Only you...รักล้นใจ [SF - TaeNy]

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตือน : เืรื่องนี้เป็นนิยาย ญ+ญ นะคะ


เรื่องนี้เป็น SF ของ SNSD คู่ TaeNy ค่ะ

เพราะว่าคนแต่งชอบคู่นี้มากมาย ฮ่าๆ

อีกอย่างก็เป็นฟิคฉลองสอบเสร็จ

ใช้เวลาแต่งน้อยมาก

แต่ก็ยังเอาออกมาเป็น SF ได้ ฮ่าๆ (ด้วยความอยากแต่งมากนั่นเอง)

ช่วยติ + ชม ด้วยนะคะ ^^

เนื้อเรื่อง

Title : Only you... รักล้นใจ


Couple : Taeyeon x Tiffany


Author : Berrypla



แสงดาวมากมายในยามค่ำคืน ส่องผ่านบานหน้าต่างที่ถูกเปิดเอาไว้ กระทบกับเสี้ยวหน้าของหญิงสาวสองคนที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ ลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าทั้งสองนั้นหลับสนิทอยู่แน่ๆ แม้ใบหน้าในตอนที่หลับจะไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่ถ้าหากมองเข้าไปใกล้ๆ ล่ะก็ บริเวณหางตาของหนึ่งในสองคนนี้ มีรอยน้ำตาเป็นทางยาวตกลงไปถึงหมอนที่เปียกชุ่ม ดวงตาที่บวมนั้นแสดงให้เห็นว่าร่างบางนี้ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเพียงใด

กริ๊งๆๆๆๆๆๆ!

                เสียงกระดิ่งดังตอนเช้าทำให้ฉันต้องรีบลุกขึ้นมาปิด เพราะกลัวว่าคนข้างๆ ที่นอนหลับอยู่จะตื่นขึ้นมา แต่พอหันกลับไปดูก็เห็นว่าคนข้างๆ ของฉันก็ยังคงหลับอยู่ และไม่มีทีท่าที่จะรับรู้กับเสียงของนาฬิกาเมื่อกี๊เลยแม้แต่น้อย

                ฉันยิ้มให้กับแทยอนที่กำลังหลับอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วจัดที่นอนให้เป็นเหมือนเดิม จากนั้นก็เดินออกไปเพื่อเตรียมอาหารให้กับเธอ

                “ทิฟ! ทิฟ! อ๋อ..อยู่นี่เอง” แทยอนที่วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องนอนรีบวิ่งมาหาฉัน ก่อนที่จะเดินมากอดฉันจากด้านหลัง

                “อะไรกันแท เสียงดังแต่เช้าเลยเธอนี่” ฉันเอ็ดแทยอนน้อยๆ แล้วก็หันไปสนใจกับอาหารตรงหน้าต่อ

                “ฮ่าๆ ก็ฉันตื่นแล้วไม่เห็นเธอนี่” แทยอนเอาหน้าวางบนไหล่ฉัน แล้วมองไปที่อาหารที่ฉันกำลังทำอยู่

                “ก็เธอมันตื่นสายนี่ ขืนฉันตื่นพร้อมเธอก็ไม่ต้องกินกันหนะข้าวเช้า” ฉันพูดขำๆ

                “ฮ่าๆ..นั่นสิ เธอนี่น่ารักจริงๆ เลย ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนฉันฉันจะจีบเธอเป็นแฟนเลยนะเนี่ย” แทยอนพูด จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องเพื่อไปอาบน้ำ

                “นั่นสินะ..ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเธอนี่” ฉันได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ แล้วทำอาหารต่อไป

                ไม่นานอาหารเช้าก็เสร็จ ฉันจึงรีบเอามาวางไว้ที่โต๊ะอาหารก่อน เพราะวันนี้แทยอนมีเรียน แต่ฉันไม่มี ซึ่งก็เป็นสิ่งที่แทยอนคอยอิจฉาฉันที่มีวันหยุดมากกว่าเธอหลายเท่า มันก็แน่สิ เพราะเธอเรียนคณะสายวิทย์ แต่ฉันเรียนคณะที่เป็นสายศิลป์ ฉันก็ต้องสบายกว่าอยู่แล้ว

                “อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆ! ฉันไม่น่าหลวมตัวมาเรียนคณะวิทยาศาสตร์เลย ให้ตายสิ” แทยอนบ่น ก่อนที่จะนั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหาร

                “ไม่ต้องอิจฉาฉันหรอก ฉันอยู่บ้าน ไปช็อปปิ้ง ไปเดินเที่ยว มีแต่อะไรน่าเบื่อๆ ไม่เหมือนเธอ ได้ไปโรงเรียน ไปนั่งฟังอาจารย์แก่ๆ พล่ามๆๆๆ อะไรก็ไม่รู้ น่าสนุกกว่าเยอะ” ฉันพูดเล่นๆ จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามแทยอน

                “นี่! เธอล้อเลียนฉันเหรอฮะ!” แทยอนเอาช้อนชี้หน้าฉันอย่างคาดโทษ แล้วก็ตัดข้าวเข้าปากอย่างขัดใจ ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งขำกับท่าทางนั้น

