<ลานเรื่องสั้น, 3> - เปลือยสวาททาสพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่๑ นิยายอีโรติก

ปกรณ์ ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี รูปร่างสูงสง่า ผิวขาว นั่งจ้องหน้าหญิงสาวที่ตัวสั่นเกร็ง

เธอสวยในแบบที่เขาชอบ สูงระหง เนื้อตัวเนียนละเอียดผุดผ่อง ผมยาวสลวยรับกับใบหน้าหวานหยาดเยิ้ม ดวงตาเรียวรีมีเสน่ห์ ริมฝีปากอิ่ม ทรวดทรวงเต่งตึงไปทั้งตัว แบบนี้สิถึงคุ้มค่ากับการลงทุน เขาแสยะยิ้มแล้วจ้องเรือนร่างของเธออย่างไม่คิดปิดบังความรู้สึก

หญิงสาวคนนี้ชื่อโยทะกา เป็นผู้หญิงที่เขาแค้นยิ่งกว่าแค้น

“วันนี้มาทำไมล่ะ?”

“ฉันมีเรื่องมาขอร้องคุณ”

“คุณก็รู้ใช่ไหมว่าหลายปีก่อนพ่อคุณทำอะไรกับครอบครัวผมไว้บ้าง?” เขาเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ สังเกตเห็นเหงื่อเม็ดเล็กที่เริ่มผุดขึ้นเต็มหน้าผาก โยทะกาก้มหน้าลง ยอมรับแต่โดยดีถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอคงไม่สามารถปฏิเสธอะไรมันได้ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงที่เธอเห็นมากับตา

“ฉันรู้ค่ะ”

“แล้วคุณจะมาขอความช่วยเหลือผมเนี่ยนะ?”

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ”

“ชีวิตคุณคงบัดซบมากสินะ นี่แหละนะ เวรกรรมแท้ๆ ไหน ลองเล่ามา ไม่ต้องยาวมากนะ ผมขี้เกียจฟังเยอะ ผมมีงานต้องทำ” ปกรณ์จ้องหน้าเธออย่างวางอำนาจ โยทะกาเม้มริมฝีปากแน่น รู้ดีว่าเขาเกลียดเธอแค่ไหน แต่ก็ต้องมาพึ่งพิงเมื่อเธอไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

“ธุรกิจพ่อฉันกำลังจะล้มละลายค่ะ”

“อ่อ ฝีมือผมเอง”

“คุณ!?”

“เล่าต่อสิ”

“ตอนนี้ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว ญาติพี่น้องหรือเพื่อนคนอื่นๆ ก็ตีตัวออกห่าง น้องฉันยังเรียนหนังสืออยู่เลยนะคะ แม่ฉันก็ไม่ค่อยสบาย ถ้าคุณไม่พิจารณาแผนงานนี้ ครอบครัวของฉันต้อง...” โยทะกาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แต่ชายหนุ่มก็ห้ามขึ้นมาก่อน

“เพราะพ่อคุณหักหลังคนอื่นไว้เยอะไง ใครเขาจะอยากช่วย”

“ฉันไม่เถียง แต่ตอนนี้เขาก็ได้รับกรรมแล้วนะคะ ตอนนี้ครอบครัวฉันยิ่งกว่าตกนรก”

“นรก? คุณหนูโยทะการู้จักคำนี้ด้วยเหรอ?” เขามองลูกคุณหนูคนงามที่เคยชูคออยู่ในแวดวงคนรวยแล้วประสานมือเข้าหากัน พูดสิ่งที่เคยเกิดขึ้นอย่างอาฆาต “เหมือนเทปซ้ำนะ รู้ไหม? นี่คือสิ่งที่ผมเจอเมื่อยี่สิบปีก่อน! มันเหมือนกันเป๊ะ! และผมตั้งใจให้มันเหมือนกันเองมันถึงจะสาสม!”

“ฉัน...”

