คมเสน่หา

ตอนที่ 14 : ความจริง!

เตชินีเชิดหน้าขึ้น ปกติหล่อนไม่ใช่คนชอบต่อปากต่อคำแต่ถ้าถึงคราวก็ทำได้ดีไม่แพ้ใครเหมือนกัน ชายหนุ่มหยุดชะงัก ท่าทางนิ่ง ๆ ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นกว่าเอ่ยสิ่งใดสักอย่าง ธีมากำลังเข่นเขี้ยวนึกถึงเลขา บุริศร์จัดการอย่างไรถึงจ้างผิดคน

ธีมาจ้องหญิงสาว โกรธจัดที่ถูกเล่นตลก เขาจำหล่อนได้ เพิ่งพบกันที่ร้านกาแฟไม่กี่วันก่อน ผู้หญิงร้อยพันไม่เคยตกตะกอนอยู่ในใจในความทรงจำ แต่ผู้หญิงคนนี้เขาจำ ด้วยหล่อนสามารถต่อต้านอำนาจดวงตาเขาได้ ผิดกับคนอื่น เพียงจ้องลึกลงไป สิ่งแรกที่พวกเขาเป็น จิตจะว้าวุ่นอ่อนกำลัง มันทำให้เขาครอบงำได้ง่าย

“มานี่ซิ”

คว้าข้อมือกระชากแขน กำมือบีบหญิงสาวที่พยายามขืนตัวไม่ทำตามแต่ไม่อาจสู้แรงผสมโมโหกรุ่นจากเขา

“ช่วยด้...โอ๊ย”

เสียงร้องขอความช่วยเหลือกลืนหายกลับเข้าไปเพราะธีมาหันมาส่งตาวาวกระชากร่างเตชินีเข้าหาตัวจนปะทะแผ่นอก หล่อนอุทานด้วยความตกใจ ธีมาจับกระแสกังวลระมัดระวังตัวนั้นได้จึงกระหวัดแขนอีกข้างรวบเอว เสื้อตัวโคร่งพรางทรวดทรงหล่อนจากสายตาคนภายนอก กอดหล่อนไว้ชิดแนบอกแล้วถึงรู้ว่าหญิงสาวตัวบางเหลือเกิน ส่วนเต็มตึงเบียดชิด ธีมาคิดว่าหน้าหล่อนคงแดงทั้งจากความเขินและโกรธเพราะลมหายใจแรงเร็วเป่ารดใบหน้าเขาที่ก้มลงไปชิดมันร้อนนัก

“ถ้าให้เดา ‘คุณ’ คงรู้จัก ‘ผม’ มาบ้างแล้วสินะถึงตั้งท่าป้องกันตัวขนาดนี้ แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าทุกคนที่นี่เป็นคนของใคร ร้องไปใครจะช่วย”

เสียงกระซิบข้างหูหวานอย่างจงใจข่มขู่ ดวงตาเตชินีวาวโรจน์ นัยน์ตาคู่สวยเจือดุยิ่งดุจัด กลีบปากคลี่คลายออกเย้ยหยัน

“สารภาพออกมาแล้วเหรอ ง่ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีกแน่ะ”

ก่อนตัดสินใจทำอะไรลงไปสักอย่างเพื่อสั่งสอน ธีมาเพิ่มกำลังบีบข้อมือลากหญิงสาวถูลู่ถูกังเดินตามมายังห้องส่วนตัวของหล่อน กวาดสายตาทั่วห้องแล้วกระชากตู้เสื้อผ้าเปิด คว้ากระเป๋าสะพายทั้งที่ไม่ยอมปล่อยมืออีกข้างจากข้อมือเล็กที่แทบแหลกคามือเขา

“จะทำอะไร!”

ธีมาไม่ตอบ รื้อกระเป๋าทุกช่องจนเจอกระเป๋าสตางค์ หยิบบัตรประชาชนออกมา

“เตชินี พิชญะสกุล” อ่านชื่อนามสกุลหล่อนดัง ๆ หัวคิ้วเข้มชนกัน หันมาพิจารณา ‘ลูกจ้างผิดตัว’ ที่ไม่ยอมหยุดดิ้นรนด้วยแววตาแปลกใจ “เป็นอะไรกับลูกจ้างของฉัน”

หากไม่ใช่เพราะคิดไปเองเตชินีมั่นใจว่าตอนอ่านชื่อหล่อน น้ำเสียงเขาละมุนลงทั้งแววตาก็มีรอยรำลึก

“....”

“ตอบ!”

