Bright ++ Blue สดใส โศกเศร้า

เนื้อเรื่อง

โอ้ความรัก ช่างอ่อนหวาน

โอ้ความรัก ช่างงดงาม

โอ้ความรัก ช่างสดใส

โอ้ความรัก.........ที่ฉันอยากพบเจอ

กาลครั้งหนึ่งมีเด็กน้อย ที่ได้แต่เฝ้ามองความรักของใครๆด้วยความสงสัย

รักเป็นอย่างไรนะ? รักจะต้องรู้สึกอย่างไรนะ?

ได้แต่นั่งเฝ้ามองภาพครอบครัวที่แสนงดงาม ได้แต่ไม่เข้าใจในความอบอุ่นนั้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง นางฟ้าได้แวะมาทักทาย

"ข้าจะให้พรแก่เจ้าข้อหนึ่ง เจ้าจะได้พบกับความรักที่ตรงเส้นขอบฟ้า

ในวินาทีที่เจ้าสบตาใครสักคนแล้วหัวใจเต้นแรง หัวใจหวั่นไหว"

เด็กน้อยก้าวเดินไปตามทางที่ใครๆบอกว่าเส้นขอบฟ้าอยู่

เพราะถ้าไม่อาจรู้จักความรัก ไม่อาจได้พบความอบอุ่น

ไม่อาจมีหัวใจได้ จะเรียกได้เช่นไรว่าเป็นมนุษย์

+

+

การเดินทางนี้เจ็บปวดนัก เดินทางไปพร้อมๆกับความหวังอันริบหรี่

จนกระทั่งได้พบเทพตัวน้อย

"เจ้าจะเดินทางไปไหน" เทพตัวน้อยถามด้วยความสงสัย

"ไปตามหาความรักที่เส้นขอบฟ้า"

"ทำไมเจ้าไม่เดินตามเส้นด้ายเล็กๆนั่นไป ข้าเชื่อว่ามันจะนำเจ้าไปสู่ความรัก"

+

+

เด็กน้อยได้ฟังก็เฝ้าเดินตามเส้นด้ายเล็กๆที่นิ้วก้อยไป

ก้าวเดินตามหาจนละเลยที่จะเอ่ยปากทักทายใครๆอย่างที่เคย

จนกระทั่งได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง

วินาทีนั้นหัวใจเธอเต้นแรง วินาทีนั้นหัวใจเธอหวั่นไหว และอีกไม่ไกลก็จะถึงเส้นขอบฟ้า

แม้ว่าจะไม่เห็นว่าปลายด้ายของเขานั้นเชื่อมกับของเธอหรือไม่

แต่ว่าเส้นทางที่ด้ายเขาทอดไปเป็นเส้นทางเดียวกับเส้นด้ายของเธอ

เด็กน้อยรู้สึกในวินาทีนั้นว่า ตนเองได้เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง

เธอเดินเข้าไปจับมือเขาไว้ จับมือกันเดินไปเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน

เธอน่าจะมีความสุข

+

+

วันหนึ่งเธอกลับพบว่า ทุกอย่างเป็นเพียงมายา

หนทางไปเส้นขอบฟ้ายังอีกแสนไกล

และหัวใจของเขาไม่ใช่ของเธอ คนที่เขารักไม่ใช่เธอ

หัวใจเด็กน้อยแหลกสลาย

นางฟ้าได้ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง

"ข้าบอกเจ้าแล้วไง ว่าเจ้าจะได้เจอความรักที่เส้นขอบฟ้า ใยเจ้ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่"

"ข้าพบเขา หัวใจข้าหวั่นไหว หัวใจข้าเต้นแรง"

"แต่เขาไม่ใช่ความรักของเจ้า จงก้าวเดินไปให้ถึงขอบฟ้าซะ"

แล้วนางฟ้าก็หายไป

ทิ้งให้เด็กน้อยสงสัย ว่าตนเองควรจะก้าวไปหรือไม่

หากที่เส้นขอบฟ้าไม่มีใครอยู่ หัวใจของเธอคงยิ่งแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นผง