                ไม่นานแทยอนก็ออกไป เหลือแต่ฉันที่อยู่ที่คอนโดฯ ที่ฉันกับแทยอนได้มาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เพราะว่าเราเป็นแฟนกันอย่างที่ใครหลายๆ คนคิด แต่เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน และพ่อแม่เราก็รู้จักกัน พอเรามาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน พ่อและแม่ของเราเลยซื้อคอนโดฯให้เราอยู่ด้วยกันไปเลย เราทั้งสองก็เลยอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯ นี้

                เพราะว่าเราทั้งสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย เลยถูกล้อกันบ่อยๆ ว่าเราเป็นแฟนกัน แต่แทยอนก็จะคอยเป็นคนแก้ตัวเสมอ เพราะเธอมีคนที่เธอชอบอยู่ และไม่อยากให้คนๆ นั้นเข้าใจผิด ส่วนฉัน ฉันไม่คิดที่จะแก้ตัวหรอก เพราะลึกๆ แล้ว ฉันก็อยากให้มันเป็นจริง ใช่แล้ว..ฉันแอบชอบแทยอน และแอบชอบมานานแล้ว แต่เพราะเราทั้งสองคนเป็นเพื่อนกัน ฉันจึงไม่สามารถที่จะบอกความในใจของฉันไปได้ และอีกอย่างก็คือ แทยอนพูดเอาไว้เสมอๆ ว่า ถ้าฉันไม่เป็นเพื่อนเธอ เธอจะขอฉันเป็นแฟน ซึ่งถ้าหากฉันบอกว่าฉันชอบเธอไป เธออาจจะไม่ยอมมาเจอหน้าฉันเลยก็ได้ ซึ่งฉันคงไม่สามารถที่จะรับกับสถานการณ์นั้นได้ไหว ฉันจึงต้องเก็บความรู้สึกฉันต่อไป

                วันนี้แทยอนไม่อยู่ ฉันจึงได้มาเดินเล่นไปมาที่ห้างฯเล่นๆ การที่มาเดินซื้อของคนเดียวแบบนี้ ทำให้ฉันลืมเรื่องที่ไม่สบายใจไปได้หลายเรื่องเหมือนกัน สมองของฉันปลอดโปร่งขึ้น ส่วนหัวใจของฉันก็พร้อมที่จะกลับไปรับกับสิ่งที่หนักหนามากขึ้น

                ฉันเดินผ่านไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะมองเห็น ‘เจสสิก้า’ ผู้หญิงที่แทยอนเอบชอบอยู่ อยู่กับผู้หญิงอีกคน และถ้าฉันดูไม่ผิด นั่นก็น่าจะเป็น ‘ยูริ’ ผู้หญิงที่โด่งดังเรื่องความร้ายกาจของเธอ แต่ทำไมสองคนนี้ถึงมาอยู่ด้วยกันได้ และดูเหมือนว่าทั้งสองคนคงกำลังทะเลาะอะไรบางอย่าง เพราะว่าดูจากหน้าตาของเจสสิก้าแล้ว เธอดูขุ่นมัวมากๆ ส่วนยูริก็ทำเหมือนว่าจะกระโดดไปกัดคอเธออยู่ในไม่ช้า ฉันคิดว่าไม่ควรที่จะเข้าไปทักทายทั้งคู่ตอนนี้ จึงเดินหนีไปที่อื่น แต่ก็มีโทรศัพท์เข้ามาก่อน

                แทยอน

            “ฮัลโหล มีอะไรเหรอแท”

                (นี่! เธอไปไหนเนี่ยฮะ)

                “ฉันก็มาเดินเล่นที่ห้างฯ หนะ ทำไมเหรอ” ฉันโทรศัพท์พลางเดินเล่นดูเสื้อผ้าของผู้หญิงไปเรื่อยๆ

                (กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันเข้าห้องไม่ได้ ลืมกุญแจเอาไว้)

                “อะไรนะ! เธอนี่จริงๆ เลยแท” ฉันบ่นก่อนที่จะวางสาย และรีบวิ่งไปที่รถเพื่อกลับไปที่คอนโดฯ

                เพราะว่าห้างฯ ที่ฉันไปไม่ได้อยู่ไกลจากคอนโดฯ ของฉันเท่าไหร่ ทำให้ฉันใช้เวลาเพียงไม่นานเพื่อมาหาแทยอน แล้วรีบไขกุญแจเข้าไปให้เธอที่กำลังยืนถือของพะรุงพะรังจนเหมือนว่าของพวกนั้นจะล้มทับร่างเล็กๆ ของเธออยู่แล้ว

                “เธอนี่นะ! ทำไมไม่ยอมเอากุญแจไปเนี่ย ถ้าเกิดว่าฉันไปไหนไกลๆ แล้วจะทำยังไง ถ้า...”

                “พอๆๆๆๆ เอาเป็นว่าฉันขอโทษ โอเคไหม๊” แทยอนเอามือมาปิดปากฉัน ก่อนที่ฉันจะบ่นมากไปกว่านี้

                “อย่าลืมอีกหละ” ฉันพูด แล้วเดินไปดูที่ของที่แทยอนถือมา

                “มีแต่หนังสือทั้งนั้นแหละ” แทยอนพูดเซ็งๆ และเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนที่จะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า นี่คงเหนื่อยมากสินะ

                ฉันเดินไปเอาน้ำเย็นมาให้แทยอน แล้วก็นั่งมองเธอด้วยความเป็นห่วง

                “หน้าฉันมีอะไร จ้องจังเลย” แทยอนที่หลับอยู่พูดขึ้นมา ทำให้ฉันต้องหันหน้าหนีด้วยความอาย นี่ฉันเผลอมองหน้าแทยอยไปนานแค่ไหนเนี่ย

                “เปล่าๆ ก็แค่อยากถามว่าเหนื่อยไหม๊ เท่านั้นเอง” ฉันถาม

                “มากเลยหละ แต่ถ้าได้ใครมาดูแลก็คงจะดีนะ” แทยอนพูดในขณะที่ตายังหลับอยู่

                “งั้นเดี๋ยว..”

                “ฉันฝันอยากให้เจสสิก้ามานั่งข้างๆ ฉัน คอยดูแลฉัน คอยมาพูดคุยกับฉันจังเลย คงมีความสุขเนอะ” แทยอนยิ้มในขณะที่กำลังหลับตาอยู่

                น้ำตาหยดเล็กๆ ค่อยๆ ไหลอาบแก้มของฉันลงมา ก่อนที่มันจะไหลลงมามากขึ้นจนฉันต้องหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป เธอต้องการให้เจสสิก้ามาดูแลเธอ แล้วฉันหละแทยอน... ฉันที่อยู่ตรงนี้ เธอไม่เคยมองเห็นเลยเหรอ

                “เดี๋ยวฉันมานะ” ฉันพูดแค่นั้น ก่อนที่จะลุกไปที่อื่น ฉันไม่ต้องการให้แทยอนหันมาเห็นฉันร้องไห้ เพราะถ้าหากเธอถามถึงสาเหตุที่ฉันร้องไห้ ความอ่อนแอมันอาจจะทำให้ฉันพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา

                “อื้ม... กลับมาไวๆ นะ” แทยอนพูดโดยไม่หันมามองฉัน

                ฉันเดินเข้ามาในห้องนอน และล็อกประตูเอาไว้ ก่อนที่จะนั่งลงไปกับพื้น

“ฮือๆๆ แทยอน.. ฉันจะทำยังไงดี ทำไมนับวัน ฉันยิ่งอ่อนแอขึ้นนะ.. ฉันกลัว..กลัวเหลือเกิน กลัวว่าฉันจะทำบางอย่างที่ไม่สมควรออกมา” ฉันนั่งลงบนพื้นห้องนอน ก่อนที่จะกอดเขาร้องไห้ โดยมีแทยอนที่ไม่รู้เรื่องนั่งอยู่ข้างนอก

ไม่รู้ว่าฉันนั่งร้องไห้ไปนานแค่ไหน แต่พอมารู้สึกตัวอีกที ก็มีเสียงเคาะประตูของแทยอนอยู่ข้างนอก

ปังๆๆๆๆ!

“เป็นอะไรรึเปล่าทิฟ” เสียงของแทยอนที่ถามเข้ามาด้วยความเป็นห่วง ทำให้ฉันอยากร้องไห้มากขึ้น แต่เพราะว่าฉันไม่อยากให้เธอรู้ว่าฉันเป็นอะไร จึงได้แต่รีบเช็ดน้ำตา จากนั้นก็เปิดประตูออกมา

“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันพูดลวกๆ ก่อนที่จะเดินผ่านเธอไปที่ห้องครัว

“แล้วไปทำอะไรในห้องตั้งนาน” แทยอนถามอย่างจับผิด

“เอ่อ..ไปนอนหนะ” ฉันหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับเธอ แล้วหันกลับมาเตรียมของทำกับข้าว

“ว่าแล้วเชียว! ยัยขี้เซา เธอนี่นอนได้ตลอดจริงๆ เลยนะ” แทยอนวิ่งมาเขย่าหัวฉันเล็กน้อย

“ฮ่าๆ ก็ฉันง่วงนี่” ฉันได้แต่หัวเราะไปกับเธอด้วย ก่อนที่จะก้มลงทำอาหารต่อไป เธอจะรู้ไหม๊นะ..ว่าตอนนี้ หัวใจของฉันมันเจ็บมากแค่ไหน

เราสองคนนั่งทานข้าวเงียบๆ มีเพียงเสียงของทีวีเท่านั้น ที่ไม่ทำให้ห้องนี้กลายเป็นเพียงห้องเงียบๆ ไร้เสียงพูดคุยใดๆ

“ทิฟ” อยู่ดีๆ แทยอนก็เรียกฉัน ทำให้ฉันต้องละสายตาจากทีวีและหันมามองหน้าเธอ

“มีอะไรเหรอ”

“เป็นอะไรรึเปล่า..หมู่นี้ดูเงียบไปนะ” แทยอนถามฉัน พร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ฉัน

“ฮ่าๆ..ฉันนี่นะเงียบ เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า” ฉันพูดยิ้มๆ

“เธอเป็นเพื่อนฉันนะ.. ฉันรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอเสมอแหละ มีอะไรรึเปล่า” แทยอนส่งสีหน้าจริงจังมาให้ฉัน

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เครียดกับเรื่องเรียนหนะ” ทำไม.. ถ้าเธอรู้เรื่องของฉันจริงๆ ทำไมเธอไม่เคยรู้เลยว่าฉันคิดยังไงกับเธอ

ประโยคหลังฉันได้แต่พูดในใจ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงเพื่อทานข้าว ส่วนแทยอนก็เงียบไปเช่นกัน

เราทั้งสองคนอาบน้ำ ก่อนที่จะเข้านอน ฉันอาบน้ำเสร็จก่อน ส่วนแทยอนที่เพิ่งอาบเสร็จก็มานั่งลงบนเตียงเพื่อให้ฉันช่วยเช็ดผมทุกๆ วัน

“นี่! วันนี้ฉันไม่เจอเจสเลยอ่ะ คิดถึงมากมาย” แทยอนที่นั่งมองกระจกอยู่พูดขึ้น

“เหรอ..” นี่ฉันควรจะบอกเธอดีไหม๊ว่าฉันเจอคนที่เธอขอบอยู่กับคนอื่นอยู่

“มีอะไรหนะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” แทยอนเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“นี่! จะให้เช็ดไหม๊ผมเนี่ย” ฉันพูด แล้วจับหัวของแทยอนให้หันไปทางเดิม

“ก็เธอทำหน้าบูดอีกแล้วนี่”

“แท.. วันนี้ฉันเจอเจสนะ” ฉันพูด

“จริงดิ! เจอที่ไหนเนี่ย” แทยอนถามด้วยความดีใจ แค่ได้ยินชื่อเธอยังดีใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ฉันถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบเธอไป

“อื้ม..ที่ห้างฯ กับยูริ” ทันทีที่ฉันพูด หน้าของแทยอนก็บูดไปทันที

“ยัยนั่นอีกแล้วเหรอ” แทยอนถามด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

“ทำไมเหรอ” ฉันถาม

“ยัยนั่นชอบมาลากเจสไปไหนมาไหนด้วย ฉันไม่ชอบหน้าเลย”

“เหอะๆ แล้วถ้าเขาเป็นแฟนกันหละ” ฉันถามออกไปอย่างไม่คิด ทำให้หน้าของแทยอนเศร้าไปทันที

“นี่.. ฉันมีเรื่องอะไรจะบอกหละ” แทยอนหันมามองหน้าฉันตรงๆ

“หือ?”

“จริงๆ ฉันเคยบอกรักเจสสิก้าไปแล้ว”

“อะ..อะไรนะ” เหมือนมีอะไรซักอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอของฉัน นี่แทยอน เคยบอกรักเจสสิก้าแล้วงั้นเหรอ

“อื้ม.. แล้วรู้อะไรไหม๊ เธอปฏิเสธฉัน” แทยอนพูดหน้าเศร้าๆ พอมาถึงตรงนี้ ฉันก็พอจะรู้แล้วหละว่าเป็นเพราะอะไร

“...”

“รู้ใช่ไหม๊หละว่าทำไม... เพราะเธอชอบยูริ และทั้งสองคนก็เพิ่งคบกัน” แทยอนเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่เต็มใบหน้าของเธอ

“แท..” ฉันไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่รวบเอาตัวเธอขึ้นมากอด

“ทำไมหละทิฟ ยัยนั่นทำไม่ดีกับเธอสารพัด ทำไมเธอยังชอบ แล้วฉันหละ คนที่คอยดูแลเธอ คนที่คอยช่วยเหลือเธอ ทำไมไม่ใช่ฉัน ทำไมคนที่เธอเลือกไม่ใช่ฉัน!” แทยอนพูด ก่อนที่จะร้องไห้ออกมา

ฉันได้แต่นั่งร้องไห้เงียบๆ ไปพร้อมกับเธอ นั่นสินะ.. ทั้งๆ ที่ฉันทำดีขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ฉันคอยดูแลเธอ แล้วทำไมหละแทยอน ทำไมไม่ใช่ฉันที่อยู่ในสายตาเธอ ทำไมไม่ใช่ฉันที่เป็นคนที่เธอรัก คนๆ นั้น ให้เป็นฉันไม่ได้เหรอ

“ฉันเจ็บจังเลยทิฟ..”

“อื้ม.. ฉันก็เจ็บเหมือนกัน” ขอแค่ครั้งนี้นะ.. ที่ฉันจะแสดงความอ่อนแอออกมาค่อหน้าเธอ..แทยอน

เราสองคนหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนที่เราจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับพบว่าตาของเราทั้งสองคนกลายเป็นหมีแพนด้าเหมือนกันทั้งคู่

“ตายแล้ว! ตาฉัน” แทยอนพูดขึ้นทันทีที่เห็นตัวเองในกระจก

“ไม่ใช่แค่เธอหรอก ฉันก็เป็น” ฉันพูด ก่อนที่จะเอาแตงกวามาวางไว้ที่ตา

“เธอนี่ก็บ้าจี้ร้องไห้ไปกับฉันเนอะ” แทยอนหันมาขำให้ฉัน

“เหอะๆ” เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ฉันเลยได้แต่หัวเราะไปกับเธอ

“เอ้อ..จริงสิ! ที่เธอบอกว่าเจ็บเนี่ย เจ็บอะไรเหรอ แหน่! หรือว่าไปแอบชอบใครเข้า” แทยอนวิ่งมานั่งข้างๆ ฉัน

“ฉันก็อินๆ ไปกับเธอนั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”

“ฮ่าๆ เธอนี่มันบ้าจริงๆ” แทยอนหัวเราะ ก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำ

“ฉันชอบเธอไงแทยอน” ฉันได้แต่พูดเบาๆ และก็กลับตาลงไป

เพราะวันนี้เป็นวันหยุด เราสองคนเลยตกลงกันว่าจะไปเที่ยวกันโดยเอารถของแทยอนไป เราตกลงกันว่าจะไปเที่ยวที่สวนสนุก เพราะว่าอยากที่จะไปเล่นอะไรที่หวาดเสียว เพื่อปลดปล่อยอารมณ์อะไรก็ไม่รู้ของแทยอน ซึ่งฉันก็ได้แต่เออออไปกับเธอด้วย

“นี่! เราจะไปเล่นไอ้นั่นจริงๆ เหรอ” ฉันถามแทยอนด้วยความกลัว ก็ไอ้เครื่องเล่นอะไรนั่นมันดูหน้ากลัวมากๆ เลยนะ ถ้าฉันเกิดหัวใจวายระหว่างเล่นจะทำไงเนี่ย

“อื้ม! เอาเหอะๆ มีฉันทั้งคน” แทยอนพูดและลากฉันไปโดยที่ฉันไม่ตั้งตัว สุดท้ายฉันก็เลยต้องได้มาเล่นไอ้เครื่องเล่นนี้จริงๆ และผลออกมาก็คือ...

อ้วก!!!!

“นี่ทิฟ ฉันพาเธอมาเล่น ไม่ได้พามาอ้วกแบบนี้นะ!” แทยอนบ่นอย่างหัวเสีย หลังจากที่ฉันเอาแต่อ้วกมาเกือบครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ลงมาจากเครื่องเล่นน่าหวาดเสียวนั่น

“แล้วใครใช้ให้เธอพาฉันขึ้นไปเล่า” ฉันบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเอายาดมมาดมด้วยความอ่อนล้า

“งั้นนั่งนี่ เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน” แทยอนพูดกับฉัน ก่อนที่จะวิ่งไปหาอะไรมาให้ฉันกิน และไม่นาน เธอก็กลับมาพร้อมกับอาหารและก็ขนมมากมาย

เราสองคนนั่งกินอาหารและก็ขนมอยู่ที่สวนในสวนสนุก พลางนั่งดูนู่นดูนี่เรื่อยเปื่อย ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ จังเลย มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเราเหมือนกับคู่รักที่มาออกเดตด้วยกัน และนั่นก็ทำให้ฉันมีความสุขมาก

“นี่ๆ เราไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันไหม๊” แทยอนถามฉันที่กำลังนั่งมองคู่รักเขาถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน

“เอาสิ! ฉันก็อยากนั่งเหมือนกัน” ฉันพูด

เราสองคนเดินไปซื้อตั๋วกับคนขาย จากนั้นก็มายืนรอเพื่อที่จะขึ้นไปนั่งบนชิงช้าสวรรค์

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ~!

อยู่ดีๆ เสียงโทรศัพท์ของแทยอนก็ดังขึ้น พอแทยอนรับสาย อยู่ดีๆ สีหน้าของเธอก็เครียดลงไปทันที ก่อนที่จะว่าสายไป

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฉันถามด้วยความตกใจ

“เจสร้องไห้...เรื่องของยูริ” แทยอนมองหน้าฉันด้วยความกังวล

“เหรอ.. แล้วจะเอายังไงหละ” อย่าไปนะแทยอน... อย่าไปนะ...

“ฉันต้องไปแล้วหละ เธอจะไปด้วยกันไหม๊” แทยอนถามฉัน ฉันได้แค่ยิ้มเท่านั้น

“อื้ม..ไปเถอะ ฉันอยากนั่งชิงช้าสวรรค์หนะ เดี๋ยวกลับเอง” ฉันหันไปบอกแทยอน ก่อนที่จะหันหน้าหนีไปอีกทาง น้ำตา.. อย่าเพิ่งไหลตอนนี้นะ...