“พ่อคุณโกงพ่อผม ทั้งๆ ที่เขาสองคนเป็นเพื่อนรักกัน แต่พ่อคุณยังทำแบบนี้ได้”

“แต่เรื่องมันก็นานมาแล้ว”

“เรื่องของคนอื่นมันอาจจะนานมาแล้ว แต่สำหรับผมมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ผมจำได้ดี วันที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วเห็นพ่อนอนแน่นิ่ง ไม่นานแม่ก็ตรอมใจตายตามพ่อไป เด็กผู้ชายอายุสิบกว่าขวบต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง ฝ่าฟันทุกอุปสรรคจนมายืนอยู่ตรงนี้”

ร่างระหงไม่กล้าสบตา รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นความจริง

“เอาอย่างนี้ คุณว่าผมควรจะทำยังไงกับคุณดี?”

ไม่มีคำตอบ โยทะกานิ่งงัน

“ช่วยคุณ? หรือสมน้ำหน้า? ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำยังไง?”

“ฉันจะให้อภัยค่ะ”

“ให้อภัย?” ปกรณ์หัวเราะออกมาราวกับได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง “ผมโดนขนาดนี้เข้าไป คุณยังกล้าบอกให้ผมลืมมันไปแล้วให้อภัยง่ายๆ ยื่นมือช่วยเหลือครอบครัวคุณ โธ่... นั่นมันพระเอกนิยายโง่ๆ แล้วล่ะมั้ง บอกไว้ก่อนว่าผมมันตัวร้าย ผมมันเลวกว่าที่คุณคิด”

แววตานั้นไม่น่าไว้วางใจนัก

“คุณจะทำอะไร?”

“ผมมีข้อเสนอดีๆ มาให้คุณ”

“อะไร?”

“ถอดเสื้อสิ” ชายหนุ่มพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่ไม่วายจ้องร่างกายสวยสดของเธออย่างหลงใหล ขนาดอยู่ในเสื้อผ้ายังเห็นสัดส่วนชัดเจนขนาดนี้ ทรวงอกอวบอัด เอวคอดกิ่ว แขนขาเรียวเล็ก อยากรู้นักว่าถ้าไม่มีเสื้อผ้ามาบังให้เกะกะเจ้าของเรือนร่างนี้จะงามขนาดไหน

“คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ?”

“ผมให้คุณเลือก แต่ถ้าคุณไม่เลือก คุณก็หิ้วโครงการคุณกลับบ้านไป แล้วบอกพ่อคุณด้วยว่าอีกไม่กี่วันผมจะฟ้องพ่อคุณแล้วเอาเงินมาไม่ให้เหลือสักบาท ครอบครัวคุณจะไปนอนข้างถนน กินข้าวหมา ตากน้ำตากฝนจนตายเหมือนขอทานคนหนึ่งก็เรื่องของคุณ ผมไม่สนใจ”

“คุณนี่มัน...”

“เลว ผมรู้”

“คุณจะเอายังไง?”

"ถอดเสื้อ! ผมบอกให้ถอดเสื้อ!"

"ไม่... อย่านะ"

"อย่าดิ้นรนให้ยากเลย ยังไงวันนี้คุณก็หนีไปไม่รอด สะดิ้งเป็นไม่เคยไปได้" ปกรณ์ลากตัวโยทะกามาโยนลงที่โซฟา ระดมจูบอย่างเอาแต่ใจและยิ้มเย้ยหยันร้ายกาจ

“คุณปกรณ์! ปล่อยฉันนะ!”

โยทะกาดิ้นรนเมื่อสัมผัสของเขารุกล้ำล่วงเกินมากทุกขณะ แต่มีหรือที่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะสู้ผู้ชายร่างใหญ่อย่างเขาได้ เสื้อผ้าถูกถอดกระจุยกระจายไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงร้องครวญครางดังไปทั่วบริเวณ เธอไม่สามารถจะขัดขืนเขาได้

แม้แต่อารมณ์ตัวเองก็ไม่สามารถขัดขืนได้เช่นกัน

......................................................................................................................................................

