Little Bloody riding hood:หนูน้อยหมวกแดง(เลือด) - Little Bloody riding hood:หนูน้อยหมวกแดง(เลือด) นิยาย Little Bloody riding hood:หนูน้อยหมวกแดง(เลือด) : Dek-D.com - Writer

    Little Bloody riding hood:หนูน้อยหมวกแดง(เลือด)

    เวอร์ชั่นใหม่ของนิทานที่ได้รับการดัดแปลงมาแล้วมากมาย และนี่ก็คืออีกหนึ่งตำนานของ 'หนูน้อยหมวกแดง'

    ผู้เข้าชมรวม

    971

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    26

    ผู้เข้าชมรวม


    971

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    7
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 พ.ค. 57 / 09:19 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

       

      กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนหนึ่ง ผิวของเธอเป็นสีขาวอมชมพู ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ผมยาวสลวยสีน้ำตาลแกมเหลืองราวกับน้ำผึ้ง และดวงตาสีฟ้าใสกลมโตดูสอดรับกับแก้มสีชมพูระเรื่อราวกับกลีบกุหลาบอันบอบบาง หนูน้อยมักจะใส่ชุดคลุมและหมวกสีขาวเป็นประจำ วันหนึ่ง คุณแม่ของหนูน้อยได้ทำขนมเค้กหนึ่งชิ้น และไวน์หนึ่งขวดไว้เตรียมนำไปให้คุณยายของหนูน้อย ซึ่งอยู่หมู่บ้านถัดไป

       

      หนูน้อยจ๊ะผู้เป็นแม่ร้องเรียก หนูน้อยหน้าตาน่ารักก็รีบเดินมาหาทันที

       

      ลูกช่วยนำของเหล่านี้ไปให้คุณยายหน่อยนะจ๊ะ คุณยายของหนูไม่ค่อยสบายแม่ของหนูน้อยบอก

       

      ค่ะ...หนูน้อยยิ้มรับคำ ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมตัวเก่ง หยิบตะกร้าใส่ของ แล้วเดินออกไป

       

      อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะ ลูก... คุณยายกำลังรออยู่ และอย่ากลับบ้านมืดค่ำด้วย อันตรายนะจ๊ะ ได้ยินไหม?”ผู้เป็นแม่ตะโกนกำชับตามหลังมา

       

      ค่ะ คุณแม่…” หนูน้อยหันมา ก่อนจะเดินเข้าป่าไป

       

      หนูน้อยเดินชมนกชมไม้ข้างทางด้วยสีหน้าสดใสร่าเริง พลางเก็บดอกไม้หลากสีสันใส่ตะกร้าไปฝากคุณยายด้วย ขณะนั้นเธอเหลือบไปเห็นนกตัวน้อยกำลังส่งเสียงร้องเรียกกันอย่างสนุกสนาน หนูน้อยอยากเข้าไปเล่นด้วยจึงเดินตามนกน้อยเหล่านั้นไป โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า มีดวงตาสีแดงเป็นประกายแอบจ้องมองเธออยู่ในพุ่มไม้

       

      “หึ หึ หึ...หมาป่าหัวเราะชอบใจ เมื่อรู้ว่า เหยื่อตัวน้อยคนนี้ กำลังจะเดินทางไปหาคุณยายที่บ้าน มันจึงชิงไปหาคุณยายเสียก่อน

       

      ใครน่ะ!”หนูน้อยสงสัยเพราะเห็นพุ่มไม้ขยับ เธอจึงรวบรวมความกล้าแล้วเดินไปดู เมื่อแหวกพุ่มไม้ออก กลับเจอกระรอกตัวน้อย กำลังวิ่งขึ้นไม้ไป หนูน้อยจึงถอนหายใจ

       

      โชคดี ที่ไม่ใช่หมาป่า...

       

      หนูน้อยเดินตามเสียงนกน้อยไปเรื่อยๆ จนเจอรังของนกมากมายอยู่บนต้นไม้ใหญ่ หนูน้อยจึงเปิดตะกร้าแล้วเอาขนมเค้กของคุณยายมาแบ่งออกเสี้ยวหนึ่ง แล้วโยนให้กับพวกนกเหล่านั้น นกน้อยพากันบินลงมาจิกกินขนมเค้กของหนูน้อย เธอยิ้ม และลูบหัวนกน้อยเหล่านั้นอย่างเอ็นดู

       

      ทันใดนั้น มีพรานป่าคนหนึ่งเดินผ่านมา เห็นหนูน้อยในชุดผ้าคลุมสีขาวนั่งอยู่คนเดียว จึงสงสัย แล้วเดินเข้าไปถาม

       

      เด็กน้อย...เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรในป่าคนเดียว ไม่กลัวอันตรายหรือ? แถวนี้มีหมาป่าเยอะนะ

       

      หนูน้อยนั่งนิ่ง ไม่ตอบคำถาม พรานป่าก็ยิ่งสงสัยจึงลองเอามือไปแตะไหล่ของหนูน้อย

       

      หนูน้อยหันหน้าที่เปื้อนเลือด และมีเศษชิ้นเนื้อของนกในปาก หนูน้อยฉีกยิ้มให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของเธอ ดวงตากลมโตสีฟ้ากำลังจับจ้องไปที่ร่างของพรานป่าราวจะกลืนกิน

       

      มาก็ดีแล้ว... หนูกำลังหิวอยู่พอดี..หนูน้อยพูดด้วยน้ำเสียงโหยหวน ก่อนจะหยิบมีดใต้ผ้าคลุมของเธอ แทงเข้าไปที่ท้องของพรานป่าผู้นั้น

       

      อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” พรานป่าร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะรวบรวมพละกำลังหยิบมีดสั้นของตน แทงเข้าไปที่แขนของหนูน้อย

       

      ฉึ่ก!’ แต่หนูน้อยกลับเอียงคอและฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะดึงมีดสั้นของนายพรานออกจากแขนของตน แล้วเลียเลือดที่ติดอยู่

       

      พรานป่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากจึงพยายามจะคลานหนีเอาตัวรอด ในขณะที่เลือดของเขาก็ไหลเป็นทางยาว รอบตัวของเขามีแต่ซากศพของนกน้อยและดอกไม้เปื้อนเลือดหล่นอยู่เต็มไปหมด

       

      หนูน้อยเดินไปจับร่างของพรานป่าไว้ได้ ก่อนจะใช้มีดสั้นของเขา ค่อยๆปาดไปที่คอของนายพรานเอง จนเลือดไหลพุ่งออกมา อาบผ้าคลุมของหนูน้อยจนกลายเป็นสีแดง!

       

      หลังจากฆ่านายพรานแล้วหนูน้อยก็เดินเล่นต่อไปจนถึงบ้านของคุณยาย โดยตอนนี้หมาป่าได้เข้าไปสวมรอยเป็นคุณยาย นอนคลุมโปงอยู่เรียบร้อยแล้ว

       

      ก๊อกๆๆๆหนูน้อยเคาะประตู

       

      ใครน่ะ!” หมาป่าซึ่งพยายามเลียนเสียงของคุณยายพูดขึ้น

       

      หนูน้อยหมวกแดงเองค่ะ...หนูมีของมาให้คุณยายด้วยนะคะ

       

      ปลดล็อคกลอนประตูเข้ามาได้เลยจ่ะ ยายไม่ได้ล็อคเอาไว้หมาป่าตะโกนตอบ ก่อนจะเอาผ้าห่มมาปิดหน้าไม่ให้หนูน้อยหมวกแดงสงสัย

       

      ค่ะ...หนูน้อยหมวกแดงค่อยๆเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา เลือด ที่เลอะตามผ้าคลุมของเธอก็หยด ติ๋ง ติ๋ง มาตลอดทาง

       

      หนูน้อยหมวกแดงมีอะไรมาฝากยายบ้างล่ะจ๊ะ? วางไว้บนโต๊ะได้เลยนะหมาป่าดัดเสียงถาม

       

      คุณแม่ทำขนมเค้กมาให้คุณยายค่ะหนูน้อยหมวกแดงวาง เศษอวัยวะ เครื่องในสดๆ ทั้งสมอง ตับไตไส้พุงไว้บนโต๊ะ และยังฝากไวน์มาให้คุณยายด้วยนะคะ...หนูน้อยหมวกแดงหยิบแก้วมารินไวน์ซึ่งตอนนี้กลายเป็นน้ำเลือดสดๆ ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะเช่นกัน

       

      เอิ่ม... ยายก็มีอะไรจะให้หนูน้อยหมวกแดงเหมือนกันจ่ะ เข้ามาใกล้ๆยายสิจ๊ะหมาป่าว่า

       

      ค่ะ...คุณยาย..หนูน้อยหมวกแดงค่อยๆเดินเข้าไป พร้อมกับกำมีดแอบซ่อนไว้ข้างหลัง

       

      ดีมากจ่ะ.. หนูน้อยหมวกแดง...หนูนี่น่ารักจริงๆ หมาป่ายิ้มดีใจ

       

      คุณยายคะ!!!” ฉึ่ก!’ หนูน้อยหมวกแดงหยิบมีดแทงข้างหลังของหมาป่าทะลุผ้าห่มลงไป

       

      ทำไมหูของคุณยายใหญ่จังเลย...” ‘เฉื่อก!’ หนูน้อยหมวกแดงตัดหูของหมาป่าออกมา

       

      คุณยายคะ ทำไมตาของคุณยายถึงใหญ่จังเลย…” แคว่กหนูน้อยใช้มือเล็กๆของเธอควักลูกตาของหมาป่า เอามาเลีย ก่อนจะโยนทิ้งไป

       

      คุณยายคะ ทำไมมือของคุณยายถึงใหญ่จังเลย... เฉื่อก!’หนูน้อยดึงขาหน้าของหมาป่าจนหลุดออกมา เศษชิ้นเนื้อจึงกระจายไปทั่ว

       

      คุณยายคะ ทำไมปากของคุณยายถึงดูน่ากลัวจังเลย!!!” หนูน้อยจับปากของหมาป่าอ้าออก มากขึ้น... มากขึ้น... จนหักเป็นสองท่อน หนูน้อยแสยะยิ้ม เลียเขี้ยวอันคมกริบของตน ก่อนจะควักเอาหัวใจของหมาป่า มากินอย่างเอร็ดอร่อย...

       

      -บทส่งท้าย-

       

      หนูน้อยหมวกแดงเดินไปเปิดประตูห้องอีกห้องซึ่งอยู่ถัดจากห้องของคุณยาย ปรากฏเป็นห้องอันมืดมิด มีแต่เพียงแสงสลัวๆจากเทียนไม่กี่เล่มที่ตั้งอยู่ ส่องให้เห็นศพของหญิงชราผู้หนึ่งซึ่งเน่าเปื่อยผุพังไปตามกาลเวลา แต่สภาพศพนั้นเละเทะ กระดูกแขน กระดูกขาที่อยู่ผิดที่ผิดทาง ทำให้เข้าใจถึงสาเหตุการตายว่าโดนสัตว์ดุร้ายทำร้ายมา

       

      หนูน้อยเดินเข้าไปใกล้ๆกับศพศพนั้น ก่อนจะถอดผ้าคลุมเปื้อนเลือดของเธอออก เผยให้เห็นหน้าตาอันแสนน่ารักของเด็กน้อย เธอบรรจงวางหัวกะโหลกของหมาป่าลงบนแท่นวาง ตรงหน้าศพศพนั้น โดยบนแท่นวางก็มีหัวกะโหลกแบบเดียวกันอยู่อีกหลายสิบอัน

       

      หนูน้อยแสยะยิ้ม และเลียเขี้ยวของตน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

       

      แด่คุณยาย... ของหนู!”

       

      -จบ-

































       




       

      Devi L









      -------------------------------------------------------------------------------
      อย่าลืมคอมเม้นกันเยอะๆนะคะ
      >///<


       

       

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×