[SNSD] แค่เท่านั้น Tiffany ft.TaengSic

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"นั่งเพียงคนเดียว ใจมันก็ลอยกลับไป
มีคนนึงที่ฉันนั้นรักหมดใจ แต่เขาจากไป
และฉันยังคง นั่งตรงมุมเดิม
ยิ่งเติมให้เหงาจับใจ
เตือนตัวเองแต่มือมันเเผลอกดไป
ก็รู้ดึกไป ขออภัย

ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัว
และตอนนี้ฉันก็เสียใจ
ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก
เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง .......แค่เท่านั้น
.
.
.
แค่อยากให้รู้ยังคิดถึงเธอ
แค่เธอเคยบ้างไหมที่คิดถึงกัน
ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก
เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง
แค่เท่านั้น แค่เท่านั้น ........แค่เท่านั้น"

(คลิกฟังก่อน แล้วค่อยอ่าน จะได้เข้าใจมาดามในเรื่องมากขึ้น อิอิ)

เนื้อเรื่อง

              วันนี้ฉันมีนัดกับเขา คนที่ฉันรัก หลังจากเราทานข้าวด้วยกันเสร็จ เขาชวนฉันไปเดินเล่น ฉันคิดว่ามันก็เหมือนกับทุกๆครั้งที่เราเดทกัน แต่หลังจากเราเดินมาสุดทาง เขาหันหน้ามามองฉันตรงๆ แล้วพูดกับฉันด้วยคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินมันจากปากของเขา

“ฟานี่ครับ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ” มันเหมือนกับมีก้อนอะไรบางอย่างที่มาจุกตรงหัวใจของฉัน ตอนนี้หัวสมองของฉันขาวโพลนไปหมด ฉันนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าหลังจากเขาพูดคำนั้น ฉันพาร่างกายที่บอบช้ำนี้กลับมาที่รถของตัวเองได้อย่างไร ฉันรักเขามาตลอด ยอมเสียหลายๆสิ่งเพื่อให้ได้มาคบกับเขา รวมทั้งคนๆนั้นด้วย

‘คิม แทยอน’
.
.
.
.
.
ร่างกายที่ไม่ได้รับสารอาหารที่ต้องการเลยมาเป็นอาทิตย์ๆ ก็ดูซูบผอมไปอย่างถนัดตา ฉันนั่งร้องไห้กับความเสียใจครั้งนี้อยู่คนเดียว ไม่มีใครที่สามารถช่วยฉันได้ ฉันพยายามนั่งคิดทบทวน เพราะอะไรมันถึงเป็นแบบนี้ ฉันทิ้งคนๆนั้นเพื่อมาเจอสิ่งที่ดีกว่าไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้มันคืออะไรกันที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ ฉันควรทำอย่างไรดี

“แท.........ฟานี่ควรทำอย่างไรดี” ปากเผลอพูดออกไปด้วยความเคยชิน นั่นสินะ ฉันพูดอะไรออกไป ฉันเลิกกับแทยอนมาแล้วนี่ และคนที่เป็นฝ่ายบอกก็คือ ตัวฉันเอง มันเป็นเรื่องจริงที่น่าขำ เหมือนจะเป็นเวรกรรมตามสนองยังไงก็ไม่รู้ เพราะช่วงเวลาที่ฉันบอกเลิกแทยอน ตอนนั้นเรายังปกติดี มีแต่ฉันที่เปลี่ยนไป และก็แอบมีใจให้ใครคนอื่น และทิ้งเขามา เหมือนกับที่ฉัน โดนทิ้งอยู่ในตอนนี้

(ตื๊ดดด...ดดด.)

เสียงเครื่องมือสื่อสารราคาแพงสั่นไหว ฉันมองมันทันทีเพราะคิดว่าอย่างน้อยเขาคนนั้นจะต้องโทรกลับมาหาฉัน และพูดว่าเรื่องของวันนั้นเขาแค่ล้อเล่น แต่เมื่อมองชื่อบนหน้าจอ กลับเป็นชื่อเพื่อนสนิทของฉันนั้นเอง หัวใจที่ลิงโลดเมื่อสักครู่ กลับห่อเหี่ยวอีกครั้ง แต่ก็หยิบเครื่องมือสื่อสารมารับเพราะความจำใจ

“ฮัลโหล ว่าไงซันนี่?”

“อ่อ นี่แกยังมีชีวิตอยู่ดีใช่ไหม แล้วเรื่องที่ว่าเลิกกับนิชคุณนี่ก็จริงใช่ป่ะ?”

