คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่๓ ผีนี้จากปิเปต
ความเย็นของลมทำให้ทุกคนมองหน้ากัน
“ใครเอาปิเปตอันนี้ออกมา!?”
เสียงแสบแก้วหูของจิ๋มดังลั่น อาจารย์ร่างอ้วนท้วมผมสั้นติ่งหูเดินตรงมายังกลุ่มนักศึกษา
ชยาภรณ์กับพวกสะดุ้งและนึกขำทรงผมของอาจารย์วัยแก่ แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเพราะอีกฝ่ายจ้องเขม็ง
ท่าทางดูจะไม่ใช่เรื่องเล็ก
สังเกตได้จากเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าและผิวกายแดงก่ำ
“หนูเองค่ะ”
“เธอไปหยิบมันทำไม?”
“ก็เห็นวางไว้ก็เลยไปหยิบดู...”
“รู้ไหมว่าทำอะไรลงไป!?”
“หนูก็แค่ไขปิเปต มันเป็นสารสำคัญเหรอคะ? ถ้าสำคัญทำไมเอามาเก็บในที่ให้คนอื่นหยิบได้?” ชยาภรณ์ย้อนใส่อย่างไม่ยอม ทำเอาจิ๋มโมโหหนักกว่าเก่า กำลังจะโวยวายต่อ
แต่อาจารย์หนุ่มหล่อร่างสูงอย่างเติ้ลก็เข้ามาห้าม
ถึงสีหน้าจะดูเดือดร้อนไม่ต่างกัน กระทั่งชินยังเครียด
“ช่างมันเถอะครับพี่จิ๋ม เด็กเขาก็ไขออกมาแล้ว
เราคงทำอะไรไม่ได้”
“แต่มัน...”
“แล้วพี่ชินทำยังไงล่ะครับ? อีกอย่าง...”
เว้นไว้ครู่หนึ่ง ทุกคนก็เงียบกริบ
“ฉันจะหักคะแนนเธอ” จิ๋มพูดแล้วเดินกลับไปที่ห้อง
ตามด้วยชินที่ตามไปติด เติ้ลสูดหายใจเข้าปอด เก็บอาการที่บ่งบอกว่าเครียดจัด
แต่ไม่อยากแสดงความกังวลให้ใครเห็น ได้แต่ฝืนยิ้มให้นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์
สาขาเคมี ที่ต่างก็งงว่าแค่ไขสารจะโกรธอะไรกันหนักหนา
“กลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมคุยกับอาจารย์จิ๋มให้เอง”
“ขอบคุณนะคะอาจารย์”
นักศึกษาเดินออกจากห้อง
เหลือแค่อาจารย์สามคนในห้อง
ทุกคนกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเมื่อรู้ว่าภัยกำลังจะมาถึงตัว
จิ๋มโวยใส่
“พอเห็นอีเด็กนั่นมันสวยหน่อย งูบนหัวนี่งอกไม่ดูเวลาเลยนะเติ้ล
แกก็รู้ใช่ไหมว่ามันเกิดเรื่องแล้ว ยังปล่อยพวกมันไปอีก
อย่าบอกนะว่าเห็นนมสำคัญกว่าหัว?” จิ๋มกำหมัดแน่น เตรียมโวยวายตามนิสัยหญิงวัยทองขี้วีน เติ้ลสวนกลับเมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีใครมาได้ยินความลับของกลุ่มอาจารย์โฉด
“มันไม่เกี่ยวว่าสวยไม่สวย
ต่อให้คนไขสารเป็นผู้ชายแล้วให้ทำไงอะพี่จิ๋ม เราเอาสารกลับเข้าไปไม่ได้
ขืนไปโวยวายเดี๋ยวคนเขาก็รู้กันหมดหรอกว่าเราทุกคนมีส่วนให้เกนหลงตาย”
“ฉันไม่เกี่ยว อีเกนมันฆ่าตัวตายเอง”
“พี่ก็ไม่เกี่ยว จะมาโทษอะไรพี่?”
“ถ้าจะโทษ แกไม่โทษตัวเองล่ะเติ้ล?”
“เรื่องนั้นผม...” เติ้ลหน้าเสียไปเล็กน้อย “ถึงจะเกี่ยวไม่เกี่ยว
จะใครที่เกี่ยว ผลก็คือเกนตายไปแล้ว และก็แค้นพวกเรามาก ตอนนี้วิญญาณเกนคงถูกปล่อยออกมา
เรามาหาวิธีแก้ปัญหาดีกว่า แต่ผมไม่เห็นด้วยถ้าพี่จะไม่โวยใส่นักศึกษา
เดี๋ยวเรื่องแดงขึ้นมา พวกเราทุกคนจะอยู่ไม่ได้”
“จะให้หมอจงอางช่วยสะกดวิญญาณมันอีกก็ไม่ได้ หมอเขาตายไปแล้ว”
“ว่าไงนะจิ๋ม?”
“ใช่แล้ว พี่ชิน หมอจงอางตายไปแล้ว
เห็นเขาลือกันว่าตายเพราะไปเล่นกับอีผีโหดตัวหนึ่ง นี่ขนาดว่าหมอเก่งจนจับอีเกนใส่ปิเปตมาได้สามปี
ทั้ง Organic Waste ทั้งเลือด
ทั้งสารคัดหลั่ง ของเกนหลงส่วนหนึ่งถูกเก็บไว้ในปิเปตนี่
แต่อีเด็กแก่นนั่นดันไขมันออกมาจนได้ แบบนี้เราจะทำยังไง?”
“หรือเราจะลาออก?”
“แกออกก็ออกไปคนเดียวเลยเติ้ล ออกไปแล้วพี่จะกินอะไร งานเดี๋ยวนี้หาง่ายที่ไหน
ยิ่งจบวิทยาศาสตร์มาก็หางานยาก แล้วถึงออกก็ใช่ว่าผีบ้านี่มันจะหยุด
เราจะไปอยู่ที่ไหนมันก็ตามไปได้อยู่ดี แกไม่ลองคุยกับมันดูวะ?” ชินโยนภาระให้
เติ้ลแทบจะหัวเราะออกมากับคำแนะนำ
“พี่จะให้ผมไปคุยกับผี?”
“ตอนมันเป็นคนก็สวยไม่ใช่เหรอ?
แกชอบคนสวยอยู่แล้วนี่?”
“พี่ก็รู้ว่าผมกับเกน... ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น”
กริ๊งงงงง
โทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะคนที่กำลังโยนความกัน เป็นน็อต
ทอมหุ่นล่ำที่เคยเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเกนหลง จิ๋มรีบรับแม้จะรู้ว่ามันไม่ชอบมาพากลกับการที่เพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยคุยกันจะโทรมาโดยที่ไม่มีงานเข้ามาเกี่ยวข้อง
ปลายสายที่ดัดเสียงให้ทุ้มเหมือนผู้ชายถามกลับมาร้อนรน
“พี่จิ๋ม ปิเปตถูกไขแล้วใช่ไหม?”
......................................................................................................................................................
ชยาภรณ์กลับถึงคอนโดหรูพร้อมกับแฟนหนุ่ม
เทสเป็นผู้ชายปากหวาน พอคบกันก็มาอยู่คอนโดเธอบ่อยๆ
เพราะมันดีกว่าหอแคบแออัดมากนัก ชยาภรณ์เองก็สวยหุ่นดี ควงไปไหนไม่อายใคร
ถึงจะต้องรองรับอารมณ์เธออยู่บ้าง แต่เขาก็ใช้เธอรองรับอารมณ์เขาเหมือนกัน
กิจกรรมที่ทั้งคู่ทำด้วยกันก็ไม่พ้นเรื่องบนเตียงประสาหนุ่มสาวไฟแรง
“พี่นวดไหล่ให้ไหมชา?”
“เอาสิ”
ชยาภรณ์ตอบทั้งดวงตาที่มองคู่มือแลปเพื่อเขียนรีพอร์ต
ชีวิตนักศึกษาวิทยาศาสตร์ไม่พ้นเข้าแลป ทำแลป เขียนรีพอร์ต
งานแลปนับว่าดูดพลังอย่างมาก ในปีหนึ่งต้องเรียนพื้นฐานของ ฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยา
จึงถือว่าหนักอยู่พอตัว แม้จะเป็นคณะที่ลือกันว่าเข้าง่ายแต่ไม่ใช่อยู่ง่าย
สอบตกกันเกินครึ่ง หลายคนถูกให้ออก เป็นความกดดันกว่าสมัยมัธยมมาก
“เทอมนี้ทำแลปกับใครเนี่ย?”
“ปิ๊ก อย่างเนิร์ด ชื่อหนูมันยังไม่รู้จัก”
“นี่มันกล้าดียังไงไม่รู้จักดาวคณะอย่างเมียพี่เนี่ย?”
“นั่นสิ ไม่รู้ไปอยู่โลกไหน ถามคำตอบคำ ท่าจะเรียนจนเอ๋อ”
หญิงสาวลงมือเขียนรีพอร์ตและทำการบ้านวิชาอื่น
กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปสามทุ่ม ชยาภรณ์เข้าครัวทำกับข้าวง่ายๆ
มากินเป็นมื้อดึก ฝีมือทำกับข้าวของเธอจัดว่าอร่อยมาก พอกินเสร็จทั้งคู่ก็นั่งดูโทรทัศน์กัน
สักพักก็ไปโผล่ที่เตียง เทสเริ่มเล้าโลมแฟนสาวอย่างดูดดื่ม เขาพลิกตัวชยาภรณ์ลงมาอยู่ด้านล่างแล้วจูบเนิ่นนาน
“พี่รักชานะ”
กริ๊งงงงง
โทรศัพท์ดังขัดจังหวะอีกครั้ง เทสหัวเสียเพราะกำลังเข้าได้เข้าเข็มแต่เสียงก็ดังอย่างต่อเนื่องจนจะไม่รับก็ไม่ได้
จะเล้าโลมต่อก็หนวกหู ชยาภรณ์ถอนหายใจเบื่อหน่าย เขาคว้ามาเปิด เห็นเป็นเพื่อนสาวในกลุ่ม
แต่เพื่อนคนนี้ไม่ใช่คนสวยแล้วยังตัวเตี้ย ทำให้เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย
“อะไรวะนุ๊ก?”
“แกอยู่ไหนวะเทส เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
“ช่างแม่ง”
“อีมู่โดนผีเข้า” นุ๊กเสียงสั่นเหมือนคนร้องไห้
มู่ยังหลับไม่ได้สติ เพื่อนคนอื่นล้อมวงกันเครียดจากเรื่องหลอนที่เพิ่งเกิดขึ้น
ฝ่ายเทสกำลังจะหัวเราะเพราะคิดว่าหญิงสาวอำแต่นุ๊กก็พูดตัดก่อน “ผีอีเกน... เทส
อีเกนกลับมาแล้ว มันไม่ปล่อยเราไว้แน่ เราจะทำยังไงดีวะ?”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง? สามปีแล้วนะเว้ย?”
“ฉันไม่รู้”
“ถ้ามันจะหลอก ทำไมมันไม่หลอกตั้งแต่สามปีที่แล้วล่ะ”
“แล้วฉันจะรู้ไหมวะ ฉันกับเต้ยรออยู่ เดี๋ยวอีชีสก็จะมา
แกรีบมาเร็วๆ นะเว้ยเทส เพราะเรื่องนี้... มันก็เกี่ยวกับแกเหมือนกัน” นุ๊กพูดแล้วกดสายทิ้ง
เทสชะงักไป เกนหลงตายไปสามปีแล้ว ถ้าจะแก้แค้นก็ควรจะฆ่าพวกเขาแล้วสิ
จะปล่อยทำไมตั้งนาน แต่ถึงอย่างนั้นก็อดกังวลไม่ได้เหมือนกัน
“มีอะไรเปล่าพี่เทส”
“เปล่าหรอก เดี๋ยวพี่ไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“นี่ดึกแล้วนะ พี่จะไปทำไม?”
“เรื่องด่วนอะ เรื่องนี้สำคัญมาก”
“อย่าให้หนูรู้นะว่าพี่ไปหาผู้หญิงที่ไหน?”
“ไม่มี อย่าคิดมาสิ เพื่อนผู้ชายแมนๆ คนนี้ชาไม่รู้จัก
เพื่อนสมัยเรียนนะ มันไม่สบาย เป็นอะไรไม่รู้ ว่าจะไปดูมันหน่อย ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวไปถึงคอลหา”
เทสบอกพลางจูบแก้มนวลแล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วลุกออกจากห้องไป ชยาภรณ์หงุดหงิดที่แฟนกลับไปทั้งที่ตั้งใจจะอยู่ด้วยกัน
ด้านเทสพอออกจากห้องก็รีบขึ้นรถ
เขาส่งข้อความหาคนคุยหลายคน แน่นอนว่าชยาภรณ์ไม่รู้
ชยาภรณ์เอะใจแต่ไม่เคยจับได้ เทสเป็นเสือผู้หญิงตัวฉกาจ
เก็บหลักฐานเก่งจนกว่าจะไม่อยากเก็บ เทสเองก็ใช่ว่ารักชยาภรณ์มากมาย ผู้หญิงคือเครื่องบำบัดความใคร่
แค่เห็นว่าสวยและรวยดี ทำตัวเก่งแต่ความจริงหลอกง่าย เอาไปอวดเพื่อนได้สบายว่าได้นอนกับดาวคณะที่ใครต่อใครหมายปอง
“จีบก็ยาก กูขอกินจนเบื่อก่อนเถอะวะ”
เทสหยิบโทรศัพท์มาดูอะไรบางอย่างแล้วยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
หารู้ไม่ว่าเวลาของทุกคนเหลือน้อยลงทุกนาที
เกนหลงมีคดีเยอะมาก
ใครทำอะไรเธอบ้างเนี่ยทำไมทุกคนถึงต้องกลัวความผิดกันหมด
เรื่องนี้คนละแนวกับรสผีนะคะ อารมณ์จะคล้าย พะวงเวร บาปนี้หัวใจไม่อาจลืม
ผสมกามาธิปไตย ผีจะออกแนวโรคจิต
สงครามประสาทกับคนมากกว่าจะมาหลอนร่างเน่าหรือไล่เชือดแบบรสผี อยากให้ลองอ่านนะคะ
ความคิดเห็น