friend แล้วฉันล่ะ

เนื้อเรื่อง

      วันนี้เป็นวันปิดเทอมวันแรก จบปีนึงแล้วสินะ ที่พวกเราขึ้นม.ปลาย นับๆดูแล้วก็สี่ปีพอดีที่ผมรู้จักเธอ แต่พอขึ้นม.ปลายเราก็แยกห้องกันเพราะเป็นเด็กสายวิทย์(ที่ไม่เคยตั้งใจเรียน)แต่ผม(ที่ตั้งใจเรียนพอๆกับเธอ)เป็นเด็กสาย     ศิลป์ ไม่ว่าดูยังไงเธอก็ไม่เคยสนใจเรียนเลยสักชั่วโมง(ผมก็นั่งคุยกับเธอนั่นแหละ)แต่ทำไมผลออกมาเกรดของเธอถึงเฉียดๆ4.00ล่ะ(ของผมก็เฉียดเหมือนกันแต่เฉียด1.00นะ) ถ้าย้อนไปตอนวันเปิดเทอมวันแรก....ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขาวๆ ตาตี่ๆ ร่างค่อนข้างอวบ ในความคิดผมตอนนั้นเธอไม่ได้มีความน่ารักเอาซะเลย ผมกับกลุ่มเพื่อนยังล้อๆแซวๆเธออยู่เลยแต่ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือนผมก็สนิทกับเธอ ผู้หญิงคนนึงที่ผมเคยคิดว่าเธอคงเป็นกุลสตรีไทยขนานแท้ เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แต่ที่ไหนได้แค่ไม่กี่เดือนเธอก็ทำให้ผมอึ้งกับกริยาท่าทางที่ใครหลายคนต้องถามว่า...
'เฮ้ย พลอยมึงเป็นผู้ชายปลอมตัวมาปะเนี่ย' หรือไม่ก็
'ไอ้พลอย แกยืนหรือว่านั่งฉี่วะ' บางคนก็จะถามผมว่า
'เฮ้ย..ไอ้นุกระหว่างมึงกับไอ้พลอยอ่ะ ใครเป็นผู้ชาย ใครเป็นผู้หญิงวะ'
'มึงเอาอะไรใส่ให้ไอ้พลอยกินวะ ทำไมมันถึงห้าวขนาดเนี้ยะ'มีแม้แต่คำถามที่ว่า..
'ไอ้นุกมึงเป็นเกย์กับไอ้พลอยหรอ'
ผมก็คิดเหมือนพวกมันนั่นแหละ ภาพพลอยที่พวกผมคิดเอาไว้ตอนเจอกันวันแรกได้แตกสลายหายไปกับเหตุการณ์วันนั้น......
  วันนี้เป็นเปิดเรียนวันที่สาม เพื่อนผมคนนึงมันเกิดอาการหมั่นไส้ตุ๊ดขึ้นมา (ห้องเรามีเพศที่สามหนึ่งคนชื่อ'เอม'เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพลอย) มันกำลังหาวิธีที่จะแกล้งสาวประเภทสองคนนี้อยู่พอดี พอถึงเวลาพักสิบนาทีพวกผมไปเข้าห้องน้ำ(ที่สุดจะอับของโรงเรียน) มันก็เห็นจิ้งจกเกาะอยู่ที่ผนังห้องน้ำ เท่านั้นแหละความคิดมันก็บรรเจิด มันให้ผมจับจิ้งจกไปแกล้งเอม(ทั้งๆที่มันยังไม่กล้าจับเลย)
ผมก็เลยจับจิ้งจกใส่กระเป๋าเสื้อไว้(ที่กล้าเพราะว่าผมไม่กลัวจิ้งจกไงล่ะ แต่ที่ผมกลัวน่ะหรอก็....ความลับน่ะ) พอถึงห้องผมก็จัดการเอาจิ้งจกไปยัดใส่ไว้ในกระเป๋าหนังสือของเอมทันที แต่ว่ามันพลาดแล้วล่ะ ก็เพราะว่าพลอยเห็นไงล่ะ พอผมปิดกระเป๋าเสร็จ พลอยก็เดินเข้ามาเปิดกระเป๋า(คล้ายจะหยิบของเอาไปให้เอม) แล้วจับจิ้งจกตัวนั้นออกมาแล้วคืนใส่มือไอ้เพียว(คนที่กลัวจิ้งจกนั่นแหละ) แล้วก็ตามด้วยประโยคที่ว่า'พวกมึงมี....แน่รึปล่าววะ มึงหาเรื่องใครไม่ได้แล้วรึไงฮะ ถึงขนาดที่ต้องมาแกล้งกระเทยเนี่ย' เท่านั้นแหละ ภาพเด็กผู้หญิงหงิมๆหายไปทันที แถมเป็นผู้หญิงแต่ยังกล้าจับจิ้งจกเนี่ยนะ กล้ายิ่งกว่าไอ้เพียวอีก!!!!
   และหลังเหตุการณ์นั้นก็ไม่ค่อยมีใครกล้าแหยมพลอยซักเท่าไหร่...กลัวโดนอัด ขนาดพวกเพื่อนผมที่อยู่กันคนละห้องพอรู้เรื่องก็ไม่มีใครกล้าแซวหรือแกล้งเพื่อนๆพลอยเลย ไม่รู้ว่าผมกับพลอยมาสนิทกันได้ยังไงอาจจะเป็นเพราะว่าพลอยนิสัยเหมือนผู้ชายแล้วก็นั่งหลังห้องด้วยมั้ง! แถมพลอยยังเล่นกีฬาเก่งีกต่างหาก ในสายตาผมพลอยเป็นคนที่เล่นกีฬาเก่ง(แทบทุอย่างเล่นได้หมด) อาจจะเก่งผู้ชายบางคนด้วยซ้ำไป ไม่เคยเกี่ยงกติกา ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอลเตะอัดกัน วอลเลย์ที่ตบอัดกัน ไปๆมาๆผมกับพลอยก็เล่นตบหัวกันได้แล้ว.... ผมเพิ่งมีเพื่อนผู้หญิงคนแรก แถมยังสนิทมากว่าผู้ชายบางคนอีกด้วย สนิทกันจนกระทั่งตอนนี้รั่งเรียนติดกัน ฟังหูฟังคู่เดียวกัน ไปทัศนศึกษาผมกับพลอยยังนั่งติดกันเลย(เบาะบนรถบัส) ถึงขนาดกินข้าวช้อนเดียวกันได้เนี่ย สำหรับผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่ง่ายเลยนะที่จะสนิทขนาดนี้ได้.....  ตอนปีสุดท้ายที่เราอยู่ห้องเดียวกัน(ม.3) ผมกับพลอยยิ่งสนิทกันเข้าไปใหญ่ ผมมีอะไรผมก็ปรึกษาพลอยตลอด เล่าให้พลอยฟังทุกเรื่องโดยไม่คิดด้วยซ้ำไปว่าพลอยจะอยากฟังรึปล่าว มันจะแปลกมั้ยนะ ที่เราจะเล่าทุกเรื่องให้'คนที่เรารัก'ฟัง ผมไม่รู้ว่าผมคิดอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอมารู่ตัวอีกทีมันก็รู้สึกอย่างนั้นไปแล้ว แต่ผมไม่กล้าบอกใครหรอก ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย ที่เราคิดกับเพื่อนมากกว่า'เพื่อน' ผมพยายามจะพิสูจน์ว่าพลอยมีใจให้ผมบ้างรึเปล่า เพราะพลอยเองก็ยังไม่มีแฟน(หรือว่ามีแต่ไม่เล่าให้ฟัง....คงไม่มีหรอกมั้ง)..โดยการที่ผมบอกพลอยว่าผมชอบคนนั้นบ้าง คนนี้บ้าง ให้พลอยขอเบอร์ ขอรูปให้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ ทุกอย่างที่ผมบอกพลอยก็ขอมาให้หมด จนมีรุ่นน้องคนนึงโทรมาหาผม เธอบอกว่าเธอชอบผม แต่ผมก็ตอบเธอในใจว่าผมมี'คนที่ผมรัก'แล้ว แต่แล้วผมก็คุยกับเธอทุกคืนเพราะเธอโทรมาหา ผมเล่าให้พลอยฟังทุกวันเรื่องน้องคนนี้ เผื่อเธออาจจะมีแรงหึงขึ้นมาบาง แต่ผมคิดผิดถนัด เธอไม่เพียงแต่จะไม่เกิดอาการหึงแม้แต่น้อยแล้วเธอยังสนับสนุนให้ผมคบกับน้องคนนี้อีกเพราะเธอบอกว่าน้องคนนี้น่ารักดีนะ น้องคนนี้มีคนจีบตั้งเยอะแต่น้องเค้าชอบผม ผมก็ควรคว้าเอาไว้ก่อน ผมพยายามถามว่าทำไมถึงอยากให้ผมคบกับน้องคนนี้นัก เธอกลับบอกผมว่า'กูว่าน้องเค้าน่ารักดี กูน้องเค้าเหมาะกับมึงดีออก เหมาะสุดๆ เชื่อกู ไปขอน้องเค้าเป็นแฟนเลย หรือไม่กล้า เดี๋ยวกูขอให้' พอได้ยินประโยคนี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าเธอไม่เคยมีใจให้ผมเลย ผมรักเธอข้างเดียวมาตลอด...หลังจากนั้นผมก็คบกับน้องคนนั้นโดยมีพลอยเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมด ตอนนั้นพลอยอยากทำอะไรผมก็ตามใจพลอยทุกเรื่อง เพราะผมคิว่าเธอคงมีความสุขที่เธอเห็นเพื่อนมีแฟน แต่ก็คบกันได้ไม่นานเพราะผมเข้ากับน้องเค้าไม่ได้ ตอนที่ผมบอกเลิก น้องเค้าโทรมาฟ้องพลอย ผมโดนพลอยอัดซะน่วมเลยล่ะ แต่พลอยก็โกรธได้ไม่นานเพราะเธอเห็นว่าจะจบแล้วอยากคุยกับเพื่อนมากว่า ไม่อยากโกรธใคร จนกระทั่งวันปัจฉิมนิเทศน์จบการศึกษามัธยมต้น ผมให้สร้อยคอพลอยเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสอะไร ผมก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าผมอยากให้เธอติดตัวเอาไว้ เพราะจะให้เธอรู้ว่าผมอยู่กับเธอตลอดเวลา มีอะไรอยากให้เธอนึกถึงผมคนแรก พลอยเป็นคนอ่อนไหวมาก เธอร้องไห้ทุกครั้งที่เธอนึกถึงเพื่อน ผมยังเคยว่าพลอยเลยเรื่องร้องไห้'จะร้องทำไมวะ ก็แค่ย้ายโรงเรียนไม่ได้ตายจากกันซะหน่อย' แต่เธอก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิม
     ผมดีใจมากที่วันเปิดเทอมม.ปลายวันแรก ผมเห็นสร้อยคอของผมอยู่บนคอของเธอ เธอยังไม่ลืมผม เธอยังให้ความสำคัญกับผมเหมือนเดิม ผมคุยกับเธอปกติ ถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าผมคิดยังไงกับพลอย ผมพยายามตัดใจคิดกับเธอแค่เพื่อน แต่คิดไปคิดมาผมก็ได้คำตอบว่าผมชอบพลอยที่พลอยเป็นตัวของตัวเอง แล้วเธอยังใส่ใจคนรอบข้าง สังเกตพฤติกรรมของคนรอบข้างแล้วจดจำ แล้วเหตุการณ์จิ้งจกนั้น ผมถามเธอว่าเธอรู้ได้ยังไง ผมก็ได้คำตอบคือเธอเห็นว่าเพียวเดินออกห่างจากตัวผมตลอด แต่ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพียว เธอก็รู้ว่าเพียวกลัวจิ้งจกแน่นอน ถึงเธอจะไม่เคยถามผมเลยแต่เธอก็ยังรู้ว่าผมชอบกินโดนัทบาวาเลี่ยนมากกว่าช็อกโกแล็ต กลัวหนอนมากกว่าแมลงสาบ ชอบฟังฮิพฮอพมากว่าอาร์แอนด์บี เธอรู้แม้กระทั่งสิ่งที่ผมลืมไปแล้ว คงเป็นเรื่องนี้แหละที่ทำให้ผมรักเธอ
       ประมาณสามเดือนได้แล้วที่เปิดเทอมมาแรกๆพลอยเดินมาหาผมที่ห้องตลอดแต่พักนี้เธอไม่ค่อยเดินมาแล้ว เธอมีเพื่อนกลุ่มใหม่ เป็นเพือ่นๆผมเอง ผมพยายามเดินไปหาเธอ แต่พอไปถึงห้องเธอ เพื่อนในห้องเธอก็บอกว่า'พลอยไปกับกาย' ไปกับกาย ไปกับกานอีกแล้วเหรอ เธอไม่เคยอยู่ห้องเลย ผมลองถามเพื่อนๆเธอดูว่าพลอยเป็นแฟนกายเหรอ แต่พื่อนๆทุกคนก็บอกว่าเปล่า ก็โล่งอกไปเปราะนึงแหละนะ แต่ว่าพลอยคงมีเพื่อนใหม่แล้วสินะ ผมคงไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทของเธอเหมือนที่ผมคิดว่าเธอเป็นิกแล้วสินะ ที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมเป็นเพื่อนสนิทของเธอก็เพราะว่าเธอเขียนในเฟรนด์ชิพของผมว่า'มึงรู้ปะ ถึงเพื่อนผู้ชายกูจะเยอะอะนะ แต่ว่ามึงอ่ะ...ซี้สุดแล้ว ตำแหน่งเนี้ยะ ยกให้'
หลังจากผมได้อ่านข้อความนั้นแล้วผมก็กล้าพูดกับทุกคนว่า'ผมสนิทกับพลอย' เพราะผมคิดว่า ถ้าผมพูดออกไปว่าสนิท แล้วถ้าพลอยไม่ได้คิดเหมือนผมล่ะ พลอยจะคิดว่าผมหลงตัวเองเกินไปรึเปล่าที่คิดว่าซี้กับพลอยเนี่ย(พลอยมีเพื่อนผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิงอีก แล้วก็รู้จักกับรุ่พี่นักกีฬาแทบทุกคน) แต่สำหรับพลอยตอนนี้ผมคงไม่ใช่แล้วล่ะ
        ตอนนี้พวกเราจะจบม.สี่กันแล้วสินะ ตอนนี้ผมกับพลอยเราไม่ได้คุยกันเลย เพราะผมโทรหาเธอแล้วเธอไม่ได้รับโทรศัพท์ผม ผมก็เลยเดินไปถามเธอ(อย่างเอาเรื่องเหมือนกัลล์) ว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ แต่เธอโกรธใครมาก็ไม่รู้เธอจึงพาลใส่ผมใหญ่เลย หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แค่แกล้งงอนเธอนิดหน่อย เพราะปกติเธองอนผมจะเป็นฝ่ายง้อเสมอ เธอจึงไม่แม้แต่มองหน้าผมเลย พอผมคุยกับเธอแบบปกติ เธอก็ตอบผมแบบสีหน้าเรียบเฉยแต่ปกติ พอหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปผมคิดว่าเธอหายโกรธผมแล้ว ผมจึงข้าไปคุยกับเธอ
"ทำไมวันนี้มาโรงเรียนสายล่ะ"
"ตื่อนสายว่ะ" ทำไมสีหน้ากับคำพูดมันต่างกันอย่างนี้ล่ะ สีหน้าที่เย็นชากับคำพูดปกติ
"แล้วเย็นนี้ว่างป่ะ"ผมอยากชวนเธอไปกินไอติมบ้างเพราะพักนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย
"ไปกินติมกับกาย"ฮะ...กับกายอีกแล้วหรอ
"แล้วพรุ่งนี้อ่ะ"
"ก็ไม่ว่าง"
"มีวันไหนว่างมั่งเนี่ย มึงอ่ะ"
"....."
"แล้วอยากกินติมปะ เดี๋ยวเลี้ยง" ปกติถ้าบอกว่าจะเลี้ยงพลอยก็จะตกลงทันที
"....."
"อ้าวสร้อยกูล่ะ"ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าสร้อยที่คอพลอยมันไม่ใช่ของผมแล้ว
"อยู่บ้าน"
"ทำไมไม่ใส่อ่ะ"
"...."
"เป็นไรวะ ถามไม่ตอบ"
"นุกนายพูดจบยัง กายรออยู่" กาย....กายอีกแล้ว
"พลอย แกเป็นอะไร"
"......"
"ฉันถามอะไรแกก็ไม่ตอบ แกยังโกรธฉันอยู่หรอ" สรรพนามมันเริ่มห่างแล้วล่ะ
"ไม่ได้โกรธ"
"แกอย่ามาปากแข็ง ถ้าแกโกรธฉันก็ขอโทษ"
"...."
"ทั้งที่วันนั้น ฉันต่างหากที่น่าจะโกรธ"
"บอก-ว่า-ไม่-ได้-โกรธ"
"งั้นก็บอกมาสิว่าแกเป็นอะไร ทำไมแกถึงเย็นชากับฉันแบบนี้"
"เฮ้อ...บอกว่าไม่ได้โกรธ ฟังกันมั้งซี่!!!" พูดจบพลอยก็เดินออกไปทางกาย
ทำไมแกเป็นแบบนี้ล่ะ แกไม่เคยตะโกนใส่หน้าฉันแบบนี้นิ่
"พลอย แกรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันคิดยังไง"
"...."
"ฉัน..คิดว่าฉันกำลังหึงนะ" พลอยหันกลับมาแล้ว
"อย่ามาไร้สาระ"
"แกคิดเอาเองนะ ว่าฉันคิดยังไง"
"แกเมารึเปล่าเนี่ย"
"ฉันไม่อยากให้แกอยู่กับไอ้กายเลย...เห็นแล้วแกอยู่ด้วยกันแล้วมันทำอะไรไม่ถูก"
"...."
"ฉันทำอะไรไม่ได้ ต้องมองแต่แก แกรู้มั้ย ฉันไม่อยากเป็นอย่างนี้อีกแล้ว"
"....."
"มันเจ็บนะ ที่มองไปแล้วเห็นแกอยู่ข้างๆไอ้กายน่ะ"
"...." พลอยกำลังหันกลับ ในขณะที่คนรอบๆเราเยอะขึ้นเรื่อยเพราะเสียงกับน้ำตาของผม
"ทั้งๆที่ตรงนั้นน่าจะเป็นฉันมากกว่า"
"เลิกบ้าได้แล้ว"
"ใช่...ฉันน่าจะเลิกได้ตั้งนานแล้ว..........แต่มันทำไม่ได้"
"....."
"ฉันขอโทษ ที่ฉันคิดแบบนี้กับแก แกลืมมันซะเถอะ"
"เมื่อไหร่"
"แกลืมมันเถอะ วันนี้ฉัน....ล้อเล่น"
"ฉันถามว่าเมื่อไหร่!!"
"ก็บอกแล้วไงว่าล้อเล่นน่ะ"
"ถ้าแกไม่บอกฉันจะไม่พูดกับแกอีก" พลอยพูดเสร็จก็เดินจากไป
   ฉันบอกแกไม่ได้จริงๆ แกก็รู้ว่าฉันไม่กล้าพอหรอก ฉันบอกแกไม่ได้ บอกไม่ได้ หลังจากวันนั้นผมก็หลบหน้าพลอยตลอด ไม่เดินผ่านห้อง ไม่เดินเข้าไปใกล้ พอเจอกันก็ทำเป็นมองไม่เห็น บางทีพลอยทำเหมือนจะเดินเข้ามาหาแต่ผมก็เดินหนีตลอดจนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของภาคเรียนแล้ว สอบวันสุดท้าย ผมเดินสวนกับพลอย พลอยเดินเข้ามาหาผม(โดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวหนี)
"อย่าหนีนะ"
"....." ผมหยุดนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก
"เรื่องนั้นน่ะ"
"...."
"ฉันก็แค่...อยากรู้ว่าเมื่อไหร่"
"ก็บอกแล้วไงว่าล้อเล่น"
"ฉันไม่เชื่อ"
"....."
"อย่าชอบฉันเลยนะ"
"ไม่ได้ชอบ"
"ชอบฉันไม่ได้ ชอบไม่ได้ เป็นฉันไม่ได้จริงๆนะ"
"รักต่างหาก"
"มันยังไม่ใช่หรอก"
"รักไปแล้ว"
"มันยังไม่ใช่ความรักหรอก เป็นคนอื่นเถอะนะ เป็นฉันไม่ได้จริงๆ"
"ทำไม"
"ไม่ได้จริงๆ"
"ทำไม!!!" ผมตะโกนออกไปเสียงดังมาก ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอย่างนี้ต่อหน้าพลอยมาก่อน
"ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอก แต่ซักวันนายก็จะรู้"
"ยังไงก็ต้องรู้ วันนี้ พรุ่งนี้ ปีหน้า อีกสิบปี ยังไงก็ต้องเจ็บ"
"เลิกชอบฉันซะ นายจะได้ไม่เจ็บ"
"ไม่ได้...ทำไม่ได้"
"ให้ฉันเจ็บคนเดียวเถอะนะ" อะไรนะ เจ็บคนเดียวเหรอ ชอบใครอีกล่ะ หลายเศร้าจริงๆ
"ใครกันแน่ที่เจ็บคนเดียว"
"ฉันจะบอกก็ต่อเมื่อ....นายหายเจ็บแล้ว" ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ว่าพลอยไปแล้ว หายเจ็บเหรอ.... ก่อนเธอจะวิ่งออกไปผมเห็นน้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเธอด้วย......  ต่อจากนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ บอกไปแล้วว่ารัก คงต้องรอวันที่แผลแห้งสนิท คงต้องรอวันที่จะหายเจ็บ......