หลายชั่วโมงผ่านไป

โยทะกาใส่เสื้อผ้ากลับเข้าทั้งเนื้อตัวสั่นเทา ผิวหนังแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เขาไม่คิดทะนุถนอมเธอแม้แต่น้อย ซ้ำยังย่ำยีเธออย่างเอาแต่ใจ แน่ล่ะ ความสัมพันธ์ครั้งนี้มันไม่ได้เป็นไปเพราะความรัก มันเป็นไปเพราะความแค้นที่เขาต้องการแค่ความสะใจก็แค่นั้น

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว”

“ฉันเกลียดคุณ”

“ก็ดี จะได้เสมอภาคกัน”

“สักวันคุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน” เธอน้ำตาร่วงเมื่อต้องถูกเขาขืนใจ สัมผัสของเขาเหมือนยังติดอยู่ที่ตัวโดยไม่สามารถละออกไปได้แม้แต่นิดเดียว โยทะกาไม่รู้จะด่าเขาด้วยคำไหนถึงจะสมกับสิ่งที่เขาทำ ด้านผู้ชนะก็ใส่เข็มขัดเข้ากางเกงแล้วมองเย้ย

“ไว้วันอื่นแล้วกันนะ แต่วันนี้ผมโคตรสะใจเลย นึกไม่ถึงว่าคุณหนูโยทะกาจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์ แต่มันก็ได้อย่างเสียอย่างแหละนะ เพราะลีลาคุณมันไม่ได้เรื่อง”

“คุณปกรณ์!”

“ผมเบื่อหน้าคุณแล้ว ผมจะถามคุณคำเดียว คุณจะให้ผมพิจารณ์แผนงานหรือเปล่า ถ้าให้... ก็เท่ากับคุณเอาตัวเข้าแลกซึ่งพฤติกรรมนี้มันก็ไม่ต่างจากโสเภณี” คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวชะงักหน้าซีด “แต่ถ้าคุณปฏิเสธ... ก็เท่ากับคุณยืนยันจะเป็นผู้ดีที่อดตาย”

“คุณแกล้งฉันเหรอ?”

“ก็แค่อยากดูว่าคุณมีศักดิ์ศรีแค่ไหน”

โยทะกากำหมัดแน่น ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเธอก็มีแต่จะเสียหาย                                    

“ว่ายังไง? ไม่งั้นผมจะเลือกให้นะ?”

“ฉันเลือกอย่างแรก” หญิงสาวหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นหน้า ถือว่าอย่างไรเธอก็เสียพรหมจรรย์ให้เขาแล้ว สู้เลือกสิ่งที่เป็นประโยชน์กับครอบครัวน่าจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเธอถูกข่มขืนอย่างเดียวแล้วไม่ได้อะไรเลย ถึงทางเลือกนี้จะทำให้เธอเจ็บจนปวดร้าวไปทั้งตัวก็เถอะ

“ก็ดี นั่นก็แปลว่าผมดึงคุณลงมาจุดที่ต่ำของผู้หญิงได้แล้ว”

“คุณมันเลวกว่าที่ฉันคิด”

“มีเลวได้มากกว่านี้อีก คุณอย่าท้า” ปกรณ์แสยะยิ้มแล้วปัดมือเหมือนไล่หมูไล่หมา ไม่มีการให้เกียรติแต่อย่างใด “เอาล่ะ คุณกลับไปได้แล้ว ไว้ผมเรียกคุณค่อยมาบริการผมแล้วกันนะ หวังว่าท่วงทาลีลาของคุณจะพัฒนามากขึ้น เอาให้มันคุ้มกับเงินที่ผมจ่ายไปหน่อย”

“คุณหมายความว่ายังไง?”

“คุณคิดว่าแค่ครั้งเดียวมันจะพอได้เหรอ?”

“งั้นคุณต้องการอีกแค่ไหน?”

“จนกว่าผมจะเบื่อ”

“จนกว่าคุณจะเบื่อ?”

“ใช่ แต่มันคงไม่เลวร้ายนักหรอก เพราะผมเบื่อง่าย แล้วอีกอย่าง ตอนคุณให้บริการ ผมก็เห็นคุณมีความสุขดี ไม่ได้มีท่าทีเจ็บปวดอะไรสักหน่อย ทำไปเถอะน่า คิดจะเป็นโสเภณี ก็ต้องรู้จักเอาใจผู้ชายสักหน่อย” ปกรณ์บอกเสียงเข้ม ทำเอาโยทะกาช้ำใจ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอม