ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 11 เมื่อครั้งที่เราพบกัน
บทที่ 11
Mammon talk
หลังจากที่ฉันกับทานาโตะไปเจอจดหมายแปลกๆนั่นพวกเราก็เลยเอาไปให้คนอื่นๆดูแล้วพวกเราก็มานั่งพิจารณาจดหมายฉบับนี้กัน =________=;;;;
"งืมมมมม แล้วไง = ="รีบอร์นถามหน้าตาย หน้าแบบนี้อีกแล้วแฮะ = =*
"ไม่คิดว่ามันจะเป็นกับดักของจริงเลยรึไง"รัลพูดได้ตรงใจฉันมากอะ ถ้ามันเป็นกับดักขึ้นมาจริงๆไม่ตายกันหมดรึไง
"ถ้าเป็นกับดักจริงๆ งั้นทานาโตะก็พูดโกหกน่ะสิ"รีบอร์นตอบด้วยสีหน้าที่จริงจัง...เออ ฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย ถ้าข้อความในกระดาษนี่เป็นความจริง ก็แสดงว่าทานาโตะเป็นพวกเดียวกับมิวฟิโอเล่น่ะสิ!!
"อะ เอ๋!!ผมได้ยินเรื่องนี้มาจากผู้คุมจริงๆนะครับ"ทานาโตะรีบพูดยื่นยัน
"เออน่า ฉันน่ะเชื่อนายอยู่แล้ว แต่คนอื่นเค้ายังไม่เชื่อแฮะ ;("รีบอร์นเบ้ปากแล้วหันมาทางพวกเรา ทำเอาพวกฉันติดสตันกันไปตามๆกัน =[ ]=!!
"โอเคๆ ถือว่าเป็นข้อความป่วน"ในที่สุดฉันก็ต้องพูด
"แต่ยังไงก็ต้องระวังไว้นะครับ^ ^"ฟงพูดแล้วยิ้มตามแบบ
"เออนี่ ทานาโตะ พวกเราขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
"ครั....อะ เหวอออ!!"ทานาโตะยังไม่ทันตอบรับเลย ไอ้พวกบ้ารีบอร์นโคโลเนโร่ก็ล๊อคแขนแล้วลากตัวเข้าไปในห้องซะแล้ว
ดะ เดี๋ยวนะ =[ ]=!!
ลากเข้าห้อง O[ ]o!!
(มาม่อนคิดอะไรน่ะนั่น //ไรท์)
แล้วสักแปปนึง พวกนั้นก็ออกมา โดยที่สีหน้าของเจ้าพวกนั้นเป็นแปปนี้
:) << รีบอร์น/โคโลเนโร่
^ ^; <<ทานาโตะยังเหงื่อตก ประหลาดเกิ๊นนนนนน
"ไปคุยอะไรกันมาน่ะ - -*"
"เรื่องส่วนตัวเว้ยเฮ้ย ;)"พวกนั้นพูดแค่นั้น แล้วก็เดินไปที่ห้องอาหาร แต่ฉันก็ไปช้าอีกตามเคย เพราะมัวแต่คุยกับทานาโตะอยู่น่ะสิ ฉันก็เลยต้องนั่งข้างฟงอีกแล้ว - -^
"วันนี้รัลทำซาลาเปาด้วยนะคะ"ลูเช่พูดขึ้นขณะที่หยิบซาลาเปาออกมาแกะแผ่นกระดาษข้างใต้
"สูตรของฟงน่ะ"รัลตอบ
"ไม่คิดจะกินหน่อยหรอคร้าบรุ่นพี่"เอาอีกแล้ว เจ้าบ้าสคัลวอนเท้าได้ตลอดเลยนะ
"เดี๋ยวค่อยกิน ( _ _)"
"หรืออยากให้ผมป้อนอีกน้าาา ;)"ฟงเริ่มป่วนฉันอีกแล้ว ช่วงนี้รู้สึกจะกวนประสาทขึ้นเยอะเลยนะ คราวหลังต้องสั่งห้ามคุยกับรีบอร์นสักพักซะแล้ว(สั่งได้ด้วย?//ไรท์)
"บะ บ้า กินเข้าไปเลยไป อีตาบ้า!! -/////-"แล้วฉันก็ยัดซาลาเปาทั้งก้อนเข้าปากฟงไปเอาให้ติดคอตายไปเลย ;p
"อุ๊บ!!"ฟงรีบเคี้ยวซาลาเปาที่อยู่ในปากให้หมดแล้วรีบกระดกน้ำตามเข้าไปอย่างเร็ว แต่นั่นมันน้ำชาร้อน มันเลยลวกปากฟงเต็มๆเลย 55555
เวลาฟงสติหลุดนี่ก็น่ารักดีเเฮะ
"คิก! ฮะๆๆ"ฉันขำออกมาเบาๆ แหมก็มันสะใจนี่นาาาา แกล้งฉันดีนัก^0^
"แค่กๆ จำไว้เลยนะครับไวเปอร์ :("ฟงทำหน้าเบ้ใส่ฉัน
แป๊ะ!
แล้วรีบอร์นก็ทำท่าตบอะไรสักอย่างที่แขนฉันเลยหันไปมอง
"โอ๊ะ โทษที มดมันไต่แขนน่ะ ^0^"รีบอร์นพูดสีหน้าเริงร่าเลยนะ - -*
ฉันเลยต้องหยุดการแกล้งฟงไว้แค่นั้นแล้วหันไปส่งสายตา
"รีบกินเถอะนะคะ วันนี้ก็ต้องซ้อมไม่ใช่หรอคะ"แล้วพวกเราก็รีบกินตามที่ลูเช่บอกแล้วก็ออกไปซ้อมกันตามปกติ
ที่สนามฝึก
วันนี้ลูเช่ขอลงไปดูการฝึกด้วย รีบอร์นเลยรับอาสาดูแลลูเช่เอง ก็เลยพากันไปบนเขาเรียบร้อยแล้วรวมทั้งทานาโตะด้วย ที่ลูเช่ล่ะก็นะ แต่อย่างน้อยก็ยังรับผิดชอบฝึกให้ทานาโตะตามที่บอกไว้ล่ะ-*-
แล้วรัลก็ไปซ้อมยิงปืนกับโคโลเนโร่โดยลากสคัลไปเป็นเป้าซ้อมยิง
ส่วนเวลเด้นั้นไซร้....
.
.
หลบไปทำงานวิจัยเรียบร้อยจ้าาาา =_____________=;
ฉันเลยต้องมาซัดกับฟงอยู่หน้าบ้านนี้แหละ
"นายสู้ภาพมายาฉันไม่ได้หรอก ฟง"
Fon talk
"งั้นหรอครับ แต่ตอนศึกอัลโกบาเลโน่ตอนนั้นคุณก็พูดแบบนั้นน้าา ^ ^"ไวเปอร์พูดแบบนี้อีกแล้วแฮะ แต่พูดถึงตอนศึกอัลโกบาเลโน่ทีไร ผมก็อดนึกถึงตอนนั้นไม่ได้ทุกทีแฮะ
ตอนที่สู้กับทีมไวเปอร์ที่โรงแรมตอนนั้นน่ะ ผมเกือบจะจัดการพวกวาเรียได้แล้วเชียว ถ้าคุณไม่ทำผมเสียสมาธิแบบนั้นน่ะ
.
.
.
'นายจำเสียงนี้ได้มั้ย ฟง'
เพราะอยู่ๆเสียงของคุณในร่างผู้ใหญ่ก็เข้ามาในหัวผม
ตอนนั้น ถ้าเราไม่สู้กันอยู่ ผมคงจะตอบคุณไปแล้วล่ะว่า....
...ผมไม่เคยลืมเสียงนี้หรอกครับ....
ผมเฝ้ารอเสียงนี้มานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่เราจะเจอกันในฐานะอัลโกบาเลโน่ซะอีก
จำได้มั้ยครับไวเปอร์ ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน
ตอนนั้น ผมยังเป็นคนที่ไม่รู้จักรอยยิ้มอยู่เลยนะ
แต่พอมาเจอกับคุณ....
.
.
Writer talk
ย้อนอดีต(again)
เมื่อฟงยังอายุ16 ก่อนที่จะเป็นอัลโกบาเลโน่
'ขอโทษนะ ฉัน...ขอถามทาง...หน่อยได้มั้ย?'เสียงของชาวต่างชาติสาวคนหนึ่งที่พยายามพูดภาษาจีนแต่ยังตะกุกตะกัก ดังขึ้นหน้าเด็กหนุ่มชาวจีนที่ก้มหน้าก้มตานึ่งซาลาเปาอยู่ที่ตลาด
'ครับ'เด็กขายซาลาเปาตอบเป็นภาษาอิตาลี เพื่อสื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าเขาสามารถพูดภาษาของเธอได้ แล้วเด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ถามทางคนนั้นก็พึ่งเห็นว่าเธอก็รุ่นราวคราวเดียวกับเขาแถมยังหน้าตาน่ารัก
'เอ๋ นายพูดภาษาอิตาลีได้ด้วยหรอ'เธอคนนั้นถามอย่างแปลกใจ
'ก็นิดหน่อยครับ'เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยออกไปทางบูดบึ้งทำให้เด็กสาวรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
'นี่นาย ถ้าไม่เต็มใจจะตอบก็ไม่ตอบก็ได้นะ!'ร่างบางพูดแล้วกำลังจะหันหลังกลับ แต่เด็กหนุ่มกลับคว้าข้อมือเธอไว้
'ผมไม่ได้บอกว่าไม่เต็มใจซะหน่อย'
'สีหน้านายมันบอกนี่ หัดยิ้มซะบ้างสิ อย่างงี้ลูกค้าเขาจะซื้อซาลาเปานายรึไง'คำคำนั้น ทำให้เด็กหนุ่มอึ้งไปพักหนึ่งเขารู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก แล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันถึงเรื่องเส้นทางแล้วฟงก็แนะนำสถานที่ของจีนให้นิดๆหน่อยๆ
'อ๊ะ นี่เลยเวลาที่นัดไว้แล้ว ฉันต้องรีบไปละ'
'คุยมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย'เด็กหนุ่มพูดขึ้นให้เด็กสาวแนะนำตัว
'ไวเปอร์ นี่ชื่อจริงของฉัน นายล่ะ'
'ผมชื่อฟง'
'หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ ฟง'เด็กสาวพูดแล้วหยิบเครื่องรางอันหนึ่งให้เป็นการตอบแทนสำหรับการแนะนำเมืองนี้แล้วเธอก็รีบวิ่งจากไป ก่อนที่จะได้เห็นรอยยิ้มแรกจากใบหน้าของเด็กหนุ่มขายซาลาเปาคนนั้น
หลังจากนั้น อีกประมาณ5ปี พวกเขาก็มาเจอกันอีกครั้ง ในฐานะอัลโกบาเลโน่ แต่คราวนี้ฟงดูเปลี่ยนไป ตอนนี้เขามีรอยยิ้มประดับอยู่ที่ใบหน้า ส่วนไวเปอร์นั้นได้เปลี่ยนชื่อเป็นมาม่อนและดูเหมือนจะจำฟงไม่ได้ แต่ทั้งคู่ก็สนิทกันได้รวดเร็วกว่าอัลโกบาเลโน่คนอื่นๆ
เมื่อพวกเขาได้รับคำสาปแห่งสายรุ้งอันเจ็บปวดแล้ว ฟงก็เป็นคนที่คอยปลอบใจมาม่อนตลอดมา แล้วเวลามาม่อนมีเรื่องอะไร ก็จะมาเล่าให้ฟงฟังเป็นคนแรกเสมอ ถึงแม้ฟงจะชอบบ่นเรื่องนิสัยขี้งกของมาม่อนจนเธอเบื่อและไม่เคยคิดจะฟังเลยก็ตาม เขาก็ยังเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธออยู่ดี
.
.
.
เครื่องรางชิ้นนั้นผมยังเก็บไว้อยู่เลยนะ ถ้าผมเอาให้คุณดูคุณจะจำได้รึเปล่านะ....
...ไวเปอร์.....
____________________________________________________________________
จบบทที่ 11 ขอรับบบ
เข้าสู่โหมดดราม่าอีกคั้ง -w-
สงสัยฟงคงจะลืมไปว่ากำลังจะสู้นะนั่น ย้อนอดีตซะแล้ว
รูปแถมคราวนี้เป็นรูปต้นกำเนิดการจิ้นของไรท์เองครับ ^0^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น