“พี่สาว”

คำตอบเฉยเมย พอหวนคิดว่าชายหนุ่มตั้งใจล่อลวงน้องสาวมาที่นี่ความปรารถนาบางอย่างก็ลุกโชติ นี่เขาคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้าหรือไงถึงทำร้ายใครต่อใครได้ ไม่สนว่ามันผิดและส่งผลกระทบต่อจิตใจผู้ถูกกระทำสักแค่ไหน

ธีมาเพ่งนามสกุลราวกับทบทวน แฟ้มประวัติหญิงสาวผู้สมัครมาดูแลหญิงชรา เขาเปิดอ่านไม่กี่ครั้ง จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่กับคนที่เขาเลือกเป็น ‘คนต่อไป’ ย่อมจำแม่นยำ...จีรณา พิชญะสกุล หญิงสาวท่าทางอ่อนโลก เคยพบเขาโดยบังเอิญครั้งหนึ่ง แต่เพียงแค่ครั้งเดียวหล่อนก็แสดงอาการคลั่งจนเขารังเกียจ ตัดสินใจได้ทันทีเมื่อหล่อนเป็นหนึ่งในผู้ยื่นใบสมัคร เขาจะทำให้หล่อน ‘จำ’ ต่อไปจะได้ระวังตัวไม่ทอดสะพานให้ใครง่าย ๆ

เงยขึ้นพิศหญิงสาวตรงหน้า หล่อนสงบลงแล้ว ทว่านัยน์ตาดำขลับที่คงสวยน่ามองมิแล้วยามเจ้าตัวเติมรอยสดใสลงไปดุกร้าวแข็งขึง ริมฝีปากเม้มแน่นเสียเป็นสีขาว หากมีอาวุธใกล้มือหล่อนคงได้หยิบมันฟาดฟันเขาให้ตายคามือ ธีมาเวียนมองซ้ำความโกรธไม่อาจกลบเสน่ห์ชวนหลงใหลภายใต้ทีท่าแข็ง ๆ นั้นได้และมันก็ช่างตรงข้ามกับลูกจ้างตัวจริงชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ หากไม่ใช่หล่อนยืนยันและไม่เพราะนามสกุลเหมือนกันเขาคงยากเชื่อว่าทั้งคู่คือพี่น้อง

“หน้าไม่เห็นเหมือน”

เตชินีเข้าใจความหมายหากเงียบ ธุระอะไรหล่อนต้องสาธยายว่าตัวเองหน้าเหมือนแม่ น้องสาวหน้าหมือนพ่อซึ่งมีเชื้อสายจีน จีรณาจึงมีหน้าตาเข้าตำราสาวหมวย ผิดกับหล่อนที่ไม่มีเค้าเชื้อสายจีนเลย

ธีมาโยนบัตรประชาชนลงกระเป๋าถือ ใช้สายตาจาบจ้วงมองยั่วอารมณ์กรุ่นโกรธจากเตชินี หล่อนจ้องตอบนัยน์ตาดุคู่ที่รู้สึกในวันแรกพบว่ามีอำนาจสะกด ของบางอย่างในโลกมันก็เหนือธรรมชาติยากหาเหตุผลแต่ก็มีอยู่จริง เขาทำเช่นนั้นได้อย่างไรนั้นหาใช่ประเด็น เขาใช้อำนาจเหนือผู้อื่นในทางผิดนี่สิน่ากลัวน่าดูแคลนอย่างยิ่ง

“กล้ามากที่ทำแบบนี้ สลับตัวกับน้องสาวทำไม”

“กลัวเหรอ” สถานการณ์ตกเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด แต่เตชินีไม่คิดอ่อนข้อ ไม่แน่ ชายหนุ่มอาจเหมือนโจรส่วนใหญ่ที่ทำชั่วได้สารพัดแต่เพียงได้ยินคำว่าตำรวจก็หัวหด “ไม่คิดสินะ ความชั่วของตัวเองจะรั่วไหล ฮึ รับสมัครคนดูแลหญิงชรา ที่แท้ก็เพื่อสนองตัณหาผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนึง”

“รู้มากจริง ๆ” จุปาก ยิ้มราวกับชื่นชมจากใจจริงเว้นเสียแต่นัยน์ตาเจิดจ้าปะทุโกรธออกมาในรูปแบบนิ่งดิ่งลึกยิ่งกว่าฟ้าสวยสงบก่อนเกิดพายุใหญ่ “ถ้าอย่างนั้นคงเตรียมตัวมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะสินะ”

หมดประโยคคำรามเข้มต่ำเตชินีใจหายวาบเมื่อถูกผลักร่างหลังติดผนังห้อง ริมฝีปากหยักร้อนรุ่มกดฝังประทับรอยทั่วซอกคอ หญิงสาวขนลุกเกลียวหวาดกลัว รู้ตัวว่าพลาดเอาเมื่อสาย หล่อนไม่น่ายั่วโทสะเผยให้เขารู้ตัวว่าได้ล่วงรู้ความลับที่เขาพยายามปกปิด

ยิ่งหญิงสาวดิ้นรนธีมายิ่งรุกหนักกดร่างหล่อนติดผนังแล้วกักทับด้วยตัวเขา เตชินีเม้มปากสะบัดหน้าหนีไม่ยอมให้อีกฝ่ายล่วงล้ำ สัมผัสจากชายหนุ่มหยาบคายจาบจ้วงและรุนแรงสุดจะพลิกหนี รอยมือที่เขาทาบลงบนเนื้อตัวทุกครั้งก่อความรู้สึกรังเกียจขณะเดียวกันก็สั่นไหว หล่อนไม่เคยใกล้ชิดชายหนุ่มคนไหนมากไปกว่าจับมือเลยนับจากเข้าวัยสาว

