<ยวนสยอง, 2> - มึง F กู

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่๑๐ กูคนเดิมได้ตายไปแล้ว

“คุณหนู กลับมาแล้วเหรอ?”

“เรียบร้อยครับพี่นาวคนสวย” ผีเด็กนักเรียนประถมยกมือไหว้ผีผู้หญิงที่หน้าเป็นสิวทั้งหน้าด้วยความนอบน้อม และตอนนี้เขาก็หน้าตาอิ่มเอิบอารมณ์ดี ไม่มีท่าทีก้าวร้าวแบบเมื่อกี้แต่อย่างใด “ผมบีบคอมันตายครับ ทนฟังไม่ได้ มันชอบแกล้งคนอื่น แล้วยังไม่เคยโทษตัวเอง ไม่สอนลูก”

“สมควรโดนแหละ ไอ้พวกหาความบันเทิงไม่ได้แล้วมารังแกชาวบ้าน ชมรมเรามีหน้าที่ปราบการแกล้งทุกชาติภพ ไม่ให้คนเลวแกล้งคนดี และไม่ให้ผีเลวแกล้งผีดีหรือคนดีด้วย” ผีนาวผู้เป็นโรคผิวหนังดูมั่นใจในตัวเองมาก เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่อีสิวที่โดนรุมแกล้ง แต่คือหัวหน้าชมรมอันโด่งดังในโลกวิญญาณ

ชมรมนั้นคือ ‘ชมรมกูคนได้ตายไปแล้ว’

มันเป็นชมรมที่วิญญาณหลายร้อยตนรวมตัวกันปกป้องซึ่งกันและกัน โดยมีนาวเป็นหัวหน้าชมรม และอยู่กันแบบอบอุ่นเหมือนครอบครัว ทุกคนเห็นอกเห็นใจกัน เนื่องจากสมัยเป็นคน ก็เจอเรื่องคล้ายกัน ไม่ว่าจะเพศไหนวัยไหน กระทั่งผีต่างชาติหรือผีตั้งแต่ยุคโบราณก็ยังมี

“ใช่ ผมโคตรหงุดหงิดเลย ไม่หมดไปสักที พวกอันธพาล เอาเปรียบสังคม กดขี่คนอื่น นิสัยเหยียด พี่จำได้ไหมล่ะไอ้หื่นที่ชอบหลอกเหยื่อไปข่มขืนเนี่ย ตอนมันโดนแก้แค้นนะ เรายืนรอดักกระทืบวิญญาณมันเลยแหละ เมื่อกี้ผมเพิ่งไปจัดแก้เบื่อ ผ่านมาหลายปี ยังไม่หายหงุดหงิดสักที”

ผีหนุ่มเอ่ยอย่างขึงขัง เพราะชมรมนี้จะช่วยกันจัดการภัยสังคมอย่างมีอุดมการณ์แน่วแน่

“หนูเองก็เกลียดเหมือนกันแหละ เราต้องเดินหน้าเพื่อยุติการแกล้งกัน เพราะมันเป็นแผลในใจให้ผู้ถูกกระทำ ดีนะที่ได้เจอชมรมนี้ หนูล่ะชอบตบพวกแรดปากเสียแล้วบอกว่าตัวเองเป็นคนตรง อีนุ๊กกับอีชีสนั่น หนูตบยับแล้ว กับอีที่เพิ่งเผาไป หนูจะบอกเพื่อนให้จับมาเลย” ผีอีกคนพูดขึ้นบ้าง ทำเอาหัวหน้าชมรมพูดขึ้นมา

“เอาล่ะ ฉันเข้าใจดีนะ ว่าชมรมเรา ตอนมีชีวิตอยู่ต่างโดนกระทำกันทั้งนั้น แล้วมันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่พวกเราจะรู้สึกสะใจน่ะ เราต้องปกป้องคนดีที่ถูกรังแก รวมถึงลงโทษคนเลวที่ตายไปแล้วด้วย แต่ถึงยังไงก็ต้องทำในขอบเขตนะ แล้วอย่าไปใช้อำนาจในทางที่ผิดด้วย เหมือนที่คุณปู่ทยาทัศน์สอนเรา”

“เขาคือใครเหรอครับ?”

