโปรเจคอ่าใช่มันก็ต้องมีโน๊ตบุ๊คไหนนะที่แกเคยบอกว่ามันกำลังจะพังพอดีเลย" โอ้โห โอ้โห มาแบบนี้ถ้าปฏิเสธก็ควายปะครับแล้วบยอนน้อยจะให้พูดว่า ไม่เป็นไรผมไม่เอาหรอกผมต้องทำงานส่งอาจารย์งานผมเยอะ ควายแล้วครับถ้าพูดแบบนั้น นี่ใช้ของหลอกล้อผมหรอ เหอะ!
"ก็ได้ เดี๋ยวผมจะพาอี้ โด้ ฮาน มาช่วยด้วยก็ได้งานจะได้เสร็จเร็วๆ ผมจะได้กลับไปทำงานส่งอาจารย์ต่อ"นี่ผมไม่ได้เห็นแก่ของที่พี่ซีวอนจะซื้อให้นะผมก็แค่อยากช่วยพี่ก็แค่นั้นแหละ บอกเลยนะครับว่าผมไม่ได้เห็นแก่ของพวกนั้น
"ดีมากน้องรัก น้องใครเนี่ยน่ารักที่สุดเลย กินข้าวไปๆถ้ากินเสร็จแล้วจะกลับก็ไปหาพี่ที่เคาท์เตอร์ข้างล่างนะจะได้ให้คนไปส่งมันดึกแล้ว"แหงละดึกขนาดนี้ให้นั่งแท็กซี่กลับคนเดียวก็ไม่เอาแต่พี่ชายที่หวงน้องแบบพี่ฮีชอลเนี่ยมีหรอจะปล่อยน้องกลับเอง โนวววว ไม่มีทาง
"งั้นก็ได้ ผมขอกินก่อนละกัน ดูทีวีอีกสักหน่อยเดี๋ยวค่อยกลับ พรุ่งนี้หยุดกลับดึกได้"ผมพูดไปก็ตักข้าวที่กำลังจะหมดไปพลาง ตาก็ดูทีวีบอกพี่ที่กำลังเดินออกจากห้องไป
"อย่าให้ดึกมากละนอนดึกแล้วเดี๋ยวไม่สวย"ผมแลบลิ้นใส่พี่ชายก่อนจะกลับมากินข้าวคำสุดท้าย ก่อนจะกระดกน้ำดื่มและนอนตีพุงดูทีวีต่อไป
12.00 PM .......เที่ยงคืน
อ่าา ผมใช้เวลาไม่นานไม่การนอนตีพุงดูทีวีเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง ไม่ต้องกลัวว่าใครจะเข้าไปในห้องนี้ที่มีข้าวและของกินของผมอยู่เละเทะเพราะมันมีระบบล็อคอัตโนมัต ผมมองไปที่ข้างล่างแล้วก็ต้องปวดหัวไม่ใช่ว่าไม่ชอบสถานที่แบบนี้แต่เพราะอยู่กับมันนานเกินไปยิ่งดึกเพลงยิ่งดังจนแก้วหูจะฉีกอยู่แล้วผู้คนมากมายก็ขยับร่างกาย โยกย้ายไปมาตามเสียงเพลงบ้างก็บดเบียดร่างกายเข้าหากัน ซึ่งแน่นอนเป็นปกติของทุกคนในที่อโคจรแบบนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าเพราะคนที่ผมเห็นอยู่กำลังถูกใครบางคนกำลังกอดนัวเนียนี่มันไม่ปกติสำหรับผมสักเท่าไหร่เลยละ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งลงไปหวังเพื่อจะหาคนคนนั้นให้เจอ แต่พอวิ่งลงมามันไม่เหมือนข้างบนที่เห็นทุกๆมุมของที่นี่แต่พอมาข้างล่างคนมันเยอะไปหมดและเบียดกันไปมาจนผมแทบอยากจะลาโลกตาย พอมองไปมองมาเบียดๆคนเข้ามาก็เจอสักที
"อี้ชิง!!!"ผมเรียกเสียงดังเพราะที่นี่มันเสียงดังมาก เสียงที่ผมตะโกนเรียกไปมันดังเพียงน้อยนิดแหละ อี้ชิงเพื่อนตัวดีของผมที่กำลังกอดนัวเนียกับผู้ชายหัวทอง สูงๆ หน้าตาก็ถือว่าเป็นเทพบุตรสุดหล่อถ้าไม่ติดที่ฟันเงิงๆยิ้มออกมาเมื่อมองหน้าอี้ชิงเพื่อนผมอยู่
อี้ชิงสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีคนตะโกนเรียกชื่อขณะที่กำลังนั่งคุยกัน?กับหนุ่มรุ่นพี่อยู่และยิ่งตกใจเมื่อมองไปเห็นเพื่อนรักของตัวเองยืนมองอยู่ก็รีบลุกออกมาจากตักรุ่นพี่ทันที ทำให้ทุกคนที่อยู่ระแวกนั้นมองตามกันด้วยความงง
"บะ แบคฮยอน แกมาได้ยังไงไหนบอกไปหาพี่ไง"อี้ชิงทำหน้าอึกอักทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอผม
"ใช่ฉันมาหาพี่ และแกก็หน้าจะจำได้นะว่าพี่ฉันนะเป็นเจ้าของผับนี้"ผมพูดไปพลางมองหน้าเพื่อนตัวเอง อี้ชิงก็หน้าจะรู้ๆอยู่แล้วว่าพี่ฮีชอลนะเป็นเจ้าของผับเพราะผมก็พาพวกเพื่อนๆมาที่นี่บ่อยจะตาย แต่คงไม่คิดว่าผมจะมาเจอพี่ที่นี่
ผมกำลังโกรธ ไม่ได้โกรธที่มันจะมาเที่ยวที่นี่แต่โกรธที่มันนั่งตักให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานัวเนียถึงเนื้อถึงตัวผมไม่ใช่คนหัวโบราณที่จะไม่ให้ใครจับต้องตัวแต่ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงมาทำแบบนี้กับเพื่อนของผม และไปรู้จักกันตอนไหนหรือว่าเพิ่งเจอกันในผับ ผมไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เลย
"กะ ก็ฉันนึกว่าจะไปหาพี่ที่บ้านนิ "อี้ชิงยังทำตัวไม่ถูกเหมือนเดิมเพราะมันรู้ว่าผมไม่ชอบให้ผู้ชายมานัวเนียถ้าไม่ผ่านสายตาผมก่อน เพราะผู้ชายที่จะเข้าหาเืพ่อนผมได้ต้องผ่านการแสกนจากสายตาของผมก่อน ถ้าดีก็ผ่านถ้าไม่ก็อย่าหวังแม้แต่มอง
ผู้ชายคนนั้นมองผมกับอี้ชิงสลับกันก่อนที่จะลุกขึ้นจับมืออี้ชิงเอาไว้ ก่อนจะกระซิบถามอะไรบางอย่างแต่เหมือนว่าอี้ชิงจะไม่พูดอะไรนอกจากจะดันตัวและบิดมือออกจากผู้ชายคนนั้น และเดินเข้ามาหาผมทันที
"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แกมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหมอิอี้"ผมลากอี้ชิงออกมาจากตรงนั้นไปตรงข้างๆห้องน้ำที่ไม่มีคนพลุ่งพล่านมากเท่าไหร่ออกมาคุยกันมือของอี้ชิงเย็นมากสงสัยยังตกใจไม่หายที่เจอผมที่นี่
"แบคกี้แกก็อย่าถามฉันด้วยสายตาและน้ำเสียงแบบนั้นสิ"
"แกก็บอกมาสิว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เจอกันได้ยังไง"
"พะ พี่คริส วิศวะปี3ที่มหาลัยเอ่อ ฉันกำลังดูๆใจกับพี่เขา ยะ อยู่"
"ห๊ะ!! กำลังดูใจกัน ตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง!"ผมนี่อึ้งไปเลยครับทำไมผมไม่รู้เรื่องที่เพื่อนผมกำลังดูใจกับพี่ปีสามคณะวิศวะนั้นเลยละทั้งๆที่อยู่ด้วยกันตลอด .......ยกเว้นตอนหยุดยาว.......
"ก็ตอนที่มหาลัยหยุดยาวไง ตอนนั้นอะแหละพอดีบ้านอยู่ใกล้ๆกัน"อี้ชิงตอบเสียงเบาตอนสุดท้ายที่พูดโอ้ให้ตายให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนผม นี่ขนาดเพื่อนรักที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดยังไปแอบมีกิ๊กไว้ที่ผมไม่รู้แล้วพวกเพื่อนที่เหลือตอนในวันหยุดยาวเนี่ยจะยังมีอะไรให้ผมตกใจไหม
ในวันหยุดยาวก็หยุดทำงานแท้ๆ โถ่ไอ้พวกเพื่อนชั่วมีอะไรไม่บอกไม่กล่าวบอกแค่ว่าไม่ว่างเลยนั่งทำงานคนเดียวที่บ้าน พอมามหาลัยช่วยทำนิดๆหน่อยๆก็รีบกลับบ้านแต่ไหงมาเป็นแบบนี้ละเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!
^^....................................................................................................................^^
มาลงตอนแรกแล้วนะ ฟิคนี้เป็นฟิคสั้นประมาณ 1-5ตอนหรือมากกว่าประมาณนั้นก็จบ แต่งครั้งแรกช่วยติดตามหน่อยนะ ติชมตามสบาย5555
แท็กในทวิตเตอร์เบย #SFhll
twitter:Oucomedy ^^เข้ามาคุยได้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น