Beginning of love [SF Kihae]

เนื้อเรื่อง

ความรักของคุณเริ่มต้นที่ตรงไหน.....
 
หิมะแรกของหน้าหนาวโปรยปรายลงมา บรรยากาศของสวน
สาธารณะใกล้บ้านของดงแฮตอนนี้ เหมือนกับบรรยากาศโรแมนติกในหนังไม่มีผิด แต่ถ้ามีคนที่ทำให้อุ่นใจมานั่งข้างๆกาย ซบไหล่กันอยู่ที่เก้าอี้ของสวนสาธารณะ  ก็คงจะดีสินะ...


“เฮ้อ..” ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหนาย ตอนนี้เพื่อนๆของเขาก็มีแฟนกันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นซองมินก็ไปกับคยูเรียบร้อย เรียววุคก็ไปกับเยซอง ทิ้งให้เคะผู้โดดเดี่ยวอย่างเขาต้องมาเดินตามถนนหนาวๆอย่างนี้คนเดียว


“เมื่อไหร่จะมีแฟนซักทีน๊า....”

ใช่ว่าดงแฮไม่ใช่คนที่น่ารัก แต่กลับกัน ดงแฮเป็นคนที่น่ารักจนไม่กล้ามีใครมาจีบต่างหาก เลยทำให้เขาต้องครองตัวเป็นโสดจนจะจบม.ปลายอยู่แล้ว


แชะ!

เสียงชัตเตอร์จากกล้องของใครซักคนดังขึ้น เรียกความสนใจของดงแฮได้ไม่น้อย เมื่อดงแฮหันหน้าไปทางต้นเสียง  เขาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนถือกล้องถ่ายรูปหันมาทางเขาอยู่ ดูจากชุดนักเรียนแล้ว น่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเขา ผู้ชายคนนั้น เมื่อเห็นดงแฮ ก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เอามือขึ้นไปเกาที่ท้ายทอยของตัวเองอย่างอายๆ แล้วยิ้มจนแก้มของเขาเหมือนจะแตกออกมาอยู่แล้ว ท่าทางแบบนั้น ดูไปก็น่ารักดีแฮะ...


“เฮ้! นายหนะ” ดงแฮตะโกนเรียนผู้ชายคนนั้น ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหา


“คะ..ครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบดงแฮตะกุกตะกัก


“นายชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อดงแฮนะ” ดงแฮแนะนำตัวเองแล้วก็ยิ้มเอียงคอ ทำให้ใบหน้าของชายคนนั้นมีสีแดงระเรื่อเพราะความน่ารักของดงแฮ


“เอ่อ....”


“เอ้า! ชื่อตัวเองก็ต้องคิดด้วยเหรอเนี่ย” ยิ่งเห็นคนตรงหน้าอายเท่าไหร่ ดงแฮก็ยิ่งอยากแกล้งคนตรงหน้ามากเท่านั้น เพราะเห็นเวลาที่คนๆนี้อายแล้วน่ารักดี


“ชื่อ คิมคิบอมครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบ จากนั้นก็ก้มหัวให้ดงแฮ


“อ่อ..แล้วนายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ” 


“มาถ่ายรูปครับ”


“นายไม่ต้องครับๆอะไรมากมายก็ได้ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นซักหน่อย” ดงแฮยู่หน้าเล็กน้อย อย่างไม่ได้ดังใจ


“แต่พี่ดงแฮเป็นรุ่นพี่นี่ครับ” แต่ด้วยความเกรงใจ คิบอมยังคงยืนยันต่อไป


“นายนี่มัน... ช่างเถอะ! ว่าแต่มาทำอะไรเหรอ” ดงแฮพูดพลางมองไปที่มือของคิบอมที่ถือกล้องถ่ายรูปอยู่


“ก็มาถ่ายวิวทั่วไปหนะครับ พอดีผมอยู่ชมรมถ่ายรูป”


“ฉันเองก็มีเพื่อนอยู่ที่ชมรมนั้น แต่ทำไมฉันไม่ค่อยเห็นนายเลยอ่ะ”


“ผมไม่ค่อยเด่นมั้งครับ” คิบอมพูดยิ้มๆ


“เหรอ งั้นวันหลังฉันไปก็ทักด้วยนะ” 


“ครับ”


“เอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ” ดงแฮพูดเองเออเอง ก่อนที่จะดึงตัวคิบอมเข้ามากอด