+

+

เด็กน้อยนั่งร้องไห้อย่างเดียวดาย จนกระทั่งได้พบนักปราชญ์

เขาเป็นเพียงผู้เดียวที่เข้าใจหัวใจที่บอบช้ำ เยียวยามันด้วยรอยยิ้ม

จนทำให้เด็กน้อยเกือบเข้าใจผิด คิดว่านี่คือรัก

"ไม่ใช่หรอก ข้าไม่ใช่ความรักของเจ้า หัวใจของข้าอยู่ที่ใครบางคน

ข้าเป็นเพียงคนที่เดินผ่าน ในวันที่เจ้าอ่อนล้าเท่านั้น หาใช่คนที่จะรักเจ้าได้ไม่"

เด็กน้อยได้ฟังดังนั้น ก็ยิ้มให้เขาอย่างสดใส

"จริงสินะ แต่ความรู้สึกดีๆเช่นนี้เรียกว่าอะไร"

"มันชื่อว่า ความเข้าใจ"

+

+

"เพราะว่าข้าเข้าใจในความเจ็บปวดของเจ้า

เพราะว่าข้าเคยเป็นเช่นนั้นมาก่อน หัวใจของข้าเคยบอบช้ำเช่นเจ้า"

เด็กน้อยเช็ดน้ำตาไว้ แต่ไม่อาจรักษาแผลใจได้หมด

เธอยังคงเฝ้ารอความรักที่ไม่มีวันมาถึง

แต่ก็ไม่กล้าที่จะเดินไปสู่เส้นขอบฟ้า เพราะกลัว กลัวเหลือเกินว่าจะไม่มีใครอยู่ที่ตรงนั้น

เด็กน้อยเติบโตเป็นหญิงสาวที่ทุกข์ระทม

เพราะไม่รู้ว่าตนเองจะต้องทำอย่างไร

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

โอ้ความรัก ช่างเจ็บปวด

โอ้ความรัก ช่างป่าเถื่อน

โอ้ความรัก ช่างโหดร้าย

โอ้ความรัก ... ที่ผมอยากหนีจากไป

กาลครั้งหนึ่งมีชายหนุ่มที่ได้แต่พร่ำถามตัวเองเสมอว่า

ทำไมคนเราถึงต้องรู้จักรักใครสักคน ทำไมคนเราถึงต้องเจ็บปวดเพราะแค่ได้รักใครสักคน

พร่ำถามคำถามที่แม้กระทั่งตัวเองก็ไม่สามารถตอบได้ ... ไม่มีใครตอบได้

ที่เขาทำได้แค่ถอนหายใจทุกครั้งเมื่อเห็นใครๆที่ตกอยู่ในวังวนของความรัก

เพราะรู้ได้ว่าสุดปลายทางนั้นจะมีแต่เพียงน้ำตาเท่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง นางฟ้าได้แวะมาทักทาย

"ข้าจะให้พรแก่เจ้าข้อหนึ่ง เจ้าจะสามารถละทิ้งความรักของเจ้าได้ที่ตรงเส้นขอบฟ้า

ในวินาทีที่เจ้าเจอใครตรงนั้นแล้วหัวใจบอกว่าอย่าได้ไปหลงกลอีก ความรักของเจ้าจะหายไป"

ชายหนุ่มก้าวเดินไปตามทางที่ใครๆบอกว่าเส้นขอบฟ้าอยู่

เพราะถ้าหากสามารถละทิ้งความรักได้แล้วล่ะก็

เขาจะได้กลับมาเป็นตัวเองเสียที ไม่ต้องถูกความเศร้าจากความรักครอบงำอีก

-

-

การเดินทางครั้งนี้เจ็บปวดนัก

เจ็บปวดนักที่จะต้องเดินทางไปพร้อมกับแบกความรักที่เป็นทุกข์ไปเรื่อยๆ

เจ็บปวดนักที่จะต้องลากความรู้สึกอย่างนี้ต่อไปโดยไร้จุดหมาย

จนกระทั่งได้พบเทพตัวน้อย

"เจ้าจะเดินทางไปไหน" เทพตัวน้อยถามด้วยความสงสัย

"ไปละทิ้งความรักที่เส้นขอบฟ้า"

"งั้นเจ้าจงอย่าได้เดินไปตามเส้นด้ายเล็กๆนั่น เพราะมันจะนำพาเจ้าไปเจอความรัก"

-

-

ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้นจึงพยายามเดินไปในทางตรงข้ามกับเส้นด้ายที่ผูกไว้ปลายนิ้วก้อย

ก้าวเดินไปเหมือนเช่นเคย ก้าวเดินไปโดยไม่ได้เอ่ยปากถามใคร

เพราะเขากลัว กลัวที่จะต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับใครให้เจ็บปวดอีก

จนกระทั่งได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง

วินาทีนั้นหัวใจของเขาเต้นแรง หัวใจของเขาเรียกร้อง และยังอีกยาวไกลกว่าจะถึงเส้นขอบฟ้า

เพียงเพราะเขาไม่เห็นว่าปลายด้ายของเขาและเธอเชื่อมกันหรือไม่

และเส้นทางที่ด้ายของเขาทอดไปไม่เป็นเส้นทางเดียวกับเส้นด้ายเธอ

ชายหนุ่มรู้สึกในวินาทีนั้น ว่าตัวเองกำลังกลับเป็นหนุ่มแรกรุ่นอีกครั้ง

เขาปล่อยให้เธอจับมือไว้ จับมือกันเดินไปเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน

เขาไม่น่าจะมีความสุข

-

-

วันหนึ่งชายหนุ่มกลับพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงมายา

และเขากำลังตกอยู่ในบ่วงของมันอีกครั้ง เหมือนเช่นทุกทีที่เป็น

ชายหนุ่มเห็นเส้นขอบฟ้าชัดเจนขึ้น

เขาไม่อาจรักใครได้อีกหากใกล้เส้นขอบฟ้า ที่ที่เขาจะทิ้งความรักทุกอย่างลงไป

และหัวใจของเธอไม่ใช่ของเขา คนที่จะรักเธอไม่ใช่เขา

ไม่ใช่เขาผู้ซึ่งกำลังหลีกหนีหนทางของความรัก

ชายหนุ่มกัดฟันเดินไปตามทางของเส้นด้าย

เพื่อปล่อยให้สาวน้อยได้พบเจอกับใครที่จะสามารถรักเธอได้

เขาเลิกที่จะค้นหาขอบฟ้า และยอมเจ็บปวดกับความรักต่อไป

ดีกว่าจะต้องทำให้สาวน้อยคนนั้นเจ็บปวดจากความรักเพราะเขา ณ ปลายขอบฟ้า

นางฟ้าได้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

"ข้าบอกแล้วไง ว่าเจ้าจะสามารถทิ้งความรักได้ที่ปลายขอบฟ้า ใยเจ้ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่"

"ข้าพบเธอ หัวใจของข้าเรียกร้องให้ตัวเองอย่าได้ตกหลุมพรางครั้งนี้อีก"

"นั่นไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะทิ้งความรักหรอกหรือ?" นางฟ้าถาม

"แต่มันไม่ใช่ปลายขอบฟ้า และข้าก็ไม่อยากทำเธอเจ็บปวดเมื่อข้าไปถึงขอบฟ้า" ชายหนุ่มตอบ

"งั้นเจ้าจงก้าวเดินไปให้ถึงปลายขอบฟ้าซะ"

แล้วนางฟ้าก็หายไป

ทิ้งให้ชายหนุ่มก้าวเดินไปตามทางเส้นด้าย หลีกหนีจากปลายขอบฟ้า

เพราะกลัวว่าที่ปลายขอบฟ้าคนที่จะทำให้หญิงสาวคนนั้นเจ็บปวดจากความรักก็คือเขา

-

-

ชายหนุ่มเดินทางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้พบ 'นักปราชญ์'

เขาเป็นเพียงผู้เดียวที่เข้าใจหนทางของชายหนุ่ม เข้าใจถึงความกลัวของชายหนุ่ม

ขณะที่ชายหนุ่มจะเดินแยกจากไปนั้น นักปราชญ์ก็พูดขึ้น

"ข้าได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอกำลังนั่งร้องไห้อย่างน่าสงสาร และว้าเหว่เดียวดาย

เพียงเพราะไม่เข้าใจว่าตัวเองควรจะเดินไปทางไหนเพื่อให้ได้เจอคนที่เธอสามารถรักได้"

ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่านักปราชญ์หมายถึงใคร

"เธอไม่เกี่ยวอะไรกับผม ... เพราะผมไม่สามารถรักใครได้ที่ปลายขอบฟ้า

ปลายขอบฟ้าที่ที่ผมจะทิ้งความรักของผมลงไป"

"งั้นที่เจ้าเข้าใกล้ปลายขอบฟ้าก็เพราะเธอไม่ใช่หรือ?"

