ปลายทางสีเทา

บทนำ


ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

สิ่งแรกที่มองเห็นคือเพดานสีเหลืองอ่อน

แสงแดดลอดเข้ามาทางขอบผ้าม่านกระทบดวงตาที่ฉ่ำมาสคารา

ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศตกลงบนใบหน้าที่ยังไม่ได้ล้างคราบเครื่องสำอาง

ฉันดึงผ้านวมผืนหนาที่ปกคลุมร่างกายเปลือยเปล่าให้สูงขึ้นมาจนเหนือดวงตาคู่สวยซึ่งยังไม่พร้อมจะสู้แสงในเวลานี้

ฉันพลิกตัวไปทางซ้าย และพบว่ามีเพียงความว่างเปล่าที่รอคอยอยู่ตรงนั้น

แวบแรกที่รู้ว่ามือน้อยๆ สัมผัสได้เพียงอากาศบนผ้าปูที่นอนผืนนุ่มคือใจที่สั่นระริก

น้ำตาหยดหนึ่งจุกแน่นอยู่ที่หน้าอก

แต่นาทีถัดมาจากนั้น รอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏมาแทนที่ เตียงนอนกว้างใหญ่ ผ้าห่มผืนหนาและอบอุ่น
จะมีสิ่งใดในโลกดีไปกว่านี้อีก

ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรแล้ว แม้จะอ่อนเพลีย แต่ฉันก็ไม่อาจข่มตาให้หลับต่อได้
แสงแดดแรงเกินไปคล้ายจะไม่ยอมให้คนขี้เซาได้พักผ่อนต่อ

หลังกลิ้งตัวไปมาบนที่นอนอยู่หลายที ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง
ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ไวน์เลิศรส อาหารรสชาติเยี่ยม วิวแสนสวยจากร้านอาหารชั้นดาดฟ้าของโรงแรมที่สูงตระหง่านใจกลางกรุง

และใครอีกคนหนึ่ง ที่ฉันจำได้แค่เค้าหน้ารางๆ ของเขาเท่านั้น

เรากิน ดื่ม หลับนอน และแยกจากกันในตอนเช้า หรือบางทีอาจจะตอนดึก

นี่คือสิ่งที่เราทำร่วมกัน อ้อมกอดและความห่วงหาอาทรจอมปลอมที่เราเสแสร้งให้กันก่อนจะจบด้วยบทรักเร่าร้อนบนเตียงในห้องนอนสุดหรูของโรงแรม

ฉันยังคงจำบทเรียนที่ได้รับจากผู้ชายคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อนได้อย่างแม่นยำ

ผู้สอนวิชารักชั่วข้ามคืนนี้ให้แก่ฉัน หลังจบคืนแรกของการเรียน

ฉันใช้เวลากว่าค่อนวันในการร้องไห้  ใช้เวลาก่อนเข้านอนและในทุกๆ เช้าหลั่งน้ำตาอีกเป็นเวลาร่วมเดือน

ในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจว่า อ้อมกอดที่แสนอุ่น จุมพิตที่แสนหวาน น้ำเสียงแห่งความรัก ความห่วงหาอาทร มีอยู่เสมอ

เมื่อเราทำเหมือนว่า

มันมีอยู่จริง

และเราสามารถหามันจากใครก็ได้ ที่เราจะบอกตัวเองว่าเขาเป็นแบบที่เราอยากให้เป็น

เท่านั้นแหละ ความสุขที่ฉันต้องการ






>>ห่างหายไปสิบปีปีกว่า กลับมาคราวนี้งานเขียนเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เนื้อหาดูโตขึ้นมาก ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า