คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
Chapter 11
บรรยากาศในยามค่ำคืนของ SWAG ยังคงครึกครื้นไปด้วยเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหญิงและชายเช่นเดิม บรรดาสมาชิก Lucifer ยังคงนั่งคุยกันอยู่โต๊ะประจำข้างบาร์ที่เดิมเพื่อรอเวลาขึ้นแสดง
“กูว่าพักนี้มึงแปลกๆไปนะฮยอกแจ” อยู่ดีๆมือกลองประจำวงอย่างฮีชอลก็เปิดประเด็นขึ้นมา หลังจากนั่งมองนักร้องนำที่นั่งฝั่งตรงข้ามอยู่นาน
“แปลกยังไง” ฮยอกแจเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ที่เขานั่ง Search หาชื่อเพลงใหม่ๆที่อยากร้องขึ้นมาถาม
“มึงสองตัวว่าแปลกป่ะ” ฮีชอลหันไปหาพวกโดยถามกับยงฮวาและซองกยูที่นั่งมองฮยอกแจอยู่เช่นกัน
“สองคนเหอะพี่” ยงฮวารีบค้านหน่วยนับที่ฮีชอลใช้ทันที
“เออ มันก็เหมือนๆกันแหละ”
“แต่ก็แปลกจริงๆนะ พักนี้พี่ดูเงียบๆไปนะ แล้วก็ไม่เห็นหิ้วใครกลับไปด้วยนานแล้ว เป็นไรปะวะพี่” ซองกยูที่สงสัยไม่ต่างกันวกกลับเข้ามาประเด็นเดิมก่อนที่อีกสองคนจะพากันไถลออกนอกเรื่อง
“หรือว่าอกหัก” ยงฮวายื่นหน้ามาถามด้วยความอยากรู้
“อกหักพ่อ..งมึงดิ กูแค่เบื่อๆ”
“อย่างพี่อ่ะนะ เบื่อ ” ทั้งวงสนทนาทำหน้าตาเหมือนไม่อยากเชื่อ แม้กระทั่งแจบอมเองที่ยืนอยู่ใกล้ก็มองมาด้วยความสนใจเช่นกัน
“เออ อย่างกูนี่แหละเบื่อ เอ้า...นี่รายชื่อเพลง เอาไปหาคอร์ดแกะทำนองกันไปก่อนอาทิตย์หน้าจะได้ซ้อม” ฮยอกแจว่าพร้อมกับเลื่อนกระดาษจดรายชื่อเพลงที่อยู่ตรงหน้าไปทางยงฮวากับซองกยู
“เปลี่ยนเรื่องซะงั้น”
ถึงจะได้ยินเสียงบ่นแต่ฮยอกแจก็ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอีก ร่างบางก้มหน้าก้มตา Search หาข้อมูลในโทรศัพท์ต่อ ทิ้งให้อีก 3 คนที่นั่งร่วมโต๊ะและอีก 1 บาร์เทนเดอร์มองหน้ากันแบบงงๆ
นับตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ฮยอกแจยังคงไปร้องเพลงที่ SWAG ในนามของ Lucifer เช่นเดิม ไม่มีคำสั่งอะไรออกมาจากแจ็คสัน และตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เจอทงเฮอีกเลย ถึงจะไม่อยากมองแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปยังโซน VIP ชั้นบนอยู่ดี แต่ไม่เคยพบ มีบางครั้งที่อยากเอ่ยถามกับแจ็คสัน แต่ก็ปัดความคิดนั้นทิ้งออกไปทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องอะไรของเขาที่จะต้องอยากรู้ ไม่เจอกันก็ดีแล้ว
ส่วนซีวอนหลังจากที่เขาไล่กลับไปวันนั้นก็เงียบหายไปเป็นสัปดาห์ก่อนจะโผล่หน้ามาใหม่ในช่วงสัปดาห์นี้ แต่ก็เป็นเขาเองที่ปฏิเสธออกไปทุกทาง ไม่ว่าอีกคนจะชวนไปขับรถเล่น ดูอุปกรณ์แต่งรถ กินข้าว หรือแม้แต่ไปดูซ้อมขับรถอย่างที่เขาเคยชอบไปเป็นประจำ มันบอกไม่ถูก รู้เพียงแค่เขายังไม่สะดวกใจที่จะกลับไปคุยกันเหมือนเดิม ขอเวลาอีกสักพักก็แล้วกัน
นั่งสไลด์หน้าจอดูโน่นนี่อีกสักพักแจบอมก็มาสะกิดพร้อมกับยื่นแก้วคอกเทลสีขาวขุ่นมาให้ ฮยอกแจชำเลืองมองหน้าแจบอมอย่างต้องการคำอธิบายถึงที่มาของคอกเทลสีสวยนี่
