เงื่อนรัก...เงื่อนหัวใจ

ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้น

บ่อยครั้งที่ใจเดินออกไปไม่มองข้างทาง หยดน้ำตาอยู่กับการไม่มีค่า

 ฉันเดินหลงทางอยู่กลางผู้คน ที่สับสนวุ่นวาย

หันไปหาเธอไม่เจอผู้ใด เมื่อเธอมาจากฉันไป

ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่าขาดเธอ

หยุดทั้งหัวใจ เดินต่อไปไม่มีแสงดาว โอบกอดน้ำตาโอบกอดหัวใจกับความเศร้า

ยืนมองท้องฟ้า ฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่าขาดเธอ

บ่อยครั้งที่ใจเปิดออกไปให้ลืมเรื่องราว ฉากเก่าย้อนมาเปิดออกไปไม่เป็นเช่นเดิม

(ฤดูร้อน-พาราด็อกซ์)

ผับเล็ก ๆ ใจกลางกรุงกระหึ่มก้องด้วยเสียงดนตรีกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเอนพิงพนักเก้าอี้เดียวดาย เหยียดแข้งขาตามสบายราวกับอยู่บ้าน ดวงตาดำสนิทใต้คิ้วหนาทอดมองนักดนตรีบนเวทีสาดแสงสีตัดกันไปมาด้วยแววตาเฉยเมย ไม่มีใครสักคนยอมยืนนิ่ง แต่ละคนกระโดดตัวลอยมันสุดเหวี่ยงกับจังหวะสุดขีดของเพลงโดยเฉพาะนักร้อง หากสิ่งที่เสียดแทงเข้าไปในหัวใจคนฟังคือเนื้อเพลง

...ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย  ฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่า  ขาดเธอ...

            นานแล้วสินะ ที่ ‘นางฟ้า’ บินหนีเขาไปแสนไกล

            เขาที่เป็นแค่คนธรรมดาได้แต่เฝ้ารอ ว่าสักวัน คงได้พบ ใกล้ชิดนางฟ้าแสนสวยอีกครั้ง

ดูเหมือนท้องฟ้าข้างนอกคงเริ่มทาบทาด้วยสัญญาณแห่งรุ่งอรุณจาง ๆ คนในผับจึงเริ่มทยอยออกจนเหลือเพียงเขากับพนักงานร้าน  และ...ใครคนหนึ่ง

อัคนีลุกขึ้นเผยส่วนสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร เอามือล้วงกระเป๋าหลังพลิกข้อมือดูนาฬิกา เช้าแล้วจริง ๆ วันนี้เป็นวันหยุดเขาจึงไม่คิดเร่งรีบอะไร เดินผ่านพนักงานที่ส่งยิ้มให้เพราะเห็นหน้าค่าตากันเป็นประจำ ร้านนี้ดีอยู่อย่าง การต้อนรับลูกค้าเท่าเทียมกันหมดแม้ว่าเขามักสวมเสื้อยืดคอกลมถูก ๆ กับกางเกงยีนส์สีซีด คนพวกนี้ก็ยังยิ้มแย้มบริการเป็นอันดี

ใกล้ประตูทางเข้า หางตาเหลือบเห็นหญิงสาวคนหนึ่งฟุบหน้ากับโต๊ะกลมทรงสูง แก้วเปล่ากลิ้งอยู่ข้างแขนกลมกลึง มุมปากคนมองยิ้มเหยียด ๆ ขึ้นนิดหนึ่ง

‘เป็นผู้หญิง เที่ยวหัวราน้ำอย่างนี้มันดีนักหรือไง’

แต่สมองอีกซีกด้านเคารพสิทธิส่วนบุคคลกระตุ้นให้เขาก้าวเท้าผ่านเลย ฉับพลันหญิงสาวคนนั้นเงยหน้าขึ้นผมหยักผูกไว้สองข้างยุ่งเหยิง ดวงตาหล่อนสวยเหมือนริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อกับจมูกโด่งหรือเปล่าไม่แน่ใจเพราะมันยังปรืออยู่ครึ่ง ๆ หล่อนหัวเราะราวกับเสียสติขณะลุกขึ้นโผเผคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นคล้องแขน เสื้อแขนกุดสีฟ้าปล่อยชายยาวคลุมขาอ่อนทำให้ดูเหมือนไม่ได้ใส่กางเกง

ชายหนุ่มหันหลังกลับเป็นครั้งที่สองหลังจากเผลอหันไปตามเสียงหัวเราะเมื่อครู่ เขามันผู้ชาย เพศซึ่งถูกยั่วยุทางสายตาได้ง่ายดาย ผู้หญิงคนนี้ผิวเนียน หุ่นดี หนำซ้ำเมาไม่ได้สติ วูบหนึ่งเขานึกห่วง

‘จะถึงบ้านมั้ยนั่น’

ความคิดค้างคาด้วยจู่ ๆ ร่างนุ่มนิ่มก็โผเข้ามากอดแผ่นหลังไว้แน่น สัญชาตญาณชักนำให้คนถูกกอดแกะมือหล่อนออกแต่จำต้องยึกข้อมือเล็ก ๆ นั่นไว้เพราะร่างอวลกลิ่นแอลกอฮอล์โซเซแทบทรงตัวไม่อยู่

“คุณ”

พอยืนเทียบกันจึงเห็นว่าร่างเล็กบางสูงแค่หัวไหล่เขาเท่านั้น เขาจึงต้องก้มลงเอามือตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ

หญิงสาวลืมตาหวานฉ่ำขึ้นซึ่งมันหยุดลมหายใจคนถูกมองไปชั่วขณะ

‘ผู้หญิงอะไรนัยน์ตาดึงดูดเป็นบ้า’

ยังไม่ทันถามไถ่คำพูดที่เขาฟังไม่รู้เรื่องสักคำเดียวก็พรั่งพรูจากปากอิ่มตามด้วย

-โอ้ก-

“เฮ้ย!” 

อัคนีร้องลั่น เสื้อยืดตัวละเก้าสิบเก้าบาทของเขามันไม่สำคัญนักหรอก แต่ความสกปรกเลอะเทอะบนอกเสื้อจากของเหลวข้นที่เจือปนด้วยอะไรบ้างเขาแทบไม่อยากจะเดากับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวผสมกลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้โทสะแล่นจี๊ดขึ้นมาจนแทบจะผลักตัวการให้กระเด็นออกไปห่าง ๆ

“ทำไม!”

ชายหนุ่มอ้าปากค้าง สาวเจ้าตะโกนใส่หน้าราวกับแค้นเคืองกันมาเป็นพันชาติ ไอ้ความโมโหเลยแปรเปลี่ยนเป็นงุนงง หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก คงซัดน้ำเปลี่ยนนิสัยเข้าไปหลายขนาน เจ้าหล่อนจึงกล้าโผซบอก เบียดร่างกายนิ่มหยุ่นของตัวเองพลางพร่ำรำพันถึงชื่อใครคนหนึ่งจนเขาแทบบ้าตาย

“เค้าไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงมาทิ้งกันอย่างนี้ ฮือ ๆ”

เส้นสมองชายหนุ่มปูดขึ้นเป็นลำดับ ลากร่างเล็กออกมายืนหน้าร้าน ถามไถ่เท่าไหร่ก็ไม่ได้ความ หล่อนเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ สถานการณ์แบบนี้ร้อยทั้งร้อย...อกหัก

“นี่คุณ เลิกร้องสักทีเซ่!”

สติเบาบางคงกระตุ้นเตือน ดวงหน้าหวานจึงเงยขึ้นสบตาเขา เสียงร้องไห้โฮเบาบางเหลือแต่สะอื้นในลำคอ

“กลับบ้านเองได้มั้ย”

นานมากทีเดียวกว่าสมองหล่อนจะประมวลคำตอบออกมา

“ได้  ม่ายมีปานหา”  คำตอบแสดงว่ารู้สติยืดยาน

คนฟังเกือบเอามือกุมขมับตามความเคยชินเวลาเจอเรื่องปวดประสาท

“โอเค ๆ งั้นระวังตัวด้วยล่ะ ผมไปล่ะ”

หล่อนพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเขาก็ผละจาก กลิ่นเหม็นสาปชวนอาเจียนก่อโทสะอีกระลอก เขาถอดเสื้อยืดเขรอะ ๆ ออก เผยแผงอกแกร่งทรุดตัวลงนั่งอยู่ริมถนนอย่างหัวเสีย

            ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แทนที่จะโบกแท็กซี่กลับคอนโด ทำไมต้องนั่งจุมปุ๊กอยู่ตรงนี้แล้วคอยชายหางตามองไปยังป้ายรถเมล์เฝ้าดูร่างบางนั่งโงนเงนนั่นเป็นระยะ เขาเป็นคนพาหล่อนออกมาเลยต้องดูให้แน่ใจว่าหล่อนกลับบ้านได้อย่างปากว่า เหตุผลนี้แล่นขึ้นมาในสมอง

            เสียงอุทานไม่ดังนักแต่ได้ยินเต็มสองหูทำให้ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปยังทิศทางเดิม ป้ายรถเมล์ไม่ได้มีแค่หญิงสาวคนนั้นคนเดียว ตอนนี้ชายหนุ่มท่าทางกวนเบื้องล่างสองคนยืนอยู่ พร่ำพูดอะไรบางอย่างขณะฉุดแขนเล็ก ๆ นั่นจนหล่อนร้องประท้วง

            “เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้านให้นะครับน้อง”

            “ใช่ รับรองส่งถึงที่ไม่มีอ้อม”

            มันพูดไปอย่างนั้น ร่างโงนเงนอยู่ในอ้อมกอดของมันอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ปลายทางคงเต็มไปด้วยความสุขของมัน แต่เต็มไปด้วยความย่อยยับของหญิงสาว

            อัคนีลุกขึ้นเดินตรงเข้าหาตั้งแต่ได้ยินเสียงร้อง พวกมันส่งยิ้มมีนัยให้กันโดยไม่ทันมองว่าด้านหลัง เงาทะมึนของใครคนหนึ่งทาบทับลงมาเหมือนเป็นสัญญาณเตือน

            “นี่คุณ ปล่อยผู้หญิงดีกว่ามั้ง”

            ไอ้สองตัวนั้นหันหน้าเหี้ยมมาทันที

            “เสือกอะไรด้วยวะ”

            “อยากเป็นพระเอกเหรอมึง”

            “เปล่า” เขาตอบเสียงเรียบ “แต่บังเอิญเห็นแล้วเลยทำเฉยไม่ได้ แค่นั้น”

            “งั้นก็ถือซะว่าไม่เห็นสิวะ”

            ชายหนุ่มหัวเราะหึในลำคอ ชายคนที่กอดหญิงสาว ประคองหล่อนนั่งลงตรงที่นั่งป้ายรถเมล์ ปล่อยเพื่อนโผนเข้าใส่ เหวี่ยงหมัดหมายกระแทกลงมาแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง ร่างสูงกว่าพลิ้วหลบก่อนกระแทกหมัดเสยปลายคางได้ยินเสียงฟันกระทบกันคาดว่าต้องมีซี่ใดซี่หนึ่งหักบ้างล่ะ หมัดแรกเล่นเอาเสียศูนย์ มันร้องโอดโอยแต่สู้ยิบตา ชายอีกคนกระโดดล็อคคอจากด้านหลัง ใช้แรงโหนทั้งตัว ลูกกระเดือกฮีโร่บังเอิญแทบยุบ

            ไอ้คนแรกเหยียดยิ้ม เหวี่ยงหมัด อัคนีพลิกหน้าหลบได้อย่างฉิวเฉียดแต่ถูกร่างที่ล็อคเขารั้งให้ล้มลงเพราะมันถูกหมัดเพื่อนตัวเองเข้าเต็มหน้า อิสระกลับคืนมาอีกครั้ง รูปร่างพละกำลังเขาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัดขณะพวกมันสะบักสะบอม

            เขาแกล้งยกโทรศัพท์ขึ้นขู่มัน

            “กูขี้เกียจเล่นแล้ว พวกมึงไปคุยกับตำรวจต่อแล้วกัน”

            แค่นั้นมันก็โกยแน่บ ปล่อยให้คนตัวสูงตัวทั้งตัวสวมแต่กางเกงยีนส์ตัวเดียวยืนถอนใจเฮือก หันกลับมามองคนเมาแอ๋พลางส่ายหน้า เห็นทีคงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้

            “ไปคุณ” เขาหิ้วปีกหล่อน

            “ปายหนาย”

            “ถามมากน่า” น้ำเสียงรำคาญเต็มแก่ “ทำไมผมต้องมาเจอคุณด้วยวะเนี่ย เฮ่อ”


เม้นท์ ๆ โหวต ๆ - โหวต ๆ เม้นท์ ๆ

- Mu se-