คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ก็เพราะฉันชอบนายไงล่ะอิชิดะ!! (100%)
“โอ้ ฉันดีใจนะที่นายยอมมากินข้าวกับพวกเรา” เร็นจิเอ่ยพลางส่งยิ้มให้ควินซี่หนุ่ม ทำเอาชายหนุ่มผมสีส้มศอกเข้ากลางท้องให้ซะจนตัวงอ ขณะที่อิชิดะไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหล่ แล้วถอนหายใจหนักๆ ออกมา
“โอ๊ย! ทำอะไรของแกวะอิจิโกะ!?”
“ทะลึ่งละ” ชายหนุ่มผมส้มว่าแล้วตั้งท่าจะศอกเข้าอีกที หนุ่มผมแดงจึงรีบยกมือห้ามทันที ทำเอากริมจอว์ถึงกับชักสีหน้าเบื่อหน่าย เช่นเดียวกับอุริวที่รู้สึกรำคาญไม่แพ้กัน
ขณะที้เป็นเวลาอาหารเย็น ทุกคนพากันมานั่งกินอาหารกันที่โรงอาหารในโรงเรียน บนโตะอาหารมีกับข้าวเรียงรายวางอยู่สี่ถาดเท่ากับจำนวนคนบนโตะ ซึ่งมี คุโรซากิ อิชิดะ อาบาราอิ และกริมจอว์
“เออ ว่าแต่ แล้วอุลคิโอร่าล่ะ?” อิจโกะหันไปถามกริมจอว์ที่กำลังกินอาหารอยู่อย่างเอร็ดอร่อย ขณะที่เร็นจิพยักหน้าเห็นด้วย นึกสงสัยว่าเจ้าของเรือนผมสีดำ นัยน์ตาสีเขียวหายไปไหน?
“ไม่รู้ว่าโกรธอะไร? แยกไปกินกะซาเอลกับนอยโทร่าโน่นไง” ชายหนุ่มผมฟ้าตอบพลางชี้ไปทางโต๊ะหนึ่งที่มีร่างทั้งสามนั่งกินทานอาหารกันอยู่ หนุ่มผมแดง และผมส้มจึงหันไปตามนิ้วที่ชี้ พยักหน้า ทว่ากริมจอว์กลับส่ายหน้าเมื่อนึกไปถึงเพื่อนร่วมห้องสุดเย็นชา
“เป็นอะไรเหรอ?” อิชิดะถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มผมฟ้าท่าทางไม่ค่อยดี คุโรซากิจึงหันขวับมาทางร่างบางแทบจะทันที เช่นเดียวกับเร็นจิขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ขณะที่กริมจอว์พยักหน้าน้อยๆ
“อืม ช่วงนี้อุลคิโอร่าทำตัวแปลกๆ ฉันชักเริ่มกลัว” หนุ่มผมฟ้าตอบ เร็นจิหัวเราะพรืด ทำเอากริมจอว์หันไปจ้องตาขวาง ขณะที่อิจิโกะเพียงแค่ยักไหล่เท่านั้น
“แปลกยังไงเหรอ?” อุริวยังคงถามต่อ ทำเอาอิจิโกะที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มหมั่นใส้ หันไปจัดการอาหารในจานของตัวเองต่อโดยไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย
“ก็แบบ... จะว่าไงดีอ่ะ มันชอบเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดอะไรชวนขนลุกแปลกๆ ปัดโธ่! ฉันไม่ใช่เกย์นะโว้ย!!” เล่าแล้วก็เริ่มหัวเสีย ขยี้หัวสีฟ้าของตัวเองด้วยความขัดใจ (อย่าเข้าใจผิดว่าอุลเป็นเมะนะคะ อุลเป็นอุเคะแน่นอนค่ะ)
เร็นจิที่ยังไม่คลายความสงสัยจึงไม่กล้าที่จะถามอะไรต่อ ขณะที่อิชิดะถึงกับชะงักค้างไป เหลือบมองชายผมสีส้มที่นั่งข้างกายแล้วรีบกระเถิบออกห่างทันที
ไอ้คุโรซากิก็มีพฤติกรรมคล้ายๆ อุลคิโอร่าเหมือนกัน
“เออๆ อย่าไปพูดถึงมันเลย แล้วนายอ่ะเร็นจิ เมทนายเป็นไงบ้าง?” กริมจอว์เปลี่ยนเรื่อง ทำเอาคนถูกถามชะงักกึก ขณะที่คุโรซากิแอบหัวเราะขำๆ
“ก็ดีอ่ะ” ชายหนุ่มผมแดงตอบพลางหัวเราะแห่ะๆ นึกไปถึงรุ่นพี่ที่ขอตัวไปกินข้าวกับอาจารย์อุคิทาเกะแล้วรู้สึกเครียดอยู่ไม่น้อย ไอ้ตัวเขาก็อยากจะอยู่กับรุ่นพี่หรอก แต่ฝ่ายโน้นน่ะสิ ไม่รู้จะคิดเหมือนกันหรือเปล่า?
“เออ ก็ดี แล้วพวกนายล่ะ?” ชายหนุ่มผมฟ้าหันกลับมาถามเพื่อนผมสีส้ม และหนุ่มแว่นร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ทำเอาร่างทั้งสองถึงกับผงะ ก่อนจะหันหน้ามองกัน แล้วสะบัดหน้าไปคนละทาง
“ก็ดี” อิจิโกะตอบ
“ไม่ค่อยดี” อุริวตอบบ้าง หนอย... ยังมีหน้ามาบอกว่าก็ดีอีก! และคำตอบนั้นทำเอาชายหนุ่มผมสีส้มหันไปจ้องตาขวาง ขณะที่อิชิดะกลับทำเป็นไม่สนใจแล้วตั้งหน้าตั้งตากินอาหารในจานของตัวเองต่อไปโดยไม่หันกลับไปมองร่างสูงที่กำลังจ้องอยู่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อ้าว อิชิดะ หวัดดี!”
จู่ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้คนทั้งสี่หันหน้าไปสบ ก่อนจะพบว่ามีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่พร้อมถาดอาหารในมือ กริมจอว์ และเร็นจิเพียงแค่ยักไหล่ ก่อนจะหันไปกินอาหารในจานต่อ ส่วนอิจิโกะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย ขณะที่คนถูกเรียกเองก็กระพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัยเช่นกัน
โครกัน?
“เอ่อ ฉันชื่อเคนจิ เป็นหัวหน้าชมรมเย็บปักน่ะ” ชายหนุ่มแนะนำตัว อุริวจึงพยักหน้าตอบรับพร้องส่งยิ้มกลับไป แต่มันทำให้ชายหนุ่มผมสีส้มถึงกับเบ้ปากด้วยความหมั่นใส้
เชอะ! ไอ้หล่อ!
“แล้วมีอะไรเหรอ?” ควินซี่หนุ่มถามพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่าเอาคำตอบ ที่อีกฝ่ายมาหาเข้าถึงแบบนี้คงจะมีเรื่องอะไรอยากจะพูดล่ะมั้ง?
“ฉันอยากจะชวนเข้าชมรมน่ะ คือว่านะ โอริฮเมะจังบอกว่าอิชิดะเก่งด้านนี้ เลยคิดว่าอยากให้มาอยู่ชมรมด้วยกัน” เคนจิตอบแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ขณะที่อิจิโกะเริ่มปล่องรังสีอาฆาต ทำเอาเร็นจิ และกริมจอว์แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
“อืม... เอาไงดีล่ะ?” ควินซี่หนุ่มมีท่าทีลังเล ทว่าคนที่นั่งข้างๆ กำลังหมดความอดทน
โอ๊ย! ไม่ไหว แล้วนะโว้ย ยังจะมาทำท่าลังเลต่อหน้าเขาอีก แล้วไอ้บ้านั่นเวลาพูดกับอิชิดะทำไมต้องหน้าแดงด้วยฟระ!!
ฮึ่มๆ =_=
“มากับฉันหน่อย!” อิจิโกะลุกขึ้นคว้าแขนบาง แล้วลากออกไปจากโรงอาหารตรงไปยังหอพักทันที โดยไม่สนใจเสียงโวยของอุริวเลยแม้แต่น้อย ทำเอากริมจอว์ และเร็นจิพากันหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยมีเคนจิมองตามร่างทั้งสองไปด้วยความงุนงงสงสัย
...หึง?
“เฮ้! ปล่อยฉันนะคุโรซากิ! ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ ปล่อยสิ!!”
โอ๊ยยย หมอนี่จะเอาอะไรเขานักหนานะ! =[]=;;;
......
“นายจะบ้าหรือไง? เสียมารยาทที่สุด จู่ๆ ลากฉันกลับห้องทำไมน่ะ ฉันยังคุยกับเคนจิไม่เสร็จเลยนะ แล้วที่สำคัญ ฉันยังกินไม่อิ่ม!” อุริวร่างยาวทันทีที่ถูกลากกลับมาที่ห้อง ให้ตายเถอะ ไร้มารยาทที่สุด คนอื่นเค้ายังกินไม่เสร็จเลยนะ ไปเรียนมารยาทมาใหม่ไป๊!
ทว่าร่างสูงกลับปิดประตูหน้าตาเฉย แล้วย่างสามขุมตรงไปหาร่างบางที่กำลังโกรธ
“อยากคุยกับมันมากเลยเหรอ?” อิจิโกะเค้นเสียงถาม จ้องหน้าคนตัวเล็กกว่างรอฟังคำตอบ หวังว่าคงจะไม่ตอบมาว่าอยากหรอกนะ! ขณะที่คนถูกถามถลึงตาใส่ด้วยอารมณ์โมโหถึงขีดสุด
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงที่ฉันกำลังคุยเรื่องชมรมกับเคนจิอยู่” อุริวสวนขวับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทว่ายิ่งทำให้ร่างสูงเริ่มโมโหหนักเข้าไปอีก
เคนจิๆๆๆ เคนจิอยู่ได้!
ฮึ่ม =___=+
“เพราะฉะนั้น นายจงสำนึกซะด้วยว่า...อุ๊บ!O.O”
ทว่าพูดยังไม่ทันจะจบประโยค หนุ่มผมสีส้มก็ก้มลงประกบริมฝีปากบางเพื่อปิดปากไม่ให้ต้องพูดอะไรไปมากกว่านี้ ขณะที่คนถูกจูบโดยไม่ทันตั้งตัวถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พยายามผลักดันอิจิโกะให้ออกห่าง
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเลย ขณะที่มือหนาเริ่มไม่อยู่กับที่ เลือนไล้ไปทั่วเรือนร่าง ทำเอาคนถูกรุกถึงกับสะดุ้งเฮือก อีกทั้งริมฝีปากที่ยังถูกจูบอยู่แนบแน่นนั้นทำให้อิชิดะรู้สึกหายใจไม่ออก
“อื้อ!”
ราวกับรู้ทัน อิจิโกะจึงถอนริมฝีปากออกครู่หนึ่ง ก่อนจะประกบลงไปอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ลิ้นนุ่มได้ลอดสอดผ่านเข้าไป เลียวนรอบโพรงปากควานหาความหอมหวานจากร่างเล็ก มือหนาโอบกอดร่างอุริวเอาไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนพาร่างบางไปที่เตียงโดยที่ยังไม่ยอมผละออกจากริมฝีปากนุ่ม แล้ววางร่างบางลงบนเตียงนุ่มชั้นล่าง
ซึ่งเป็นเตียงของอิจิโกะนั่นเอง
“อือ... อื้อ!!”
เพี๊ยะ!!
ร่างผอมเริ่มครางเสียงดังขึ้นเพราะรู้สึกว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจตาย อิชิดะจึงพยายามสลัดมือที่ถูกจับเอาไว้ แล้วฝ่ามือบางที่หลุดจากการเกาะกุมก็ฟาดเข้าใส่ใบหน้าของร่างสูงจนหันไปตามแรง เป็นเหตุทำให้อิจิโกะจำต้องถอนริมฝีปากออก แล้วเบือนหน้ากลับมาทางร่างบางที่กำลังหอบกระเส่าอยู่ใต้ร่างเขา
แฮ่ก แฮ่ก
“ทะ ทำบ้าอะไรของนาย!?” อุริวเริ่มโวยวาย ไอ้บ้าคุโรซากิ! ทำอะไรของนายห๊า
ทว่าเมื่อเจอเข้ากับสายตาจริงจังของอีกฝ่ายเข้าไปก็ทำเอาด่าไม่ออก ก่อนจะพยายามผลักดันร่างสูงออก แล้วลุกขึ้นจากเตียง ทว่าอิจิโกะไม่ได้ปล่อยให้ร่างผ่านไปง่ายๆ เขาคว้าข้อมือบางเอาไว้ ก่อนจะดึงตัวให้ลงมาอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม
“จะไปไหน?= =” ร่างสูงถาม
“ไปซื้ออะไรกิน” อิชิดะตอบพลางส่งสายตาประมาณว่า ‘ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้’ ทว่าคุโรซากิกลับไม่ยอมปล่อย และไม่ได้เกรงกลัวต่อสายตาเย็นชาของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
“จะไปหาไอ้เคนจิอะไรนั่นล่ะสิ” อิจิโกะประชด ให้ตายสิ! นี่อิชิดะไม่รู้เลยหรือไงว่าสายตาที่หมอนั่นมองมามันสื่อความหมายชัดๆ อยู่แล้วว่า ‘ชอบ’
“ไร้สาระ แต่ถึงฉันจะไป มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ…เฮ้ย!!O[]O”
เพราะถูกมือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่าง ร่างบางจึงร้องออกมาเสียงดัง ไอ้บ้าคุโรซากิ! มันคิดอะไรของมันอยู่นะ!? ขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจเสียงโวยวายของควินซี่หนุ่มเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ให้ไป!” ไม่ว่าเปล่า ริมฝีปากหนาก็ก้มลงประกบลงบนปากเรียวของร่างบางอีกครั้ง ลำแขนล่ำโอบรัดรอบกายไม่ให้ได้หนี มือหนาค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วใบหน้าอย่างอ่อนโยน ผิดกับรสจูบที่เร่าร้อน มือใหญ่ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงปลดกระดุมเสื้อของร่างบางออก แล้วนวดคลึงอกเนียนเบาๆ
“อืม..”
อุริวเผลอครางออกมาเสียงเบา ทว่ามันก็เบาไม่พอที่ร่างสูงจะไม่ได้ยิน อิจิโกะเลื่อนริมฝีปากต่ำลงซุกไซร้บนลำคอขาว ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปยังอกขาวเนียน ทว่าเนื้อนุ่มของอุริวได้เพิ่มอารมณ์ความต้องการของอิจิโกะเป็นอย่างมาก มือหนาจึงเลื่อนตำลงไปที่กางเกงร่างบาง แล้วปลดมันออกในทันที ขณะที่อิชิดะเริ่มดิ้นขัดขืน เพราะดูทว่าคุโรซากิจะทำเกินกว่าเหตุแล้ว
“ปล่อยนะคุโรซากิ! ปล่อยฉัน อ๊ะ!”
ห้ามได้เพียงเท่านั้นก็ต้องกลืนคำพูดกลับเข้าไปในลำคอ เพราะมือหนาได้เลื่อนเข้าครอบครองจุดซ่อนเร้นของร่างบางซะแล้ว ริมฝีปากหนาเลื่อนกลับมาประกบจูบร่างบางอีกครั้ง ขณะที่มือก็เริ่มค่อยๆ ขยับเลื่อนขึ้นลง อุริวเบิกนัยน์ตากว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน ก่อนจะพยายามผลักไสร่างสูงใหญ่ออกไป
แต่อิจิโกะกลับปฏิเสธคำสั่งนั้นด้วยการจูบปิดปากอย่างเร่าร้อน
“คุโรซากิ!” อิชิดะคำรามเสียงดัง มือบางจัดการกับกางเกงของตนเองให้เข้าที่ ก่อนจะตวัดดวงตามองร่างสูงยังคงยิ้มหน้าระรื่นไม่รู้สึกรู้สาอะไร ใบหน้าเริ่มแดงซ่าน ทั้งโกรธทั้งอายปนกันไปหมด
"ทำไมเหรอ?"
หมอนี่คิดอะไรอยู่นะ! ยังจะมีหน้ามาถามว่าทำไมเหรออีกงั้นเรอะไอ้บ้า นี่คิดจะใช้เขาเป็นตัวแทนผู้หญิงระบายความใคร่หรือไงกัน!?
ฮึ่มๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ อุริวผลักร่างสูงให้ออกห่าง แล้วต่อยเข้าที่หน้าจนล้มลงไปนอนเล่นที่พื้น
“ทำไมมาทำบ้าๆ กับฉันแบบนี้หา!?”
“เอ่อ... เฮ้ นายโกรธฉันจริงๆ เหรอ?” อิจิโกะเริ่มตกใจเมื่อเห็นสีหน้าโกรธเคืองของร่างบาง นี่อิชิดะไม่รู้จริงๆ หรือไงว่าที่เขาทำไปน่ะมันเพราะอะไร? ทำไมถึงได้ซื่อบื้อแบบนี้นะ ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก
“เลวมาก!”
ว่าจบก็พรวดพราดออกจากห้องไปโดยไม่คิดจะฟังคำตอบจากร่างสูงอีก ทิ้งให้คุโรซากิ อิจิโกะที่ถูกด่าว่าเลวยืนกัดฟันกรอดๆ ด้วยความเจ็บใจสุด ๆ
“ก็เพราะว่าฉันชอบนายไงเล่า! ได้ยินมั้ยอิชิดะ!?”
ทว่าร่างบางนั้นวิ่งไปไกลเกินกว่าที่จะได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังของอิจิโกะ...
................
ครบร้อยแล้วค่า โฮกกกกกกกก ดีจายมากก>< คุคุ ตอนนี้โกะรุกหนักค่า
ต่อไปเป็นกริมอุลแร้วนะค้า
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นติชมกันด้วยนะค้า ขอบคุณค่า
ปล. มิจะพยายามอัพให้ไวนะคะ ขอขอบคุณทุกๆ คอมเม้นเช่นเคยค่ะ^^
ความคิดเห็น