คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12
Chapter 12
ฮยอกแจลืมตาตื่นขึ้นมาตอนบ่ายเพราะเริ่มรู้สึกหิวจึงข่มตาหลับต่อไปอีกไม่ไหว ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบห้องก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากตัวเอง จึงลุกขึ้นมาอาบน้ำและแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เมื่อเดินออกไปข้างนอกแล้วพบว่ามีเสื้อผ้าวางพาดอยู่ที่พนักโซฟา
ร่างบางเดินสำรวจไปในส่วนที่จัดไว้เป็นครัว ตั้งใจจะเปิดตู้เย็นดูเผื่อจะมีอะไรพอรองท้องได้บ้าง แต่มือบางก็ต้องชะงักเพราะเหลือบไปเห็นโพสอิสสีเหลืองเล็กๆที่แปะอยู่หน้าตู้เย็นเสียก่อน เมื่อได้อ่านข้อความจบแล้วปากบางก็เบ้ออกด้วยความหมั่นไส้
“แซนวิชอยู่ในกล่อง ผมออกไปทำงาน ค่ำๆจะรีบกลับ ไม่ต้องคิดถึงนะ”
“เหอะ ละเมอรึเปล่า”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มือเรียวก็เปิดตู้เย็น หยิบกล่องแซนวิชพร้อมกับแกลอนนมจืดออกมา ร่างบางนั่งกินพร้อมกับดูทีวีไปด้วยพอรู้สึกตัวอีกทีแซนวิช 3 คู่ที่ก่อนหน้านี้อัดแน่นอยู่ในกล่องก็หมดไปแล้ว
เมื่ออิ่มแล้วก็ตั้งใจว่าจะกลับคอนโดตนเองเพราะไม่อยากอยู่รบกวนทงเฮไปมากกว่านี้ จึงเรียกแท็กซี่ด้านหน้าคอนโดทงเฮให้ไปส่งที่คอนโดของตนเอง แต่เมื่อถึงหน้าคอนโดก็ต้องเปลี่ยนใจให้แท็กซี่วนกลับไปส่งที่ผับแทนเพราะรถ Nissan GTR สีเงินที่จอดอยู่ด้านหน้าตึกกับรถคันอื่นๆที่เขาไม่ค่อยคุ้นตาเท่าไหร่ แถมยังมีผู้ชายใส่เสื้อยืดกางเกงยืนสีดำท่าทางแปลกๆเดินวนไปวนมาอยู่แถวหน้าตึกอีกด้วย
“ฮัลโหล” ฮยอกแจมองชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอสักพักเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามาก่อนจะกดรับสาย
“วันนี้ยังไม่ต้องไปร้องเพลงนะ”
“มาจะถึงผับแล้วเนี่ย”
“ไปยังไง” น้ำเสียงที่ถามออกมานั้นเหมือนว่าขัดใจกับสิ่งที่ฮยอกแจกำลังทำอยู่
“แท็กซี่”
“งั้นก็ให้แท็กซี่กลับไปส่งที่คอนโด” นั่นไง อี ทงเฮคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แค่ให้ที่พักแล้วก็จะมาสั่งโน่นสั่งนี่ได้ตามใจอย่างนั้นเหรอ
“จะบ้าหรือไง ผมไม่ไปแล้วใครจะร้อง ผมไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นซักหน่อย”
“ให้ยงฮวาร้องแทนไปก่อน บอกกับแจ็คสันให้แล้ว มันไม่เกี่ยวกับเจ็บหรือไม่เจ็บ แต่ผมไม่ไว้ใจว่าพวกมันจะมาดักรอคุณอีกมั้ย” ถึงจะรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่ส่งผ่านมากับปลายสายแต่ว่าฮยอกแจก็ยังคงเป็นฮยอกแจ
“การ์ดเต็มผับขนาดนั้น ไอ้พวกนั้นมันคงไม่มาหรอก..มั้ง? แล้วอีกอย่างไม่ได้ซ้อมไว้ล่วงหน้ายงฮวามันจะร้องคนเดียวเป็นชั่วโมงได้ยังไง”
“งั้นร้องเสร็จแล้วก็รออยู่ที่นั่นแล้วกันเดี๋ยวผมเข้าไปรับ” ไม่ได้อีกอย่างก็สั่งอีกอย่าง ทงเฮเห็นเขาเป็นเด็กที่ดูแลตัวเองไม่ได้หรือไงกันนะ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้พี่ฮีชอลไปส่ง เอ้อ..รถผม...” ฮยอกแจกำลังจะถามเรื่องรถแต่ปลายสายก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“รถคุณผมเคลียร์กับตำรวจและประกันให้แล้ว คงต้องใช้เวลาซ่อมอีกเป็นเดือน ระหว่างนี้เดี๋ยวผมจะหารถให้ใช้ไปก่อน”
“ไม่ต้องๆ แค่นี้ก็บุญคุณท่วมหัวแล้ว” ถึงจะรู้สึกเกรงใจ แต่ว่าจะให้พูดดีด้วยก็รู้สึกแปลกจริงๆ
“ฮยอกแจ” ทงเฮเรียกชื่ออีกคนอย่างเหนื่อยใจที่ดูเหมือนจะดื้อกับเขาไปเสียทุกเรื่อง
“เออๆ แค่นี้นะจะถึงผับแล้ว”
ฮยอกแจกดวางสายไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ เป็นบ้าหรือไงกันนึกอยากจะหายหน้าไปก็เงียบไปเลย อยู่ๆก็กลับมาแล้วก็มาทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใยกัน
-------------- M-y--B-a-d--B-o-y --------------
การแสดงของ Lucifer จบลงไปแล้วและยังคงได้รับเสียงตอบรับอย่างดีเยี่ยมถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ร้อนแรงเท่าที่ควรเนื่องมาจากสภาพร่างกายของนักร้องนำที่ไม่เต็มร้อยสักเท่าไหร่
ฮยอกแจยืนมองสมาชิกร่วมวงอย่างใช้ความคิดว่าเขาพอจะไปขออาศัยซุกหัวนอนกับใครได้บ้าง เผื่อจะได้ไม่ต้องบากหน้ากลับไปนอนกับทงเฮอีก แต่เมื่อมองๆดูแล้วก็พบว่า
ฮีชอลอาศัยอยู่กับคนรักซึ่งก็คือฮันคยอง ยงฮวาอยู่บ้านก็กับครอบครัวที่มีสมาชิกล้นหลามทั้งคนแก่และลูกเด็กเล็กแดง ส่วนซองกยูนั้นแชร์หอพักอยู่กับเพื่อนอีก 2 สอง เฮ้อ......
“พี่ฮีชอลคืนนี้ไปส่งหน่อยดิ”
“กูไม่ได้เอารถมาว่ะ ไอ้ฮันมันยึดไว้ มันบอกเรื่องยังไม่เงียบเผื่อไอ้ห่ าพวกนั้นพาลมาตีรถกู แต่เดี๋ยวไอ้ฮันมาให้มันเลยไปส่งมึงก็ได้”
“งั้น....” กำลังจะบอกว่างั้นไม่เป็นไรก็ได้ แต่ดันมีอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“จะกลับหรือยัง” น้ำเสียงอันคุ้นเคยที่แทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครเป็นคนพูด
ฮยอกแจเดินตามทงเฮออกไปแล้วทิ้งไว้เพียงเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของสมาชิกร่วมวงอีก 3 คนที่เหลือ
“ไอ้แจบอม แค่เมื่อคืนที่กูกลับไปก่อนที่จะมีเรื่องนี่กูพลาดอะไรไปหรือเปล่าวะ” ฮีชอลหันมาถามแจบอมด้วยความสงสัย
“นั่นดิมี Something wrong หลังจากมีเรื่องป่ะวะ” ซองกยูกับยงฮวาเองก็สงสัยไม่ต่างกัน
“ก็ไม่รู้สินะ” แจบอมตอบแค่นั้นก่อนจะหันไปผสมเครื่องดื่มต่อ ปล่อยให้อีก 3 คนยังคงจมอยู่กับความสงสัยต่อไป เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก แต่ก็คิดว่าระหว่างสองคนนี้มันต้องมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็นแน่ๆ
----------------- M-y--B-a-d--B-o-y --------------
“คุณจะนอนเลยแบบนั้นไม่ได้ มันสกปรกลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อน”
ทงเฮตามขึ้นห้องมาทีหลังเพราะมัวแวะไปเอาเสื้อผ้าของฮยอกแจที่เขาเอาลงไปให้แม่บ้านทำความสะอาดเมื่อเช้า แต่พอเดินเข้าห้องนอนมาก็เห็นอีกคนนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงลักษณะเหมือนพร้อมจะจมลงสู่นิทราจึงเรียกให้ไปอาบน้ำก่อน
“ไม่อาบแล้ว อาบเช้าทีเดียวอยู่โน่นก็แบบนี้” ฮยอกแจงึมงำตอบออกมา
“ฮยอกแจ....มันเหนียวตัว ถ้าคุณหลับทั้งแบบนี้จะหลับไม่สบายนะ”
ทงเฮรบเร้าจนสุดท้ายฮยอกแจก็ทนเสียงบ่นของอีกคนไม่ไหวยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำทั้งที่ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว พอออกมาอีกคนก็บอกให้เขาไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าห้องน้ำไป ฮยอกแจเปิดๆดูเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ก็ไม่รู้จะหยิบตัวไหนออกมาใส่ดี
“รอให้เจ้าของมาหยิบให้แล้วกัน”
ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้งทั้งที่ยังอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวพันช่วงล่าง จริงๆทงเฮก็มีเสื้อคลุมแขวนไว้ให้ในห้องน้ำแต่เขาไม่ชินแล้วก็รู้สึกไม่ชอบที่มันรุ่มร่ามเลยเลือกจะนุ่งผ้าขนหนูตามความเคยชินเหมือนตอนอยู่คอนโดตัวเองมากกว่า มือบางดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงช่วงอกก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้งในระหว่างที่รอทงเฮ
ทงเฮส่ายหัวน้อยๆให้กับความขี้เซาของฮยอกแจ นี่ขนาดเพิ่งอาบน้ำเสร็จยังหลับลงได้อีกในเวลาอันรวดเร็ว แต่ยืนยิ้มอยู่ได้สักพักก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่ออีกคนพลิกตัวจนผ้าห่มที่จากเดิมคลุมอยู่แค่ช่วงอกร่นลงมาจนถึงเอว แผ่นหลังขาวๆปรากฏอยู่ตรงหน้าเพราะฮยอกแจหันด้านข้างไปอีกฝั่งหนึ่ง
“ฮยอกแจ ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า”
“ไม่รู้จะใส่ตัวไหน หยิบให้หน่อย” ร่างบางงึมงำตอบกลับมาทั้งที่ยังนอนหันหลังอยู่ ทงเฮจึงรีบหันกลับไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกหยิบชุดที่คิดว่าอีกคนน่าจะใส่ได้ออกมา
“ได้แล้ว ใส่ซะ” ทงเฮหันมายื่นเสื้อผ้าให้กับคนที่ยังนอนหันหลังอยู่ แต่เสียงที่บอกก็ดังพอจะเรียกให้อีกคนพลิกตัวกลับมาและยันกายลุกขึ้นเพื่อจะใส่เสื้อผ้า
แต่ในตอนที่ฮยอกแจชันขาขึ้นมาผ้าขนหนูก็ล่นลงมาจนเห็นขาขาวๆ และเพราะความง่วงจึงทำให้เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตนเองกำลังอยู่บนเตียงนอนในสภาพแบบไหน กายบางที่ขาวไปทั้งตัวและมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้ทำให้ทงเฮต้องยืนสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่ครู่หนึ่ง
จนในที่สุดก็ทนไม่ไหว “ตบะแตก” ร่างหนาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มโดยมีเป้าหมายคือร่างกายขาวๆที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ไวเท่าความคิดปากหยักเข้าจู่โจมที่ริมฝีปากบางทันทีพร้อมกับมือหนาข้างหนึ่งส่งไปลูบเรียวขาขาวที่ยั่วตาอยู่เมื่อครู่ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ไวพอกันเพราะตอนนี้มันไปแปะอยู่บนช่วงอกเรียบร้อยแล้ว
โครม !!!!!
กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีร่างหนาของทงเฮก็ร่วงลงไปกองอยู่ข้างเตียงแล้วด้วยฝีเท้า?ของฮยอกแจ ส่วนคนที่อยู่บนเตียงจากตอนแรกที่ง่วงอยู่ตอนนี้ตื่นเต็มตาเลยทีเดียว
"ถีบทำไมเนี่ย" ทงเฮค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง มือหนาลูบอยู่แถวช่วงหน้าท้องที่ถูกฝีเท้าของฮยอกแจผลัก(?)มา ไม่กล้าขยับเข้าใกล้อีกคนเท่าไหร่นักใช้เพียงส่งเสียงไปถามเท่านั้น
"ก็คุณทำบ้าอะไรล่ะ" ฮยอกแจสวนออกไปทันควัน ยังจะมีหน้ามาถามอีกว่าถีบทำไม ไม่ลุกไปกระทืบซ้ำก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"ก็คุณยั่วผม" ทงเฮตอบกลับอย่างเสียงแข็งไม่แพ้กัน ยั่วจริงมั้ยไม่รู้ แต่ไอ้ท่าทางแบบนั้นกับผ้าขนหนูผืนเดียวที่ร่นลงไปถึงไหนต่อไหน ใครไม่ตื่น?ก็บ้าแล้ว
"ผมเนี่ยนะยั่วคุณ เอาอะไรคิด ถามจริง" ฮยอกแจเถียงคอเป็นเอ็น ตลกไปแล้วอย่างเขาเนี่ยนะจะยั่วทงเฮ
"ก่อนจะถามผมก้มมองสภาพตัวเองก่อนเถอะ" ทงเฮว่าอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้างเตียงโยนไปให้อีกคน
เมื่อได้ก้มมองสภาพตนเองตามที่อีกคนบอกฮยอกแจจึงรีบหยิบเสื้อผ้าที่ตกลงบนลำตัวจากฝีมือการโยนของทงเฮมาใส่ทันทีอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินเอาผ้าขนหนูไปเก็บในห้องน้ำ และออกมายืนมองเตียงที่มีทงเฮนอนประจำที่อยู่เรียบร้อยแล้ว ฮยอกแจมองหน้าอีกคนด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
"มานอนเถอะ ไม่ทำอะไรแล้ว" ทงเฮพอจะเข้าใจว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ จึงบอกออกไปให้คลายกังวล
ฮยอกแจค่อยๆเดินมานั่งที่ข้างเตียงฝั่งตนเอง แต่ก็ยังไม่กล้าล้มตัวลงนอน สายตาเรียวมองไปยังทงเฮที่นอนอยู่อีกฝั่งหนึ่งอย่างหวาดระแวง
"มันฝ่อไปตั้งแต่โดนถีบจนร่วงเตียงแล้ว" ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเคืองนิดๆแต่ก็แอบขำอีกคนอยู่ไม่น้อย เขาเห็นหรอกว่าฮยอกแจกำลังมองอะไรอยู่
"แล้วจะแน่ใจได้ไงว่าจะไม่ลุกมาหื่นใส่ผมตอนเผลอหลับ" ฮยอกแจไม่ได้ตลกด้วย ถึงจะแอบเสียหน้านิดหน่อยที่อีกคนจับได้ว่าเขาระแวงจนกระทั่งไปแอบมองส่วนนั้นเข้า
"ถามจริงๆเถอะ ไอ้ที่กลัวนี่ กลัวผมจะลุกมาปล้ำคุณหรือกลัวว่าคุณเองจะไม่ปฏิเสธผมกันแน่" ทงเฮเลิกคิ้วถามพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
เขายังจำภาพร่างบางในคืนนั้นได้ดี ฮยอกแจคนที่ตอบสนองเขาได้ดีอย่างคาดไม่ถึง ความสุขที่เขาได้รับในคืนนั้นมันมากมายจนแทบลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าอีกคนไม่ได้เต็มใจแค่ทำไปตามข้อตกลงเท่านั้น อยากรู้นักว่าถ้าไม่มีข้อตกลงอะไรนั่นฮยอกแจจะตอบรับสัมผัสจากเขาได้ดีขนาดไหน
แต่.....คืนนี้อย่าว่าไปถึงตอบรับสัมผัสอะไรเลย ดูท่าทางของฮยอกแจตอนนี้แล้วแค่จะเข้าใกล้ยังยาก
"เหอะ !! ถามไม่คิด" ฮยอกแจว่าเข้าให้
"คิดแล้วนะ ถึงได้ถาม" ทงเฮยังคงกวนประสาทอีกคนอย่างไม่ลดละ
"ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้นอนแน่ เอาเป็นว่าขอผ้าห่มชุดนึงละกันผมจะออกไปนอนโซฟาข้างนอก มันเป็นโซฟาเบดใช่มั้ย" ฮยอกคิดว่าถ้าขืนเถียงกันต่อไปแบบนี้มีแต่เขาจะเสียรู้ให้ทงเฮเปล่าๆ
"อืม..โซฟาเบด แต่คุณไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวผมไปนอนเองก็ได้" ทงเฮว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอน เมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะไม่นอนจริงๆ เพราะฮยอกแจยังนั่งอยู่ข้างเตียงที่เดิม
"ได้ไงล่ะ ยังไงคุณก็เป็นเจ้าของห้อง ถึงจะทำตัวไม่น่าไว้ใจก็เถอะ" ถึงจะมีมารยาทแต่ก็ยังปิดท้ายด้วยการแอบกัดเบาๆ
"ก็เพราะผมเป็นเจ้าของห้องไงผมถึงต้องไปนอนข้างนอก" ส่วนอีกเหตุผลก็คือพรุ่งนี้เขาคงตื่นก่อนฮยอกแจ และมันก็เป็นวันเสาร์ซึ่งเขาไม่ต้องเข้าบริษัท มันคงจะดีกว่าถ้าได้ปล่อยให้อีกคนหลับอย่างสบายอยู่ในห้องนอนโดยไม่มีเสียงรบกวนจากเขาที่อยู่ข้างนอก
และอีกเหตุผลที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือ...เขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาเจอฮยอกแจในสภาพไหน และไม่มั่นใจว่าจะอดใจไม่กระโจนเข้าใส่ฮยอกแจได้หรือเปล่า
ทงเฮเดินออกไปนานแล้ว แต่ฮยอกแจก็ยังคงนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะกลัวว่าอีกคนจะกลับเข้ามาทำอะไรตน เพราะเขาเห็นว่าทงเฮกดล็อคห้องให้แล้วก่อนจะปิดประตูออกไป เหตุผลที่เขานอนไม่หลับก็เพราะการกระทำของทงเฮกับคำถามก่อนหน้านั้นต่างหาก
"กลัวผมจะลุกมาปล้ำคุณหรือกลัวว่าคุณเองจะไม่ปฏิเสธผมกันแน่"
นั่นสินะ เขากลัวอะไรกันแน่ ฮยอกแจนึกถึงคืนที่เขามีความสัมพันธ์ทางกายกับทงเฮ ในคืนนั้นเขาไม่ได้เมา ข้อนี้เขารู้ดีเหล้าแค่ 4 แก้วทำอะไรเขาไม่ได้หรอก และที่สำคัญทงเฮก็ไม่ได้ใช้กำลังบังคับเขา ถ้าตัดอคติออกไปแล้วมองตามความเป็นจริงสิ่งที่เกิดขึ้นมันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเองก็รู้สึกดีกับมัน แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันเกิดจากข้อตกลงบ้าๆนั่นของทงเฮกับซีวอน ดังนั้นถึงพวกเขาจะเข้ากันได้ดีแค่ไหนแต่มันก็ไม่ควรมีครั้งที่สอง เขาไม่ได้ชอบผู้ชาย
แต่หมอนั่นทำไมต้องมามีน้ำใจ ทำตัวดีเป็นสุภาพบุรุษคอยดูแลเขาด้วยล่ะ ทำเหมือนว่ากำลังจีบเขาอยู่อย่างนั้นแหละ “เดี๋ยวนะ จีบอย่างนั้นเหรอ” เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วฮยอกแจ อยู่ใกล้หมอนั่นมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง
ทงเฮคงไม่คิดอะไรกับเขาหรอกก็แค่ช่วยเหลือเพราะเขาเป็นนักร้องของ SWAG (มั้ง ?) หรือไม่ก็ติดใจเรื่องคืนนั้น แต่ถ้าเขาไม่เล่นด้วยซะอย่างทงเฮก็คงไม่กล้าทำอะไรหรอกดูจากคืนนี้เป็นตัวอย่าง
สุดท้ายเปลือกตาบางก็ปิดลงพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอไม่ต่างจากอีกคนที่อยู่ด้านนอก ถึงแม้โซฟาข้างนอกจะนอนหลับได้ไม่สบายเท่าเตียงนุ่มในห้องนอนที่มีอีกคนเคียงข้าง แต่ทงเฮกลับรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มจางๆยังคงประดับอยู่บนใบหน้าแม้ว่าเจ้าของรอยยิ้มนั้นจะจมสู่นิทราไปแล้ว
------------------ TBC--------------------
จริงๆตอนนี้มันสั้นมากกกกก แต่ด้วยความอยากความแกล้งคนอ่าน อุ่ย !! มือลื่น ด้วยความอยากให้ได้ลุ้นกันก็เลยตัด 65-35% ถึงพี่ทงเค้าจะดีด้วยแต่ของแบบนี้น้องฮยอกเค้าก็ไม่ง่ายน๊า (หราาาาา)
ทอล์คสั้นๆ
คอมเม้นท์จะสี่ร้อยละอ่ะ ดีใจ ไม่เคยมีเยอะขนาดนี้ โคมาวอนะทุกคน T^T ซาบซึ้ง
คือว่า..เราคิดมานานละ เราอยากมีแทกฟิคเป็นของตัวเองอ่ะ แต่ไม่กล้าชวน กลัวเงิบ แบบไม่มีคนไปเล่นงี้ แต่วันนี้ตัดสินใจมาอย่างดีงามละ เงิบเป็นเงิบ เราอยากมีจริงๆ
แทกนี้นะ #ฟิคมายแบดบอย เผื่อแบบใครที่ไม่ถนัดเม้นท์ ใครอยากทวงอะไร หรือใครอยากจะด่าอิพี่ทง ไรงี้ ว่างๆก็ไปเจิมให้หน่อยนะ ไปสกรีมอะไรก็ได้ มีซัก 5 คนเราก็กรีดร้องละ
ความคิดเห็น