“Brazil Lemon Fresh เสื้อขาวโน่นฝากมาให้” แจบอมบุ้ยใบ้ไปทางหญิงสาวเอวบางที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์แต่หน้าอกหน้าใจที่โผล่พ้นเนินเสื้อออกมานั้นไม่ได้บางตามเอวเลยแม้แต่น้อย
นั่นทำให้อีกสามคนที่เหลือในโต๊ะหันไปมองอย่างสนใจด้วยเช่นกัน หญิงสาวร่างบอบบางผิวขาวในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีขาวครีมที่ตัวเสื้อเล็กแล้วก็แนบกับไปเนื้อจนไม่แน่ใจว่านอกจากเสื้อตัวจิ๋วที่โชว์เนินเนื้อนั่นแล้วภายในจะมีอีกชิ้นส่วนหนึ่งปกปิดส่วนสำคัญอยู่หรือเปล่า
“สวยชิปหาย” / “โคตรเอกซ์” / “ถ้าปฏิเสธคนนี้ โคตรพลาดอ่ะมึง” เสียงชื่นชม? จากสมาชิกร่วมโต๊ะทั้งสาม
และเมื่อหญิงสาวฉีกยิ้มหวานส่งให้มาอย่างเป็นมิตร สามแสบบนโต๊ะจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับฮยอกแจอีกครั้งว่าคราวนี้จะปฏิเสธอีกหรือไม่ แต่ก็พบว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังจรดริมฝีปากบางกับขอบแก้วคอกเทลสีใสไปแล้ว
“ต้องอย่างงี้ดิวะพี่ผม” ซองกยูกับยงฮวาไฮไฟท์มือกันอย่างสนุกสนาน แม้แต่ฮีชอลเองก็มีรอยยิ้มจุดขึ้นมาที่มุมปาก เมื่อเห็นเค้าลางว่าฮยอกแจคนเดิมกำลังจะกลับมาแล้ว
ฮยอกแจจิบไปได้เพียงนิดเดียวก็ส่งแก้วคืนกลับไปให้แจบอม โดยปกติแล้วเขาไม่ชอบดื่มเหล้าผสมประเภทคอกเทลเท่าไหร่ถึงกลิ่นจะหอม สีจะสวยก็จริงแต่รสหวานของมันทำให้รู้สึกขัดคอ บาร์เทนเดอร์หนุ่มเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่จะฉีกยิ้มจนเต็มใบหน้าเมื่อได้ยินข้อความของฮยอกแจ
“ไม่ค่อยอยากกินวอดก้าเท่าไหร่ อยากกินคนให้มากกว่า” พูดจบร่างบางก็ลุกจากโต๊ะมุ่งตรงไปที่บาร์หน้าเคาน์เตอร์ซึ่งเป็นจุดที่หญิงสาวนั่งอยู่ทันที
----------------- M-y--B-a-d--B-o-y --------------
การแสดงของ Lucifer ในค่ำคืนนี้จบลงไปแล้วพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังลั่นไปทั่วทั้งผับอย่างเคย ฮยอกแจเอ่ยร่ำลากับเพื่อนร่วมวงแล้วหันไปมองยังเคาน์เตอร์ที่มีใครบางคนยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ไปนั่งรถเล่นกันมั้ย” ทันทีที่ถึงจุดหมายฮยอกแจก็นั่งลงแนบชิดข้างกายหญิงสาวอีกครั้ง ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยอะไร หญิงสาวก็เอ่ยชวนออกมาก่อน แต่จะแปลกอะไรเล่า ใครเป็นชวนก็ค่าไม่ต่างกันเพราะปลายทางมันก็ไปจบด้วยกันอยู่ดี
ที่เขาเดินเข้ามาก็ตั้งใจว่าจะมาชวนออกไปต่อด้วยกันนั่นละ ตอนก่อนขึ้นแสดงก็แค่ทำความรู้จักกับหากำไรนิดๆหน่อยๆยังไม่ได้ตกลงอะไรเพราะตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าอยากจะออกไปกับคนนี้หรือเปล่า แต่มาคิดๆดูแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องมานั่งเบื่อนั่งเซ็ง
“อืม...ไปกันเลยมั้ย จะได้มีเวลานั่งรถนานๆ”
“มึงนี่เอง”
ผลั๊วะ !!!!!!!