“ฉันจะโกหกแกทำไมล่ะ” พูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหล เพื่อนของฉันคนนี้ไม่เคยปลอบฉันสักครั้ง แต่แปลกพิกลที่กลับทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ

“เอาน่าแก ช่างมันเถอะ แฟนน่ะไม่ตายก็หาใหม่ได้ นี่ดีกว่า วันนี้ไปเที่ยวกัน ฉันชวนพวกยูริกับยุนอาไว้แล้ว แกจะได้ไม่ฟุ้งซ่านไง” เสียงปลายสายที่ดูสดใสของซันนี่นั้น ทำให้ฉันอุ่นใจอีกครั้งว่าอย่างน้อยฉันก็มีเพื่อน

“อืม ก็ได้ แต่มีแค่ยุนอากับยูริเหรอที่ไป”

“อ่อ ซูยองยังไม่คอนเฟิร์มนะ แต่ก็น่าจะไป และถ้าแกจะไม่ว่าอะไร..........”

“ทำไมเหรอ?”

“ฉันชวนแทยอนไปด้วยน่ะ แล้วเขาก็ตกลงและ” เสียงของซันนี่ดูเบาๆลง สงสัยคงจะกลัวฉันว่าล่ะมั้ง เพราะตั้งแต่เลิกกัน ไม่ว่าเพื่อนๆจะชวนไปไหน ถ้าฉันรู้ว่าแทยอนไปด้วย ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันกลับรู้สึกลึกๆว่า อยากเจอเขายังไงไม่รู้

“อืม ฉันจะไปว่าอะไรล่ะ 3 ทุ่มมารับที่คอนโดด้วยนะ”

“โอเค๊” แล้วซันนี่ก็วางไป ฉันค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟาที่ใช้นอนร้องไห้มาเป็นอาทิตย์ๆ ฉันจะต้องไปทำตัวเองซะใหม่ ให้กลับมาเป็นทิฟฟานี่คนเดิม เพราะว่าวันนี้ฉันจะไปเจอกับเพื่อนๆ และเขา ฉันตื่นเต้นแปลกๆที่จะได้เผชิญหน้ากันอีกครั้งกับแทยอน หลังจากวันที่เราเลิกกัน ...ไม่สิ ต้องใช้คำว่า หลังจากวันที่ฉันทิ้งเขามา

                สถานที่ท่องเที่ยวยามราตรีที่บรรดาวัยรุ่น วัยทำงานต่างๆก็พากันออกมาเที่ยว ตอนนี้ผู้คนเริ่มหนาตาขึ้น ฉันและซันนี่มาถึงที่หมายเป็นกลุ่มแรก ซันนี่บอกว่าเดี๋ยวสักพัก ยูริและยุนอา สองพี่น้องฝาแฝดจะตามมา ฉันพยักหน้าให้ส่งๆไปก่อน ใจฉันแค่อยากจะรู้ว่า เขาจะมาตอนไหน

“อ๊า เสียดายจังนะ แต่ไม่เป็นไรไว้คราวหน้าเนอะ จ้า บายยย~” แล้วซันนี่ก็เก็บเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋าถือใบสวยในมือ ฉันหันไปมองเพื่อขอคำตอบ ว่าเมื่อกี๊คุยกับใคร แล้วก็ได้คำตอบจากซันนี่

“เมื่อกี๊แทยอนโทรมา เขาบอกว่ามาไม่ได้แล้ว เสียดายจริงๆ แต่ไม่เป็นไร มีกันแค่นี้ก็สนุกได้” ซันนี่ยิ้มสบายๆ ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้เพื่อนๆที่ทยอยมากันแล้ว ฉันเองมากกว่าที่ไม่ได้สนใจใคร เขาไม่มาเหรอ ทำไมฉันรู้สึกเสียดายนะ ที่ไม่ได้เจอ แต่ฉันจะทำอย่างนี้ไม่ได้ เพราะคนที่เดินออกมาคือฉันเอง ฉันจะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่พยายามจะเลิกคิด ความจริงที่ปรากฏกลับทำให้ฉันเข้าใจ ว่าฉันกำลัง .........คิดถึงแทยอน

                การเที่ยวครั้งนี้ก็พอทำให้ชีวิตฉันหายเหงาได้บ้าง ฉันกลับถึงคอนโดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความจริงเมื่อฉันได้เจอเพื่อนๆก็น่าจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่มันยังไม่ดีที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่าฉันไม่ได้เจอแทยอนล่ะมั้ง คิดได้แบบนั้นก็ยิ้มสมเพสตัวเอง เป็นคนทิ้งแทยอนแท้ๆ เลือกที่จะกันเขาออกไปจากชีวิตแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกคิดถึงได้นะ มือเรียวเลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟนตามรายชื่อไปเรื่อยๆ

‘นิชคุณ’ แค่เห็นชื่อก็ทำได้แต่เบือนหน้าหนี ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่พรากความสุขของฉันไป ฉันไม่มีวันจะโทรหาเขาอีกแน่ๆ และฉันก็มั่นใจแล้วว่าเขา ไม่ใช่คนที่สำคัญสำหรับฉัน

‘แทยอน’ และชื่อที่ฉันค้นหาก็เจอเสียที ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันอยากโทรหาเขา อยากได้ยินเสียงของเขา แต่ถ้าฉันโทรหาเขาตอนนี้ เขาคงจะอารมณ์เสียกลับมาแน่ๆ เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว เขาคงหลับไปแล้วมั้ง แล้วอยู่ดีๆน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหล ฉันเริ่มรู้สึกอ่อนแออีกครั้ง คราวนี้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่าสิ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะว่าฉันเสียใจที่ต้องเลิกกับนิชคุณ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้ เพราะฉันเพิ่งจะมาคิดได้ ว่าแทยอนสำคัญกับฉันขนาดไหน ฉันแค่ต้องการเค้ากลับคืนมาเท่านั้น พระผู้เป็นเจ้าได้โปรดเถอะนะคะ ช่วยคืนแทยอนกลับมาให้ฉันที......................


             วันนี้เป็นอีกวันที่ซันนี่ชวนฉันออกมาข้างนอก เราเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อยๆ สายตาของฉันก็พลันมองไปเห็นร่างคุ้นๆ เขายืนอยู่หน้าร้านหนังสือร้านเดิมที่เขาชอบ แทยอนนั่นเอง ในมือกำลังเปิดหนังสือที่คงเพิ่งซื้อออกมา แววตาเปล่งประกายแบบเด็กๆของเขา รอยยิ้มมุมปากแบบนั้น คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงจริงๆ ใจอยากจะตะโกนไปหาเขา..ฉันคิดถึงเธอนะแทยอน

“ฟานี่ ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้วล่ะ” ฉันกลับมามองตามเสียงเรียกก็พบว่าซันนี่ได้ซื้อของเสร็จแล้วเรียบร้อย ฉันพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปมองที่จุดเดิม เขาไม่อยู่ที่เดิมแล้ว หรือว่าฉันตาฝาดกันแน่ ฉันยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง นี่ฉันกำลังหวังอะไรลมๆแล้งใช่ไหม ซันนี่จับมือของฉันก่อนที่เราจะเดินออกมาเพื่อไปหาอะไรทาน ฉันรู้สึกล่องลอยแปลกๆ ฉันอยากเจอแทยอนจริงๆนะ

“ซันนี่ เดี๋ยวฉันตามไปนะ เธอไปก่อนเลย” ซันนี่พยักหน้ารับงงๆ ฉันเห็นดังนั้น สองขาก็ก้าวยาวๆ รีบเดินไปยังจุดที่เห็นเขาครั้งสุดท้าย ฉันพยายามมองรอบๆตัวเพื่อหวังว่าจะเห็นด้านหลังที่คุ้นตาของเขา และฉันก็เห็นแล้ว แทยอนกำลังเดินเลี้ยวตรงมุมของห้าง ฉันรีบเดินตามเขาไปเพื่อไม่ให้คลาดกัน อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ฉันก็จะได้เห็นหน้า ได้เจอเขา

(ตื๊ดดด.ดดดด)

“ว่าไงซันนี่?” เป็นซันนี่ที่โทรเข้ามา ฉันหยุดเพื่อกดรับ พร้อมกับตอนนั้น ด้านหลังที่คุ้นตาของฉันได้หายไปแล้ว

“ฟานี่? แกจะมากินไหมข้าวเนี่ย รีบๆมาเลย”

“โอเคๆ เดี๋ยวฉันจะไปแล้ว” พูดได้แค่นั้นก่อนจะวางสาย ในใจก็แค่คิดเสียดายเท่านั้น ฉันพลาดโอกาสที่จะได้เห็นหน้าเขาอีกแล้ว

