<ยวนสยอง, 2> - มึง F กู

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่๔ เพราะเธอมีจริง

เต้ย เทส นุ๊ก มู่ ชีส แตม นั่งกันหน้าเครียด

“ฉันโดนผีเข้าจริงเหรอวะ?” 

มู่ หญิงสาวหน้ากลม ผมหยิกชี้ฟู ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ แต่สายตาที่เพื่อนทุกคนมองมายืนยันว่าเป็นเรื่องจริง มู่เรียนเก่งมาก นักศึกษาทุน กวาดเอหลายตัว เป็นมันสมองของกลุ่ม ต่างจากนุ๊กที่ตัวอ้วนเตี้ย คนละชั้นกับแตมที่เป็นคนสวย เนื้อตัวเนียนผุดผ่อง หน้าอกใหญ่ รูปร่างดี

ชีสเป็นตุ๊ดร่างใหญ่ ขี้โวยวาย สวนกลับทันใด

“ก็เออสิยะ ทุกคนมากลุ้มกันแบบนี้คงพูดเล่นมั้ง”

“อีเกนมันตายไปสามปี นึกเฮี้ยนยังไงถึงกลับมาวะ?” เต้ยเป็นหัวโจกพูดอย่างไม่เข้าใจ หญิงสาวเป็นคุณหนูเย่อหยิ่ง บ้านรวยมาก พ่อเป็นนักธุรกิจใหญ่ อยากได้ของแพงแค่ไหนก็ได้ พยายามทำตัวสวยแต่ก็ไม่สวย แต่ก็ไม่ถึงขั้นขี้เหร่ เรียนไม่เก่งนักแต่ก็ไม่ทุกข์ร้อนอะไร เพราะต่อให้เรียนไม่จบ พ่อก็เลี้ยงได้สบาย

“นั่นดิวะ ฉันก็สงสัยเหมือนกัน มันจะรอนานขนาดนี้เพื่ออะไร?”

หลังจากเกนหลงตาย หญิงสาวก็ออกมาหลอกหลอนอยู่ร่วมเดือน แต่จู่ๆ ก็หายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หกคนนี้จึงใช้ชีวิตเหมือนปกติราวกับไม่เคย ‘มีอะไรเกิดขึ้น’ มาก่อน เพราะคิดว่าผีสาวอาจไปเกิดแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องสนใจ ก็แค่คนหนึ่งที่ถูกแกล้ง ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ

“หรือนรกเพิ่งปล่อยมันวะ?”

“อีชีส อย่าพูดดังดิ”

“แกก็คิดเหมือนกันนี่อีนุ๊ก ทุกคนก็คิดเหมือนฉันแหละ ลองคิดดูว่าแกแค้นฉันมาก แกคงอยากจัดการฉันเลย ไม่ใช่รอสามปีแล้วค่อยมาจัด อีกอย่างตอนที่มันออกมาหลอกหลังตายใหม่ๆ มันก็ดูเหมือนทำได้แค่หลอก ทำมากกว่านั้นไม่ได้” ชีสพูดตามความจริง “มันไม่มีเหตุผลอะไรให้รอ เว้นแต่ว่าเราจะไม่รู้เหตุผลนั้น”

“แล้วเราจะทำยังไง?”

หกคนมองหน้ากัน ปัญหาใหญ่ได้เข้ามา

......................................................................................................................................................

ชยาภรณ์แต่งตัวแล้วเอนตัวนอน

ปกติมันก็เย็น แต่คืนนี้ดูจะเย็นจนหนาวเหน็บ

หญิงสาวเริ่มอึดอัดกับความเย็น ขนตามกายลุกชันราวกับสัมผัสถึงบางอย่างที่มันผิดปกติ เหมือนถูกจ้องมองจากสิ่งที่มองไม่เห็น ชยาภรณ์หวาดกลัวอย่างที่คนปากเก่งอย่างเธอไม่เคยเป็น กลิ่นเหม็นเน่าปนฉุนแสบจมูกโชยเข้ามา แม้จะไม่เห็นว่ามันเป็นอะไรแต่เธอก็ไม่คิดจะอยู่เฉยอีกแล้ว

เธออยากลุกขึ้น แต่ร่างกายขยับไม่ได้

“อยากเจอฉันใช่ไหม?”

เสียงหนึ่งเข้ามากระทบหู ชยาภรณ์ทำได้แค่หันไปมอง

มันเป็นสิ่งที่เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่เคยเห็น หญิงสาวในชุดนักศึกษาหมองเก่า เสื้อเปื้อนไปด้วยคราบน้ำยาสีน้ำตาลหม่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความแค้นชิงชัง ริมฝีปากแตกแห้งคลี่ยิ้ม ดวงตาแดงก่ำราวกับมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในนั้น เส้นเลือดปูดโปนบริเวณหน้าผาก แก้ม ลากลงมาถึงลำคอ

“ก... เกน?”