ฮยอกแจได้ยินเสียงใครสักคนดังอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่หมัดของเจ้าของเสียงจะพุ่งมากระแทกปากเขาจนแตกเลือดซิบ ฮยอกแจใช้เท้าถีบชายแปลกหน้าออกทันทีที่อีกคนจะตามเข้ามาต่อยเขาซ้ำอีก
“เหี้ ยอะไรเนี่ย” ตะโกนถามออกไปแข่งกับเสียงเพลงที่ดังลั่นจนเส้นเลือดขึ้นคอ
“มึงสิเหี้ยอะไร นี่เมียกู” ผู้ชายคนนั้นตะโกนตอบกลับมาพร้อมกับกระชากหญิงสาวเสื้อสีครีมไปยืนข้างตัว และหันไปมองผู้ชายอีกสามสี่คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“กระทืบแม่ งดิ ยืนรอพ่อมึ งมาตัดริบบิ้นเหรอ”
หลังจากสิ้นคำของชายแปลกหน้า ผู้ชายอีกสามสี่คนที่คาดว่าจะเป็นลูกน้องก็กรูกันเข้ามารุมทำร้ายฮยอกแจ ทั้งต่อย ทั้งเตะ ทั้งถีบ สารพัดแบบไม่มีออมแรง ผู้คนรอบข้างเริ่มหันมามองที่พวกเขาเป็นตาเดียวกันไปหมดแล้ว แต่ก็ไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามาช่วย
ฮยอกแจพยายามป้องกันตนเอง แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกันใบหน้าไว้ โดนรุมขนาดนี้อย่าว่าถึงสวนคืนเลยแค่ป้องกันตัวยังลำบาก ขาเรียวพยายามก้าวถอยหลังเพื่อไม่ให้ตนเองตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน ไม่เช่นนั้นร่างบางคงต้องร่วงลงไปกองให้พวกมันเหยียบเล่นอยู่กลางวงแน่
แจบอมที่ยืนอยู่หลังบาร์หันรีหันขวาง ก่อนจะหยิบก้อนน้ำแข็งเขวี้ยงไปทางการ์ดที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างเวทีให้หันมามองบริเวณที่มีเรื่องกัน เมื่อเห็นว่าการ์ดเริ่มเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาพร้อมกับแจ้งวิทยุสื่อสารไปถึงคนอื่นๆแล้วแจบอมก็หยิบถังน้ำที่เขาใช้เทเหล้าเหลือรอทิ้งสาดไปยังกลางวงทันทีเพื่อหวังจะหยุดคนพวกนั้น แต่แค่สาดคงยังไม่สะใจพอ ชายหนุ่มยังโยนถังตามไปด้วยจนไปโดนหัวของหนึ่งในพวกมัน ก่อนจะปีนข้ามบาร์แล้วกระโดดลงไปหวังจะช่วยฮยอกแจ แต่ก็ช้ากว่าใครบางคน
ฮยอกแจโดนถีบจนเซไปกระแทกกับเก้าอี้ตรงหน้าบาร์ สายตาเรียวพลันเห็นขวดแก้วใสที่ตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ตั้งใจจะใช้เป็นอาวุธ แต่พอคว้าขวดขึ้นมาและเงยหน้ากลับไปมองคนพวกนั้นอีกครั้งก็พบว่ามีแจบอมกับพวกการ์ดเข้ามากันคนพวกนั้นไว้แล้ว พร้อมกับใครอีกคน ใครบางคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็น.......อี ทงเฮ
ร่างบางสะบัดหัว2-3 ทีเพื่อไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามผมและเพื่ออยากจะเรียกสติ ก่อนจะเงยหน้าไปมองใครคนนั้นให้ชัดเจนอีกครั้งหนึ่ง
ไม่นานเหตุการณ์ก็ค่อยๆสงบลงเพราะคนพวกนั้นถอยหนีออกไปก่อนที่การ์ดจะมารวมตัวกันมากไปกว่านี้ พร้อมกับคำขู่ทิ้งท้ายที่บอกให้ฮยอกแจระวังตัวไว้ให้ดี พวกมันจะกลับมาเอาคืน
“เป็นอะไรมั้ย” / “เป็นอะไรมั้ยพี่” สองเสียงจากคนสองคนถามออกมาพร้อมๆกัน
“ไม่เป็นไร แต่ใครสาดเหล้ามาวะ แม่ งเปียกหมด” ฮยอกแจว่าพร้อมกับเบี่ยงแขนออกจากทงเฮ
“เอ่อ...ผมเองแหละ ตอนนั้นมันชุลมุนก็เลยหาตัวช่วยนำทางไปก่อน” แจบอมยิ้มแหยๆส่งไปให้
“ช่างแม่ งเหอะ ขอบใจมาก” ฮยอกแจตบไหล่เด็กหนุ่มสองสามครั้งเป็นการขอบคุณ
ทั้งหมดพูดคุยกับแจ็คสันอีกนิดหน่อยเพื่อบอกเล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่อง ก่อนที่ทงเฮจะบอกให้ฮยอกแจกลับไปพัก ส่วนทางร้านแจ็คสันจะเป็นคนเคลียร์ทั้งหมดเอง
ร่างบางก้มลงไปเก็บกระเป๋าสะพาย แต่ก้มยังไม่ทันจะถึงพื้นก็ต้องซี๊ดปากด้วยความเจ็บ ไอ้พวกเมื่อกี้เตะเข้าตรงช่วงเอวจนเขางอตัวแทบไม่ได้เลย ทงเฮที่ยืนอยู่ใกล้จึงก้มลงไปเก็บให้แทน ฮยอกแจเอื้อมมือไปรับกระเป๋าก่อนจะเดินออกไปที่ลานจอดรถโดยมีทงเฮเดินตามมาไม่ห่าง
ทั้งที่อยากจะเข้าไปช่วยประครองแต่รู้ว่าถ้าเข้าใกล้ฮยอกแจก็ต้องเบี่ยงหนีหรือสะบัดตัวออกอยู่ดี ดังนั้นทงเฮก็เลยเลือกที่จะเดินตามหลังไปเงียบๆมากกว่า
“อื้อหือ ล่อซะเละเลย”
ทงเฮเปรยออกมาเมื่อมองเห็นสภาพรถของฮยอกแจ ส่วนเจ้าของรถนั้นอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกไปแล้ว Porsche 911สีขาวที่เคยสวยสง่าตอนนี้สภาพดูแทบไม่ได้ กระจกทั้งด้านหน้าและด้านข้างตอนหน้าแตกกระจาย เศษกระจกร่วงกราวเกลื่อนพื้นลานจอดรถ ตัวรถบางจุดบุบเหมือนโดนด้ามไม้หรือด้ามเหล็กฟาดใส่
มือบางกำแน่นทั้งสองข้างด้วยความโกรธก่อนจะออกวิ่งไปด้านหน้าทั้งที่ตามตัวยังเจ็บอยู่ ทำให้ทงเฮต้องรีบวิ่งตามไปฉุดยื้อเอาไว้
“คุณจะไปไหน”
“ก็ไปเอาคืนมันไง ไม่เห็นรึไงว่ามันทำกับรถผมขนาดนั้น” ตะโกนตอบออกไปด้วยความโกรธจนเสียงสั่น
“ตัวคนเดียวแถมมือเปล่าเนี่ยนะ จะไปเอาคืนหรือไปให้มันกระทืบซ้ำ”
“............”