“งั้นเจอกันนะ” แทยอนพูด ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป

น้ำตาของฉันไหลลงมาทันทีที่เธอเดินจากไป หัวใจของฉัน มันเจ็บจนฉันไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง ตอนนี้ ขนาดจะยืนเฉยๆ ฉันยังรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเลย

ฉันขึ้นไปนั่งบนชิงช้าสวรรค์ และมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่จะร้องไห้ออกมา อย่างน้อยอยู่บนนี้ คงไม่มีใครมองเห็น ว่าฉันเสียใจมากขนาดไหน อย่างน้อย...ฉันก็สามารถซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองได้ ฉันอยากบอกให้แทยอนรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน แต่นั่นก็คงเป็นแค่ฝัน เพราะตอนนี้ เธอไม่เหลือหัวใจไว้ให้ฉันอีกต่อไปแล้ว...

“ฉันรักเธอ! ได้ยินไหม๊แทยอน! ฉันรักเธอ! ฮือๆ” ฉันได้แต่ตะโกนเหมือนคนเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เพราะว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่จุดสูงสุดของชิงช้านี้แล้ว

“เป็นฉันไม่ได้เหรอแทยอน...”

ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา ฉันไม่จำเป็นต้องซ่อนมันเอาไว้ เพราะที่นี่ไม่มีแทยอน ไม่มีใครที่ฉันต้องปกปิดความรู้สึกของฉันเอง

เปาะๆๆๆๆๆ!!

น้ำฝนเม็ดเล็กๆ ค่อยๆ เทลงมา ก่อนที่จะกลายเป็นสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ฉันจึงรีบวิ่งหาที่หลบ ซึ่งฉันได้เช้ามาหลบที่ป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคน แต่เพราะว่าฝนที่ตกหนัก ทำให้ร่างกายของฉันเปียกปอนไปหมด ฉันได้แต่นั่งหนาวสั่นอยู่ที่ป้ายรถเมล์เพราะฉันไม่สามารถออกไปไหนได้ เสียงฟ้าร้องทำให้ฉันต้องนั่งขดอยู่ด้วยความกลัว ฉันจะทำยังไงดี ใครที่จะมาช่วยฉัน ใครกัน...

ไม่รู้ว่าฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเพิ่งอาเจียนมาอย่างหนัก ทำให้ร่างกายฉันไม่ค่อยแข็งแรงมากเท่าไหร่ และนั่นก็ทำให้ฉันหลับอยู่ที่ป้ายรถเมล์นี่

“ทิฟ! ใช่ทิฟรึเปล่า” เสียงของใครคนหนึ่งปลุกฉันขึ้นมา

“ใครหนะ..” ฉันค่อยๆ ลืมตามองดู หวังว่าคนๆ นั้นจะเป็นแทยอน แต่เปล่าแลย

“ฉันไง ยูริ!”

“อื้ม..” ฉันค่อยๆ ยันตัวขึ้น แต่เพราะพิษไข้ ทำให้ฉันไม่สามารถลุกขึ้นได้

“ทำไมเธอมานอนอยู่ที่ป้ายรถเมล์นี่กัน แล้วแทยอนหละ” ยูริวิ่งมาประคองฉันด้วยความตกใจ

“แทยอนไปหาเจสสิก้า...” ฉันพูด ด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยจะมี

“แล้วมันทิ้งเธอไว้อย่างนี้หนะเหรอ” ยูริพูดด้วยความโกรธแทนฉัน

“เหอะๆ..งั้นมั้ง” ฉันหัวเราะให้กับตัวเอง

ยูริก็ขับรถกลับมาส่งฉันที่คอนโดฯ ก่อนที่จะพาฉันไปนอนที่เตียง แล้วเอาของมาเช็ดตัวฉัน

“เธอไม่ไปง้อเจสเหรอ เห็นแทบอกว่าเธอสองคนทะเลาะกัน” ฉันถาม

“อื้ม..ก็กำลังจะไปนั่นแหละ เจอเธอก่อน แล้วเธอหละ ทำไมไปนอนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ มันอันตรายนะ” ยูริพูด

“เหอะๆ ฉันกำลังกลับ แต่ฝนดันตกมาก่อน”

“แล้วรถ?”

“ฉันไปกับแทยอนหนะ แต่เธอไปหาเจส ฉันเลยไม่มีรถกลับ” ฉันพูด แล้วหลับตาลงด้วยความน้อยใจ

“ยุ่งกับแฟนชาวบ้าน เลยไม่สนใจแฟนตัวเอง” ยูริบ่น ก่อนที่จะเอาผ้ามาวางบนหัวของฉัน

“แทไม่ได้เป็นแฟนฉัน เธอไม่ได้รักฉัน”

“แต่เธอรักแพยอน” ยูริพูดแล้วจ้องหน้าฉัน

“เธอรู้เหรอ..” ฉันถามด้วยความตกใจ

“มีแต่แทยอนเท่านั้นหละที่ไม่รู้อะไรเลย” ยูริยิ้มให้กับฉัน

“ทิฟ กลับมาแล้ว...ยูริ!” แทยอนชะงักทันที ก่อนที่จะมองไปที่ยูริ

“สวัสดีแทยอน”

“ทำไมเธอมานั่งอยู่ที่นี่ รู้ไหม๊เจสเสียใจแค่ไหน ทำไมเธอไม่ไปหาเจสฮะ!” แทยอนเดินเข้ามาหายูริด้วยความโกรธ

“ก็เจสมีเธอปลอบอยู่แล้วนี่!” ยูริพูดพลางจ้องหน้าแทยอน

“แต่เจสต้องการเธอ!”

“ทิฟฟานี่ก็ต้องการเธอเหมือนกัน!” ยูริตะโกนใส่หน้าแทยอน

“พูดในสิ่งที่เธอรู้สึกซะทิฟฟานี่” ยูริพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน

“อะไรกันทิฟฟานี่ เธอมาอยู่กับยูริได้ไง” แทยอนมองหน้าฉันด้วยความสงสัย

“เขาเจอฉัน..ที่นอนสลบอยู่ที่ป้ายรถเมล์” ฉันพูดตัดพ้อด้วยความน้อยใจ ก่อนที่จะหันหลังกลับให้แทยอน

“อะไรนะ! มันเกิดอะไรขึ้น”

“ฉันเดินกลับบ้านมา แต่ฝนดันตกก่อน ทำให้ฉันต้องไปนั่งรอที่ป้ายรถเมล์ ก่อนที่จะสลบไป” ฉันพูดกับแทยอน สีหน้าเธอดูตกใจมาก เธอคงคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

                “แล้วทำไมเธอไม่บอกฉัน”

                “เพราะเธออยู่กับเจสสิก้า! ถึงฉันจะบอกให้เธอมา ฉันรู้! เธอคงไม่มาหรอก ในสายตาของเธอมีแต่ผู้หญิงคนนั้น ทำไมกันแทยอน.. ฉันทำเพื่อเธอทุกอย่าง ทำไมเธอไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! คนที่อยู่ข้างๆ เธอ คอยดูแลเธอ เป็นคนที่อยู่ข้างๆ เธอมาตลอด.. ทำไมไม่ใช่ฉันที่เป็นคนที่เธอรัก” ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา แทยอนมองหน้าฉันด้วยความตกใจ

                “ฉันไม่เคยรู้เลย.. ทำไมเธอไม่บอกฉัน” แทยอนเดินเข้ามาหาฉันด้วยความตกใจ

                “เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่ต้องการเสียเธอไป แต่ฉันไม่ไหวแล้วแท.. ฉันเจ็บไปหมด หัวใจของฉัน มันเจ็บไปหมดแล้ว..ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” ฉันร้องไห้ ก่อนที่จะหันหลังให้กับแทยอน

                แทยอนเดินออกไปจากห้อง และทิ้งให้ฉันอยู่เพียงลำพัง ฉันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น และแทยอนก็ไม่ได้เข้ามาในห้องอีกเลย

                แสงอาทิตย์ส่องผ่านบานหน้าต่างทำให้ฉันตื่นขึ้นมา ฉันมองไปข้างๆ ไม่พบกับแทยอน มันทำให้ฉันรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ ฉันเดินออกมาข้างนอก ก่อนที่จะพบว่าแทยอนนอนอยู่ที่โซฟาทั้งคืน ฉันเดินเข้าไปหยิบผ้าห่ม ก่อนที่จะเอามาห่มให้แทยอน ก่อนที่ฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัว

                ฉันมองแทยอนที่กำลังหลับ ก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก วันนี้ฉันคิดว่าฉันจะออกไปที่ไหนไกลๆ เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะคุยกับแทยอนตอนนี้

                ฉันขับรถไปที่ทะเล เพื่อที่จะไปพักผ่อนและเรียกกำลังใจเพื่อที่จะกลับมาสู้หน้ากับแทยอนในวันต่อไป ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึง

                ฉันเดินลงไปเดินเล่นที่ชายหาดไปเรื่อยๆ บรรยากาศของที่นี่ทำให้ฉันลืมเรื่องที่ฉันกังวลต่างๆ ได้มาก ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมากๆ หลังจากที่ได้สูดกลิ่นอายของทะเล ผู้คนมากมายที่พากันมาเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ทำให้ฉันที่เป็นคนดูอยู่ไกลๆ รู้สึกสนุกไปด้วย รู้ตัวอีกที ฉันก็อยู่ที่นี่จนเย็นมากแล้ว

                ติ๊ดๆๆๆๆ

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปรากฏเบอร์ของใครสักคน ซึ่งฉันไม่ได้บันทึกเอาไว้

                “สวัสดีค่ะ”

                (ทิฟรึเปล่า?) เสียงของใครบางคนพูดขึ้น แต่ฉันรู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ

                “อื้ม”

                (ฉันยูรินะ)

                “อ้อ..มีอะไรเหรอ”

                (เธอหายไปไหนเนี่ย..แทยอนมันวิ่งตามหาเธอให้ทั่วเลย)

                “เอ่อ..ฉันแค่มาที่ทะเลหนะ ยังไม่ค่อยอยากจะคุยกับแทเท่าไหร่” ฉันพูดปลงๆ ก่อนที่จะมองไปที่ทะเล

                (เหรอ..งั้นค่อยสบายใจหน่อย เอ้อนี่! เจสฝากมาขอโทษเธอด้วยนะ)

