คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5 วันที่คารินป่วย
รุ่งเช้าของวันถัดมา
ที่ห้องฮิบิยะ
“เอ แปลกแห๊ะ ทำไมยัยนั่นไม่มาปลุกเราล่ะเนี่ย” เขาพูดพลางออกจากห้อง และเห็นว่ายูซุ กำลังวิ่งไปทั่วจึงเอ่ยขึ้นว่า
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ คุโรซากิซัง”เขาถาม
“เอ่อ....ฉันตื่นสายน่ะ อามามิยะคุงไปปลุกคารินให้หน่อยสิจ๊ะ”
“ได้สิ”เขาพูดแล้วเดินไปห้องคารินที่อยู่ถัดจากเขา
เขาเปิดประตูเข้าไป ก็พบคารินนอนอยู่บนพื้น
“คาริน!”
เขาวิ่งไปดูและอุ้มเธอขึ้นมาคา ริน มีสีหน้าที่แดงพอควร และหายใจถี่มาก
“คาริน.....หวา ไข้ขึ้นสูงมากเลย”ฮิบิยะกล่าวอย่างตกใจเมื่อ ตัวคารินร้อนยังกับไฟ
“อ่า...เฮ่อ....ฮิ...บิ...ยะ”เสียงคารินเบามาก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”
“อามามิยะคุง คา...ว้าย!”ยูซุรีบปรี่ตัวเข้ามารับคาริน
“นี่มัน ตัวร้อนจี๋เลย”ยูซุพูดอย่างตกใจ
“ไม่...เป็นไร.....หรอก พัก...ซัก......แป๊ปเดี๋ยว....ก็หาย”
“นี่ คุโรซากิซัง ไปเรียนเถอะเดี๋ยวฉันคอยอยู่ดูแลเธอเอง”
“ไม่...แฮ่ก...จำ...เป็น”
“ยัยบ้า! คนป่วยน่ะเงียบไปเลย!”ฮิบิยะ พูด
“แต่...”
“ไม่มีแต่....”
“ถ้างั้นฝากอามามิยะคุงดูแล คารินจังด้วยนะจ๊ะ”ยูซุวิ่งออกจากบ้าน
ตอนนี้ อิชชินก็ไปทำงาน ส่วนอิจิโกะก็ออกไปเรียนจึงเหลือแค่ คารินกับฮิบิยะ 2คน
ฮิบิยะลงไปที่ด้านล่าง ต้มน้ำขึ้นมา
“เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้”
“ไม่ต้องก็ได้”
“อย่าดื้อนักสิยัยตุ๊กตา”
“งั้นก็ได้ แต่ตอนเช็ดนายต้องหลับตานะ”
“อ.โอเค”เขา ถอดชุดให้เธออย่างช้าๆ ปิดตาสนิท เช็ดตัวให้คารินอย่างบรรจง เพราะกลัวว่าคารินจะโวยวายอีก
“ส...เสร็จ แล้วล่ะ -\\\\-”
“ขอบคุณนะ”
“อืม”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำข้าวต้มให้นะ”เขาไม่รอคำตอบ รีบวิ่งลงไปเพื่อซ่อนความอาย
“เดี๋ยวสิ...”
10 นาทีต่อมา
“เสร็จแล้ว”ฮิบิยะพูดแล้วปรี่ตัวเช้ามาหาคาริน
“เธอ มากินอะไรก่อนสิ”
“อืม..”หลังกินเสร็จ
“เอาล่ะคราวนี้ยา”
“ฉันไม่อยากกิน”
“ไม่ได้....”
“ฉันไม่กินฉันก็หาย”
“อ๋อเหรอ”
“ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”
“ยัยคนป่วยเอาแต่ใจ”
“ใช่สิ ฉันมันเอาแต่ใจนี่”
“เฮ้อ..นี่ฉันเป็นห่วงเธอนะ”
“งั้นก็ได้..”เขาตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองแล้วประกบริมฝีของเขากับเธอ พลางใช้ลิ้นดันยาเข้าไป และคารินก็กลืนยาลงไป แต่ฮิบิยะก็ยังไม่ถอนจูบพวกเค้าจูบกันอยู่หลายนาที จนสักพักทั้ง2ได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป คารินรีบผละออกจากฮิบิยะ แล้วหน้าแดง
“เอ่อ....ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกก็ฉันดื้อเองนี่นา”
“อ...อืม...เธอนอนเถอะ”
“เอ๊ะ...จ้ะ”
“งั้นฉันไปกินข้าวเช้าบ้างดีกว่า...อย่าพึ่งขยับตัวนะ”แล้วเขาก็ถอยห่างจากเธอออกไป
‘หมับ’
“เอ๊ะ!”
“ขอร้องล่ะ....ช่วยอยู่จนกว่าฉันจะหลับได้ไหม”
“เข้าใจแล้วล่ะ”
เขานั่งลงเฝ้าดูการนอนของเธอ จนตาเธอพริ้มสวยงาม และเพราะริดยารึปล่าวก็ไม่รู้ ทำให้เธอหลับลงอย่างง่ายดาย
“ฮิ...บิ.....ยะ.....”
“หืม...”
“ข...ขอบคุณนะ”
แล้วเธอก็หลับลงจริงๆ
ฮิบิยะยิ้มที่เธอ เธอดูสวยมากเมื่อเธอหลับผมสีดำยาว ใบหน้าที่น่ารัก ผิวขาวของหิมะ เสียงครางอ่อนๆของเธอ ทำให้สงบ
ฮิบิยะ เอื้อมมือไปปัดผมที่ปลกหน้าเธอออก และโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ
“หลับให้สบายนะ ริน”เขาพูดเบาๆแล้วลงไปข้างล่าง
ช่วงเวลาต่อมาในเวลา 16:00 นาฬิกา
“อืม”เสียงครางเบาๆหวานๆของเด็กสาวผู้บอบบางบนเตียงดังขึ้น
“หืม...ตื่นแล้วเหรอ ยัยตุ๊กตา”เขาพูดเบาๆในขณะที่ค่อยๆขยับตัว
‘นี่เขาเฝ้าเราตลอดเลยเหรอ’คารินคิด
“นี่”เขาเขย่าตัวเธอเบาๆ
“เอ่อ...โทษที...”คารินพูดเบาๆ
“ไม่เป็นไร..อืมดูเหมือนเธอจะตัวเย็นลงแล้วนะ”เขาพูดแล้วใช้หน้าผากตัวเองชนหน้าผากของเธอเบาๆเพื่อวัดไข้
“เอ่อ... o\\\\o”
“งั้นเดี๋ยวเธอไปอาบน้ำเถอะ”
“อื้มขอบใจนะ....ฮิบิยะ”คารินำพูดแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
“หึๆ..”
หลายชั่วโมงถัดไป ยูซุกลับมากับอิจิโกะและอิชชิน พวกเขาพบทั้ง2หนุ่มสาวนอนอย่างสบายใจเฉิบอยู่ที่โซฟา ดูโทรทัศน์อย่างสบายๆโดยคารินนั่งจิบน้ำส้มเบาๆ
“คารินจังหายดีแล้วเหรอจ๊ะ”ยูซุถาม
“อื้ม...ฮิบิยะคอยช่วยน่ะ”คารินตอบ
“ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก”เขาตอบ
“งั้นคารินไม่เป็นไรมากแล้วใช่ไหม”อิจิโกะถาม
“ค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”
เมื่อพูดคุยจบ กินข้าวกันเสร็จก็พากันขึ้นนอน
“นี่ ฮิบิยะ ขอบคุณนะ”คารินพูดเบาๆ
“อื้ม ไม่เป็นไร ก็เธอมันเป็นยัยตุ๊กตางี่เง่าที่ชอบทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงนี่นา”เขาพูดแล้วยิ้มเย้ย
“บ้า!....ไปนอนดีกว่า”คารินพูดแล้วเข้าห้องไป
ความคิดเห็น