“ทำอะไรเหรอครับ!” คิบอมถามดงแฮด้วยความตกใจ


“ก็เพื่อนใหม่ ฉันก็กอดต้อนรับไง” ดงแฮยิ้มขำๆ เขามักจะกอดเพื่อนๆอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหรือคนที่รู้จักกันจนคนรอบข้างต้องห้ามปราม เพราะการที่ไปกอดใครสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นจะหัวใจวายเอา แต่ดงแฮก็ไม่เคยเชื่อฟังซักที ทำให้ทุกๆคนต้องเอือมระอาไปตามๆกัน เพราะว่าดงแฮไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั้นน่ารักขนาดไหน


“เอ่อ....”


“นายนี่เขินบ่อยจัง” ดงแฮมองหน้าคิบอม ก่อนที่จะย่นคิ้วนิดๆด้วยความสงสัย


“แหะๆ” คิบอมไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องพูดอะไรดี อันที่จริงที่เขาเขินก็เพราะคนตรงหน้านี่แหละ


“ฉันไปก่อนหละ...หนาวมากเลย นายก็กลับบ้านไวๆหละ เดี๋ยวไม่สบายเอา” ดงแฮโบกมือลาคิบอม ก่อนที่จะเดินจากไป
.

.

.

.

.
วันรุ่งขึ้น

ดงแฮตื่นขึ้นมาตามปกติ เพื่อมาอาบน้ำแต่งตัว แต่มันไม่ปกติที่วันนี้เจ้าตัวกลับยิ้ม แล้วก็หันไปหันมาอยู่หน้ากระจกเพื่อส่องดูตัวเองนานจนสองเพื่อนสนิทรู้สึกผิดสังเกต


“ดงแฮเป็นอะไรไปอ่ะ ส่องกระจกอยู่นั่นแหละ” ซองมินเดินมาพูดกับดงแฮด้วยความแปลกใจ ส่วนเรียววุคก็พยักหน้าเห็นด้วยทั้งๆที่ปากก็คาบแปรงสีฟันเอาไว้อยู่


“นี่...ชมรมถ่ายรูปของซองมินมีคนชื่อคิบอมอยู่ไหม๊” ดงแฮไม่ได้ตอบคำถามของซองมิน แต่หันมาถามแทน


“คิบอมเหรอ...อ๋อ! ไอ้เด็กติ๋มๆแต่ถ่ายภาพเก่งสุดๆหนะเหรอ ดงแฮถามทำไมอ่ะ” ซองมินถามดงแฮ


“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก พอดีได้ยินเพื่อนพูดกันหนะ” ดงแฮพูด


“มีใครพูดถึงนายนั่นด้วยเหรอเนี่ย เห็นวันๆเอาแต่ถ่ายรูปอย่างเดียวเลย” ซองมินทำหน้าสงสัยหน่อยๆ


“เขาก็น่ารักดีนี่นา” ดงแฮพูดกับตัวเองเบาๆ


“อะไรนะ” เพราะได้ยินไม่ถนัด ซองมินเลยต้องเอ่ยถามเพื่อนรักอีกครั้ง


“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” ดงแฮพูดปัดๆ


“ไม่มีอะไรก็ไปกินข้าวเถอะ...เรียว! อาบน้ำเร็วๆหละ” ซองมินพูดกับดงแฮ จากนั้นก็หันไปสั่งเรียววุคที่ยืนคาบแปรงสีฟันเพื่อฟังบทสนทนาก็ซองมินกับดงแฮ


“อื้มๆ” เรียววุคพูด ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องน้ำไปเหมือนเดิม
.

.

.

.

.
พอดงแฮ ซองมิน และก็เรียววุคมาที่โรงเรียน ก็เห็นคยูฮยอนกับเยซองยืนรออยู่ที่หน้าโรงเรียน


“สวัสดีครับคนสวย” คยูพูด จากนั้นก็เหล่ตาไปหาซองมิน


“บ้า!” ซองมินพูดอายๆ ก่อนที่จะเดินไปหาคยู จากนั้นเรียววุคก็เดินไปหาเยซอง


“ไปด้วยกันไหม๊ดงแฮ” เรียววุคหันมาถามดงแฮ


“ไม่อ่ะ ไปกันเถอะ” ดงแฮพูด จากนั้นก็แยกจากพวกซองมินมา

ดงแฮเดินไปเรื่อยๆ เพราะว่าดงแฮ ซองมิน และเรียววุคเป็นพวกที่ชอบมาโรงเรียนแต่เช้า ดังนั้นจึงมีเวลาว่างมากมายก่อนที่จะต้องไปเข้าชั้นเรียน ดงแฮจึงใช้เวลานี้เดินไปตามสถานที่ต่างๆของโรงเรียน


โรงเรียนของดงแฮมีสวนหย่อมขนาดใหญ่อยู่ที่หลังโรงเรียน เพื่อนให้นักเรียนทุกคนเอาไว้พักผ่อน และที่ตรงนี้ก็เป็นที่ประจำของดงแฮด้วย เพราะเขาชอบจะมานั่งที่นี่ในเวลาที่ซองมินและเรียววุคไปกับพวกเยซอง เพราะว่าที่นี่เป็นที่ที่สงบไม่ต่างอะไรกับห้องสมุดเลย


ดงแฮเดินมาเรื่อยๆจนถึงลานน้ำพุบริเวณสวนหย่อม ร่างบางนั่งลงบนม้าหินอ่อน ก่อนที่จะกางหนังสือออกมาเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย


แชะ!

เสียงของชัตเตอร์ดังขึ้น เรียกความสนใจของดงแฮให้หันไปหาเสียงนั้น เพราะอาจจะเป็นคนที่เขาเพิ่งเจอไปเมื่อวานก็ได้


“คิบอม!” ดงแฮเรียกคิบอม จากนั้นก็วิ่งไปหา ส่วนคิบอมเองก็หันมาตามเสียงของร่างบางเช่นกัน


“ระวังล้มนะครับ” คิบอมบอกดงแฮด้วยความเป็นห่วง 


“อ๊ะ!” ดงแฮวิ่งไปไม่ทันดู จนทำให้ตัวเองสะดุดกับก้อนหินเข้า


“ระวังครับ!” 


ตุบ!

ดงแฮหลับตาเพราะคิดว่าตัวเองจะต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่เขากลับไม่รู้สึกอย่างนั้น แทนที่จะเป็นพื้นแข็งๆ กลับเหมือนมีอะไรนุ่มๆมารองตัวเขาแทน


ดงแฮค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะพบว่าตอนนี้เขานอนทับอยู่บนร่างของคิบอม ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนใกล้กันมาก จนทำให้เลือดในตัวของทั้งคู่สูบฉีดไปที่ใบหน้า


“เอ่อ...” ทั้งสองมองหน้ากันเลิกลัก จากนั้นดงแฮก็รีบดันตัวเองขึ้นมาด้วยความเขิน


“ขอโทษนะ” ดงแฮพูดกับคิบอม


“ไม่เป็นไรครับ แต่เวลาวิ่งต้องระวังด้วยนะครับ” คิบอมเองก็ลุกขึ้นตามดงแฮ แล้วก็ปัดฝุ่นที่เกาะตามตัวออก


“อื้ม...ว่าแต่ นายมาถ่ายรูปอีกแล้วเหรอ” ดงแฮรีบเปลี่ยนเรื่องก่อน เพราะตอนนี้ ภาพใบหน้าของคิบอมเมื่อกี๊มันทำให้ใบหน้าของดงแฮเริ่มแดงขึ้นมา


“ครับ” คิบอมก็ยังพูดน้อยเหมือนเดิน และก็ยังยิ้มแก้มแตกเหมือนเดิมกับตอนที่เขาเจอวันแรก


“เห็นซองมินบอกว่านายถ่ายรูปเก่งนี่นา” ดงแฮมองไปที่กล้องของคิบอม  


“ไม่หรอกครับ...พี่ๆในชมรมเค้าก็ถ่ายรูปเก่งกันทั้งนั้น” คิบอมพูดอายๆ จากนั้นก็เอามือไปเกาท้ายทอยของตัวเอง


“นายเขินอีกแล้วเหรอเนี่ย” ดงแฮพูดยิ้มๆ 


“แต่มันก็น่ารักดีนะ” ดงแฮพูดต่อ ก่อนที่จะยิ้มเอียงคอให้คิบอม เขาเป็นคนที่พูดอะไรตรงไปตรงมา อยากจะชมใครก็ชม ไม่มีการอายหรือเขินแต่อย่างใด


