[Fic Reborn]The key that change my world

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 12 Wo Ai Ni

บทที่ 12

Mammon talk

   เฮ้ย ฟงเหม่ออีกแล้วเรอะ ชักจะบ่อยไปแล้วนะเนี่ย =[ ]=! ว่าแล้วก็จัดก้อนหินไปสักก้อน


โป๊ก!

"โอ๊ย!"นั่นไง ฟงหลบไม่ทันอีกแล้ว ช่วงนี้ตานี่เป็นอะไรเนี่ย แต่ก่อนชอบมาบอกให้ฉันมีสติ ใจสงบร่มเย็นอะไรอยู่นั่นแหละ แล้วนี่อะไร ใจลอยไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้วนั่น


"ปาหินใส่ผมทำไมอีกล่ะคร้าบไวเปอร์"ฟงลูบหัวตัวเองตรงจุดที่ฉันปาไปโดนแล้วทำหน้าเบ้ใส่ฉัน ซึ่ง กลางหน้าผากเป๊ะเห็นซุ่มซ่ามอย่างนี้ฉันปาของแม่นนะจะบอกให้แรงด้วย!


"นายเหม่อ"

"ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อยเอง"ฟงเถียงมาแบบข้างๆคูๆ

"คิดอะไรของนาย - -*"


"ก็ คิดถึงคุณไง :)"ฟงตอบแล้วยิ้มแบบเจ้าบ้ารีบอร์นมาให้ บอกตรงๆเลย.....เลี่ยน!!

"แหวะ! ไม่ต้องมาเลี่ยนแถวนี้ ฉันจะบุกเข้าไปล่ะนะ"นี่สรุป ฟงลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าพวกเรามาสู้กันเนี่ย =__________=


"แหม ใจดีจังนะครับ บอกด้วยว่าจะเข้าไปแล้ว"ฟงเตรียมตั้งท่าแล้วแฮะ ถึงหน้าจะยังดูกวนๆอยู่ก็เถอะ แต่คราวนี้คงจะเอาจริงหน้าดู

"เอาจริงสักทีสินะฟง งั้นฉันลุยละนะ!!"พูดเสร็จ ฉันก็เปลี่ยนพื้นที่ของเราเป็นภาพมายาทันที


Writer talk

มาม่อนเป็นฝ่ายบุกเข้าไปก่อน โดยการเปลี่ยนพื้นที่ทั้งหมด ให้กลายเป็นภาพมายาที่อยู่ในการควบคุมของเธอทั้งหมดแล้วเริ่มใช้ภาพมายาแบบเด็กๆก่อกวนฟงไปก่อน แต่เพียงพริบตาเดียว ฟงก็ทำลายภาพมายาเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายซึ่งเป็นไปตามที่มาม่อนคาดการณ์

"ฝีมือยังไม่ตกนี่ฟง ทำเวลาได้เร็วกว่าเดิมนิดหน่อยแฮะ"มาม่อนพูดพลางดูนาฬิกาจับเวลาที่เธอสร้างขึ้นมา


"ถ้าวอร์มเสร็จแล้ว ผมไปละนะ"ฟงยิ้มให้

แล้วร่างของฟงก็หายไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ไปโพล่ที่ข้างหลังของสายหมอกสาวและเตรียมตัวจะโจมตีแต่มาม่อนก็รู้ทันจึงใช้ภาพมายาหลบออกมาอย่างทันเวลาแล้วเธอก็สร้างร่างมายาของตัวเองมาให้ฟงสับสนและเพื่อถ่วงเวลาเล่นๆ แต่มาม่อนก็รู้ฝีมือของฟงดีว่าภาพมายาระดับแค่นี้ ฟงสามารถมองออกได้ในพริบตาเดียวอยู่แล้ว

"คนนี้สินะครับ"

ฟงใช้ความเร็วพุ่งเข้าไปยังมาม่อนตัวจริงแล้วเงื้อหมัดขึ้นเตรียมที่จะโจมตี ด้วยความเร็วของฟงมาม่อนก็ใช้ภาพมายาตอบรับไม่ทัน ได้แต่ใช้แขนตั้งการ์ดป้องกันไปอย่างลวกๆทำให้หมัดของฟงพลาดเป้ากระแทกโดนแขนไปเต็มๆ แต่โชคดีที่ฟงไม่ได้ออกแรงเต็มที่มาม่อนเลยไม่เป็นอะไร


"นายไม่ได้ออกแรงเลยใช่มั้ยเนี่ย -*-"มาม่อนบ่นอุบเพราะกลัวว่าจะโดนดูถูกที่ฟงยังอ่อนข้อให้เธอเลยเพิ่มระดับของภาพมายาเพื่อให้ฟงได้เอาจริง


"ไวเปอร์ มิราจ!!"เมื่อมาม่อนงัดท่านี้ออกมาใช้ ฟงจึงยิ้มออกมา

"นี่ไงครับ คุณก็พึ่งจะเอาจริงไม่ใช่หรอ"ฟงย้อนกลับไปแล้วเริ่มเอาจริงบ้าง

จนการต่อสู้ของจริงเริ่มต้น ทั้งคู่ผลัดกันรุกและรับไม่มีใครยอมใครจนมาม่อนเริ่มหมดแรงจึงเผลอเปิดช่องโหว่ ฟงเลยพุ่งมารวบตัวเธอไว้จากข้างหลังมาม่อนจึงแทงศอกไปที่ท้องของฟง(ได้แค่ท้องนะครัช พอดีคุณเธอเตี้ย//ไรท์) แต่กลับไปโดนอะไรบางอย่าเข้าจนของสิ่งนั้นหล่นลงมา
เลยกลายเป็นว่า มาม่อนแทงศอกพลาด


"แทงศอกพลาด คุณโดนจับแล้วนะครับ ไวเปอร์"ฟงยิ้มหน้าระรื่น

"ชิ ปล่อยฉันได้แล้วน่า-/////-"มาม่อนทำหน้าไม่สบอารมณ์ แล้วฟงก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดแล้วก้มลงเก็บของที่หล่นลงมาจากตัวเขา มาม่อนจึงชะโงกหน้าเข้าไปดูว่าสิ่งนั้นคืออะไร แล้วเธอก็ต้องตกใจ


"เครื่องรางนี่มัน...นายไปได้มาจากไหน!!?"

"ก็..จากคุณไงครับ"ฟงพูดสีหน้าเรียบเฉย

Mammon talk

"หน้าแบบนี้....นายคือเด็กขายซาลาเปาหน้าบึ้งคนนั้นหรอ =[ ]=!!"ชัดเลย ฉันจำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้ได้ เด็กบ้าอะไรพูดจาสุภาพแต่หน้าบึ้งอย่างกับพ่อแม่จากไปแล้ว 

มิน่า ที่เขารู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงตั้งแต่แรก ก็เพราะแบบนี้เองสินะ ตอนนั้นมันตั้งแต่ฉันยังไม่ได้เข้าวาเรียเลยนะนั่น!

"โห นี่พึ่งจะนึกออกหรอครับ :)"ฟงตอบแบบกวนส้นมาให้ฉัน นี่จะหาว่าฉันความจำเสื่อมใช่มั้ยห๊ะ!!

"กะ ก็...ตอนนั้นนายไม่ได้ยิ้มบ่อยขนาดนี้นี่ นายก็เปลี่ยนไปตั้งเยอะ ฉันจะไปจำได้ได้ไง"ตายแล้ววววว ฟงจะโกรธมั้ยเนี่ย เขาเปลี่ยนไปเยอะจริงๆน้าาา (. . )


"ผมยังจำคุณได้เลย :("ฟงทำหน้าเบ้ใส่ฉัน แบบนี้น่าจะแปลว่าไม่โกรธใช่มั้ย > <

"ละ แล้วนาย โกรธฉันมั้ยอะ"

"โกรธเรื่องอะไรล่ะครับ"

"ก็ ที่ฉันจำนายไม่ได้....."ง่าาาา รู้สึกผิดจริงๆนะเนี่ยยย


"ไม่โกรธครับ ^ ^"เย้!!ฟงไม่โกรธแหละดีจัง


"เออนี่ นายรู้มั้ย ว่่าเครื่องรางนี่หมายถึงอะไร"


"ผมรักคุณ :)"เฮ้ยๆ นี่มันไม่ใช่คำตอบซะหน่อย มันหมายความว่า ขอให้ได้พบกันอีก ต่างหากเล่า! -/////-

"มะ ไม่ใช่ซะหน่อย มันแปลว่า....."อยู่ๆฟงก็เอานิ้วมาแตะที่ปากฉันเป็นเชิงว่าไม่ต้องพูด

Writer talk

"ผมยังไม่ได้ตอบเลยครับ"

"ก็เมื่อกี้นายบอก..."
"เฮ้ย!!คู่รักตรงนั้นน่ะ จะหวานกันอีกนานมั้ย ไปกินข้าวได้แล้วนะเฟ้ย!"มาม่อนยังไม่ทันจะพูดจบ รีบอร์นก็ตะโกนแทรกเข้ามาจากในบ้าน

"รู้แล้วน่า เดี๋ยวตามเข้าไป!!"ร่างบางตะโกนตอบกลับไปแล้วจึงหันมาคุยกับฟงอีกครั้ง


"แล้วเมื่อกี้ นายหมายความว่าไง?"

"ฟังนะครับ ไวเปอร์....."ฟงก้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของมาม่อน แล้วพูดเป็นภาษาจีน แต่เป็นคำที่ใครๆก็เข้าใจ


"....Wo Ai Ni  Ni Ai Wo Ma?(ผมรักคุณ คุณรักผมมั้ย)"


"ฉะ ฉันก็รักนายเหมือยกัน -//////-"มาม่อนพูดตอบฟงเบาๆด้วยความเร็วติดไฮสปีด(แต่ฟงก็ได้ยิน)

"ว่าอะไรนะครับ ผมไม่ได้ยินเลย:)"ฟงยิ้มกวนๆให้มาม่อนอีกครั้ง(แน่ะ ก็ได้ยินแล้วนี่//ไรท์)

"มะ ไม่เอา! ฉันพูดไปแล้ว ไม่ได้ยินก็เรื่องของนาย_////_"มาม่อนพูดแล้วหันหลังทำท่าจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ฟงก็ดึงตัวเธอเข้ามาโอบไว้


"พูดอีกทีนะครับ คราวนี้เอาให้ผมได้ยินนะ ^ ^"

"ฉะ ฉันรักนายโว้ยย!!!!! Baka! -/////-"ฟงเซ้าซี้ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมาม่อนก็ยอมพูด(หรือตะโกนนั่นแหละ)พอเธอพูดจบ ฟงก็จับใบหน้าของร่างที่อยู่ในอ้อมกอดขึ้นมา แล้วประกบริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน แล้วสักพักทั้งคู่ก็ถอนริมฝีปากออกจากกันเพราะถูกรบกวนโดย....


แปะๆๆๆ ฮิ้ววววว


เสียงเชียร์ของพวกเพื่อนๆอัลโกบาเลโน่ที่แอบยืนดูอยู่หน้าบ้าน...

"อะ อะไรเล่า ฉันก็กำลังจะเข้าไปแล้วนี่ไง!!"มาม่อนพูดแล้วเดินก้มหน้าเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว (คุณเธอเขาเขินแหละ)ส่วนฟง ก็เดินยิ้มตามเข้าบ้านไปอย่างสบายใจ



____________________________________________________________________

จบบทที่ 12 ครับ

รู้สึกตอนนี้ผมมึนงานไปนิด อัพได้ทีละหน่อย เปิดเทอม5วัน งานเข้า7งานแล้วขอรับ ปั่นกันแทบไม่ทันเลยเนี่ย T T

คนเม้นน้อยจังเลยครับ ไรท์น้อยจายยยยย 

ถ้าวันไหนเม้นเพิ่มจะมาอัพให้นะครับ ^ ^

จัดไปครับ เจ๊รัลสุดสวยยยย