“นางสาวเกนหลง ลออเวท นักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ ภาควิชาเคมี ปีหนึ่ง” แนะนำตัวพลางยื่นมือดำช้ำมาแตะแขนขาวเนียน “ตอนยังอยู่ก็ไม่มีใครให้เกียรติความเป็นมนุษย์ ตายเป็นผียังโดนลบหลู่กระทั่งดวงวิญญาณ เกิดเป็นเกนหลงนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ นะเธอว่าไหมชยาภรณ์?”

ชยาภรณ์กลัวจนตัวสั่น

เดิมทีหญิงสาวเคยเป็นคนไม่กลัวผี เพราะคิดว่าผีไม่มีจริง ถึงมีจริงก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ที่เห็นในยามนี้คือผี แล้วยังเป็นผีที่ ‘สัมผัส’ เธอได้ ทำให้เธอเจ็บได้ โดยที่เธอไม่สามารถโต้ตอบมันสักนิด

“อยากตายไหม?”

“ไม่... ฉันไม่อยากตาย ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจลบหลู่คุณ”

“ไม่ตั้งใจ... ฉันชอบคำนี้จัง เอาล่ะ ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง อย่างที่แรกคือไปสืบมาว่าใครเป็นคนให้ F ฉัน แล้วแฉพวกมันทั้งหมด แต่ถ้ามันยากไปก็ตายตรงนี้เลย ว่ายังไงจะเลือกอันไหน?” เกนหลงเลื่อนมือมาที่ช่องท้อง ชยาภรณ์ปั่นป่วยราวกับไส้ถูกบิด เธอรีบตอบเพื่อยื้อชีวิตตัวเอง

“ฉันจะสืบให้”

ผีสาวละมือออก

“ฉันต้องสืบอะไรบ้าง?”

“ฉันเจอ F ในวิชาเคมีทั้งที่ฉันทำได้ ถูกกลั่นแกล้งจนต้องฆ่าตัวตายในห้องแลปในขณะที่พวกมันหกคนมีชีวิตที่ดี กำลังจะรับปริญญาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า จะมีอนาคตที่สดใส ไปสืบมาว่าใครมันเคยทำอะไรฉันบ้าง ถ้าเธอหาคำตอบไม่ทันก่อนหมดเทอม ฉันจะฆ่าเธอ”

เกนหลงพูดด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะหายตัวไป กลิ่นเน่าหายไปเช่นกัน

ชยาภรณ์มองแขนตัวเอง

รอยช้ำบ่งบอกว่า ‘เกนหลง’ มีจริง

......................................................................................................................................................

“เป็นอะไรวะอีชา?”

แอฟถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิทมีพิรุธ สีหน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัด ชยาภรณ์อึกอักที่จะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถ้าพูดไปแล้วอีกฝ่ายไม่เชื่อก็โดนด่าว่าบ้า แต่ถ้าเชื่อก็จะกลัวแล้วพูดให้ใจเสียไปอีก แต่จะไม่พูดก็อึดอัด ชยาภรณ์วางช้อนในมือลง พูดสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยแววตากังวล

“เออ แอฟ ฉันอยากฟังเรื่องเกนหลงว่ะ”

“ผีเกนหลงในแลปที่เล่าไปเมื่อวานเปล่าวะ?” แอฟแปลกใจเล็กน้อยที่ชยาภรณ์มาสนใจ “แกไม่เชื่อเรื่องผีนี่อีชา แค่ชวนไปดูหนังผียังด่าว่าปัญญาอ่อน ถ้าเจอจะตบหน้าสั่นเลยไม่ใช่เหรอ?”

“เล่ามาเหอะน่า”

“ฉันเคยได้ยินรุ่นพี่เขาคุยกันว่า พี่เต้ยเคยมีเรื่องกับเกนหลงมาก่อน ประมาณว่าเกนเป็นผู้หญิงแรดเงียบ ทำตัวใสแต่ฟาดทุกราย ชอบอ่อยผู้ชาย แล้วดันไปอ่อยแฟนพี่เต้ยเข้า ชื่อพี่ดอยอะไรนั่นนะ เรียนคนละที่แต่โคตรฮอต พี่เต้ยเลยแฉว่าเกนหลงเป็นไซด์ไลน์ แล้วเคยแซ่บกับอาจารย์เติ้ลด้วย”

“มันจริงไหมอะ?”

“จริงไม่จริง ก็มีคลิปหลุดออกมากระจายทั่วเน็ต จะบอกว่าหน้าคล้ายก็ไม่ใช่ หลุดแบบเห็นหมดเลยอะแก แต่ไม่เห็นผู้ชาย แล้วไม่ใช่แค่อาจารย์เติ้ลนะ อาจารย์สงบก็ด้วย แซ่บพอไหมล่ะแก?” หญิงสาวฉายาแอฟรู้โลกรู้พูดขึ้น ทำเอาชยาภรณ์อ้าปากค้างยิ่งกว่าตอนเห็นผีซะอีก

“ห้ะ คุณปู่สงบที่สอนไบโอเหรอ?”

‘คุณปู่สงบ’ เป็นฉายาที่นักศึกษาพร้อมใจกันตั้งใจอาจารย์สงบ ชายวัยหกสิบที่เกษียณไปแล้วแต่ใจยังรักในการเป็นครูเลยยังมาสอนหนังสืออยู่ สงบเชี่ยวชาญทั้งเคมีและชีววิทยา พูดจาช้าๆ แต่ยังเดินกระฉับกระเฉงดี ทำอะไรคล่องแคล่ว ที่สำคัญคือสอนเก่งมาก แล้วยังใจดีมากด้วย

“นั่นแหละ”

“ไม่จริงมั้ง ปู่แกแก่ขนาดนั้น”

“ผู้ชายถึงแก่ก็ทำได้ แกไม่เคยดูหนังโป๊เหรอวะ?” แอฟพูดขำๆ เมื่อนึกถึงนักแสดงเอวีที่อายุแปดสิบกว่ายังเรี่ยวแรงไม่แพ้หนุ่มวัยรุ่น ชนิดที่คอหนังโป๊ทุกคนต้องรู้จักและเคยผ่านหูผ่านตามาก่อน ถ้าเป็นเวลาปกติชยาภรณ์อาจจะขำที่ได้นินทาอาจารย์ในเรื่องใต้สะดือ แต่ตอนนี้เธอขำไม่ออก

เกนหลงมีจริง เธอขำไม่ออก

“ทำไมทำหน้าเครียดล่ะ?”

“ฉันเจอเกนหลงเมื่อคืน”

“บ้า! แกอย่ามาพูดเล่น!”

“แอฟ ฉันไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดจริง” ชยาภรณ์สูดหายใจลึก จับมือเพื่อนรักด้วยแววตากังวล ไม่รู้จะเอาอย่างไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “ปกติฉันไม่กลัวผี คิดว่ามันเรื่องแต่ง ก็แค่นิทานไร้สาระไว้อำเด็ก และถึงมีก็ทำอะไรคนไม่ได้ แต่ผีมีจริง ผีเกนหลงทำได้ว่า ผีเกนหลงทำฉันได้”

“มัน... เขาทำอะไรแก?”

“เกนหลงบอกให้ฉันสืบ แต่ฉันว่าฉัน...”

กริ๊งงงงง

ออดประจำตึกดังขึ้น เป็นสัญญาณเข้าเรียนเลกเชอร์วิชาพื้นฐาน วิชาพวกนี้ต้องเรียนสามวัน และแลปอีกหนึ่งวัน เรียกได้ว่าถ้าชอบก็สนุกไปเลย ถ้าไม่ชอบก็อ้วกกันไปเลย แล้วต้องเจอทั้ง ฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยา นักศึกษาทั้งสองเอาจานข้าวไปเก็บแล้วลุกไปเรียน แอฟใช้ไม้จิ้มลูกชิ้นเข้าปาก  

“เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ?”

“เปล่าหรอก ฉันไม่ยุ่งดีกว่า”

พูดไม่ทันขาดคำ ‘บางสิ่ง’ ก็ผลักไม้จิ้มลูกชิ้นอย่างแรงจนทะลุปากหญิงสาว ความคมแทงผ่านกระพุ้งแก้มจนเลือดทะลัก แอฟครางต่ำออกมาด้วยความเจ็บปวด ทุกคนหันมามองแล้วเข้ามามุง ชยาภรณ์ตกใจที่เห็นเพื่อนเลือดออกเต็มปาก แต่ตกใจยิ่งกว่าที่เห็นบางสิ่งอยู่ข้างเพื่อน

เกนหลงเหยียดยิ้มอยู่ตรงนั้น

“นี่ฉันแค่เตือนนะ ถ้าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่ง คิวต่อไปต้องเป็นเธอ”

ชยาภรณ์เข้าไปประคองเพื่อน ตะโกนเรียกให้คนช่วย

อาจารย์สงบวิ่งมาช่วย โทรตามรถพยาบาลมารับคนบาดเจ็บและช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้น ชยาภรณ์มองหน้าชายชราอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ อาจารย์มาดอบอุ่นที่ดูอ่อนโยน มีเมตตาต่อเด็กและมีใจรักในความเป็นครูแบบคุณปู่สงบนะหรือ จะมีอะไรกับนักศึกษาสาวที่ตัวเองสอน

หันไปมองอีกที เกนหลงก็หายไปแล้ว

“นี่มันอะไรกันแน่?”

ชยาภรณ์เริ่มสนใจเรื่องนี้โดยยากจะห้าม

ตามที่บอกไปค่ะ เกนหลงไม่เหมือนผีรสผี ไม่ได้มาหลอกหลอนหรือแล่เป็นชิ้นแบบพี่พลอย เกนเป็นผีเก็บกดและใช้วิธีแกล้งบั่นทอนจิตใจมากกว่า เพราะเป้าหมายของเกนหรือสายแก้แค้นทั่วไปไม่เหมือนกัน พฤติกรรมที่แสดงออกจึงต่างกันไปด้วย จะมีการใช้วิทยาศาสตร์มาทีละนิด ฝากด้วยนะคะ