“แหะๆ” เพราะไม่มีอะไรจะพูด คิบอมก็เลยเลือกที่จะยิ้มมากกว่า อีกอย่าง เขาเองก็เขินด้วยที่อยู่ดีๆดงแฮก็มาชมเขาแบบนี้


“ฉันพูดจริงๆนะ” ดงแฮพูดอีกครั้ง เพราะนึกว่าคิบอมคิดว่าเขาพูดเล่น


“ไม่ค่อยมีคนชมผมแบบนี้เท่าไหร่หนะครับ มีแต่คนบอกว่าผมเฉิ่ม”


“ก็นะ นายเล่นท่าทางเรียบร้อยแบบนี้” ดงแฮพูดขำๆ


“ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงนี่ครับ” 


“ฮ่าๆ นายมันเฉิ่มจริงๆนั่นแหละ”


“ครับ” คิบอมยิ้มนิดๆ

“งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ดงแฮเดินออกจากสวนหย่อม จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน
.

.

.

.

.
หลังจากวันนั้น ทั้งสองคนก็ได้พบกันมาเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฟ้าดลใจหรือว่าความบังเอิญอย่างคาดไม่ถึง เพราะว่าหลังจากวันนั้น ดงแฮได้เจอกับคิบอมแทบจะทุกวัน และคิบอมก็จะมาพร้อมกับกิจกรรมเดิมๆก็คือการถ่ายรูป และดงแฮก็จะเข้าไปพูดคุยกับคิบอมเป็นประจำ ทั้งคู่เริ่มสนิทกันมากขึ้นกว่าเดินจนซองมินกับเรียววุคเริ่มเชียร์ให้เป็นแฟนกันซักที


“ไปก่อนนะซองมิน เรียววุค” ดงแฮโบกมือลาเพื่อนๆหลังจากที่สัญญาณเลิกโรงเรียนดังขึ้น


“จะรีบไปหาใครเหรอจ๊ะ” ซองมินพูดแซวๆ เขารู้เรื่องที่ดงแฮรู้จักกับคิบอมแล้ว เพราะว่าเมื่อตอนที่ดงแฮมาหาเขาที่ชมรม ก็เดินไปคุยกับคิบอมอย่างสนิทสนม ซึ่งซองมินเองก็เชียร์ให้คู่นี้สมหวังกัน เพราะคิบอมเองก็เป็นคนที่นิสัยดีจนถึงขั้นดีมากเลยทีเดียว เพราะไม่ว่าใครจะใช้อะไรก็ครับๆตลอด แถมยังพูดเพราะ ท่าทางดีอีกด้วย ซึ่งถ้าดงแฮได้เป็นแฟนนะ คงจะโชคดีไม่น้อย


“นั่นหนะสิ” เรียววุคพูดยิ้มๆ อย่างมีเล่ห์นัย


“บ้าเหรอ! เพื่อนกันทั้งนั้น” ดงแฮพูดอายๆ จากนั้นก็วิ่งออกไป
.

.

.

.

.
ดงแฮเดินมาหาคิบอมที่สวนหลังโรงเรียนตามนัดที่ให้ไว้ เพราะว่าวันนี้ดงแฮกะจะมาติวหนังสือให้คิบอม แม้ว่าฝีมือการถ่ายรูปจะเป็นเลิศ แต่มันก็ไม่ได้เลยไปถึงความสามารถด้านการเรียนของคิบอมเลยแม้แต่นิดเดียว


“นี่!” ดงแฮเดินไปแตะที่หลังของคิบอมเพื่อที่จะเรียก เพราะว่าดงแฮมานานแล้ว แต่คิบอมกลับไม่รู้สึกซักที


“อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ” คิบอมหันมาหาดงแฮด้วยความตกใจ


“มานานแล้ว ก็คิบอมมัวแต่ถ่ายรูป” ดงแฮย่นหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อน


“ขอโทษนะครับ” คิบอมเดินตามดงแฮมา จากนั้นก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม


“ฉันแค่ล้อเล่นน่า! มาเรียนกันเถอะ” ดงแฮพูด ก่อนที่จะเริ่มต้นสอนคิบอมไปเรื่อยๆโดยคิบอมเองก็ตั้งใจเรียนเช่นกัน
.

.

.
หลังจากที่สอนเสร็จ ดงแฮก็ให้คิบอมนั่งทำข้อสอบ ส่วนตัวเองก็นั่งดูอะไรเรื่อยๆเปื่อย เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณห้าโมงเย็นแล้ว ซึ่งสวนหย่อมของโรงเรียนตอนนี้บรรยากาศสวยไม่ใช่เล่นเลย 


ดงแฮมองไปเรื่อยๆ จากนั้นก็หยิบกล้องของคิบอมขึ้นมาดู


“นี่! ฉันดูรูปในกล้องนายได้ไหม๊” ดงแฮถามคิบอม


“เอ่อ...”


“ถือว่าตกลงนะ” ดงแฮพูด ก่อนที่จะเริ่มเปิดรูปดูทีละรูป 


เป็นอย่างที่ซองมินพูดจริงๆ ฝีมือการถ่ายรูปของคิบอมถือว่าดีมากๆจนน่าทึ่งดงแฮดูรูปไปเรื่อยๆด้วยความเพลิดเพลิน จนโผล่รูปของดงแฮในอิริยาบถต่างๆขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นภาพตอนที่เขาอยู่กับซองมิน เรียววุค ภาพที่เขาไปเดินเล่นที่ห้างฯ ภาพที่อยู่ในห้องเรียนดนตรี ภาพที่เขาอยู่สวนสาธารณะตอนที่เจอกันครั้งแรก ภาพที่เขาอยู่ที่สวนของโรงเรียน และก็ภาพเขาอีกมากมาย มีทั้งก่อนและหลังที่เขาจะรู้จักคิบอม


“เอ่อ...” คิบอม


“นายถ่ายเองหมดเลยเหรอ” ดงแฮถามคิบอม


“คะ...ครับ” คิบอมตอบ ก่อนที่จะก้มหน้า


“......”


“คือว่า..ผม..ผมแอบชอบรุ่นพี่มานานแล้วครับ!” ในที่สุดคิบอมก็สารภาพรักกับดงแฮ 

เขาแอบมองดงแฮมานานแล้ว แต่เพราะว่าไม่ว่าใครก็ชอบดงแฮทั้งนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะไปจีบดงแฮ เพราะคิดว่าคนเฉิ่มๆอย่างเขา ดงแฮคงไม่ชอบ


คิบอมก้มหัวลงให้ดงแฮ พลางนั่งตัวเกรงไปด้วยเพราะเขาไม่รู้ว่าดงแฮจะตอบว่าอะไร บางทีดงแฮอาจจะว่าเขา แล้วไม่มาเจอกับเขาอีกเลยก็ได้ ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่คิบอมเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้ว


“คือว่า....” ดงแฮกำลังจะพูด แต่ก็โดนคิบอมขัดขึ้นมาก่อน


“แม้ว่ารุ่นพี่จะไม่สนใจผมก็ตาม แต่ผมก็จะไม่เสียใจเลย เพราะว่าการที่ได้คุยกับรุ่นพี่ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วหละครับ” คิบอมพูดรัว จากนั้นก็รีบถือของออกไป


“นี่นาย!” ดงแฮที่ยังไม่ทันตั้งตัวรีบลุกขึ้น ก่อนที่จะวิ่งไปรั้งแขนของคิบอมเอาไว้


“มีอะไรเหรอครับ” คิบอมหันมามองดงแฮด้วยสีหน้างงๆ


“นายจะกลับไปไหน” ดงแฮพูดเสียงเหี้ยม


“เอ่อ...”


“ฉันยังติวให้นายไม่เสร็จเลยนะ!”


“คือว่า..ผมขอโทษครับ” คิบอมก้มหัว ก่อนที่จะเดินคอตกกลับไปที่โต๊ะ


“ฉันไม่อยากเห็นแฟนตัวเองสอบตกจนต้องมานั่งแก้หรอกนะ” ดงแฮพูดตามหลังของคิบอมไป ทำให้คิบอมหันมามองดงแฮด้วยความประหลาดใจ


“อะไรนะครับ!” 


“ฉันบอกว่าฉันไม่อยากเห็นแฟนตัวเองตกบ่อยๆหรอกนะ” ดงแฮพูดยิ้มๆอีกครั้ง


“หมายความว่า รุ่นพี่ รับรักผมแล้วเหรอครับ”


“ถ้านายยังถามฉันอีกนะ ฉันจะไปหาคนอื่นแล้ว” ดงแฮพูด


“ไม่ครับๆ ผมไม่พูดแล้ว” 


ดงแฮหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามคิบอมไปที่ม้าหินอ่อน
.