                “อื้ม บอกเธอว่าฉันไม่เป็นไร” ฉันพูดยิ้มๆ

                (อื้ม..คืนดีกันไวๆ นะ)

                “อื้ม..” พูดจบแค่นั้น และยูริก็วางสายไป

                ฉันนั่งเล่นซักพัก พอเริ่มค่ำมากแล้ว ฉันก็เดินกลับไปที่รถเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่พอฉันเดินมาที่รถ ฉันกลับเห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ ร่างที่คุ้นตา..แทยอน

                “หนีมาเที่ยวคนเดียวเลย ไม่บอกเลยนะ” แทยอนพูดอย่างตัดพ้อหน่อยๆ

                “ก็..ฉัน..” ฉันได้แค่อ้ำๆอึ้งๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

                “บอกว่ารักฉัน.. และทำไมมาเที่ยวคนเดียวแบบนี้ น้อยใจนะเนี่ย” แทยอนเดินเข้ามาหาฉัน

                “เหอะๆ เธอจะน้อยใจทำไม ยังไงเธอก็ไม่ได้รักฉันอยู่แล้วนี่” ฉันพูดกับแทยอน ก่อนที่จะมองหน้าเธอด้วยความเศร้าใจ

                “ฉันเคยบอกเหรอ...” แทยอนเอามือมาค้ำที่รถเพื่อไม่ให้ฉันเดินออกไปไหน ก่อนที่จะเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน

                “ทำอะไรหนะแทยอน!” ฉันร้องด้วยความตกใจ นี่เราใกลักันเกินไปแล้วนะ

                “ฉันไม่เคยบอกนี่ว่าไม่รักเธอ..”

                “แต่ว่าเธอชอบ..เจส”

                “นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้..มันเปลี่ยนไปแล้ว”

                “หมาย..หมายความว่า”

                “ฉันรักเธอนะ..ทิฟฟานี่ของฉัน” หน้าของฉันร้อนขึ้นมาทันทีที่แทยอนพูด ทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน

                “เธอเพิ่งบอกว่ารักเจสไปไม่นาน แล้วตอนนี้มาบอกว่ารักฉัน ฉันจะเชื่อได้ยังไง” ฉันถามเพราะว่าฉันยังไม่มั่นใจกับคำพูดของแทยอนที่บอกฉัน

                “ก็ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ใจตัวเองนี่.. เธอรู้ไหม๊ตอนที่ฉันรู้ว่าเธอเป็นลมอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ฉันตกใจแทบบ้า! ฉันโกรธตัวเองมากที่บ่อยให้เธอไปอยู่อย่างนั้น ฉันอยากจะทำร้ายตัวเองซะด้วยซ้ำ ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ใช่อภัยตัวเองเลย” แทยอนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่จริงจัง จนฉันเองต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

                “แล้วฉันจะเชื่อ..อุ๊บ!” เสียงของฉันถูกกลืนหายไปเพราะจูบของแทยอน ไม่รู้ทำไม แต่ฉันกลับรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ จนต้องเอามือมาจับไหล่ของแทยอนเพื่อพยุงตัวเองเอาไว้

                “เชื่อรึยัง หรือถ้าไม่เชื่อพิสูจน์อีกได้นะ..”

                “มะ..ไม่ต้อง!” ฉันรีบพูดก่อนที่จะมีเหตุการณ์เมื่อกี๊เกิดขึ้นอีกรอบสอง

                “ฮ่าๆ.. แค่นี้ก็ต้องเขินด้วย” แทยอนยิ้ม ก่อนที่จะมองหน้าฉันที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ

                “บ้าเหรอ!”

                “ขอโทษนะที่ฉันทำให้เธอต้องเสียใจ..ขอโทษที่ฉันรู้ตัวช้า” แทยอนจับใบหน้าของฉันมา ก่อนที่จะพูดกับฉันอย่างจริงจัง

                “ชิส์ กว่าจะรู้ตัวนะยัยบ้า!” ฉันตีแขนแทยอนด้วยความหมั่นไส้

                “นี่! ฉันเจ็บนะ รุนแรงกับแฟนเธอจริงๆ เลย” แทยอนพูดขำๆ

                “บ้าเหรอ! ใครแฟนเธอ”

                “งั้นภรรยาก็ได้”

                “แท!” ฉันร้อง ก่อนที่จะวิ่งไล่ตีแทยอนอยู่รอบๆ รถอย่างมีความสุข

 

Special :

 
“นี่! แล้วรู้ได้ไงหนะว่าฉันอยู่ที่นี่” ทิฟฟานี่ถามฉันด้วยความสงสัย

                “หัวใจมันบอกมา” ฉันหันไปบอกทิฟฟานี่ก่อนที่จะขับรถกลับอย่างสบายใจโดยมีหน้าตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของทิฟฟานี่มาตลอดทาง

                จริงๆ แล้วหัวใจฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก แต่มีตัวช่วยที่ดีหนะ... ขอบใจนะยูริที่เธอช่วยหลอกถามทิฟฟานี่มาได้ ฮ่าๆ

End.