“ต๊าย เธอเข้ามาตั้งหลายสัปดาห์แล้ว ยังไม่รู้จักผู้มีพระคุณของเราอีกเหรอ ใช้ไม่ได้เลย เขาเป็นคนที่อุปถัมภ์ชมรมกูคนเดิมได้ตายไปแล้วยังไงกันล่ะ ตอนคุณปู่มีชีวิตอยู่ เขาเป็นตำรวจที่กล้าหาญมาก ช่วยเหลือประชาชนด้วยความสุจริต แม้กระทั่งตายไปแล้ว ก็ยังช่วยคนอยู่ และยังช่วยผีที่โดนรังแกอีก”

......................................................................................................................................................

หลายปีก่อน

ผีสาวตนหนึ่งนั่งร้องเพลงอยู่กลางถนน ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาแต่ไม่มีใครเห็น นอกจากผีด้วยกันที่มาล้อเลียนปมด้อยเธอเป็นระยะ เสียงเพลงกังวานอ่อนหวานแต่เศร้าจับใจ ใบหน้าสิวเขรอะนั้นอมทุกข์เป็นอย่างมาก ร่างนั้นสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกว้าเหว่ ใครบางตนเดินเข้ามา

“เสียงดีจังหนู”

“คะ?” นาวหันมามองชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีกากี หน้าตาใจดีมีเมตตา แล้วยังดูรวยมากด้วย นาวใจหายวาบกับการถูกชม เพราะตั้งแต่เกิดจนตาย ไม่มีสักคนที่จะชื่นชมความสามารถ ขนาดเป็นผียังไม่วายโดนผีอื่นจับกลุ่มนินทา อันเป็นนิสัยของจิตมนุษย์ ไม่ว่าที่ไหนก็มีเกลื่อน

“ฉันบอกว่าหนูร้องเพลงเพราะดี แล้วนี่มีน้ำตา? ร้องไห้มาเหรอ?”

“หนูโดนแกล้งค่ะ ตั้งแต่ตอนเป็นคน หน้าดันมีสิว ใครก็เรียกอีสิว หนูเสียใจมาก เครียดจนกินยานอนหลับ แล้ววันนั้นกินเยอะไปเลยไม่ตื่น ขนาดตายไปแล้ว คนยังเข้าใจว่าหนูฆ่าตัวตายเอง แล้วเอาไปคุยกันว่ามีแต่คนโง่ที่ฆ่าตัวตายอีก” พูดจบนาวก็ร้องไห้อีกครั้ง ตำรวจหนุ่มจึงนั่งลงพูดด้วย

“ฉันพอเข้าใจนะ เรื่องการแกล้งกันเนี่ย ไม่ใช่มีแค่เด็กหรอก ขนาดโตๆ ทำงานแล้ว ยังแกล้งกันก็มี บางทีถึงชีวิดตด้วย เหมือนเป็นสันดานมัน นึกแล้วก็โมโห ตอนฉันเป็นคนนะ ฉันก็จัดการไปเยอะ ตอนนี้ฉันตายไปแล้ว เมียฉันก็ยังช่วยคนอยู่ รู้จักไหม? คุณหญิงคำแก้ว?”

“เคยได้ยินชื่ออยู่ค่ะ”

“นั่นแหละ ทั้งสวยทั้งเก่ง โหดก็ที่หนึ่ง ฉันน่ะ เกลียดมากพวกหาเรื่องชาวบ้าน ตัดสินคนอื่นโดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ไหนจะการล้อเลียนปมด้อย สิวขึ้นแล้วไง หนูทำอะไรผิด หนูเป็นโรค แล้วหนูก็ยังมีความสามารถอย่างการร้องเพลงที่เพราะมาก เราต้องเห็นค่าตัวเอง บอกฉันมาว่าใครมันกล้าแกล้ง”

“ไอ้นี่ค่ะ” นาวชี้ไปทางผีชายหน้าตาบอกยี่ห้อกลุ่มหนึ่ง แน่นอนว่าพอมันเป็นทยาทัศน์หันมาแล้วก็หน้าซีด จะหนีทันที แต่ก็ช้าไป ทยาทัศน์ปรากฏตัวดักและเตะพวกมันล้มลงหมด ไม่ใช่ว่าเชื่อคนง่าย แต่เชาเคยเห็นมันแกล้งคนหลายรอบแล้ว ที่ตายไปก็เพราะอุบัติเหตุตอนรวมหัวกันจะไปดักปล้น แต่เมาเลยรถคว่ำตายหมด

“ชอบมากใช่ไหมเรื่องการรังแกคนอื่นน่ะ?”

“โอ๊ย ขอโทษครับ พวกผมผิดไปแล้ว”

“ต่อไปนี้ห้ามแกล้งใครอีก ไม่งั้นฉันจะมาอัดหยน้าทุกวันบ้าง ยิ่งเก็บกดอยู่ คิดถึงเมีย” ทยาทัศน์ตะโกนใส่และถีบทิ้งท้าย หันกลับมาหาหญิงสาว “ไม่ต้องไปกลัวพวกกระจอกนี่หรอก คนที่รังแกคนอื่นมันไม่ใช่คนเก่งอยู่แล้ว ก็แค่พวกมีปมด้อยเลยต้องมาลงกับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง หนูชื่ออะไรนะ?”

“นะ… นาวค่ะ”

“นาว ฟังฉัน ต่อไปนี้เธอต้องกล้าหาญ อย่ายอมอำนาจมืดในสังคม ใครที่เคยกระทำเธอ ก็ไปแสดงให้มันเห็นซะ ว่าเธอคนเดิมได้ตายไปแล้ว ต่อไปนี้เธอจะเป็นผีที่กล้าหาญ ผดุงความยุติธรรม ไม่ให้การทำเรื่องเลวร้ายกลายเป็นเรื่องปกติ ไม่อย่างนั้นสังคมเราต้องแย่แน่”

“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“เธอต้องทำได้สิ นี่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อคนมากมายที่โดนกระทำเหมือนเธอหรือหนักกว่าเธอ ฉันกับเพื่อนๆ จะคุ้มครองเอง เพื่อนฉันชื่อเจ้าปัณณ์ มันก็ตำรวจเหมือนกัน เก่งมากด้วย ถ้ามีปัญหารับรองว่าเพื่อนฉันพร้อมช่วย แต่ก่อนอื่น เธอต้องทำให้ฉันเห็น ว่าเธอพร้อมจะสู้จริง”

......................................................................................................................................................

“อย่างที่ฉันเล่าไปแหละ”

“ทยาทัศน์? สามีคุณหญิง? งั้นก็ปู่คุณชายทัพ?”

“นั่นแหละ ที่หล่อและรวยมาก แต่ก็เถื่อนมากเหมือนกัน แต่งงานไปได้หลายปีแล้ว ผู้กองชอบโม้ว่าสมัยหนุ่มๆ ตอนรับราชการ หล่อกว่าหลานเยอะ ชนิดที่คุณย่าคำแก้วเห็นแล้วเขินหน้าแดง แต่ไม่จริงหรอก เพราะคนหลานก็หล่อมากแล้ว” นาวนินทาได้เท่านั้น เจ้าตัวก็แวบโผล่เข้ามา

“เห้ย ทำไมคนกันเองถึงไม่เข้าข้างกันล่ะ?”

“สวัสดีค่ะ แหะๆ”

“ไหว้พระเถอะ ช่วงนี้เป็นไง ได้ข่าวว่ารอรุมพวกนิสัยแย่ล่ะสิ”

“ค่ะ ตามที่เกนหลงเล่านั่นแหละ”

“ว่าไงล่ะหนูเกน?” ทยาทัศน์หันไปยังผีสาวผิวคล้ำอย่างสำรวจ เธอดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความแค้น เกนหลงมองชายหนุ่มครู่หนึ่งก็หลบสายตา เธอเองก็กลัวพลังอำนาจของวิญญาณที่เหนือกว่าเช่นกัน เพราะถ้าเทียบกันแล้ว เธอกลายเป็นเด็กไปเลย แม้อีกฝ่ายจะดูใจดีมากก็ใช่จะอ่อนแอ

“ฆ่ามันไปสามคนแล้วค่ะ”

“อืม ตามสมควรแหละนะ แต่ที่ฉันบอกไปก็อย่าลืมแล้วกัน ว่าชมรมของเรา มีไว้ช่วยกันดูแลกัน ไม่ใช่รวมตัวเป็นหัวโจกแล้วแกล้งคนอื่นที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะเสียใจมาก ฉันขอเป็นกำลังใจ ให้จัดการพวกที่ทำร้ายหนูให้สำเร็จนะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะหนูเกน”

......................................................................................................................................................

คำสอนนั้นทำให้เกนหลงครุ่นคิดครู่หนึ่ง

วิญญาณร้ายโผล่ไปยังมหาวิทยาลัยด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ

แตมเพื่อนรักของเธอเรียนวิชาโทเป็นจุลชีววิทยา หญิงสาวอยู่ในแลปเพาะเชื้อและหยิบจานใบเล็กขึ้นมาดู แบคทีเรียถูกเลี้ยงด้วยอาหารวุ้น แตมสังเกตการเติบโตของแบคทีเรียด้วยความลุ้นจดจ่อ ถ้าผลไม่เป็นบวกอาจหมายถึงต้องทำใหม่ ระหว่างนั้นเพื่อนอีกคนก็เดินเข้ามาเรียก

“เอ้า แตม อาจารย์เรียกอะ”

“เรียกอะไรเหรอ?”

“เห็นบอกว่างานที่ส่งไปมีปัญหา รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะโกรธเอา”

“เหรอ ขอบใจมาก ฉันไปแล้ว”

พูดจบหญิงสาวก็รีบวิ่งแจ้นออกแลปไป หารู้ไม่ว่าเพื่อนคนนั้นเป็นอดีตเพื่อนรักที่สิงเข้ามา เกนหลงแสยะยิ้ม ปล่อยให้แตมออกจากห้องแล้วเดินดูจานเพาะเชื้อแบคทีเรียต่างๆ จนไปหยุดที่จานใบเล็กแต่ความอันตรายไม่เล็กตามตัว เธออ่านป้ายชื่อที่แปะอยู่ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

“ซิก้าทอกซิน โพรดิวซิง อีโคไล”

วิญญาณร้ายในร่างคนเปิดฝาออก ใช้นิ้วป้ายแบคทีเรียในจานแล้วเอาไปผสมในข้าวกล่องของศัตรู กวนนิ้วจนมั่นใจว่าคลุกเชื้อโรคลงจนทั่วแล้วเก็บกล่องให้เข้าที่ โดยไม่ลืมเก็บหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากแลปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้จะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่”

ด้านแตมก็เดินกลับแลปมาทำงานเหมือนทุกวัน แปลกใจเล็กน้อยที่อาจารย์ไม่ได้ตำหนิอย่างที่เพื่อนบอก น่าจะเป็นการเข้าใจผิดกันมากกว่า พอถึงเวลาพักก็เดินไปหยิบกล่องข้าวที่ซื้อมาแล้วกินอย่างอร่อย โดยไม่รู้ว่าข้าวมันไก่จานโปรดถูกผสมแบคทีเรียก่อโรคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อีโคไลเป็นจุลินทรีย์ประจำถิ่นที่มีอยู่ในทางเดินอาหารก็จริง แต่สายพันธุ์นี้มีพิษรุนแรง เมื่อปนเปื้อนไปยังอาหารแล้วจะผลิตสารพิษซิก้าภายในร่างกาย ทำให้ท้องเสียจากอาหารเป็นพิษได้ กว่าแตมจะรู้ก็ปวดมวนท้องจนเอามือกุม รู้ทันทีว่าข้าวที่กินไปเล่นงาน หญิงสาวรีบวิ่งลงไปห้องน้ำชั้นล่างแต่ใครบางคนก็ปรากฏขึ้นก่อน

เกนหลงยืนอยู่ และสะกดขาไม่ให้เดิน

“อีผีบ้า!”

แตมโวยวายใส่และดิ้นรน จะมีอะไรทรมานไปกว่าปวดขี้แล้วไม่ได้ขี้ ยิ่งเป็นการปวดท้องขี้จากโรคอุจจาระร่วงด้วยแล้ว คงไม่มีใครห้ามได้ หญิงสาวดึงขาออกจากพันธนาการเท่าไรก็ไม่เป็นผลสำเร็จ น้ำตาคลอหน่วย ขนลุกเกรียว เธอกัดริมฝีปากกำหมัดแน่น ก่อนจะกรี๊ดขึ้นมาลั่นโถงคณะพร้อมเสียงดังแพร๊ด

อุจจาระเหลวทะลักออกจากทวารหนัก ไหลท่วมชั้นในจนกองอยู่ที่พื้น กลิ่นเหม็นอันร้ายกาจลอยไปทั่วตึก ทุกคนหันมามองหญิงสาวหน้าตาดีแต่ดันขี้แตกจนกระโปรงเต็มไปด้วยคราบสกปรก แตมเข้าใจถึงความอับอายที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูกเมื่อทุกสายตาเพ่งมาที่สิ่งปฏิกูลของตัวเอง

“กรี๊ดดดดด”