The promise.... [SF - Kihae]

เนื้อเรื่อง

คำสัญญา ถ้าไม่รักษา อาจเหลือเพียงแต่คำว่า....เสียใจ





เส้นทางทอดยาวที่เงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งที่ดังก้องอยู่
ในทางเดินของโรงพยาบาล ทุกเสียงกระทบระหว่างรองเท้ากับพื้นนั้น สร้างความเหน็บ
หนาวไปถึงขั้วหัวใจ เสียงฝีเท้าหยุดลงอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง สายตาคู่หนึ่งจ้องมอง
ร่างบางที่บัดนี้หลับใหลไปกับกาลเวลา มีเพียงการขยับของหน้าอกเท่านั้น ที่จะสามารถ
ยืนยันได้ว่าคนคนนั้น ยังมีชีวิตอยู่





6 ชั่วโมงก่อน
“คิบอม วันนี้คิบอมว่างป่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วของดงแฮกำลังอ้อนคิบอมทันทีที่เจ้าตัวตื่นขึ้นมา


“อ่า... วันนี้ผมต้องไปทำงาน คงจะ...”
 

“ไม่ว่าง!” เสียงเล็กสอดแทรกเข้ามาก่อนทันทีที่คิบอมยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างบางปล่อยแขนของคิบอมทันที จากนั้นก็เดินหนีไปข้างนอก 
 

“เฮ้อ...” คิบอมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน 
.

.

.

.

.
“คนบ้า! เมื่อไหร่จะว่างซักทีนะ” ดงแฮพูดอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะหยิบขนมมานั่งกินให้หายช้ำใจ
 

“กินเยอะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” คิบอมพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินมาใกล้ๆดงแฮ


“แล้วจะทำไม” ดงแฮขยับตัวหนี  จากนั้นก็เชิดหน้าใส่คิบอมด้วยความงอน ซึ่งภาพนั้น ทำให้คิบอมอดยิ้มไม่ได้


“อ่า...อย่างอนสิครับ งั้นเอาอย่างนี้ ผมจะรีบทำรายงานแล้วเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันนะ” 


“จริงนะ ” เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้ดงแฮหายงอนเป็นปลิดทิ้ง


“อะไรเนี่ย เห็นเที่ยวสำคัญกว่าผมแล้วเหรอ” คิบอมพูดงอนๆ 


“เปล่า..ก็อยากไปกับคิบอมคนเดียวนั่นแหละ” ดงแฮพูดเอาใจ ก่อนที่จะหอมแก้มคิบอมหนึ่งที


“รู้งี้ให้ไปเที่ยวบ่อยๆก็ดี” คิบอมพูดขำๆ ส่วนดงแฮก็เขินจนหน้าแดง


“แต่คิบอมอย่าผิดสัญญานะ” ดงแฮยื่นนิ้วมือมาเกี่ยวเอานิ้วก้อยของคิบอม


“ครับ..” คิบอมยิ้ม


“ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวงานไม่เสร็จ” ดงแฮพูดอ้อมแอ้มด้วยความอาย ก็เมื่อกี๊คิบอมเล่นจ้องหน้าเขาไม่หยุดนี่นา


คิบอมยิ้มให้กับความน่ารักของดงแฮ ก่อนที่จะลุกออกไปทำงาน เพื่อที่เขาจะได้กลับมาไวๆ
.

.

.

.

.
คิบอมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ ในใจก็ภาวนาให้งานเสร็จไวๆ เพราะป่านนี้ ร่างบางคงนั่งชะเง้อมองประตูรอให้เขากลับไปรับไปเที่ยวไวๆแล้ว แต่เหมือนสวรรค์แกล้ง งานที่เขาได้รับนั้นมีมากมายเหลือเกิน เขาจึงยังทำงานไม่เสร็จซักที จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึง 3 ทุ่มแล้ว ซึ่งก็เลยนัดที่คิบอมสัญญากับดงแฮไปแล้ว แต่คิบอมก็ยังไม่มีเวลามาสนใจนาฬิกาเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้เขาก็ลืมเรื่องที่สัญญากับดงแฮไปซะสนิท

ส่วนที่บ้าน ดงแฮเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย เพราะอารมณ์โกรธและเป็นห่วงผสมปนเปกันไปจนทำอะไรไม่ถูก แม้จะพยายามโทรไปหา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ซะทุกครั้ง จนตอนนี้ ดงแฮอยากจะขับรถไปหาคิบอมด้วยตัวเองซะด้วยซ้ำ แต่ติดอยู่ที่ว่า เขาไม่รู้ว่าคิบอมอยู่ที่ไหน เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร สิ่งที่เดียวที่ดงแฮทำได้ก็คือ การเดินวนไปวนมาเพื่อคอยคนที่รักให้กลับบ้าน
.

