คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่2 ไปโรงเรียนที่เดียวกัน
“ฮิบิยะๆๆๆๆๆ ตาฮิบีย๊าาาาาาาา!!!”เด็กสาวผมสีดำ ตะโกนปลุกเด็กชายที่นอนหลับบนเตียง เสียงดัง กกะจะเอาให้ตกเตียงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“มีอะไรฮะ ยัยตุ๊กตา”เขาพูด พลางเกาหัวอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“จะอะไรอีกล่ะ...วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะยะ”คารินพูดพลางทำแก้มมุ่ย จนคนโดนปลุกเริ่มอมยิ้มแล้ว
“ขอโทษครับ”เขาพูดแล้วลุกขึ้น
“ย่ะ รีบไปได้แล้วนะ”แล้วเธอก็เดินออกไป
หลังจากที่ทุกคนกืนอาหารเช้าเสร็จ คารินก็เดินออกไปพร้อมพวกอิจิโกะ กับฮิบิยะ
“นี่ฮิบิยะ นายก็เข้าโรงเรียนมัธยมต้นที่คารากุระใช่ไหม”อิจิโกะถาม
“ครับ อยู่.2ห้อง1ครับ”คำตอบ ขของเขาทำเอาคารินตาถลนเลย
“อ้าวห้องเดียวกับคารินเลยนี่นา ฝากดูแลคารินด้วยล่ะ”
“ครับ”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยเหมือนจะได้แกล้งใครแกล้งแล้ว และรอยยิ้มของเขาทำอาคารินขนลุกซู่ดเลย
ที่ห้องเรียน
“เอาล่ะทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามานะ”อาจารย์พูดกับทุกคน หลายคนดูสนใจ แต่มันยกเว้นคุโรซากิ คารินแน่นอน
“จะหล่อ รึปล่าวนะ”
“จะเป็นชายหรือหญิงวะเนี่ย”
“กรี๊ดดด ต้องสมาร์ทแน่เลย”
“เปอร์เซ็นเป็นชายมี52.99%”
และนี่คือเสียงของเพื่อนในห้อง
“เอาล่ะ เชิญจ้ะ”
และก็มีเด็กผู้ชายตามที่คารินคาดคิดเอาไว้เดินเข้ามา คาริน มองออกไปนอกหน้าต่าง
‘หมอนี่มาจริงเหรอเนี่ย’คารินอยากจะกรี๊ดออกมาดัง
“กรี๊ดดดดด!!!!!”เสียงผู้หญิงกรี๊ดเสียงดัง จนคารินปิดหู ปิดตา
“เอ่อ...งั้นที่นั่ง..ก็..เอ้า”ยังไม่ทันอาจารย์พูดฮิบิยะก็เดินมาที่ใกล้ๆคารินและ
“อาจารย์ฮะผมนั่งตรงนี้ติดกับคุโรซากิ คารินได้ไหมครับ”
“ได้จ้ะ ทั้ง2รู้จักกันสินะ”
“ฮะ ^_^”
ตอนพักเที่ยง
“นี่ อามามิยะคุง มีแฟนรึยังจ๊ะ”
“เอ่อ...ยังแต่มีคนที่ถูกใจแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ” และก็มีคำถามนับร้อยจนเขาเริ่มหัวปั่นแล้ว
“เอ่อ...งั้นเอ่อ...ฉันขอตัวไปกินข้าวกับคารินดีกว่านะ ”เขาพูดแล้วลากเด็กสาวออกมา
“นี่นายจะลากทำไมนักหนาเนี่ย”คารินพูดบ่นพลางตามแรงลาก(ฉุด)ของฮิบิยะให้ทัน
“ฮิบิยะ”คารินเรียกเขาออกจากพวัง
“เป็นอะไรรึปล่าว”
“ไม่มีอะไรหรอก ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
หลังเลิกเรียน
“นี่ได้ยินว่าที่ห้องของพวกคารินจังคึกคักกันดีนะ”ยูซุพูด
“เหรอ”
“นี่คาริน วันนี้แวะข้างทางก่อนกลับได้ไหม”ฮิบิยะพูดคารินมองที่เขา เหมือนจะประท้วงแต่ก็ยอมทำตาม
“งั้น....ฉันกลับก่อนนะ”ยูซุพูดแล้วเดินไป
ทิ้งไว้แต่คารินกับฮิบิยะ
“มีอะไรรึปล่าว”คารินถาม
“อืม....นี่ คาริน เธอคงจำไม่ได้สินะ”
“จำอะไรเหรอ”คารินถาม
“ช่างเถอะ....กลับกันเถอะ”เขาพูดแล้วจับมือเธอเดินไป และมุ่งหน้ากลับบ้าน
ความคิดเห็น