คมเสน่หา

ตอนที่ 13 : ผิดตัว

            เช้าตรู่วันที่สามของการทำงาน เตชินีพบว่าหล่อนหลงเสน่ห์บ้านสวนริมคลองอย่างจั๋งหนับถึงขั้นหมายมั่นไว้ในใจนั่นเชียวว่าเมื่อเสร็จสิ้นงานนี้จะลองสอบถามชาวบ้านเผื่อมีเจ้าของที่หรือบ้านไหนต้องการขาย คงดีมากทีเดียวถ้าหากได้พำนักท่ามกลางบรรยากาศธรรมชาติอันเรียบง่าย ปราศจากการเติมแต่งจนหน้าตาคล้ายคลึงกันหมดอย่างรีสอร์ท ตื่นตอนเช้านั่งจิบกาแฟตรงท่าน้ำ มีปากกากระดาษวางข้างตัวเผื่อคิดไอเดียดี ๆ ออกได้เขียนลงไป สมองคงลื่นไหลคิดนิยายได้มากกว่าอยู่ในกรุงเทพฯ เมืองอันสับสนวุ่นวาย

            บ่ายแก่ คุณยายนอนพัก เตชินีถือโอกาสคว้าปากกามาจดพล็อตใหม่ซึ่งแว้บผ่านมารวดเร็วพอ ๆ กับสายฟ้าแลบ หากลืมจดมีหวังอันตรธานหายไปกับสายลม แต่สมาธิเขียนนิยายค้างคาต่อนั้นยังไม่มากพอเพราะพะวงถึงเป้าหมายการมาที่นี่

            จากการสอบถามครองขวัญแบบละเอียดเกือบเท่าจับเข้าเครื่องสแกน นักเขียนสาวมั่นใจเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์

            ...บ้านหลังนี้ ที่อรอมลเคยมาทำงาน...

            ไม่หรอก หล่อนไม่ได้ถามคุณยายผู้ว่าจ้างถึงลูกจ้างคนก่อน ๆ ให้ท่านได้ระแคะระคายสักน้อยนิด ทำตามตามปกติสวมรอยมาแทนน้องสาวซึ่งดูเหมือนทุกคนเชื่อสนิทใจอย่างไม่น่าเชื่อ หากบ้านหลังนี้เป็นสถานที่อันตรายจริง มันเหลือเชื่อมากที่คนพวกนี้ไม่ทราบว่าคนตรงหน้านี้หาใช่จีรณา

            ก็ในเมื่อหล่อนสองคนพี่น้องหน้าตาเหมือนอย่างกับแกะ...คนละตระกูลขนาดนี้!

            ว่างมากเข้าเลยคว้าโน้ตบุ๊คเดินลงมาตรงศาลาท่าน้ำที่โปรด เปิดเครื่องออนไลน์เพื่อเช็คอีเมล์ วันแรกที่มาถึงหล่อนส่งอีเมล์ ‘รายงานตัว’ ถึงเพื่อนและน้องสาว จีรณาตอบกลับทันทีด้วยถ้อยคำงอแงเหมือนเด็ก ๆ แต่เตชินีจับได้ด้วยเซนส์ว่าแกล้งพูดเอาใจไปอย่างนั้นเพราะท้ายจดหมายอวดว่ากำลังเตรียมจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ชวนเพื่อนมาบ้าน

            ส่วนครองขวัญ ปลายนิ้วกดตำแหน่งปุ่มซ้ายของเมาส์ คลี่ยิ้มบาง

            ‘ยายเลขาบีซี่’

            เข้าวันที่สามเพิ่งตอบกลับมา

            เป็นไงบ้างจ๊ะอาร์ติสคนสวย ที่ปลีกวิเวกสำหรับบิ้วอารมณ์ได้ดั่งใจหรือเปล่า ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงเชียว มีเวลาอยู่กับสายลมแสงแดด ไม่ต้องวิ่งงก ๆ ตามนาย เดือนหน้าฉันต้องบินไปญี่ปุ่นดูโรงงานใหม่กับนายอีกแล้ว (เบื่อ ๆ ๆ ๆ) โห ฉันเผลอบ่นซะเยอะ เดี๋ยวเธอรำคาญตัดการติดต่อล่ะแย่เลย ทำงานต่อก่อนดีกว่า เธอน่ะ มีเรื่องสนุกอะไรเล่าให้ฟังบ้างนะ

จากเพื่อนขี้อิจฉา...ครองขวัญ

            เตชินิหัวเราะอยู่หน้าจอเสียงใสสะท้อนแซมกับนกน้อยเหนือร้านไม้เลื้อย คลิกเมาส์เปิดโปรแกรมสนทนาเผื่อฟลุ้คจังหวะเพื่อนว่างจะได้คุยโต้ตอบแบบทันท่วงที สัญลักษณ์ด้านล่างขวาของหน้าจอกะพริบแวบวาบก่อนเปลี่ยนเป็นสีเขียวสดใส และยังไม่ทันได้เป็นผู้เริ่มต้น ครองขวัญก็ทักทายด้วยอีโมติคอนแสดงความดีอกดีใจ

            จุดประสงค์การออนไลน์วันนี้นอกจากคุยกับเพื่อนสนิทยามว่าง เตชินีสอบถามเกี่ยวกับบ้านเรือนไทยอีกครั้งโดยอ้างว่าจะนำพล็อตมาเขียนนิยาย ถามอ้อมอย่างรู้นิสัยเพื่อน ครองขวัญช่างซัก หากลองได้ซักไซ้เอาจากอรอมลคงได้ถามละเอียดยิบ เมื่อถึงคราวเล่าบวกกับความสนิทสนมจากถามแค่เรือนไทยหลังดังกล่าว แน่นอนครองขวัญย่อมต้องเพิ่มปลีกย่อยเหตุกาณ์คาใจอีกหน

            คุยจบ ซึ่งเวลาล่วงเลยไปไม่นานนักเนื่องจากครองขวัญมีงานด่วน เตชินีดูเวลา อีกเดี๋ยวคุณยายคงตื่น หล่อนยังพอมีเวลา

            ...สำรวจ...

            รีบนำโน้ตบุ๊คเก็บ มาหยุดยืนหน้าห้องทางเรือนปีกขวา มันขัดดาลด้านนอก หากไม่ถูกขัง ใครจะอยู่ภายในแล้วปิดประตูด้านนอกเองได้เล่า

            มองซ้ายขวา ดึงสลักประตู นิ่วหน้าขัดใจเจ้าประตูที่ดังแอ๊ดส่งเสียงดังจึงตัดสินใจเปิดแง้มเพียงเล็กน้อย มองผ่านเข้าไปก็เห็นแต่ห้องสลัวปิดหน้าต่างทุกบาน เตียงโบราณตั้งกึ่งกลางห้องรวบมุ้งผูกไว้ทั้งสี่เสา

            ห้องนอน?

            ปิดประตู ถอยออกมา เกรงหากสำรวจนานคุณยายจะตื่นมาพบเข้า หล่อนคงได้ถูกตำหนิ ขั้นร้ายแรงอาจถึงขั้นไล่ออก ใครจะทราบได้ นายจ้างบางคนใช้เหตุผลไร้สาระไล่ลูกจ้างออกง่ายดาย แล้วลูกจ้างทำอย่างไรได้นอกจากก้มหน้ารับกรรมไป ร้องทุกข์ก็เสียเวลาเปล่า

            หญิงสาวหยุดยืนริมระเบียงชานเรือนชั้นบน เท้าแขนปล่อยสายตาไปตามริ้วน้ำคลองกระเพื่อมไหวเมื่อเรือหางยาวแล่นผ่าน เสียงเครื่องยนต์สนั่นแทรกความสงบเงียบ เตชินีครุ่นคิด ก็แค่ห้องนอน ทำไมจึงต้องห้ามผ่าน ห้ามวุ่นวาย หรือถ้าหนักนักน่าจะปิดตาย

            อีกข้อแล้ว บ้านหลังนั้น อรอมลถูกสั่งห้ามยุ่มย่ามเรือนทางปีกขวาเช่นกัน ขาดอีกสิ่งเดียว ผู้ชายคนนั้น ถ้าได้พบจะสรุปได้ทันที

            ที่นี่...สถานที่อันตราย

            และหล่อนต้องทราบความจริงให้จงได้ เพราะหาก...เพียงนึกย้อนว่า ถ้าจีรณาปิดเงียบตัดสินใจมาที่นี่ แล้วเกิดเรื่องซ้ำรอยน้องสาวครองขวัญ

            เตชินีห่อไหล่ น้องเจ็บ หล่อนยิ่งเจ็บกว่า

            เตชินีในคราบจีรณาดูแลคุณยายกระทั่งท่านเข้านอน คืนนี้คุณยายแสดงพิรุธให้ได้ผิดสังเกต กับคนอื่นคงไม่ฉุกคิดหากสำหรับหล่อนที่มาเพื่อค้นหาความลับโดยเฉพาะทำตัวตามปกติ หลุบนัยน์ตาซ่อนแววแปลกใจครุ่นคิด คุณยายเข้าห้องแต่พลบค่ำทั้งยังไหว้วานให้อ่านหนังสือและนวดเฟ้น

            ระหว่างปลีกตัวจากคุณยายไม่ได้ เตชินีพยายามเงี่ยหูฟัง บ้านเงียบ การสัญจรทางน้ำนิ่งสนิทเพราะคนต่างจังหวัดเข้านอนแต่หัวค่ำ หากใครคนนั้นที่จนป่านนี้ยังไม่ปรากฏตัวขึ้นมาบนเรือน หล่อนน่าจะได้ยินเสียงเรือหรือรถบ้างสิ แต่นี่กลับเงียบ

            หญิงชราหายใจสม่ำเสมออย่างคนหลับสนิท ผู้ดูแลสาวจึงลุกออกจากห้อง หันกลับพุ่งสายตาไปยังห้องต้องห้าม หัวคิ้วชนกันแน่น

            ไฟเปิด?

            ความต้องการลึกเร้นเรียกร้องขาก้าวตรงไปหากสมองสั่งหยุดแล้วเปลี่ยนเส้นทางเข้าห้องนอนตน ข้างนอกอากาศเย็นแต่เพราะอุดอู้อยู่ในห้องหญิงชราเป็นชั่วโมง รู้สึกระคายตัว เตชินีทำตัวตามปกติให้มากที่สุด คว้าผ้าเช็ดตัว ชุดสำหรับใส่นอนเดินลงห้องน้ำชั้นล่าง

            น้ำเย็นจากฝักบัวหาได้ลดทอนความร้อนภายใน เอาสิ หล่อนก็อยากรู้ว่าในเมื่อห้องนั้นมีชีวิตขึ้นมาแล้วคนข้างในจะทำอย่างไรต่อ หวังให้เร่งรีบวิ่งแจ้นเข้าไป

            ฝัน!

            ห้องนอนที่คุณยายผู้ว่าจ้างยกให้เป็นอาณาจักรส่วนตัวชั่วระยะเวลาทำงานที่นี่คงเคยเป็นห้องนอนของหญิงสาวมาก่อน ตั่งเครื่องแป้งทำจากไม้สีเข้มตั้งตรงตำแหน่งหน้าต่างบานหนึ่ง หญิงสาวนั่งพับเพียบสางผมยาวอย่างยิ่งก่อนม้วนตลบแล้วปักปิ่นเพื่อต้นคอจะได้โล่งสบาย กระจกเงาเก่าหากยังเที่ยงสะท้อนเงาหญิงสาวสวมเสื้อยืดลายการ์ตูน ใบหน้าผัดแป้งบาง ๆ นอกนั้นเป็นความงามธรรมชาติ

