พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 : หันหลังให้ปัญหา {1}

               เช้านี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเค้าฝนให้หนักใจ หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทยสเปนที่มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ รีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นด้วยความร้อนใจ จนมองเห็นบ้านไม้เรือนไทยที่ถูกออกแบบและตกแต่งอย่างสวยงามละเอียดอ่อน มีกลิ่นไอแบบไทยโบราณและผสมผสานแบบยุโรปไปในตัวตั้งตระหง่านอยู่ในกรอบสายตา ชายหนุ่มเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งเหยาะๆ ซอยเท้าขึ้นบันไดขึ้น แล้วรีบปรี่ไปยังห้องนอนของบิดา

               ลุยซ์ วราทิตย์ภราดร บุตรชายเพียงคนเดียวของอาทิตย์ ถลันไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วมองสำรวจผู้เป็นพ่อด้วยความห่วงใย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับแพรสุดา หลานสาวคนเดียวของนมถวิล แม่นมสูงวัยที่ดูแลเขามาตั้งแต่แบเบาะจนรักและเคารพดุจมารดาอีกคน และหันไปมองลูกชายของอาที่เพิ่งตามเข้ามาทีหลังด้วยความไม่เข้าใจ

               “อ้าว ไหนแพรบอกว่าคุณลุงอาทิตย์ไม่สบายมาก ต้องการพบลุยซ์ด่วนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม...” กัมปนาทผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายของอาทิตย์และเป็นลูกพี่ลูกน้องกับลุยซ์ เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ก่อนนี้แพรสุดาได้ขอร้องให้เข้าไปตามตัวลุยซ์มาจากในฟาร์ม พร้อมย้ำนักหนาว่าให้รีบมาพบอาทิตย์ที่ตอนนี้อาการป่วยกำลังแย่ลงมาก แต่พอมาถึงเรือนใหญ่ กลับพบว่าคนป่วยนั่งเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ทรุดหนักลงแต่อย่างใด

               “ไม่มีอะไรหรอกเก่ง ลุงเป็นคนขอให้หนูแพรพูดไปแบบนั้นเอง” อาทิตย์อธิบายให้กัมปนาทเข้าใจ ก่อนจะหันไปสบตากับลูกชาย “ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ ลุยซ์ก็คงไม่ยอมโผล่หน้ามาพบลุงหรอก”

               “ถ้าพ่อจะพูดเรื่องเดิม ผมไม่อยากได้ยินอีกแล้วนะครับ” ดวงตาสีเทาทอดมองบิดาอย่างไม่สบอารมณ์ “ผมพูดไปหลายรอบแล้วว่าผมจะไม่มีวันไปตามหาผู้หญิงคนนั้น” ท้ายประโยคเสียงห้าวทุ้มยิ่งเพิ่มความดุดัน เขาผุดลุกขึ้นเต็มความสูง นั่นทำให้แพรสุดาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ดูตัวหดเล็กลงไปในพริบตา

               “อย่าเพิ่งใจร้อนนะคะคุณลุยซ์ ลองฟังเหตุผลของคุณท่านก่อนดีไหมคะ” แพรสุดาเอ่ยเสียงนุ่มนวล

               “ฉันไม่อยากฟัง เรื่องของผู้หญิงคนนั้นมันผ่านไปนานเป็นสิบๆ ปีแล้ว ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอีก”

               “แล้วถ้ามันเกี่ยวกับความเป็นความตายของพ่อ ลุยซ์ก็จะทำให้พ่อไม่ได้เชียวเหรอ” อาทิตย์แทรกขึ้นด้วยสุ้มเสียงสั่นเครือ นั่นทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขาในทันที

               “พ่อหมายความว่ายังไงครับ?” ลุยซ์ลูกหันมาถามเสียงเข้ม ดวงตาจ้องมองอย่างรอคอย

               “พ่อ...” อาทิตย์ปากหนักขึ้นมาเสียดื้อๆ เขาหันไปมองแพรสุดาซึ่งมีหน้าคอยดูแลดุจพยาบาล ราวกับว่านั่นคือตัวช่วยเดียวที่จะช่วยอธิบายให้ลูกชายเข้าใจแทนได้ เขายังไม่พร้อมยอมรับความจริง ยังไม่พร้อมจะบอกทุกอย่างด้วยตัวเองในตอนนี้ แต่ที่พูดไปเมื่อครู่เป็นแค่เพียงการหลุดปากเท่านั้น

               “คุณลุยซ์มัวแต่สนใจงานในฟาร์ม กว่าจะกลับมาที่เรือนใหญ่ก็ดึกมากทุกวัน เลยคงยังไม่ทราบใช่ไหมคะว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน คุณหมอยงยศได้มาพาตัวคุณท่านไปตรวจละเอียดที่โรงพยาบาล” แพรสุดาสูดหายใจลึกเพื่อเรียกความกล้า “ที่คุณท่านมีอาการหอบเหนื่อย ไม่มีแรง แล้วก็หน้ามืดเป็นลมอยู่บ่อยๆ มันเป็นอาการของโรคลิ้นหัวใจรั่วค่ะ คุณหมอบอกว่าควรรีบเข้ารับการผ่าตัด ถ้าไม่อย่างนั้นจะทำให้หัวใจทำงานหนักจนอันตรายถึงชีวิตได้”

               “ลิ้นหัวใจรั่ว!” ลุยซ์ทวนอย่างไม่อยากเชื่อ เขาทำหน้าถมึงทึง ยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วเดินวนไปวนมา

               “แพรขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอก คุณท่านไม่อยากให้คุณลุยซ์ไม่สบายใจน่ะค่ะ”  

               “แล้วที่มาบอกตอนนี้ เพราะต้องการให้ฉันทำในสิ่งที่พ่อต้องการอย่างนั้นสินะ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มรู้ทัน “โรคลิ้นหัวใจรั่วไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น สมัยนี้การผ่าตัดพัฒนามาไกลมาก ผ่าตัดแบบแผลเล็กใช้เวลาฟื้นตัวแค่ไม่นาน พ่ออย่าเอาเรื่องนี้มาบีบบังคับผมเลยจะดีกว่า” เขาไม่ใช่คนโง่ พอรู้เกี่ยวกับสิ่งรอบตัวอยู่บ้างจึงงัดเหตุผลนี้มาโต้ตอบ

               “ใช่ โรคนี้รักษาได้ แต่พ่อจะไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัดเด็ดขาด... จนกว่าจะได้พบแม่ของลูกอีกครั้ง” อาทิตย์ยืนยันชัดเจน ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันว่าตัวเองจะกลายเป็นคนดื้อรั้นเอาตอนแก่

แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า... ความโหยหาที่มีต่อแม่ของลูกมายาวนานนับสิบปี บีบบังคับให้อาทิตย์ต้องกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ก่อนนี้เขาเคยขอร้องลุยซ์ให้ช่วยไปตามหาแม่ที่ประเทศสเปนมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นอกจากจะปฏิเสธอย่างหัวเสียแล้ว ลุยซ์ก็เอาแต่ขลุกอยู่ในฟาร์มจนแทบไม่ได้พบหน้ากัน

               “อะไรนะ!” ลุยซ์จ้องบิดาอย่างโกรธเคือง “นี่พ่อเห็นผู้หญิงเลวๆ คนนั้นดีกว่าชีวิตตัวเองอย่างนั้นเหรอครับ!”

               “อย่าก้าวร้าวนะลุยซ์ ถึงยังไงอานิก้าก็เป็นแม่ของลูกนะ” อาทิตย์ปรามลูกชายอย่างใจเย็น

               “ผู้หญิงแบบนั้นผมไม่นับว่าเป็นแม่! แล้วถ้าพ่ออยากเจอเธอนักละก็ เชิญไปตามหาเอาเองเถอะครับ ผมไม่มีวันยอมลดตัวไปเกลือกกลั้วกับคนพรรค์นั้นหรอก” เป็นการปะทะทางอารมณ์ที่ดุเดือดและไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ถึงแม้ว่าลุยซ์จะเป็นคนแข็งกระด้าง ปากร้ายและมีนิสัยเย็นชา แต่เขาก็ไม่เคยแสดงความก้าวร้าวอย่างนี้สักครั้ง ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ผู้เป็นพ่อทำให้โทสะของเขาพลุ่งพล่าน

               “นี่แก!...” อาทิตย์สะเทือนใจไม่น้อยที่ยังคงเห็นความเกลียดชังอยู่เต็มแววตาของลูกชาย เขาคิดมาตลอดว่าเวลาที่ผ่านพ้นไปนานหลายปี คงช่วยทำให้ความโกรธที่ลุยซ์มีต่อแม่ลดน้อยลงบ้าง แต่เปล่าเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิมและดูจะมากขึ้นเป็นทวีคูณเลยด้วยซ้ำ

               “ถ้าพ่อไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะครับ” ชายหนุ่มตัดบท แล้วเดินเลี่ยงออกไปทันที

               “รีบตามไปเถอะค่ะคุณเก่ง ถ้าพอช่วยพูดอะไรได้ก็ช่วยหน่อยนะคะ” แพรสุดาขอร้องกัมปนาท เพราะเห็นใจอาทิตย์ที่ต้องทุกข์ทรมานกับการคิดถึงคนในอดีต แต่ตัวเธอเองเป็นแค่คนอาศัย ไม่มีสิทธิ์ออกหน้าหว่านล้อมมาก ขืนทำแบบนั้นอาจจะถูกลุยซ์ตวาดเอา

               “น่าจะยากนะแพร แพรก็น่าจะรู้ดีว่าลุยซ์หัวดื้อแค่ไหน” ชายหนุ่มออกความเห็น แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

               “ถ้างั้นก็คงมีคนเดียวเท่านั้นที่คุณลุยซ์พอจะยอมรับฟังบ้าง” แพรสุดามองสบตากับชายหนุ่ม

               “นมถวิล” กัมปนาทเดาออก แล้วยิ้มกว้างอย่างเห็นด้วยในทันที

เปิดตัวพระเอกสุดหล่อของเรากันแล้วนะคะ

พ่อคนนี้ค่อนข้างหัวแข็งทีเดียว แต่อย่างที่บอกเลยค่ะ

มาดเข้มแค่ไหนแต่อ่อยสาวเก่งแน่นอน

ใครที่ชอบพระเอกปากจัด ใจร้าย กดแอด Fav. ไว้เลยค่ะ ฮี่ๆๆๆ >,,<