พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 2 : หันหลังให้ปัญหา {3}

                    เอี๊ยด!!

                    ลุยซ์เหยียบเบรกรถด้วยความโกรธจนเกิดเสียงล้อดังเสียดสีไปกับพื้นปูนหน้าเรือนรับรอง นมถวิลลุกจากเก้าอี้โยกแล้วชะโงกหน้ามองลงมาจากระเบียง ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถและปิดมันดังสนั่นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาอาทรที่ทอดมองมา พายุในใจเขากลับสงบลงไปอย่างง่ายดาย

                    แม่นมวัยเจ็ดสิบห้าปีขยับแว่นตาให้ตั้งตรงอยู่บนสันจมูก ก่อนจะเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้โยกตัวเดิม ไม่นานร่างสูงใหญ่กำยำของลุยซ์ก็ปรากฏขึ้น เขาเดินเข้ามาหาแล้วคุกเข่าลงบนพื้นข้างๆ นมถวิลเป็นคนเดียวที่สยบเขาได้ด้วยสายตาอ่อนโยนกับรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ตั้งแต่จำความได้ นางก็เป็นคนเดียวที่คอยเลี้ยงดูอบรมเขา ในขณะที่ผู้เป็นแม่ทำเพียงแค่อุ้มท้องและเบ่งคลอดเขาออกมา เอาแต่กรอกหูอยู่ตั้งแต่เล็กจนโตว่าให้หัดออดอ้อนขอสมบัติจากบิดา แต่ลุยซ์ไม่เคยทำอย่างนั้น เขาเป็นคนที่ดี ซื่อตรง และไม่เคยเอาเปรียบใคร เขามีนิสัยที่แข็งกระด้าง เย็นชาและค่อนข้างดุดัน เพราะขาดความรักจากแม่ พ่อก็เอาแต่ทุ่มเท่กับงาน สนใจความเป็นอยู่ของภรรยามากกว่าลูก แต่ก็โชคดีมากที่ยังมีนมถวิลคอยให้การอบรม ทำให้ชีวิตของเขาไม่เสียหลักหลงไปในทางที่ผิด

                    “ทำไมวันนี้ถึงมาที่เรือนรับรองล่ะคะ ไม่กลับไปดูแลคุณพ่อที่เรือนใหญ่เหรอ” คำถามนี้บ่งบอกว่านมถวิลรู้ทุกอย่างแล้ว ถ้าให้เดาเขาก็มั่นใจว่าแพรสุดาคงเป็นคนเล่าให้ฟัง เขาไม่ได้คิดจะตำหนิเธอหรอก เธอเป็นผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยและช่างเห็นอกเห็นใจ ไม่แปลกเลยที่เธอจะเป็นอีกคนที่อยากเห็นพ่อของเขาสมหวัง

                    “ผมไม่อยากไปตามหาผู้หญิงคนนั้นครับ” เขาตอบไปตามตรง นมถวิลมองสบตาแล้วยิ้มบาง ขยับมือที่ยับย่นขึ้นตามวัยไปทาบบนหลังมือหนาที่วางอยู่บนพนักเก้าอี้

                    “นมทราบค่ะว่าคุณลุยซ์คิดยังไง แต่จำที่นมเคยบอกได้ไหมคะ” นางเว้นวรรคเล็กน้อย “แม่...ยังไงก็คือแม่ ถึงเธอจะทำความผิดหรือไม่เคยดูแลเอาใจใส่ แต่ในฐานะลูก คุณลุยซ์ก็ไม่ควรโกรธเกลียดเธอ ความรู้สึกพวกนั้นมันทำให้จิตใจคนเรายิ่งแต่แข็งกระด้าง ลองปล่อยวาง ทำใจละทิ้งความเกลียด เปลี่ยนให้กลายเป็นความว่างเปล่าดูสิคะ แล้วเธอจะไม่มีอิทธิพลต่อคุณลุยซ์อีก ถึงจะไม่รัก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเกลียด ถ้าทำได้ ชื่อเธอหรือเรื่องราวของเธอก็จะไม่สามารถทำให้โกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้อีก” ทุกถ้อยคำที่นมถวิลเตือนสติ ซึมซับเข้าถึงหัวใจของลุยซ์อย่างง่ายดาย แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะทำให้ได้ตามนั้น

                    “ผมจำที่นมสอนได้เสมอครับ แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะปล่อยวาง ผมยังจำความเจ็บปวดในวันนั้นได้เป็นอย่างดี มันเจ็บจนชา เสียใจจนร้องไห้ไม่ออก เมื่อรู้ว่าแม่ของตัวเองคบชู้กับเพื่อนสนิทของพ่อ...คนที่ผมยกมือไหว้ทุกครั้งที่เจอกัน โดยไม่รู้เลยว่ามันเป็นพวกหยาบช้าไร้ศีลธรรม”

“ไม่ว่าเรื่องพวกนั้นจะเกิดขึ้นด้วยเหตุผลอะไร ทุกคนต่างก็ได้รับบทเรียนแล้วนี่คะ เวรกรรมสมัยนี้คืนสนองรวดเร็วจะตายไป คุณลุยซ์ไม่ควรเอาเรื่องในอดีตจองจำตัวเองไว้แบบนี้นะ”

                    “ผม...ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ถึงยังไงผมก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาที่นี่อีก” ดวงตาสีเทาสวยที่ถอดแบบมาจากมารดากำลังเต็มไปด้วยความสับสน

                    “บางทีคนเราก็ต้องเลือกทำในสิ่งที่ขัดใจตัวเอง เพื่อรักษาความรู้สึกของคนที่เรารัก” หญิงชราเอ่ยต่อ สายตาทอดมองไปยังทิวทัศน์รอบด้านที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ก่อนจะหันกลับมาสบตาอีกครั้ง "ถามตัวเองดูสิคะว่ายอมทำเพื่อความสุขของคุณพ่อได้หรือเปล่า ระหว่างการลดทิฐิไปตามหาคุณอานิก้า กับการมองดูคุณพ่อทำร้ายตัวเองด้วยการไม่ยอมผ่าตัดรักษาตัว อย่างไหนคะที่คุณลุยซ์จะเลือก"

                    ลุยซ์ไม่อาจหาคำพูดใดมาโต้แย้งได้อีก หากคนที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่นมถวิล ผู้หญิงที่เขารักและบูชายิ่งกว่าแม่แท้ๆ เขาคงเดินหันหลังให้และจากไปอย่างไม่ใยดี แต่ในเมื่อนางเตือนสติด้วยความหวังดี เปรียบเทียบให้เห็นระหว่างทางเลือกทั้งสองทาง เขาก็พอรู้ว่าควรเลือกทำอย่างไรต่อไป

                    “ผมขอเวลาทำใจสักสองสามวัน แล้วผม...จะไปสเปนครับนม” ชายหนุ่มตัดสินใจ ดึงมือนมถวิลมาแนบแก้ม

                    นางยิ้มให้กับเขา ชื่นชมหัวใจของลุยซ์ที่สุดท้ายก็ยอมลดทิฐิ แล้วทำตามเจตนารมณ์ของบิดาที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง ผู้ชายคนนี้แม้ภายนอกจะดูเข้มแข็งและหัวดื้อ แต่นางรู้ดีกว่าใครว่าลึกๆ แล้ว หัวใจของเขานั้นมีช่วงเวลาที่อ่อนแออยู่บ่อยๆ แต่มักใช้ความกระด้างออกมากลบเกลื่อน ไม่ยอมให้ใครได้เห็นมุมที่อ่อนไหวได้อย่างเด็ดขาด

พบกันตอนหน้านะค๊าาาาาาาา บอกก่อนเลยเด้อ

ใครชอบพระเอกปากร้ายแต่ใจดี ต้องกดแอด Fav. ทันทีอย่าได้พลาดจ้า 555+

จิ้มที่แบนเนอร์ด้านล่างเลยขอรับกระผม ^____^