            เตชินียืนขึ้นเต็มความสูงขยับกางเกงผ้าฝ้ายแบบป้ายผูกขึ้นสูงอีกนิดเพราะปลายกางเกงยาวลากพื้น เตียงเหล็กขนาดสามฟุตครึ่งใกล้ตั่งเครื่องแป้งใหม่เอี่ยมคงเป็นเฟอร์นิเจอร์ใหม่ชิ้นเดียวในห้องนี้ หล่อนจัดหมอนตั้งพิงหัวเตียงนั่งกึ่งนอนเหยียดขาหยิบหนังสือนวนิยายที่อ่านค้างขึ้นเปิด

            ตั้งแต่เด็ก หล่อนก็ขึ้นชื่อเรื่องสมาธิดีไม่ค่อยวอกแวกง่าย ๆ ผลจากคุณสมบัตินี้ส่งให้เป็นคนเรียนดี เมื่อยามผันชีวิตเป็นนักเขียนเตชินีพบว่าสมาธิเป็นสิ่งสำคัญ มันช่วยผลักดันหล่อนคิดได้อย่างไม่หยุดยั้ง

            เนื้อหานวนิยายผ่านสายตาตอนแล้วตอนเล่า อดหยิบนาฬิกาข้อมือบนตั่งข้างเตียงดูเวลาไม่ได้แล้วพบว่าล่วงเลยถึงตีหนึ่ง หล่อนเริ่มวอกแวก ก็ทำไมไม่เห็นคนในห้องนั้นเคลื่อนไหว สงครามเย็นท่าทางได้ผลติดลบ หากลองหล่อนเฉยแล้วอีกฝ่ายก็นิ่งเมื่อไหร่จะรู้ความ

            คิดแล้วลุกเดินออกจากห้อง ตรงดิ่งสู่ห้องปริศนา หากคืนนี้ปราศจากแสงจันทร์เพ็ญหล่อนคงได้ยืนอยู่ใต้เงื้อมเงามืดน่าสะพรึงราวกับหลุดเข้าไปอยู่ในฉากหนังสยองขวัญ นาน...กว่าจะยื่นมือออกไปยังประตูซึ่งมิได้ล็อคจากด้านนอก และหากคนข้างนอกก็ถอดสลักทิ้งไว้คงผลักเข้าไปได้ง่ายดาย

            ฉับพลัน ประตูก็เปิดออกพร้อมร่างชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ระหว่างช่องประตู แสงไฟจากภายในห้องสาดออกมาครอบกรอบโครงสูง เตชินีอุทานตกใจหดมือกลับ แสงจันทร์สินะที่เข้าข้างส่องลงมาให้ได้เห็นหน้าเขาชัดเจน ใบหน้าซึ่งกอปรขึ้นจากองค์ประกอบคมเข้มเครียดเคร่ง เหมือนเขาเองผิดคาดและหัวเสียไม่น้อย เตชินีเบิกตากว้าง ชายหนุ่มนิ่วหน้าสบถออกมาคำหนึ่ง

“ทำไมถึงเป็นเธอ”

ผู้ชายคนนี้...คนเดียวกับชายหนุ่มในร้านกาแฟผู้มีดวงตานิ่งดุและอำนาจบางอย่าง หาเสียงตนไม่พบชั่วอึดใจแล้วเตชินีค่อยสวนกลับไปว่า

“แล้วทำไมถึงเป็นนาย”

“อย่าเรียกฉันว่านาย”

นี่ถ้าเขาฆ่าหล่อนทางสายตาได้คงทำ น้ำเสียงเมื่อครู่ยืนยันแล้วว่าเขาโกรธ...อย่างมาก แต่ ไม่มีผลสำหรับเตชินี

“งั้นก็อย่าเรียกฉันว่าเธอ”

รักกันจริงต้องเม้นท์ต้องโหวต เหอ ๆ

Ro sE