[SNSD] หนึ่งวันก่อนฉันจะกลายเป็นนางฟ้า (YulSic)

ข้อมูลเบื้องต้น

ควอนยูริ "ฉันกำลังจะได้เป็นนางฟ้าในไม่กี่ชั่วโมงนี้แล้วTT"






นางฟ้าเจสสิก้า "ก็บอกแล้วไงว่าเราจะมาไถ่โทษ"

เนื้อเรื่อง

สายตาของเด็กน้อยจับจ้องไปที่รูปของ “นางฟ้า” ในสมุดบันทึกของแม่ สวยจังเลย ตั้งแต่ผมที่ยาวสลวยนั่น ผิวพรรณที่ขาวผ่อง ดวงตาที่มองดูแล้วเหมือนกับเจ้าหญิงในนิยายไม่มีผิด รวมๆแล้วเป็นนางฟ้าที่ดูดีมากๆเลย ควอนยูริ เด็กน้อยวัย 7ขวบ ที่กำลังมองรูปภาพในนั้นก็ยิ้มออกมา ผู้เป็นแม่ที่เฝ้าดูอยู่นานก็อธิบายขึ้น

“คนนี้เขาคือคนที่ทำให้คนทั้งโลกรักกันไงยูล เขาสวยไหมลูก?”

“สวยมากๆเลยค่ะ” เด็กน้อยยูริตอบก่อนจะยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ ยูริหันมามองดูรูปนั้นอีกครั้งก่อนที่แม่ของเธอจะอุ้มเธอแล้วพาเดินออกจากห้องไป เด็กน้อยจึงได้แต่เห็นรูปนั้นไกลๆแล้วก็เลือนออกไปในความทรงจำ

.

.

.

.

.

(23ปีต่อมา)

“โว๊ยย จะบ้าตายยย” ควอนยูริในปัจจุบันกำลังนั่งปั่นงานของตัวเองอยู่ งานที่เข้าทุกวันไม่รู้จักหยุด จะอะไรกันเนี่ยชีวิตไม่น่าจะเร่งรีบก็ต้องแข่งกะเวลาทุกวัน ทำงานตั้งแต่เช้ายันดึก บางวันมีเอามาทำต่อที่บ้านชีวิตที่เคยคิดว่าจะมีความสุขก็หมดลงเพราะงานบ้านี่

“อะไรของแกยูล? วันนี้วันเกิดแกนะ อย่าบ่นเป็นคนแก่ไปหน่อยเลย” แทยอนเพื่อนสนิทของยูริพูดออกมายิ้มๆ ไอ้เพื่อนคนนี้มันทำงานจนลืมวันเกิดตัวเองได้ยังไงกันนะ ยูริที่ได้ยินแทยอนพูดก็ดูปฏิทินตั้งโต๊ะของตัวเอง “ 5 ธันวาคม ” จริงด้วยวันนี้วันเกิดตัวฉันเองนี่หว่าทำไมถึงลืมนะ

“นี่ก็ 5โมงละ ฉันกลับก่อนละกัน สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อน” แล้วแทยอนก็เดินจากไป ตอนนี้ทั้งออฟฟิศมีแค่ยูริกับพนักงานสองสามคนที่ยังคงเคลียร์งานไม่เสร็จร่างสูงนั่งถอนหายใจ ใช่วันนี้คือวันเกิดครบรอบอายุ 30 ปีของเธอ มันไม่มีอะไรที่แปลกไปเลยจากทุกๆปี ต้องนั่งฉลองคนเดียวมาทุกปี เพราะในชีวิตเกิดมายังไม่เคยมีแฟน ใช่! ควอนยูริคนนี้เกิดมาไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าแฟนจากใคร คิดไปแล้วก็งง ว่าเธอไม่ดีตรงไหนทำไมถึงไม่มีใครสักที แต่อย่างว่าเคยได้ยินคนเขาพูดว่าถ้าบริสุทธิ์จนถึงอายุครบ 30 ปี จะได้ไปเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ มองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองแล้วยิ้ม ฮึๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าฉันก็จะได้เป็นนางฟ้าแล้วสินะ คิดแล้วขำตัวเองก่อนจะจัดการเก็บของแล้วเดินกลับคอนโดไป

(5 ธันวาคม เวลา 22.00 น.)

ยูริที่นั่งดื่มเบียร์หมดไปเป็นกระป๋องที่สามแล้วของวันนี้ ใช่ฉลองวันเกิดคนเดียวในห้องมีความสุขจริงๆ คิดประชดตัวเองได้ดังนั้นก็จัดการดื่มกระป๋องที่เหลือจนหมด ก่อนจะหันมองออกไปนอกระเบียงที่มีหมู่ดาวมากมาย รออีกหน่อยนะ อีกไม่นานฉันจะได้เป็นนางฟ้าแล้ว เดี๋ยวฉันจะบินไปเก็บมาใส่โหลไว้ทุกดวงเลย

(กริ๊ง งงง) เสียงกริ่งหน้าประตูทำให้ยูริต้องเก็บความคิดเพ้อฝันของตัวเองพับไว้ก่อนแล้วก็มาให้ความสนใจเสียงตรงหน้า ยูริเดินไปที่ประตู ถึงแม้ว่าเธอจะดื่มเบียร์ไปแต่ก็ยังไม่ได้ทำให้รู้สึกเมาอะไรมากมายจึงไม่ใช่อุปสรรคในการเดินเท่าไร ร่างสูงเดินมาถึงหน้าประตูก็ตัดสินใจถามออกไปว่าใครกันมาหาเธอตอนดึกๆแบบนี้

“ใครอ่ะ? ฉันถามว่าใคร?”

“ควอนยูริ เลขที่ 54379 เปิดประตูให้เราซะ” เสียงหวานบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นหญิงสาวยูริจึงยอมเปิดประตูให้ถึงแม้ว่าจะยังงงๆกับสิ่งที่แม่คุณคนนี้เขาใช้เรียกเธอ

ยูริเปิดประตูออกก็ต้องตกใจในทันที ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มคลืบคลานเข้ามาในหัว ไม่ผิดแน่ๆนางฟ้าที่ทำให้คนทั้งโลกรักกันเหมือนที่แม่เธอเคยพูดไว้ ผมยาวๆนั่น ผิวพรรณนี่ด้วย ดวงตาอีก ทุกอย่างบ่งบอกว่าผู้หญิงที่มาหาเธอในวันนี้คือคนๆเดียวกันกับที่เธอเห็นบนสมุดแม่เมื่อ 23 ปีก่อน

“เจ้าอยู่ห้องรกๆแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย” เพล้ง  งงง เหมือนเศษหน้ายูริจะแตกละเอียด ผู้หญิงคนนี้เดินเข้าแล้วก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย ยูริที่ค่อยๆเดินตามหลังมาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ทำท่าแปลกราวกับว่าข้าวของเครื่องใช้ในห้องมีชีวิตซะอย่างนั้น

“สวัสดี เจ้าเป็นสหายของ ควอนยูริ เลขที่ 54379 เหรอ?” หญิงสาวที่เจอกับโคมไฟที่ตั้งอยู่ก็ถามขึ้น ยูริที่เห็นถึงกับงงว่าเธอคนนี้เป็นคนบ้าหลุดออกมาจากโรงพยาบาลหรือเปล่า เพราะคนดีๆที่ไหนเขาจะคุยกับโคมไฟ

“เพื่อนเจ้านี่หยิ่งนะ เราคุยด้วยก็ไม่คุย” แล้วแม่คุณก็เดินไปนั่งบนโซฟารับแขกของห้องโดยที่เจ้าของห้องเขายังไม่ได้เชิญเลยสักนิด

“คุณเป็นใคร?แล้วรู้จักฉันได้ยังไง? แล้วต้องการอะไร? มาจากไหน?....”

“ทีละอย่างได้ไหม เราหล่ะสับสนจริงๆมนุษย์นี่นะอย่างรู้ไปซะทุกเรื่อง” พูดออกไปแล้วก็เปลี่ยนท่านั่ง ยูริลอบสังเกตการแต่งตัวของหญิงสาวตรงหน้า หลุดออกมาจากนิยายเล่มไหนเนี่ย ชุดที่ดูหรูหราและดูท่าจะสบายในเวลาเดียวกันทำให้เธอสงสัยไม่น้อยว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร

“คุณเป็นใคร?” ตัดสินใจถามคำถามแรกออกไป โดยที่หญิงสาวตรงหน้าก็พยักหน้านิดนึงก่อนจะตอบคำถามที่ยูริคิดว่ามันตลกสิ้นดี

“เราเป็นนางฟ้า” ตอบออกมาหน้าตายมาก ยูริเห็นดังนั้นจึงถามต่อ

“คุณชื่ออะไร? คืออะไร?กันแน่ ใช่คนไหม”

“เฮ้อ ควอนยูริ เลขที่ 54379 เจ้านี่สงสัยไปซะทุกเรื่องเลยนะ แต่เอาเถอะในฐานะที่เรากระทำผิดต่อเจ้า เราจะบอกทุกอย่างกับเจ้าเอง” ยูริงง ทำผิดอะไรกับฉันว่ะ?

“เรามีนามว่า เจสสิก้า แต่ว่ามาเกาหลีทั้งทีก็เลยคิดชื่อขึ้นมาใหม่ ว่า ซูยอน” พอเห็นว่ายูริไม่ได้ตอบโต้แต่อย่างใด นางฟ้าของเราก็บรรยายต่อทันที

“เรามีหน้าที่ผูกเนื้อคู่ให้กับมนุษย์ มนุษย์ทุกคนจะมีด้ายแดงผูกที่นิ้วกับคู่ของตน เราอธิบายแบบนี้เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”

“แล้วยังไง เธอจะบอกว่าลืมผูกด้ายแดงให้ฉันหรือไง?”

“ใช่ เราลืม” เฮ้ยยย ว่าแล้วชีวิตเกิดมาชะตาเล่นตลก ไม่มีแฟนไม่มีคู่เพราะยัยคนนี้เองเหรอเนี่ย

“เธอ! รู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนห๊ะ กับการที่ต้องอยู่เดียวดายมานานขนาดนี้” ยูริใส่นางฟ้าของเราเป็นชุด เจสสิก้าที่นั่งฟังก็ได้แต่ทำหน้าตาเฉยๆ ก็จะให้ทำไงหล่ะ ก็ตอนนั้นคนมันง่วงมากๆนี่ก็เลยลืมผูกด้ายแดงให้วิญญาณตนนั้น ซึ่งก็มาจุติเป็นร่างสูงที่กำลังด่าเธอนี่แหล่ะ

“ก็เพราะอย่างนี้ไงเราถึงได้มาหาเจ้า ควอนยูริ เลขที่ 54379 เรามาเพื่อช่วยเจ้า ก่อนเที่ยงคืนเราจะหาคู่มาผูกกับเจ้าให้.......เอาคนนี้เป็นไง เงียบดีนะไม่พูดมากไม่จุกจิก” เจสสิก้าชี้ไปที่โคมไฟข้างห้องที่เธอคุยด้วยในตอนแรก ยูริแยกเขี้ยวใส่เพราะตอนนี้รู้สึกอยากฆ่านางฟ้าเหลือเกิน

“ฮึ่ย เงียบไปเลยไปเธอหน่ะ” พูดออกไปด้วยอารมณ์เดือดๆ แต่สีหน้าของนางฟ้าก็ไม่ได้ดูจะกลัวเลยสักนิดตรงกันข้ามกลับนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรซะงั้น

“เจ้าจะเอายังไงเนี่ย ควอนยูริ เลขที่ 54379 เราเริ่มจะโมโหบ้างแล้วนะ” คนเขาอุตส่าห์จะมาไถ่โทษยังจะมาว่ากันอีก ยูริยืนนิ่งมองหน้านางฟ้าตัวดีที่ทำให้ชีวิตของเขาเป็นแบบนี้ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออก

“งั้นไปข้างนอกกันฉันอยากได้เนื้อคู่ที่มีชีวิต ไม่ใช่โคมไฟ” แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไป

.

.

.

(5 ธันวาคม เวลา 22.50 น.)

 ยูริและนางฟ้าตัวแสบอย่างเจสสิก้าเดินมาตามสวนสาธารณะใกล้ๆคอนโดของยูริ พอเห็นว่าเดินมาได้ไกลพอสมควร แต่ก็ยังหาคนที่ใช่ไม่ได้สักที ร่างสูงของเราก็เริ่มจะหล้าแล้วเหมือนกันจึงตัดสินใจนั่งพัก

“เธอมีเนื้อคู่ หรือด้ายแดงอะไรนั่นไหม” ตัดสินใจถามคนที่นั่งข้างๆกัน ก่อนที่เจสสิก้าจะหันมามองแล้วถอนหายใจ

“จะไปมีได้ยังไงหล่ะ เราเป็นคนทำให้มนุษย์บนโลกรักกัน ไม่มีเวลาทำอย่างนั้นให้ตัวเองหรอก”

“แล้วไม่เหงาเหรอที่ต้องอยู่คนเดียว” ยูริถามกลับ เจสสิก้าก็มองไปด้านหน้า สายตาที่ดูทอดยาวนั้น สวยจริงๆในความคิดของยูริ

“ไม่นี่ เราอยู่คนเดียวดีจะตาย สบายออก” ตอบออกมาแบบนั้นแต่สายตาช่างขัดกับคำพูดจริงๆ

“แล้วที่เขาว่ากันว่า ถ้าบริสุทธิ์จนอายุครบ 30 แล้วจะได้เป็นนางฟ้าหล่ะเรื่องจริงไหม”

“นั่นมันเรื่องไร้สาระทั้งเพ แต่เอ๊ะ! เจ้าถามแบบนี้หมายความว่าเจ้ายังบริสุทธิ์อยู่งั้นเหรอ” เจสสิก้าหันมาทางคนข้างๆที่ตอนนี้ดูอายกับประโยคคำถามนั้น

“ก็ใช่นะเซ่! ใครหล่ะที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ห๊ะ!” บ่นปนด่าออกไปทำเอานางฟ้าของเราหัวเราะออกมา แต่ยูริอาจจะลืมไปว่าทุกคนไม่มีใครสามารถมองเห็นเจสสิก้าได้นอกจากตัวเอง

“เออ คุณครับมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?” ยามที่คอยเฝ้าสวนนั้นเห็นยูริคุยคนเดียวมาตั้งนานแล้วจึงถามขึ้น ส่วนยูริที่ได้ยินคำถามก็ยิ้มให้เพราะเข้าใจว่ายามคนนี้ต้องคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วแน่ๆที่คุยคนเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังจะกลับพอดี” ก่อนจะอายไปมากกว่านี้ยูริจึงรีบเดินจากตรงนั้นกลับคอนโดทันที

(5 ธันวาคม เวลา 23.20 น.)

ยูริที่ตอนนี้อยู่ในห้องของตนเองแล้วก็เดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาดื่มฉลองเพราะอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเธอจะครบรอบความบริสุทธิ์! มา 30ปีเต็ม

“เจ้าไม่ต้องการใครจริงๆเหรอ ควอนยูริ เลขที่ 54379” นางฟ้าเจสสิก้าที่นั่งอยู่ถามขึ้น

“ไม่เอาแล้ว อยู่อย่างนี้ก็โอเคแล้วช่างมันเถอะ” ในขณะที่ยูริกำลังจะจรดริมฝีปากไปที่ขวดเบียร์คุณนางฟ้าของเราก็จับหน้าร่างสูงหันมาจรดริมฝีปากของตัวเองแทนขวดเบียร์ ทั้งคู่จูบกันอย่างนั้นจนเป็นเจสสิก้าที่ถอนจูบออกมา ยูริมองตามริมฝีปากนั้น นุ่มดีจัง

“ถ้าเจ้าต้องการที่จะไม่บริสุทธิ์ เราจะช่วยเจ้าเองเป็นการไถ่โทษ” ห๊ะ! ยูริที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาโตทันที นางฟ้าคนนี้พูดอะไรออกมา จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว

“ไม่ต้องๆๆฉันโอเคดี” ยูริรีบพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น เพราะความเขินบวกกับในหัวตอนนี้คิดไปไกลแล้ว(- -)

“แต่หลังจากที่เราจูบเจ้า เราก็มาคิดได้ว่ามันก็....ดีเหมือนกันนะ” สายตาแบบนั้นที่ส่งมาให้ร่างสูง ยั่ว คือสิ่งที่ยูริคิด นางฟ้าตนนี้กำลังยั่วเธออยู่  ไม่พูดเปล่ามือที่ตอนแรกวางอยู่ข้างๆตัวตอนนี้เลื่อนมาโอบรอบคอของยูริแล้ว กายที่ใกล้ชิดกันมากขึ้นทำเอายูริของเราใจเต้นโครมคราม  ทั้งคู่จูบกันอีกครั้งแต่แลดูครั้งนี้จะร้อนแรงขึ้น ยูริที่ตอนนี้ห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้แล้ว จึงได้แต่ปล่อยมันไป ตามใจและร่างกายของตัว

.

.

NC

.

.

แสงแดดยามเช้ากระทบเข้ากับเปลือกตาของร่างสูงที่นอนอยู่ เธอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับร่างของนางฟ้าเมื่อคืนที่ตอนนี้กอดเธอไว้อย่างกับต้องการหาไออุ่นจากร่างกายเธอ ยูริลอบมองใบหน้าหวานที่บัดนี้หลับตาสนิท สวยเหลือเกิน แต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย

(6 ธันวาคม เวลา 11.30น. )

OoO  นี่มันเลยเวลาทำงานมาแล้วนี่แต่ทำไมนาฬิกาไม่ปลุก แทยอนเองก็น่าจะโทรหากันบ้างสิไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมคนบ้างานอย่างยูริทำไมถึงไม่ได้ไปทำงานแบบนี้

“คิมแทยอน เลขที่ 50791 โทรมาหาเจ้าทั้งหมด 21 สาย นาฬิกาปลุกของเจ้าปลุกทั้งหมดสองรอบ แต่เราเป็นคนกดตัดสายและปิดนาฬิกาปลุกเอง” นางฟ้าที่นอนหลับในตอนแรกตื่นขึ้นมาตอนไหนไม่รู้ มันมาตอบคำถามในหัวคิดของยูริ ตาแบ๊วๆนั้นมองมาทางร่างสูงที่บัดนี้ควันเริ่มออกหู

“แล้วทำไมไม่ปลุกฉันหล่ะ? ฉันไม่เคยขาดงานนะ” ร่างสูงที่บ่นอุบกำลังจะลุกออกไปจากเตียง แต่มือบางของใครบางคนคว้าเข้าที่ต้นแขนของยูริไว้แล้วดึงลงมา ตอนนี้เจสสิก้าที่ดึงยูริกลับมาก็ต้องพบว่ายูริกำลังคร่อมเธออยู่และสภาพทั้งคู่ไม่ได้ต่างกัน เสื้อผ้าที่ไม่มีติดกายแม้แต่ชิ้นเดียวเหมือนกันเพราะสงคราม(?)ที่ทำเมื่อคืน เอาอีกแล้วนางฟ้าของเรายั่วควอนยูริอีกแล้ว มือบางที่ค่อยๆโอบรอบคอคนด้านบนไว้ แล้วออกแรงกดเบาๆให้ยูริโน้มลงมาหาตัวเอง ก่อนจะกระซิบประโยคเรียกเลือดเบาๆว่า

“วันนี้ยูลอย่าไปทำงานเลยนะ ไม่อยากอยู่กับสิก้าเหรอ สิก้าอยากอยู่กับยูลทั้งวันเลยนะคะ” กระซิบเบาๆที่ข้างหูยูริ ทำเอาร่างสูงถึงกับหน้าแดง สรรพนามที่เปลี่ยนใหม่หมด ท่าทางออดอ้อนแบบนั้น เอาว่ะยูริ ลางานสักวันจะเป็นอะไรไป ว่าแล้วก็จัดการลากผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่มาคลุมทับตัวเองกับนางฟ้าชอบยั่วไว้ส่วนด้านในผ้าห่มจะเป็นอย่างไรเดี๋ยวก็รู้กัน ^^

“ยูลไม่ต้องเครียดเรื่องด้ายแดงแล้วนะ”

“ทำไมเหรอ?”

“สิก้าจัดการผูกมันกับเราสองคนแล้วหล่ะ”

“ ^______^ ”

เม้นกันเยอะๆนะครับ
ไรเตอร์ต้องการกำลังใจด่วน
TT