"ใช่ ... ทางเดียวที่ผมจะไม่ทำให้เธอเป็นคนเจ็บได้ที่ปลายขอบฟ้า คือต้องแยกกันซะ

ปล่อยให้เธอไปพบใครที่จะรักเธอได้ ณ ปลายขอบฟ้านั้น"

"แล้วตอนนี้เจ้าไม่ได้ทำให้เธอเสียใจหรือไร?

คนที่เธอจะรัก ณ ปลายขอบฟ้านั้น ไม่ใช่เจ้าหรือไร?"

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร ควรจะแย้งอะไร

เพราะที่นักปราชญ์พูดนั้นล้วนแล้วแต่เป็นความจริงที่เกิดขึ้น อย่างน้อยก็กับตัวเขา

"เจ้าจะกลัวเจ็บจากความรักไปอีกนานเท่าไหร่?

จะลากความรู้สึกแบบนี้เพราะไม่กล้าเชื่อใจในความรักไปอีกนานเท่าไหร่?"

นักปราชญ์ถามขึ้น

ชายหนุ่มไม่มีคำตอบ

ได้แต่เอ่ยขอบคุณนักปราชญ์อยู่หลายครั้ง

ก่อนเดินไปตามทางที่นักปราชญ์บอกว่าพบสาวน้อย

-

-

ชายหนุ่มก้าวไป ก้าวไป

ไม่สนใจว่าจะมุ่งไปในทางเดียวกันกับเส้นด้ายหรือไม่

-

-

และแล้วเขาก็พบกับเธอคนนั้น

สาวน้อยที่ทำให้เขาหลงไหลจนอยากจะลองรักดูอีกสักครั้ง

พบว่าปลายเส้นด้ายของเขาสุดที่เธอคนนั้น

-

-

เธอยังคงดูสับสนเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน

ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือเธอไว้จากทางด้านหลัง

หญิงสาวตกใจเล็กน้อยพลางหันหน้ามาทางเขา

เธอร้องไห้

เธอเสียใจ

และเธอยิ้มได้

ทันใดนั้น นางฟ้าก็ปรากฎตัวขึ้น

"หญิงสาวเอ๋ย ... เจ้าพบความรักของเจ้าหรือยัง?

ชายหนุ่มเอ๋ย ... เจ้าพบที่ที่เจ้าจะทิ้งความรักของเจ้าหรือยัง?"

หญิงสาวไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าทั้งน้ำตาอยู่อย่างนั้น

ชายหนุ่มไม่เข้าใจ ว่าเขาจะทิ้งความรักของเขาได้อย่างไร

"ณ ปลายขอบฟ้า เจ้าได้ทิ้งความรักที่มีแต่ความเจ็บปวดแล้วไม่ใช่หรือ?"

"แต่นี่ไม่ใช่ปลายขอบฟ้า และยังอยู่อีกห่างไกลมากนัก"

"ขอบฟ้าจะมีจริงหรือไม่มันไม่สำคัญไม่ใช่หรือ

เพราะสุดขอบฟ้าก็คือปลายหัวใจอย่างไรเล่า ... หรือเจ้าไม่เข้าใจ"

-+-+-+

-+-+-+

นางฟ้าหายตัวไป

เหลือแต่เพียงชายหญิงสองคนที่เดินไปตามทางสายนั้นโดยไม่สนใจว่า

อะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้า

ไม่มีใครบอกได้ว่าความรักจะไปสิ้นสุดตรงไหน

และอย่างน้อยระหว่างความรักนั้นคงไม่ได้มีแต่ความเจ็บปวด

อย่าได้กลัวที่จะรักใคร

และอย่าได้กลัวที่จะตามหาใครที่จะรัก

มีเพียงความเชื่อมั่นในหัวใจตัวเองเท่านั้นที่บอกได้ว่า

เรารักเขา หรือไม่รักเขา

ไม่มีเหตุ

ไม่มีผล

สำหรับความรัก

เพราะการรักใครสักคน หรือไม่รักใครสักคน มันเป็นเรื่องที่เราเลือกไม่ได้

สิ่งสำคัญในการชนะความกลัวที่จะรัก คือ

เข้าใจตัวเอง

ชนะตัวเอง

และเชื่อใจตัวเอง