กำลังและโทสะที่มีผลักดันธีมาให้ ‘สั่งสอน’ หญิงสาวตรงหน้า เตชินีดิ้นพยายามต่อสู้ขณะใจไหววับไปทุกครั้งที่มือทั้งสองของชายหนุ่มรุกราน เขารวบเอวมืออีกข้างทาบลงมาตรงท้ายทอยบังคมให้แหงนหน้าขึ้น ปิ่นปักผมหลุด เส้นผมยาวอย่างยิ่งจึงทิ้งตัวลง ธีมาขมวดคิ้วยิ่งมองใกล้ ๆ เขายิ่งดิ่งลึกลงไปราวกับหญิงสาวเป็นหุบเหวอันน่าหลงใหล ทั้งยังรู้สึกคุ้นเคยกับดวงตาคู่นี้

ร่างในอ้อมกอดสั่นสะท้านให้ธีมาได้รับรู้ว่าหล่อนช่างอ่อนด้อยและผิวเนียนนี้อาจไม่เคยต้องมือชาย เขาก้มลงปิดเรียวปากที่กำลังส่งเสียงประท้วง ทีแรกมันเม้มแน่นแต่เขาก็บังคับรุกรานจนสามารถตักตวงรสหวานในโพรงปากนั้นจนได้

นานอย่างที่เขาไม่นึกว่าจะหลงวนจูบหญิงสาวที่คิดอยากลงโทษเท่านี้จึงค่อยผละแล้วเลื่อนจูบต่ำไล่ลากผ่านลำคอ เตชินีเกร็งร่าง เจ็บใจร่างกายตัวเองที่สู้แรงเขาไม่ได้ มือหล่อนจิกบ่าเขา กายสั่นสะท้านในคราวที่เรียวปากร้อนเลื่อนไล้ลงเกือบถึงเนินอก แม้ยังสวมเสื้อหญิงสาวยังรู้สึกร้อนวูบอ่อนเปลี้ยแต่กลั้นใจรวบรวมกำลังเท่าที่มีขัดขืน

“อย่า”

เหมือนเขาไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้วจึงเลื่อนปากที่เป้าหมายหอมหวาน เตชินีรู้สึกเหมือนความร้อนแล่นจี๊ดถึงหัวใจ มือขยุ้มคอเสื้อชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นผลักไส

ปึ้ด!

อะไรบางอย่างดังขึ้น ธีมาชะงักพร้อมกับสร้อยคอของเขาขาดติดมือเตชินี ชิ้นส่วนหนึ่งร่วงกระทบพื้น หล่อนลนลานถอยห่างแต่ตาไพล่มองตามเจ้าสิ่งที่หล่นเมื่อครู่แล้วเบิกตากว้างย่อตัวลงเร็วเท่าความคิดคว้ามันขึ้นมองแทบชิดหน้า

กลางฝ่ามือ จี้ทองล้อมรอบหยกกลมดิกราวลูกแก้ว หญิงสาวมือสั่นหัวตาร้อนผะผ่าว กลัวขึ้นจับใจว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง ลูกแก้วลูกนี้เหมือนกับของหล่อนไม่ผิดเพี้ยนและหากเพียงมันอยู่ในกล่องพลาสติกใสลักษณะเดียวกันที่เขียนเมจิกด้วยลายมือหล่อนเป็นชื่อของเขานั่นหมายถึง เป็นเขา เขา...เจ้าของลูกแก้วหยกคู่กับลูกแก้วของหล่อน

“เอามานี่!”

จี้ลูกแก้วหยกลอยติดมือธีมา เขาหัวเสียหนักลูบไล้มันอย่างหวงแหน เตชินีแทบหมดแรงยืน หยกลักษณะนี้เป็นไปได้ที่บังเอิญเหมือนกัน แต่ทำไมอยู่กับเขา คนที่หล่อนเพิ่งนึกออกว่าเหตุใดจึงคุ้นหน้านัก ทั้งคุ้นหน้าคุ้นใจ

หญิงสาวสูดลมหายใจ สติกระเจิดกระเจิงคืนกลับมา เหมือนว่าชายหนุ่มก็หมดอารมณ์ไปเพราะความหงุดหงิดเมื่อครู่ถึงยังยืนจ้องหน้าหล่อนเขม็งราวกับกำลังตัดสินใจ

“ทำแบบนี้ทำไม ธีมา กฤตนัยนุวัฒน์”

เขาคงไม่รู้ว่าหล่อนใจเต้นแรงแค่ไหนในตอนตัดสินใจเสี่ยงเอ่ยชื่อนามสกุลอันฝังแน่นอยู่ในใจนานเนิ่นปีออกไปเพื่อทดสอบว่า...ใช่เขาหรือไม่ และราวกับพื้นกระดานอ่อนยวบเป็นของเหลวดูดร่างหล่อนร่วงลงไปเมื่อธีมาเลิกคิ้ว สีหน้าเคร่งถามสั้น ๆ

“รู้จักฉันดีขนาดนี้?”

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE