“อื้อคุณไนย” มือบางทุบอกกว้าง “นี่มันในห้องรับแขกนะคะ”
“แปลว่าถ้าเป็นห้องนอนได้ใช่ไหม”
“หยุดเลยนะคะ ห้ามรุ่มร่าม สักพักลูกคงตื่นจากนอนกลางวันแล้ว”
“ก็ให้คุณยูพาดู”
“ไม่ต้องเลยค่ะ” เอรินทร์ขยับตัวยุกยิกพยายามจะออกจากการเกาะกุมแต่โมไนยแกล้งรัดแน่น
“ไม่ให้ไป วันนี้ผมเหนื่อยมากเลยต้องการกำลังใจ”
เอรินทร์รีบหันไปมองหน้าสามีให้ชัดด้วยความเป็นห่วง แต่พอเห็นดวงตาแพรวพราวแล้วก็รู้ตัวว่าตกหลุมพราง
“วันหลังเอจะไม่เชื่อแล้ว”
“ผมเหนื่อยจริง ๆ” โมไนยอ้อน วางคางลงบนไหล่บาง “ทำงานดึกมาสามวันติด อยากเจอหน้าเมียเร็ว ๆ ก็ไม่ได้เจอ”
“พอเลยค่ะ”
“คุณเอ...ผมว่าผมป่วย”
รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะเจ้าเล่ห์ลดเลี้ยวแต่ก็แกล้งถามออกไป
“เป็นอะไรล่ะคะ”
“โรคคลั่งรักเมียตัวเอง”
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น