<ลานเรื่องสั้น, 3> - เปลือยสวาททาสพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่๒ คนดีไม่มีที่ยืน

“คัท!”

ผู้กำกับสั่งเมื่อพอแล้วสำหรับวันนี้ ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยกันมากเพราะทุ่มเทกับงานจนแทบหมดแรง นักแสดงผละออกจากกัน เป็นอันเสร็จจากงานสักที โยทะกาที่รับบทโดยดาราดังขวัญใจคนทั้งประเทศอย่างณีรนุชเดินออกมาหาสามีหน้าหล่อที่ยืนหน้ายุ่งรออยู่

“คุณไม่ต้องมาหึงฉันน่า”

“ผมก็ไม่ได้หึง ผมแค่หวงนิดหน่อย” ภูวดลอดหวงไม่ได้เมื่อภรรยาคนสวยต้องมาเล่นบทแบบนี้ ถึงกองถ่ายจะเซฟนักแสดงและไม่ได้โป๊หรือมีเลิฟซีนอะไรก็เถอะ เขาก็หวงของเขา ความจริงภูวดลรวยมาก จะให้ภรรยาเลิกทำงานมานอนอยู่บ้านก็ได้และเขาก็ยินดี แต่ณีรนุชมีความสุขกับงานในวงการบันเทิงอยู่

เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ชอบวางอำนาจหรือขัดใจเมีย และก็ได้รับบทเรียนแล้วว่าการไม่ไว้ใจกันทำให้เขาเกือบสูญเสียคนที่ตัวเองรัก ด้วยเหตุนี้ภูวดลจึงตามใจณีรนุชมาก ไม่หึงเวลาเธอเข้าฉากกับผู้ชายจนน่ารำคาญ และช่วยสนับสนุนผลงาน ไม่ต่างจากเพื่อนรักอย่างขจรเดช

แก้วตามีงานไม่ชุมนัก ถ้าได้เล่นก็มักจะได้เป็นนางร้ายหรือนางรอง นานทีจะมีบทนางเอกมาถึงมือ ส่วนใหญ่ออกไปทางงานโชว์ตัวแฟชั่นหรือโฆษณามากกว่า ซึ่งขจรเดชดูทรงแล้วเห่อเมียพอกัน ขนาดแต่งกันมาหลายปีความหวานยังไม่มีวี่แววว่าจะซาลง เพิ่มขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ

“ฉันแค่มาทำงาน หวงอะไรเยอะแยะ?”

“ก็เมียผมสวยขนาดนี้ ไม่เชื่อไปถามไอ้พีทมันสิ มันก็หวงแก้วตาไม่แพ้กัน”

“มันไม่เหมือนกันนี่คะ นางแก้วมันคาสโนวี่ตัวแม่” ณีรนุชหัวเราะเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเพื่อนรักสายแซ่บ แก้วตานอกจากสวยแล้วยังชอบบริหารเสน่ห์ ดีที่แต่งงานแล้วจึงเลิกทำ แต่ขจรเดชก็ยังไม่วายกังวลอยู่ดี เวลาไปไหนมาไหนพอมีใครมองต้องคอยฮึ่มใส่ตลอด

“คุณอย่าเป็นอย่างนั้นนะครับ ไม่งั้นผมคงอกแตกตาย”

“ค่ะ ฉันไม่เป็นหรอก เราไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”

“บายนะครับ คุณกรรลอง”

“บายค่ะ”

“บายครับ ลิลลี่ คุณภู” กรรลองหรือปกรณ์ พระเอกดังอันดับต้นๆ ที่เป็นคู่ขวัญกับณีรนุชหลายเรื่องโบกมือลา แม้จะเล่นหนังคู่กันบ่อยแต่ทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยต่อกัน แค่สนิทกันมากเป็นพิเศษแต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิท เพราะต่างคนต่างก็มีคนรักเป็นของตัวเอง

ใช่ กรรลองมีภรรยาแล้ว และเขาก็รักเธอมาก

เธอชื่อปองขวัญ นักข่าวสาวสวยชื่อดัง เธอเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูก ที่เขารักและซื่อสัตย์กับเธอมาตลอด ไม่เคยคิดจะนอกลู่นอกทางและดูแลเธออย่างดีเสมอมา แม้อยู่ในวงการจะเจอผู้หญิงที่สวยกว่า รวยกว่า หรือเซ็กซี่กว่า แต่เขาก็ไม่เคยเห็นใครสวยไปกว่าปองขวัญอยู่ดี

เขามีลูกกับเธอหนึ่งคน ชื่อพราวขวัญ หรือหนูพราว เด็กหญิงอายุเก้าขวบ หน้าตาน่ารักเหมือนแม่ แต่ติดพ่อมาก ต้องให้เขากอดเขาเล่นด้วยทุกวันไม่เคยห่าง แม้กรรลองจะทำงานหนัก แต่เขาก็มีเวลาให้ครอบครัวเสมอ โดยเฉพาะลูกที่เขารักดั่งดวงใจ อยากได้อะไรเขาก็ประเคนมาให้หมด

“ซื้อหมดนี่จริงเหรอคะ?” 

“ครับ น้องแคนดี้ พี่จะเอากลับไปฝากลูกเมีย”

“แหม พี่กรรลองนี่นอกจากหล่อแล้วยังอบอุ่นอีกนะคะ ไม่เหมือนในหนังเลยที่รับบทแต่พวกพระเอกเถื่อนอย่างในเรื่องเปลือยสวาททาสพรหมจรรย์” คะนึงนิจ สาวสวยหน้าหวานยิ้มให้เมื่อเห็นพระเอกหนุ่มเหมาขนมหมดร้านจนคนขายหน้าบานที่ขายออก กรรลองยักไหล่ ยื่นให้อย่างเอ็นดู

“ส่วนถุงนี้ของแคนดี้นะ พี่ซื้อฝาก เห็นยืนเสิร์ฟน้ำให้คนอื่นทั้งวัน น่าจะเหนื่อย”

“ขอบคุณค่ะพี่กรรลอง โชคดีนะคะ”

วันนี้กรรลองซื้อขนมมาชุดใหญ่ ตั้งใจจะกลับไปเซอร์ไพรส์

แต่เป็นเขาเองที่ถูกเซอร์ไพรส์

บ้านหลังใหญ่อันหามาได้จากน้ำพักน้ำแรงของกรรลอง เขาตั้งใจทำงานหนักซื้อบ้านที่ดี มีเนื้อที่กว้าง สงบ ปลอดภัย เป็นส่วนตัว เพื่อสร้างครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กับคนที่เขาเลือกเป็นคู่ชีวิตและตั้งใจว่าจะดูแลกันจนแก่เฒ่า เหมือนกับสามีภรรยาทั่วไปที่ให้คำมั่นในวันวิวาห์

ไม่คิดเลยว่าเขาจะได้รับการตอบแทนอย่างเจ็บแสบ

กรรลองเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เห็นรองเท้าผู้ชายถอดไว้ก็ใจไม่ดี มันไม่ใช่ของเขาแน่นอน เขาจำได้ เขาไม่เคยใส่รองเท้าเก่าสกปรกแบบนั้น ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดไปจนถึงห้องนอน ได้ยินเสียงครางที่คุ้นเคยดังมาจากในนั้น มือเริ่มสั่นเทาแต่ก็ตัดสินใจเปิดเข้าไป ไม่อยากให้สิ่งที่คิดไว้เป็นความจริง

ภาพเมียรักที่กำลังร่านสวาทกับชายชู้ปรากฏอยู่เต็มสองลูกตา หากเธอโดนข่มขืนหรือวางยามันนับเป็นอีกเรื่อง แต่นี่ปองขวัญสมยอมยิ่งกว่าสมยอม หัวเราะคิกคักและปลดเสื้อตัวเองด้วยแววตาแจ่มชัดไม่มีการเมาแน่นอน กรรลองถลาเข้าไปลากตัวชายชู้แล้วซัดเข้าเต็มเบ้าตา

“โอ๊ย!”

“มึงทำอะไรเมียกู!?” พอจับตัวชายชู้เข้ามาได้ก็ต่อยไม่เลี้ยง เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่เท่าที่ดูก็ไม่เห็นจะหล่อกว่าเขาตรงไหน แค่สูงกว่าและล่ำมากอย่างกับควาย ยิ่งเห็นมันกับเมียเขาเปลือยเปล่าและมีร่องรอยราคะกันทั้งคู่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกระทืบ ปองขวัญเข้ามาห้าม

“หยุดนะคุณกรรลอง!”

“คุณห้ามผมเหรอ?”

“ใช่ คุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายพี่โก้นะ”

“พี่โก้? ปองเรียกมันว่าพี่โก้เหรอ?” กรรลองกระชากตัวปองขวัญเข้ามาดู น้ำตาไหลพรากด้วยความแค้นใจ “ผมคิดไม่ถึงเลยนะว่าเมียที่ผมรัก เมียที่ผมแต่งงานด้วย เมียที่เป็นแม่ของลูกผม จะทำตัวต่ำทราม พาชู้เข้ามามั่วถึงบ้าน ไม่อายฟ้าอายดิน ไม่อายตัวเองบ้างเหรอปอง?”

“ลูกมึงที่ไหน?”

“มึงหมายความว่ายังไง?”

“ยายเด็กนั่น ไม่ใช่ลูกมึง”

“งั้นลูกมึง?”

“ไม่ใช่ลูกกูด้วย แต่เป็นลูกชู้คนเก่าของมัน” คำตอบเรียบง่ายของไอ้โก้ทำเอากรรลองแทบลมจับ เขามองร่างใหญ่หัวจรดเท้า อย่าหาว่าหลงตัวเอง แต่พระเอกดังหาความหล่อของมันไม่เจอ หน้าตาทู่ ตัวเหม็นเหงื่อ ผิวพรรณเป็นหลุมบ่อชนิดที่ส้นเท้าเขายังขาวเนียนกว่า

“ปองมีชู้อีกคนเหรอ?”

“ใช่ แล้วจะทำไม?”

“กล้าพูด นี่ปอง...” ชายหนุ่มมองอย่างผิดหวังปนโมโห พยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ทนไม่ไหวเพราะมันเป็นความเสียใจที่เขาไม่เคยเตรียมใจมาก่อน “มีชู้คนเดียวก็ว่าเลวแล้ว แต่มีมากกว่าหนึ่ง ตกลงปองมีกี่คนกันแน่? ปองไม่เคยรักผมเลยใช่ไหม? ปองไม่เคยรักผมเลยใช่ไหมห้ะ!?”

“จำไม่ได้ ไม่เคยนับ แล้วก็ไม่เคยรัก!”

“แล้วคุณแต่งงานกับผมทำไม?”

“ก็คุณรวยไง คุณมีเงินทอง มีชื่อเสียง มีสิ่งที่ทำให้ชีวิตฉันสบายได้ ฉันถึงแต่งงานกับคุณ”

ปองขวัญเถียงฉอด กรรลองดันตัวเธอห่าง เขาสูดหายใจเข้าปอดลึกอย่างควบคุมสติอารมณ์ เขาเคยสงสัยว่าทำไมคนเราสามารถฆ่ากันตายได้ แต่วันนี้ชายหนุ่มเข้าใจแจ่มแจ้ง ถ้าไม่นึกถึงแววตาใสแจ๋วของลูกสาว เขาคงส่งมันไปปีนต้นงิ้วในนรกทั้งคู่ กรรลองโยนเสื้อผ้าให้ นับหนึ่งถึงร้อยในใจ

“เอาเสื้อผ้าไปใส่ ผมไม่อยากเห็นเนื้อตัวที่โสโครกของคุณ”

ชู้รักมองหน้ากัน ยังตกใจอยู่

และคนเลวอาจจะอารมณ์ค้างอยู่

“ผมต้องการหย่า”

“ฉันไม่หย่า”

“คุณทำกับผมแบบนี้ คุณจะให้ผมอยู่กับคุณสามคนผัวเมียหรือไง?”

“ยังไงฉันก็ไม่ยอม หย่ากับคุณฉันจะเอาที่ไหนกิน ฉันก็จะไม่มีบ้านอยู่ ยายพราวก็ไม่ได้ไปโรงเรียน” ปองขวัญพูดแบบหน้าด้าน โก้ก็เห็นดีเห็นงามด้วยประสาแมงดาที่ชอบเกาะผู้หญิงกิน ไม่ได้มีความสะทกสะท้านหรืออับอายที่เป็นชู้ของภรรยาคนอื่นเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณจะไปตายที่ไหนก็เรื่องของคุณ ส่วนพราว ผมเลี้ยงเอง”

“แต่พราวไม่ใช่ลูกคุณนะ”

“เรื่องนั้นผมไม่สนใจ ผมเลี้ยงพราวมาเก้าปี ไม่ใช่ลูกผมก็รักเหมือนลูก ผมไม่เหมือนแม่อย่างคุณหรอก ที่เลวทรามต่ำช้า ไร้ซึ่งยางอาย พาผู้ชายคนอื่นมานอนด้วย คุณโคตรไม่สมควรเป็นแม่คน” กรรลองเผลอพูดออกไปด้วยความรัก หารู้ไม่ว่านั่นจะเข้าทางผู้หญิงแพศยาที่ได้ชื่อว่าภรรยา  

“คุณรักยายพราวมากใช่ไหม?”

“ใช่ รักมากกว่าที่คุณรักด้วยซ้ำ”

“ดี งั้นถ้าคุณหย่า คุณก็อย่าหวังจะได้เจอเธออีกเลย”

“ผมจะฟ้องเรียกลูกมาอยู่กับผม ความพร้อมผมมีมากกว่าคุณ”

“แต่พราวไม่ใช่ลูกคุณ พิสูจน์ดีเอ็นเอขึ้นมาคุณก็แพ้เพราะพราวไม่มีเชื้อคุณอยู่สักนิด แบบนี้คุณจะเอาความชอบธรรมที่ไหนมาขอเธอไปอยู่ด้วย มีแค่ฉันนี่แหละแม่ที่อุ้มท้องมา แล้วถ้าฉันจะไม่ให้พราวมันไปโรงเรียน ให้มันมาอยู่บ้านทำงานบ้าน เป็นข้าทาสส่วนตัวของฉัน ใครจะทำไม?”

“ปองขวัญ!”

หมอความอดทน กรรลองกระชากข้อมือเรียว

“คุณกรรลอง!”

“ผมพยายามทนเพราะไม่อยากทำร้ายผู้หญิง แต่ตอนนี้ผมกำลังหมดความอดทนกับผู้หญิงอย่างคุณ นั่นมันลูกนะ พูดออกมาได้ยังไง?” ชายหนุ่มโวยวายลั่น ระหว่างนั้นโก้จะลุกขึ้นมาลอบทำร้ายแต่เขาเห็นก่อน กรรลองหันขวับ อัดเข้าไปอีกหมัดจนโก้หน้าหงายเลือดออกเต็มรูจมูก

“ว๊าย! พี่โก้!”

“ออกไปจากบ้านกู! เดี๋ยวนี้!”

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ปองขวัญหันมาพูดกับสามีแล้วประคองชู้รักออกไป โก้ที่เลือดออกโชกชูนิ้วกลางใส่แบบไม่ยอมแพ้ สายตาคนทั้งคู่ยังเต็มไปด้วยความคับแค้นอาฆาตที่โดนไล่ออกจากบ้าน กรรลองกำหมัดแน่น นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เขาเฝ้ารัก เฝ้าทะนุถนอมมาสิบปีจะทรยศเขาได้

กรรลองทรุดตัวลงร้องไห้หมดสภาพ ไม่รู้จะเดินไปทางไหนแล้ว