ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 18 ก่อตั้ง
บทที่ 18
"ห๊ะ!!อัลโกบาเลโน่รุ่นที่2เนี่ยนะ!!?"ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย(เพราะไม่มีคนชื่อ'หมาย'ในฟิคนี้//โดยตรบบบบ!!)
"เออสิ แล้วพวกนายอยากจะเป็นแบบนี้ต่อไปรึไง ยังไงก็ต้องมีวันแบบนี้สักวันอยู่แล้ว เราก็ส่งจุกนมให้รุ่นต่อไปซะเองเลยดีกว่ามั้ยล่ะ ต่อไปจะได้ไม่มีใครต้องมาอยู่ในร่างเด็กแบบพวกเราอีก"รีบอร์นอธิบาย
"ก็จริงละนะ แบบนี้เราก็จะได้เลือกฝีมือรุ่นต่อไปเองด้วย"เวลเด้ช่วยสนับสนุนเพราะจริงๆแล้ว เขาก็ขี้เกียจจะมาคอยดูแลจุกนมอยู่เหมือนกันแล้วคุยกันไปสักพัก ทุกคนก็ตกลงว่าจะช่วยกันหารุ่นที่2มาสานต่อคำสาปแทนพวกเขา
"อีกไม่กี่วันเราก็หมดช่วงพักร้อนกันแล้ว แล้วใครจะคอยฝึกเด็กๆล่ะคะ"
"โธ่ มีฉันอยู่ทั้งคนนะลูเช่ ลืมแล้วหรอ ;("รีบอร์นพูดพลางเดินไปโอบเอวแฟนอันเป็นที่รักของเขาไว้แล้วแอบหอมแก้มไปทีหนึ่ง(อี๋ เลี่ยน!!)
"คะ คุณรีบอร์น!! อย่าทำแบบนี้สิคะ อายเค้า >/////<"ลูเช่ตีแขนรีบอร์นรัวๆก่อนที่จะหันมาพูดสรุปความให้ทุกคนฟัง"สรุปคือ ให้ทุกคนช่วยกันหาอัลโกบาเลโน่รุ่นที่2มา แล้วคุณรีบอร์นจะเป็นคนฝึกให้นะคะ"
"ครับผม :)"รีบอร์นรับคำ แล้วสักพักทุกคนก็ทำหน้าเหมือนเลือกผู้มารับเคราะห์แทนได้แล้ว ยกเว้นสคัล ที่ดูเหมือนว่าจะยังคิดไม่ออก
"ผมแทบไม่รู้จักใครเก่งๆเลยอ่าาา T[]T"
"เออ ฉันเข้าใจ เพราะนายก็อยู่แต่กับพวกลูกกระจ๊อกปลาหมึกน้อยของนายนี่เว้ยเฮ้ย"โคโลเนโร่ตบบ่าสคัลอย่างเอือมๆ
"ฉันรู้จักคนเยอะ จ่ายตังมาดิ เดี๋ยวหาให้ - -"มาม่อนพูดพลางแบมือไปทางสคัล ก่อนที่จะรู้สึกถึงสายตาพิฆาตของใครบางคนเธอจึงหันไปดู
"^ ^+"รอยยิ้มพิฆาตของชายหนุ่มเจ้าเก่า เมื่อมาม่อนเห็นดังนั้น จึงยอมหดมือลงอย่างเซ็งๆ
"งั้นเดี๋ยวให้ติดต่อถึงคนที่คิดไว้ แล้วพอหมดพักร้อน ก็ให้ไปที่ปราสาทอัลโกบาเลโน่ทันทีเลยแล้วกัน"รีบอร์นนัดแนะทุกคนแล้วที่เหลือก็แยกย้ายไปทำการติดต่อกับเหล่าผู้โชคร้ายทันที ซึ่งรีบอร์นก็เช่นกัน
.
.
.
.
"ฮัลโหล"หลังจากที่กดเบอร์โทรศัพท์และปลายสายรับแล้ว เขาก็พูดคำทักเรียบๆส่งไป
[เอ๋ รีบอร์นหรอ]ปลายสายถามอย่างประหลาดใจ
"หลังจากหมดพักร้อนให้แกขึ้นเครื่องมาหาฉันทันที เดี๋ยวส่งตั๋วไปให้ ห้ามถาม! แล้วฉันเป็นครูแก กรุณาให้ความเคารพด้วย!เข้าใจ๋!?"รีบอร์นรีบออกคำสั่งกับบุคคลคู่สนธนาของเขาและแถมคำบ่นให้อีกเล็กน้อย
[คร้าบๆ เข้าใจแล้ว ไว้เจอกันนะครับ...ครู]ปลายสายพูดแค่นั้นแล้ววางสายไปรีบอร์นก็แอบถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
...นี่มันยังเห็นฉันเป็นครูอยู่ใช่มั้ยหา!! เฮ้อ มีลูกศิษย์ซื่อบื้อแบบเจ้าห่วยนี่มันก็สบายดีนะ....
เขาบ่นอยู่ในใจอย่างหน่ายๆ
.
.
.
.
"นายคิดไว้แล้วสินะ ว่าจะเลือกใครน่ะ ฟง"มาม่อนพูดขึ้นขณะที่ทั้งสองคนเดินเล่นอยู่แถวๆสวนหน้าบ้าน
"ครับ ส่วนคุณ ก็คงจะเลือกเด็กคนนั้นสินะครับ"ฟงพูดออกมาอย่างรู้ใจ
"นายรู้ได้ไงเนี่ย -0-?"
"โธ่ ผมเป็นแฟนคุณนะ จะไม่รู้ได้ไง ;("ฟงพูดแล้วนั่งลงตรงแคร่ไม้ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่
"ก็ไม่เห็นจะแปลกนี่ เด็กคนนั้นก็เก่งดี ถึงตอนนี้จะเป็นอีกคนที่ฉันไม่รู้จักก็เถอะ แต่โนอาห์ก็ให้ความรู้สึกเหมือนทานาโตะอยู่ละนะ"มาม่อนพูดแล้วนั่งลงข้างๆฟง
"ความรู้สึกเหมือนทานาโตะ...ความเป็นเบ๊ของเขาน่ะหรอครับ ^ ^"ฟงพูดขำๆ
"ก็...ใช่นั่นแหละ = ="กลับกลายเป็นว่า ฟงดันคิดถูกซะงั้น แสดงว่าเขาไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียวจริงๆแล้วการนินทาเหล่าเพื่อนๆ ก็เริ่มต้นขึ้น
.
.
.
.
"แล้วหลังจากพักร้อน คุณมีแผนจะทำอะไรต่อรึเปล่าครับ"
"ก็คงกลับไปที่วาเรียก่อนล่ะนะ ปล่อยห้องฉันไว้กับฟรานคนเดียวฉันไม่ไว่ใจเท่าไหร่ - -*" มาม่อนตอบเลี่ยงๆไป เพราะที่เธอจะกลับไปวาเรีย จริงๆแล้วเธอจะกลับไปทวงเงินจากพวกที่เหลือที่ยืมเงินเธอไปเที่ยวพักร้อนต่างหาก
"แล้วจะไปที่ปราสาทมั้ยครับ"ฟงถามขึ้นอีกครั้ง
"ก็...น่าจะไปมั้ง ฉันก็ขี้เกียจจะไปอยู่วาเรียให้ประสาทกิน"มาม่อนตอบขณะที่นึกถึงสภาพอันวุ่นวายของวาเรียที่เป็นอยู่ทุกๆวัน ซึ่ง...น่ารำคาญ!!
กริ๊งงงงงงงงงง!!!!!!!
เสียงโทรศัพท์ของมาม่อนดังขึ้นจนทั้งคู่สะดุ้ง เมื่อดูชื่อผู้โทรเข้า เธอก็ถอนหายใจยาวก่อนจะกดรับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
[โว้ยยยย!!! มาม่อน เมื่อไหร่แกจะกลับฟระ เงินที่ใช้บริหารหน่วยมันมั่วไปหมดแล้วววว!!!!]เสียงแปดหลอดของผบ.ฉลามดังลอดออกมาจากโทรศัพท์จนเธอต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างซึ่งแม้แต่ฟงยังได้ยิน
เมื่อเสียงอันดังสนั่นของปลายสายหยุดลง มาม่อนจึงพูด"เออน่า เดี๋ยวฉันจะรีบกลับแล้วกัน"
[ชิชิชิ เจ้าหญิงกลับมาหาเจ้าชายเร็วๆน้า เค้าคิดถึงงงง]เสียงของเบลแทรกเข้ามาทางลำโพง เท่านั้นแหละ ฟงหันขวับทันที
"ใครเจ้าหญิงนายหา!"ด้วยความหงุดหงิดมาม่อนก็มาดหลุดแว้ดออกไปแบบผู้หญิงด้วยความเคยชินที่พูดกับพวกเพื่อนๆ
[เอ๋ ทำไมมาม่อนเสียงเหมือนผู้หญิงจังอ่ะ]เมื่อฟงเห็นท่าไม่ดี จึงรีบแย่งโทรศัพท์มาจากมาม่อนแล้วพูดแทนให้
"แถวนี้ไม่มีผู้หญิงที่ไหนหรอกครับคุณเบลเฟกอล เพราะตอนนี้ ผมอยู่กับไวเปอร์แค่ 2 คน :)"ฟงพูดไปยิ้มไป
[เฮ้ย แกเป็นใครฟะ มายุ่งกับมาม่อนของเจ้าชายได้ไง]
"ระวังคำพูดหน่อยครับคุณเบลเฟกอล ใครเป็นของคุณกัน"
[ชิชิชิ ก็มาม่อนไง สรุปแกเป็นใครเนี่ย]เสียงเบลที่เริ่มจะหงุดหงิด ทำให้ฟงรู้สึกขัดใจอยู่เล็กๆแต่ก็สะใจ
"ผม เป็น'แฟน'ของไวเปอร์ครับ"ฟงพูดอย่างเต็มปากทำให้ร่างบางเจ้าของโทรศัพท์หน้าแดงไปด้วย
แต่.....
ถ้าเป็นแบบนี้ เบลก็รู้สิ ว่าเธอเป็นผู้หญิง!!!!!
[เฮ้ย!ได้ไงอ่ะ เจ้าชายไม่เห็นเคยรู้เลยว่าเจ้าขี้มูกนั่นเป็นเกย์ = =]แต่ด้วยความซื่อบื้อของอัจฉริยะอย่างเบล มาม่อนก็เลยรอดไปซะงั้น
"ผมไม่สนหรอกครับว่าไวเปอร์จะเพศอะไร เพราะผมรู้แค่ว่า ผมรักไวเปอร์ มันก็เท่านั้น"ฟงตอบเบลออกไป และเมื่อมองไปทางร่างบางอีกที เธอก็หน้าแดงไปถึงหูแล้วเรียบร้อย
[ชิชิชิ เออๆ งั้นก็รีบพามาม่อนมาจัดการเงินวาเรียด่วนเลย เจ้าชายไม่อยากคุยกับแกแล้ว]เบลพูดแค่นั้นแล้วกดวางสายไปเลยฟงจึงส่งโทรศัพท์คืนให้มาม่อน
"นะ นายทำแบบนั้นทำไม_//////_"มาม่อนถามขณะที่ก้มหลบซ่อนใบหน้าหวานที่แดงก่ำ
"ก็ผมหวงอะ โดยเฉพาะคุณเบลเฟกอล ผมไม่ยอมหรอก"ฟงรวบตัวมาม่อนมานั่งบนตักแล้ววางคางลงบนบ่าของเธอ
"ทะ ทำอะไรของนาย =/////="(นางเอกของเรากำลังจะสิ้นชีพแล้วครับทุกท่าน -w-//ไรท์)
"สัญญากับผมนะ ห้ามให้เบลเฟกอลมาขายขนมจีบให้คุณเด็ดขาด"ฟงเว้นช่วงไว้นิดนึงก่อนจะพูดต่อ"ไม่งั้น ผมจะไปบุกวาเรียแล้วเอาซาลาเปายัดปากมัน ;)"(เหวออ เฮียมาโหด)
"อะ อื้อ..."มาม่อนรับคำสั้นๆแล้วฟงก็ปล่อยตัวมาม่อนออก"งั้น ฉันไปเก็บของละนะ คงต้องออกเดินทางพรุ่งนี้แล้ว"เธอพูดแล้วเดินเข้าบ้านไปก่อนที่ฟงจะเดินตามเข้ามา
.
.
.
.
"รัลลล!!!!"เสียงตะโกนพร้อมกับร่างสูงที่กำลังวิ่งเข้ามาทางสาวสวยเรือนผมยาวสีกรมที่กำลังจะเดินออกมาจากห้องครัวหลังจากไปหาขนมกินและกระโดดเข้ากอดร่างบาง
ผลั่ก!!
"อะไรของนาย หา!!!"แต่ยังไม่ทันที่โคโลเนโร่จะได้พูดอะไร เขาก็โดนแฟนผู้น่ารักสอยร่วงไปกองกับพื้นซะแล้ว
"เค้าเจ็บน้าาาา T^T"โคโลเนโร่ลุกขึ้นมาลูกหัวตัวเองป้อยๆ
"เอ้า มีอะไรก็ว่ามาสิ"
"ฉันได้เลื่อนเป็นครูฝึกเหมือนเธอแล้วนะเว้ยเฮ้ย > <"โคโลเนโร่ตะโกนด้วยความดีใจ
"อ่าาา ดีใจด้วย = ="รัลตอบมาอย่างเรียบๆจนเขางง
"ทำไมดูไม่ดีใจเลยล่ะเว้ยเฮ้ย.....หรือว่า เธอกลัวว่าพอฉันมีตำแหน่งเท่าเธอแล้วเธอจะสั้งฉันไม่ได้ล่ะสิ!แล้วเธอก็จะแกล้งฉันไม่ได้ด้วย....รัล เธอนี่ซาดิสม์ชะมัดเลยแฮะ = ="
"จะบ้ารึไง!! ที่ฉันไม่ดีใจน่ะ...กะ...ก็เพราะ..."
"...."
"ฉะ ฉันเป็นคนทำเรื่องขอให้นายเลื่อนตำแหน่งต่างหากเล่า!!! เจ้าบ้า!!"รัลตะโกนใส่หน้าร่างสูงเรือนผมสีทองด้วยความอาย(อายเพื่อ?)และแถมคำด่าไปอีก1คำ
"นั่นสิ นี่แกไม่ได้ดูมุมจดหมายรึไง มันก็เขียนชื่อคนยื่นคำขอนี่ เจ้าเซ่อ!!"และตามด้วยรีบอร์นที่เดินมาด่าซ้ำอีกที
"เออ ตรูผิด!! =_________="โคล่อนผู้ถูกเพื่อนรุมด่าก็เกิดอาการยอมรับความเซ่อของตนเรียบร้อย
"แต่ก็ขอบคุณนะ รัล"แล้วโคล่อนก็โชว์สวีท ขโมยหอมแก้มรัลไปทีนึงเรียกเสียงเฮจากเพื่อนๆและรีดเดอร์
"ตะ ตาบ้า!หัวหน้าโทรมาสั่งให้กลับไปแล้วนะ ไปเก็บของไป -//////-"รัลรีบไล่
"คร้าบๆ คุณครู :)"โคโลเนโร่รีบวิ่งเข้าห้องไปเก็บของก่อนที่รัลจะเดินตามเข้าไปทิ้งให้รีบอร์นยืนอยู่กับลูเช่2คน
"ทุกคนถูกตามตัวกันแล้วสินะ"รีบอร์นพูดขึ้นลอยๆ
"ค่ะ อีกเดี๋ยวฉันก็คงต้องกลับแล้วเหมือนกัน"ลูเช่ตอบยิ้มๆ
"งั้นต่อไป ก็คงเป็นหน้าที่ของฉันสิ"
.
.
.
____________________________________________________________________
จบบทที่ 18 ครับ
คนเม้นหายไปไหนหมดคร้าบบบบบ
น้อยใจแล้วน้าาาาา T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น