.

.

.

.
หลังจากที่งานของคิบอมเสร็จ เขาก็เก็บของกลับบ้านตามปกติ จนเมื่อเขามองดูเวลา เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ลืมอะไรไป

“ตายแล้ว! ดงแฮเอาตายแน่เลย” 
 

คิบอมรีบวิ่งไปที่รถ ก่อนที่จะขับรถไปอย่างรวดเร็ว 

‘ตอนนี้ดงแฮจะโกรธเขาจนไม่ให้อภัยเลยรึเปล่านะ’ 

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนที่จะพบว่ามันปิดเอาไว้อยู่ สงสัยว่าเขาอาจจะไปหลงปิดเครื่องโดยไม่รู้ตัว  พอเขาเปิดโทรศัพท์ เขาก็เห็นเบอร์โทรเข้าประมาณเกือบสี่สิบครั้ง และทุกเบอร์ก็เป็นเบอร์ของดงแฮ นั่นยิ่งทำให้เขาต้องรีบเร่งมากขึ้น


เมื่อคิบอมมาถึงบ้าน เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปหาดงแฮ ซึ่งพอเขาเข้าไป ก็เห็นดงแฮกำลังลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินหนี เพราะดงแฮเห็นคิบอมตั้งแต่มาจอดรถแล้ว และเมื่อมองจากท่าทีที่เร่งรีบของเขา ทำให้ดงแฮรู้ว่าเหตุผลที่เขาไม่มาตามนัด ก็เพราะว่าลืม...


“ดงแฮ เดี๋ยวก่อน” คิบอมวิ่งไปจับที่ข้อมือของดงแฮ ก่อนที่จะรวบตัวของร่างบางเข้ามากอดไว้


“......” ไร้เสียงพูดใดๆ มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆเท่านั้น แต่นั้นก็ทำให้คิบอมแทบจะใจสลาย เขาทำให้คนคนนี้ร้องไห้อีกแล้ว ทั้งที่สัญญาเอาไว้แท้ๆ แต่เขาไม่สามารถรักษาสัญญาได้


“อย่าร้องไห้เลยนะ...ผมขอโทษ”


“ระหว่างงานกับฉัน นายเห็นใครสำคัญกว่ากัน” สรรพนามที่ใช้เรียกดูห้วนขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าดงแฮโกรธคิบอมมากแค่ไหน


“ดงแฮ” เสียงที่ตอบ แม้จะไม่หนักแน่น แต่คิบอมแทบไม่ต้องใช้เวลาในการคิดเลยแม้แต่นิดเดียว


“แล้วทำไม....” แต่ก่อนที่ดงแฮจะพูดจบ คิบอมก็ได้พูดแทรกขึ้นมา 


“ที่ผมทำงานก็เพื่อดงแฮจะได้อยู่ที่ดีๆกับคนอื่นเขา ผมไม่อยากให้ดงแฮต้องมาลำบาก ดงแฮจะต้องสบายที่สุด เพราะถ้าหากผมเห็นคนที่ผมรักต้องอยู่อย่างลำบาก ผมคงจะ...เสียใจ” 


“คิบอมไม่จำเป็นต้องทำงานเพื่อให้ดงแฮอยู่สบาย เพราะถ้าที่นั่นไม่มีคิบอม ต่อให้สบายแค่ไหน ดงแฮก็ไม่อยากอยู่ ดงแฮไม่เคยลำบาก เพราะมีคิบอมคอยอยู่ข้างๆเสมอ และถ้าหากคิบอมต้องเหนื่อยเพราะดงแฮ ดงแฮก็คงจะ....เสียใจ” ดงแฮพูด พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคิบอม 


“อย่าโกรธกันเลยนะ” คิบอมพูด ก่อนจะค่อยๆดึงร่างบางเข้ามากอดช้าๆ


“อื้ม...” ทั้งสองกอดกัน ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะค่อยๆประกบลงไปบนริมฝีปากบางอย่างช้าๆ
.

.

.

.

.
ถ้าเรื่องในวันนั้น เป็นอย่างที่พูดมาก็คงจะดี แต่เพราะมันไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องราวทั้งหมดจึงต้องจบลงด้วยความเสียใจ
 

ในวันนั้น
 

คิบอมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ ในใจก็ภาวนาให้งานเสร็จไวๆ เพราะป่านนี้ ร่างบางคงนั่งชะเง้อมองประตูรอให้เขากลับไปรับไปเที่ยวไวๆแล้ว แต่เหมือนสวรรค์แกล้ง งานที่เขาได้รับนั้นมีมากมายเหลือเกิน เขาจึงยังทำงานไม่เสร็จซักที จนตอนนี้เวลาล่วงเลยมาจนถึง 3 ทุ่มแล้ว ซึ่งก็เลยนัดที่คิบอมสัญญากับดงแฮไปแล้ว แต่คิบอมก็ยังไม่มีเวลามาสนใจนาฬิกาเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้เขาก็ลืมเรื่องที่สัญญากับดงแฮไปซะสนิท

ส่วนที่บ้าน ดงแฮเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย เพราะอารมณ์โกรธและเป็นห่วงผสมปนเปกันไปจนทำอะไรไม่ถูก แม้จะพยายามโทรไปหา แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ซะทุกครั้ง จนตอนนี้ ดงแฮอยากจะขับรถไปหาคิบอมด้วยตัวเองซะด้วยซ้ำ แต่ติดอยู่ที่ว่า เขาไม่รู้ว่าคิบอมอยู่ที่ไหน เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร สิ่งที่เดียวที่ดงแฮทำได้ก็คือ การเดินวนไปวนมาเพื่อคอยคนที่รักให้กลับบ้าน
 

หลังจากที่งานของคิบอมเสร็จ เขาก็เก็บของกลับบ้านตามปกติ จนเมื่อเขามองดูเวลา เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ลืมอะไรไป


“ตายแล้ว! ดงแฮเอาตายแน่เลย” 
 

คิบอมรีบวิ่งไปที่รถ ก่อนที่จะขับรถไปอย่างรวดเร็ว 

‘ตอนนี้ดงแฮจะโกรธเขาจนไม่ให้อภัยเลยรึเปล่านะ’ 

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนที่จะพบว่ามันปิดเอาไว้อยู่ สงสัยว่าเขาอาจจะไปหลงปิดเครื่องโดยไม่รู้ตัว  พอเขาเปิดโทรศัพท์ เขาก็เห็นเบอร์โทรเข้าประมาณเกือบสี่สิบครั้ง และทุกเบอร์ก็เป็นเบอร์ของดงแฮ นั่นยิ่งทำให้เขาต้องรีบเร่งมากขึ้น
.

.

.

.

.
เมื่อคิบอมมาถึงบ้านก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปหาดงแฮ ซึ่งพอเขาเข้าไป เขากลับไม่เห็นใครเลย กระเป๋าทำงานที่ถือมา หลุดมือไปเมื่อไหร่ไม่รู้ คิบอมพาร่างตัวเองไปที่รถ ก่อนที่จะรีบขับรถออกไปเพื่อตามหาคนที่เขารัก มือหนึ่งกำพวงมาลัย อีกมือก็ถือโทรศัพท์ ถึงแม้จะเป็นอันตรายในการขับรถ เขาก็ไม่ได้สนใจ เรื่องเดียวที่เขาสนใจตอนนี้ มีเพียงเรื่องของดงแฮเท่านั้น
 

คิบอมตระเวนหาไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอคนรัก นั่นยิ่งทำให้คิบอมกระวนกระวายมากขึ้น ส่วนมือถือของดงแฮ ไม่ว่าจะโทรซักกี่ครั้ง ก็ไม่สามารถติดต่อได้


“อย่าหนีไปอีกนะดงแฮ....” คิบอมพูดกับตัวเอง จากนั้นก็ตามหาไปเรื่อยๆ  ดงแฮมักจะหนีเขาไปแบบนี้เสมอเมื่อเวลาที่เขาผิดสัญญา เคยมีครั้งหนึ่งที่ดงแฮหนีไป พอเมื่อเขาตามดงแฮไป เขากลับเห็นดงแฮกำลังจะโดนผู้ร้ายข่มขืน ถึงแม้ดงแฮจะเป็นผู้ชาย แต่เพราะใบหน้าที่หวาน ไม่ว่าใครก็อาจจะมองผิดไป เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น คิบอมก็ให้สัญญากับดงแฮว่าเขาจะไม่ผิดสัญญาอีก แต่เขาก็ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับดงแฮได้เลยซักครั้ง


คิบอมตามหาดงแฮไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น หน้าจอปรากฏเบอร์ของซองมิน ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาดีใจมาก ไม่แน่ว่าดงแฮอาจจะไปอยู่บ้านของซองมินก็ได้ 


“ฮัลโหล! ซองมิน ดงแฮอยู่กับซองมินใช่ไหม๊”


(ใช่ ตะ..แต่ว่า...คิบอม คือตอนนี้.....)


“เกิดอะไรขึ้น!” ไม่ทันที่ซองมินจะพูดจบ คิบอมก็ถามแทรกขึ้นมาทันที เสียงของซองมินตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกถึงลางไม่ดีที่จะเกิดขึ้น


(เอางี้ เดี๋ยวมาเจอกันที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่ใกล้ๆโรงพยาบาล XXX )


“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวรีบไป” คิบอมไม่รอช้า ทันทีที่วางโทรศัพท์ เขาก็รีบวิ่งขึ้นรถทันที่ เพื่อที่จะไปหาดงแฮ

คิบอมใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็เดินทางมาถึงที่นัดหมายที่ซองมินบอกเอาไว้ในโทรศัพท์ แต่พอคิบอมมาถึง เขากลับเห็นเพียงซองมินที่ยืนอยู่เท่านั้น 


“ดงแฮอยู่ไหนเหรอ” แม้เสียงจะเป็นปกติ แต่ท่าทางนั้นกลับไม่เลย คิบอมพยายามชะเง้อมองหาดงแฮอยู่ตลอดเวลา


“เอ่อ...คิบอม นายต้องใจเย็นๆนะ คือว่าดงแฮ...เอ่อ...” ซองมินเงยหน้าขึ้นมามองคิบอม ก่อนที่จะสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง


“เกิดอะไรขึ้น” คิบอมมองซองมินอย่างไม่เข้าใจ แต่ในใจของเขานั้นกลับร้อนรุ่ม ขออย่าให้สิ่งร้ายๆเกิดกับดงแฮเลย


“คือวันนี้... ดงแฮโทรมาบอกฉันว่าคิบอมผิดนัดอีกแล้ว แล้วดงแฮก็ขอมาที่บ้านฉัน เพราะเขาอยากมีเพื่อนคุยซักคน”


“แล้วไงต่อเล่า!!!” ด้วยความเป็นห่วงมาก ทำให้เขาเผลอตวาดใส่ซองมิน


“ขอโทษ แล้วไงต่อเหรอ” คิบอมขอโทษซองมิน จากนั้นก็ฟังสิ่งที่ซองมินเล่าต่อ

“หลังจากนั้น ดงแฮก็มาที่บ้านฉัน...... แต่ว่า... พอเขากำลังจะข้ามถนนมาหาฉัน มัน..มันก็มีรถขับเข้ามาชนร่างของดงแฮ ฮึก! ดงแฮล้มลงไปหมดสติ ฉันเลยรีบพาเขามาที่นี่ ฉันเสียใจ ฮื้อๆๆๆๆ” เสียงของซองมินร้องไห้ดังมาก แต่มันกลับไม่ได้เข้าไปในหูของคิบอมเลย ตอนนี้คิบอมได้ยินเพียงแต่ว่าคนรักของเขาตอนนี้ถูกรถชน


“คิบอม...หมอบอกว่า ถ้าพรุ่งนี้ดงแฮไม่ตื่น เขาจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป” ซองมินบอกคิบอม แล้วจากนั้น เขาก็รีบวิ่งไปในโรงพยาบาล
  

คิบอมเดินไปตามทางของโรงพยาบาลเพื่อไปยังห้องที่พยาบาลบอกเอาไว้ เขาเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องที่มีป้ายชื่อติดเอาไว้ว่า ‘ลีดงแฮ’ 

คิบอมมองเห็นดงแฮผ่านทางช่องเล็กหน้าประตู ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาแทบใจสลาย ร่างบางบัดนี้นอนแน่นิ่ง มีเพียงหน้าอกที่ขยับเท่านั้นที่แสดงให้เห็นว่าดงแฮยังมีลมหายใจ คิบอมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะเดินไปหาดงแฮ ตอนนี้ มีเครื่องมือมากมายอยู่ข้างๆดงแฮเต็มไปหมด มือหนาค่อยๆเอื้อมไปจับที่ข้อมือของร่างบาง น้ำตาของคิบอมซึ่งน้อยครั้งนักที่มันจะออกมา แต่ตอนนี้ บนใบหน้าของคิบอมกลับมีแต่รอยน้ำตาเต็มไปหมด ถ้าหากวันนี้ เขาไม่ลืมนัดของดงแฮ ดงแฮคงไม่ต้องเป็นแบบนี้


“ดงแฮ ผมมาแล้ว ตื่นขึ้นมาสิ เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน” คิบอมค่อยๆนั่งลงไปข้างๆเตียงของคนไข้ ก่อนที่จะรวบมือของดงแฮขึ้นมากุมเอาไว้ 


“............” ไร้เสียงตอบรับใดๆ


“ดงแฮคงโกรธมากใช่ไหม๊ ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมาคุยกับผม” คิบอมยังคงพูดอยู่คนเดียวต่อไป


“นี่คือบทลงโทษสำหรับคนที่ผิดสัญญาที่คุณกำลังลงโทษผมใช่ไหม๊ ถ้าอย่างงั้น ผมสำนึกผิดแล้ว คุณตื่นขึ้นมาเถอะนะ” คิบอมพูดอยู่กับร่างที่ไม่ตอบสนองของดงแฮ น้ำตาไหลออกมาเป็นสายโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด


“คิบอม...หมอบอกว่า ถ้าพรุ่งนี้ดงแฮไม่ตื่น เขาจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป”

คำที่ซองมินพูด ยังดังก้องอยู่ในใจของเขา เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดกับดงแฮเลย แต่มันเป็นเขาเองที่สมควรจะโดนแบบนี้ หรือที่มันคือบทลงโทษจากดงแฮอย่างนั้นจริงๆ....


“ดงแฮเป็นเจ้าชายนิทรา ดังนั้นตอนนี้ ถ้าสโนว์ไวท์จูบดงแฮ ดงแฮต้องตื่นสินะ” คิบอมค่อยๆโน้มตัวลงไปจูบดงแฮเบาๆ แต่ร่างบางก็ไม่ได้ขยับแต่อย่างใด


“คุณหมอโกหก...ถ้าเป็นเจ้าชายนิทรา ได้รับจูบจากสโนว์ไวท์แล้ว ก็ต้องฟื้นสิ” คิบอมร้องไห้แทบจะขาดใจ เขามองดูร่างที่ไร้การตอบสนองของดงแฮแล้วร้องไห้ จากนั้น เขาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

แสงอาทิตย์ส่องแสงลอดผ่านหน้าต่าง เปลือกตาของร่างบางเริ่มขยับก่อนที่นิ้วมือจะขยับตาม คิบอม ตื่นขึ้น ทันทีที่รู้สึกว่าร่างบางที่เขานอนกุมมืออยู่เริ่มขยับแล้ว


“ดะ..ดงแฮ ดงแฮฟื้นแล้ว!” คิบอมร้องตะโกนด้วยความดีใจ ก่อนที่เขาระรวบเอาตัวของดงแฮเข้ามากอดเอาไว้ น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาเป็นสาย


“น้ำ...น้ำอยู่ไหน” ร่างบางร้องหาน้ำ คิบอมจึงรีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้


“อยู่นี่ครับ ดงแฮ ผมขอโทษ ผมขอโทษ” คิบอมกุมมือดงแฮด้วยความดีใจ
ดงแฮมองหน้าคิบอม เหมือนกับต้องการจะนึกอะไรซักอย่าง อย่าบอกนะว่าดงแฮ....


“คะ..คุณคือใคร......”

.......ความจำเสื่อม

“คิบอม...หมอบอกว่า ถ้าพรุ่งนี้ดงแฮไม่ตื่น เขาจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป แต่ถ้าดงแฮฟื้นมาจริงๆ เขาอาจจะความจำเสื่อมก็ได้”
ถ้าเขารอฟังซองมินซักนิด เขาอาจจะรู้อะไรมากกว่านั้น

THE END........