.

.

.

.

. 
“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ” ดงแฮพูดกับซองมิน โดยที่มีอีกสามชีวิตก็คือ คยู เรียววุค เยซองที่นั่งฟังด้วย


“โห เหมือนกับฟ้าลิขิตเลยอ่ะ” เรียวพูดเพ้อๆ


“ก็จริงๆอ่ะนะ” เยซองพูด จากนั้นก็เอาแขนไปโอบไหล่เรียววุค


“แล้วเมื่อไหร่คิบอมมันจะกลับมาเนี่ย มัวแต่ไปถ่ายรูปทะเลอยู่นั่นแหละ ฉันรอกินบาร์บีคิวจนไส้กิ่วแล้วนะเนี่ย” คยูบ่นเล็กน้อย แต่ก็โดนซองมินดุ


“ฉันก็ว่าไปนานเกินไปนะเนี่ย เดี๋ยวฉันไปตามดีกว่า” ดงแฮพูด แล้วก็วิ่งลงไปหาคิบอมที่ชายหาด
.

.

.

.

.
ดงแฮเดินไปเรื่อยๆก็เจอคิบอมยืนถ่ายรูปอยู่ไม่ไกลนัก ดงแฮจึงรีบวิ่งเข้าไปหา


“นี่คิบอม! คนอื่นเค้ารอนายนะ” ดงแฮดุคิบอมเล็กน้อย


“ขอโทษทีครับดงแฮ” คิบอมหันมาหาดงแฮแล้วก็ยิ้ม พอหลังจากคบกันเป็นแฟน ดงแฮก็สั่งห้ามไม่ให้คิบอมเรียกตัวเองว่าพี่อีก


“นายถ่ายอะไรอยู่หนะ” ดงแฮเดินไปใกล้ๆคิบอม ก่อนที่จะชะเง้อดูรูปที่คิบอมถ่าย


“ดูในรูปไม่สวยเท่าของจริงหรอกครับ” คิบอมพูด จากนั้นก็จับหน้าของดงแฮให้มองออกไปที่ทะเล 


ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของดงแฮตอนนี้คือภาพของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตก และมีสีส้มแผ่ออกมาจากปลายสุดของทะเล ช่างเป็นภาพที่สวยและโรแมนติกมากในความคิดของดงแฮ


“สวยจังเลย” ดงแฮพูดขึ้นมาลอยๆ ภาพตรงหน้าทำให้ดงแฮไม่อาจถอนสายตาออกไปได้ 


“แต่ไม่สวยเท่าคนตรงหน้าผมหรอก” คิบอมพูดพลางจ้องหน้าดงแฮไปด้วย พอดงแฮรู้สึกตัวว่าตอนนี้คิบอมจ้องหน้าอยู่ก็รู้สึกเขินขึ้นมา 


“คิบอมบ้า! นายการเป็นคนพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!” 
ดงแฮหันหน้าหนีด้วยความอาย คิบอมจับไหล่ของดงแฮให้หันหน้ามาหาตัวเอง แล้วจ้องลงไปในดวงตาของดงแฮ เพื่อที่จะสื่อสารสิ่งที่อยู่ในหัวใจของคิบอม


“ผมอาจจะพูดคำนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่ผมพูดนั้น ความรู้สึกของผมมันไม่เคยเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ผมพูดคำคำนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่าผมรักดงแฮมากกว่าเดิม”


“.....” 


“ผมรักดงแฮนะครับ”


“ฉันก็ รักคิบอมนะ” ใบหน้าของคิบอมค่อยๆโน้มลงมาหาดงแฮ ดงแฮหลับตาพริ้ม ก่อนที่จะปล่อยให้ร่างกายทำไปตามความรู้สึกของตัวเอง ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกันอย่างนุ่มนวล พร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆลับขอบฟ้าไป....

ความรักของผม เริ่มต้นที่สวนสาธารณะแห่งนั้น และจะไม่มีวันจบตลอดไป แล้วความรักของคุณ เริ่มต้นที่ตรงไหน...ขอให้ทุกคนมีความสุขกับความรักนะคะ...