[Fic Reborn]The key that change my world

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 16 เศษเสี้ยวของความรู้สึก

บทที่ 16

Reborn talk

"รีบอร์น!!!"โคโลเนโร่ตะโกนออกมา นึกว่าผมจะโดนมีดอันเดียวแทงตายรึไง ไอ้บ้า - -"
แต่ก็แปลก เด็กนั่นมาข้างหลังตอนไหน? แล้วทำไมถึงไม่มีจิตสังหารเลย ถึงจะกลบจิตสังหารเก่งแค่ไหนก็เถอะ มันก็ควรจะมีอะไรให้ตรวจจับได้บ้างสิ


เด็กนี่เก่งกว่าที่คิดอีกแฮะ ถ้าไม่ลุยเข้าไปพร้อมกันก็มีสิทธิ์โดนสอยร่วงทีละคนเลยนะเนี่ย

"เฮ้ย ลุยเข้าไปพร้อมกันเลยดีกว่า แบบนี้คงอีกนาน"ผมพูดพลางดึงมีดออกจากหลัง.....


เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ก็อยู่ห่างกันไม่เกิน10เมตร ทำไมถึงไม่โดนจุดสำคัญ....เก่งขนาดนี้แต่ปามีดพลาดหรอ?
.
.
.
หรือตั้งใจ?


ลองทดสอบดูดีกว่าแฮะ :)

"ฟง โคโลเนโร่ พวกนายบุกเข้าไปเลย เดี๋ยวฉันกับมาม่อนจะซับพอร์ตให้"ผมสั่ง แล้วพวกนั้นก็พุ่งเข้าหาเด็กนั่นเลย แล้วผมก็ยิงปืนใส่รัวๆ มาม่อนก็คอยสร้างเกราะป้องกังแล้วก็อะไรก็แล้วแต่ที่จะทำได้ ซึ่งเด็กนั่นก็เริ่มโดนป่วนแล้ว แล้วสักพัก....


ฉึก!!(หมู ฉึกๆ!) 


"ผมบอกแล้วไง ว่ามันเปล่าประโยชน์น่ะ"ทานาโตะพูดขึ้นระหว่างที่สู้กับพวกฟงแล้วก็ตามคาด ผมโดนมีดปาใส่จากข้างหลัง แต่ก็ไม่โดนจุดสำคัญ ส่วนมีดที่ปาใส่มาม่อนกลับพลาดไปอย่างเฉียดฉิว แถมยังทำสีหน้าหงุดหงิดเหมือนมีอะไรมากวนใจอยู่งั้นแหละ....


หรือว่า....


ความรู้สึกนึกคิดของทานาโตะก็ยังพอมีอยู่ล่ะสินะ

เคยได้ยินมาจากยูนิเหมือนกันว่าถ้าปล่อยให้เบียคุรันควบคุมไปเลยโดยที่ยังมีสติอยู่ความรู้สึกของเราจะยังไม่โดนทำลายไปนี่นา งี้ก็สบายละ ถ้าจับเคล็ดเรื่องจิตสังหารได้ก็จบ


"เด็กคนนี้ยังมีความรู้สึกอยู่ใช่มั้ยล่ะ รีบอร์น"มาม่อนพูดขึ้นมา

"เธอก็รู้สึกหรอ"

"เออดิ แล้วเรื่องจิตสังหารอะ ฉันมาอยู่จุดเดียวกับนายถึงได้รู้ ว่าทำไมนายถึงหลบมีดไม่ได้"เฮ้ย มาม่อนคิดแบบเดียวกับผมด้วยอะ นานๆทีจะมีสักครั้ง ปกติเห็นจะเดินๆเข้าไปแล้วฆ่าเลยไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่ - -


"เธอรู้ป่ะ ว่าทำไม"ผมถาม...เออใช่ ไอ้สองคนนั่น ตายกันไปยังหว่า?


"เด็กคนนั้นใช้วิชามายาซ่อนจิตสังหารไง ดูไม่ออกหรอ- -?"เออจริงด้วย ลืมนึกไปเลย ผมนี่ชักจะเบลอ =________=;
งั้นก็ง่ายแล้วสิ ทำฉันโดนจิ้มตั้งสองครั้งแบบนี้ ต่อไปก็เตรียมตัวคิดบัญชีได้เลย ไอเด็กบ้า!!


Writter talk

"โคโลเนโร่ นายลุยเข้าไปพร้อมกับฉันเลย ฟง มาม่อน คอยคุ้มกันให้ด้วย"รีบอร์นสั่งเปลี่ยนแผน แล้วอัลโกบาเลโน่ทั้ง4ก็บุกเข้าไปพร้อมกันทั้งหมด เมื่อไพรด์เห็นว่าตัวเองเริ่มเสียเปรียบ จึงพยายามแยกทั้งหมดออกจากกัน โดยการสร้างร่างมายามาสู้กับรีบอร์นอีกหนึ่งร่างในอีกมุมห้องหนึ่ง


"Shadow Mist!"แล้วเขาก็ทำท่าสร้างภาพมายาแล้วเรียกชื่อของท่าออกมา แล้วพื้นที่ครึ่งห้องนั้นก็กลายเป็นมิติมายา ซึ่งฟงกับมาม่อนก็ถูกดึงเข้าไปในมิติมายานั้นด้วย

"ท่าไม้ตายของทานาโตะคุงหรอครับ"ฟงถามขึ้นอย่างสบายๆ

"อือ เดี๋ยวฉันจะใช้อุโรโบรอสสะท้อนกลับไป นายก็เตรียมตัวดีๆล่ะ"มาม่อนบอกแล้วเตรียมตัวใช้ท่าไม้ตายที่โหดที่สุดของเธอ
"เดี๋ยวนี้ ห่วงผมแล้วหรอออ ทีคราวก่อนนี่ยังจะฆ่าผมให้ตายอยู่เลย :("ฟงแกล้งหยอกใส่ ทำเอาคุณเธอหันมาค้อนซะขวับใหญ่แต่ก็ยังตั้งสมาธิไปที่วิชามายาของเธออยู่อย่างเต็มที่


"เดี๋ยวก่อนครับ...คุณมาม่อน"อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นภายในมิติมายา ซึ่งเป็นเสียงที่พวกเขาคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี แล้วร่างของเด็กหนุ่มก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

"นี่นายไม่ได้โดนควบคุมอยู่หรอ!?"ฟงถามอย่างประหลาดใจ

"ถ้าอยู่ในมิติมายา นายก็จะดึงสติตัวเองกลับมาได้ล่ะสิ"มาม่อนตอบแทนเด็กหนุ่มตรงหน้า และแอบดีใจอยู่เล็กๆ

"ครับ ผมเคยคุยกับตัวผมในอีกพาราเรลนึงแล้ว เขาบอกว่าไพรด์คือฉายาของเขาตั้งแต่เกิด แล้วเขาก็มีความทรงจำเดียวกับผมด้วย"เด็กหนุ่มอธิบายให้ทั้งคู่ฟังเท่าที่จะมีเวลาอธิบาย

"ส่วนเรื่องการออกจากที่นี่ ก็ใช้อุโรโบรอสทำลายมิติมายานี้ไปพร้อมกับผม อย่างที่คุณมาม่อนกำลังจะทำนั่นแหละครับ"ทานาโตะพยายามชี้ช่องทางในการเอาตัวรอดให้กับทั้งคู่ แม้ตัวเองจะต้องเสี่ยงชีวิตไปด้วยก็ตาม


"แล้วนายจะไม่เป็นไรหรอ"ฟงถามขึ้น

"เรื่องนี้ก็คงต้องเสี่ยงดวงกันล่ะครับ ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน _  _;"เด็กหนุ่มเกาหัวไปมาอย่างเซ็งๆ
"อ้าว แล้วถ้านายตายล่ะ"มาม่อนเริ่มกังวล

"เดี๋ยวผมจะพยายามกันไว้แล้วกันนะครับ เริ่มได้แล้วครับ"เมื่อเขาสร้างม่านมายาสำหรับป้องกันเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มก็ส่งสัญญาณให้มาม่อนเริ่มใช้ท่าไม้ตายของเธอ แล้วมิติมายาที่เด็กหนุ่มสร้างก็เริ่มพังลง รวมไปถึงม่านมายาที่เขาใช้ป้องกันตัวเองด้วยเขาจึงได้รับผลกระทบจากท่าไม้ตายของมาม่อนไปด้วย 


ครืนนน!!!

มาม่อนเองที่เห็นคนสนิทของเธอกำลังได้รับบาดเจ็บก็รู้สึกไม่ดีจนเกือบจะลงไปช่วยให้ออกมาพร้อมกัน แต่ฟงก็ห้ามไว้เพราะกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลงไปด้วยอีกคน

"..ต่อจากนี้ ถ้าผมตายขึ้นมาจริงๆหรือไม่ใช่คนเดิมก็ไม่ต้องกังวลอะไรนะครับ เพราะผม...ก็จะเป็นทานาโตะ ลูกน้องของคุณมาม่อนตลอดไป  อ้อ ขอให้รักกันนานๆนะครับ คุณฟง คุณมาม่อน ลาล่ะครับ...."
เด็กหนุ่มพูดขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายให้ทั้งคู่พร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ตัวเขา จะโดนพลังของมาม่อนทำลายร่างในมิติมายาของเขาสลายไป.....

แล้วทั้งสองคนก็ได้ออกมาจากมิติมายา และเห็นร่างไร้สติของเด็กหนุ่มนอนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย 

"เด็กนั่น...ยังหายใจอยู่นะ พวกแกเข้าไปในนั้นนานมาเลย"รีบอร์นพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงของมาม่อน

"หรอ ก็ดีแล้วล่ะนะ"ร่างบางยิ้มบางๆพลางลุกขึ้นเพื่อจะไปยังห้องถัดไป


"ระหว่างที่พวกแกอยู่ในมิติมายา พวกสึนะกับวาเรียก็ตามมาสบทบแล้วล่ะเว้ยเฮ้ย"
"พวกนั้นจัดการเบียคุรันแล้วหรอครับ"ชายชาวจีนถามขึ้น

"มันหนีไปได้"รีบอร์นตอบอย่างหงุดหงิดขณะที่เดินไปแบกร่างไร้สติของเด็กหนุ่มขึ้นบ่า

"งั้นวันนี้ เรากลับกันเถอะเว้ยเฮ้ย"โคโลเนโร่พูดแล้วเดินนำออกจากฐานทัพไปอย่างสบายใจและไปเจอกับพวกอัลโกบาเลโน่ที่เหลือที่วองโกเล่ลาก(เน้นว่าลาก!)ออกมาก่อนแล้ว
แล้วทุกคนก็กลับไปยังบ้านของฟงเหมือนเดิม โดยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บรุนแรง.....


ยกเว้น...ทานาโตะ
.
.
___________________________________________________________________

จบแบบงงๆ (โคตรงง!!) 

งานที่โรงเรียนเยอะมากกกกก

และเป็นอีกครั้งที่ตัวละครหลายตัวไม่มีบท ขอบคุณความขี้เกียจจจ!!!//โดนต่อย

แปะรูปๆ


เม้นกันด้วยนะคร้าบบบบบบบ