“แล้วรู้หรือไงว่าพวกมันเป็นใครอยู่ที่ไหน”
“โธ่เว้ย แล้วจะให้ยืนมองรถตัวเองเฉยๆแบบนี้รึไงล่ะ”
“ผมรู้ว่าคุณโกรธ แต่มีสติหน่อยสิ สภาพคุณตอนนี้อย่าว่าแต่จะไปเอาคืนเลย กลับให้ถึงห้องยังลำบาก”
“แม่ ง...” ฮยอกแจเถียงอะไรไม่ออก มันก็จริงของทงเฮ ร่างบางได้แต่ฮึดฮัดด้วยความขัดใจ
“ตอนนี้คุณกำลังโมโหต่อให้คิดอะไรก็คงคิดไม่ออกหรอก เราไปแจ้งความกันก่อน จากนั้นก็ไปพักแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ตกลงมั้ย”
ทงเฮพาฮยอกแจไปโรงพัก แล้วก็พากันกลับมาที่ผับอีกครั้งเพื่อให้ตำรวจมาดูรถ กว่าจะร่ำลากับตำรวจก็กินเวลาไปนานพอสมควรจนเหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้าวันใหม่แล้ว ร่างหนาพาฮยอกแจไปพักที่คอนโดของตนเอง ซึ่งกว่าอีกคนจะยอมตกลงไปค้างด้วยก็ต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นาน ยกแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อม แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเหตุผลในด้านความปลอดภัยของเจ้าตัวเอง เพราะคนพวกนั้นขู่จะมาเอาคืนแถมยังรู้จักรถและตีซะยับขนาดนั้น มันคงไม่ใช่เรื่องยากถ้าพวกมันจะตามหาที่อยู่ของฮยอกแจและไปดักทำร้ายที่หน้าคอนโด
“แล้วตกลงไปแย่งเมียเขามาจริง ? ” อยู่ๆเจ้าของรถก็หันมาถาม หลังจากที่ขับออกมาจากผับได้ไม่นาน
“แย่งบ้าอะไรล่ะ ยังไม่ทันจะไปถึงไหน ตีนก็ลอยมาแล้ว” ทงเฮอดจะขำกับตอบของอีกคนไม่ได้
“แล้วไม่รู้รึไงว่าเขามีสามีแล้ว”
“ถามแปลกๆเนอะ เป็นคุณถ้ามีสาวมาอ่อยคุณจะเดินเข้าไปถามเขาว่า-มีผัวรึยังครับ-งี้เหรอ” ฮยอกแจยิ่งพูดก็ยิ่งหมั่นไส้คนถาม ต่างกับทงเฮทิ่ยิ่งเห็นฮยอกแจอารมณ์ขึ้นเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ก็ยิ่งกลับอารมณ์ดี จากยิ้มก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะจนอีกคนหันมาถลึงตาใส่
“สรุปว่าคุณยังไม่เคยไปกับเขาสักครั้ง เพิ่งเจอกันคืนนี้แต่สามีเขาดันมาเห็นซะก่อน” ทงเฮหยุดหัวเราะแล้วสรุปเรื่องใหม่อีกครั้ง
“อืม...ก็ตามที่บอกตำรวจไปนั่นแหละ”
“ก็เผื่อจะบิดเบือนข้อเท็จจริงเพราะไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวให้ตำรวจฟังไง”
“ไม่ได้บิดเบือนอะไร ก็ตามนั้นจริงๆ เพิ่งจะเคยเจอคืนนี้แหละ แต่เหมือนเขากับแฟนน่าจะมีคดีกันอยู่ก่อนแล้ว ไม่งั้นคงไม่เตรียมพาพวกมาแบบนี้หรอก” ตอบอย่างจริงจัง เพราะนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยไปด้วยกันก่อนหน้านี้หรือเปล่า
“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ” ทงเฮยังคงถามต่อให้ฮยอกแจพยายามลองนึกย้อนกลับไป
“ก็ไม่นะ ยิ่งเร็วๆนี้ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่เคยไปกะ......” เมื่อรู้สึกตัวว่าจะหลุดพูดอะไรออกไปก็หยุดประโยคกลางคันทันที จนอีกคนจับสังเกตุได้
“จะบอกว่าตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่เคยไปกับใครอีกเลยอย่างงั้นเหรอ” ทงเฮหันมาถามก่อนจะหันกลับไปมองถนนและอมยิ้มอยู่คนเดียว
“จะอะไรก็ช่างเหอะ แต่ไม่คุ้นหน้าผู้หญิงคนนี้จริงๆ” ตอบปัดๆไปก่อนที่ใบหน้าหวานจะหันมองวิวข้างทางทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรน่ามอง
ทงเฮไม่ได้ถามอะไรต่ออีก ร่างหนาเหยียบคันเร่งพาLamborghini Aventador คู่ใจทะยานไปบนท้องถนนในยามค่ำคืนเรื่อยๆพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าทำไมต้องยิ้ม รู้แค่ว่าวันนี้เขาตัดสินใจไม่ผิดเลยจริงๆที่แวะเข้าไปที่ผับ หลังจากคิดมาตลอดสองสัปดาห์ว่าควรจะไปดีมั้ย
ร่างบางชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อจะก้าวเข้ามาในห้อง จนทงเฮอดจะขำกับท่าทางนั้นไม่ได้
“เข้ามาเหอะน่า ไม่ทำอะไรหรอก” ทงเฮเดินนำเข้าห้องนอนไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจอีกคนมากมายเพราะไม่อยากให้ฮยอกแจต้องรู้สึกอึดอัดหรือวางตัวลำบาก ก่อนจะออกมายื่นเสื้อผ้าชุดนอนในมือให้กับอีกคน
“น่าจะพอใส่ได้มั้ง ตัวคุณก็เล็กกว่าผมแค่นิดเดียว”
ฮยอกแจยื่นมือไปรับชุดนอนแล้วพาตัวเองหายเข้าห้องน้ำไปทันที ระหว่างอาบน้ำในหัวก็นึกถึงแต่เรื่องที่เพิ่งผ่านมา รวมถึงเรื่องที่ตัดสินใจมานอนที่คอนโดทงเฮนี่ด้วย
“เสร็จแล้วเหรอ มีแผลตรงไหนหรือเปล่า” ทงเฮที่นั่งอยู่บนโซฟาด้านนอกตะโกนถามเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนถูกเปิดออก
“ไม่มี” ฮยอกแจชะโงกหน้าออกมาตอบ เขาพยายามเลี่ยงที่จะไม่เฉียดไปใกล้ตรงโซฟา ก็ภาพวันนั้นมันยังติดในหัวอยู่เลย แต่เมื่อหันกลับมามองที่เตียงค่าของมันก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ “วันนั้นเขาทำลงไปได้ยังไงกันนะ”
“แล้วฟกช้ำตรงไหนหรือเปล่า” อีกคนยังไม่ละความพยายาม ทงเฮเดินถือกล่องปฐมพยาบาลเข้ามาถามในห้องนอน
“ก็มีบ้างแต่เดี๋ยวมันก็หาย ไม่ได้เจ็บมากอะไร” ฮยอกแจถอยหลังทันทีที่อีกคนเข้ามาใกล้
“ให้ไปหาหมอก็ไม่ไป” ทงเฮบ่นออกมาเมื่อรู้สึกว่าอีกคนเข้าข่ายคำว่า “ดื้อ” เขาบอกให้ไปหาหมอตั้งแต่ตอนก่อนกลับคอนโด ร่างบางก็เอาแต่ปฏิเสธ จะให้ทายาก็ไม่ทา
“ให้ผมนอนตรงไหน ผมง่วงแล้ว” ร่างบางไม่ได้สนใจคำบ่น แต่กลับเปลี่ยนเรื่องไปถามหาที่นอนทำทีเป็นง่วงจนทงเฮต้องยิ้มให้กับฮยอกแจโหมดนี้
“บทจะดื้อขึ้นมาก็ยังกับเด็ก” เขาเคยเจอฮยอกแจฉบับแมนเต็มร้อยยามที่อยู่ในผับ ฮยอกแจในแบบที่เงียบขรึมยามที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น และฮยอกแจคนที่เร่าร้อนยามเมื่ออยู่บนเตียง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอฮยอกแจโหมดเด็กน้อย
“ก็นอนบนเตียงนั่นแหละ อยากนอนฝั่งไหนก็เลือกเอาตามสบาย” พูดจบก็วางกล่องปฐมพยาบาลไว้บนโต๊ะด้านข้าง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก็ยังไม่วายชะโงกศรีษะออกมาเอ่ยแซวอีกคนที่ยืนมองอยู่ปลายเตียงอย่างลังเลว่าจะนอนข้างไหนดี
“ถ้ามันเลือกยากนัก จะเปลี่ยนจากนอนบนเตียงมานอนบนตัวผมก็ได้นะ”
ฮยอกแจอยากจะคว้าหมอนปาใส่หน้าแต่ก็ติดที่ว่าตนเองยืนอยู่ปลายเตียงเอื้อมหยิบหมอนไม่ถึง และอีกคนก็ไวพอตัวเพราะพอพูดจบก็ปิดประตูห้องน้ำหนีไปทันที
ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกนอนซ้ายมือซึ่งเป็นที่เดียวกับที่ตนเองนอนในคืนนั้น เพราะเดาเอาจากวันนั้นว่าที่ประจำของทงเฮน่าจะเป็นฝั่งขวา ถึงจะยังไงก็ควรจะปล่อยให้เจ้าของห้องได้นอนในที่ของตัวเอง เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าและจบลงสู่นิทราในที่สุดก่อนที่เจ้าของห้องจะออกมาจากห้องน้ำ
------------------- TBC ---------------------
อิพี่ทงมาแล้วนะจ๊ะ อะไรคือมีคนสมน้ำหน้าฮยอกแจ ฮ่าๆ ถถถถ...นายเอก รีดไม่รัก
ความคิดเห็น