วจีคนจร

..ก่อนอื่น..ขอกล่าวสวัสดีผู้อ่านทุกท่านครับ..

..เรื่องราวที่ผมจะขอนำเสนอในซุ้มเล็กๆที่ชื่อว่า วจีคนจร แห่งนี้..

..เป็นชีวิตของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ต้องพรากจากทุกสิ่งที่เขาเคยเห็น เคยสัมผัส เคยผูกพัน..

..มายังดินแดนอโคจรอันแสนลำบาก แสนอันตราย แสนจะพรรณนา..

..เรื่องราวของเขา ประกอบกับเรื่องราวที่ผมแต่งขึ้น..

..และนำมาผสมความคิด อารมณ์ จิตใจ จนกลายเป็นคนละเรื่อง..

..เรื่องที่เหมือนไปลอกใครมา..

..แต่เชื่อสิ..

..มันไม่ซ้ำใครแน่นอน..

..มั้งนะ..

..สิ่งที่ท่านกำลังจะอ่านต่อไปนี้..

..ล้วนเป็นคำโป้ปดใหญ่โตอันเกิดจากจินฺตนอาการส่วนตัวของผู้แต่งหรือผู้เรียบเรียงทั้งสิ้น..

..ขอให้ทุกท่าน โปรด พกพาวิจารณญานและจินตนาการ แต่ไม่ควรยึดติดกับความคิดและละวางสติ..

..ปล่อยตัวตนของท่านให้คล้อยไปตามอารมณ์ในแต่ละถ้อยคำที่ผมถักทอขึ้น..

..อาจจะหยาบไปบ้าง ไม่สมบูรณ์บ้าง แต่เต็มเปี่ยมด้วยความตั้งใจ..

..เมื่อท่านพร้อมแล้ว..

..ขอเชิญพบกับ..

วจีคนจร

เรื่องราวของคนพเนจร แด่ชีวิตของผู้ถูกจองจำ

โดย นายมาลี หนีหมามา

^^^

     อ่านคำโปรยที่ตัวเองคิดขึ้นเองซ้ำไปซ้ำมาแล้วรู้สึกจูบิเนี๊ยว(ป่วยจิต)มาก...อายสักครู่

     เอาเป็นว่าผม นายมาลี ครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า ไอ้นิยายที่ผมเขียนเรื่องนี้มันไม่ได้หรูหราอย่างที่คำโปรยด้านบนกล่าวเท่าใดนัก ในเรื่องการแต่งแสดงอารมณ์ของตัวละครผมยังอ่อนอยู่มาก(ที่จริงอ่อนทุกอย่าง) แถมเรื่องนี้ตั้งใจจะให้มันดูเข้าถึง 'ชีวิต' ซะด้วย ผมเองวันๆนั่งอยู่แค่หน้าคอมห่างหน้าผู้คน คงไม่อาจสื่อความดังกล่าวได้ดีแน่นอนครับ

     ลักษณะการบรรยายภายในเรื่องจะเน้นเกี่ยวกับการพรรณนาสิ่งต่างๆเป็นหลัก ทำให้เนื้อหาหรือแก่นเรื่องค่อนข้างน้อยนะครับ

     ผมจะไม่อ้างว่าเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่แต่ง(เรื่องแรกมีแค่10ตอนและเก็บเข้าไหดองเรียบร้อย) และไม่รู้ว่ามันจะสนุกสำหรับทุกคนมั้ย เอาเป็นว่าผมแค่อยากแต่งอ่ะ! โอเคนะ?

     เรื่องความถี่การลงหากท่าเปิดไปดูนิยายเรื่องแรกของผมจะพบว่า ดองมากกกกกกกกกก เว้น 3-5เดือนก็มีมาแล้วและแน่นอนว่าคนอ่านอภิมหาโคตรจะร้าง แนะนำให้รอสักปีค่อยเข้ามาอ่านเรื่องของผมนะครับ...

     สาเหตุที่ดองก็ไม่มีอะไรมาก ผมชอบ 'อ่าน' นิยายเรื่องอื่นๆพอสมควรครับ กดติดตามไว้มากมาย และหาอ่านเรื่องใหม่ๆเพิ่มทุกวัน ส่วนอีกสาเหตุที่สำคัญไม่แพ้กัน(หรือมากกว่า) คือ ผมขี้เกียจอ่ะ..

ด้วยความหวังดี

จาก ผมเอง