                หลังจากแยกกับซันนี่ ฉันก็ขับรถมาเรื่อยๆ บรรยากาศตอนเย็นๆนี่แหล่ะที่ฉันไม่ชอบมันเลย เพราะอีกไม่นาน มันก็จะค่ำ ความมืดจะเข้ามาคลอบคลุม ความเดียวดายจะกลับเข้ามาอีกครั้ง

“แท....ฟานี่เหงาเหลือเกิน” ปากก็เผลอพูดถึงเขาอีกแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนที่สามารถทำให้ฉันคลายความทุกข์ได้ก็คงจะเป็นเขา แทยอนสามารถทำให้ฉันอุ่นใจได้เสมอ แต่เป็นฉันเองที่ผลักไสความหวังดีนั่น เพราะแค่ความคิดโง่ๆชั่วคราวว่าผู้ชายคนนั้น จะสามารถมอบสิ่งที่ดีกว่าให้กับฉัน ทั้งๆที่ฉัน มีสิ่งที่ดีกว่าอยู่แล้ว นั่นคือแทยอน

ฉันขับรถมาตามทางกลับคอนโด มองเห็นร้านเค้กน่ารักๆข้างหน้า คิดดังนั้นก็จอดรถเทียบกับทางเข้า ก่อนจะเดินลงมา เพื่อหวังแค่ว่าจะให้อะไรรองท้องก่อนกลับเข้าคอนโด ฉันเดินเข้ามาได้สักพักก็พบกับเจ้าของร้านสาว เธอหน้าตาดี ผมสีทองกับผิวขาวๆนั้นช่างตัดกันจริงๆ เธอดูสวยและมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“จะรับอะไรดีคะ วันนี้ฉันจะขายเค้กให้คุณเป็นคนสุดท้าย”

“อ่าว จะปิดร้านเหรอคะ?” ฉันมองหน้าเจ้าของร้านที่ยิ้มสบายๆมาให้

“ใช่ค่ะ พอดีฉันกำลังจะปิดร้าน แต่เห็นคุณเดินเข้ามา ถ้าอยากทานเค้กจริงๆ ฉันจะขายให้ค่ะ” ฉันยิ้มส่งไปให้เธออย่าเป็นมิตร อย่างน้อยวันนี้ฉันคงจะมีเค้กอร่อยๆไว้ทานในวันที่มันเงียบเหงาบ้าง

“ถ้างั้นขอชิ้นนั้นแล้วกันค่ะ” ฉันชี้ไปทางเค้กช็อคโกแลตหน้าตาน่าทานนั่น เจ้าของร้านยิ้มส่ายหน้าน้อยๆมาให้ฉันพร้อมกับพูดว่า

“อันนี้มีคนจองแล้วค่ะ”

“เก็บไว้ให้แฟนเหรอคะ?” ฉันแกล้งถามกลับไป ทำเอาเจ้าของร้านสาวสวยเขินออกมาเหมือนกัน เธอพยักหน้าช้าๆ ปฏิกิริยาแบบนั้น ทำให้ฉันยิ้มตามได้ไม่ยาก คนที่ได้ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนคงจะโชคดีมาก ผิดกับฉัน ใครที่ได้เป็นแฟนฉัน คงจะไม่มีความสุขเท่าไร

“ถ้างั้นฉันเอาเป็นคัพเค้กนมสดก็แล้วกันค่ะ” เธอพยักหน้ารับก่อนจะจัดคัพเค้กหน้าทานนั่นลงกล่องน่ารักๆของทางร้าน ฉันรับมาก่อนจะยื่นเงินให้เธอ แต่ทันใดนั้นสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น แทยอนที่ฉันเฝ้าตามวันนี้ กำลังเดินเข้ามาในร้าน ฉันอึ้งไปนิดหน่อยที่ได้เห็นเขาอีกครั้ง แทยอนเองก็อึ้งเช่นเดียวกันที่เห็นฉัน เรามองหน้ากันอยู่พักนึงก่อนจะเป็นฉันเองที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ฉันนี่มันขี้ขลาดจริงๆ คนที่ฉันเฝ้าพร่ำบอกอ้อนวอนขอให้เขากลับมา ตอนนี้เขายืนอยู่ข้างหน้าฉันแล้ว แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

“ฟานี่ ดูสบายดีนะ” เป็นแทยอนที่พูดขึ้นมาก่อน ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อมองสบตาเขา รอยยิ้มนั้นที่คอยมอบความอบอุ่นให้กันกับฉัน ยังเหมือนเดิม เธอไม่เปลี่ยนไปเลยนะ แทยอน

“ก็เรื่อยๆค่ะ แล้วแทล่ะคะ มาซื้อเค้กเหรอ?” ล้านคำพูดมากมายที่กลั่นอยู่ในสมองของฉัน มีหลายๆคำที่ฉันอยากจะบอกแทยอน แต่คำเหล่านั้นพอมาคิดอีกที ถ้าฉันพูดออกไปมันจะดีแล้วใช่ไหม?

“อ๋อ ปล่าวหรอก คือว่าแทมา....”

“แทงกูอา มาแล้วเหรอคะ ถ้วยกาแฟหลังร้านยังไม่ได้ล้างเลย มาช่วยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เจ้าของร้านสาวที่ขายเค้กให้ฉันเดินออกมาหน้าร้าน พร้อมผ้ากันเปื้อนลายน่ารักที่เข้าคู่กันกับของตัวเองที่อยู่ในมือ

“คือแทมา......มารับแฟนน่ะ” แทยอนยิ้มน้อยๆก่อนจะรับผ้ากันเปื้อนจากมือของคนที่เขาเรียกว่าแฟน แล้วสวมมันเข้ากับตัวเอง ฉันมองทั้งสองคนยิ้มให้กันเพราะผ้ากันเปื้อนเข้าคู่นั้น

“แทงกูรู้จักคุณคนนี้ด้วยเหรอคะ?” เจ้าของร้านคนนั้นถามขึ้น ฉันเห็นแทยอนทำได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น ความรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า ฉันเข้าใจว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหรือหวงอะไรในตัวแทยอนอีก ฉันทำได้อย่างเดียว ก็แค่พูดกับตัวเองซ้ำๆในใจ ความต้องการของฉัน แม้แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ไม่สามารถให้ได้

“ฟานี่เป็นเพื่อนเก่าแทค่ะ ว่าแต่สิก้าคะเค้กของแทอยู่ไหนเอ่ยยยย” แทยอนดูมีความสุขมากเวลาอยู่กับผู้หญิงคนนี้ ฉันเหมือนกับส่วนเกินเมื่อยืนอยู่ใกล้ๆกับทั้งคู่ แสงสว่างของทั้งสองคนมันเจิดจ้าเกินไป เกินกว่าคนอย่างฉันจะรับไหว

“ยังเก็บไว้อยู่ค่ะ ฮ่าๆๆ ตลกจังเลยนะคะ เมื่อกี๊คนที่เกือบจะซื้อเค้กของแทงกูก็คือคุณฟานี่เพื่อนแทงกูนั่นแหล่ะ” เจสสิก้าขำน้อยๆกับเรื่องตลกที่ตัวเองเจอวันนี้

“ตายจริง!! เสียมารยาทจังเลย คุณทิฟฟานี่ใช่ไหมคะ? ฉันชื่อเจสสิก้าค่ะ เป็นแฟนของแทงกู” เจสสิก้ากล่าวกลับฉัน เธอยื่นมือออกมาหมายจะจับกับมือของฉัน วินาทีนั้น ฉันอยากจะปัดมือนั้นทิ้งไป และตะโกนใส่หน้าผู้หญิงคนนี้ ว่าให้เอาของๆฉันคืนมานะ แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ ฉันได้แต่ยิ้มออกมา ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเธอ

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันทิฟฟานี่ เป็นเพื่อนกับแทยอนค่ะ” ฉันหันไปมองแทยอน เขายิ้มให้ฉันก่อนจะหันมามองเจสสิก้า แววตาที่ฉันเคยได้เป็นเจ้าของ บัดนี้มีไว้มองผู้หญิงคนนั้นคนเดียวแล้ว

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณเจสสิก้า ดีใจที่ได้เจอเธอนะ แทยอน” ฉันหันหลังให้คนทั้งคู่ ก่อนจะเดินออกมาด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันรู้สึกอึดอัด ความขมขื่นเป็นยังไง วันนี้ฉันเข้าใจมันแล้ว สายเกินไปสินะ สายเกินไปจริงๆ
.
.
.

“แทงกูคะ คุณทิฟฟานี่เขาดูไม่ค่อยสบายเลยนะคะ?” เจสสิก้าหันมาคุยกับคนรักในขณะที่ทั้งคู่กำลังล้างถ้วยกาแฟด้วยกัน

“ไม่หรอกสิก้า แทเชื่อว่า ฟานี่จะต้องสบายดี” ร่างเล็กยิ้มอ่อนๆมาให้คนรัก เขาคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงแม้มันจะเจ็บปวดขนาดไหนที่โดนทิ้งในตอนนั้น แต่สำหรับแทยอนแล้ว ความหวังดียังคงมีให้กับทิฟฟานี่เสมอ จริงๆก็คงต้องขอบคุณทิฟฟานี่ด้วยซ้ำที่ทิ้งกันในวันนั้น จนทำให้แทยอนมาเจอกับเจสสิก้า ผู้หญิงที่วิเศษที่สุดในโลกของแทยอน

“ค่ะ สิก้าเชื่อว่าคุณฟานี่ก็จะต้องสบายดี ^^”

.

.

.

.

                ฉันกลับมานั่งคนเดียวบนโซฟาตัวเดิมในคอนโดของฉันอีกครั้ง น้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด ใช่ ฉันร้องไห้ตั้งแต่หันหลังให้คนทั้งคู่แล้ว ฉันพูดกับตัวเองซ้ำๆ ว่าฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวแทยอนแล้ว แต่ทำไมฉันยังคิดถึงเขาแบบนี้ รอยยิ้มของเขา สีหน้า ท่าทาง ฉันคิดถึงแทยอนอีกแล้ว  ฉันมาเข้าใจว่าฉันมีสิ่งสำคัญอยู่กับตัว ก็เมื่อวันที่ฉันเสียมันไปแล้ว ฉันเสียแทยอนไปแล้วจริงๆ เมื่อความจริงที่ไม่อยากรับมันวนเวียนอยู่ในหัว สิ่งต่างๆที่เรียกว่า ความคิดมันก็สามารถคลอบงำจิตใจคนได้ เหมือนฉันในตอนนี้ ภายในห้องที่มืดมิด ฉันนั่งคิดทบทวนมานานพอสมควร ถึงมันจะขัดกับหลักความเป็นจริงที่ว่า “ฉันไม่มีสิทธิ์” แต่ฉันก็อยากจะได้ยินเสียงเขา อยากจะตะโกนบอกเขาว่าฉันรักเขามากแค่ไหน ถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ขอเถอะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ที่ฉันจะทำอะไรแบบนี้

ฉันเลื่อนหน้าจอเพื่อหาชื่อของเขา และในเวลาไม่นาน ฉันก็ตัดสินใจโทรออก ขอแค่ครั้งนี้เท่านั้น แค่เท่านั้น.........

ฉันรอไม่นานปลายเสียงก็มีเสียงตอบรับมาว่าเขารับสายแล้วแต่เป็นฉันเอง ที่ยังคงเงียบเพื่อฟังเสียงของเขา

“ฮัลโหล” แทยอนรับสายแล้ว ตอนนี้สมองของฉันประมวลความคิดทุกอย่าง ทุกประโยคทุกคำพูดที่อยากจะบอกแทยอน

‘ฟานี่คิดถึงแทนะคะ’

.

‘เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหม?’

.

‘เลิกกับเขาเถอะนะคะ ฟานี่ขอร้อง’

.

‘ฟานี่จะไม่ทำร้ายแทอีก’

.

‘ให้โอกาสฟานี่นะคะ’

.

.

“ฮัลโหลแท ฟานี่เองนะ” พูดออกมาแต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้ด้วย ฉันอยากจะพูดคำเหล่านั้นทั้งหมด แต่ก็ต้องหยุดเพียงเท่านี้ เพราะฉันเข้าใจแล้ว ฉันไม่มีทางได้เขากลับมาแล้วจริงๆ

“ว่าไงฟานี่ มีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก ฟานี่แค่อยากรู้ว่าแทสบายดีไหม?”

“อื้ม แทสบายดี ฟานี่มีอะไรอีกหรือเปล่า?”
.
.
.
.
.
.
.

“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ....แค่เท่านั้นแหล่ะ”
__________________________________________________________________________________________________________

ปวดตับเรื่องแรกของไรเตอร์ เป็นไงครับ
วันนี้นั่งฟังเพลงเลยมโนไป ถ้ามาดามของเราเลิกกับนิชคุณ(ย้ำว่ามโนเฉยๆนะจ๊ะ)
จะคิดถึงพี่แทของเราไหมนะ?
เอาเป็นว่าติชมกันได้นะครับ และรีเควสคู่ได้นะ(เรื่องเก่าเอาให้จบก่อนเถอะ--")
ยังไงอย่าลืมติดตามเรื่องยาวกันนะครับ มาดูว่าความรักของยุนอาและเจสสิก้าจะลงเอยอย่างไร